บท13“นี่… คุณอชิตพล” น้ำเหนือส่งเสียงเรียกคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้นวมตัวใหญ่ในห้องหนังสือชั้นล่างของบ้านตระกูลบริสตัน
“ว่ายังไง” อีกฝ่ายส่งเสียงถามกลับมาแต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองแต่อย่างใด เขากลับเปิดหน้าหนังสือไปอีกแผ่นแล้วตั้งหน้าตั้งตาอ่าน
“คุณแม่คุณ… คิดจะทำอะไรหรือเปล่าครับ” พอได้ยินคำถามคนที่นั่งก้มหน้าก้มตาก็เงยหน้าขึ้นมองก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
“ทำไมถึงคิดแบบนั้นละ” ควอตซ์ส่งเสียงถามคนที่นั่งเล่นอยู่บนโซฟามีหนังสือนิตยสารแฟชั่นวางอยู่บนตัก
“ก็… ไม่รู้สิครับ ผมแค่รู้สึกเหมือนโดนกักตัวยังไงก็ไม่รู้สิ” น้ำเหนือตอบ
คนฟังได้แต่นิ่งไปแต่ก็เพียงแค่ชั่วเดียวก่อนที่อชิตพลจะยิ้มเหมือนขบขันในความคิดของน้ำเหนือ แต่ใจจริงแล้วก็ขำไม่ออกหรอกเพราะสิ่งที่น้ำเหนือคิดมันถูกต้องทุกอย่างอยู่แล้ว
“คิดมากไปได้ แม่ฉันจะกักตัวเธอเอาไว้ทำไม ก็ได้ยินที่ท่านบอกไม่ใช่เหรอว่าวันนี้ท่านอยู่บ้านคนเดียวคุณพ่อฉันก็มีงานเลี้ยงคืนนี่ ส่วนลาพิสไม่รู้จะกลับมาทันมื้อเย็นหรือเปล่า คุณแม่ก็แค่อยากมีเพื่อนกินข้าวเฉยๆ เท่านั้นเอง” ควอตซ์
ใช่แล้วละ… นั่นคือสิ่งที่คุณหญิงมรกตพูดกับน้ำเหนือหลังจากที่มื้อกลางวันจบลง ตอนแรกน้ำเหนือตั้งใจจะให้ควอตซ์พากลับไปพักต่อที่ห้องอีกอย่างก็อยากจะออกแบบเครื่องประดับต่อให้เสร็จ แต่พอหลังจากทานข้าวกลางวันเรียบร้อยแล้วคุณหญิงก็เรียกทั้งสองคนไปนั่งคุยเล่นพร้อมกับรับขนมหวานกันในสวนก่อนจะพูดชวนให้น้ำเหนืออยู่ต่อเพื่อทานมื้อเย็นด้วยกัน น้ำเหนือก็เลยได้แต่พยักหน้ารับเพราะไม่กล้าที่จะเอ่ยปฏิเสธคุณหญิงไป
หลังจากคุยกันอยู่สักพักคุณหญิงมรกตก็ขอตัวไปเคลียร์งานต่อแล้วก็ปล่อยให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน แต่กับคนที่เรียกว่ายังไม่สนิทใจเต็มร้อยแม้จะอยู่ด้วยกันมาทั้งอาทิตย์แต่ก็มีรู้สึกอึดอัดบ้างเพราะพวกเขาไม่มีอะไรทำ นอกจากนั่งมองนู้นมองนี่ไปทั่วสวน
สุดท้ายก็เป็นฝ่ายเจ้าของบ้านที่เอ่ยชวนน้ำเหนือให้ไปหาหนังสืออ่านกันในห้องหนังสือเล็กๆ ที่ผนังสองฝั่งเต็มไปด้วยหนังสือแน่นตู้ ควอตซ์เลือกหยิบหนังสือจากชั้นไปนั่งอ่านที่เก้าอี้ตรงโต๊ะไม้ ส่วนน้ำเหนือก็เดินไปหยิบหนังสือนิตยสารมาอ่านที่โซฟา
“ผมคงคิดมากไปอย่างที่คุณว่า” น้ำเหนือพูดก่อนจะสะบัดหน้าไล่ความคิดแปลกๆ ออกจากหัวของตัวเอง
มีเหตุอะไรจำเป็นที่คุณหญิงมรกตจะต้องกักตัวน้ำเหนือเอาไว้ที่บ้านหลังนี้ มันไม่เลยสักนิด
นี่เราคิดไปได้ยังไงนะ...ในขณะที่น้ำเหนือกำลังตำหนิตัวเองว่าคิดอะไรไม่เข้าท่า ลูกชายคนโตของคนที่โดนกล่าวหาว่ากำลังกักตัวน้ำเหนือเอาไว้ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกที่อีกฝ่ายเหมือนจะไม่ใส่ใจแล้ว ก็แม่ของเขา... ตั้งใจจะกักตัวน้ำเหนือเอาไว้จริงๆ นะสิ
ไม่รู้หรอกว่าจะกักตัวไว้ตลอดหรือแค่เฉพาะวันนี้ แต่คนอย่างคุณหญิงมรกตไม่มีทางปล่อยให้เป้าหมายหลุดมือแน่นอน เพียงแค่ยังไม่ได้พูดหรือทำอะไรทั้งนั้น ตอนแรกเขาคิดว่าคนเป็นแม่จะพูดเกลี้ยกล่อมให้น้ำเหนือย้ายเข้ามาในบ้านเมื่อตอนมื้อกลางวันเสียอีก แต่เปล่าเลย...
ตลอดมื้อนั้นคุณหญิงมรกตชวนน้ำเหนือคุยถึงเรื่องงานออกแบบ เครื่องประดับ ผลงานของบริษัททั้งหลายแหล่ ไม่มีเรื่องที่จะให้น้ำเหนือย้ายเข้าบ้านเลยสักนิด ควอตซ์ไม่แน่ใจว่าคนเป็นแม่คิดจะทำอะไรเพราะอีกฝ่ายไม่ได้บอกอะไรเขาเลยนอกจากบอกว่าจะทำให้น้ำเหนือยอมย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านแค่นั้น
“คุณอชิตพลมีกระดาษแล้วก็พวกดินสอสีไหมครับ พอดีผมคิดแบบเครื่องประดับได้เลยอยากจะวาดเอาไว้สักหน่อยกลัวจะลืม” น้ำเหนือที่ก้มหน้าดูหนังสือนิตยสารอยู่สักพักก็เงยหน้าขึ้นมาร้องถามอีกรอบ
“มี รออยู่นี่แหละเดี๋ยวไปหยิบมาให้” ควอตซ์ตอบ เจ้าตัววางหนังสือเล่มหนาลงบนโต๊ะก่อนจะเดินออกจากห้องหนังสือที่มีช่องทะลุไปยังห้องทำงานที่อยู่ข้างๆ ไม่นานก็เดินกลับมาพร้อมกระดาษหลายแผ่นในมือและกล่องดินสอดีรวมไปถึงดินสอปากกาอีกเพียบ
“ขอบคุณนะครับ” น้ำเหนือรับมาพร้อมกับพูดขอบคุณ
“ไม่ได้รู้สึกเวียนหัวหรือไม่ดีใช่ไหม แล้วยากินหรือยัง” ควอตซ์ยืนอยู่หน้าโต๊ะเตี้ยๆ ที่วางไว้หน้าโซฟาที่น้ำเหนือกำลังนั่งอยู่แล้วเอ่ยถาม
คนที่จัดการเรียงดินสอสีบนโต๊ะเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะส่ายหน้า “กินแล้วครับ ไม่ได้รู้สึกไม่ดีอะไร ก็แปลกดีนะครับปกติถ้าออกจากห้องแปบๆ ผมก็เวียนหัวแล้ว แต่นี่ตั้งแต่มาถึงผมก็ไม่รู้สึกเวียนหัวเลย บ้านคุณบรรยากาศดีละมั้งครับ”
“อือ ถ้ารู้สึกไม่ดีก็บอกแล้วกัน” ควอตซ์พูดนิ่งๆ ก่อนที่ขายาวๆ จะก้าวกลับไปที่โต๊ะทำงานแล้วหยิบหนังสือเล่มหน้าบนโต๊ะที่อ่านค้างไว้มาอ่านต่อ
น้ำเหนือขยับตัวลงจากโซฟามานั่งที่พื้นพรมหนานุ่มตรงหน้าโซฟาแทนเพื่อที่จะได้ลงมือวาดรูปถนัดๆ ดินสอสีหลายแท่งวางเรียงกันเอาไว้ใกล้มือเพื่อที่จะได้หยิบจับสะดวก หนังสือนิตยสารเล่มที่ดูอยู่ก็วางกางไว้มุมหนึ่งของโต๊ะ ก่อนที่เจ้าตัวจะหยิบดินสอมาลงมือร่างหุ่นของนางแบบในสุดแฟชั่นสมัยใหม่พอเสร็จอย่างที่ต้องการก็จัดการลงสีทีละนิดๆ จนเสร็จแล้วจึงลงมือวาดแบบเครื่องประดับไว้ข้างๆ แล้วเลือกลงสีไล่ไปทีละนิด
“คุณอชิตพลคุณวางกลุ่มลูกค้าไว้แบบไหนบ้างเหรอครับ”
“หือ...” คนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เงยหน้าขึ้นมามองคนที่ตั้งหน้าตั้งตาวาดรูปบนกระดาษก่อนจะเอ่ยตอบ “ก็อย่างที่เคยบอก กลุ่มลูกค้าโปรเจ็คนี้จะเป็นคนทั่วๆ ไป ไม่ว่าจะเป็นวัยรุ่น วัยทำงาน ไม่เน้นฐานะแต่อยากให้ใครๆ ก็สามารถซื้อเครื่องประดับของจิลเวลไปใส่ได้ แต่ถ้าให้เน้นถึงเป้าหมายแรกก็คงไม่พ้นวัยรุ่นที่ชื่นชอบการแต่งตัวและเครื่องประดับ”
“ราคาไม่แพงมาก แต่เป็นของแท้สินะครับ” น้ำเหนือยังคงถามต่อ
“ใช่ อาจจะเอาเศษพลอย เศษอัญมณีจากการเจียระไนแล้วมาทำนั่นแหละ คงจะแบ่งราคาอยู่หลายระดับหน่อยเพื่อให้ลูกค้าเลือกซื้อได้ ราคาก็ขึ้นอยู่กับว่าชิ้นนั้นน้ำงามแค่ไหน”
“แบ่งราคาแสดงว่าคุณก็จะยังคงจับกลุ่มของคนมีฐานะอยู่ใช่ไหมครับ” น้ำเหนือเงยหน้าขึ้นไปถาม
“ไพลิน เพชร อำพัน ทับทิม พลอย ของแท้น้ำงามราคามันก็ไม่ใช่ถูกๆ อยู่แล้วน้ำเหนือถึงแม้ฉันจะบอกว่าเปิดโปรเจ็คใหม่เพื่อเปิดกว้างให้คนทั่วไปสามารถซื้อเครื่องประดับไปสวมใส่ได้แต่กลุ่มเป้าหมายหลักๆ ก็คือลูกของคุณหญิงคุณนายนั่นแหละ ส่วนนอกจากนั้นก็ขึ้นอยู่กับกำลังคนซื้อ” ควอตซ์พูดอธิบาย มือก็เปิดหน้าหนังสือในมือไปด้วย “ถ้าหากจะทำเครื่องประดับที่ราคาค่อนข้างถูก พลอยที่ใช้ก็ต้องเกรดต่ำด้วยนั่นก็จะส่งผลเสียต่อบริษัทว่าเอาของเกรดต่ำมาขาย การรักษาระดับมารตราฐานมันก็สำคัญ”
น้ำเหนือฟังไปก็พยักหน้ารับไปเพราะมันก็จริงอย่างที่อีกฝ่ายพูด แต่คิดมากไปก็ปวดหัวเจ้าตัวเลยเลิกคิดแล้วหันกลับมาสนใจกับการออกแบบแทน หน้าที่ของน้ำเหนือคือออกแบบนี่นะ เรื่องตั้งราคาหรืออย่างอื่นก็ปล่อยให้คนอื่นเขาจัดการกันไปแล้วกัน...
หลังจากนั้นทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบต่างฝ่ายต่างจมกับสิ่งที่กำลังทำ จนกระทั่งควอตซ์วางหนังสือลงเพราะรู้สึกล้าดวงตานั่นแหละเขาจึงรู้ว่าความเงียบของน้ำเหนือไม่ได้เกิดจากการที่อีกฝ่ายกำลังตั้งใจทำงาน แต่เป็นเพราะ...
ขายาวๆ ก้าวเข้าไปใกล้คนที่กำลังฟุบหน้าลงโต๊ะ มือข้างขวายังกำดินสอสีเอาไว้ในมือ ดวงตากลมโตเหมือนตากวางนั้นปิดสนิทพร้อมลมหายใจที่สม่ำเสมอ
“หลับอย่างนั้นเหรอ” คนที่เดินมาดูพูดกับตัวเองอย่างขบขัน “หลับทั้งๆ แบบนี้นี่นะ ให้ตายสิ”
ควอตซ์ดึงดินสอสีในมือของน้ำเหนือออกก่อนจะดึงตัวน้ำเหนือขึ้นจากการฟุบลงกับโต๊ะ เขาชะงักไปเล็กน้อยเมื่อคนหลับขยับตัวแต่ก็ไม่ได้ลืมตาตื่น ควอตซ์สอดมือเข้าใต้ข้อพับก่อนจะอุ้มน้ำเหนือขึ้น เดินออกจากห้องไป
“ควอตซ์น้องเป็นอะไรนะลูก” คุณหญิงมรกตที่เดินสวนลงมาจากชั้นสองของบ้านร้องถาม เธอตั้งใจจะเข้าไปดูลูกชายและลูกสะใภ้อยู่พอดี
“หลับครับ ผมเลยว่าจะพาไปนอนที่ห้อง” ควอตซ์เอ่ยตอบคนเป็นแม่
“อ๋อ ดีๆ พาน้องขึ้นไปนอนที่ห้องไป เดี๋ยวแม่ขึ้นไปเปิดประตูให้” คุณหญิงว่าก่อนจะหมุนตัวเดินย้อนกลับขึ้นไปบนชั้นสองอีกรอบ
บนชั้นสองของบ้านหลังนี้หลังจากที่เดินขึ้นบันไดมาก็จะพบกับมุมนั่งเล่นก่อนจะเจอประตูห้องนอน ซึ่งประตูแต่ละบานก็มีระยะห่างกันค่อนข้างมากบ่งบอกเลยว่าห้องนอนแต่ละห้องนั้นกว้างขวางไม่ใช่เล่น
คุณหญิงมรกตเดินไปเปิดประตูบานที่สองที่อยู่ทางขวามือและทันทีที่เดินเข้าไปไฟในห้องก็สว่างขึ้นทันทีโดยไม่ต้องกดเปิดสวิตซ์ไฟให้เสียเวลา รวมถึงเครื่องปรับอากาศที่เริ่มทำงานเช่นเดียวกัน ภายในห้องนอนของลูกชายคนโตนั้นเรียบง่ายแต่ทว่าก็ดูหรูหราแบบสไตล์โมเดิร์น ร่างสูงเดินตรงไปที่เตียงนอนขนาดคิงไซต์ก่อนจะวางร่างของน้ำเหนือลงบนที่นอนนุ่มสบายก่อนจะถอยออกมาเมื่อคุณหญิงมรกตก้าวเข้าไปแทนที่พร้อมกับดึงผ้านวมขึ้นคลุมให้คนหลับ
และทันทีที่ผ้านวมผืนนุ่มคลุมทับคนหลับก็จัดการคว้าเอาผ้านวมผืนนั้นไปกอดทันทีอย่างที่ชอบทำ
“ไม่ต้องหรอกครับคุณแม่ ดึงมาห่มให้เดี๋ยวน้ำเหนือก็เอาไปกอดอีกเหมือนเดิม” ควอตซ์เอ่ยห้ามเมื่อคนเป็นแม่ตั้งท่าจะดึงผ้ามาห่มให้ใหม่
“น้องติดนอนกอดผ้าเหรอ”
“ครับ ตอนก่อนหลับก็ห่มผ้าปกตินั่นแหละครับแต่พอหลับแล้วเป็นต้องเอาผ้าไปกอดตลอด ผมเคยดึงมาห่มให้ใหม่ก็เอาไปกอดเหมือนเดิม”
คุณหญิงมรกตยิ้มขำอย่างเอ็นดู “น้องน่ารักเนอะ เหมือนเด็กติดผ้าห่มเลย แล้วเวลาที่ลูกนอนลูกเอาผ้าที่ไหนห่มละ”
“น้ำเหนือเขามีหลายผืนนะครับ ก็เลยห่มกันคนละผืน ว่าแต่คุณแม่ครับ... คุณแม่จะพูดยังไงให้น้ำเหนือเข้ามาอยู่ที่บ้านละครับ” ควอตซ์หันไปถามคนเป็นแม่
“แม่มีวิธีของแม่แล้วกันค่ะ ลูกควอตซ์ไม่ต้องรู้หรอกลูกแค่เตรียมตัวกลับไปขนของของลูกแล้วก็ของน้ำเหนือมาที่บ้านนี้ก็พอ ส่วนเรื่องอื่นคุณแม่จัดการเองค่ะ อีกอย่าง... แม่มีตัวช่วยฝีมือดีอยู่ด้วยร้อยทั้งร้อยน้ำเหนือไม่กล้าปฏิเสธแน่นอน” คุณหญิงมรกตพูดพร้อมกับยิ้มหวานอย่างมั่นใจว่าตนจะทำให้น้ำเหนือยอมเอ่ยตกลงย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้แน่นอน
“ตัวช่วย... ใครกันครับคุณแม่”
“ไม่บอกหรอก เดี๋ยวตอนเย็นลูกก็รู้เองแหละไม่ต้องมาถามแม่หรอกเพราะแม่ไม่บอก แล้วต่อให้ไปถามใครก็ไม่มีใครตอบลูกได้เพราะว่าไม่มีใครรู้” คุณหญิงมรกตหันมาพูดกับลูกชายของตน “ออกไปข้างนอกกันดีกว่าปล่อยให้น้องนอนไปก่อน ใกล้อาหารเย็นค่อยมาปลุก”
“ครับๆ” อชิตพลได้แต่ตอบรับอย่างไม่ถามอะไรเพิ่มเติมเพราะรู้ดีว่าถามไปก็ไม่มีประโยชน์ ในเมื่อคุณหญิงมรกตไม่คิดจะบอก ถามให้ตายก็ไม่บอกหรอก
ในขณะที่เจ้าของบ้านอย่างคุณหญิงมรกตและลูกชายสุดที่รักอย่างอชิตพลกำลังนั่งคุยเรื่องงานกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น คนที่หลับสบายอยู่บนห้องนอนก็เริ่มขยับตัวหลังจากหลับไปได้หลายชั่วโมง น้ำเหนือขยับตัวซุกหน้าลงกับหมอนแล้วก็ผ้านวมผืนใหญ่หนานุ่มเพราะรู้สึกหนาวจากเครื่องปรับอากาศที่ทำงานได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ กลิ่นหอมอ่อนๆ จากสิ่งที่หนุนทำให้ต้องซุกหน้าลงไปมากขึ้น
เตียงเรานุ่มจังเลยนะ... กลิ่นก็หอมนี่เราเปลี่ยนกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มตอนไหนกัน แถมเตียงก็กว้างกลิ้งได้หลายรอบเลย...คนที่กำลังจมอยู่ในความคิดถึงกับขมวดคิ้วทันทีเมื่อนึกถึงข้อสุดท้าย เตียงนอนที่ห้องพักของเขาไม่ได้กว้างและมันก็ไม่ได้นุ่มขนาดนี้ด้วย พอคิดได้แบบนั้นดวงตากลมโตก็ลืมขึ้นอย่างตกใจพร้อมกับเด้งตัวลุกขึ้นนั่งแต่ดูเหมือนเขาจะขยับตัวเร็วเกินไปจนรู้สึกหน้ามืดเลยได้แต่ล้มตัวลงนอนต่อพร้อมกับยกมือขึ้นบีบขมับของตัวเอง
“น้ำเหนือ!” เสียงเรียกจากทางประตูห้องนอนดังขึ้นให้คนที่อยากจะหันไปมองแต่ก็หันไม่ได้เพราะยิ่งขยับหัวขยับตัวก็รู้สึกเวียนหัวหนักเข้าไปใหญ่
อชิตพลก้าวเท้าไวๆ ตรงมาที่เตียงนอนหลังใหญ่ เขาตั้งใจจะขึ้นมาปลุกคนหลับให้ตื่นเพราะอีกไม่นานก็จะได้เวลาอาหารเย็นแล้ว แต่พอเปิดประตูห้องปุ๊บก็เห็นคนหลับลุกขึ้นนั่งแล้วก็ล้มลงนอนด้วยเวลาอันรวดเร็ว
“เป็นอะไร เวียนหัวเหรอ” ควอตซ์ส่งเสียงถามพลางขยับขึ้นมานั่งบนเตียง ประคองคนที่นอนกุมขมับให้ขยับมาพิงอกตัวเอง ล้วงเอาพิมเสนจากกระเป๋ากางเกงออกมาให้อีกฝ่ายดม เพราะน้ำเหนือมักจะมีอาการเวียนหัวบ่อยๆ ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาจึงมักพกยาดมไม่ก็พิมเสนใส่กระเป๋าเอาไว้เสมอเพราะรู้ดีว่าคนที่มักจะมีอาการไม่เคยพกของอะไรพวกนี้
น้ำเหนือสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เอากลิ่นเย็นๆ ของพิมเสนเข้าไปเต็มปอดจนรู้สึกดีขึ้น “ครับ สงสัยจะลุกเร็วไปก็เลยเวียนหัวแต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้วละครับ”
“คราวหลังจะลุกจะนั่งก็ระวังหน่อย ดีที่อยู่บนเตียงนี่ถ้านั่งบนเก้าอี้แล้วลุกพรวดจนเวียนหัวล้มหัวฟาดพื้นหัวแตกไปทำยังไง” คนตัวโตกว่าเอ่ยดุอย่างทุกทีเวลาที่น้ำเหนือไม่ระวังตัว
คนโดนดุขืนตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรงนั้นหันไปมองตาวาวอย่างไม่พอใจที่โดนดุแต่ก็ไม่ได้พูดเถียงอะไรออกไปอีก เจ้าตัวหันกลับมาสนใจบรรยากาศรอบๆ อีกครั้งแล้วจึงระลึกได้ว่าตัวเองยังอยู่ที่บ้านของคนที่นั่งอยู่ทางด้านหลัง
“ผมมาอยู่นี่ได้ยังไงเหรอครับ”
“เธอหลับไป ฉันก็เลยพามานอนที่ห้องนี่ก็ตั้งใจจะขึ้นมาปลุกใกล้ได้เวลามื้อเย็นแล้วละ” ควอตซ์ตอบ
น้ำเหนือก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองทันทีก่อนจะตาโตด้วยความตกใจเมื่อรู้ว่าตัวเองหลับไปนานไม่ใช่เล่น เพราะตอนนี้ก็หกโมงกว่าแล้ว จำได้คร่าวๆ ว่าตอนที่นั่งวาดรูปอยู่เพิ่งจะบ่ายสองเท่านั้นเอง
“ลงไปข้างล่างกันเถอะ คุณแม่รออยู่” ควอตซ์ขยับตัวลงจากเตียงก่อนจะยื่นมือไปให้คนที่ขยับตัวมานั่งห้อยขาอยู่ริมเตียง
น้ำเหนือมองมือนั้นสลับกับหน้าของเจ้าของมืออย่างลังเลว่าเขาควรจะทำยังไงระหว่างลุกไปเองหรือเอื้อมมือไปจับมือนั้นเอาไว้
“เร็วสิ ให้ผู้ใหญ่รอนานๆ ไม่ดีนะ” พออีกฝ่ายเร่งมาอีกน้ำเหนือก็จัดการขยับตัวลุกขึ้นพร้อมกับมือที่ยื่นออกไปจับมือหนานั้นอย่างไม่รู้ตัว
ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจกับสิ่งที่ตัวเองทำตั้งใจจะดึงมือกลับแต่ก็ไม่ทันเพราะอีกฝ่ายกระชับมือของเขาไว้แล้วจับจูงออกจากห้องนอนไปแล้ว สาบานได้ว่าน้ำเหนือไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แต่ไม่รู้ทำไมมือมันยื่นไปจับมือนั้นแบบไม่รู้ตัวก็ไม่รู้
อย่าว่าแต่น้ำเหนือเลยตัวคนที่ยืนมือมารอรับเองก็ไม่ได้ตั้งใจเช่นกัน ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ายื่นมือมาให้อีกคนจับ รู้ตัวเอาอีกทีก็ตอนที่กระชับมือนั้นแล้วพาเดินออกมานั่นแหละ
แต่ว่านะ... จับไปแล้วจะปล่อยออกมันก็คงแปลกๆ จับต่อไปก็แล้วกัน...ควอตซ์จูงมือน้ำเหนือตรงเข้าไปยังส่วนทานอาหารที่อยู่ติดกับห้องครัวร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจเมื่อเห็นว่าไม่ได้มีแค่แม่ของตนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารนั้น เพราะยังมีคุณโทมัสพ่อของเขา ลาพิสน้องสาวสุดที่รัก แล้วก็มีน้าหมอวิรัช
“สวัสดีครับคุณพ่อ น้าหมอ” ควอตซ์ยกมือไหว้คนทั้งสาม หันมองคนเป็นแม่ที่นั่งมองมายิ้มๆ
ไหนบอกว่าไม่มีเพื่อนทานข้าวด้วย แต่ที่โต๊ะนี่... หลายคนเลยนะ
ชายหนุ่มส่ายหน้าเมื่อรู้ว่าคงไม่พ้นเป็นแผนการของคนเป็นแม่ก่อนจะหันมาสนใจคนที่ขยับมายืนชิดเขาพร้อมกับยื่นมือมาจับชายเสื้อของเขาเอาไว้ ควอตซ์ยกมือขึ้นจับไหล่ของน้ำเหนือก่อนจะพาเจ้าตัวเดินมาที่โต๊ะ
น้ำเหนือทำได้แค่ยกมือไหว้สวัสดีคุณโทมัสรวมไปถึงหมอวิรัชด้วย “สวัสดีครับท่านประธาน คุณหมอ”
“นั่งเลยจ๊ะน้ำเหนือ จะได้ทานข้าวกัน” คุณหญิงมรกตพูด น้ำเหนือเลยได้แต่ทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตัวข้างๆ กับควอตซ์
คุณโทมัสที่นั่งอยู่หัวโต๊ะหันมายิ้มให้น้ำเหนืออย่างเป็นกันเอง ส่วนคุณหญิงนั่งอยู่ทางขวามือของคุณโทมัส ถัดมาเป็นคุณหมอวิรัช ส่วนน้ำเหนือนั่งอยู่ทางซ้าย ริมสุดใกล้คุณโทมัสเป็นควอตซ์ แล้วก็เป็นตัวน้ำเหนือส่วนข้างๆ น้ำเหนือก็คือลาพิส
“พี่น้ำเหนือสบายดีนะคะ หลังจากเจอกันวันนั้นก็ไม่ได้เจอกันเลย” ลาพิสหันมาทักทาย
“ค ครับ... สบายดีครับ”
“ว่าแต่ว่า... พี่น้ำเหนือจะย้ายมาอยู่ที่บ้านแล้วใช่ไหมคะ ดีจังค่ะพิสดีใจที่สุดเลย”
“เอ่อ...” น้ำเหนือได้แต่อึกอักอย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี
“อย่างนั้นพ่อต้องเตรียมงานต้อนรับลูกสะใภ้แล้วสิเนี่ย” คราวนี้เป็นคุณโทมัสที่พูดขึ้นมาบ้าง
และนั่นก็ทำให้ควอตซ์รู้แล้วว่าคุณหญิงแม่ของเขาคิดจะทำอะไร คุณหญิงมรกตต้องการให้คนอื่นๆ มาร่วมกันช่วยกันพูดเพื่อที่จะให้น้ำเหนือตอบตกลงเข้ามาอยู่ที่บ้านสินะ
ร้ายนะคุณหญิงมรกตควอตซ์ได้แต่ยิ้มขำเมื่อเห็นใบหน้าอึกอักของคนข้างๆ ปฏิเสธก็ไม่ได้ยอมรับก็ไม่ได้ แล้วยิ่งหันไปมองใบหน้าของคุณหญิงก็ต้องกลั้นขำมากกว่าเดิมเพราะคุณหญิงดูจะพออกพอใจเสียเหลือเกิน...
“น้ำเหนือยังไม่ได้ตอบตกลงหรอก แต่น้ำเหนือคงไม่คิดที่จะปฏิเสธการมาอยู่บ้านหลังนี้ใช่ไหมจ๊ะ ทุกคนที่นี่ต้อนรับแล้วก็รอเราย้ายเข้ามากันทุกคนเลยนะ”************************************************
มาแล้วค่ะ ฟางขอบคุณทุกคนมากนะคะที่เข้าใจว่าฟางไม่ว่างไม่สะดวกมาอัพจริงๆ แล้วก็ขอบคุณมากค่ะที่ยังรอนิยายเรื่องนี้กันด้วยความคิดถึง ขอบคุณนะคะ ^^
คิดว่าน้ำเหนือจะสามารถปฏิเสธได้ไหมคะงานนี้... ฮ่าาาาาาา บอกเลยค่ะหมดสิทธิหนี ต่อรองหรือยื่นอุทธรณ์ค่ะงานนี้ ขัดใจน้องนิดเพื่ออะไรที่ดีในอนาคตค่ะ ไม่อยากอยู่ก็ต้องอยู่ละค่ะงานนี้ แต่ก็รับรองได้รู้สึกไม่อยากอยู่ก็แค่แปบเดียวแหละค่ะ หลังจากนั้นก็จะรักบ้านหลังนี้จนไม่อยากไปไหนเลยละค่ะ อิอิ สปอยเข้าไป ตอนที่ยังไม่ถึงที่สปอยเข้าไปปปปปปปป
ขอโปรโมทนิยายหน่อยนะคะ เรื่องใหม่สไตล์เดิม น่ารัก น่าเอ็นดู feel good อ่านไปยิ้มไปค่ะ
Lucky Love เปลี่ยนลุค เลยได้รัก [กายxเรน] ค่ะ ฝากติดตามด้วยนะคะ อยากจะให้ลองไปอ่านดูค่ะ ^^
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49625.msg3214591#msg3214591
ถ้าชอบถูกใจก็คอมเมนต์กันเนอะ ขอเลยค่าขอคอมเมนต์เลย ขอกันแบบนี้นี่แหละ แฮ่...
อ่านกันแล้วก็คอมเมนต์ให้กำลังใจคนเขียนหน่อยนะคะ จะได้มีกำลังใจแต่งให้อ่านกันเรื่อยๆ นะ แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
ขอบคุณทุกคะแนนบวกเป็ด คะแนนชื่นชมในตัวฟางนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ
หัวข้อ: ❤… อุ้มรัก ...❤ #Mpreg } ll อุ้มรัก'S 01 [100%] l P.160 [12-11-62] (อ่าน 1195240 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก