จิบพิเศษ
“นาย...”
“นาย..ไวน์ขอโทษ”
“นาย พูดกับไวน์หน่อย ไวน์ขอโทษนะ..นาย..นาย..”
เจ้าของชื่อไวน์พูดเสียงอ่อนพลางเดินตามคนเงียบปากไปติดๆ ไม่ว่านายจะขยับไปทางไหนก็จะมีคนตัวขาวเดินตามต้อยๆพร้อมเอ่ยเสียงค่อย พอลองแตะตัวคนตรงหน้ากลับโดนหนีห่างมากขึ้น
เขาเสียใจ..เขาไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเลยจริงๆ
ทีแรกนึกว่าข้ามคืนไปนายคงหายโกรธเหมือนทุกๆที แต่ครั้งนี้เขาคิดผิด นายโกรธแบบที่ไม่รู้ว่าต้องง้อเท่าไหร่จึงจะพ้นโทษ
คนโกรธขยับตัวกุกกักอีกสักพักก่อนหิ้วกระเป๋าออกจากห้องไป คงถึงเวลาไปเรียนหนังสือเหมือนทุกที...ทิ้งแมวเซาที่หูลู่หางตกไว้เบื้องหลังบานประตูสีขาว
แมวตัวน้อยหน้าหงอ เขารู้ว่าทำตัวผิด แต่ที่เขาไม่รู้คือต้องทำยังไงให้เจ้านายหายโกรธ ทั้งออดอ้อนคลอเคลียก็แล้ว เอ่ยคำขอโทษก็แล้ว ตัวคนโกรธยังไม่มีท่าจะให้อภัยเขาง่ายๆเลย ทั้งที่ก็ผ่านมาหนึ่งคืนแล้วแต่เจ้านายยังคงไม่ยอมไถ่โทษง่ายๆ
ปกตินายเป็นคนหายโกรธเร็ว อันที่จริงเขาแทบจะไม่ค่อยโกรธใครเสียด้วยซ้ำ บ่อยครั้งที่ไวน์ทำตัวตามใจตัวเองจนเลยเถิดมากเกินไปอย่างมากก็ถูกตักเตือนพร้อมคำบ่นนิดๆหน่อยๆ เจ้าแมวตัวขาวแค่ออดอ้อนเพียงครู่เดียวเจ้านายก็ให้อภัยแล้ว
ไวน์นั่งใช้ปลายนิ้วสวยเขี่ยขอบโต๊ะพร้อมนึกคิดวิธีที่จะทำให้เจ้าของหัวใจหายโกรธ เวลาผ่านไปนานจนกลายเป็นเหม่อ
จนกระทั่งเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ทำให้เขาสะดุ้ง
หน้าจอมือถือตรงหน้าโชว์ชื่อของเพื่อนสนิท นึกเสียใจเล็กๆไม่ได้ที่ไม่ได้เป็นคนที่เขาคิดถึง เขากดตอบรับปลายสายก่อนเอ่ยเสียงรับ
“อืม..”
/ไวน์ ทำงานวิชานงนภัสรึยัง/
“.......”
/เงียบแบบนี้ยังแน่ๆ อย่าลืมทำนะเว้ย ส่งพรุ่งนี้นะ ตั้งห้าคะแนน/
“เข้าใจแล้ว”
/แค่นี้แหละ โทรมาเตือนเฉยๆ อ้อละก็รายงานนงนภัสส่งอาทิตย์หน้านะ เริ่มทำเลยก็ดี/
“..ขอบใจ....น้ำพุ”
/อือ ไม่เป็นไร แค่โทรมาเตือน แค่นี้นะ/
“น้ำพุ”
/...อะไร?/
“เคยง้อใครไหม”
/อะไรนะ..? ฮ่าๆๆ คนอย่างไวน์ต้องง้อใครรึไงถึงมาถามเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆๆ/
“อืม ต้องง้อยังไง”
/...เอาจริงดิ...คนปัจจุบันหรอ นี่จริงจังจริงง่ะ/
“อืม..”
/...อ่ะ/
“ต้องง้อยังไงถึงจะทำให้หายโกรธ?”
/ไวน์กลายเป็นลูกแมวไปแล้ววววว/
“น้ำพุ”
/โอเคๆ ยอมแล้ว...ก็ไปขอโทษเขาดีๆ/
“ทำแล้ว เขาไม่หาย”
/ลองอ้อนๆดูรึยัง/
“ทำแล้ว”
/แล้ว..ยั่ว?/
“ทำแล้ว”
/..แล้วได้ผลมะ/
“ถ้าได้ผลคงไม่มาถามน้ำพุ”
/เชี่ยนั่นคนหรืออะไรวะ นั่นยังมีจิตใจอยู่ใช่มั้ย? เฮ้อออ/
“น้ำพุ”
/เออ กูก็ไม่รู้แล้วว่ะ ลองซื้อของที่ชอบ ทำอาหารให้ ทำอะไรๆให้ดูมะ ถ้ายังไม่อีกก็ไปชูนิ้วก้อยให้เกี่ยวก้อยคืนดีเองละกัน/
“อืม ขอบใจ”
/เฮ้ยๆ ไวน์ เราพูดเล่น-/
ปลายสายยังไม่ทันพูดให้จบประโยคกลับถูกคนตรงหน้ากดตัดสายอย่างไร้เยื่อใย
ทำอาหารหรือ..? ก็ไม่เลวนะ
ติดที่เขาทำอาหารได้แค่พอกันตายเท่านั้น แต่ก็นึกอยากลองทำอาหารให้อีกฝ่ายดูบ้าง เพราะมีแต่นายที่คอยทำอาหารให้เขากินเสมอ ร่างเพรียวลุกขึ้นยืนเดินตรงไปยังห้องครัว เปิดหาวัตถุดิบเตรียมทำเมนูที่คิดว่าอีกฝ่ายน่าจะชื่นชอบ
ผ่านพ้นไปจนเข้าสู่ช่วงเย็น อาหารที่เขาทำยังไม่เสร็จดีนัก พ่อครัวมือใหม่ล้มเหลวกับรสชาติอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดีขึ้นกว่าครั้งก่อนๆจนตัวเองยังนึกภูมิใจ เขากวาดเศษอาหารที่ใช้ไม่ได้นี้ลงถังขยะก่อนเริ่มทำจานใหม่
19.00 น.
กับข้าวพร้อมเสิร์ฟถูกจัดเตรียมไว้บนโต๊ะอาหารเรียบร้อย ความพยายามครั้งที่ห้าของเขาสำเร็จตามที่ตัวเองต้องการ ไวน์เก็บซากเศษอาหารระหว่างรอนายกลับมาไปพลางๆ
19.30 น.
เขากลับมานั่งยังโต๊ะอาหารพร้อมวาดภาพฝันถึงรอยยิ้มของเจ้าของหัวใจ
20.30 น.
เสียงท้องพ่อครัวเริ่มร้องประท้วง วันนี้นายอาจจะทำงานหนักต้องกลับดึก.. เดี๋ยวนายกลับมาเขาค่อยอุ่นกับข้าวใหม่ก็ได้
22.00 น.
เขาสะดุ้งตื่นหลังจากหลับไปงีบหนึ่งเพื่อพบว่ายังไม่มีใครกลับมา ถ้านายกลับมาต้องหิวมากแน่ๆเลย
24.00 น.
ไม่มีแม้แต่ข้อความเดียวส่งมาบอกถึงความเป็นอยู่ ครั้นจะเป็นคนโทรหาเองอีกฝ่ายกลับไม่ยอมรับสาย... นายเป็นอะไรหรือเปล่า
02.00 น.
ใจดวงน้อยเริ่มกระวนกระวาย ถ้าวันไหนนายต้องกลับดึกจะต้องมีการบอกกล่าวกันก่อนเสมอ ตอนนี้ดึกมากแล้ว ทำไมเจ้าของเขายังไม่กลับมา เขากดโทรหาปลายสายอีกครั้งเพื่อพบว่าไม่มีการตอบรับ
06.00 น.
นายไม่ได้กลับมา...
เขาส่ายศีรษะเพื่อลบความคิดไม่ดีบางอย่างที่ผุดขึ้นออกจากหัว เดินลุกไปยังอ่างล้างหน้า ทำตัวเองให้ตื่นอีกครั้งหลังจากอดทนอดนอนไปหนึ่งคืน
เก็บจานอาหารที่ตั้งทิ้งไว้ เขาเทอาหารลงในถังขยะ ล้างจานให้เข้าที่ ก่อนจะได้ยินเสียงเปิดประตู
นายกลับมาแล้ว
สภาพนายไม่ต่างจากเขา ดูอดหลับอดนอนมาเหมือนกัน คิดว่านายคงทำงานหนักจนไม่ได้นอน
“นาย...”
“...”
“ไปไหนมา ทำงานหรอ เหนื่อยมั้ย..”
“...”
“..ทำไมนายไม่บอกว่าจะไม่กลับ...”
เจ้าของชื่อนายยังคงไม่ตอบกลับ เจ้าตัวมองนาฬิกาก่อนเดินตรงไปโซนครัว หยิบขนมปังมาสองแผ่นส่งเข้าเครื่องปิ้งพร้อมตั้งกระทะทำไข่ดาว
อาหารเช้าง่ายๆ
คนเซาได้แต่ยืนมองคนตรงหน้าอย่างจนใจ นายยังไม่หายโกรธเขาและจะกลายเป็นเขาที่โกรธนายเสียเอง
อาหารเช้าถูกเสิร์ฟบนโต๊ะอาหารสองจาน ไวน์ไม่ได้ลงไปนั่งทานด้วย คนเซาได้แต่ยืนมองคนตรงหน้ารับประทานอาหารอย่างเงียบเชียบ ไร้ซึ่งคำพูดคำอธิบายแก้ตัวใดๆ
เมื่อเจ้าของห้องทานจนหมด นายเลิกคิ้วมองคนตรงหน้าเล็กน้อยก่อนหยิบจานอาหารที่ไม่ถูกแตะต้องนี้ลุกไปยังพื้นที่ตรงหน้าที่เขาจำได้ดีว่าใช้ทำอะไร
“อย่าทิ้งนะ!” ไวน์ตะโกน
เขาชะงัก
คนเซารีบรุดหน้ามาคว้าจานอาหารในมือ อาหารของนายจะให้ทิ้งอย่างไร้ค่าไม่ได้
“ไวน์จะกิน..” เอ่ยเสียงเบาจนแทบเป็นหนึ่งเดียวกับมวลอากาศ
นายหยุดนิ่งพักหนึ่งก่อนปล่อยให้ไวน์ลงมือกินอย่างที่เจ้าตัวว่า เขาเดินไปยังห้องนั่งเล่นแทน เปิดโทรทัศน์ดูทำตัวปกติเหมือนไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
คนเฝ้ารอทั้งคืนก้มมองจานอาหารทั้งน้ำตา
เขาไม่ได้ยกมันไปวางที่โต๊ะอาหาร แต่กลับวางมันลงเคาท์เตอร์ข้างๆถังขยะที่เกือบเป็นที่อยู่ของอาหารเช้ามื้อนี้ ไวน์ยืนกินทั้งๆอย่างนั้น
พร้อมน้ำตาและกลั้นเสียงสะอื้น
จนกระทั่งคำสุดท้ายถูกป้อนเข้าปากตน แต่กระนั้นก็ยังไม่สามารถหยุดสะอื้นไห้ได้ เขายืนหันหลังให้นาย ห่างกันเป็นสิบฟุต นายที่โกรธเขาอยู่คงไม่สังเกตในอาการน่าสมเพชเช่นนี้
ร่างผอมบางสั่นสะอื้น เขาพยายามกลืนก่อนสะอื้นในลงไป
“..ไวน์....ไวน์”
แต่ยิ่งฝืนเหมือนจะยิ่งไม่ไหว
“ไวน์...ไม่ร้องนะ ชู่วว เป็นอะไรครับ...” เจ้าของห้องวิ่งตรงมารวบเขาไปกอดตั้งแต่ตอนไหนไม่อาจรู้ เพียงแต่พอได้สัมผัสอ้อมกอดแสนคุ้นเคยนี่แล้วคนเจ้าน้ำตามีแต่จะร้องหนักยิ่งขึ้น
“ไวน์...ขอโทษนะ...ไม่โกรธแล้ว ไม่ร้องนะ”
“ชู่ววว โอ๋ๆ โอ๋เอ้ เจ้าเหมียวร้องไห้ใหญ่เลย หน้าแดงหมดแล้วดูสิ”
เจ้าของอ้อมกอดว่าพลางช้อนหน้าหวานขึ้นมาบรรจงใช้นิ้วเรียวเกลี่ยน้ำตา ดวงตาฉ่ำน้ำปรือมองเจ้าของดวงใจ ปากแดงเอื้อนเอ่ย น้ำเสียงแหบพร่า
“..นาย”
“ครับ”
“ไม่โกรธแล้วนะ”
“ครับ ไม่โกรธแล้ว ไม่ร้องนะ”
“สัญญานะ”
“สัญญาครับ”
ไวน์เสหน้ามองต่ำก่อนช้อนใบหน้าหวานขึ้นมามองคนตรงหน้าอีกครั้ง...พร้อมชูนิ้วก้อย
“หืม?”
“น้ำพุบอกให้เกี่ยวก้อยคืนดี”
“อุ๊บ...ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“นาย...”
“ครับ..เกี่ยวก้อยกันเนอะ คืนดีกันนะครับ”
ไวน์คลี่ยิ้มหวาน
ใครจะอดใจไหว
ไม่ให้จุมพิตลงไป
“อื๊อออ..นาย”
“...ขอโทษนะ”
“?”
“ที่ทำให้ไวน์เสียใจ...ไวน์ทำอาหารไว้ใช่มั้ย นายเห็นตอนเปิดฝาถังขยะ...ขอโทษนะครับที่มากินด้วยไม่ทัน”
“....อืม”
“ไว้ทำใหม่นะ”
“....ไม่ทำแล้ว”
“นะ..”
“...”
“นะครับ”
“อือออ”
ทำไมนายถึงอ้อนเขาแล้วได้ผลล่ะ ทีเขาอ้อนนายยังไม่เห็นหายโกรธเหมือนที่นายทำเลย คนขี้เซาได้แต่บ่นร้องเรียกหาความยุติธรรมอยู่ในใจ ไม่ทันตั้งตัว คนตัวขาวก็ถูกอุ้มไปไว้บนเตียงสีเดียวกัน ทันทีที่แผ่นหลังทั้งคู่แตะโดนแผ่นเตียง เขาก็เริ่มพูดต่อ
“แต่ไวน์ก็ห้ามทำแบบนั้นอีกรู้ไหม”
“รู้แล้ว...”
“ห้ามออกไปร้านเหล้าคนเดียวเหมือนวันนั้นอีกนะ”
“ไวน์รู้..”
“รู้แล้วทำตามด้วย นายโกรธมากนะที่ไวน์ไม่บอก ถ้าเพื่อนนายไม่เห็นป่านนี้โดนใครไม่รู้หิ้วไปแล้ว ไวน์ชอบหรือครับ”
“ไม่...ไวน์ไม่ชอบ”
“นายก็ไม่ชอบ...ห้ามทำอีกนะครับ”
“รู้แล้ว นายไม่ชอบ นายจะโกรธ นายจะไม่คุยด้วย ไวน์ก็ไม่ชอบอย่างนี้ ไวน์ไม่ทำแล้ว”
“เด็กดี..”
“....รักนายนะ..”
“หึๆ มานี่เลยไอ้ตัวง่วง เมื่อคืนไม่ได้นอนสิท่า ตาดำเหมือนกันเลยหื้ม”
“ก็รอนาย”
“นายทำงานดึก ขอโทษนะไม่ได้บอกก่อน นายงี่เง่าเอง..”
“อืม”
“ขอโทษนะครับ นายก็จะไม่ทำอย่างนี้แล้วโอเคมั้ย ต่อให้โกรธไวน์มากแค่ไหนก็จะบอกก่อนนะ”
“อื้ม”
คนตัวโตกว่าฉีกยิ้มกว้างให้กับความสดใสตรงหน้า เขาปล่อยให้ความโกรธครอบงำจนลืมนึกถึงอีกคน ถึงจะชอบเห็นไวน์แสดงสีหน้าหลายๆอย่างแต่เขาก็ไม่ชอบน้ำตาของคนเซาคนนี้อยู่ดี
อาจจะพูดได้ว่า ที่ทำเป็นโกรธเงียบปั้นปึ้งใส่เพราะชอบที่จะได้เห็นคนหน้าง่วงทำหน้าตาออดอ้อนหูลู่หางตกเช่นนี้...
ช่วยไม่ได้นี่นา ใครใช้ให้ไวน์ทำหน้าอ้อนแล้วน่ารักแบบนี้กันเล่า
ทิ้งท้าย..
น้ำพุ : ไวน์..ทำไมไม่ส่งการบ้าน
๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐
ไร้แก่นสารเหมือนเดิม
แค่อยากเห็นคู่นี้งอนง้องี่เง่าดูบ้างเฉยๆ...
เอาจิบพิเศษมาเสิร์ฟแล้วนะคะ
ขอบคุณทุกการติดตามมากๆค่ะ
หัวข้อ: เรื่องสั้น :: ◤| Summer Wine |⊿ :: จิบพิเศษ :: | จบ | 8.6.2016 (อ่าน 31385 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก