ตอนที่ 43-กำปั้น-
เดี๋ยวนี้ผมมาค้างกับริวที่คอนโดบ่อยขึ้น อาทิตย์นึงอย่างน้อยก็สองสามวัน ผมค่อนข้างเกรงใจที่บ้านริว
ไม่รู้ว่าจะคิดยังไงกันบ้าง
“แรด”
“ครับ” เสียงตอบรับพร้อมหัวที่ย้ายจากหมอนมานอนหนุนตักผม ริวพูดเพราะขึ้นมากเมื่อผมขู่ว่าถ้าไม่พูดผมจะไม่มาค้างด้วย
“พาพี่ไปที่บ้านหน่อยสิ”
“หะ อะไรนะหมี”
“บอกว่าพาพี่ไปที่บ้านหน่อย” ผมดึงหูไอ้ตัวดี ก้มลงไปพูดช้าๆ ชัดๆ ทีละคำ
“ไปทำไม ไม่น่าไปหรอก เชื่อริวนะ”
ผมขมวดคิ้ว ทำไมแรดมันถึงดูลุกลี้ลุกลนจนหน้าตาเลิกลั่กไปหมด
“มีอะไรอยากสารภาพไหม”
“มี”
“ว่ามา” ผมคิดอยู่แล้วว่ามันต้องปิดบังอะไรเอาไว้แน่ๆ
“รักหมี”
ไอ้ตัวดีพลิกหันมากอดเอวผม ผมยาวระต้นขา ผมสางมือเข้าไปในกลุ่มผมนุ่ม ว่าจะเก๊กขรึมขู่ให้กลัว
เจอคำนี้เข้าไปผมถึงกับทำไม่ลง
“ไปพรุ่งนี้ตกลงไหม”
“ไม่เอา พรุ่งนี้ริวยุ่ง” ผมผลักหัวคนที่อยู่ๆ ก็นึกจะยุ่งขึ้นมา
“พรุ่งนี้มีเรียนแค่ช่วงเช้าอย่ามาเฉไฉ ถึงริวไม่ไปพี่ก็จะไปเอง เลือกเอา”
“หมีอะ ชอบขัดใจเขา” ริวปล่อยมือจากเอวผม พลิกกลับมานอนหงายเหมือนเดิมมือกอดอกไว้
เชิดปากให้รู้ว่างอนผม แต่ยังไม่ยอมขยับออกไปจากตัก
“อย่างอนไปน่า พี่ไปเพราะเรานะแค่นี้น่าจะรู้”
“รู้ แต่ไม่อยากให้ไป”
“ริว มีอะไรหรือเปล่า” ผมดึงตัวริวให้ลุกขึ้นมานั่ง พยายามสบตาที่ก้มต่ำ
“เปล่า..ไม่มีอะไร สัญญานะว่าถ้าไปแล้วทุกอย่างจะเหมือนเดิม หมีห้ามเปลี่ยนใจเด็ดขาด”
“หือ?”
“สัญญาสิว่าไม่ว่าพ่อจะพูดอะไรหมีจะไม่เอามาคิด”
นิ้วก้อยที่ยื่นมาอยู่ตรงหน้าผม บ่งบอกว่าริวอยากได้ความมั่นใจมากแค่ไหน
เด็กน้อย คงกลัวว่าผมจะไม่ยืนหยัดต่อสู้เพียงเพราะไม่เป็นที่ยอมรับสินะ
ริวเคยบอกว่าผมว่าที่บ้านทราบเรื่องริวชอบผู้ชายนานแล้วและรับได้ แต่ระหว่างผมกับเขามีเรื่องของฐานะ
และความเหมาะสมเข้ามาเกี่ยวข้อง ถึงแม้ผมจะมีบริษัทเป็นของตัวเองทำเงินได้เป็นกอบเป็นกำ แต่เมื่อเทียบกับ
ทางบ้านริวยังถือว่าห่างไกล
“หมี” ริวส่งสายตาอ้อนวอนปนหวาดหวั่นมาให้ ผมยกนิ้วขึ้นไปเกี่ยวกับนิ้วเรียวเล็กที่ยื่นมา เขย่าเบาๆ เพื่อให้ริวรู้สึกดีขึ้น
“พี่สัญญา อย่ากลัวไปเลย”
“พ่อ โอกาซัง พี่ปั้นมาครับ”
“ใครมานะปั้นเหรอ” เสียงเอะอะโวยวาย ความโกลาหลเกิดขึ้นทันทีที่ผมหยุดยืนกลางห้องรับแขกหรู
ผมเคยมาส่งริวหลายครั้ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเข้ามาด้านในบ้าน
“มาๆ นั่งก่อน” พ่อของริวผายมือไปยังเก้าอี้ ผมยกมือไหว้ทำความเคารพผู้ใหญ่ทั้งสอง
แม่ของริวเป็นคนญี่ปุ่นแต่พูดไทยได้ชัดเจนเพราะอยู่มานานตั้งแต่แต่งงาน
(ผมเจอพ่อกับแม่ของริวหลายครั้งตามงานต่างๆ ตั้งแต่ตอนที่เข้ามาทำงานให้วีร์ แต่ไม่เคยคุยกันจริงจังสักครั้ง)
“ทำไมแวะมาได้ล่ะครับพี่ปั้น” เรย์เป็นคนถามขึ้น ไอ้ตัวดีที่โดนผมลากมาจนได้ นั่งหน้าง้ำ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันเป็นอะไร
“ผมมีเรื่องอยากขอคุยกับคุณอาทั้งสองครับ”
“หือ?” พ่อของริวหันไปมองหน้าภรรยาสลับกับหันไปมองหน้าเรย์ สุดท้ายหันไปจ้องลูกชายคนเล็ก
“ริว ไปทำอะไรไว้”
“ลูกไม่ได้ทำ”
“ไม่ได้ทำ แล้วปั้นจะมาขอพบพ่อทำไม” พ่อของริวทำหน้าดุลูกชาย ก่อนหันมาคุยกับผม
“ปั้น น้องทำอะไรให้ไม่พอใจหรือเปล่า”
“คะ..ครับ?”
ผมยอมรับว่าแปลกใจ มันผิดกับที่ผมคิดและเตรียมการไว้พอสมควร
“เห็นไหมคุณ ผมบอกแล้วว่าไม่มีใครทนลูกคุณได้หรอก”
“พ่ออออ”
“ปั้น พ่อต้องขอโทษด้วยนะ ไม่ได้คิดจะผลักภาระไปให้ แต่เห็นริวค่อยเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย
พ่อเลยนึกว่าปั้นคงพอทนน้องมันไหว”
“เอ่อ..ผม”
“ไม่เป็นไรๆ ไม่ต้องลำบากใจ ถึงไม่อธิบายพ่อก็เข้าใจ”
“พ่ออะ มันไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย”
“ไม่ต้องมาเรียก โดนพามาคืนถึงบ้าน อายเขาไหมล่ะ”
“คุณอย่าไปว่าลูกสิคะ เราผิดเองที่ตามใจลูกจนเคยตัว ถ้าจะโทษใครก็ต้องโทษพวกเราเอง”
“ก็จริงคุณ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว”
“เรย์บอกพ่อแล้วว่าอย่าเพิ่งดีใจไป ให้รอครบปีก่อนก็ไม่เชื่อเรย์”
“พี่เรย์!! อย่ามาแช่ง หมีไม่ได้ทิ้งริวนะ”
ผมมองคนโน้นคนนี้สลับไปมา เริ่มเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
“คุณอาครับ” ผมแทรกกลางเสียงสนทนาในครอบครัว
“เรียกพ่อเถอะปั้น"
“ครับคุณพ่อ คือผม...”
“ไม่เป็นไรปั้น แค่นี้ปั้นก็ช่วยได้เยอะแล้ว”
“ใช่ค่ะ ริวเปลี่ยนไปมาก ใครๆก็ชมว่าดีขึ้น แม่ยังพูดกับพ่อเลยว่าไม่รู้ปั้นทำยังไง เก่งจริงๆ”
“ริวไม่ได้แย่ขนาดนั้น อย่ามาพูดให้หมีกลัว” เสียงกระเง้ากระงอดของไอ้ตัวดี ฟังแล้วไม่รู้จะขำหรือสงสารมันดี
“แล้วพูดผิดตรงไหนล่ะ พี่ปั้นเชื่อไหมครับ ตอนเด็กๆ ริวไม่ชอบพี่เลี้ยงเพราะถูกบังคับให้กินข้าว
ปาข้าวของจนต้องหลบกันให้วุ่น สุดท้ายต้องยอมให้พี่เลี้ยงออก เพราะอาละวาดไม่หยุด”
“ตอนฉีกตั๋วเครื่องบินที่พ่อจะส่งไปเรียนซัมเมอร์ที่อังกฤษด้วย”
“ใช่ๆ ตอนนั้นริวหาว่าพ่อไม่รักจะปล่อยเกาะ เลยฉีกตัวทิ้งหมดเลย” เรย์ช่วยพ่อตัวเองท้าวความหลัง
“อย่าลืมที่น้องไม่ชอบแฟนคนเก่าลูก เอาเค้กที่เขาทำมาให้ ปาใส่ผมจนแฟนเก่าลูกร้องไห้”
“โอกาซัง!!” ริวเรียกแม่เสียงหลง คงไม่คิดว่าจะเอากับเขาด้วย
“แฟนพี่เรย์ไม่ดีกับลูกก่อนนะ มาล้อที่ลูกเป็นเกย์”
ผมนั่งฟังวีรกรรมแรดน้อยแล้ว ยอมรับว่าถึงกับกลืนน้ำลาย ที่เห็นๆ ตอนรู้จักกันคือเริ่มเป็นผู้เป็นคนแล้วใช่ไหม
ความจริงผมอยากนั่งฟังต่ออีกสักนิด อยากรู้ว่าไอ้ตัวดีมันทำอะไรไว้บ้าง แต่เห็นหน้าริวแล้วอดสงสารไม่ได้
“ผมไม่ได้มาเรื่องส่งคืนครับ” ผมรีบชิงพูดเมื่อพอหาจังหวะได้
“อ้าว งั้นมาเรื่องอะไรปั้น มีอะไรบอกพ่อได้หมดเลยลูก”
“ผมจะขออนุญาตแนะนำตัวกับครอบครัวของริวอย่างเป็นทางการครับ ผมเคยบอกริวไว้ว่าอยากรอให้ริวเรียนจบก่อน
เพราะไม่อยากเอาเปรียบน้อง แต่ผมกับริว เอ่อ..ตอนนี้เราใกล้ชิดกันมาก ผมไม่อยากคบกันโดยไม่บอกให้ผู้ใหญ่รับรู้
เลยมาขอพบคุณพ่อคุณแม่วันนี้”
“มาแนะนำตัว พ่อฟังผิดหรือเปล่าเรย์”
“ผมก็ได้ยินเหมือนพ่อครับ จริงเหรอพี่ปั้น”
“ปั้น โดนน้องมันขู่บังคับหรือเปล่า ถ้าโดนหลอกว่าจะทำร้ายร่างกายตัวเองอย่าไปเชื่อนะลูก ริวถนัดแต่ทำคนอื่น
ไม่กล้าทำตัวเองหรอก”
“พ่ออออ”
“ฮ่าๆๆ เอ่อ..ผมขอโทษครับ” ผมรีบกลั้นหัวเราะ ไม่ตั้งใจเสียมารยาทแต่มันตลกจนกลั้นไม่อยู่
ดูท่าคนรอบตัวไอ้ตัวดีจะเข็ดขยาดมันมาก มิน่าริวถึงไม่อยากให้ผมมาได้ยินได้เห็น
“ผมไม่ได้ถูกบังคับครับ ตั้งใจมาด้วยตัวเอง อยากขอเป็นคนดูแลริว ถ้าคุณพ่อคุณแม่อนุญาต”
“เอาไปเลย เอาไปเลย.”
“โอ๊ะ...พ่อขอโทษที มันดีใจจนลืมตัว”
“ขอบคุณครับ แต่มีอีกเรื่องที่ผมควรเรียนคุณพ่อคุณแม่ทราบก่อน เรื่องฐานะของผม ผมไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับริว
เราแตกต่างกันค่อนข้างมาก”
“โน โน ไม่ใช่ปัญหาเลยเรื่องนั้น ปั้นเป็นคนเก่ง เรย์มาชมให้พ่อฟังตลอด ลูกพ่อเสียเอีกโตป่านนี้ยังไม่เป็นโล้เป็นพายกัน
ปั้นอายุเพิ่งสามสิบต้นๆ มีบริษัทเป็นของตัวเอง สร้างมาด้วยน้ำพักน้ำแรง ไม่ใช่กิจการของครอบครัว
คนแบบนี้สิ พ่อถึงจะนับถือ”
“คุณไม่ต้องพูดมากหรอก กลัวเขาคืนลูกก็บอกเขาไปตรงๆ”
“ฮ่าๆๆ มันก็ถูก แต่ที่พ่อพูดเมื่อกี้เรื่องจริงนะปั้น”
“ขอบคุณมากครับ”
“พ่อฝากริวด้วย น้องอาจจะเอาแต่ใจไปหน่อย...”
“ไม่หน่อย” เสียงประสานดังขึ้นพร้อมกัน
“อืม น้องอาจจะเอาแต่ใจเยอะ เกเร พูดไม่รู้ฟัง โมโหง่าย ขี้หงุดหงิด..”
“พ่อออ” คนอื่นพร้อมใจกันพยักหน้า มีคนเดียวเท่านั้นที่ร้องออกมา
“แต่ริวเป็นเด็กน่ารัก เป็นลูกที่พ่อรักมาก พ่อฝากน้องไว้กับปั้นด้วยนะ อยู่ด้วยกันต้องรู้จักอภัยให้กัน
หันหน้าเข้าหากัน..”
“พ่อ นั่นเขาเอาไว้พูดในงานแต่ง” เรย์รีบขัดพ่อตัวเอง ก่อนจะร่ายยาวไปกว่านั้น
“อ้าว ไม่ใช่เหรอ พ่อกะจะยกให้ถาวรเลยนะ”
“ถ้าคุณพ่อยกให้ผมก็รับครับ” ผมพยายามทำหน้านิ่งๆ แต่คนที่อยู่ข้างๆ ดีใจกระโดดเข้ากอดผม
“หมี พูดแล้วนะห้ามคืนคำ”
“ริว เสียมารยาทกลับไปนั่งดีๆ “
ไอ้ตัวดีทำหน้าหงอย แต่ก็ยอมลงจากที่เท้าแขนเก้าอี้ผมไปนั่งที่ของตัวเอง
“เห็นไหมละ ผมบอกแล้วว่าปั้นเอาอยู่ คุณอย่าลืมเลี้ยงข้าวผมมื้อใหญ่ตามสัญญา”
“คุณนี่ ดูพูดเข้า ปั้นจะคิดยังไง” แม่ของริวตีไปบนแขนเจ้าของบ้าน
“ปั้นอย่าไปถือพ่อนะลูก เป็นแบบนี้แหล่ะถึงคุมลูกไม่ค่อยอยู่”
“ยอมรับ ถึงต้องฝากคนคุมได้ให้ช่วยอยู่นี่ไง ปั้นไม่ต้องกลัวเดี๋ยวตอนกลับพ่อแถมข้าวสารอาหารแห้งให้ด้วย”
“ผมขอรับแต่ริวไว้ก็พอครับ จะหาเลี้ยงให้ริวอยู่สบายให้ได้” ผมสัญญาในสิ่งที่มั่นใจว่าตัวเองจะต้องทำให้ได้
“พ่อเชื่อ ขอบใจ” ผมกับพ่อของริวมองตากันอย่างลูกผู้ชาย ผมรู้ว่าความจริงแล้วพ่อริวรักและห่วงลูกมาก
แต่ตาที่มองมาก็บอกว่าพ่อเชื่อใจผมมากพอที่จะยกริวให้
“เรย์ คุณ เดี๋ยววันนี้เก็บของเลยนะ ย้ายบ้านหนีกัน เผื่อปั้นเปลี่ยนใจเอามาคืนจะได้หาไม่เจอ”
“พ่ออะ”
“ฮ่าๆๆๆ”
ผมพลอยหัวเราะตามไปด้วย ครอบครัวนี้น่ารักมากครับ ผมว่าพ่อของริวมีส่วนคล้ายพ่อของผมมาก
อารมณ์ดี เป็นผู้ใหญ่ที่อยากเข้าใกล้แต่ในขณะเดียวกันก็น่าเกรงขาม
ผมกับริวอยู่ทานข้าวที่บ้านจนดึก ผมเล่าเรื่องพ่อของผม เรื่องบ้านต่างจังหวัด เรื่องบริษัท และเรื่องปุ่น
เราคุยกันสบายๆ ระหว่างทานข้าว ไม่ใช่เป็นการสอบประวัติแต่อย่างใด ผมเล่าบ้าง พ่อของริวเล่าบ้างสลับกันไปมา
จนได้เวลากลับ
ริวขออนุญาตมานอนที่คอนโด ผมกะจะห้ามเพราะกลัวดูไม่ดี เท่าที่ฟังๆ คิดว่าผู้ใหญ่ก็เดาได้ว่าผมค้างด้วย
แต่พ่อของริวกลับเป็นคนเอ่ยปากอนุญาต ไม่ได้พูดถึงผมแต่พูดแค่ว่าให้ริวไปนอนที่คอนโดได้ตามที่ขอ
ผมเลยต้องพาลูกลิงกลับมาด้วย
“แรดมานี่สิ” ผมเรียกคนที่นั่งเป่าผมให้มาหาที่เตียง
ผมเคยถามตัวเองว่าผมกับริวมาลงเอยกันแบบนี้ได้อย่างไร เราไม่มีอะไรใกล้เคียงกันเลยสักนิด
ริวมีนิสัยแบบที่ผมพูดได้เลยว่าเกลียด ผมไม่ชอบเด็กเอาแต่ใจ ไม่ชอบเด็กก้าวร้าว
และริวเองก็ไม่ชอบคนดุ เอาแต่ออกคำสั่ง คอยขัดใจแบบผม
แต่เมื่อเราได้มาใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ผมถึงรู้ว่าเราคือส่วนผสมที่ลงตัว
ผมคือสิ่งที่ริวขาดไปในชีวิต คนที่คอยห้าม คนที่คอยดุ คอยบอกริวว่าควรทำอย่างไร คนที่ทำให้ริวรู้สึกอบอุ่น พึ่งพาได้
ในขณะที่ผมคือคนที่ชอบปกป้องคนอื่น คนที่ชอบควบคุมดูแล คนที่ชอบมากจนถึงกับเปิดบริษัทรักษาความปลอดภัยขึ้นมา
ในความไม่เข้ากัน เรากลับเหมาะสมกันที่สุด
“มาแล้ว” ริวขึ้นมานั่งแทรกกลางระหว่างขาผม เอนตัวมาพิงอก ผมรวบเอวบางขยับเข้ามาชิดยิ่งขึ้น
“หมี”
“หือ?” ผมมัวเพลินกับการสูดดมความหอมของคนอาบน้ำมาใหม่ๆ ทั้งซอกคอ แก้ม ไหล่
“อยู่กับริวมีความสุขหรือเปล่า”
“ถามทำไม”
“แล้วทำไมไม่ชอบตอบอะ” คนอยากอ้อนกลายเป็นคนขี้งอนขึ้นมาอีกแล้ว
เดี๋ยวนี้ผมไม่รำคาญเสียงคนเจ้าอารมณ์สักนิด ชอบฟังด้วยซ้ำรู้สึกว่ามันน่ารักดี ยิ่งฟังยิ่งเพราะ
“ก็แรดถามอะไรไร้สาระ ใครจะตอบ”
“หมี” ตอนนี้ความโกรธคงทะลุเพดาน ไอ้ตัวดีหันมาฟาดผม
“ฮ่าๆๆ หยุด” ผมจับแขนล็อคเอาไว้ด้านหลัง ไอ้ตัวแสบดันสู้ แขนไม่ได้ก็เปลี่ยนมาใช้เข่ากระแทก
เฉียดลูกชายผมไปนิดเดียว ไม่อย่างนั้นมีทรุดแน่
“ฤทธิ์เยอะนะเรา พ่อบอกว่ายังไง ห้ามเกเรให้เชื่อฟังพี่ใช่ไหม”
ผมทำโทษคนเกเร โดยการดันแขนให้หน้าอกริวแอ่นเชิดเข้าหาผม ปากงับไปบนตุ่มไตภายใต้เสื้อนอนตัวบาง
กัดเบาๆ พอให้เจ้าของสะดุ้งเล่น
“ใครเกเร หมีนั่นแหล่ะชอบรังแกเขา ถามแค่นี้ก็ไม่ยอมตอบ ทำไม จะพูดว่ามีความสุขมาก รักริวบ้างไม่ได้เลยเหรอ”
ตาไอ้ตัวแสบเริ่มแดง ความน้อยใจฉายอยู่เต็มหน้าจนแค่มองก็รู้สึกได้
ผมปล่อยแขนที่ล็อคเอาไว้ จับริวให้นั่งบนตัก รวบตัวมากอดไว้กับอก
ริว พี่ไม่ใช่ผู้ชายโรแมนติก หรือคนที่คอยพูดอะไรหวานๆ ให้แฟนชื่นใจ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าพี่ไม่รัก
ไม่มีความสุขเวลาอยู่กับริว พี่คอยตามรับตามส่ง อยู่กับริว ทานข้าวด้วยกัน นอนด้วยกัน
ถ้าไม่ชอบไม่รู้สึกดี ริวคิดว่าพี่จะทำหรือ พี่ไม่ใช่คนที่จะฝืนใจตัวเองแบบนั้น
“ริวรู้ แต่มันก็ยังอยากฟังนี่ อยากได้ยินกับหู อยากมั่นใจ”
“เฮ้อ นี่แหล่ะน้าเค้าถึงว่ารักเด็กต้องทำใจ เด็กขี้งอแง ขี้งอน ขี้น้อยใจเสียด้วย”
“รู้ตัวก็สายไปแล้ว อย่านึกว่าเขาจะปล่อยนะ ของริวก็คือของริว
อย่าคิดนะว่าเขาจะพูดว่าถ้าไม่รักก็ไปเลย ไม่มีทาง”
“ฮ่าๆๆ” ผมยกมือขึ้นยีผมไอ้ตัวแสบ มันร้ายของมันเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
อึ๊บ ผมยกริวลงนั่งกับเตียง ขยับตัวออก
“หมีจะไปไหน”
“รออยู่นี่ เดี๋ยวพี่มา”
ผมเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนเดินไปที่ประตูห้องนอน
“หมี” ริวตกใจ ทำท่าจะตามผมลงมา
“อย่าดื้อ พี่บอกว่าให้รอ เดี๋ยวพี่มา”
“ไปนานเหรอ” ริวคงเห็นผมถือกระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์
“ไม่นาน นั่งรอก่อน พี่บอกแล้วว่าแป๊บเดียว”
“อื้อ ริวรอ ริวไม่ดื้อ” เวลาริวกลัวว่าจะโดนทิ้งจะทำตาอ้อน เสียงก็อ้อน ฟังแล้วแทบไม่อยากไปไหน
“น่ารักมากครับ” ผมส่งยิ้มปลอบใจไปให้ ก่อนเดินออกจากประตูห้องนอน
“เห็นไหมพี่บอกแล้วว่าแป๊บเดียว เอาแต่โวยวายไม่เคยฟัง” ผมกลับมานั่งที่เตียงหลังจากออกไปไม่ถึงห้านาที
“ก็ริวนึกว่าจะออกไปข้างนอก เห็นเอากระเป๋าตังค์ไปด้วย”
“ถ้าไปก็ต้องชวนสิ ใครจะปล่อยไว้คนเดียว”
“จริงนะ หมีน่ารักที่สุด” ริวเข้ามาหอมแก้มผมซ้ายขวา ชอบนักล่ะ
“ริว”
“ครับ”
“ยังงอนอยู่หรือเปล่า”
“เปล่าๆ ริวไม่ได้งอนนะ ริวแค่น้อยใจนิดเดียว” เจ้าตัวยกนิ้วขึ้นทำท่าให้รู้ว่านิดเดียวจริงๆ
“ต้องทำยังไงถึงจะไม่คิดมาก ให้คอยพูดหวานๆ พี่ทำไม่ได้หรอก ถามอะไรเลี่ยนๆ มาพี่ก็คงขำจนเราโกรธอีกจนได้”
“ริวเข้าใจ ริวผิดเองแหล่ะที่เอาแต่ใจ แต่มันอดไม่ได้สักที”
“อย่าน้อยใจไปเลย พี่จะชดเชยให้ แค่นี้พอไหม” ผมส่งโทรศัพท์ตัวเองให้ริว
ริวก้มลงมองโทรศัพท์ในมืองงๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นมาเหมือนจะถามผมว่าให้ทำอะไร
ผมเอื้อมมือไปแตะเพื่อให้หน้าจอกลับมาทำงานอีกครั้ง ริวนิ่งไปแล้ว มองหน้าจอตาไม่กระพริบ
“หมี..หมี” ริวเงอะงะดูน่ารักมากในสายตาผม
“ชอบไหม”
“ที่สุดเลย”
“โอ๊ะ” ผมล้มลงกลิ้งไปกับเตียง มีร่างบางที่โถมลงมาทับอยู่ด้านบน
จุ๊บ จุ๊บ เจ้าตัวยังกำโทรศัพท์ไว้แน่น ปากก็ไล่จูบเปเปะไปทั่วหน้าผม
“รักหมีที่สุดเลย”
“พี่ก็รักเรา จำไว้นะครับ”
“ครับ”
ริวขยับลุกขึ้นมานั่ง ผมเลยลุกขึ้นบ้าง เรากลับมานั่งกอดกันในท่าพิงอกอีกครั้ง
“ริวจะส่งให้ตัวเอง จะส่งให้พ่อ ให้โอกาซัง ให้พี่เรย์ ให้พี่วีร์ พี่ปุ่น พี่ลิน พี่ซัน ให้ทุกคนเลย”
“พอๆ พี่ก็อายเป็นนะ”
“ไม่เห็นน่าอายเลย หมีน่ารักที่สุด” ริวเอาหัวมาซุกกับอกผม มือก็ถือโทรศัพท์ขึ้นดู ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“เลิกดูได้แล้ว”
“ไม่เอา” ผมกดจูบลงบนกระหม่อมของคนดื้อ ตามองรูปสกรีนเซฟเวอร์ที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอมือถือ
มันเป็นรูปที่ผมถ่ายตัวเองในห้องรับแขกเมื่อสักครู่ ไม่มีอะไรมากแค่รอยยิ้มที่ส่งให้กล้อง
และ......
กระดาษแผ่นไม่เล็กไม่ใหญ่ที่ผมพับเก็บเอาไว้อย่างดีในกระเป๋าตังค์ ถูกนำมาติดไว้ที่อก
มันเขียนว่า.....“ของริว”
“หมีเป็นของริว”
“ใช่แล้ว” ผมงับติ่งหูเล็กๆ มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุข
“อื้อ” ริวสั่นสะท้านจากการรุกรานของผมจนทำโทรศัพท์ร่วงจากมือ
“ผมพลิกตัวริวให้ลงไปนอนอยู่ใต้ร่าง ตาสบตา ผมส่งยิ้มให้ ริวก็ยิ้มตอบกลับมา
“อยู่ด้วยกันนะ”
“ครับ”
ริวเจอบ้านของตัวเองแล้ว ผมก็เจอบ้านของผม เราจะอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน แค่นี้ก็พอ
“พ..พี่ปั้น”
“ครับ”
“ห้ามเปลี่ยนรูปนะไม่งั้นริวโกรธ”
“หึๆ”
“ครับผม”
“พี่ต่อล่ะนะ”
"ลามก"
(ผมว่าอย่าอ่านต่อเลยครับ เดี๋ยวเลือดไม่พอ^^)
............................................TBC......................................................
และแล้วก็ไม่จบอีกตามระเบียบ ปิดไปทีละคู่ พรุ่งนี้ก็เหลือคู่หลัก ตอนสุดท้ายแล้วแน่นอนค่ะ
คนเขียนน้ำตาจะไหล หาทางลงไม่เจอ กะว่าตอนนี้จะครึ่งๆ ระหว่างคู่หลักกับคู่รองก็ลากเสียยาว
ยืดจาก 42 ตอน เป็น 44 ตอนจนได้ ต้องขอโทษด้วยนะคะแจ้งไว้ซะดิบดีเลย
แต่พรุ่งนี้จบจริงๆ แล้วจ้า เย้ๆๆๆ ^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ♥♥ คุณรองประธานฯกับบอดี้การ์ดตัวอ้วน ♥♥ [ตอนพิเศษ3] 22/05/16 ★ P.67 (อ่าน 833907 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก