หัวข้อ: มีใครบ้างที่ช่วงแต่งนิยาย จะไม่เข้าไปอ่านนิยายคนอื่น (ปัญหา + ขอคำแนะนำ)

[จิบุ_จิบุ]

คือเมื่อก่อนไม่มีล็อกอินนะครับ ก็มีเข้ามาอ่านบ้าง แต่ไม่ได้คอมเม้นท์อะไร

แล้วก็ห่างหายไป เพราะงานเยอะ 

จนกระทั่ง เมื่อเร็วๆ นี้ได้ปิ๊งไอเดีย เลยได้เขียนนิยายเรื่องนึง
(ซึ่งก็คือเรื่องนี้นี่ล่ะ)

ทีนี้ปัญหามันก็เกิดคือ

เราดันมีความรู้สึกว่า ช่วงที่เรากำลังเขียนนิยาย เรารู้สึกยังไม่อยากอ่าน
นิยายเรื่องไหนทั้งสิ้น

สาเหตุที่คิดเอาเองนะครับ คิดว่า "กลัวว่าตัวเองจะเขวกับนิยายที่ตัวเองแต่งอยู่"

จนบางทีก็รู้สึกว่าเหมือนตัวเองเป็นคนไม่ดี เห็นแก่ตัว กลัว ยังไงไม่รู้
(แบบ อบากให้คนอื่นอ่านของเรา แต่เรากลับไม่อ่านของคนอื่นประมาณนี้อ่ะครับ)

ทั้งๆ ที่ในความเป็นจริง การอ่านนิยายของคนอื่นไปด้วย มันก็มีข้อดีหลายๆ อย่างแท้ๆ
(ยิ่งตอนนี้ อยากอ่านแนวใสๆ วัยเรียน ตลกๆ เฮฮา ซึ้งๆ อะไรแบบนี้ด้วยแท้ๆ)

แต่ลึกๆ ในใจเหมือนยังมีอาการกลัวยังไงไม่รู้
(เช่นกลัวทำให้เราเขวกับเรื่องที่เราแต่งอยู่
กลัวว่าจะทำให้เราไม่มั่นใจในเรื่องที่เราแต่งอยู่)


อยากทราบว่ามีใครเป็น เคยเป็น หรือไม่เป็นบ้างครับ

อยากรู้ว่าคนที่เคยเป็น มีวิธีแก้ยังไง
และคนที่ไม่เคยเป็นนั้น มีวิธีคิดยังไงครับ

รบกวนทีนะครับ 

[snoopydooey]

ขออนุญาตแสดงความเห็นนะครับพี่จิ๊บ

ในส่วนของคนที่ไม่เคยแต่งนิยาย แต่ชอบเล่าเรื่องต่างๆนาๆ ผ่านตัวหนังสือซะส่วนใหญ่
ผมว่ามันมองได้ 2 แบบ ครับ
1. การที่เราอ่านนิยายคนอื่น มันอาจจะได้มุมมอง แนวคิด และกลิ่นอายบางอย่างมาปรับใช้ 
เพราะขณะที่เราแต่ง ถ้าเราไปอ่าน นิยายคนอื่น แล้วเราเจอข้อความที่มันชอบที่มันใช่
เราก็อยากนำมาใช้กับนิยายของเรา ถูกไหมครับ บางทีอาจจะได้ผลดีในหลายๆแง่
ในด้านของคนอ่านก็จะชอบนิยายเรื่องที่ที่มันอ่านง่ายๆ และไม่ซับซ้อน
ในขณะเดียวกัน ถ้ามันลงเอยง่ายไปก็ไม่สนุก ก็ต้องมีปมขึ้นมานิดหน่อย เพื่อแก้ไขปมนั้นๆ
และสำคัญที่สุดคือต้องการความสมเหตุสมผล และนิยายพวกนั้นส่วนมากจะเป็นที่นิยมของคนอ่าน
ในฐานะคนแต่งก็อาจเข้าไปอ่านเนื้อหาและฟีตแบคคนอ่าน เพื่อนำมาใช้กับนิยายของตัวเอง

2. การหลีกเลี่ยงเพื่อที่จะไม่อ่านนิยายคนอื่นก็ต่อเมื่อ เราอยากให้นิยายหรือเรื่องของเรา
ก็เพื่อแสดงความเป็นตัวตนออกมาชัดเจน โดยที่ไม่ซ้ำแบบใคร หรือไม่มีกลิ่นอายของคนอื่นมาปน
ตรงนี้มันจะทำให้นิยายของเราไม่ซ้ำใคร  แปลก และ แหวกแนว จากคนอื่น

มันมีจุดขายของมันทั้งสองแบบครับ
อยากให้ ผู้แต่ง มั่นใจในการแต่งก็พอ
บางทีทั้งสองข้อที่ยกมา ถ้านำมันมาปรับใช้ อย่างสมดุล
มันก็อาจจะดีกว่าที่คิดก็ได้ครับ

เป็นกำลังใจให้

[AppleBerry]

เราก็เป็นนะ ยังหาสาเหตุไม่ได้เหมือนกันทั้งๆ ที่แต่ก่อนอ่านวันละสิบยี่สิบเรื่อง ติดงอมแงมไม่หลับไม่นอน


พอมาแต่งนิยายของตัวเองตอนแรกก็อ่านเรื่องที่ติดแต่ลดลงเรื่อยๆ จนตอนนี้เหลือแค่สองสามเรื่องที่ตามอยู่จริงๆ


ตอนแรกให้เหตุผลว่าที่ไม่ได้อ่านเพราะไม่ว่างต้องคิดพล๊อตและแต่งนิยาย ต่อๆมามีช่วงว่างพอเข้าไปอ่านแล้วรู้สึก


ว่าไม่อินเหมือนเมื่อก่อน หาสาเหตุไม่ได้ว่าทำไมๆๆๆๆเหมือนกัน ใจจริงอยากอ่านเยอะๆ หลายๆเรื่องหลายๆแนว



จะได้มาปรับใช้กับนิยายเรา  แต่เข้าไปก็อ่านไม่ได้ไม่ได้จริงๆ อธิบายไม่ถูกทั้งๆ ที่นิยายคนอื่นนั้นเขียนดีมากกกก


คนอ่านก็เยอะแต่ทำไมไม่อินเหมือนเมื่อก่อนเก๊างงตัวเองงง


ปล.กำลังจะไปเช่าหนังสือนิยายที่เคยชอบอ่านเป็นเล่มเพราะเกิดอยากอ่านแบบนั้นขึ้นมาพวก ทมยันตี นภาลัย ใบบัวอะไรประมาณเนี้ย(ที่เคยติดมาเป็นสิบๆปี) แต่ร้านแถวบ้านปิดไปแล้วจร้า นางหายไปเลย เราว่าถ้าเลิกเขียนคงต้องมาตามเก็บอ่านนิยายเหมือนเดิมเพราะนิยายในเล้าน่าสนุกทุกเรื่อง อ่านง่ายด้วยส่วนเวปอื่นเราไม่ได้เข้าไปอ่านเลยมันเหมือนไม่ใช่ครอบครัว บางเรื่องก็ทะยอยลบหรือไม่จบไรงี๊



 

[Malimaru]

สำหรับนักเขียนท่านอื่นเราก็ไม่ทราบเหมือนกันนะคะ
ส่วนตัว...ตอนเริ่มแต่งนิยายลงเล้าฯแรกๆ เราก็ไม่อ่านนิยายของคนอื่นเลยเหมือนกันค่ะ
ต้องรอจนนิยายตัวเองลงโรงไปแล้วนั่นแหละ ถึงจะเริ่มตามอ่านนิยายเรื่องอื่นๆจนไม่ทันได้เมนท์ให้กำลังใจคนเขียนเพราะตลาดวายไปหลายปีแสง

เท่าที่ลองถามตัวเอง หลักๆแล้วเป็นเพราะเราพะวงและกลัวไปหลายสิ่ง
ด้วยความที่ยังเป็นนักเขียนมือสมัครเล่นไร้ประสบการณ์นั่นเองแหละค่ะ
 
ทั้งกลัวว่าจะมือดี เปิดไปเจอนิยายที่มีรายละเอียดเหมือนๆกับนิยายตัวเอง...
ก็นะ แต่งนิยายรัก...มันก็ต้องมีประสบการณ์ซ้ำซ้อนกันกับคนอื่นบ้างแหละ เพราะพวกเรามาจากพื้นฐานสังคมและวัฒนธรรมเดียวกัน เสพความบันเทิงจากสื่อที่มีในท้องตลาดเหมือนๆกัน ฉะนั้นมีความเป็นไปได้มากเลยว่า ฉากกุ๊กกิ๊กจิกหมอนที่เรารู้เพราะอ่านมาจากในเน็ต หรือเพราะดูละครเรื่องโน้นนี้ ย่อมต้องมีคนอื่นรู้เห็นด้วยเช่นกัน และนั่นทำให้เรากลัวว่า เราจะเป๋เพราะมุกที่คิดเอาไว้ดิบดีว่าน่าจะใช้ได้ กลับกลายเป็นมุกที่คนอื่นเคยอ่านผ่านตากันมาก่อนแล้ว

แต่ที่กลัวที่สุด เห็นจะเป็นความกลัวเพราะตัวเองยังไม่มั่นใจในผลงานล่ะมั้งคะ
ยิ่งระหว่างช่วงที่เขียนนิยายเรื่องแรกอันเป็นค่ายกลปราบเซียน เพราะมันเป็นช่วงเวลาที่เรากำลังฟูมฟักความมั่นใจในขณะที่ต้องต่อสู้กับจำนวนเมนท์ของคนอ่าน รวมทั้งความเห็นทั้งหลายทั้งมวล ไม่แปลกเลยหากเราจะคิดเปรียบเทียบนิยายตัวเองกับนิยายของคนอื่นที่นักเขียนท่านนั้นอาจจะเขียนได้ดีกว่า ซึ่งแน่นอน...ผลลัพธ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ย่อมเป็นอาการจิตตกไปหลายวัน (ซึ่งแม้เราจะเขียนนิยายมาสักพัก อาการดังกล่าว...ก็ยังไม่หายขาด ฮ่า ฮ่า ฮ่า)


แต่หลังๆมา พอเริ่มชินกับสัจธรรมหลายๆอย่าง(ทั้งเรื่องที่ฐานแฟนคลับอยู่ในระดับ exclusive แบบที่ดูแลหัวใจกันได้ทั่วถึงเพราะเราไม่ได้เขียนนิยายแนวตลาดมากนัก  และเรื่องวัฏจักรความนิยมของการเสพนิยายของเหล่าลูกเป็ดทั้งหลาย) เราก็เริ่มจะอ่านนิยายของคนอื่นไปพร้อมๆกับตอนที่แต่งนิยายตัวเองได้แล้วค่ะ


ขอแบ่งปันประสบการณ์ส่วนตัวของเราหลังจากผ่านจุดที่คุณจิบุ_จิบุกำลังประสบปัญหาอยู่ในขณะนี้มาก่อนให้อ่านเพลินๆแล้วกันนะคะ(อาจจะยาวหน่อย ขอโทษล่วงหน้าค่ะ)

เหตุผลที่ทำให้เราเปลี่ยนแปลงตัวเองได้เป็นเพราะหนึ่ง เราค่อนข้างแน่วแน่กับพล็อตของตัวเองค่ะ
ต่อให้นิยายที่เราอ่านจะกระแสดี หรือสนุกแค่ไหน...ก็ไม่มีผลอะไรกับเนื้อหานิยายของเรา และหากบังเอิญเกิดเปิดอ่านนิยายคนอื่นแล้วเจอฉากซ้ำกัน เราก็จะมองมันเป็นความท้าทายในการเขียนฉากๆนั้นให้แตกต่างไปจากที่เราเคยอ่านเสียเลย

และข้อดีอีกข้อที่เราเพิ่งจะค้นพบหลังจากลองอ่านนิยายของคนอื่นในช่วงที่แต่งนิยายตัวเองก็คือ
การอ่านนิยายของคนอื่นๆ ช่วยทำให้เรามีแรงฮึดในการปลุกปั้นนิยายของตัวเองมากขึ้นค่ะ เพราะหลังจากอ่านเสร็จ เราจะรับรู้ได้ว่า ทุกๆคนที่เข้ามาเขียนนิยายลงในเล้าฯ ล้วนแล้วแต่รักการเขียน รักการแบ่งปันความสุขให้กับคนอื่นผ่านตัวหนังสือกันทั้งนั้น พอได้อ่านเศษเสี้ยวของความฝันของคนอื่นๆที่กำลังทำในสิ่งเดียวกัน เราก็จะมีพลังปั่นนิยายของตัวเองขึ้นมาทันที

ที่สำคัญ...บางครั้งเวลาที่เราตันๆ พอได้อ่านนิยายเรื่องอื่นๆในเล้า อยู่ๆเราก็เกิดปิ๊งไอเดีย หรือ หาทางออกของนิยายที่ติดขัดขึ้นมาได้แบบไม่มีสาเหตุเลยค่ะ

ที่เราอยากจะสรุปก็คือ... ทุกอย่างอยู่ที่มุมมองของคุณจิบุ_จิบุที่มีต่อนิยายของตัวเองเป็นที่ตั้งค่ะ
เราแน่ใจว่าคุณจิบุ_จิบุรักทุกๆตัวอักษรที่ถูกกลั่นกรองออกมาเป็นนิยายในแต่ละตอนเป็นที่สุด เราแค่อยากจะแนะนำให้คุณหล่อเลี้ยงความรู้สึกนั้นให้เข้มแข็ง แล้วคุณจิบุ_จิบุจะแฮปปี้กับการเป็นทั้งนักเขียน และคนอ่านนิยายที่ดีไปพร้อมๆกันค่ะ

เรามาสู้ไปพร้อมๆกันนะคะ ^^

ป.ล. ตอนนี้นิยายในเล้าแซ่บๆเยอะเชียวค่ะ - รีบๆตามมาอ่านเป็นเพื่อนกันนะคะ
(เหมือนจะดีแตกตอนท้ายยังไงก็ไม่รู้แฮะ)

[sarawatta]

ของผมไม่ถึงขนาดนั้นครับ แต่จะตามเฉพาะเรื่องที่กำลังลงอยู่ ไม่ตามอ่านเรื่องที่จบแล้ว หรือเรื่องที่เขียนไปเยอะแล้ว
ไม่มีเวลาไปอ่านครับ แค่เขียนนิยายของตัวเองก็ใช้เวลาเป็นวันๆ แล้ว บางตอนทั้งแต่ง ทั้งเกลาก็หมดวันแล้ว

เรื่องที่อ่าน ผมจะเลือกอ่านเรื่องที่เนื้อเรื่องหรือสำนวนภาษาใกล้ๆ กับเรื่องที่ผมกำลังเขียน อารมณ์มันจะได้ไม่ตัดกันมาก
เพราะในฐานะนักเขียน บางทีอ่านแล้วเราก็อาจจะหยิบสำนวนภาษาที่เราชอบมาปรับใช้ด้วย

ตอนนี้ผมอ่านเรื่องที่กำลังลงอยู่สองสามเรื่อง ไม่อ่านเยอะกว่านี้ เอาไว้เลิกแต่งนิยายก่อนเดี๋ยวค่อยไปอ่าน
อ้อ ผมจะอ่าน บวกเป็ดและคอมเมนต์ทุกเรื่องและทุกตอนที่ผมอ่านครับ เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วย

 

Sarawatta

[จิบุ_จิบุ]

ขอบคุณทุกๆ ความเห็นมากๆ ครับ

และหากบังเอิญเกิดเปิดอ่านนิยายคนอื่นแล้วเจอฉากซ้ำกัน เราก็จะมองมันเป็นความท้าทายในการเขียนฉากๆนั้นให้แตกต่างไปจากที่เราเคยอ่านเสียเลย

นี่คือสิ่งที่ผมกลัวนะ

แต่พอลองอ่านดูแล้ว ลองปรับเปลี่ยนมุมมองแบบนี้
มันก็น่าสนดีเหมือนกันแฮะ

แทนที่จะท้อ ลองเปลี่ยนมาฮึดดู

ขอบคุณมากๆ ครับ

[nigiri-sushi]

ไม่ค่อยได้อ่านเลยค่ะ ยกเว้นของเพื่อนที่รู้จักกัน
เพราะส่วนตัวเขียนนิยายพล็อตทั่วไป เดาง่าย เกิดมีข้อสงสัยว่าไปซ้ำกับใครหรือเปล่า
จะได้บอกเต็มปากว่า ไม่ได้อ่านจ้า 555+ มันกันตัวเองด้วยส่วนหนึ่ง

อีกอย่าง ถ้าสมมติว่าวางพล็อตไว้ แล้วดันไปเจอส่วนเหมือนจากเรื่องอื่น มันจะเป๋
เราจะนอยด์ไปเอง ยิ่งถ้าเรามาทีหลังเขา แล้วพล็อตมันดันบังเอิญเหมือน
เราก็จะต้องเปลี่ยนของตัวเราเองให้ห่าง เพื่อไม่ให้นักอ่านคิดว่า เฮ้ย ไอ้เรื่องนี้ไปลอกเขามาหรือเปล่า
พอเปลี่ยนพล็อต มันก็ทำให้รู้สึกว่าเขียนไม่ได้ตามที่ตั้งใจไว้
เลยตัดปัญหา ไม่อ่านดีกว่า

เราเชื่อว่า นข ส่วนใหญ่ ไม่ลอกของใครหรอกค่ะ ไม่ว่าจะเป็นส่วนเนื้อหาหรือชื่อเรื่อง มันตัดอนาคตตัวเองสุดๆ แต่ถ้ามันดันมีประเด็นขึ้นมา (เพราะพล็อตหนีกันไม่ค่อยพ้น) ก็เป็นเรื่องราวอีก จะมีกี่คนล่ะที่เข้าใจ TvT

เราเนี่ยเขียนพล็อตทั่วไป ละครไทย แรงบันดาลใจจากอะไรก็ค่อยว่ากัน เวลาเขียนชื่อเรื่องจะอาศัยเสิร์ชชื่อเพลงตามเน็ต แต่ส่วนใหญ่จะเขียนภาษาอังกฤษเพราะคิดชื่อไทยไม่ออก ก็จะตั้งแบบพื้นๆ คิดว่าต้องมีซ้ำกับคนอื่นเขาบ้างล่ะ เพราะตั้งแบบทื่อสุดๆ 555+ แต่ยืนยันว่าไม่โง่ขนาดที่จะลอกใครมา เพราะเซฟตัวเองตลอด ยกเว้นดัดแปลงมาจากเรื่องนั้นเรื่องนี้ ก็จะให้เครดิตไว้ อย่างเช่น We have 2 daddies เราจะบอกว่า แรงบันดาลใจของชื่อเรื่อง มาจาก Heather has two mommies นะ เป็นวรรณกรรมเยาวชนของฝรั่งเกี่ยวกับครอบครัวเลสเบี้ยน อันนี้จะจั่วหัวไว้หน้าเรื่องเลย

เคยแต่งเรื่องหนึ่ง นักอ่านมาทักว่า พล็อตเหมือนนิยายอีกเรื่องเลย ตอนนั้นตัวชา T T ตกใจ แต่เขาบอกมาว่า อ่านไปเรื่อยๆแล้วก็ไม่เหมือนนี่นา พอเขาบอกชื่อเรื่อง ไอ้เราก็มึน ยังไม่เคยอ่านเลยจ้าเรื่องนี้ แล้วก็ตามไปอ่าน 555+ พล็อตโดยรวมคล้ายๆ แต่รายละเอียดไม่เหมือน ที่น่าเจ็บปวดคือ ชื่อตัวละครเราเหมือนของเขา ทั้งที่เราไม่เคยอ่านของเขาเลย อันนี้เงิบจริงๆ แต่เรามีที่มา เวลาจะเขียนชื่อตัวละคร จะหาจากเน็ต ก็พิมพ์ไป ชื่อผู้ชายเท่ๆ ชื่อผู้หญิงเพราะๆ ของคนชาติไหนก็พิมพ์ไป กูเกิลนี่แหละ

ตอนหลังมีโอกาสคุยกับพี่เจ้าของเรื่องก็คุยกันขำๆ พระเอกเราชื่อ ซาวามุระ จุน ซึ่งเราเอามาจาก มัตซึโมโต้ จุน (ตอนนั้นลูกสาวเจ้าพ่อขอเป็นครูกำลังดัง 5555+ กับชื่อพระเอกในมังงะเรื่องหนึ่ง ชื่อจุนเหมือนกัน แล้วพล็อตได้ใจมาก เลยเอาชื่อพระเอกมาใช้ ส่วนซาวามุระ มาจากเรื่อง มือขวากับขาโจ๋ แค่นั้นเอง)   

ในส่วนของพล็อต -- เรื่องที่แต่งอยู่ นักอ่านชอบเรียกว่า จำเลยรักภาค Y (อย่างฮา) แน่นอนว่าแรงบันดาลใจมันมาจาก จำเลยรัก+ไฟรักอสูร ของคุณลุงพิศาล 5555+ แต่เอาเข้าจริงก็ไม่ได้ลอกเขามา แค่อาศัยบริบท แก้แค้น เกาะ ทะเล กักตัว จบแค่นั้น

มีอยู่คราวหนึ่ง มีละครช่อง 3 ที่ณเดช กับญาญ่าแสดง เราดูแล้วเงิบเลย คือถ้าเรื่องของเรามาทีหลัง คนอ่านคงคิดว่า อินี่ลอกเขาแหงๆ นางเอกติดเกาะ ความจำเสื่อม พระเอกคนบ้านๆช่วยไว้ แล้วตามไปเมืองกรุงไรงี้ แต่โชคดีที่เราเขียนก่อน จบก่อน ทำเล่มก่อนละครฉาย ทางนั้นเขานิยายชายหญิง เรื่องนี้ทำให้เชื่อมั่นมากขึ้นว่าความบังเอิญมันมีจริง

คือส่วนตัวแล้วเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครเข้าใจผิดในเรื่องที่ไม่ได้ทำผิด เลยเซฟตัวเองสุดฤทธิ์สุดเดช ใครถามมา ยินดีเคลียร์ทุกเรื่อง แต่กลัวคนที่ไม่ถามแล้วไปคิดต่อเองนี่แหละ มันช้ำใจ 5555

[จิบุ_จิบุ]

ตอนหลังมีโอกาสคุยกับพี่เจ้าของเรื่องก็คุยกันขำๆ พระเอกเราชื่อ ซาวามุระ จุน ซึ่งเราเอามาจาก มัตซึโมโต้ จุน (ตอนนั้นลูกสาวเจ้าพ่อขอเป็นครูกำลังดัง 5555+ กับชื่อพระเอกในมังงะเรื่องหนึ่ง ชื่อจุนเหมือนกัน แล้วพล็อตได้ใจมาก เลยเอาชื่อพระเอกมาใช้ ส่วนซาวามุระ มาจากเรื่อง มือขวากับขาโจ๋ แค่นั้นเอง)   

เหมือนก่อนนี่ผมชอบมากเลยนะ

มัตสึโมโต้ จุน เนี่ย กรี๊ดมาก 555+

[ขนมโก๋]

เราเป็นนะ ตอนแต่งจะไม่ค่อยอ่านนิยายของนักเขียนคนไหนเลย กลัวเขว+หลุดพล็อต แต่สุดท้ายก็ตบะแตกจนเขียนนิยายของตัวเองไม่จบเลย รู้สึกผิดที่หมดไฟเสียก่อน