หัวข้อ: (เรื่องสั้น) วัยรุ่น วุ่นรัก ....ตอน เรื่อง อึนๆ มึนๆ ของนายเม่น (25/9/58)

[min_min_min]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0


-----------------------------------------------------------------------------------

[min_min_min]

วันนี้ไปดูหนังกับเพื่อน เป็นฝูง นานๆทีน่า….
ไอ้อ๋อมหัวหน้าห้องเป็นตัวตั้งตัวตี เกณฑ์ เพื่อนในห้อง เกือบ 30 ชีวิต ไปดูหนังเรื่องเดียวกัน ไม่รู้คิดไรของมัน แต่ก็โอ …
หนังเรื่องนี้ ผมรอมานานละ.. ไปดูกันเยอะๆ ก็น่าสนุกดี… เรื่องไรนะเหรอ

The Advenger ไง. ผมชอบกัปตันอเมริกา..แบบว่าแมนโคตร … ไอดอลกูเลย….
สักวัน.. ผมโตขึ้นก็อยากหล่อและกล้ามโตเหมือนกัปตันนะ… แต่อย่างผมนี่คงต้องกินนมไปอีกซัก 10 ปีหล่ะมั้งนะ… แห้งซะ
ข้ามๆเรื่องหุ่นผมไปเถอะ….
“ป๊อบคอนกู ไอ้สัด” ผมบ่น อยากแดรก ก็ไปซื้อแดรกเองสิวะ ยุ่งไรกะของของกูเนี๊ยะ
อยากตบกบาลแม่นซักป๊าบ แต่มือผมไม่ว่าง… ถือป๊อบคอนมือ แป๊บซี่มือ…
“โอ๊ย เชี้ย” มือผมไม่ว่าง แต่ตีนผมว่างนะ..บอกก่อน เหอะ
“ไอ้เปา ..ไอ้สัด ไปไกลๆกูเลย อยากแดกไปซื้อเอง แม่น “ ขนาดผมถีบแม่นกระเด็นขนาดนั้นละ ยังจะพยายามยื่นมือมาจก ป๊อบคอนผมอีก ไอ้เหี้ยนี่แม่นกวนตีน
“แค่นี้ทำหวงนะเหี้ยเม่น…แดร็กหมดอ๋าว้า… กูช่วยแดรกงะ…”กวนตีนกูอีกละ แดรกหมดไม่หมดก็ตังค์กูซื้อปะวะ เจือกไรเรื่องของกูเนี๊ยะ ผมก็บ่นในใจไปเรื่อย
ผมหมดความสนใจไอ้เปา เมื่อมันเดินส่ายตูดหนีตีนผมไปจกป๊อบคอน สาวๆ… กลุ่ม งามงด อันนี้ไอ้เปามันตั้งของมันเอง ผมก็ว่าเหมาะ แม่น งามงด งดงามจริงๆ …. ถ้าไม่คิดว่าพวกแม่นเป็นเพื่อน ผมจับเล่นผัวเมียไปละ…จริงๆละ พวกแม่นไม่เอาผม… มันรู้ไส้รู้พุงผมหมดละ.ผมยังไม่ทันอ้าปาก พวกแม่นก็เห็นไปยันไส้ติ่งผมละ… พวกมันว่างั้น…..ผ่านๆ เรื่องผู้หญิงพวกนี้…พูดถึงมากๆละคัน

…ผมนั่งแดรกป๊อบคอร์นรอเวลาหนังฉาย จนป๊อบคอร์นผมจะหมดถังละ… น้ำเป๊ปซี่ผมก็ด้วย…
กินไปคุยกวนตีนกับ ไอ้เปา ไอ้อ๋อมไป ก็เพลินดี… ว่าแต่… ตั๋วหนังกูอยู่ไหนวะ
“ไอ้อ๋อม ตั๋วหนังอยู่กะใครวะ… “ ผมถามด้วยความมึน กูจ่ายตังค๋ไปละ กูยังไม่เห็นเลยว่ากูนั่งตรงไหน
ตั๋วหนังแม่มหน้าตาเป็นไง ผมยังไม่เห็นเลย…
“กะ..ไอ้ นัท…” ผมมองตามมือไอ้อ๋อมที่ชี้ไปหาไอ้นัท ที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ไม่ไกลจากตรงที่ผมนั่งเท่าไหร่นัก ตัวสูงยังกะเปรต หาไม่ยากหรอกมัน…
ในมืออีกข้างของมันถือ ตั๋วหนังอยู่เป็นกำ… เค กูโล่งละ..

“อู้ย ไอ้เหี้ยอ๋อม กูฝาก น้ำกะป๊อบคอร์น แป๊บ สัด กูปวดขี้” แม่นหนังใกล้ฉายละ ดันปวดหนักเฉย
จะเอาของกินเข้าไปในห้องน้ำก็กะไร ฝากไว้ที่ไอ้อ๋อมนี่แหละ ไอ้เปาแม่นทำหน้าแสลน เสนอหน้าให้ผมฝาก ฝันไปเถอะมึง ผมบ่นงึมงำแล้วยืนของกินของผมให้ไอ้อ๋อมไป…
แล้ววิ่งจู้ดเข้าห้องน้ำไปด้วยความเร็วแสง… เกือบ 20 นาทีที่ผมหมกตัวอยู่ในห้องน้ำ … พอผมออกมา แม่นๆเพื่อนๆกูหายไปหมดละ…
อ๋อยังไม่หมดหนิ…ไอ้นัทยังยืนทำหน้าแป้นแล้นขาววิ้ง…อยู่ตรงทางเข้าโรงหนัง… แม่นคงรอกู… ถามว่าผมรู้สึกผิดไหม ไม่หรอก
“รอกู?” ผมพูดยิ้มๆ ละยื่นมือไปคว้าป๊อปคอร์นกะน้ำเป๊ปซี่ที่อยู่ในมือมัน.. ผมคิดว่าคงเป็นของผมแหละ เพราะก่อนหน้านี้กผมไม่เห็นมันถือน้ำถือถังป๊อปคอร์นเลย…
“หึ..รอหมาหน่ะ” สัด.. ไม่พูดปล่าวมันขยับมือหนีผม แล้วเดินนำหน้าผมเข้าโรงหนังเฉย..เอ๋าไอ้เวรนี่ กวนตีนกูละ
“ไอ้นัท ไอ้เหี้ย มึงว่ากูเป็นหมาเหรอ” วอนตีนแล้วมึง
มันหันหน้ามายิ้มมุมปากเยาะเย้ย…ไอ้เหี้ยยยยยย…ผมโคตรหมั่นไส้ ไอ้รอยยิ้มแสยะแบบนี้ของมันชิบหาย…
ผมยกตีน แล้วยันเบาๆไปที่ตูดของมัน…แต่เหมือนไอ้เชี่ยนี่จะรู้ทัน… ขยับหลบได้เฉย…แล้วมันก็หัวเราะเยาะผมเสียงดังเลย…แม่น กวนตีนนนน
แต่ก่อนที่ผมจะทำอะไรไปได้มากกว่านั้น ผมกับมันก็เดินกันมาจนถึงในโรงหนังละ… และที่นั่งแม่นเต็มหมดเลย… ผมส่ายสายตามองหาที่นั่ง หาไอ้เปากะไอ้อ๋อม เพื่อนเลิฟด้วย
“นู้น” ไอ้นัทมันเอาแขนมาดันๆที่ไหล่ผม… เออ ..แขนแหละ กูเตี้ยกว่ามันหน่อยนึง เคมะ…
ไอ้อ๋อมยกมือ ชูขึ้นโบกให้ผมไหวๆ… เออ…
ผมก็เดินฝ่าแม่น…เพื่อนในห้องผมนี่แหละ ไปหาไอ้อ๋อม.หนังกำลังเริ่มฉายตัวอย่าง…ผมก็เป็นพวกมารยาทงามอะนะ…ฝ่าแม่นพวกมันไปเลย…เหอๆ …(คือชั้นนี้ผมดูละ มีแต่เพื่อนๆผมทั้งนั้นแหละ…เสื้อขาว สลอนเลย)
ผมได้ยินเสียงเพื่อนๆผมสรรเสริญผมกันเซงแซ่ โดยมีไอ้นัท เดินหัวเราะตามตูดผมมา…ไอ้นี่แม่นเมายากันยุงปะวะ อารมณ์ดีเกินนะกูว่า
ผมย่อนตูดลงนั่ง เก้าอี้ตัวว่างข้างๆไอ้อ๋อม… และไอ้นัทก็นั่งลงที่นั่งข้างๆผม พวกมันแม่น เหลือที่นั่งไว้ให้ผมกับไอ้นัท 2 ตัวพอดี…
“อ้าว ไม่ไปนั่งกับเพื่อนมึงงะ…” ผมขมวดคิ้วถามไอ้นัท ด้วยความสงสัย
ถึงจะอยู่ห้องเดียวกัน…ผมกับมันก็คนละกลุ่มปะวะ… เพื่อนมันก็มี…
“เรื่องมากน่า…ที่มันไม่ว่าง…จะให้กูไปนั่งบนหัวพวกมันไง” สัด กูถามหน่อยเดียวเอง
ไอ้นี่กวนตีนกูอีกละ….
“พวกมึงเมื่อไหร่จะเงียบวะรำคาญหว่ะ…หนังจะฉายแล้วสัด” ไอ้อ๋อมคงรำคาญ ด่าผมเฉย
ผมถึงได้เงียบปาก พร้อมกับ ยื่นมือไปจก ป๊อปคอร์นในถัง ที่ผมซื้อแต่ไม่ได้ถือ..มากิน…ดับอารมณ์ฉุนเฉียว
ผมได้ยินเสียงไอ้เชี่ยนัท หัวเราะขำผมอีกละ…ไอ้นี่สงสัยวันนี้มันเมายากันยุงจริงๆ…ผมเห็นมันอารมณ์ดีตั้งกะนั่งรถเมล์มาที่ห้างละ …
“ขำเหี้ยไรของมึง” โต๊ด กูอดไม่ไหวจริงๆ หมั่นไส้แม่น..
“มึงว่าไงนะ” สัด ขนกูลุกเกลียว
“ไอ้เชี้ย …อย่าเข้ามาใกล้กู กูขนลุก..อะไรของมึงเนี๊ยะ วุ…” ผมขนลุกจริงๆนะ แม่นเล่นเมาพูดใกล้ๆหูกู…
ขนลุกชนชัน..จุดอ่อน จุดกระสันผมเลยนะนั้น…แม่น…
“หึหึหึ” สัด…หัวเราะน่ากลัวชิบหาย…
“โอ๊ะ เชี้ย” ก่อนที่ผมจะโต้ตอบอะไรไอ้เชี่ยนัทไป..
มือใหญ่ๆของไอ้หัวหน้าห้องเพื่อนเลิฟ ก็ตบป๊าบ เข้าที่กบาลกูเต็มๆ
“หุบปาก” มันว่างั้น แล้วคิดเหรอว่าคนอย่างไอ้เม่นจะยอม…
ขึ้นเลยสิกู ขึ้นเลย…
“ชู้วววว”
“อือ เอ็มอิบอ๋าย อ่อยอู” ผมบ่นอู่อี่ เมื่อไอ้เชี่ยนัท มันยื่นมือมาปิดปากผม… สัดเค็ม ผมเผลอเอาลิ้นเลียฝ่ามือมันด้วย เค็มสัดๆ
จริงๆละไม่หรอก มือแม่น.นุ่ม…หอมด้วย… มีรสหวานๆที่ฝ่ามือมันด้วยแหละ…
ไอ้เชี่ยนัท แม่นสะดุ้ง ตอนกผมเลียมือมัน จนมันต้องปล่อยปากผม… แล้วแม่นก็เงียบไปเลย…
ผมที่ง้างปากกะด่ามันเต็มที่ก็ต้องเงียบตามไปด้วย…คือ ผมก็งงอะนะ อยู่ๆมันก็นิ่งไปเลย…ผมก็ช่างแม่นเหอะ ไรงี้

หนังแม่น โคตรสนุก ผมก็ทั้งลุ้น ทั้งสะใจ… ทั้งมันส์…คือดีอะ…ชอบไง…ชอบกัปตันเมกา ไอดอลผม ยังไงก็เท่ห์เหลือรับเหมือนเดิม
ตาดู มือก็จก ป๊อบคอร์นไปเพลินๆ… อ้าวสัดหมด…ป๊อปคอร์นกู…ไมหมดเร็วจังวะ…
ผมหันหน้าไปมองหน้าไอ้นัท… จากการประมวลผลของสมองอันน้อยนิดของกระผมแล้ว คาดว่า…ไอ้นี่มันต้องขโมยกินป๊อปคอร์นผมแน่ๆ
“หือ…อะไร” ไอ้นัทตอนแรกมันไม่ได้สนใจผมหรอก
แต่คงเห็นผมจ้องหน้ามันอะมั้ง มันจึงขยับเข้ามากระซิบซะแทบจะชิดปากผม
ผมก็สะดุ้งเฮือกเลยสิ… มันจะใกล้อะไรนักหนาวะ…
“หึหึหึ” ไอ้เชี่ยนี่หัวเราะ 3 หึ แสนสยองอีกละ…กูชักกลัวมึงละนะไอ้เชี่ยนัท ผมได้แต่คิดในใจ
เลยหันหน้าหนีมันแม่น… พร้อมกับยืนมือไปจับๆที่ตัวมัน… เช็ดมือแม่นเลย ฮี่ๆๆๆ
“มึงทำไร” ไอ้เชี่ยนี่…ขยับตัวมากระซิบที่ข้างหูผมอีกละ…
มิหนำซ้ำ แม่นยังจับมือผมข้างที่ไปขย้ำ ขย้ำที่เสื้อนักเรียนมันมือครู่ไว้แน่นเลย
“ก็เช็ดมืองะ…ตาบอด” ผมก็กวนตีนแม่นเลย…
“หึ ก็บอกกูดีๆสิ” มันว่างั้น ผมนึกว่ามันจะตบเปี้ยงที่กบาลกลมๆของผมซะอีก
อานะ คำพูดไม่เท่าไหร่… แต่ไอ้ที่มันกำลังทำอยู่นี่…. คือไรแว้ๆๆ กูก็แค่กวนตีนมึงเฉยๆปะวะ…ที่มึง่ทำนี่คือไรว้าๆๆๆ
ไอ้นัท มันดึงมือผมไปที่ชายเสื้อนักเรียนมัน แล้วมันก็ดึงเสื้อนักเรียนมันออกกางเกง แล้วเอามาเช็ดๆมือที่เปื้อนป๊อบคอร์นของผม
คือ…อะไรแว้ๆๆ… ผมได้แต่นั่งอ้าปากค้าง…งงๆ…คือไร…
แล้วมันก็…ไม่ปล่อยมือผม…แถมแม่น…ยังสอดนิ้วเข้ามาประสานกับนิ้วผมแน่น…ไอ้นัท ตามันจ้องมองไปที่จอหนัง พร้อมรอยยิ้มน้อยๆ…เหมือนมันถูกใจอะไรนักหนา… ผมได้แต่จ้องที่หน้ามันนิ่งๆ…ด้วยทำอะไรไม่ถูก….ผมพยายามชักมือกลับ แต่…ไอ้นัท มันไม่ยอมปล่อยมือผม
นิ้วมือเราที่ประสานกัน มันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ… ผมก็ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองตอนนี้เหมือนกัน… มันกรุ่นๆ…
เมื่อผมพยายามที่จะแกะออกเท่าไหร่… มันก็บีบมือผมแน่นขึ้นเท่านั้น ผมจึง…ช่างแม่นเหอะ…
ผมไม่รู้อะ…ว่าไอ้นัทมันจับมือผมไว้นานแค่ไหน…จนหนังที่ฉายอยู่หน้าจอ ใกล้จบละมั้ง… ฮอร์ค จับโลกิ ทุ่มละ..
แต่หิวน้ำหว่ะ คอแห้ง…เออ แล้วน้ำเป๊ปซี่กูไปไหนวะ…ผมบ่นกับตัวเองในใจ
ผมจิกเล็บลงที่หลังมือไอ้นัท ที่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือผมอยู่ดี (กูนี่ก็ใจง่ายเนาะให้เค้าจับอยู่ได้เป็นชั่วโมง)
ไอ้นัทแม่นสะดุ้ง แล้วหันหน้ามากระซิบที่ข้างหูผมอีกละ… ทำกูขนลุกอีกละไอ้นี่
“อะไร”
“กูหิวน้ำ” ผมกระซิบแม่นคืน
“อ๋อ…” มันว่างั้น พร้อมรอยยิ้มน้อยๆที่ส่งมาให้ผม เชี่ยะ ยิ้มหวานเพื่อ
ไอ้นัทมันยื่นมือไปหยิบแก้วน้ำแป๊ปซี่ ที่วางอยู่ที่ใส่แก้วน้ำด้านขวามัน แล้วยื่นมาจ่อที่ปากผม
ผมมองหน้ามันพร้อมกับเอื้อมมืออีกข้างที่ว่างๆอยู่กะจะไปถือน้ำมาดูดเอง
แต่มันก็ขยับหนีมือผมอะนะ …
“เฮ้อ..อะไรของมึงวะ” ผมบนพึมพำ
ไอ้นัทมันพยักเพยิด เหมือนกับจะให้ผมดูดแล้วมันจะถือเอง..เออะ ไอ้นี่ ช่างแม่นเหอะ อะไรของมันวะ
ก้ต้องจำใจ ก้มลงดูดน้ำในแก้วที่มันถืออยู่… ดูดเสร็จก็ขยับหนี ไอ้นัทมันก็เอาไปดูดต่อ ไอ้สัดดดด
“น้ำกู” ผมโอดกับมันเบาๆ กลัวเพื่อนๆด่าอะ ตอนนี้หนังกำลังมันส์เลย
“อือ…หวาน” สัด… ไม่ต้องหวานใกล้กูขนาดนั้น ก็ได้
ไอ้เม่นนี่ อยู่ๆหน้าก็ร้อนวูบวาบเลยครับ… มันเล่นชะโงกหน้ามาหวานใกล้ๆกับปากผม… จนแทบจะจูบปากกันอยู่แหละ ไอ้สัด…ใจกูเต้นโครมๆ..
“หึหึหึ” เกลียดแม่น ไอ้หัวเราะ 3 หึ ของมันเนี๊ยะ ดูไม่น่าไว้ใจยังไงชอบกล
มันแกล้งผมแน่ๆเลยครับว่าปะ…ไอ้เพื่อนชั่วนี่…
แล้วกูก็ดูหนังไม่รู้เรื่องเลย… อ้ายสาดดดด… ผมอยากจะด่าและกระทืบไอ้เชี่ยนัทให้จมพื้นโรงหนัง
แม่นเล่นยุกยิกๆ เอานิ้วลูบหลังมือผมอยู่นั่น… คือกูก็สยิวปะวะ

และแล้วหนังก็จบจนได้…ผมถอนหายใจดังเฮือก… เพื่อนๆหลายๆคนเริ่มลุกกันละ…ผมก็กำลังจะลุกละ ถ้าไม่มีเงาอะไรบางอย่างมาบังใบหน้าผมไว้ซะมิด พร้อมกับลมหายใจอุ่นร้อนของใครบางคนที่ก้มลงมาและ…ไอ้เชี่ย กูโดนจูบ
ไอ้เม่น อึ้ง ตึงโป๊ะ..งุนงง และสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นวะ… ไอ้จูบความเร็วแสงเมื่อครู่มันคืออัลลัย….
ผมกระพริบตาถี่ๆ มองตามไอ้สูงโย่ง โอโมพลัส นั่นไปจนสุดสายตา แม่น จูบกูแล้วเดินหนีเฉยเลยสาดดดดดด
“ไอ้เชี่ย เม่น ไม่ลุกไง…จะอยู่เก็บขยะให้เค้าไงสัด” เสียงด่าละเสียงป๊าบที่กบาล ที่ไอ้หัวหน้าห้องมันประเค็นใส่หัวกลมๆของผมทำให้ผมต้องสะบัดไล่ความมึนงงออกจากหัวตัวเองอย่างเร็ว
แล้วเดินตามไอ้อ๋อมออกจากโรงหนังแบบมึนๆ…พร้อมกับตั้งคำถามกับตัวเองขึ้นมา…เมื่อกี้มันเกิดไรขึ้นวะ….
ปากไอ้เชี่ยนัทนุ่มชะมัด…เฮ้ยยยย…ไม่ใช่ละ


แล้วพวกเราก็แยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน
ผมเดินแบบอึนๆ … ไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อกลับบ้าน…
พอรถเมล์สายที่ผมจะขึ้นผ่านมา ผมก็เดินขึ้นรถแบบเอื่อยๆ  คนก็เยอะตามปกติแหละ แต่ก็พอมีที่ยืนบ้างเหมือนกัน
ซักพักกระเป๋ารถ ก็เดินมาเก็บตังค์กะผม …
“สองคนครับ..” แบงค์ 50 ใหม่เอี่ยม ยื่นให้กระเป๋ารถเมล์
ก่อนที่ผมจะยื่นให้ เสียงแม่นคุ้นๆ ผมจึงหันกลับไปมองที่มาของเสียง
“อ้าว…ไอ้เชี่ย มาเมื่อไหร่” ผมถอนหายใจหนึ่งเฮือก แล้วถามไอ้นัทไปเบาๆ
“มาเมื่อเห็น”
“กวนตีน” ใช่ไอ้เชี่ยนี่แม่นกวนตีนจริงๆครับ
แล้วผมก็เลิกสนใจมัน… รู้สึกแปลกใจอยู่นิดๆเหมือนกันที่เห็นมันบนรถเมล์ แถมยังเป็นสายเดียวกับผมด้วย

พอถึงซอยเข้าบ้านผม ซึ่งก้ไม่ห่างจากห้างเท่าไหร่นัก ผมก็กดกริ่งลง
ผมก็ยกมือขึ้นเตรียมบ๊ายบายไอ้นัท
แต่โดนมันเอามือผลักเบาๆที่หลังซะก่อน ผมขมวดคิ้ว แล้วเดินลงรถเมล์มา
“บ้านมึงอยู่ซอยเดียวกะกูหรา” ผมหันหน้าไปถามไอ้หน้าขาว ปากแดง ตัวสูงตรงหน้า
“ปล่าว…”มันว่างั้นพร้อมยิ้มน้อยๆ
“แล้วมึงลงไมเนี๊ยะ” ผมเอียงคอถามมันด้วยความสงสัย
“ส่งมึง” ไอ้เชี่ย หน้ากูร้อนวูบๆ
“ส่งเชี่ยไร…วุ พูดกับมึงมากๆ ไมเกรนกูจะขึ้น” สัดกูเขิน ทำไมต้องยิ้มตาเชื่อมแบบนั้นด้วยวะ แม่น
หันหลังเดินหนีแม่นเลย…อะไรของมันวะ…… เรียนอยู่ห้องเดียวกันมาตั้งกะ ม4 จนตอนนี้จะจบ ม5 ละ ไม่เคยได้คุยกันเกิน 3 คำเรย แล้วนี้มันอะไรวะ..
งง กับมัน ชิบหาย
ผมก็เดินคิดเกี่ยวกับไอ้เชี่ยนัทนี่แหละ จนเกือบจะถึงบ้านละ แปลกเนาะว่าปะ ผมคิดเรื่องมันแต่แทบลืมไปซะสนิทว่าแม่นเดินตามตูดผมมาตั้งกะปากซอย จนตอนนี้ ถึงหน้าบ้านผมละ
และผมก็หยุดกึก เมื่อนึกได้ว่า ไอ้นัท มันเดินมาด้วยนี่หว่า
“ยิ้มทำเหี่ยอะไร” อดใจไม่ไหวจริงๆ แม่นทำหน้ากรุ่มกริ้ม อัลลัยของมันว้าๆๆๆ กุงง
“หึ…ปากมึงนี่นะ…หมาชิบหาย…แต่ก็…” มันทำตาเจ้าเล่ห์และเหล่ตามองผม
ใจไอ้เม่นแม่นเต้นเป็นจังหว่ะ สามช่าละ…ไอ้เหี่ย ทำหน้าเจ้าเล่ห์ยิ้มกรุ่มกริ้ม คิดว่าหล่อตายยยห่าละ….
เออ แล้วใจกูไมมันเต้นแรงนักวะ…
 “ก็อะไร”… เห็นมันหยุดพูดเอาแต่ส่งสายตาฟรุ้งฟริ้งให้ผม
“ก็…ทั้งนุ่มทั้ง หวานไง” ไอ้เหี่ยยยยยยยยยย
ใจกูระเบิดตู้มเรยยย หน้ากูนี่ร้อนฉ่าๆ
“ไอ้เหี่ย กลับบ้านมึงไปเลยไอ้สัด” กูเขิน เขินจนต้องยกขาขิ้นแล้วถีบแม้แรงๆที่ตูดมัน
ละหันหลังเตรียมเปิดประตูเล็กเข้าบ้าน…
“เฮ้ย…ไอ้ ชะ” คำว่าเชี่ยยังไม่หลุดจากปาก
เมื่อไอ้เพื่อนหน้าหล่อ จอมม่อ มันเดินมาประชิดตัวผมเมื่อไหร่มะรู้ กว่าจะรู้ตัวก็เมื่อมันยืนมือมาดึงหน้าผมให้หันกลับไปหามัน แล้วมันก็กดริมฝีปากแดงๆนุ่มๆนั่นลงที่ปากผมทันที
ตกใจ อ้าปากค้าง…เหี้ยๆๆ หน้าบ้านกู…สัด
แล้วผมก็โดนมันจูบดูดลิ้น ดูดปากผมซะเพลินเลย… ผมก็ได้แต่คิด หน้าบ้านกู หน้าบ้านกู..
“ฝันดีนะครับเม่น” สัดดดดดดดดด
แล้วมันก็หันหลังเดินหนีผมไปเลย…. มันคืออัลลัยว้า

“เม่น… “ ขณะที่ผมยืนอึ้งมองตามแผ่นหลังกว้างๆของไอ้นักเรียนหน้าหม้อที่ขโมยจูบผมไปอยู่นั่น
ไอ้บ้านั่นมันก็หันหน้ามาแล้วเรียกผมเสียงดัง
“หวานชิบหาย” อ้ายยยยยยสัด
แล้วมันก็เดินหนีผมไปจริงๆ…
คืออะไรของเมิง …ผมยกมือจับที่ริมฝีปากของตัวเอง
“อือ…หวานจริงๆแหละ…”ไอ้เหี้ยๆๆ กูเขินหล่ะ…

จบบริบูรณ์

[arij-iris]

แล้วไงต่อๆๆ ขอตอนต่อหน่อยสิค่ะ