ยกที่ ๑๐
If only you saw what I can see,
You'd understand why I want you so desperately,
Right now I'm looking at you and I can't believe,
You don't know,
You don't know you're beautiful,
That's what makes you beautiful
(ถ้าเพียงแต่พี่เห็นในสิ่งที่ผมเห็น
พี่จะเข้าใจว่าทำไมผมปรารถนาพี่อย่างลึกล้ำ
ตอนนี้ผมกำลังมองหน้าพี่อยู่ แล้วให้ตายผมไม่อยากเชื่อเลย
พี่ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอครับ...ว่าพี่สวย
และนั่นแหละครับพี่
...ทำให้พี่โคตรสวย)
(What makes you beautiful – One Direction : แปลเพลงเป็นเวอร์ชันศาสดาในเรื่อง METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
เมื่อคืน
“พี่...“ เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปสะกิดร่างที่นอนอย่างล้าแรงอยู่บนเตียง แล้วโน้มลงไปคุยด้วย “ขอยืมคอมพ์หน่อยได้ไหมครับ“
“หือ?...“ หาญศักดิ์โงหัวขึ้นมาโวยวายตอบทั้งที่ยังเพลียสุดๆ “เรื่องอะไร เป็นนักเรียนโน้ตบุ๊กไม่มีใช้เรอะ ใช้ของตัวเองสิวะ...“
เด็กหนุ่มส่ายศีรษะรีบพูดต่อ “ไม่มีหรอกครับ ผมจน” มือถือยังเป็นโนเกีย 3310 อยู่เลย... “ปกติใช้เครื่องเดียวกับพ่อ ไม่งั้นก็ใช้คอมพ์ที่โรงเรียน แต่รายงานผมใกล้ต้องส่งแล้ว ทำไม่ทันเลย ขอยืมหน่อยนะครับ นะครับ...“
ว่าแล้วก้มลงพรมจูบซอกคอหาญศักดิ์อย่างออดอ้อน เจ้าพ่อเงินกู้สะดุ้งเฮือกรีบไถลร่างหนี
“เออๆ จะทำอะไรก็ทำ กูมีแต่คอมพ์ตั้งโต๊ะอันนั้นแหละ ไม่ได้ตั้งรหัสไว้หรอก เครื่องปริ้นท์ก็อยู่ข้างๆ ปิดเครื่องให้ด้วยแล้วกันหลังใช้เสร็จ“
เสี่ยหนุ่มชี้ไม้ชี้มือไปยังโต๊ะคอมพิวเตอร์ในห้องนอน เขาเองก็มีแต่ไอ้ iMac นั่นนั่นแหละ เด็กหนุ่มยิ้มจนดวงตาหยี ถึงจะทำเป็นบอกปัดแต่สุดท้ายพี่หานก็ยอมให้ยืมอยู่ดี...
“...เมียผมน่ารักจัง“
ทันทีที่จบประโยคนั่นหาญศักดิ์ก็รีบหันหน้าหนีไปทางอื่น โซดาที่มองตามยังคงยิ้มจนตาแทบปิด เขาหมายความตามที่พูดจริงๆ ทุกประการ เด็กหนุ่มอ้อมหน้าไปก้มลงหอมแก้มหาญศักดิ์ฟอดใหญ่ แล้วเดินอย่างอารมณ์ดีไปเปิดคอมพิวเตอร์ที่ตั้งอยู่ไม่ไกล
ระหว่างทำรายงานก็เสิร์ชอินเทอร์เน็ตหาข้อมูลไปด้วย ตามประสาเด็กวัยรุ่นไม่มีหรอกที่จะทำงานจริงจังอย่างเดียวได้ สุดท้ายโซดาก็เลยขอเปิดเข้าไปดูเฟสบุ๊กหน่อย ซึ่งเพียงแค่คลิกก็พบว่ามันได้ล็อกอินบัญชีผู้ใช้ของหาญศักดิ์ไว้อยู่แล้ว เขากำลังจะกดลงชื่อออกเพื่อเข้าใช้งานบัญชีของตัวเอง ถ้าเกิดไม่เห็นแชตของใครคนหนึ่งเด้งขึ้นมาก่อน
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: พี่หาญ...นอนยาง ทำอะไลอยุ?
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: ฮาโลๆ
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: * ส่งรูปในชุดนอนเซ็กซี่ *
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: รี้ดแล้วม่ายตอบเลาหรา T-T งั่ง
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: คนจัยร้าย
โซดาตาแทบถลนออกมาจากเบ้า อะไรวะเนี่ย... แม่สาวนมทะลักคนนี้เป็นใคร เขาขมวดคิ้ว ทอดมองไปยังร่างของเสี่ยหนุ่มที่คงนอนหลับสนิทเพราะเขาได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอเป็นจังหวะ เด็กหนุ่มไม่รอช้าคลิกเข้าไปอ่านแชตเต็มทั้งหมด ยิ่งเลื่อนอ่าน โซดาก็ยิ่งรู้สึกตึงขึ้นมาทุกที
โซดาย้อนขึ้นไปอ่านแชตพวกนั้นซ้ำๆ อีกสามสี่รอบ และเมื่ออ่านรอบที่สี่จบ เขาก็ได้แต่นั่งทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้คล้ายหมดแรงอยู่นานเป็นครู่
โอเค เขาพอเข้าใจว่าหาญศักดิ์คงอับเฉาอยู่ไม่น้อยที่ต้องมาตกอยู่ใต้บังคับบัญชาเขา แล้วก็รู้อยู่แล้วว่าหาญศักดิ์เป็นผู้ชายที่เจ้าชู้ขนาดไหน กิตติศัพท์เสี่ยหานคนดังของประเทศไทยกระฉ่อนดี ฉะนั้น การที่หาญศักดิ์จะหาเศษหาเลยกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ไกลหูไกลตาเขาจึงเป็นเรื่องไม่แปลก โซดาพอทำใจทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นได้ แต่ไอ้ที่บอกว่าจะถึงขั้นไปรับ...มันหมายความว่ายังไง
แม้แต่ตัวเขาเอง...หาญศักดิ์ยังไม่เคยไปส่งที่โรงเรียนด้วยซ้ำ
แล้วนี่...ถึงขนาดจะเอารถ BMW ไปรับ
แบบนี้มันหยามน้ำหน้ากันถึงที่สุด
ถึงเขาจะเป็นเกย์แต่ก็เป็นผู้ชาย แล้วโซดาก็มีศักดิ์ศรีลูกผู้ชายเต็มร้อย
...ฆ่าได้...หยามไม่ได้
แม้หาญศักดิ์จะไม่เคยเอ่ยปากตอบรับ แต่ก็รู้ๆ กันอยู่แก่ใจว่าเรามีข้อตกลงร่วมกันที่พึงกระทำ คือระหว่างที่อยู่ด้วยกัน ต่างฝ่ายจะต่างไม่นอกกายไปมีอะไรกับคนอื่น
...แล้วนี่มันหมายความว่ายังไง?
หาญศักดิ์ทำลายความเชื่อใจที่เขามีให้จนปี้ป่น และยังฉีกศักดิ์ศรีของเขาออกเป็นชิ้นๆ
เส้นเลือดบริเวณขมับเต้นตุ้บ โซดาสุมไฟที่แน่นเต็มช่องอกแล้วกัดฟันปั่นรายงานอย่างบ้าคลั่งต่อจนเสร็จ ในหัวสมองคิดย้ำๆ ถึงแต่เรื่องที่อ่านเจอ เด็กหนุ่มกดปิดไฟเมื่อทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เขาเดินกลับไปที่เตียง แล้วนอนลงข้างๆ ชายร่างสันทัดที่หลับสนิท หัวสมองโซดาหมุนหวือเหมือนเครื่องจักร ฉับพลัน เขาเอื้อมมือไปกกกอดร่างที่นอนอยู่ใกล้ๆ
“พี่ครับ...”
“อื้อ...”
หาญศักดิ์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองหลับหรือตื่น ที่ตอบก็ตอบไปแบบไร้สติเต็มที เสียงแหบๆ ก้มลงกระซิบที่ข้างใบหูเสี่ยหนุ่ม
“ผมเชื่อใจพี่นะครับ ผมคิดว่าพี่คงต้องใจนักเลงมากพอ”
“หือ...อือ...”
ดวงตาของเด็กหนุ่มวาบวับในความมืด เด็กหนุ่มกดลำแขนของตัวเองจนล็อกตัวคนด้านข้างไว้อย่างแน่นหนา หาญศักดิ์ที่หลับอยู่นิ่วหน้าเพราะรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเสียเฉยเหมือนถูกผีอำไม่มีผิด
“...แต่ถ้าพี่ทำให้ผมผิดหวังล่ะก็”
เสียงอำมหิตเน้นชัดถ้อยชัดคำ แววตาวาวโรจน์
“พี่-ตาย”
:::METAL TERMINAL:::
โซดานอนหลับๆ ตื่นๆ มันคอยแต่พะวักพะวนชอบกลบอกไม่ถูก เขาลงจากเตียงตอนหกโมงครึ่งไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปโรงเรียน ในหัวสมองยังคงวุ่นวายจนคิ้วหนาๆ ขมวดเข้าหากันเป็นปม
“พี่ครับ...” มือใหญ่เข้าเขย่าร่างชายหนุ่มที่ยังนอนหลับคุดคู้ “ผมจะไปเรียนแล้วนะ...”
“อือ...ไปเหอะ” หาญศักดิ์โบกมือแบบปัดๆ แล้วซุกหัวลงในหมอนต่อ
“พี่...” โซดาเขย่าอีก “ไปนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อยสิครับ”
“...กินเหี้ยอะไร...กูเหนื่อย...กูจะนอน มึงไปเหอะโซดา...ไปดีมาดี” เสียงเพลียๆ ตอบกลับ
“...ก็ได้ครับ”
หาญศักดิ์กลับสู่ห้วงนิทราต่อทันใด โซดาเดินออกไปยิ้มแย้มทักทายเหล่าแม่บ้านแล้วตรงไปรับประทานอาหารที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้ หากแต่ในใจของเขามันกลับไม่สามารถสงบได้ เขารับประทานข้าวต้มเข้าไปจนหมดถ้วยตามด้วยน้ำส้มแก้วใหญ่ เด็กหนุ่มใช้หลังมือเช็ดปาก ท่าทางแมนๆ ถูกเผยออกมาจนสิ้น จะให้เขาแอ๊บเป็นตุ๊ดตลอดเวลามันก็ไม่ไหว ยิ่งในยามร้อนใจแบบนี้มันยิ่งยากนัก
...จะขับรถบีเอ็มไปรับ
จะรับไปทำอะไรกัน...?
คำพูดและคำถามพวกนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวสมองเด็กหนุ่มจนสลัดไม่หลุด ถ้าหาญศักดิ์จะเป็นเมียเขา แต่ไปเป็นผัวคนอื่น...แล้วสวมเขาให้เขาอย่างลั้ลลา โซดาคนนี้คงจะยอมรับไม่ได้ และต้องกระอักความแค้นเคืองออกมาเป็นเลือดแน่
ร่างสูงตัดสินใจนั่งรับประทานข้าวต้มอีกชามอย่างเอื่อยเฉื่อยจนเวลาล่วงเลยไปถึงเก้าโมง... วันนี้เขาคงไปเรียนไม่ทันแล้ว...
โซดาเดินไปเดินมาเป็นวงกลมในห้องครัวอยู่เกือบยี่สิบนาที ก่อนจะตัดสินใจย่องฝีเท้ากลับเข้าไปในห้องนอนอันใหญ่โตโอฬารของหาญศักดิ์ เขาเดินไปยังโซนที่กั้นเอาไว้เป็นมุมเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างไฮโซ บริเวณนั้นเพียบพร้อมไปด้วยเฟอร์นิเจอร์บิลด์อินโก้หรู ไม่ว่าจะเป็นตู้เสื้อผ้าสไตล์โมเดิร์นต่างๆ รวมไปจนถึงช่องเรียงเก็บเนกไท แผงเก็บกุญแจรถ หรือชั้นรองเท้าอีกมากมาย
มือหนาดึงแผงเก็บกุญแจรถออกมา กวาดตาหาสัญลักษณ์ของ BMW ทั้งแผง ก่อนจะพบว่ามันมีอยู่ดอกเดียวท่ามกลางกุญแจรถหรูหราทั้งหมด แบบนี้ก็ยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่ เขาเดินไปยังโรงรถ ก่อนจะยิงกุญแจเปิดรถ BMW คันงาม
ติ๊งๆ!
“อ้าว คุณโซดา จะทำอะไรหรือครับ” คนขับรถวิ่งหน้าตั้งออกมาอย่างไม่คาดฝัน โซดารีบปั้นยิ้มแทบไม่ทัน
“พอดี...ผมลืมของนิดหน่อยนะฮะ มาเอาแล้วก็เดี๋ยวก็จะไปแล้ว ลุงไม่ต้องห่วงนะฮะ”
“อ๋อ...”
โซดาแกล้งทำเป็นเข้าไปหยิบของทั้งๆ ที่ไม่ได้หยิบอะไรมาเลย เพราะเขาไม่เคยนั่งรถบีเอ็มคันนี้ด้วยซ้ำ... ก่อนจะเอากุญแจไปเก็บที่เดิม เด็กหนุ่มวางกุญลงตรงตำแหน่งเดิมเป๊ะๆ เพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย แล้วเตรียมจะก้าวออกไป
แต่ทันใดนั้นขายาวก็ชะงักกับที่ โซดาถอนใจ
“เอาวะ”
มือหนาเปิดลิ้นชัก แล้วหยิบเอาปืน Glock. ของหาญศักดิ์ออกมากระชับในมือ
เขาควงปืนทดสอบมันว่าเหมาะกับตัวเองหรือไม่ แล้วก็พบว่าใช้ได้ทีเดียว
อาวุธทุกประเภทไม่รู้จักเจ้าของหรอก...อยู่ในมือใครมันก็พร้อมจะทำร้ายทุกคน รวมไปถึงคนที่ถือมันไว้เอง
ลองถือมีดแล้วหันมันเข้าเฉือนคอตัวเองสิ...ก็จะรู้ได้ว่ามันไม่แฉลบออกให้ แม้ว่าคนที่ถือมันไว้ในมือจะถูกเรียกอย่างมีอภิสิทธิ์ว่าเจ้าของก็ตาม
เสี่ยหานมีปืนซ่อนไว้ทั่วบ้าน...แต่ไม่มีวิชาติดตัวที่จะทำให้สามารถเอาปืนพวกนั้นมาจัดการศัตรูได้ถ้าอีกฝ่ายมีทักษะที่ดีจริงๆ อย่างเช่นเขาเป็นต้น
เด็กหนุ่มเหน็บปืนแอบไว้ข้างเอว แล้วกลับมายังรถบีเอ็มที่ยังไม่ได้รับการล็อก คนขับรถมีสีหน้างุนงงเมื่อเห็นโซดาเปิดประตูเบาะหลัง
“คุณโซดาครับ มีอะไรรึเปล่าครับ บอกผมได้นะครับ เอ่อ ยังไงผมก็ต้องรับใช้คุณหานและคุณโซดาอย่างดี”
โซดาขบกราม แผนการของเขาจะยากก็เพราะลุงคนขับรถเนี่ยแหละ
“ลุงครับ” โซดาหงุดหงิดจนดัดเสียงแอ๊บเป็นเด็กบอบบางต่อไปไม่ไหว “ผมกลัวว่าเสี่ยจะหนีไปมีคนอื่น ผมรู้มาว่าวันนี้เสี่ยจะเอารถคันนี้ไปใช้งาน ผม...ผมขอซ่อนในรถได้ไหมครับ นะครับ...”
“เอ่อ...แต่...”
คนขับรถมีสีหน้าละล้าละลัง โซดาไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไป
“ขอร้องเถอะครับ...”
“แต่คุณโซดาครับ ยังไงผมก็ต้องเป็นคนขับรถพาคุณหานไปไหนมาไหนอยู่แล้ว เอ่อ เอาอย่างนี้ดีไหม ถ้าคุณหานไปนอกลู่นอกทาง ผมจะบอกเอง...”
“ได้โปรดเถอะฮะ...ฮึก” เด็กหนุ่มตัดสินใจเริ่มบีบน้ำตาอีกครั้ง เพราะคงเป็นทางเดียวที่จะทำให้ลุงคนขับรถยอมปล่อยผ่าน “ผมสัญญาจะไม่ให้เดือดร้อนมาถึงลุง เสี่ยหาน...จะไม่ว่าอะไรลุงสักคำแน่นอน...”
“แต่... เฮ้ย! คุณโซดา อย่าทำแบบนี้สิครับ ออกมาก่อน!”
คนขับรถร้องลั่นเมื่อโซดาอาศัยจังหวะที่เขาลังเลกระโจนไปเบาะหลังแล้วล็อกรถจากด้านใน ชายหนุ่มหน้าเหวอ เห็นทีเขาต้องแจ้งเรื่องนี้กับเสี่ยหานเสียแล้ว
คนขับรถวัยกลางคนระบายลมหายใจยาวเหยียด
...ถ้าเสี่ยหานจะยอมรับฟังเขาบ้างน่ะนะ...
:::METAL TERMINAL:::
“นอนลงไป”
ร่างสูงจ่อปืนเข้าชิดตรงกลางศีรษะของหาญศักดิ์จนอีกฝ่ายสะดุ้งเฮือก ไม่มีแววล้อเล่นแม้แต่น้อย เขาโกรธจนหน้ามืดที่ถูกหยามถึงเพียงนี้ เสียงห้าวออกคำสั่งอีกครั้ง
“นอนคว่ำลงไปบนเตียงนั่นแหละ!”
พลั่ก!!
“โอ๊ย”
เสี่ยหนุ่มร้องเมื่อถูกมือใหญ่ข้างที่ว่างผลักจนคว่ำลงไปกับฟูกเตียงของโรงแรมม่านรูด โซดาขึ้นตามคร่อมนั่งทับร่างของเขาทันทีตรงเชิงสะโพก มือหนาจิกศีรษะของอีกฝ่ายขึ้นมา
“พี่หลอกผมเหรอครับ...”
“...”
“ผมถามก็ตอบสิวะ!”
“ไอ้โซดาเอ๊ย! มึงใจเย็นๆ ก่อน”
หาญศักดิ์ร้องออกมาเมื่อโซดากดปลายกระบอกปืนจนเขาเริ่มเจ็บศีรษะ สถานการณ์รุนแรงขึ้นทุกที ปืนก็ขึ้นนกไว้เรียบร้อย ขยับผิดท่านิดเดียวหาญศักดิ์คงได้ไปหาป๊าม้าในดินแดนอันไกลโพ้นแน่ เสี่ยหนุ่มเหงื่อแตกพลั่ก พยายามคิดหาทางเอาตัวรอด
“พี่หยามผมขนาดนี้...” เสียงของโซดาน่ากลัวมาก “สถานเดียวคือต้องตายเท่านั้น”
“โซดา มึงฟังกูก่อน... มึงกำลังทำเกินกว่าเหตุนะ...”
“หุบปาก!”
“มึงแหละหุบปาก! มึงเคยฆ่าคนรึไงล่ะ ใช่ มึงอาจจะเคยอัดคน มึงอาจจะเคยยิงปืน แต่กับฆ่าคนมันไม่เหมือนกันหรอกว่ะ!”
หาญศักดิ์ตะโกน
“มึงคิดว่าแค่ลั่นไกแล้วทุกอย่างก็จะจบรึไง กูบอกเลยนะว่ามันไม่ง่ายแบบนั้น มึงจะจำหน้าทุกศพที่มึงฆ่าได้ มันจะหลอกหลอนอยู่ในใจมึงไปตลอดชีวิต อย่างมากมึงก็ทำได้แค่แกล้งลืมเท่านั้นแหละโว้ย มึงไม่อยากมีอนาคตที่สดใสแล้วเหรอ แค่พ่อมึงเอาเงินมาไถ่หนี้ ชีวิตมึงก็สวยงามแล้ว!”
“...”
“แล้วที่แย่ที่สุดก็คือ...มึงจะเสียใจ” หาญศักดิ์กล่าวต่อ อาศัยจังหวะที่โซดาลังเลใช้จิตวิทยาเท่าที่คิดได้ “ทุกครั้งที่มึงฆ่าใครเสร็จ มึงจะคิดว่า...”
“...”
“...มึงไม่น่าต้องฆ่าเขาเลย”
ปัง!!!
เสียงกระสุนดังลั่นทำเอาหาญศักดิ์ตกใจสุดขีด กระสุนหนึ่งนัดพุ่งหวือผ่านเส้นผมเสี่ยหนุ่มไปถูกหัวเตียงจนเนื้อไม้กลายเป็นรูแหวกกระจุย หาญศักดิ์อ้าปากหอบ นึกว่าตัวเองไปหาพระผู้เป็นเจ้าเสียแล้ว...
“ไม่ต้องพูดมากหรอกครับพี่”
เด็กหนุ่มจ่อปืนลงที่ท้ายทอยคนด้านใต้อีกครั้ง
“พี่ไม่ตายด้วยปืนนี่หรอกครับ...”
รอยยิ้มของพยัคฆ์แบบที่หาญศักดิ์เกลียดปรากฎขึ้นอีกครั้งบนใบหน้าคมสันของเด็กหนุ่ม
“ถ้าพี่จะตาย... ก็คงเพราะปืนใหญ่กระบอกนี้มากกว่า”
“...!!”
มือหนาร่นกางเกงนักเรียนตัวเองลงจนเกิดเสียงผ้ากรีดใจประกอบคำพูด กางเกงในสีน้ำเงินเข้มที่ห่อหุ้มอวัยวะแข็งขืนเผยให้เห็นเต็มตา เขาโน้มลงไปกระซิบข้างใบหูเสี่ยหนุ่ม ไม่ลืมกระชับกระบอกปืนจริงๆ ให้จี้ศีรษะไปด้วย รอยยิ้มร้ายสยายกว้างมากขึ้น หาญศักดิ์ที่นอนคว่ำหน้าตัวสั่นกับเสียงแหบพร่า
เอาแล้วไง...
ฟึ่บ
“ชอบเหรอครับพี่กล้าหาญ? สาวๆ สวยๆ น่ะ...”
โซดาเอียงคอเอ่ยถาม หาญศักดิ์ได้ยินเสียงสวบสาบจากการดึงเนกไทออกจากคอชวนสยอง เสียงนั่นบาดโสตประสาทเขาเป็นที่สุด มือหนาของเด็กหนุ่มข้างที่ไม่ได้ถือปืนแล้วเพิ่งวางเนกไทลงบนฟูกทิ้งไปไล่เบาๆ ลงมาบีบขย้ำก้นของคนด้านใต้ หาญศักดิ์ขนลุกซู่เมื่อถูกสัมผัสที่หนักแน่นแต่วาบหวิวจู่โจมอย่างไม่คาดฝันในสถานการณ์แบบนี้
“เดี๋ยวผมจะทำให้พี่รู้เอง...ว่าเกย์มันเร้าใจแค่ไหน”
เพียงเสี้ยววินาทีเนกไทนักเรียนเส้นนั้นก็ถูกนับมาผูกข้อมือทั้งสองข้างของเสี่ยหนุ่มเข้าหากันแล้วมัดไว้กับโครงของหัวเตียง โซดาวางปืนไว้ตรงโต๊ะข้างๆ แล้วเอื้อมสองมือไปปลดกางเกงยีนส์ของคนที่นอนคว่ำหน้าออกในพรวดเดียวพร้อมกางเกงชั้นใน
ควับ
“พี่หาน... ต่อไปนี้เป็นเมียที่ดีนะครับ”
โซดาพลิกหันร่างของเสี่ยหนุ่มให้หงายร่างขึ้นมา หาญศักดิ์ยังคงตกตะลึงจนจับต้นชนปลายไม่ถูกที่เห็นใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายในระยะประชิด เขาหลับตาปี๋เมื่อถูกซุกไซ้อย่างไม่เต็มใจ
“พี่...”
เสียงเรียกเบาๆ ดังขึ้นจนหาญศักดิ์ต้องลืมตาขึ้น ใบหน้าของเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่ยากจะอธิบาย แววตาที่ฉายชัดถึงความกระหายอยากและผิดหวังคละเคล้าไปด้วยกันสั่นระริก ทั้งหมดนั่นทำเอาหาญศักดิ์พูดอะไรไม่ออก ก่อนเด็กหนุ่มจะก้มลงไปบดขยี้จูบกับริมฝีปากของคนด้านใต้อย่างลึกซึ้ง มือใหญ่ล้วงเข้าไปในเสื้อยืดราคาแพงสัมผัสเนื้อหนังมังสาของอีกฝ่ายเต็มอารมณ์
หาญศักดิ์เบือนหน้าหนีไปด้านข้างเมื่อร่างสูงถอนปากออก เขาเคยชินกับรสจูบของโซดา แต่ยังกระดากใจทุกครั้งที่คิดว่าตัวเองจูบกับผู้ชายด้วยกันอย่างดูดดื่ม
“เฮ้ย โซดา ไม่เอา...”
หาญศักดิ์รีบร้องห้ามเมื่อรู้ตัวว่าถูกร่างสูงที่กำลังไซ้ซอกคอดูดสร้างรอยรัก เขาเบี่ยงหลบเป็นพัลวัน
“ไม่เอา มึง...ไม่เอา อย่าทำรอย...”
ร่างสูงกระซิบชิดใบหู “พี่...เดี๋ยวผมอมให้ แต่ขอทำเหอะนะ”
“อื้อ...อื้อ...มึง”
เสี่ยหนุ่มพูดไม่ออกเมื่อโซดาเลื่อนมือข้างหนึ่งไปชักรูดปรนเปรออวัยวะกลางกายของเขา หาญศักดิ์หลับตากับความเสียวแปลบที่ถูกดูดผิวเนื้อสร้างรอยแดงเป็นจ้ำๆ ไหนจะความปั่นป่วนที่ท้องน้อยที่กำลังถูกชักรูดอาวุธเป็นจังหวะ หาญศักดิ์บิดตัวเร้า แขนทั้งสองข้างที่ถูกผูกไว้เหยียดตึง ใบหน้าหวานๆ ขึ้นสีระเรื่อ ...ในที่สุด ดวงหน้าคมสันก็เงยขึ้นมาหอบเอาอากาศเข้าร่างหลังจากสร้างร่องรอยจนพอใจ
“โซดา...” เสี่ยหนุ่มตาปรือ ใบหน้าแดงซ่าน “มึง...ไหนมึงบอกจะอมให้ไง...”
โซดาหลิ่วตาให้ “ติดใจเหรอครับพี่”
หาญศักดิ์เบี่ยงหน้าไปทางอื่น ไม่ยอมตอบอะไร
...เขาจะติดใจก็คงไม่แปลก...ในเมื่อโซดาใช้ปากเก่งขนาดนั้น
ก็ผู้ชายเหมือนกันนี่หว่า...ก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าตรงไหนมันรู้สึกดีที่สุด
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง หลิ่วตาให้เสี่ยหนุ่มอีกครั้งก่อนจะคลานถดร่างลงไปอมท่อนเนื้อแข็งขืนจนสุดลำ เขาเปิดลำคอรับเอ็นอุ่นร้อน กระพือลิ้นเบาๆ ทำเอาหาญศักดิ์ร่างกระตุกหงึก เด็กหนุ่มยิ้มทั้งที่ปากไม่ว่าง ก่อนจะผงกหัวชักรูดมันเหมือนสายน้ำที่พลิ้วไหว
มือหนาอ้าขาทั้งสองข้างของร่างที่นอนอยู่ให้อ้ากว้าง แล้วใช้สองแขนช้อนล็อกเอาไว้ข้างล่างหัวเข่าอย่างแข็งแกร่ง ฝืนบังคับไม่ให้หาญศักดิ์หุบขาหรือส่ายตัวเพื่อลดทอนความเสียว เสี่ยหนุ่มเกร็งตัวจนเส้นเลือดขึ้น ร้องครางระงมไม่ขาดปาก หัวสมองว่างเปล่าขาวโพลน
“อ๊า...อ๊า...อูย...โซดา...”
นับวันหาญศักดิ์ยิ่งติดออรัลเซ็กส์จากผัวเด็ก โซดาใช้ปากเก่งจริงๆ ให้ตายเถอะ...เก่งมากกว่าผู้หญิงทั้งหมดที่เขาเคยผ่านมา
มันสุขสมจนเกินอธิบายเป็นคำพูด
ร่างสูงทั้งอมทั้งดูดอย่างไม่ยี่หระกับเสียงร้องครางที่เหมือนจะขาดใจตายนั่น ล็อกร่างของอีกฝ่ายไม่ให้ส่ายหนีแบบง่ายๆ ราวกับแค่เล่นเกมๆ หนึ่ง ...เขาถอนสองแขนของตัวเองออก กระเถิบเปลี่ยนมาเป็นท่านั่งตรงกลางหว่างขาทั้งสองข้าง แล้วลากลิ้นเลียตั้งแต่ผิวเนื้อข้างล่างสะดือจนถึงปลายท่อน ก่อนจะระบายลิ้นไปรอบๆ หัวหยัก ทั้งหมดนั่นทำเอาหาญศักดิ์หัวสั่นหัวคลอนกับความเสียวกระสัน เด็กหนุ่มไม่ลืมเลื่อนปากไปขบกับลูกอัณฑะทั้งสองข้างเบาๆ ด้วย แล้วกลับมาอมเอ็นแข็งขืนเข้าปากจนสุดลำอีกครั้ง ปากของเด็กหนุ่มรูดขึ้นรูดลงให้เป็นจังหวะ ทั้งยังดูดแรงๆ จนอีกฝ่ายต้องครางตัวอ่อน มือของหาญศักดิ์ที่ถูกมัดเข้าหากันเกร็งแน่น โครงหัวเตียงสั่นกึง หลังจากทั้งอมทั้งดูดมันไปสักพัก เด็กหนุ่มก็ถอนปากออกมาใช้มือชักรูดต่อให้
“พี่ชอบแบบนี้ใช่ไหมครับ”
“อื้อ...อื้อ!!”
ทำไมมึงเก่งขนาดนี้โซดา...
เก่งฉิบหาย...
“งั้นทำตัวดีๆ นะครับ...พี่หาน...”
“อ๊า...อ๊า...” หาญศักดิ์อ้าปากหอบ รู้สึกใกล้จะถึงสวรรค์อยู่ร่อมร่อเพราะรสมืออันช่ำชอง แต่เพียงในชั่วเสี้ยววินาที โซดาก็เสียบแก่นกายพรวดเข้าร่างเขามาจนเกือบมิดด้าม เข้าสุดได้แค่ไหนโซดาก็ใส่จนสุดเท่านั้น หาญศักดิ์สะดุ้งเฮือกกับความเจ็บเสียด แต่แล้วเด็กหนุ่มก็ยกขาทั้งสองข้างของเขาพาดบ่าตัวเอง แล้วค่อยๆ ขยับกระแทกตรงจุดกระสันจนหาญศักดิ์ได้แต่รับความเสียวท่าเดียว
“...อ๊า...อา”
“จำเอาไว้นะครับ... ว่าพี่ถูกสาปแล้ว”
“อ๊า...อูย...อ๊า...!!”
มือแกร่งลูบไล้ข้างล่างของต้นขาที่ตัวเองจับอยู่ หาญศักดิ์ร้องระงมไม่เป็นภาษาเมื่อโซดากระแทกกระทั้นหนักหน่วง ดวงตาของเด็กหนุ่มโชนแสง เส้นผมสีดำสนิทเปียกชื้นเหงื่อยิ่งส่งเสริมให้ดูหล่อดิบเถื่อน เขาลั่นวาจาต่อชัดเจน
“พี่ต้องถูกผมเอา...จนกลายเป็นเกย์รับตลอดไป”
“อ๊า...อา...โอย...โอย...!”
“แล้วไม่มีอำนาจใดลบล้างได้!”
---------------------------------------
เอา 50% เป็นน้ำจิ้มก่อนนะคะ เพราะถ้าบทนึงจะยาวมากๆ
แล้วเจคจะมาอัพ 100% ให้เร็วๆนี้เลย
เสี่ยหานพ่ายน้องโซดาอีกจนได้ ฮ่า
METAL TERMINAL
หัวข้อ: METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง , [หนังสือมาแล้วค่าา] 5 ต.ค. 60 {สนพ.Hermit} **จบแล้ว (อ่าน 193915 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก