สิตางศุ์...สิตางศุ์เป็นเด็กผู้ชายที่น่ารัก
ทั้งหน้าตา กิริยา และคำพูด
ไม่ปมด้อยอยู่ไม่กี่อย่างคือ ไม่ชอบกินผัก และเป็น
ลูกเมียน้อยตั้งแต่จนอายุจะเข้าเก้าขวบคำกล่าวหาเหล่านี้ก็ยังคงตามติดตัวเป็นเหมือนเงา ไม่ใช่ว่าเด็กเกินกว่าจะไม่รู้ว่ามันคือคำดูถูก เด็กชายสิตางศุ์ไม่ได้โง่เกินจนไม่รู้ความหมาย ของมัน แต่เพราะเด็กชายไม่รู้จะเอาสิ่งไหนมาโต้แย้งความจริงที่เป็นอยู่ เมื่อเขาเป็นเพียงลูกนอกสมรสเท่านั้น
แม่ของเด็กชายสิตางศุ์ไม่ใช่ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของสุรศักดิ์ วัฒนไพศาล
.
.
.
“ พี่โยไม่ได้อยู่กับพี่หนึ่งเหรอครับ? ”
เด็กตรงหน้าเอียงคอถาม ขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นราวกับว่ามีเรื่องอะไรให้เครียดหนักหนา ทั้งที่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่ชายของมันจะหายออกจากบ้านไปเป็นวัน ๆ ซึ่งคราวที่แล้วก็ไปจับพลัดจับผลูตกเป็นเมียของใครก็ไม่รู้
หนึ่งนทีมองร่างขาวที่เกาะรั้วบ้านอยู่ทำหน้าเคร่งเครียดแล้วอดที่จะยื่นนิ้วเข้ารูช่องรั้วไปจิ้มกลางหว่างคิ้วเล็ก ๆ นั่นไม่ได้ มันเป็นเรื่องปกติเลยด้วยซ้ำที่โยจะไม่กลับบ้าน แต่คนที่บ้านมันมักจะเข้าใจว่ามันมาค้างกับเขา ซึ่งมันก็จริงบ้าง ไม่จริงบ้าง แต่ไอ้เด็กนี่ดันจริงจังไปเสียแล้ว
“ เปล่า เมื่อวานมันโทรหาพี่แต่ติดธุระเลยไม่ได้รับสายก็เลยมาหา ” หนึ่งบอก “ จะเครียดอะไรปานนั้น ”
“ พี่โยไม่กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ... ผมเป็นห่วง ”
เด็กชายวัยแปดขวบก้มหน้าลงต่ำ ก่อนพูดออกมาเสียงอ่อย เห็นแล้วหนึ่งนทีรู้สึกเห็นใจอยู่ไม่น้อย ก็เขารู้ว่าความสัมพันธ์ของคนในบ้านนี้เป็นอย่างไร ถึงจะเป็นเพื่อนโยแต่ไม่ได้หลับหูหลับตาเข้าข้างเพื่อนจนไม่ดูความเป็นจริง ถึงจะคิดว่าพ่อของมันทำเกินไปที่แอบมีเมียน้อยแถมพ่วงด้วยลูกชายอีกคนที่อายุไล่กันมาติด ๆ แต่สิตางศุ์ก็ยังเด็กเกินไปที่จะต้องแบกผลกระทบที่พ่อ และแม่เป็นผู้ก่อ
“ ฉันโทรหามันไม่ติด นายไม่รู้เหรอว่ามันไปไหน ”
“ พี่โยไม่เคยบอกผมหรอกครับ ”
ไม่ใช่แค่ไม่ได้บอก แต่ ‘ ไม่เคยบอก ’
ถึงได้บอกไงว่าเด็กสิตางศุ์น่าเห็นใจ
“ โอเค งั้นฉันไปหามันเอง ”
“ พี่หนึ่งรู้เหรอว่าพี่โยไปไหน ”
คำถามของคนตัวเล็กทำให้เขาอึกอักที่จะตอบ หนึ่งนทีไม่รู้ว่าโยอยู่ที่ไหน แต่ถ้าให้เดาก็คิดว่ารู้น่ะนะ
“ ก็ไม่เชิง ” ตอบอย่างขอไปที แต่ยังไม่ทันจะก้าวขาออกจากหน้ารั้วบ้านวัฒนไพศาลเสียงเล็กก็เอ่ยออกมาเสียก่อน
“ ให้ผมไปด้วยได้หรือเปล่า? ”
“ ไปไหน? ”
“ ไปหาพี่โย ”
“ แต่.. ” พอเห็นแววตาคาดหวังแล้วมันก็ “ เห้อ... ก็ได้ ”
“ งั้นผมไปขอแม่ก่อนนะครับ ”
ว่าแล้วคนตัวเล็กก็วิ่งเข้าตัวบ้านไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
เพราะยิ้มแล้ว
น่ารัก กว่าทำหน้าหงอย ๆ ไง ถึงได้เอ่ยปฏิเสธไม่ลง
ร้อน ๆ แบบนี้ไอติมกระทิคนละถ้วยน่าจะดี...
ขอโทษยาว ๆ ที่หายไปนานค่าาาาาา
ตอนนี้เปื่อยเหลือเกินนนนนนนนนน
อ่านตอนพิเศษส๊านนนนนสั้นไปก่อนนะคะ กำลังปั่นน้องโย กับอาจูนอยู่น้าาาา
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ✕ MY UNCLE ✕ UP.Chapter 4 ทางแยก ครึ่งหลัง {16/01/17} (อ่าน 18143 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก