หัวข้อ: เรื่องสั้น i... ข้า... (จบแล้ว)

[MinSky]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการ

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

[MinSky]

I....

“ตื่นได้แล้ว เด็กน้อยขี้เซา” นิ้วเรียวยาวสีขาวสว่างใสตัดกับชุดราตรีที่เขาใส่กำลังไล่ปลายนิ้วไปตามใบหน้าของเด็กหนุ่มที่กำลังนอนกลับอยู่ห้วงความฝันอย่างมีความสุขไม่รับรู้ถึงอารมณ์ที่กำลังจะประทุออกมาจากคนที่ปลุกเขาอยู่เลยซักนิด
“...” เทพแห่งความตายพยายามข่มเสียงหัวเราะเอาไว้แต่สีหน้าที่ด้านชาอยู่ตลอดเวลาแต่บัดนี้กลับแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข
“อือ...” เทพหนุ่มองค์น้อยปัดมือของเทพแห่งความตายออก ตายังคงปิดสนิท
“เด็กน้อย” เทพแห่งความตายก้มกระซิบที่กกหูของอีกคน เป่าลมอุ่นๆเข้าข้างใน เอ่ยกระซิบถ้อยคำหวานชื่นลงไป
“ถ้าเจ้าไม่ตื่น ข้าจักกลืนกินเจ้าไปอีกครั้ง เจ้าผู้ที่รักแห่งข้า ปิสตี” เอ่ยคำขู่ลงบนกกหูอีกครา เทพแห่งความตายกัดที่ติ่งหูของเทพปิสตีเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว เลียที่ติ่งหูเบาๆหลายๆครั้ง
“อื้อ” และมันก็ได้ผล เทพหนุ่มลืมตาขึ้นจากความฝันอันแสนสุขของตน ตื่นมาพบกับผู้เป็นที่รักยิ่งของตน รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากอิ่มสีแดงเข้ม 
“ท่าน...” ถ้อยคำอันไพเราะดังออกมาจากลำคอของเทพหนุ่ม
“อรุณสวัสด์ ผู้เป็นที่รักยิ่ง” เทพแห่งความตายเอ่ยบอกกับอีกคนที่พึ่งจะตื่นขึ้นจากฝัน
“เช่นกัน” เทพหนุ่มตอบ
เวลานี้มีเพียงพวกเขา จงละซึ่งความถูกต้องไว้ข้างกายและจงมีความสุขไปกับห้วงเวลานี้
“ข้านึกว่าท่านจะกลับไปแล้วเสียอีก” เทพหนุ่มบอก
“ข้ายังอยากอยู่กับผู้เป็นที่รักยิ่งให้มากกว่านี้อีกสักนิดไม่ได้หรือ?” หาใช่คำพูดแสนหวานอย่างที่ควรเป็นไม่ เสียงเข็งกระด้างเอ่ยถามเทพหนุ่มด้วยความไม่พอใจ
ทำไมกัน? ทั้งๆที่นี่เป็นสิ่งที่ผู้เป็นที่รักยิ่งแห่งข้าต้องการมากเสียอีก ทำไมเขาถึงถามข้าเช่นนี้?
“ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ท่านทานาทอส หาใช่อย่างที่ท่านคิดไม่” เทพหนุ่มปฏิเสธ ไกล่นิ้วเรียวเล็กไปที่ชุดของเทพแห่งความตายที่เบื้องในนั้นคือกล้ามเนื้อที่กระตุกะต้นอยู่ไม่หยุดในทุกๆครา
“ดี” หาได้ยาก ที่เวลาแห่งความสุขนี้จะยืดยาวมากเท่านี้ เป็นที่รู้กันดีว่าเทพแห่งความตายนั้นโกรธง่ายมากเพียงใด
ความสัมพันธ์อันแสนหวานดั่งกุหลาบบานสีแดงสด แม้จะรู้ ว่าอันตรายแต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีไปกับความสัมพันธ์นี้
เทพทั้งสองไม่พูดอะไรอีก
องค์หนึ่งอยากให้เวลาแห่งความสุขนี้ยาวนานกว่านี้อีกนิดเลยกล้าชวนคุยอะไรเพราะกลัวจะไปทำให้เทพแห่งความตายความโกรธเข้า
อีกองค์ก็รู้สึกไม่ชอบใจที่ ทั้งๆที่เขาเวลาให้กับอีกคนมากกว่าเดิมแล้วแท้ๆแต่กลับไม่ฉวนโอกาสนี้ทำให้ความสุขที่มีอยู่น้อยนิดหลังจบกิจกรรมรักเพิ่มขึ้นอีก สักนิดก็ยังดี
เพราะความคิดที่แตกต่างกัน การกระทำก็ไม่เป็นอย่างที่ต้องการทั้งสองฝ่าย....
“ไปก่อน” เทพแห่งความตายลุกขึ้นจากเตียงเตรียมตัวลุกขึ้นแต่ก็ถูกขัดด้วยมือเรียวเล็กของเทพหนุ่มน้อยเสียก่อน
“ท่านจะกลับมาหาข้าอีกหรือเปล่า ท่าน??” เหมือนเป็นชู้รักที่จะได้พบกันเพียงแค่ตอนที่ตัวจริงของอีกคนไม่อยู่...  อย่างกับอีตัวที่รอคนมาหาทุกวี่ทุกวัน... อย่างกับการลักของคนอื่นกินตอนที่เขาไม่อยู่...
“จนกว่าข้าจะว่าง”
อา...ข้าปราถนาให้ไม่มีคนตายบนโลกมนุษย์เสียจริง ท่านจะได้ว่างขึ้นอีกนิดแล้วมาหาข้าได้
เทพหนุ่มคิด ใบหน้าแต่งแต้มไปด้วยรอยแห่งความเสียใจอยู่เต็ม
“ลาก่อน” เทพหนุ่มบอก แล้วร่างของเทพแห่งความตายก็หายวับเข้าไปในประตูมิติที่ตนเองสร้างขึ้น
เทพหนุ่มซบหน้าลงกับหมอนสีขาวใบใหญ่ขอลอีกคนที่เคยนอนอยู่ข้างกันแต่ก่อน

ความจุกอกที่เกิดขึ้นทุกครั้งที่ท่านไปนี่มันหมายความว่ายังไงกัน?...
เทพหนุ่มคิด เขาหลับตาลงช้าๆ พยายามคิดถึงเวลาที่เขากับเทพทานาทอส เทพแห่งความตายอยู่ด้วยแต่ยิ่งพยายามนึกเท่าไหร่ ภาพของพวกเขาที่ร่วมรักกันบนเตียงขนาดใหญ่นี้ก็ลอยเข้ามาในหัวอย่างห้ามไม่อยู่
ช่วยไม่ได้ ก็เวลาที่พวกเขามอยู่ด้วยกัน มันก็มีแต่เรื่องอย่างว่าทั้งนั้น

เทพหนุ่มสูดหายใจเข้าออกช้าๆเป็นจังหวะ พยายามสูดเอากลิ่นประจำกายขอบเทพแห่งความตายเข้าไป
และในที่สุดความฝันก็หวนคืนอีกครา ดวงตาที่ปิดสนิทของเทพแห่งความซื่อสัตย์ ความฝันที่เขาเป็นเจ้าครอบครอง ใครจะรู้ว่าเทพหนุ่มนี้หลับลงทั้งที่คิ้วของเทพหนุ่มยังผูกกันเป็นโบว์ และเพราะร่างกายยังคงเปลือยเปล่าความหนาวคงเยือนเทพหนุ่มผู้นี้ได้ไม่ยาก หากแต่เสียว่าเทพหนุ่มได้รับความอบอุ่นที่เขาเป็นเจ้าครอบครองแต่เพียงผู้เดียว ณ เวลานี้




“เทพปิสตีเจ้าคะ เทพปิสตี ได้เวลาตื่นแล้วเจ้าค่ะ” มืออันเรียวบางของนางไม้เขย่าตัวของเทพแห่งความซื่อสัตย์เบาๆ พยายามปลุกเทพหนุ่มให้ตื่นขึ้นจากความฝันอันแสนจะร่มรื่นในบางเวลา
“...อือ...” หากแต่สิ่งที่นางได้รับกลับคืนมาคือความเงียบเสียนี่
“เทพปิสตีเจ้าคะ” นางไม้พร่ำเรียกชื่อของเทพหนุ่มที่นอนหลับท่ามกลางความฝันของตนเอง
นางรู้ดี ว่าเทพแห่งความซื่อสัตย์นี้ขี้เซาเพียงใด แต่นางก็ไม่ละความพยายามที่จะปลุกเทพแห่งความซื่อสัตย์ที่แสนจะขี้เซาองค์นี้ให้ได้
ทำไมนะ ทำไมกัน หากเป็นเทพทานาทอสท่านจึงตื่นได้ด้วยตนเองโดยไม่มีใครปลุก
“เทพปิสตี” แต่นางก็ไม่ละความพยายาม
เวลานี้ดวงพระอาทิตย์ก็ใกล้จะคลื่นตัวขึ้นสู่เหนือศีรษะของทุกคนแล้ว
อีกไม่นานเทพแห่งความซื่อสัตย์ก็จักต้องไปอวยพรให้กับองค์หญิงองค์น้อยๆ ธิดาคนที่สองของเทพแห่งความตายแล้ว เพราะมันเป็นงานสำคัญ จงกดความไม่พอใจชอบใจของท่านเอาไว้ แล้วตื่นขึ้นมาเสียเถิดท่าน...
นางไม้คิด
    ดูเหมือนว่าสิ่งที่นางไม้รำพึงถึงจะส่งผ่านความรู้สึกไปถึงเทพหนุ่มผู้หลับอยู่ในความฝัน
ดวงตาเปิดขึ้นช้าๆ หรี่ตาลงเล็กน้อยเพราะแสงที่กระทบเข้าตามันมากเกินไป
“ข้ายังไม่พร้อม..” เทพปิสตีเอ่ยกับตัวเอง แต่ก็หวังว่านางไม้จะได้ยินสิ่งที่เขาพูดบ้าง
“ท่าน...” นางสงสารกับชะตากรรมที่เทพแห่งความซื่อสัตย์องค์นี้พบเจอ มันมากมายมากกว่าที่คนๆหนึ่งรับไหว
ยิ่งถ้าคนนั้นเป็นเทพแห่งความซื่อสัตย์องค์นี้ด้วยล่ะก็ มันถึงขั้นสาหัสเชียว
“พยุงข้าขึ้นหน่อย มาทร่า” เทพหนุ่มเอ่ย นางไม้รีบพยุงตัวของเทพหนุ่มขึ้น ตามคำขอ
พอเทพหนุ่มปิสตีนั่งอยู่ข้างเตียง นางไม้เอื้อมมือไปหยิบใบไม้ที่รองรับเอาของเหลวสีขาวอยู่
นางมาทร่าต้วยเอาครีมสีขาวนั้นเอาไว้ ไล่ทาครีบไปตามร่องรอยสีแดงและม่วงที่นายหัวของนางทำไว้กับเทพแห่งความซื่อสัตย์องค์นี้
เขาช่างป่าเถื่อนยิ่งนัก
นางคิด พลางไล่สายตาไปตามร่างกายอันบอบบางของเทพหนุ่ม พอสายตาเจอรอยช้ำตามตัวเทพหนุ่ม นางก็ใช้ครีมสีขาวทาลง
รอยฟัน รอยจูบ รอยเม้ม รอยนิ้วมือครบทั้งห้า รอยกำปั้น  รอยหยิก รอยแผลฟกช้ำสีม่วง
สิ่งนี้สามารถพบได้ตามร่างกายของเทพแห่งความซื่อสัตย์ครบทิ้งหมด
“ข้าอยากจะให้เขาอ่อนโยนกว่านี้อีกสักนิด” นางมาทร่าพึมพัม
“ทำอย่างที่เขาต้องการจะดีกว่านะ ข้าว่า” เทพปิสตีแย้ง
“แต่เขาก็ทำกับท่านเกินไป ท่าน” นางมาทร่าบอกอีก
“แต่ถึงจะรุนแรงเพียงใด คืนนี้ก็คงจะเป็นคืนสุดท้ายแล้วล่ะ มาทร่า” เทพปิสตีบอก น้ำตาอุ่นๆเริ่มไหลออกมาจากเบ้าตาขอลเทพแห่งความซื่อสัตย์
“โถ่ ท่าน” นางมาทร่าพูดเบาๆ
“ข้ามีความสุขกับเขามาก” ท่ามกลางความเสียใจที่เก็บไว้ในส่วนลึกขอบหัวใจ ประโยคหลังนี้เทพปิสตีพูดกับตัวเอง
ไม่มีใครพูดอะไรอีก

ครีมที่นางมาทร่าทาลงไปตามร่องรอยที่เทพแห่งความตายได้ทำใว้กับร่างกายอันบอบางของเทพปิสตีนั้นไม่ใช่ทาเพื่อรักษาแผลและรอยฟกช้ำแต่อย่างใด แต่ที่นางทาก็เพราะมันเป็นครีมที่สามารถลบรอยแผลเป็นออกจากร่างกายได้
เทพทุกองค์เป็นอมตะ สิ่งที่เป็นผลพลอยได้ก็คือการักษาตัวของบาดแผลอย่างรวดเร็ว แต่สิ่งที่ไม้ได้ติดมาด้วยนั้นก็คือการหายไปของรอยแผล ฉะนั้นครีมที่นางมาก็ทำมาเพื่อกการนี้
“เสร็จแล้วท่าน” นางมาทร่าบอก นางวางใบไม้รองครีมไว้ที่เดิม
“ข้าอยากให้เวลาเดินช้าๆ อยากให้ช่วงเวลานั้นยังไม่มาถึง” เทพหนุ่มเอ่ย ดวงตาเศร้าหมองลง สายตามองออกไปนอกหน้าต่างภายในห้อง
“ข้าจะอยู่ข้างท่าน และช่วยปรอบโยนท่านเสมอเจ้าค่ะ” นางมาทร่าบอก นางหยิบเครื่องแต่งกายที่กองกระจัดกระจายอยู่ตามพื้นตามพรมขึ้นมา ร่ายเวทย์นิดหน่อย เสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ก็ดูเสมือนใหม่ขึ้นกว่าแต่ก่อน
“นี่เจ้าค่ะ” นางมาทร่าบอก เทพปิสตีค่อมตังช้าๆให้ความยาวของผ้าพันรอบกายช่วงบนของตัวเองไว้อย่างหลวมๆ
แล้วก็พันขึ้นพาดลงมาตามบ่าข้างซ้าย เทพปิสตีจับชายผ้านั้นเอาไว้ แล้วนางมาทร่าก็ใช้ผ้าอีกผืนพันขอบของเทพปิสตีข้างซ้ายหนึ่งทบแล้วก็พันขาอีกข้างหลังจากนั้นบริเวณชายผ้าที่เหลืออยู่นางก็พันขึ้นรอบเอวอย่างหลวมๆ
และก็เหลือมชายผ้าไว้อีกประมาณหนึ่งข้อศอก
นางใช้เหล็กที่หลอมเป็นรูปวงกลมดึงชายผ้าที่พันทั้งช่วงบนและช่วงล่างให้ติดอยู่กับวงเหล็กสีขาวขนาดปานกลาง
“เสร็จแล้วเจ้าค่ะ” นาวมาทร่าบอกกับเทพหนุ่ม
“ท่านออกไปก่อนได้ไหม?” เทพปิสตีถาม
“ได้สิเจ้าคะ” นางมาทร่าบอก แล้วนางก็เดินออกมาจากห้องนอนของเทพปิสตี
ลาก่อนท่าน ขอให้หลับอย่างมีความสุข
นางคิด


อีกคนที่อยู่ภายในห้อง
เมื่อรู้ว่าเวลานี้เขาอยู่คนเดียวในห้องแล้ว น้ำตาที่อดกลั้นเอาไว้ก็ใหลออกมาจากดวงตาสีฟ้าคู่สวย
ทำไมกัน...ทำไม....
เทพหนุ่มหาได้ยกมือขึ้นเช็ดหยดน้ำตาที่ใหลออกมาไม่ เขานั่งข้างๆเตียง ร่างสั่นเทิ้มอย่างแรง
“อื้อ..อุก.” พยายามกลั้นเสียงสะอื้น กลัวว่าใครอีกคนจะได้ยิน
เทพหนุ่มล้มกายลงบนที่นอน ผมสีน้ำตาล ที่ถูกมัดไว้เป็นทรงสวยงาม บัดนี้นั้นมันยับยู่ยี้ไม่เป็นทรง
ศีรษะถูไปมากับหมอน เล็บมือจิกที่นอน พยายามกลั่นเอาความรู้สึกเสียใจออกมาให้หมด ก่อนที่จะต้องรับเอาความเสียใจมาอีก หลั่งความรู้สึกนั้นออกมา อย่างให้เหลือแม้แต่เศษเล็กๆค้างคาในใจ
“อือ....อึก..” เพราะพยายามกลบเสียงสะอื้นมากเกินไป จนเกิดอาการปวดหน่วงๆตรงลำคอ
รู้ทั้งรู้  ว่าเรื่องมันต้องเป็นแบบนี้  ทั้งๆที่รู้  แต่กลับผลักไส  ไม่ให้มันอยู่ในความทรงจำ จวบตอนนี้  ตอนที่มันกลับมาทำร้ายตัวเขาเอง
เจ็บ....อยากระบายให้ใครสักคนฟัง อยากบอกเล่าถึงสิ่งที่เคยผ่านมาและไป
เขาคนนั้นจะรู้ไหมนะ ว่าข้าเจ็บเพียงใด...แต่ก็นะ เทพแห่งความตายอย่างเขาน่ะ ไม่สนใจความรู้สึกของข้าอยู่แล้วล่ะ....ไม่เลยสักนิด  ทั้งๆที่ไว้ใจมากขนาดนั้นแท้ๆ กลับนำเขาลงมาอยู่ที่นี่นจนได้ ทั้งๆที่บอกว่าจะเก็บไว้เป็นความลับอย่างสุดความสามารถ เทพแห่งความตายก็ไม่เชื่อ พรากเอาวิณณาญของข้าจากขุมนรกมาไว้ที่นี่ มิติที่ไม่มีใครรู้จัก แม้แต่เทพที่มีอำนาจสูงสุดบนสวรรค์เอง
ความจำอันที่ผ่านมาประติดประต่อกันมิได้ ภาพหลายอย่างปรากฎอยู่ประเดี๋ยว ก็หายไป....
ทั้งๆที่สัญญาว่าจะไม่มีชายาใหม่หลังจากพี่สาวของข้าสูณสลายหายไป แต่ตอนนี้ท่านมี ตอนนี้ที่นางยิ้มเยาะขี้เถ้าของพี่ข้าแล้วอุ้มลูกของนางกับท่านไว้ในมือทั้งสองข้า นาง นางผู้ทรยศความเชื่อใจเรา แล้วตอนนี้จะให้ข้าไปกล่าวอวยพรให้กับลูกของท่านกับนางทรยศเลี้ยงไม่เชื่องนั่นหรือ?? ขอร้องล่ะ ข้าไม่ใช่คนดีขนาดนั้นท่าน....
ข้าให้อภัยในสิ่งที่นางมำต่อพลังอำนาจของข้าไม่ได้ มันสบประมาทพลังของข้ามากไปแลัว ข้าอยากให้นางได้รับรู้ในสิ่งที่เราพี่น้องเจอ อยากให้นางทรยศได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่เรามีต่อนาง อยากฆ่านางด้วยไฟแห่งโลกันย์
ไฟ..ที่ปลิดวิณณาญพี่ข้า จนไม่สามารถไปเกิดใหม่ไดัอีก ต้องล่องลอยอยู่ระหว่างมิติของคนตายและสวรรค์
ทั้งๆที่ท่านก็นำนางกลับมาได้ หรือเพรารมัวแต่สุขสำราญกับนางผู้ทรยศเรา ท่านเป็นถึงเทพเจ้าแห่งความตายนี่ เรื่องความตายตี่มันเป็นอำนาจพลังของท่านทั้งหมดไม่ใช่หรือ??...หรือนางผู้ทรยศเราหว่านเสน่ห์ใส่ท่านไปแล้วกันล่ะ??..............แต่ก็ได้แค่คิด...เหอะ...ข้ามันจะไปสู้นางผู้งามเลิศที่สุดในใจขอบท่านได้กันล่ะ.....ไม่ใช่ข้าหรือท่านพี่หรอกนั่น
ข้าไม่ได้มีแค่ด้านดีอย่างที่ท่านเห็นอยู่ทุกวัน ข้ายังมีอีกด้านที่ไม่มีใครรู้  สิ่งที่ตรงข้ามกับความซื่อสัตย์คืออะไรกันล่ะ??
:
:
นั่นแหละ สิ่งที่ข้าเป็นต่อท่านอยู่ตอนนี้ ท่านเทพแห่งความตาย ทานาทอส
ถ้าข้าตายไปท่านจะทิ้งข้าไว้ที่ขุมนรกหรือเปล่านะ??
แน่นอน ท่านต้องทำอย่างนั้นอยู่แล้ว แน่สิก็ข้าไม่ใช่นางผู้ทรยศเราอันเป็นที่รักท่านเสียหน่อย
ใช่ไหม??
หรือช้าจะลองฆ่าตัวเองดี?? ด้วยอะไรล่ะ??
มีด??...
หอก??...
ไฟแห่งโลกันย์??...
ไม่หรอก สิ่งที่ฆ่าข้าได้นั้นมีสิ่งเดียวเท่านั้น
การทรยศหักหลังยังไงล่ะ...นั้นแหละสิ่งที่เทพแห่งความซื่อสัตย์อย่างข้าเกลียด
แล้วท่าน ก็ทำมัน ไร้ความรู้สึกผิดต่อข้าจากใจจริง ปากบอกว่าไม่ตั้งใจอ่าน ทั้งๆที่ยิ้มเยาะบนกองขี้เถ้าของพี่ข้า
ตอนนี้น่ะ ข้าเกลียดท่านมากๆเลยล่ะ เทพแห่งความตาย
การรักท่านเป็นสิ่งที่ข้าเป็น..พร้อมๆกับเกลียดท่าน แต่ความรักมันมีมากกว่าเลยกลบเอาความเกลียดไป
แต่ตอนนี้
“ข้ารูสึกเกลียดท่าน...มาก...”
ไม่มีคำว่ารักปะปนในนั้น ไม่มีความรู้สึกผิด มีแต่ความตั้งใจ
ล่าก่อน นางผู้ทรยศข้า ขอให้เจ้าตกอยู่ในสถานะอย่างข้าบ้าง
แล้วเจ้าจะรู้ว่า คนที่เจ้าควรทรยศตั้งแต่แรกๆนั้นไม่ใช่ข้า
แต่เป็นคนที่เจ้าขโมยมากกกอดอยู่ทุกๆคืน 
:
:
:
End...อืม...อ่านไม่ผิดหรอก จบแล้วจริงๆ.
บรั้ยส์!!!










   

[Nene promporn]

อ่านจบนี่เเบบ
อื้อหือ...
ดราม่า นี่ล่ะ ความรัก
ขนาดเทพยังต้องยอมเเพ้

[arij-iris]

ห๊ะ!! คือ จบแล้วหรอ?

[MinSky]

ห๊ะ!! คือ จบแล้วหรอ?

อือ....จบแล้ว คึคึคึ

[MSeraph]

หะ...จบแล้วอะ (' ')!

[blove]

ชอบความหน่วงนะ สั้นไป อยากให้เทพซื้อสัตย์หนีไปไกลๆอย่ามาให้เทพแห่งความตายได้เจออีก สาสมใจดี