หัวข้อ: [เรื่องสั้นตอนเดียวจบ] เหตุเกิดเพราะเรารักกัน เธอรักฉัน และฉันก็รักเธอ -จบแล้ว-

[Be mine]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
Share This Topic To FaceBook

[Be mine]

เหตุเกิดเพราะเรารักกัน เธอรักฉัน และฉันก็รักเธอ

   ตึก ตึก ตึก

   เสียงรองเท้ากระทบพื้นของผมเป็นสาเหตุที่ทำให้คนที่อยู่บริเวณนั้นหันมามองแล้วหันกลับไปซุบซิบกับเพื่อนๆ

   “ฉันอิจฉาพี่เฟิร์ทจังตกเย็นก็มีพี่ไนท์มารับทุกวัน ทำไมคนหน้าตาดีทั้งสองคนต้องมาได้กันเองด้วยอ่ะ คนสวยอย่างฉันไม่เข้าใจ”

   ผมเดินผ่านเสียงนั้นไปอย่างเคยชินตั้งแต่ผมกับเฟิร์ทคบกันก็ได้ยินเสียงพวกนี้ไม่เว้นแต่ละวัน ทั้งเสียงที่พูดไปในทางที่ดีและเสียงที่พูดไปในทางที่เสียหาย ตัวผมไม่กลัวอะไรอยู่แล้ว ห่วงก็แต่ความรู้สึกของเฟิร์ท

   “เฟิร์ท”

   ผมเดินไปแตะที่บ่าเล็กเบาๆแล้วก้มลงกระซิบที่ข้างหูของเฟิร์ท

   “อ้าวไนท์ ทำไมวันนี้มาไวจัง”

   ทุกเย็นผมจะมารับเฟิร์ทที่คณะนิเทศซึ่งคณะนิเทศกับคณะวิศวะที่ผมเรียนอยู่ไม่ห่างกันเท่าไหร่นัก และช่วงนี้เป็นช่วงปีสุดท้ายของเราทั้งสองคนทำให้เรามีเวลาให้กันน้อยลง แม้จะอยู่คอนโดเดียวกัน แต่ช่วงกลางคืนพวกเราก็แทบจะไม่ได้คุยกันเลยเพราะต่างคนก็ต่างต้องทำงาน แต่งานของผมจะมากกว่าเฟิร์ทอยู่สักหน่อย ทำให้เฟิร์ทต้องเป็นฝ่ายที่หลับก่อนผมเป็นประจำ

   “วันนี้เราไปห้างกันไหม พรุ่งนี้วันหยุดจะได้หาซื้อของสดมาไว้ที่ห้องเราด้วย”

   “ไนท์ว่างหรอ”

   “ว่างสิ เฟิร์ททำงานเสร็จหรือยังจะได้ไปกันเลย”

   “อืม เสร็จแล้ว”

   ผมคว้ากระเป๋าเป้ของเฟิร์ทมาสะพายไว้ที่ไหล่ซ้ายแล้วจูงมือเฟิร์ทให้เดินตามไปที่รถ

   “หวานกันจังเลยนะคู่นี้ ระวังมดจะขึ้นนะจ๊ะน้องเฟิร์ท”

   เสียงแซวดังขึ้นตลอดทางที่ผมกับเฟิร์ทเดินผ่าน ผมรู้ว่าเฟิร์ทพยายามจะกลบเกลื่อนความอายนั้นด้วยใบหน้านิ่งๆแต่ด้วยหน้าที่แดงไปถึงหูนั้นก็ไม่สามารถกลบอาการเขินได้

   “ไนท์จะจับมือเราทำไมก็ไม่รู้ ดูสิโดนแซวตลอดทางเลย แล้วเราจะกล้ามองหน้าคนอื่นได้ไงเนี่ย”

   คนตัวเล็กโวยวายใส่ผมเมื่อเราเดินมาถึงรถแล้ว

   “คนอื่นจะได้รู้ไงว่าเฟิร์ทมีเจ้าของแล้ว”

   “ป่านนี้เขารู้ไปทั้งมหาลัยแล้วล่ะมั้ง”

   “งั้นก็ดีสิ จะได้ไม่มีใครกล้ามาจีบเฟิร์ท หรือว่ามี”

   ผมแกล้งมองเฟิร์ทอย่างจับผิด แต่ท่าทางร้อนรนของเฟิร์ททำให้ผมสงสัย

   “ไม่มี จะมีได้ไงล่ะ”

   เฟิร์ทพูดจบก็เดินขึ้นรถไป นั่นยิ่งทำให้ผมสงสัยมากขึ้น ระหว่างที่เฟิร์ทอยู่ที่คณะ ต้องมีอะไรที่ผมไม่รู้แน่ๆ ทำไมเฟิร์ทถึงไม่ยอมบอกผม ทั้งๆที่เราก็ไม่เคยมีเรื่องปิดบังผมอยู่แล้ว



   ผมกับเฟิร์ทเดินดูของในห้างไปเรื่อยๆ แต่เฟิร์ทเงียบและดูใจลอยผิดปกติ

   “เป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า”

   ผมหยุดเข็นรถ แล้วเอื้อมมือไปแตะหน้าผากคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

   “เราแค่คิดเรื่องงานนิดหน่อย ไม่มีอะไรหรอก”

   “แน่ใจนะว่าคิดเรื่องงาน”

   “ก็ใช่น่ะสิ เราหิวแล้วอะ ไปหาอะไรกินกันดีกว่า”

   “ก็ได้ งั้นเราไปจ่ายเงินก่อน เฟิร์ทรอเราอยู่ตรงนี้นะ จะได้ไม่ต้องไปเบียดกับคนอื่น”

   ผมเดินไปจ่ายเงินทิ้งให้เฟิร์ทยืนรออยู่บริเวณที่มีคนน้อยและผมสามารถมองเห็นเฟิร์ทได้

   ระหว่าที่รอจ่ายเงินผมก็มองไปทางเฟิร์ทเป็นระยะๆ และผมก็ต้องแปลกใจที่เห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินไปคุยกับเฟิร์ทอย่างสนิทสนม แต่ท่าทางคนนั้นจะสนิทกับเฟิร์ทอยู่ฝ่ายเดียวมากกว่า ผมเข้าแถวรอจ่ายเงินอย่างร้อนรนอยากจะเข้าไปหาเฟิร์ทไปแสดงตัวให้คนนั้นรู้ว่าเฟิร์ทมีเจ้าของแล้ว แต่ยิ่งผมรีบมากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้ว่าพนักงานคิดเงินยิ่งคิดช้ามากเท่านั้น และทันทีที่ผมจ่ายเงินเสร็จผมก็รีบตรงไปที่เฟิร์ทกับผู้ชายคนนั้นทันที

   “คุยอะไรอยู่หรอครับ”

   ผมเอามือที่ว่างเกี่ยวเอวเฟิร์ทให้มาชิดตัวผมมากขึ้น และผมก็ต้องกลั้นอารมณ์ไว้แล้วส่งยิ้มไปให้ฝ่ายตรงข้าม ผมสัมผัสได้ว่าเฟิร์ทดูตกใจมากที่ผมมาอยู่ตรงนี้

   “ไนท์”

   “นี่สินะ ไนท์”

   “ใช่ครับ ผมไนท์ ‘แฟน’ของเฟิร์ท”

   ผมย้ำคำว่าแฟนให้คนนั้นได้ยินชัดๆ เพราะจากที่ผมดูแล้ว ไอ้หมอนี่มันต้องคิดอะไรกับเฟิร์ทแน่ๆ

   “ไนท์ นี่ พัทร์ ‘เพื่อน’เราที่คณะ”

   และถ้าผมได้ยินไม่ผิด เหมือนเฟิร์ทก็จงใจที่จะเน้นคำว่าเพื่อนเป็นพิเศษ และนั่นก็ทำให้ผมสบายใจขึ้นมานิดนึงว่าเฟิร์ทไม่ได้คิดอะไรกับผู้ชายคนนั้นนอกจากเพื่อน

   “เราไปกันดีกว่า เฟิร์ทหิวแล้วไม่ใช่หรอ งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะครับ”

   ผมกอดคอเฟิร์ทแล้วรีบพาออกจากตรงนั้นทันทีก่อนที่ผมจะเข้าไปซัดหน้าหมอนั่น



   “ไนท์”

   ผมเงยหน้าขึ้นมองคนที่รบกวนการกินข้าวของผมกับแฟนสุดที่รัก

   “อ้าวครีม มาคนเดียวหรอ”

   “ใช่ ก็ครีมโสดนี่หน่า ไม่ได้มีแฟนมากินข้าวด้วยเหมือนไนท์”

   ครีมมองไปที่เฟิร์ทที่หน้าแดงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

   “ครีมมานั่งกับพวกเราก็ได้นะ”

   “จะดีหรอ ไนท์มากับแฟนนะ”

   “ไม่เป็นไรครับ มานั่งด้วยกันก็ได้”

   เป็นเฟิร์ทที่ตอบแทนผมแล้วก็ขยับที่ว่างข้างๆตัวเองให้ครีม แต่ครีมเลือกที่จะนั่งเบียดฝั่งผมทำให้ผมมองหน้าเฟิร์ทอย่างลำบากใจ จะบอกให้ครีมไปนั่งอีกฝั่งก็กลัวเสียมารยาท แต่ครีมทำอย่างนี้จะทำให้เฟิร์ทรู้สึกไม่ดีหรือเปล่า

   “มีอะไรกันหรือเปล่าคะ”

   ครีมมองหน้าผมกับเฟิร์ทที่เงียบไป

   “ไม่มีอะไรครับ รีบทานกันเถอะเดี๋ยวอาหารจะเย็นหมด”

   และก็เป็นเฟิร์ทที่ตอบอีกครั้ง

   “ครีมจำได้ว่าไนท์ชอบกินปูผัดผงกระหรี่”

   ครีมตักปูตัวใหญ่มาวางในจานผม ผมเงยหน้ามองเฟิร์ทที่มองมาทางผมเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าก้มตากินอาหารที่อยู่ในจานตัวเอง   

   “เฟิร์ทลองกินนี่สิ อร่อยนะ”

   ผมตักเนื้อทอดไปใส่จานเฟิร์ท

   “เราขอตัวก่อนนะ พอดีนึกได้ว่าลืมไปส่งงาน เจอกันที่ห้องนะไนท์”

   เฟิร์ทเดินออกไปจากร้านแต่ผมยังงงๆอยู่ว่าเฟิร์ทเป็นอะไร

   “เรามาทานต่อกันดีกว่านะคะ อันนี้ไนท์ก็ชอบใช่ไหม”

   “ครีม ผมขอตัวก่อนนะครับ”

   ผมวางเงินไว้ที่โต๊ะแล้วรีบตามเฟิร์ทออกไป เมื่อผมออกมานอกร้านก็ไม่เห็นเฟิร์ทแล้ว

   “ไปไหนของเขานะ”

   ผมมองซ้ายมองขวาก็เห็นคนที่กำลังตามหาอยู่ แต่ก็เห็นบุคคลไม่พึงประสงค์อยู่กับเฟิร์ทด้วย ที่รีบออกมาก็คงจะรีบมาหามันสินะ

   ผมหันหลังกลับไปที่ทางออกด้วยอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่น ผมขับรถกลับมาถึงคอนโดตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีรถก็จอดอยู่ที่ลานจอดรถใต้คอนโดแล้ว ผมเข้าห้องแล้วทิ้งตัวลงนอนที่โซฟา เปิดทีวีดังๆเผื่อมันจะช่วยดับความคิดที่ฟุ้งซ่านของตัวเองได้ แต่มันคงจะไม่ช่วยอะไรถ้าหากคนที่เป็นต้นเหตุยังไม่กลับมาถึงห้อง

   แอดดดด

   ผมเด้งตัวขึ้นจากโซฟาเมื่อได้ยินเสียงเปิดห้อง

   “กลับมานานแล้วหรอ”

   เฟิร์ทถามผมเสียงเรียบ

   “ไปไหนมา”

   “ก็บอกแล้วไงว่าเอางานไปส่ง”

   “เอางานไปส่งหรือว่าไปกับไอ้พัทร์”

   ผมเริ่มขึ้นเสียงเล็กน้อย เฟิร์ทมองผมอย่างตกใจ น้ำตาคลอเบ้า

   “เราไม่ได้ไปกับพัทร์ เราไปกับนิดหน่อย”

   “จะให้เราเชื่อหรอ ก็ที่เราเห็นมันไม่ใช่”

   “ไนท์เห็นอะไร ไนท์เห็นว่าเราไปกับพัทร์หรอ เราต่างหากที่เห็น เห็นว่าไนท์สนใจคนอื่นมากกว่าเรา และคนอื่นก็รู้ใจไนท์ดีกว่าเรา เราคงไม่มีค่าแล้วสินะ”

   เฟิร์ทก็เริ่มขึ้นเสียงเหมือนกัน ตอนนี้เราทั้งสองคนเริ่มใช้อารมณ์คุยกัน

   “มันคนละเรื่องแล้วนะเฟิร์ท”

   “มันเรื่องเดียวกันไนท์ มันเรื่องเดียวกัน เมื่อก่อนเราเคยมั่นใจนะว่าไนท์คือคนที่เราจะฝากชีวิตไว้ได้ แต่ตอนนี้เราต้องคิดใหม่แล้วล่ะ ไนท์รู้ไหมว่าพัทร์มาบอกว่าชอบเรา เขาบอกว่าเขาสามารถดูแลเราได้ดีกว่าไนท์ และขอให้เราเลิกกับไนท์ เราว่าตอนนี้มันคงถึงเวลาที่เราสองคนต้องห่างกันสักพักแล้วล่ะ ห่างเพื่อให้เราคิดว่าถ้าเราไม่มีกันเราจะอยู่ได้ไหม มันจะดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้หรือเปล่า”

   “เฟิร์ท เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่เลย เราจะลืมมันไปก็ได้  แต่เราอย่าห่างกันเลยนะ เราอยู่ไม่ได้หรอก”

   “ไนท์เคยอยู่คนเดียวแล้วหรอถึงบอกว่าอยู่ไม่ได้ ไนท์ต้องพยายามสิเพราะเราก็จะพยายามเหมือนกัน”

   เฟิร์ทพูดจบก็เดินออกจากห้องไป เสียงปิดประตูดังขึ้นพร้อมๆกับผมที่ล้มลงบนพื้นอย่างหมดแรง แค่วินาทีเดียวที่ต้องห่างกันผมก็แทบจะหยุดหายใจอยู่แล้ว แล้วถ้าเฟิร์ทสามารถอยู่ได้โดยไม่มีผมล่ะ แล้วผมจะอยู่ได้ยังไงโดยไม่มีเฟิร์ท



   สามวันผ่านไปด้วยร่างกายที่อ่อนล้า ผมลากร่างกายโทรมๆของตัวเองมาเข้าคลาสเรียนวิชาบังคับ เพราะถ้าเป็นวิชาเลือกผมลงโดดไปแล้ว

   “ไอ้ไนท์ มึงไปทำอะไรมาว่ะ โทรมสัดๆ หรือว่าข่าวลือที่ว่ามึงเลิกกับเฟิร์ทเป็นเรื่องจริง เห้ย! จริงหรอว่ะ พวกมึงรักกันดีไม่ใช่หรอ แล้วเลิกกันได้ยังไง”

   เมื่อเห็นผมไม่ตอบ ไอ้เดย์ที่เป็นทั้งเพื่อนและลูกพี่ลูกน้องของผมจึงสรุปเอาเองว่าข่าวลือนั้นเป็นเรื่องจริง

   “ปากเสีย กูยังไม่ได้เลิกกับเฟิร์ทเว้ย เราแค่ห่างกันสักพัก”

   ผมจัดการตบกระบาลไอ้เดย์ไปหนึ่งทีโทษฐานปากไม่ดี

   “โห ขนาดสภาพอย่างกับซากศพทำไมแรงยังเยอะอยู่ว่ะ แล้วหมายความว่าไงที่ว่าห่างกันสักพัก”

   “ก็หมายความตามนั้นแหละ ในฐานะที่มึงเป็นญาติกู ช่วยไปบอกเฟิร์ทให้หน่อยว่ากูขอโทษ กูรู้ความจริงหมดทุกอย่างแล้ว”

   ใช่ ผมรู้ความจริงแล้วว่าที่เฟิร์ทพูดเป็นเรื่องจริง ทั้งเรื่องที่ไอ้พัทร์มันมาจีบเฟิร์ทแต่เฟิร์ทไม่สนใจและเรื่องที่ห้างวันนั้น เฟิร์ทไม่ได้ไปกับไอ้พัทร์ แต่ไปกับนิดหน่อยที่บังเอิญเจอกันที่ห้างและลืมส่งงานเหมือนกัน ผมนี่มันโง่จริงๆ ทั้งโง่ทั้งงี่เง่าเลย ทั้งๆที่เฟิร์ทพูดความจริงแต่ผมกลับไม่เชื่อ

   “แล้วทำไมมึงไม่ไปบอกเองว่ะ”

   “คำว่าห่างของเฟิร์ทคือห่างจริงๆเว้ย ห่างจนกูไม่สามารถเข้าใกล้ได้ในระยะ 300 เมตร”

   “เมียมึงโหดจริงว่ะ ถ้าเป็นกูก็คงไม่เข้าใกล้มึงเหมือนกัน ดูสภาพตัวเองมั้งสิ น่าเข้าใกล้ตาย กูนึกออกแล้ว!!”

   “มึงนึกอะไรออกว่ะ”

   “กูรู้แล้วว่าจะมีวิธีไหนที่ทำให้มึงได้เข้าใกล้เฟิร์ท”

   ไอ้เดย์มันกวักมือเรียกผมไปใกล้ๆแล้วกระซิบบอกแผนการกับผม



   ผมแกล้งนอนซมอยู่บนเตียงในห้องนอน เอาผ้าห่มห่มจนหนาเตอะ เปิดแอร์จนเย็นเฉียบ แล้วทำสภาพตัวเองให้ดูใกล้ตายและน่าสงสารมากที่สุดตามแผนการของไอ้เดย์ ส่วนมันจะไปบอกเฟิร์ทว่าผมป่วยหนักเป็นไข้ใจ นอนซมใกล้ตาย กินไม่ได้ นอนไม่หลับอยู่ที่ห้องให้เฟิร์ทมาดูใจผม

    ก๊อก ก๊อก ก๊อก

   เสียงเคาะประตูห้องดัง ผมรู้ทันทีว่าต้องเป็นเฟิร์ทจึงแกล้งหลับตา เฟิร์ทเปิดประตูเดินมาข้างๆเตียงแล้วเอามือแตะที่หน้าผากผม

   “ตัวก็ไม่ร้อนนี่หน่า สงสัยจะเป็นไข้ใจเหมือนที่เดย์บอกจริงๆ แล้วทำไมเปิดแอร์ซะเย็นขนาดนี้ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก ชอบทำตัวให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะ”

   ผมกลั้นยิ้มไว้ทั้งที่ในใจดีใจจนอยากจะดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดเมื่อรู้ว่าเฟิร์ทยังเป็นห่วงผมอยู่

   “เฟิร์ท เฟิร์ท เราขอโทษนะ”

   ผมแกล้งละเมอได้อย่างแนบเนียน

   “หนาว หนาวจัง เฟิร์ทกอดเราหน่อยนะ”

   ผมทำตัวสั่นเล็กน้อยเพื่อให้ดูสมจริงมากขึ้น

   “ฮึ”

   ผมได้ยินเสียงเฟิร์ทแค่นั้นก่อนนิ้วมือนิ่มๆจะบีบลงมาที่จมูกผมอย่างแรง

   “โอ้ยยยย!!!”

   “คิดว่าเราจะเชื่อหรือไงฮะ ลืมไปแล้วหรือไงว่าไนท์โกหกไม่เก่ง”

   ผมลูบจมูกตัวเองปอยๆแล้วมองหน้าคนทำอย่างเคืองๆนิดๆ

   “เฟิร์ทใจร้าย เราป่วยอยู่นะยังไม่เป็นห่วงเราอีก”

   “ถ้าไม่เป็นห่วงเราคงไม่มาหรอก”

   “เราขอโทษนะ เรารู้แล้วว่าเฟิร์ทพูดความจริง แต่เฟิร์ทก็น่าจะบอกเราตั้งแต่ที่แรกว่าไอ้พัทร์มันมาจีบเฟิร์ท”

   ผมดึงเฟิร์ทให้ลงมานั่งบนเตียงด้วยกัน

   “เราก็แค่ไม่อยากให้ไนท์คิดมาก เราเห็นว่าช่วงนี้ไนท์ทำงานหนักเลยไม่อยกเอาเรื่องไร้สาระมาให้คิดอีก”

   “ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเฟิร์ท เราไม่เคยคิดว่ามันไร้สาระ ต่อไปนี้ถ้าเฟิร์ทมีเรื่องอะไรก็บอกเราได้เลย เราจะได้แก้ปัญหาไปด้วยกันไง”

   “แต่ตอนนี้เรายังอยู่ในช่วงห่างกันอยู่”

   “ไม่เอานะ เราไม่อยากห่างกับเฟิร์ทแล้ว เราอยู่คนเดียวไม่ได้จริงๆ แค่ห่างกันสามวัน เราก็แทบจะตายอยู่แล้ว เฟิร์ทกลับมาอยู่กับเราเถอะนะ”

   “ไนท์อยู่คนเดียวไม่ได้ทำไมไม่ชวนครีมมาอยู่ด้วยล่ะ”

   “เรากับครีมไม่ได้เป็นอะไรกันนะ”

   “แน่ใจหรอ”

   “แค่เคยเป็นน่ะ แต่เราไม่ได้ติดต่อกับครีมมานานแล้ว แล้ววันนั้นที่ห้างเราก็แค่บังเอิญเจอกันเท่านั้น เฟิร์ทก็เห็นนี่ว่าเราไม่ได้สนใจครีมเลย”

   “ใช่เราเห็น เราก็แค่รู้สึกว่าเราไม่เคยรู้ว่าไนท์ชอบอะไรไม่ชอบอะไรทั้งๆที่คนอื่นรู้ใจไนท์ดีกว่าเรา หรือว่าเรารักไนท์ไม่มากพอ เราไม่สมควรที่จะได้รับความรักจากไนท์”

   “อย่าคิดอย่างนั้นสิ เรารักเฟิร์ทนะ รักเฟิร์ทที่สุด และเราก็รู้ว่าเฟิร์ทรักเรา และคงไม่มีใครรักเราได้เท่าเฟิร์ทอีกแล้ว”

   ผมดึงตัวเฟิร์ทเข้ามากอดไว้ ผมรักเฟิร์ท ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้และอีก 100 ปีข้างหน้า ผมก็จะยังรักเฟิร์ทอยู่

   “เรารักไนท์นะ”

   “งั้นเรากลับมาอยู่ด้วยกันนะ”

   “อืม”

   ผมค่อยๆสัมผัสริมฝีปากบางของเฟิร์ทด้วยริมฝีปากของผมอย่างแผ่วเบา จากความอ่อนโยนเริ่มร้อนแรงขึ้นตามอารมณ์ของผมและเฟิร์ท ลิ้นของผมเกี่ยวรัดลิ้นเล็กๆพร้อมดังดูดดึงความหวานจากปากคนตัวเล็กอย่างเต็มอิ่ม

   “อื้อ”

   เสียงประท้วงดังออกมาจากลำคอเฟิร์ทเมื่อเริ่มหายใจไม่ออก ผมจึงค่อยๆผละออกจากขนมหวานตรงหน้าอย่างเสียดาย

   “เราขอได้ไหม”

   ผมถามเฟิร์ทอย่างอ้อนวอน เมื่อเฟิร์ทพยักหน้าผมก็เริ่มบรรเลงบทเพลงรักของเราสองคนอย่างอ่อนโยนและทะนุถนอมคนที่ผมรักมากที่สุด

ชีวิตคู่ของผมกับเฟิร์ทไม่ได้พิเศษไปกว่าคู่รักอื่นๆ แค่เรารักกันมันก็มากพอที่จะทำให้ทุกวันของเราพิเศษที่สุดแล้ว ผมไม่ใช่คนที่ดีที่สุดที่จะทำให้เฟิร์ทมีความสุข แต่ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อให้เฟิร์ทไม่ทุกข์ใจ


ขอบคุณทุกคนที่ติดตามและอ่านเรื่องนี้จนจบนะคะ รักคนอ่านทุกคนจ๊ะ

[magarons]

สนุกค่า เรื่องค่อนข้างเรื่อยๆ แต่แอบรู้สึกว่าไนท์งี่เง่าหน่อยๆแหะ

[Wtftt]

 
น่ารักมากเลยแต่รู้สึกว่าไนท์หึงหน้ามืดไปน่าจะฟังคนของตัวมากกว่านี้ครีมก็ร้าย
แต่เนื้อเรื่องสนุกดีค่ะ ชอบ
รักในความมั่นคงของทั้งคู่ด้วย

[WilpeR]

ทั้งคู่ต่างรักกัน แต่ก็คงต้องมีบ้างที่ทะเลาะกัน ซึ่งเหมือนทำใจให้เย็นแล้วค่อยๆคิดทุกอย่างก็จะกระจ่างออกมาเหมือนคู่นี้

เนื้อเรื่องอ่านสบายๆมากเลย เป็นเรื่องสั้นที่ดีเลย ชอบมากค่ะ

[twinmonkey0311]