เพื่อนๆ เคยแอบทำอะไรเพื่อคนที่เรารักกันบ้างไหมครับ ถ้าเคย...แล้วสิ่งที่ทำไปมันกับถูกคนที่เรารักเห็นว่ามันไม่ใช่ทำเพื่อเค้าหรือทำให้แล้วเค้าไม่สบายใจล่ะครับ...เพื่อนๆ จะทำไงครับ
~~เออกูผิด 2...ตอนที่ 29~~ เอาแต่ใจ...
เจ็บปวดหัวใจแท้ว่า ถืกสายตาหมามันแนมหน้าเยาะเย้ย แฟนเฮาเบิดเจ๊อะเบิดเจ้ย
ลืมเถียงนาฮ้างข้างโพนบักเขือขื่น เคยบู๋ป่ากล้วยหากัน ถืกแมงบ้งคันดาดแขนเป็นผื่น
เกากันฮอดเดิกฮอดดื่น สิไปเป็นอื่น เป็นอื่นได้จั่งใด๋
พ่อแม่น้องหละเพิ่นว่าอ้ายจน บ่ให้มาสนคนหล่อ หล่อ คืออ้าย บ่ฮู้อนาคตอยู่ไส
สะพายกีต้าร์ฮ้าง ฮ้าง เลาะบ้าน ได้ข่าวเจ้าสิแจกซอง กินดองจ้างหมอลำสองฮ้าน
เอาลำเรื่องมางัน ปะทะหมอลำซิ่ง บ่เชื่อแมนว่าบ่จริง คิดเห็นแอวหมอแคนซิ่ง
บ่จริ๊ง บ่จริง แมนว่าบ่ใช่ แมนรับบ่ได้ แมนรับบ่ได้ อะจึ๊ย อะจึ๊ย มันบ่ถืกต้อง
แต่ก่อนซ้อนมอเตอร์ไซค์ รถเครื่องของอ้ายพาไปเลาะบ้าน คู่สร้างคู่สมขี้คร้าน
ไทบ้านตั้งให้เป็นฉายาสองเฮา สัญญาสิเป็นแฟนพันธุ์แท้ จนเฒ่าจนแก่จนสีผมดอกเลา
ประกาศอ้ายคือผู้บ่าว เป็นหยังหน้อเจ้า เฮ็ดให้อ้ายเสียใจ
ค่ำลงยามตะเว็นสีแดง เขาพาน้องแซงหละกายหน้าอ้ายไป ซ้อนหลังอ้ายบ่งึดดอกหนา
แต่นั่งซ้อนหน้าแมนรับบ่ได้ คึดเบิ่งเขาเบรกยามใด๋ คึดเบิ่งเขาเบรกยามใด๋ แมนรับบ่ได้
อะจึ๊ก อะจึ๊ก
แหกโค้ง แหกโค้ง แหน่แม้ แหกโค้ง แหกโค้ง แหน่แม้ เหยียบใจกันแท้ ตำตึ๊ก ตำตึ๊ก
ตำตึ๊ก ตำตึ๊ก ตำตึ๊ก ตำตึ๊ก อะจึ๊ย อะจึ๊ย ป่านนี้เขาคือสิพากันเข้ากอกล้วยไปแล้ว แมนรับบ่ได้
แมนว่าบ่ใช่ บ่ถืกต้อง
น้ำตาผู้แพ้ไหลมา อะปี๊ด อะปี๊ด ผู้บ่าวตำอิดได้นั่งไห้ข้างทาง น้ำตาย้อยยามย่าง
ไหลลงป๊อก ป๊อก ไหลลงป๊อก ป๊อก แมนรับบ่ได้ แมนรับบ่ได้ แมนรับบ่ได้ แมนว่าบ่ใช่ บ่ถืกต้อง
“ ไอ้บึกนี่มึงช่วยลดเสียงเห่าเสียงหอนมึงลงหน่อยได้เปล่าวะ กูทำงานอยู่นะ ”
“ กูฮ้องเพลงโว๊ยบ่ได้เห่าบ่ได้หอน ฮ้วย ”
“ จะอะไรก็แล้วแต่กูกำลังใช้สมาธิขั้นสูงสุดในการทำงาน กูไหว้ล่ะเงียบให้กูหน่อยเถอะนะบึกนะ ”
“ งานก็ต้องทำที่ทำงานดิ นี่มันที่บ้านพอๆ หยุึดทำแล้วออกไปเดินห้างกันดีกว่านะ ”
“ ไม่ได้งานนี้สำคัญมากต้องเสร็จก่อนเช้าวันจันทร์ ” ผมยังคงตั้งหน้าตั้งตาลงมือคีย์งานอย่างไม่สนใจมัน
“ งั้นก็พักซักแปปก็ได้นี่หน่า นะออกไปเดินห้างหาของอร่อยๆ กินกันได้แวะดูหนังด้วยไงนะ เราไม่ได้ไปดูหนังกันนานแล้วนะ ”
“ …………….. ”
“ หรือว่าเราจะไปเที่ยวสวนสนุกกันดีไหม เออน่าไปวะชวนโมไปด้วยก็ดีนะ ”
“ …………….. ”
“ หรือมึงว่าไง ”
“ …………….. ”
“ โจ๊ก ”
“ …………….. ”
“ โจ๊กนี่มึงฟังกูอยู่ไหมเนี้ย ”
“ …………….. ”
“ โจ๊ก ”
“ …………….. ”
“ โจ๊ก ”
“ …………….. ”
“ ไอ้โจ๊กกกกก ”
“ เฮ้อออ อะไร ” ผมเริ่มหงุดหงิดแต่ตาก็ยังไม่ละจากกองงานตรงหน้า
“ สนใจกูมั่งสิเฮ้ย ”
“ …………….. ”
“ โจ๊ก ”
“ เดี๋ยวขออีกแปปนะ ”
“ โจ๊ก ”
“ แปปๆ ”
“ ไอ้โจ๊ก ” มันเดินมากดปิดเครื่องผมเฉยเลยครับ
“ ไอ้บึก ” อารมณ์โกรธพุ่งปรี๊ดๆ เมื่อเห็นหน้าจองานเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท นั่นก็หมายความว่าที่ผมพิมพ์ไปทั้งหมดหายวับไปกับตาแล้วนั่นเอง
“ …………. ”
“ มึงไอ้บึก ” ผมลุกขึ้นกระชากคอเสื้อจ้องหน้ามันด้วยความโกรธสุดๆ
“ กะ กูขอโทษ ”
“ คำขอโทษของมึงมันคุ้มกับทุกสิ่งทุกอย่างที่กูตั้งใจทำลงไปไหม มึงรู้ไหมว่ากูต้องอ้อนวอนพี่เค้าเพื่อให้ได้งานนี้มาทำ ”
“ แล้วมึงจะไปอ้อนวอนเค้ามาทำไมล่ะ ในเมื่องานมึงก็เยอะจะตายห่าอยู่แล้วทำไมมันเยอะไม่พอเหรอไงถึงได้รับจ๊อบเพิ่มอ่ะ ”
“ นี่มึงไม่เคยเข้าใจอะไรเลยใช่ไหม นอกจากเข้าใจว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ตัวเองทำลงไปมันถูกต้องทั้งหมด ” ผมหันกลับมาจ้องหน้าจอตัวเองอีกครั้งอารมณ์ยิ่งแย่ไปกันใหญ่เลยครับ
“ กูยังไม่ได้คิดไปถึงขนาดนั้นเลยนะไอ้โจ๊ก กูแค่พูดว่างานมึงเยอะพอแล้วมึงจะไปรับมาทำเพิ่มอีกเพื่ออะไร ภาระที่มึงรับอยู่มันไม่ได้ทำให้มึงคิดได้เลยเหรอว่าต้องแบ่งเวลาอย่างไงนี่มันที่บ้านนะแล้วนี่ก็วันหยุดด้วย ”
“ แล้วไง วันหยุดแล้วกูอยากจะลุกขึ้นมาทำงานมึงจะทำไม ”
“ มึงมีครอบครัวให้ต้องดูแลนะไอ้โจ๊ก ”
“ แล้วไง มันเกี่ยวอะไรตรงไหนกับการที่มึงมาปิดเครื่องกู หรือว่าเพราะกูไม่สนใจไม่ใส่ใจมึง มึงก็เลยเคืองมาลงกับงานกูงั้นสินะ ”
“ กูไม่ได้ตั้งใจ มือกูไวไปหน่อยกูขอโทษแล้วกันนะ เดี๋ยวกูพิมพ์ให้มึงใหม่ก็ได้ ”
“ ไม่ต้อง ต่อให้มึงพิมพ์ทั้งคืนก็ไม่ได้ครบอย่างที่กูต้องการหรอกเพราะขนาดกูยังใช้เวลาค้นและพิมพ์ข้อมูลเป็นอาทิตย์ๆ เลย ”
“ กูขอโทษ ”
“ แม่งเอ๊ยยยย ” ผมเตะโต๊ะล้มโครมใหญ่ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนั้น
หัวเสียมากครับเพราะสิ่งที่ผมทำมันเป็นงานที่เร่งและต้องใช้ในเวลาที่จำกัดเอามากๆ ด้วย นี่ถ้าเจ้าของงานรู้เค้าจะว่าอย่างไงกันนะ...
“ พี่โจ๊ก ”
“ โม ”
“ เกิดอะไรขึ้น ”
“ นิดหน่อย ช่างมันเถอะ ”
“ พี่บึกร้องไห้ ”
“ แล้วไง ต้องให้พี่ไปโอ๋มันไหม ” ผมหันไปจ้องหน้าไอ้โมโดยที่ไม่รู้ว่าสีหน้าที่แสดงออกไปนั่นเป็นแบบไหน
“ พี่โจ๊ก นี่โมนะ ไม่ใช่พี่ปลาบึกอย่ามาทำประชดใส่โมไม่ชอบ ”
“ งั้นใครชอบพี่เหรอ หรือว่าใคร ” ผมลุกขึ้นมายืนเถียงกับมันทำไมก็ไม่รู้ครับ รู้แต่ว่าไอ้โมเหมือนจะเข้าข้างไอ้บึกพี่มัน
“ พี่โจ๊ก ”
“ พี่อยากอยู่คนเดียว ” ผมหันหลังให้ก่อนจะเดินหลีกไปนั่งอยู่เงียบๆ คนเดียวที่สวนหลังบ้าน
“ เอออยากอยู่คนเดียวนักใช่ไหม งั้นอยู่ไปเลยนะคนเดียวอ่ะ ”
10 นาทีผ่านไปผมเริ่มตัดสินใจได้ว่าต้องเริ่มทำงานใหม่เดี๋ยวนี้ถ้ายังไม่อยากโดนด่าเพราะอย่างน้อยก็ยังมีเวลาอยู่อีกตั้ง 2 วันที่ต้องทำให้เสร็จ
“ โธ่เว๊ย ”
“ ให้ช่วยไหม ” ไอ้บึกเดินหน้าเศร้าตาแดง ๆ เพราะผ่านการร้องไห้มา
“ นี่มึงยังมาให้กูเห็นหน้าอีกเหรอ ออกไปเลย กูจะทำงาน ” ผมหันมาเปิดเครื่องเพื่อเร่งทำงานใหญ่
“ กินอะไรไหม ”
“ กูบอกว่าให้ออกไปไง ”
“ ฮือออออ ” มันเริ่มร้องไห้อีกแล้วครับ
“ นี่ไอ้บึก นี่มึงจะ......” ตึ๊ดดด ตึ๊ดดด ตึ๊ดดด
ผมเลิกด่ามันแล้วหันมาใส่ใจกับหน้าจอทันที....
“ เฮ้ยยย ” ตาไม่ได้ฝาดไปใช่ไหมครับ งานผม...งานผมอยู่เท่าเดิมไม่ขาดไม่หายไม่ลบไปจากเครื่องเลยแม้แต่ตัวอักษรเดียว ผมกดเซปไว้ทันทีด้วยความลิงโลดใจและไม่ลืมที่จะกลับไปตีหน้าบึ้งตึงใส่ไอ้บึกเหมือนว่ามึงยังผิดอยู่
“ กูขอโทษนะ อึก อึก ” มันสะอึกอึกอักดูน่าสงสารมากครับแต่แบบว่าฟอร์มผมมาไกลเกินกว่าจะกลับแล้ว (จริงๆ กลัวเสียฟอร์มอ่ะ)
“ มึงออกไปกก่อนกูจะทำงาน ”
“ อึก อึก ”
“ อย่ามาสะอื้นแถวนี้กูรำคาญ ”
“ กะ กิน ขะ ข้าวไหม ” มันยังพูดไปสะอึกไปไม่เลิก
“ ไม่ ”
“ อะ เอา ขะ หนมไหม อึก อึก ”
“ กูบอกว่าไม่ ”
“ โจ๊ก กู ขะ ขอโทษจริง ๆ นะ ฮือออ ฮือออ มึงอย่าโกรธกูดิ ” ผมหันไปมองมันที่ยืนเอามือบิดชายเสื้อตัวเอง ในบางครั้งก็ยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำตาตัวเอง
“ บึกมึงมานี่ดิ ” ผมกวักมือเรียกมัน
“ แค๊กๆ ” แม่งไอ้ใส่กูอีก
“ อย่าร้อง ไม่ต้องร้องแล้ว งานกูมันไม่ได้หายไปไหนแล้วมึงดู ” ผมดึงมันมากอดไว้แล้วให้มันดูหน้าจองานตรงหน้า
“ งั้นไม่โกรธกูแล้วใช่ไหม ”
“ ไม่แล้ว กูขอโทษนะที่วู่วามไปหน่อย แต่มึงรู้ไหมว่างานนี้สำคัญกับกูมาก งานนี้หลายตังค์นะโว๊ยถ้ากูทำเสร็จก่อนเวลาพี่เค้ายิ่งให้ตังค์เพิ่มอีก ”
“ มึงจะเอาตังค์ไปทำอะไรมากมายอ่ะ ”
“ เดือนหน้าก็จะถึงวันเกิดมึงแล้วไม่ใช่เหรอ เลยไปอีกนิดก็วันเกิดโมมัน ”
“ อืม ทำไม ”
“ กูตั้งใจว่าจะเก็บตังค์ไว้ซื้อของให้มึงซักชิ้น กูไปดูมาแล้วราคามันพอสมควรเลยล่ะ ”
“ แต่กู ”
“ มึงอย่ามาบอกว่าไม่ต้องการนะ กูเสียกำลังใจนะโว๊ยแม่งคนอุสาห์ตั้งใจอย่างแรงนิ ”
“ แต่มึงก็เหนื่อย ”
“ เหนื่อยแต่กูมีความสุข แล้วกูก็อยากเห็นมึงมีความสุขด้วย ”
“ แล้วมึงรู้ได้ไงว่ากูจะมีความสุข นี่ขนาดมึงยังไม่ได้ซื้อเลยกูก็เป็นทุกข์แล้วมึงเองก็ไม่ใช่จะมีความสุขกับงานที่รับมาทำ ”
“ ทุกข์เหรอ มึงทุกข์เรื่องอะไรไอ้บึก ”
“ ทุกข์เพราะมึงเป็นอย่างนี้ไง มึงไม่กินไม่นอนไม่พักผ่อนวันๆ เอาแต่ก้มหน้าก้มตาอยู่กับกองกระดาษอะไรก็ไม่รู้ ”
“ บึกหน้าเราไม่มีงานเราก็ไม่มีเงินนะ แล้วเมื่อไม่มีทั้งงานและเงินมึงจะทุกข์มากกว่านี้อีก ”
“ แต่กูจะทุกข์มากกว่าถ้ามึงโหมงานจนเครียดแล้วก็ไม่สบายไป ”
“ อืม กูรู้น่า ”
“ ขอร้องล่ะเอางานไปคืนพี่เค้าเถอะนะ นะปลาบึกขอร้อง ”
“ ไม่ได้ ”
“ ทำไม ”
“ .............. ”
“ มันสำคัญกว่าคำขอร้องของปลาบึกอีกเหรอ ”
“ มึงอย่าพูดอย่างนี้สิ กูทำมาจนจะเสร็จแล้วนะแค่อีกนิดเท่านั้น ”
“ ............ ” ไอ้บึกก้มหน้าน้ำตาร่วงใส่แขนผม
“ อย่าร้องดิ กูสัญญาว่าเสร็จงานนี้กูจะไม่รับงานนอกแล้ว ” ผมดึงมันเข้ามากอด
“ ................. ”
“ ทำไมเราต้องมาทะเลาะกันด้วยนนะ ” ผมตบบ่ามันเบาๆ
“ นั่นสิ พี่ว่าเป็นเพราะอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ ”
“ โม ”
“ คนเอาแต่ใจ ” ไอ้โมเดินลงมาพร้อมกระเป๋าใบโตเลยครับดูแวบเดียวก็รู้ว่ามันจะไปค้างที่อื่นแน่ๆ
“ จะไปไหน ”
“ สนด้วยเหรอว่าใครจะอะไรอย่างไง ผมนึกว่าพี่สนใจแต่เรื่องของตัวเองซะอีก ”
“ โม ” ไอ้ปลาบึกหันมาเรียกน้อง
“ หยุดเลยพี่ปลาบึก โมยอมลดให้พี่โจ๊กมาหลายครั้งและเพราะว่าโมเห็นแกพี่ แต่ว่าวันนี้โมขอสักกวันเถอะโมเบื่อ เบื่อที่จะต้องมานั่งรองรับอารมณ์คนใจร้ายอย่างพี่โจ๊ก ”
“ โม โมเข้าใจโจ๊กผิดแล้ว ”
“ โอ๊ยโมไม่สนแล้วพี่ปลาบึกว่าโมจะเข้าใจผิดหรือว่าเข้าใจถูก โมไม่ใช่คนใจดีอย่างพี่ โมไปล่ะ ”
“ โม จะไปไหน ” ผมเดินมากระชากกระเป๋าออกจากมือมัน
“ ปล่อยโม โมจะไปไหนก็เรื่องของโม ”
“ แต่โมเป็น ”
“ เป็นอะไร เมียหรือว่าคู่ขากันแน่ ” มันสวนคำพูดผมขึ้นมาทำเอาผมอึ้งไปเลยครับ
“ ใจเย็นๆ ก่อนโม ” ไอ้บึกเดินมาดึงแขนไอ้โมไปหลบหลังมัน
“ ไม่ต้องพี่ปลาบึก วันนี้เป็นไงเป็นกันโมเบื่อจะพูดกับผู้ชายคนนี้แล้ว ”
“ โมไม่เอา ” ไอ้บึกหันไปเขย่าตัวน้องมัน
“ ปล่อยมันไปไอ้บึก ” ผม....บอกไม่ถูกว่าตัวเองคิดอะไรอยู่เหมือนกันแต่ตอนนั้นมัน...อธิบายยากครับ
“ โมพี่ผิดเองที่ไปยุ่งกับเรื่องงานโจ๊กก่อน ”
“ ยุ่งเหรอ อ๋อ...เดี๋ยวนี้ไอ้การเอาใจใส่กันและกันมันกลายเป็นการเข้าไปยุ่งวุ่นวายไปแล้วเหรอ ”
“ โมฟังพี่ก่อนนะ ” ไอ้บึกพยายามจะอธิบาย
“ พอได้แล้วไอ้บึก ”
“ โจ๊ก ”
“ กูบอกให้พอไง มันอยากไปไหนก็ปล่อยมันไป เดี๋ยวนี้เก่งแล้วนี่จะไปไหนมาไหนจะไปค้างที่ไหนก้ไม่ต้องเห็นหัวกันแล้ว ”
“ พี่โจ๊ก ” ไอ้โมเดินมาทำหน้าบูดใส่ผม
“ ไปสิ เอ้านี่กระเป๋า ออกไปเลยแล้วไม่ต้องกลับมาให้เห็นหน้าอีก ”
“ พี่โจ๊ก ”
“ อ้อ ถ้าจะให้ถูกนี่มันบ้านโมนี่นะ อันที่จริงคนที่ต้องเดินออกไปควรเป็นพี่มากกว่า ”
“ พี่ไม่ต้องมาประชดโม เอาเลยอยากไปไหนก็ไป พี่มันใหญ่ที่สุดในบ้านแล้วนี่ อยากจะทำอะไรก็เชิญ ” แล้วมันก็ไปจริงๆ ครับ มันเดินมาเก็บของได้ก็สะบัดตูดออกจากบ้านไปเลย
“ โม โม ” ไอ้บึกทำท่าจะวิ่งตามน้องมันไป
“ มึงก็ไปด้วยกันเลยสิไอ้บึก ไปเก็บของแล้วไปกับมันเลย ”
“ โจ๊กมึงทำอะไรอย่างนี้วะ นี่มันอะไรกันวะเนี้ย ฮือออ ”
“ เราคงเดินมาถึงทางตันกันแล้วมั้ง ”
“ โจ๊กโทรไปตามโมมันกลับมาเถอะนะ ”
“ ไม่ มันอยากไปก็ปล่อยมันไป มึงไม่เห็นเหรอว่ามันเองก็เอาแต่ใจตัวเองเหมือนกัน หึดีแต่ว่ากูแม่งไม่ดูตัวเอง ”
“ โจ๊กน้องมันยังเด็ก ”
“ เด็กบ้าอะไรเถียงคำไม่ตกฝาก ”
19.00น.
“ โจ๊กกินข้าวได้แล้ว ”
“ อืม ”
“ งานเป็นไงบ้าง ”
“ เสร็จแล้ว ”
“ จริงดิ ”
“ อืม สมองแล่นมั้ง 555+ ”
“ โจ๊ก นี่ทุ่มแล้วนะ ”
“ แล้วไง ”
“ น้องเป็นไงบ้างก็ไม่่รู้ ”
“ ช่างมันดิ เก่งแล้วนี่ ”
“ โจ๊กโทรไปบ้านพ่อมันหน่อยดิ กูอยากรู้ว่าน้องกลับไปนอนบ้านพ่อเหรอเปล่า ”
“ แต่กูไม่อยากรู้ถ้ามึงอยากรู้ก็โทรไปเองเลยดิ ตักข้าวได้แล้ว ”
“ เฮ้อออ ”
“ อ้อ ถ้ามึงโทรไปถามแล้วบ้านโน้นบอกไม่ได้กลับไปนอนที่นั่นมึงมาบอกกูด้วยนะ ”
“ มึงจะออกไปตามใช่ไหม ”
“ เปล่า กูจะได้รู้ว่ามันมีที่ไปแล้วไม่แน่นะมันอาจจะมีคนอื่นอีกก็ได้ ”
“ มึงคิดอย่างนั้นได้ไงวะ มึงไม่เชื่อใจน้องมันเหรอไง ”
“ มึงล่ะเชื่อใจมันไหม ”
“ กูเชื่อว่ามันไม่มีใคร ”
“ หึ ”
“ โจ๊กน้องมันรักมึงมากนะ ”
“ นี่ขนาดรักมากนะมันยังกล้าเก็บข้าวของออกจากบ้านไปเลย นี่ถ้ามันรักกูจะเป็นจะตายไปมากกว่านี้มันจะขนข้าวของกูออกไปโยนทิ้งหน้าบ้านแล้วมั้ง ”
“ พูดอะไรอย่างนั้นวะ ”
“ นั่งลงกินข้าวได้แล้ว ”
20.00น.
“ ออกไปดูหนังกันไหม ”
“ ไม่อ่ะเดี๋ยวน้องมาไม่เจอใคร ”
“ ตามใจ ” ผมเดินกลับไปนั่งดูทีวีต่อ
23.00 น.
“ ไปนอนเถอะกูง่วงแล้ว ”
“ มึงขึ้นไปนอนก่อนเถอะ กูยังไม่ง่วง ”
“ บึก ”
“ อะไร ”
“ เฮ้ออออ มึงนี่นะ ”
24.00น.
“ ฮาโหล ” ผมตัดสินใจโทรไปหาไอ้โม
“ ทำไม ”
“ อยู่ไหน ”
“ ถามทำไม ”
“ ถามเฉยๆ พรุ่งนี้พี่จะเอารถเข้ามาขนของ ถ้าน้องว่างก็แวะเข้ามาดูด้วยแล้วกันเดี๋ยวจะหาว่าพี่ขนเอาของน้องไป ”
“ .....(มันนิ่งไปซักพัก) อยากขนอะไรก็ขนไปเถอะ ” มันกดวางสายผมไป
24.05 น.
“ ฮาโหลโมอยู่ไหนอ่ะ ” ไอ้โมโทรเข้ามาเครื่องไอ้บึกครับ
“ …………… ”
“ เหรอ พี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย ” มันหันมามองผมแวบหนึ่ง
“ ......... ”
“ กลับบ้านเถอะโม ”
“ ………… ”
“ ไอ้บึกวางสายแล้วไปเก็บของได้แล้ว พรุ่งนี้เราจะย้ายออกจากที่นี่กัน หรือว่ามึงไม่อยากไป ” ผมตะโกนเสียงดังกะให้ปลายสายได้ยิน
“ …………”
“ อืม แค่นี้ก่อนนะ ” ไอ้บึกเดินมาจ้องหน้าผม
“ อะไร ”
“ มึงเคยสัญญากับพ่อโมว่าอย่างไงมึงจำได้ไหม ”
“ ช่วยไม่ได้มันไปของมันเอง ” พูดไปงั้นๆ ครับแต่จริงๆ ไม่ได้คิดอะไร
“ มึงนี่นะ ”
“ นอนเถอะกูง่วงแล้ว ”
24.30 น. เพล๊งงงงงงงง
“ เห้ยอะไรวะ ”
“ กูลงไปดูเองมึงอยู่นี่นะ ”
“ ไม่กูลงไปด้วย ”
“ งั้นไป ”
เสียงกุกกักข้างล่างทำให้ผมแน่ใจครับว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ ผมเดินย่องๆ ลงมาถึงชั้นล่าง...ชัดเลยครับ
“ โม ” ไอ้บึกวิ่งลงไปรับน้องมัน
“ พี่ปลาบึก ”
“ กลับมาแล้วเหรอ ”
“ ครับ ” มันหันมามองผมแวบนึง
“ แล้วเมื่อกี้เสียงอะไรอ่ะ ”
“ อ๋อไม่มีอะไรครับ พี่ขึ้นไปนอนเถอะ ”
“ กินข้าวมาหรือยัง ”
“ ครับเรียบร้อยแล้ว พี่ขึ้นไปนอนเถอะเดี๋ยวผมปิดประตูแล้วก็จะตามขึ้นไปนอน ”
“ อืม งั้นพรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะ ”
“ ครับ ”
“ โม ”
“ ครับ ”
“ ให้พี่หรือว่าโจ๊กไปนอนเป็นเพื่อนไหม ”
“ ไม่ต้องหรอกครับ ”
“ อืม งั้นพี่ไปนอนก่อนนะ ”
“ ครับ ”
7.00 น. วันใหม่
“ เอ้ยยยยยยยย อะไรวะเนี้ย ไอ้บึก ไอ้บึกโว๊ยยยย ” ผมออกแรงผลักประตูหน้าบ้านตัวเองแต่มันปิดแน่นเลยครับ
“ อะไรๆ ”
“ มึงมาดูเองดิ ” ผมยืนยิ้มกลั้นเสียงหัวเราะกับภาพที่เห็น
“ อะไรวะ ”
“ มึงดูโน่น ” ผมชี้ไปที่ประตูและหน้าต่างทุกบานที่เห็น
“ อ่ะคิดได้ไงวะเนี้ยน้องกู 555+ ”
“ 555+ นั่นดิ ”
" ว่าแต่ว่า...(มันหุบยิ้มลงก่อนจะหันหน้ามาหาผม) เราจะออกจากบานหลังนี้ได้ไงวะเนี้ย "
" ก็นั่นดิ " คงมีวิธีเดียวเท่านั้นที่จะออกจากบ้านหลังนี้ได้ นั่นก็คือไปเอากุญแจกับไอ้โม...ผมว่ามันคงไม่ได้โยนออกหน้าต่างไปหรือว่าคงไม่ได้ทิ้งลงชักโครกไปแล้วหรอกนะ
แล้วถ้าเป็นเพื่อนๆ ล่ะครับคิดว่าจะออกจากบ้านหลังนี้ได้ไงเมื่อในทุกๆ ทางออกถูกมันปิดตายและล่ามโซ่เส้นใหญ่ไว้นะครับ ^^
หัวข้อ: ~~เออกูผิด 3 ...ตอนที่ 57~~ รวมตัวแก๊งรั่วไหล2 13.12.13 (อ่าน 1514236 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก