[เรื่องสั้น] เรื่องของผม
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [เรื่องสั้น] เรื่องของผม  (อ่าน 1358 ครั้ง)

ออฟไลน์ กระพรวนศรี

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 27
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
Share This Topic To FaceBook

ออฟไลน์ กระพรวนศรี

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 27
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
Re: [เรื่องสั้น] เรื่องของผม
«ตอบ #1 เมื่อ06-12-2015 14:09:52 »

[เรื่องสั้น] เรื่องของผม


ผมชื่อขวัญ เป็นคนเฉยๆกับทุกอย่าง มีที่ทำให้ผมตื่นเต้นได้อย่างเดียวคือซีรี่ส์ฝรั่ง ผมมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่งชื่อปลาทู ชื่อน่ารักจุ๋มจิ๋ม แต่ตัวจริงมันเป็นผู้ชายแมนๆ จริงๆผมก็เฉยๆกับมัน แต่มันเป็นพวกชอบวิ่งเข้าหาผมก่อนตลอดตั้งแต่รู้จักกันตอนม.สี่ เพื่อนๆเรียกคู่เราว่าผัวเมีย แน่นอน มันเป็นผัวเพราะมันตัวใหญ่กว่า ส่วนผมรับบทเป็นเมียไป แต่ผมก็เฉยๆ รู้แก่ใจว่าไม่ได้คิดอะไร ใครจะเรียกยังไงเลยไม่สน


ผมเคยมั่นใจว่าไอ้ทูก็คิดเหมือนผม จนกระทั่งตอนม.หก วันที่อาจารย์นัดส่งงานหลังจากสอบไฟนอลกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว อาจารย์นัดบ่ายสอง ผมก็ออกจากบ้านตอนบ่ายโมงกว่า รอรถเมล์ไปได้สักพักมันไม่มาสักที เลยตัดสินใจเดินไปอีกซอย ซึ่งสามารถขึ้นมอเตอร์ไซค์ต่อเดียวถึงโรงเรียนเลย และราคาถูกกว่านั่งมอเตอร์ไซค์ออกถนนใหญ่


แต่คงเพราะเป็นวันธรรมดาแถมเป็นช่วงบ่าย ผมเดินตากแดดจนหัวกบาลแทบแยก ร้อนจนเหงื่อแตกซิกๆ ก็ยังไม่เจอมอเตอร์ไซค์สักคัน จังหวะนั้นผมก็กำลังจะเดินผ่านบ้านคน ซึ่งเป็นบ้านที่ไม่มีรั้ว ด้านล่างเป็นพวกแคร่ไม้ ประมาณนั้นอะครับ ก็มีพวกวัยรุ่นผู้ชายนั่งคุยกันเสียงดังมาก มีมอเตอร์ไซค์จอดอยู่ อารมณ์เด็กแว้น ผมก็รีบตั้งหน้านิ่งเดินเร็วๆ กลัวถูกหาเรื่อง พอเดินผ่าน ผมก็ได้ยินเสียงแซวๆ แป๊บนึงก็ได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์ท่อดังๆวิ่งมาชะลอข้างๆ


“ไปส่งมั้ยครับ” คนถามดูเด็กๆ หน้าใส ปากแดงๆ หน้าตาดีเลยครับ มันถามผมยิ้มๆ ผมรีบพยักหน้าตอบเร็ว

“เอาดิๆ โรงเรียน...นะ”

ผมบอกเสร็จก็โดดขึ้นซ้อนท้ายเลย ร้อนมาก มันหันไปทำหน้ายังไงกับพวกที่อยู่ในบ้านไม่รู้ พวกนั้นส่งเสียงแซวกันดังเลยครับ ผมยังตีหน้านิ่ง แต่แอบเขินหน่อยๆ คือรู้สึกว่ามันมาถามเฉยๆป่าววะ ไม่คิดว่าผมจะไปด้วยป่าว แต่ไม่รู้อะ อยากมาถามเอง ยังไงก็ต้องไปส่งกู

ซ้อนท้ายมันมา มันชวนผมคุยนิดหน่อย แต่ผมตอบอืมๆ หลังๆก็ไม่ตอบมันเลยเลิกคุย ประมาณสิบห้านาทีมันก็มาจอดที่หน้าประตูโรงเรียน ซึ่งบังเอิญเพื่อนในห้องผมก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน เดินเอ้อระเหยคุยกันตรงหน้าประตูโรงเรียน หันมาเห็นผมตาโพลงกันเลย

ผมลงจากมอเตอร์ไซค์มันแล้วบอกขอบคุณ มันก็ขับมอเตอร์ไซค์กลับไป พอผมเดินเข้าประตูโรงเรียนเท่านั้นแหละ เพื่อนๆกรีดร้องกันเสียงหลง ทำผมงงมาก

“ไอ้ขวัญ ใครมาส่งมึงวะ” เพื่อนคนหนึ่งถามเสียงตื่นเต้น

“ไม่รู้ว่ะ เจอในซอย”

“อ้าว แล้วมาได้ไงวะ”

“ก็เขาถามว่าไปส่งมั้ย เราก็โอเค มากับเขาเลย”

ผมตอบเฉยๆ พวกที่ฟังกันนี่แทบทรุดลงกองกับพื้น ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ

ที่ไม่เข้าใจคือ ผมไม่ใช่ผู้หญิง ไม่มีอะไรเสียหาย แล้วผมก็มั่นใจว่าเด็กนั่นไม่ได้คิดอะไรกับผม ผมโคตรมั่นใจเลย และยิ่งมั่นใจเข้าไปอีกเมื่อเพื่อนบอกว่า

“ไอ้นั่นมันบิ๊กม.ห้าห้องเจ็ดโว้ยห่า มึงไม่รู้จักยังมากับมันได้ไงไอ้บ้า!”

ผมทำหน้างงหนักไปใหญ่ งี้น้องมันคงเห็นผมโรงเรียนเดียวกันเลยมาส่ง (อยากให้เข้าใจกันครับว่าซอยนั้นลึกมาก มอเตอร์ไซค์หายากมาก ผมมั่นใจว่าน้องมันสงสารเพราะแดดแรงมากจริงๆครับ) พวกเพื่อนๆก็ยังกรีดร้องทำยังกะเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นนักหนา ผมขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงด้วยเลยเดินเลี่ยงเข้ามานั่งตรงโต๊ะหน้าห้องสมุด ซึ่งเป็นที่นั่งที่เย็นที่สุดที่เหลืออยู่

ผมฟุบหน้าลงนอนไปได้สักพัก ก็รู้สึกได้ว่ามีคนเดินมาหยุดข้างๆ ถึงไม่เห็นแต่รังสีอำมหิตแรงมากครับ

ผมเงยหน้าขึ้น เห็นหน้าไอ้ปลาทูเหี้ยมเชียว ผมโคตรงง คิดในใจเป็นเหี้ยอะไรของมึง

“ใครมาส่งมึง!”

“ตอนแรกกูไม่รู้จัก แต่มีคนบอกว่าชื่อบิ๊กม.ห้าห้องเจ็ด ทำไมวะ” ผมถามกลับ ไอ้ทูกัดกรามกรอด กระชากแขนผมให้ออกมาจากโต๊ะ แล้วผลักผมจนหลังชนผนังห้องสมุด

ผมตาค้าง มองหน้ามันที่ก้มลงมาหาอย่างอึ้งๆ

“เห้ยไอ้ทูใจเย็นๆโว้ย กลับไปทำที่บ้านนะมึง” เสียงเพื่อนแซวจากข้างหลังไม่ได้ทำให้มันละสายตาจากหน้าผมเลย ผมก้มหน้าหนี ร้อนไปหมดทั้งตัว ทั้งอายทั้งกลัว

ผมยกมือดันไหล่มันออกแต่ไม่กล้าทำแรง กลัวมันต่อยผม ท่าผมนี่ยังกะนางเอกละครน้ำเน่า ทุเรศตัวเองสุดๆ

จริงๆถ้าอยู่สองต่อสองผมไม่กลัวมันหรอกครับ แต่เคยมีประสบการณ์แย่ๆตอนม.ต้น ผมโดนเพื่อนแกล้ง พอต่อยกับมันแล้วสู้ไม่ได้ โดนอัดไปนอนสะบักสะบอมบนพื้น รู้สึกตัวอีกทีมีแต่คนมามุงแล้วหัวเราะเยาะผม แววตากับเสียงหัวเราะของทุกคนยังก้องอยู่เลยครับ ผมกลัวสู้ไอ้ทูไม่ได้แล้วโดนแบบเดิมอีก ผมกลัว ไม่เอาอีกแล้ว


“แน่ะๆ ที่นี่โรงเรียนนะโว้ย” พวกกลุ่มผมเดินมาแซว แม่งไม่มีใครคิดจะช่วยผมเลย ทำยังกะเป็นเรื่องปกติ

“ไปมึง ครบคนแล้ว ขึ้นไปหาจารย์กัน”

นั่นแหละมันถึงได้ปล่อยผม แต่ยังมองผมยังกะจะแดกหัว ผมก้มหน้านิ่งๆ อายเพื่อนที่ผมไม่กล้าสู้มัน

และครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่า หรือไอ้ทูมันจะคิดอะไรๆกับผมวะ

หลังจากนั้นพอเข้ามหาวิทยาลัย ไอ้ทูยิ่งหนักเลย ตอนม.ปลายมันเป็นเพื่อนที่เฮฮามาก แต่พอเข้ามหาวิทยาลัยมันชอบทำท่าหวงก้างผม ชอบดุผมต่อหน้าคนอื่น จนผมชักจะเบื่อมันแล้ว แต่ไม่กล้าสู้มันอะ นอกจากไม่อยากมีเรื่องในที่สาธารณะแล้ว นับวันมันยิ่งน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ

ตอนนี้ผมกับมันอยู่ปีสอง มหาวิทยาลัยเดียวกันแต่คนละคณะ คณะเราอยู่ใกล้ๆกัน มันเลยชอบลากผมไปคณะมัน พอๆกับที่มันชอบมาป้วนเปี้ยนคณะผม จนใครต่อใครคิดว่าผมกับมันเป็นแฟนกันเหมือนตอนม.ปลาย แต่ตอนนี้ผมเริ่มไม่อยากยุ่งกะมันแล้ว ผมเบื่อ ผมอยากมีแฟนจะได้แยกจากมันให้จบๆไป

คิดได้ดังนั้นผมก็เริ่มมองหาคนที่ผมสนใจแล้วครับ ตรงๆคือผมเฉยๆ ผมได้หมด ใครก็ได้ ผู้ชายหรือผู้หญิง เด็กหรือแก่ก็ได้ ขอแค่ไม่เรื่องมาก ไม่ทำตัวน่ารำคาญเป็นพอ

แต่น่าเศร้าครับที่ผมไม่เจอคนถูกใจเลย ที่จริงผมชอบไปเดินห้างคนเดียว ทำให้มีคนเข้ามาจีบผมบ้างเหมือนกัน หลากหลายครับ แต่คุยไปไม่ถึงอาทิตย์ก็หายกันไป เพราะผมคุยไม่เก่ง ไม่ชอบคุยด้วย บางคนน่ารำคาญผมก็พูดตัดเยื่อใยไปเลย ผมเป็นพวกโลกส่วนตัวสูงมั้ง ผมติดซีรี่ส์อะ ใครหน้าไหนก็มาพรากเวลาดูซีรี่ส์จากผมไปไม่ได้ ยิ่งคนไหนมาบอกผมทำตัวไร้สาระนี่ผมไม่คุยด้วยเลย


เย็นนี้ผมมีนัดกินหมูกระทะกับพวกเพื่อนเก่าครับ ซึ่งผมไม่อยากไปเลย หลังๆนี่ผมโดดบ่อยมาก บ่อยซะจนครั้งนี้ตัดใจไปก็ได้วะ เดี๋ยวจะไม่มีใครคบซะก่อน

“อืม...ขวัญ” และนี่ก็คือเหตุผลที่ผมไม่อยากมาครับ ผมเบื่อมากกับท่าทางของไอ้ทู มันชอบนัวเนียผม ยิ่งตอนเมานี่มือยังกะหนวดปลาหมึก แล้วเพื่อนๆก็ชอบหัวเราะ ชอบยุ เอาอีกๆไรงี้ ไอ้ทูก็ยิ่งหนัก ผมไม่ชอบแต่ก็ไม่อยากทำมันเสียหน้าอะครับ ต้องทนให้มันกอดมันหอมไปในร้านหมูกระทะ เบื่อสุดๆ

ไอ้ทูนี่รูปร่างหน้าตาดีนะครับ แต่ผมเฉยๆ ไม่รู้สึกชอบมันแบบแฟน เลยไม่ชอบให้มันมาทำแบบนี้

และผมก็คิดว่ามันไม่น่าจะชอบหรือรักอะไรผมจริงจังหรอก มันก็แค่อยากรู้อยากลอง เลยมายุ่มย่ามกับผมละมั้ง บางครั้งผมคิดด้วยซ้ำว่าอยากจะเคลียร์กับมันให้จบๆไป อยากได้กูไหม เอาให้พอใจนะแล้วเลิกทำนิสัยแบบนี้ กูไม่ชอบ ... แต่ก็ได้แค่คิดละครับ ไม่กล้าพูดกับมันหรอก เกิดมันบอกหลงตัวเองละหน้าแตกยับเลย

กินกันเสร็จผมก็รีบชิ่ง ให้คนอื่นหอบไอ้ทูไปส่งบ้าน กินหมูกระทะทีไรมันชอบกินเบียร์จนเมาทุกทีเลย ไอ้ทูนี่คออ่อนมากครับ นิดหน่อยก็เมาแอ๋แล้ว เมาแล้วเลื้อยทุกที


ในขณะที่ผมยืนรอแท็กซี่ ก็มีเด็กนักเรียนเดินยิ้มเข้ามาหาผม มาหยุดยืนตรงหน้า มองผมตาระยับ

ผมเงยหน้ามองมัน เพราะผมสูงแค่ไหล่มันเอง

“คิดถึงจัง ไม่เจอกันตั้งนาน”

ผมขมวดคิ้ว มองอกเสื้อมันจึงเห็นว่าเป็นเด็กโรงเรียนผม มันมองผมตาวาวๆจนขนลุกแปลกๆ พอดีกับที่แท็กซี่มา ผมเลยรีบขึ้นรถไปซะดื้อๆ

ผมหันไปมองมัน เห็นมันยืนมองตามผมตาละห้อยน่าสงสารเชียว ผมเลยนั่งนึกว่ามันเป็นใคร

อ่อ เดาว่ามันน่าจะเป็นกลุ่มไอ้เด็กม.สี่ ที่ชอบแกล้งผม แต่ผมไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่ มันเล่นไรเป็นเด็กๆ สาดน้ำใส่ผม เตะบอลใส่ โยนบาสใส่ ตีปิงปองอัดใส่ผม พอผมเดินหนีมันก็หัวเราะกัน แต่มันเด็ก ผมเลยไม่เก็บมาใส่ใจ

แต่มันมีอยู่ครั้งนึงที่ทำให้ผมพอจะจำไอ้คนนี้ได้ คือตอนเข้าปีหนึ่งแรกๆ จะมีธรรมเนียมใส่ชุดนักศึกษากลับไปหาอาจารย์ ไปเยี่ยมโรงเรียนม.ปลาย ผมก็กลับไป จำได้เลยว่าตอนนั้นมันยืนรอใครไม่รู้อยู่หน้าเซเว่น มันมองผมตาค้างตั้งแต่ผมลงรถเมล์ มองผมอยู่อย่างนั้น ไม่พูดไม่อะไร จนผมเดินข้ามสะพานลอยไป

ตอนนั้นผมยังถามเพื่อนเลยว่าผมมีอะไรผิดปกติรึเปล่า เพื่อนก็แค่บอกว่าผมยาวขึ้น ขาวขึ้น (สงสัยช่วงปิดเทอมดูซีรี่ส์อยู่บ้านไม่ค่อยโดนแดดเลยขาวขึ้น) แต่จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่แน่ใจว่ามันมองผมแปลกๆทำไม ผมก็คิดเอาเองว่าผมคงหล่อขึ้น ใส่ชุดนักศึกษาราศีคงจับน่ะแหละ

พอจำไอ้เด็กนั่นได้ผมก็รู้สึกผิดขึ้นมา พูดอย่างไม่หลงตัวเอง ผมว่ามันน่าจะรู้สึกดีๆกับผมอยู่นะ แล้วผมมาทำงี้มันคงเศร้าน่าดู
ผมเห็นรถติด ผมเลยจ่ายตังค์ขอลงจากรถ แล้วเดินกลับไปทางร้านหมูกระทะ เดินเร็วๆไปยังไม่ถึงร้านดี ก็เห็นมันกับกลุ่มเพื่อนกำลังเดินออกจากร้าน มันมากันสิบกว่าคนได้ ผมเลยรีบหันหลังเดินหนีดีกว่า จะให้เข้าไปทักมันท่ามกลางเพื่อนนี่ยังไม่กล้าพอครับ

“พี่ขวัญ!!” หันหลังก้าวไปได้ไม่ถึงสองก้าว เสียงตะโกนเรียกก็ดังจากข้างหลัง ก่อนจะได้ยินเสียงวิ่งตุ้บตั้บดังมาจนถึงตัว ผมหันไปเหลือบมอง เห็นเพื่อนมันยืนยิ้มกริ่มกันอยู่ ผมเลยรีบหันหน้าหนี

“พี่ลืมของเหรอครับ” น้ำเสียงมันดูตกใจ เหมือนว่าถ้าผมบอกว่าใช่ มันจะรีบพุ่งตัวเข้าไปคุ้ยหาในร้านให้ทันที

“ป่าว”

“อ้าว แล้ว??” มันคงอยากถามว่ากลับมาทำไม ผมก้มหน้ามองปลายเท้าแล้วเริ่มออกเดินเอื่อยๆ โดยมีมันเดินขนาบข้างมาด้วย

“เมื่อกี๊จำเราไม่ได้ ขอโทษด้วย ตอนนี้จำได้แล้ว”

“จำได้เหรอ พี่จำผมได้เหรอ!!” มันทำท่าดีใจเหมือนเด็กเล็กๆ
 
“จำได้สิ เราน่ะ ชอบแกล้งพี่เป็นเด็กๆ แต่พี่ไม่รู้จักชื่อเรานะ” ผมพูดตรงๆ หันไปมองหน้ามัน มันยิ้มมองผมตาเยิ้มเชียว

“ผมชื่อแป้ง เนี่ยมาเลี้ยงฉลองสอบตรงติดคณะวิทย์กีฬาม.พี่ด้วยนะ”

“โห เก่ง” ผมหันไปชมมันจากใจ เท่าที่รู้คือคณะนี้เข้ายากมากนะครับ รับแค่ไม่กี่คน แล้วผมเป็นพวกเล่นกีฬาไม่เก่ง ไม่มีความรู้ด้านนี้สักนิด เลยชื่นชมมันเพราะมันมีในสิ่งที่ผมไม่มี

“ต่อไปผมจะได้เจอพี่บ่อยๆด้วยนะ เสียดายคณะเราอยู่ห่างกัน แต่ไม่เป็นไร ปีแรกผมต้องไปเรียนรวมที่ตึกพี่บ่อยๆ”

โอ้โห นี่ยังเรียนไม่จบม.หก รู้ลึกรู้จริงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ตอนผมม.หกสอบตรงติดก็เฉยๆ นอนดูซีรี่ส์จนเปิดเทอมนั่นแหละ ไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่ เขาให้ไปรับน้องก็ไม่รับ เลวครับ

เราเดินกันไปเรื่อยๆจนถึงตลาดข้างๆห้าง ผมเริ่มรู้สึกดีกับน้องมันนิดหน่อย อาจเป็นเพราะอยู่ในช่วงที่ผมอยากจะหาใครสักคนมาเป็นไม้กันหมาไอ้ทูด้วยละมั้ง

“มาเจอพี่บ่อยๆเดี๋ยวแฟนก็หึงเอาหรอก” ผมแกล้งถามหยั่งเชิง น้องแป้งรีบยกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน

“ไม่มี้ ผมยังไม่มีแฟนนะ กะมาหาเอาตอนมหาวิทยาลัยนี่แหละ”

“เหรอ เออ ก็ดี ขอให้เจอแล้วกัน” จู่ๆผมก็รู้สึกหงุดหงิดครับ

“พอเข้ามหาวิทยาลัยผมรู้สึกว่าเราโตพอจะดูแลคนคนนึงได้แล้ว ผมเลยจะเริ่มจีบเขาละ”

“เออ ดี กลับล่ะ” ผมยังหงุดหงิดไม่หาย พูดกะมันเสียงแข็ง เตรียมจะโดดขึ้นรถเมล์ที่มาพอดี

“พี่ขวัญขอเบอร์หน่อยสิ เผื่อมีเรื่องปรึกษา!” มันตะโกนถามผม ไม่ได้สนใจสายตาคนที่มองมากันเล้ย

แต่ในเมื่อกล้าขอก็กล้าให้ ผมตะโกนบอกเบอร์มันกลับไป แล้วพูดกับมันยิ้มๆด้วยอารมณ์ที่เริ่มดีขึ้น “ยิงมาด้วยนะ” 
 
มันรีบก้มหน้าก้มตากดเบอร์ผมลงมือถือ ก็พอดีกับที่ผมขึ้นไปห้อยโหนบนรถเมล์แล้ว มันเงยหน้ามาอีกทีไม่เห็นผม ก็พยายามก้มๆเงยๆมองหาบนรถเมล์แต่ไม่เห็นเพราะผมโดนอัดอยู่ท่ามกลางมนุษย์ หน้าตามันเหวอมาก ตลกจนผมหลุดขำออกมา
ตัดสินใจแล้วว่าผมจะเก็บคนนี้ไว้ก่อน ถ้าน้องไม่จีบพี่ เดี๋ยวพี่จีบเองแล้วกัน!

=============

คิดว่าน่าจะมีสัก 5 ตอนนะคะ เพิ่งลงครั้งแรก ช่วยอ่านกันหน่อยนะคะ ติ(เบาๆ)ชมกันได้นะค้าาา
ป.ล. เนื้อเรื่องไม่มีอะไรเลยค่ะ เรียบเรื่อย ไม่ดราม่า มี nc นิสๆๆๆๆๆตามประสาสายเอสแบบเซอร์เรียล ฮี่ๆ

ออฟไลน์ กระพรวนศรี

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 27
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
Re: [เรื่องสั้น] เรื่องของผม
«ตอบ #2 เมื่อ08-12-2015 10:17:29 »

แว้ก ไม่มีใครอ่านเลย ไม่เป็นไรเรายังคงลงต่อไป แฮ่ๆๆ

[ตอนที่ 2]

พอแยกจากน้องแป้ง ใจผมก็อยู่แต่กับมือถือ รอลุ้นว่าเมื่อไหร่มันจะยิงมานะ แต่จนผมถึงบ้าน อาบน้ำล้มตัวลงนอนมันก็ยังไม่ยิงมา
เซ็งว่ะ คิดว่าได้เจอคนที่พอโอเคแล้ว แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่สินะ

พอผมปิดไฟเตรียมนอน จู่ๆหน้าจอมือถือก็สว่างแจ้งเตือนว่ามีข้อความเข้า ผมรีบคว้ามาเปิดอ่านทันที
ขวัญเอ๋ยขวัญมา      ทำไมน่ารักขนาดนี้
ถึงแป้งจะเด็กกว่าพี่       แต่อยากดูแลคนดีจังเลย


ไอ้บ้าเอ๊ย กลอนบ้าอะไรของมัน ผมเลยพิมพ์ตอบกลับมันไป

[ไอ้บ้า555+]

แล้วมันก็ตอบกลับมา

[สละสลวยมั้ยล่ะ ผมคิดตั้งนานน้า]

[ไอ้บ้า นอนได้แล้ว ราตรีสวัสดิ์]

[ฝันดีครับพี่ขวัญ :3]

ผมอมยิ้ม วางมือถือแล้วค่อยนอน

ไม่ได้รู้สึกกระชุ่มกระชวยแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ



วันรุ่งขึ้น ผมอมยิ้มลงจากรถรับส่งของมหาวิทยาลัย ก็ไอ้น้องแป้งน่ะสิ ทำปากหวานแต่เช้า จริงๆผมเจอแนวนี้มาเยอะ แล้วผมก็จะตื่นเต้นแค่ช่วงแรกๆ ไม่ถึงสองอาทิตย์ผมก็เบื่อแล้ว อยากรู้เหมือนกันว่ากับคนนี้จะอยู่ได้นานแค่ไหน

“เป็นไรวะ ยิ้มมาแต่ไกล มีเรื่องไรดีๆหรือไง” ไอ้ทูครับ มันลุกพรวดขึ้นจ้องผมเขม็งเลย พูดเสียงดังจนคนในคณะหันมามองกันด้วย
“ไม่ยุ่งสักเรื่องได้ปะวะ” ผมพูดแล้วเดินผ่านหน้ามันไปเลย อารมณ์กำลังดีๆมาเจอแบบนี้เสียหมด

มันเดินตามผมมาแล้วดึงแขนผมให้หยุด ผมหันไปจ้องหน้ามันอย่างเริ่มโมโห แล้วจู่ๆมันก็ชูถุงน้ำเต้าหู้ปลาท่องโก๋มาตรงหน้า

“ซื้อมาฝาก”

ผมมองน้ำเต้าหู้สองถุงกับปลาท่องโก๋ ผมชอบกินน้ำเต้าหู้มาก กินตอนเช้าที่โรงเรียนแทบทุกวันเลยครับ

พลันความรู้สึกผิดก็แล่นวูบมาจ่อที่คอหอย
 
“ขอบใจ” ผมเอ่ยอ้อมแอ้มพลางรับมาก้มหน้าอุ่นๆดู

“ไปละนะ” มันว่าหน้านิ่ง เหมือนจะงอนนิดๆ ผมเลยรีบบอก

“เดี๋ยวกลางวันไปกินข้าวด้วยนะ...ว่างมั้ย” มันหันมามองผม หน้าตาประมาณ ฮึ นี่ง้อกูเหรอ

ผมเหลือบตามองมัน ยิ้มเจื่อนๆให้ มันถอนหายใจ ยกมือโปะๆบนหัวผมแล้วตอบสั้น

“เออ”

หลังจากนั้นผมก็เข้าห้องเรียน พอกลางวันก็วิ่งไปกินข้าวกับมันที่โรงอาหารคณะมัน กินเสร็จผมก็รอรถรับส่งของมหาวิทยาลัย ผมไม่มีเรียนบ่ายครับ เลยจะไปเดินห้างซะหน่อย

ผมไปเดินห้างคนเดียวครับ ไม่ได้ชวนใครมาด้วย ผมขี้เกียจ ไม่ชอบคนเยอะๆ มันวุ่นวาย ผมว่าไปไหนมาไหนคนเดียวมันสบายดี อยากไปไหนก็ไป ไม่ต้องมาเดินรอๆกัน

ถึงห้างผมก็เข้าB2S เลยครับ มุมประจำคือไปฟังเพลงฟรี แล้วก็เดินไปหาหนังสือมาอ่านเล่น ผมชอบอ่านข้อเขียนสั้นๆที่ให้ข้อคิดครับ ยิ่งตลกยิ่งชอบ เสร็จแล้วก็ไปมุมนิตยสาร หานิตยสารเกี่ยวกับหนังมาเปิดอ่านฟรี นอกจากซีรี่ส์ผมก็ชอบดูหนังมากๆด้วยครับ
ใช้เวลาในB2S เกือบสองชั่วโมงผมก็เดินออกมาเตรียมจะกลับบ้าน เพราะถ้าเย็นกว่านี้รถจะติดมาก ผมเดินออกมาได้แป๊บเดียวจู่ๆก็มีคนมาสะกิดที่ไหล่

ผมหันไปเป็นผู้ชายหน้าตาดีเลยครับ ขาว คิ้วเข้ม ปากแดงๆ ดูลูกคุณหนู สะพายเป้ข้างหน้า เขาดูกล้าๆกลัวๆครับ พูดกับผมเสียงสั่นๆ

“เอ่อ...มาคนเดียวเหรอครับ” ผมมองเขาอย่างไม่ไว้ใจครับ ถึงจะหน้าตาดี ดูลูกคุณหนู แต่ผมกลัวเขายังไงไม่รู้อะ ดูจิตๆชอบกล ผมเลยไม่พูดกะเขาแล้วเดินหนี แต่เขาก็ยังตามสะกิดผมยิกๆ

“อยากได้เบอร์ ข...ขอเบอร์หน่อย..ได้มั้ย” เขาหยิบมือถือมาเตรียมกด มือเขาสั่นด้วยครับ ผมโคตรกลัว และไม่ไว้ใจอย่างแรง

คือผมรู้สึกว่าเขาหน้าตาดีจนไม่น่าจะมาทำอะไรแบบนี้ครับ มันต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ ไม่เขาแปลก ก็ต้องเล่นเกมอะไรกับเพื่อนมันอยู่ ผมเคยเจอครับ มีคนมาขอเบอร์ พอให้ไปนี่กูเป็นตัวตลกเลย แม่งมีเพื่อนแอบข้างหลัง ชั่วมาก

ผมเดินหนีลูกเดียวเลยครับ ใจสั่นตึกๆ มันตามผม พยายามเดินเบียดๆผม พูดซ้ำๆกับผมเสียงสั่นๆใกล้หูผมเรื่อยๆ ผมเริ่มกลัวจริงๆ เหงื่อตก หน้าซีดแล้วครับตอนนี้

โชคดีมากที่ผมเจอเพื่อนร่วมรุ่นตอนม.หก มันอยู่ห้องท้ายๆ ผมจำหน้าได้ถึงจะไม่เคยคุยกันมาก่อนเลย ผมว่าพวกมันน่าจะจำผมได้อยู่นะ ตอนนี้ผมขอใช้มันเป็นตัวช่วยก่อนแล้วกัน

“เจอเพื่อนแล้ว ไปก่อนนะ” ผมหันไปยิ้มแหยๆให้ไอ้คนที่ทำเสียงสั่นมือสั่นใส่ผม แล้วผมก็รีบวิ่งเข้าไปหาพวกมันเลย
พวกมันมีหกคน มองผมอย่างแปลกใจที่ผมวิ่งหน้าตื่นเข้าไปหา

“ช่วยหน่อยสิ ไอ้นั่นมันแปลกๆว่ะ ตามเราไม่หยุดเลย” ผมพูดกับพวกมันเบาๆ มันหันไปมองไอ้คนนั้นที่เดินวนไปมาแล้วก็เหลือบตามองผมไปด้วย มันดูจิตมาก โคตรน่ากลัว

“มาคนเดียวเหรอวะ”

“อือ”

“งั้นมากับพวกเราก่อน” ใครคนหนึ่งโอบไหล่ผมเดินไปอีกทาง ผมถอนหายใจเฮือก กลัวก็กลัว สงสารก็สงสาร

“มาคนเดียวได้ไงเนี่ย ไอ้ทูไปไหน”

ชินแล้วครับกับการถูกถามถึงไอ้ทู ใครๆก็คิดว่าผมกับมันสนิทกันมาก จริงๆผมเฉยๆนะ มีแต่มันแหละมายุ่งกับผมเอง

“เรามาคนเดียวบ่อยอยู่แล้ว ทางผ่านน่ะ เลยแวะตากแอร์แป๊บนึง” นี่คือความคิดจริงๆครับ ขี้เกียจกลับบ้านไปเปิดแอร์อยู่คนเดียวครับ เปลือง

“อืม แล้วนี่จะไปไหนต่อ ไปกินหมูกระทะกันมะ”

“ไม่เป็นไร เราจะกลับแล้ว ขอบคุณนะ” ผมหยุดเดิน พวกมันพยักหน้าเข้าใจ แล้วหนึ่งในนั้นก็ล้วงมือถือออกมา

“ขอเบอร์หน่อยดิ จะโทรเช็คว่าถึงบ้านรึยัง เกิดเจอไอ้บ้านั่นอีก”

ผมก็บอกเบอร์มันไปแล้วให้มันยิงมาด้วย พอได้เบอร์มันแล้วผมก็ปลีกตัวกลับบ้าน

นึกถึงไอ้คนนั้นแล้วสยองครับ กลัว สงสาร ปนเปกันไปหมด รู้สึกผิดที่ทำกับเขาแบบนั้น แต่ผมกลัวจริงๆนี่นา

พอผมถึงบ้าน ไอ้คนที่ขอเบอร์ผมไปก็โทรมาเช็คพอดี ได้ความว่าผมถึงบ้านโดยสวัสดิภาพมันก็วางสายไป

จากนั้นผมก็เปิดคอมทำการบ้านเสร็จก็ดูซีรี่ส์ตามกิจวัตรประจำวันของผม

ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4060
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
Re: [เรื่องสั้น] เรื่องของผม
«ตอบ #3 เมื่อ08-12-2015 11:32:29 »

 :mew4:


ขวัญนี่เนื้อหอมแบบแปลกๆ ท่าทางแป้งจะเป็นพระเอกสินะคะ คริๆ

 :L2:

ออฟไลน์ panitanun

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 482
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-1
Re: [เรื่องสั้น] เรื่องของผม
«ตอบ #4 เมื่อ08-12-2015 19:42:04 »

อยากรู้ต่อเเล้ววววววงื้ออออ :hao7:

ออฟไลน์ cinnsin

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 275
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
Re: [เรื่องสั้น] เรื่องของผม
«ตอบ #5 เมื่อ08-12-2015 23:30:59 »

...ขวัญนี่ดูท่าไม่น่ารอด รู้จักทันคนหน่อยเห๊อะะะะ  :z3: :z3:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด