1
“ห้ามเผลอกดไลค์คนที่ชอบเด็ดขาด”
[/size][/b]
“เชี่ย!”
ผมจ้องหน้าจอมือถือค้างอยู่อย่างนั้น เมื่อเห็นว่าเผลอกดไลค์ภาพของ
เขาไป ภาพนั้นเป็นภาพเซลฟี่ของเขา พื้นที่กว่าสองในห้าของภาพเป็นหน้ายิ้มแป้นอย่างอารมณ์ดีของเขา ซึ่งเชิญชวนให้ผมกดไลค์เสียเหลือเกิน แต่เหนือสิ่งอื่นใด ด้วยฟังก์ชั่นใหม่ของเฟสบุ๊ค ที่สามารถเปลี่ยน reaction ของไลค์เป็นอย่างอื่นได้ สิ่งที่ผมกดไปจึงเป็น....
♥️Love
ฉิบหาย! มันจะไม่เป็นอะไรเลย ถ้าเขาคนนั้นไม่ใช่เพื่อนผม..... ครับเขาเป็นเพื่อนผมครับ แม้จะไม่ได้สนิทกันมาก แต่ด้วยว่าเราเรียนอยู่คณะเดียวกัน สาขาเดียวกัน เจอหน้ากันแทบทุกวัน คุยกันแทบทุกวัน แล้วอย่างนี้จะทำยังไงล่ะครับ จะให้ถอนออกก็ดูจะไม่ดี หรือถ้าปล่อยไว้แล้วเขารู้ จะเป็นยังไงนะ...
“เห้ย ไอ่อิน เป็นไรไปวะ”
ไอซ์เพื่อนสนิทของผม เราเรียนกันคนละคณะครับ แต่เราเป็นรูมเมทกันตอนปีหนึ่ง พอออกหอใน เราก็มาเช่าหอต่อด้วยกันจนสนิทกันถึงตอนนี้แหละครับ มันเป็นพวกชอบเสือกครับ เสือกจนรู้ว่าผมชอบเขา
มันชะโงกหน้ามาดูหน้าจอมือถือผมอย่างถือวิสาสะ
“เชรดดดดดดด”
“เชรดพ่องมึงสิ! ถ้าเขารู้ทำไงวะ? เขาจะเลิกคุยกับกูมั้ยเนี่ย”
“หุ้ย! คิดมากน่ะมึง มึงดูใครๆ แม่งก็กดไลค์ กดเลิฟมัน ถ้ามันคิดงั้นนะ งี้มันไม่คิดว่าทุกคนที่มากดชอบมันหมดเลยรึไงวะ”
“ก็จริงของมึงว่ะ.....” ผมมองโทรศัพท์อีกครั้งก่อนถอนหายใจ
“ไปเหอะ กูหิวแล้ว”
ผมพยักหน้าเป็นการตอบ ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง เขาเป็นคนที่มีคนชอบเยอะครับ ก็เขามันน่ารักนิ ตัวก็สูง แถมยังเป็นคนอัธยาศัยดีอีก ทักคนนู้นคนนี้ไปทั่ว จนน่าจะรู้จักคนทั่วมอแล้วมั้งครับ ก็เพราะแบบนี้เลยมีคนติดตามเขาเยอะครับ แล้วเขาไม่รำคาญด้วยนะ เสือกรู้ด้วยว่าตัวเองป๊อป แล้วก็ยังภูมิใจในความป๊อปของตัวเองอีก
“ร้านลุงแซมนะมึง กูอยากกินแหนมผัดไข่ว่ะ” ไอซ์เอาแขนมาวางบนไหล่ผม
“เออ งั้นก็รีบเลยมึง คนยิ่งเยอะๆ อยู่”
ไอซ์ละแขนจากไหล่ผมไปที่รถมอเตอร์ไซของมัน ขยับรถออกมาพร้อมสตาร์ท ผมเดินไปจะขึ้นซ้อนท้ายมัน โทรศัพท์ผมก็สั่นขึ้นมา ผมหยิบมันขึ้นมาดู เป็นแจ้งเตือนจากเฟส เมื่อคลิกเข้าไปดู ก็ทำเอาผมแทบช็อคไป เป็นแจ้งเตือนในคอมเมนท์ที่ผมไปกดเลิฟรูปของเขา
Guy Guynii Inn Inn ♥️>< “เอา เป็นไรมึงไม่ขึ้นอะ
ผมไม่ตอบ มันชะโงกหน้ามามอง เลิกตาขึ้นอย่างตกใจเช่นกัน
“หืออออ”
ตื้อรึง (เสียงแชทเฟส) แชทเฟสแจ้งเตือนขึ้น ยิ่งทำให้ผมช็อคขึ้นไปอีก ไอ่ไอซ์อ่านข้อความนั้น แล้วหันมาสบตากับผม อย่างบอกไม่ถูกเช่นกัน
Guy Guynii กด Love เราด้วย
ดีใจจัง
>////<2
“เมื่อเขารู้ เราต้องหลบ”
หลังจากข้อความนั้นผมไม่ได้ตอบเขาอีกเลย แม้ว่าเขาจะทักมาผมบ่อยๆ ก็ตาม ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไร แต่ที่รู้ๆ ผมอายครับ เขินด้วย เลยได้แต่หลบเขา
ตลอดสัปดาห์ ผมจะคอยจนเขาเข้าไปเรียนก่อน แล้วผมค่อยเข้าตามไป เพื่อหาที่นั่งหลบมุมที่สุด ให้ห่างไกลจากเขาที่สุด พอเลิกเรียนผมก็ยิ่งรีบชิ่งครับ ไม่อยากให้เขาเห็น กลัวเขาเข้ามาแซว เพื่อนๆ ผมมันก็งงกันใหญ่ ว่าผมทำอะไรตลกๆ ไปได้
อันที่จริง เรื่องคอมเมนท์ ดูเหมือนจะมีคนหลายคนรู้เหมือนกันครับ มีคนเข้ามาส่อง มาฟอลโล่เฟสผม บางคนก็แอดเฟส จนผมต้องตั้งไพรเวท ไม่ให้แอด แต่ยังฟอลได้ครับ (ขอหน่อย) เพื่อนในห้องก็มีแซวๆ กันบ้าง เขาก็ชอบหันมายักคิ้วหลิ่วตาให้ผม จนผมต้องหลบเขาอยู่นี่เอง
แต่วันนี้แปลก ผมชะเง้อมองอยู่ตั้งนาน ก็ไม่ยักกะเห็นเขา ทั้งๆ ที่เพื่อนกลุ่มเขาก็เข้าไปได้สักพักแล้ว
“ไอ่อิน มึงชะเง้อหาไร”
“เออ เรื่องของกูหนา มึงเข้าไปก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวกูนั่งตรงนี้สักพัก”
“งั้นกูเข้าไปก่อนละกันนะ” แพรวลุกขึ้นยืน เตรียมจะเดินไปก่อนหันมาทางผมอีกครั้ง “นั่งหลังสุดใช่มะ”
“อืม”
ผมตอบส่งๆ ไปก่อนที่แพรวจะเดินตรงเข้าห้องเรียนไป ตอนนี้ผมนั่งอยู่โถงระหว่างห้องเรียนสองห้องครับ มีโต๊ะวางเรียงๆ กันไว้ให้นักศึกษาได้นั่งทำงาน นั่งพักผ่อนกัน ตอนนี้คนเริ่มไม่มีแล้ว เพราะก็เริ่มเข้าเรียนกัน บาง sec ที่ไม่มีเรียน ก็เหมือนจะแยกย้ายกันกลับ
ผมยังนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่งด้านหลังสุดของโถง และยังจ้องมองไปข้างหน้า เพื่อหาใครบางคน โดยไม่ทันระวังหลังเลย ที่จู่ๆ ก็มีคนมาฉุดผมอย่างแรงจนเจ็บแปร๊บ แล้วดันไปพึงกับผนังตึก
“เฮ้ย!” กำลังจะเงยหน้าขึ้นมาด่า ก็ต้องชะงักค้างไป เมื่อพบว่าใบหน้าที่อยู่ห่างจากผมเพียงไม่กี่เซ็น คือใบหน้าที่กำลังยิ้มแป้น แต่ดูหงุดหงิดยังไงชอบกล ของใครบางคน
“กะ กาย!”
“อืม เราเอง นึกว่าลืมเราไปซะละ”
“ทำอะไรของมึงวะ อยู่ๆ มาทำแบบนี้ทำไม แล้วทำไมไม่เข้าเรียน”
มันถอนหายใจยาว ทำหน้าเนื่อยๆ อย่างเสแสร้ง
“ก็เรารออินไง”
อยู่ๆ ผมก็เกิดภาวะติดอ่างชั่วขณะ
“รอ ทำไม เพื่อนมึงก็เข้าไปแล้วนิ”
มันแสร้งทำหน้าเศร้าอย่างเห็นได้ชัด แต่เชี่ย! ดาแมจแรงฉิบหาย!
“ก็อินน่ะ เอาแต่หลบหน้าเราตลอดเลย แถมยังหนีเราไปนั่งไกลๆ อีก”
“ก็ แค่อยากเปลี่ยนที่นั่งบ้าง นั่งอยู่ข้างหน้าตลอดมันเบื่อนี่นา”
“หลบหน้าเราจริงๆ ก็ยอมรับมาเถอะ”
ผมพูดอะไรไม่ออก
“เรารู้นะ ตั้งแต่วันที่เราเม็นท์ตอบอิน แล้วก็ทักอินไป อินก็ไม่ตอบเรา ไม่ไลค์เราอีกเลย แถมยังนั่งห่างๆ อีก พอจะชวนคุยก็ลุกหนี ทักเฟสก็ไม่ตอบอีก ทรมานนะรู้เปล่า”
ผมงงครับ และไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง แม้ใจจะเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ก็ตาม
“หมายความว่าไง”
กายเลิกคิ้วขึ้นอย่างงงๆ
“ไม่รู้จริงๆ น่ะหรอ” เขาจ้องหน้าผมที่ยังมีสีหน้างงอยู่ ก่อนยืดตัวตรง ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายอย่างไม่เสแสร้ง จนผมแอบหงุดหงิดกับท่าทีนั้น
“เราอุตส่าห์ไปกดไลค์แทบทุกรูปของอินเลยนะ ทั้งใน IG แล้วก็เฟส นี่ตามไปฟอลในทวิตด้วย แต่ข้อความแม่งทำให้เราเจ็บปวด” หน้าเขาหม่นลงไปแว่บหนึ่ง “อินเอาทวิตถึงใครก็ไม่รู้ บอกว่ เขาน่ารักจัง เขาจะรู้มั้ยว่าเราแอบชอบ ถ้าบอกเขาไปเขาจะโอเคมั้ยนะ ไอ่เขานี่มันใครกัน อยากเห็นหน้ามันจริงๆ เลย”
ผมเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวตามที่กายเล่า และพยายามองอย่างไม่เข้าข้างตัวเอง แต่เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่เขาทำหมายถึงอะไร.... เขากดไลค์ผมบ่อยจริงๆ ทั้งในเฟส ใน IG และเพราะเขาฟอลโล่วทวิตเตอร์ของผม ผมเลยไม่กล้าใช้ชื่อเขาตรงๆ แต่ไม่คิดเหมือนกัน ว่าเขา ตรงหน้าผม จะตามส่องผมขนาดนี้
“นี่ ยิ้มอะไร สรุปบอกได้ยังว่า ‘เขา’ เป็นใคร ห๊ะ!?”
อยู่ๆ มันก็เริ่มขึ้นเสียง ดูท่ามันจะหงุดหงิดพอตัว แต่ผมไม่บอกมันหรอกครับ ให้มันเดาเอาเอง อีกอย่างมันก็แอบเขินนิดๆ ที่คนที่เราแอบชอบ เขามาติดตามเราเหมือนกัน
ผมพยายามกลั้นยิ้มสุดฤทธิ์ ก่อนตอบเขาออกไป ด้วยสีหน้าที่ปั้นให้ปกติที่สุด
“มึงก็ลองหาเอาเองดิ”
เขาหน้าเหวอไปเลยครับ แล้วก็เปลี่ยนเป็นหงุดหงิด เขาเหมือนจะพูดอะไรออกมา แต่ผมชิงหนีออกมาก่อน ทิ้งมันไว้เบื้องหลัง ผมแทบกลั้นยิ้มไม่อยู่ ก่อนผลักประตูเข้าห้องเรียนไปนั่งตรงข้างๆ แพรว กายเดินตามมาสักพัก มองผมอย่างหงุดหงิด ก่อนไปนั่งกับกลุ่มตัวเอง ยังไม่วายหันมาหาผมก่อนหันกลับไปข้างหน้า
คาบนั้นผมนั่งยิ้มทั้งคาบจนเรียนไม่รู้เรื่องเลยครับ ไอ่แพรวมันก็ว่าผมบ้า แต่ผมไม่สน ก็ผมมีความสุขนี่ ใครจะคิดว่า
เขาก็ส่องผมเหมือนกัน
3
“เมื่อแชทเด้ง ก็รีบตอบ”
ตื้อรึง
ตื้อรึง
ตื้อรึง
ตื้อรึง
ตื้อรึง
ตื้อรึง “ไอ่เชี่ยอิน มึงรีบๆ ตอบมันสักทีได้มะ กูรำคาญ!”
ไอ่ไอซ์โวยขึ้นมา ขณะที่เสียงแชทเฟสยังคงดังอยู่อย่างต่อเนื่อง ขณะที่เรากำลังกินเข้ากันอยู่หลังมอให้ยามเย็น
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นชื่อของเขาแหละครับที่ทักมา
Guy Guynii send a sticker ผมยิ้มให้กับข้อความพวกนั้น
“ไอ่บ้า”
ไอ่ไอซ์ว่าผม แต่ผมไม่สนใจ กดข้อความขึ้นมาเปิด
Guy Guynii
อินนนนนน
อยู่หนายยยยย
ตอบโหน่ยยยยย
โว้ยยยยยย
สรุปเขาเป็นใครรรร
<เป็นสติ๊กเกอร์รูปลิงถือกล้วยเอียงคอ แล้วมีเครื่องหมายคำถาม : ลิงสงสัย> ผมหลุดหัวเราะออกมาลั่น เมื่อเห็นสติ๊กเกอร์ที่เขาส่งมา อดนึกไม่ได้ว่าช่างเหมาะกับเขาจริงๆ
“เป็นบ้าไรของมึง อยู่ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา”
“ฮ่าๆ เปล่าๆ มึงดูดิ”
ผมยื่นโทรศัพท์ไปให้มันดู มันเลิกคิ้วมองข้อความพวกนั้น
“เห๊อะ ปัญหาอ่อนชิบหาย”
“เออ แต่ก็น่ารักปะละ” ผมรับโทรศัพท์คืนมาจากมัน
“เอออออ แล้วแต่มึงเถอะ” มันว่าก่อนก้มลงไปกินข้าวในจานของมัน ส่วนผมก็พิมพ์ข้อความตอบเขาไป
Inn Inn
กินข้าวอยู่
Guy Guynii
กับใคร?
เขาหรอ?
Inn Inn
กับเพื่อน รูมเมตน่ะ
Guy Guynii
ฮืออออ
เด็กวิศวะนั่นอะนะ
Inn Inn
อืม
รู้จักด้วยหรอ
Guy Guynii
เห็นรูปที่เคยอัพอะ
<send picture> เขาส่งรูปที่ผมถ่ายรูปคู่กับไอซ์ ตอนที่เราย้ายมาอยู่หอนอกแรกๆ เป็นภาพเซลฟี่ ที่ผมยิ้มร่า ส่วนไอ่ไอซ์ก็ทำหน้ากวน ยีนชิดกัน ทิ้งเฟรมภาพด้านข้างเป็นห้องที่เราอยู่ พร้อมแคปชั่นว่า ‘กว่าจะจัดห้องเสร็จ เหนื่อยฉิบหาย’
Guy Guynii
อิจฉาชะมัด!!!
<สติ๊กเกอร์ลิงที่หลับตาหยีแกว่งแขนสองข้างไปมา>
<สติ๊กเกอร์ ลิงรูดแขนเสื้อโกรธจนหน้าแดง> ผมหัวเราะกับสติ๊กเกอร์ที่เขาใช้ จนไอ่ไอซ์เงยหน้าขึ้นมอง ส่ายหน้าอย่างเอื่อมๆ แล้วก้มลงกินข้าวต่อ
Inn Inn
55555555
อิจฉาอะไร
Guy Guynii
น่าจะเป็นเรา
ที่เป็นรูมเมตอิน ผมอึ้งไปกับคำตอบนั้น ยังคงอ่านทวนข้อความซ้ำไปมา ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนตรงๆ แบบนี้ เล่นเอาผมใจสั่นไปหมด
“เป็นอะไรอีกมึง มันชวนไปนอนด้วยรึไง”
“ใช่ที่ไหนเล่า” ผมแหวใส่มัน
“แดกข้าวได้แล้ว เย็นหมดแล้วมั้งน่ะ”
“เออๆ”
Inn Inn
กินข้าวก่อนนะ ผมส่งข้อความไปแค่นั้น วางมือถือลงแล้วกินข้าว ด้วยความรู้สึกที่หวั่นไหวไปหมด ผมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“หมั่นไส้”
ผมมองหน้าคนพูด ครั้งนี้ดูมันจะทำตัวแปลกๆ มันดูหงุดหงิดอย่างไม่มีสาเหตุขึ้นมาซะงั้น ทั้งๆ ที่มันออกจะกวนตีนอยู่ตลอดแท้ๆ
ตอนนี้ผมยังไม่ได้กลับหอครับ แต่ได้มานั่งอยู่ในร้านขายโทสหลังมอ อยู่ไอ่ไอซ์ก็ชวนมา แถมบอกว่าจะเลี้ยงอีก แล้วทำไมผมจะไม่มา ผมอยากกินอยู่แล้วด้วย แต่พอเราได้โต๊ะ มันก็จัดแจงสั่งเองด้วยหน้านิ่งๆ แตดูตึงๆ ของมันโดยไม่ถามผมสักคำ แล้วมันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นซะงั้น
ผมหงุดหงิดนะครับ พูดด้วยก็ไม่พูด แถมยังมาทำเป็นไม่สนใจอีก ทั้งๆ ที่ชวนเรามาแท้ๆ ผมเกือบจะลุกออกไปแล้ว ก็พอดีกับที่มีเสียงเฟสดังเข้ามา
Guy Guynii
กินเสร็จยัง
Inn Inn
เสร็จแล้ว
มากินโทสต่อ
ไอ่ไอซ์มันชวน ผมแชทกับกายไป โดยไม่ทันสังเกตเลยจริงๆ ว่าไอ่ไอซ์หยุดเล่นโทรศัพท์แล้วนั่งจ้องผมอยู่
“นิ”
ผมยังกดโทรศัพท์ต่อไป
“เฮ้ย ไอ่อิน เล่นโทรศัพท์อยู่ได้ กูนั่งอยู่นี่ไม่เห็นคุยด้วยวะ”
ผมเงยหน้าจากโทรศัพท์มามองมัน หน้านิ่งๆ
“ใครวะไม่คุยกับกูก่อน” มันเงียบไป ผมเลยใส่ต่อ “อยู่ก็ชวนกูมา แล้วก็สั่งของไปเอง เสร็จแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเฉย เรียกก็ไม่สนใจ สรุปใครกันแน่วะ ที่เล่นแต่โทรศัพท์อะ ห๊ะ!”
ยังไม่ทันที่มันจะได้โต้ตอบอะไรครับ ฮอกไกโดโทสราดน้ำผึ้งเพิ่มวิปครีมก็มาเสิร์ฟ ผมมองตาเยิ้ม ชอนถูกวางลงในถาดหวายเล็กๆ สองคัน ผมงงๆ หันไปมองทางพนักงาน
“แล้วอีกอย่างอะครับ”
พนักงานทำหน้างงๆ แต่ไอ่ไอซ์กลับเป็นฝ่ายตอบ
“กูสั่งมาอย่างเดียว ให้มึง”
ผมอึ้งๆ ไป พนักงานก็เช่นกัน เธอขอตัวออกไป ผมยังมองมันอย่างงๆ
“ก็เห็นมึงอยากกินไม่ใช่หรอ กูก็เลยพามึงมากินนี่ไง”
มันเสมองไปทางอื่นในขณะที่ตอบผม ผมยังคงมองมันอย่างนั้นอย่างไม่เข้าใจ
“กินดิ มองกูอยู่ได้”
“เออๆ” ตามธรรมเนียมครับ ผมหยิบมือขึ้นถ่ายรูป โดยจงใจให้ติดมันหน่อยๆ แล้วโพสท์ลง IG ขึ้นแคปชั่นว่า ‘เพื่อนเลี้ยง’ เท่านั้นแหละครับ แล้วผมก็ลงมือกินอย่างอร่อย
“มึงไม่กินหรอ”
“ไม่อะ มึงอยากกินนิ ไม่ใช่กู”
ผมยิ่งไม่เข้าใจมันเข้าไปใหญ่ ว่ามันคิดอะไรอยู่กันแน่ จังหวะนั้นเสียงเฟสก็เด้งขึ้นอีกครั้ง เป็นข้อความจากเขาคนเดิม
Guy Guynii
น่ากินจางงงง ผมกำลังจะหยิบมาตอบ แต่ไอ่ไอซ์ก็มาคว้าไปซะก่อน
“เฮ้ย”
“กินไป ไม่ต้องเล่นโทรศัพท์”
“เอ้า ก็มันเรื่องของกูอะ เอามา”
ผมยื่นมือข้ามโต๊ะจะไปคว้าโทรศัพท์คืนมา แต่มันก็ยืดตัวหลบอย่างไว
“ไอ่เชี่ยไอซ์!”
“สำคัญมากนักรึไง”
“มึงก็รู้ ยังจะถาม” แว้บนึง เหมือนผมเห็นดวงตามันเศร้าแปลกๆ แต่แล้วก็กลับมาเป็นปกติ
“มึงกินให้เสร็จก่อน แล้วค่อยตอบมันก็ได้ มันไม่หนีไปไหนหรอกหน่า”
“เออ”
ผมนั่งลงกินโทสท์ไปอย่างเซ็งๆ อยู่ๆ ทำไมไอซ์มันถึงทำตัวแปลกๆ ขึ้นมาผมก็ไม่เข้าใจ นี่เป็นครั้งแรกที่มันขัดใจผมขนาดนี้ ปกติมันมักจะตามใจผมเสมอ ยกเว้นบางเรื่องที่มันมีเหตุผลมากกว่า ที่มันจะไม่ตามใจผม แต่ครั้งนี้แค่เรื่องเล็กน้อยเอง ทำไมถึงได้หัวเสียขนาดนั้นก็ไม่รู้
ผมยังคงตักโทสท์กินอย่างอร่อยต่อไป เสียงเฟสก็เด้งเตือนอยู่ตลอดเช่นกัน ผมเงยขึ้นมองเป็นระยะ เห็นไอ่ไอซ์มันจ้องผมกินอยู่นั้นจนผมต้องหลุบตาลง
“โว๊ะ! นี่ก็จะส่งมาทำห่าอะไรนักหนาวะ!!” มันโวย
“งั้นเอามานี้ เฮ้ย! มึงจะทำอะไร”
มันกดปิดเครื่องโทรศัพท์ผมหน้าตาเฉย มันรู้รหัสโทรศัพท์ผมครับ ผมจะเปลี่ยนกี่ครั้งมันก็รู้อยู่ดี สุดท้ายผมเลยไม่เปลี่ยนแม่ง แล้วกะไปแกล้งเข้าของมันบ้าง แต่ปรากฏว่าของมันไม่เคยใส่รหัสอะไรไว้เลยครับ ผมเลยมักหยิบโทรศัพท์มันมาเล่นบ่อยๆ
“เรียบร้อย” มันว่า แต่ก็ยังไม่คืนโทรศัพท์ผม
“มึงทำเชี่ยไรเนี่ย”
“ก็กูรำคาญ แม่งส่งมาอยู่ได้”
“ปิดเสียงก็ได้นี่หว่า เกิดมีใครติดต่อมาทำไง”
“ช่างแม่งดิ” มันยิ้มกวนผมครับ ผมเลยได้แต่ถอนหายใจอย่างเซ็งๆ แล้วก้มหน้ากินโทสท์ต่อไป
++++++++++++++++++++
:: TALK ::
ขอลงแค่นี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวดึกๆ (หรืออาจเร็วกว่นั้น) มาลงให้ใหม่ พิมพ์ไว้จนจบแล้วล่ะ เหลือแต่เอามาลง มันต้องจัดหน้านิดหน่อย
ยังไงก็แนะนะ ติ ชมได้เต็มที่เลยครับ
พูดคุยกันในทวิตได้ที่แท็ก #itsalwaysyouTH นะครับ
หัวข้อ: ฺIt's always you ใกล้เกินกว่าคิดถึง (อ่าน 1282 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก