ก็มาต่อด้วยอารมณ์ที่งงกับตัวเองว่าเขียนมาได้ไง ไม่รู้ว่าสนุกอ๊ะเปล่าาาาน๊าาาาา ช่วยแสดงความคิดเห็นนะ คราบบบบ
***********2*************
“ได้ครบละนะ 5 คน”เจ๊แกพูดขึ้นซึ้งคนที่ได้เป็นหน้าตาไม่บอกบุญเลย(จะให้ยิ้มแล้วตะโกนดีใจเหมือนได้รางวัลที่หนึ่งรึไง)
ผมกำลังจะยิ้มถ้าเจ๊แกไม่บอกชื่อออกมาก่อนว่า”มีรายชื่อดังนี้ โมน นัด ทิม วัน และ ป้ง หลังจากตกใจเสร็จเรียบร้อยต้องวิงตามเจ๊แกแบบไม่คิดชีวิต จะมีมารผจญตัวไหนขวางทาง นาย โมนคนนี้ก็ไม่หวั่นแต่ปัญหาคือกูต้องแต่งหญิงจริงหลอเอาจริงๆอ่ะทำไมวิ่งตามมาแล้วไม่เจอวะเจ๊แกก็แม่งตัวออกจะใหญ่ตอนนี้เสือกหาไม่เจอ อยากถามว่าเจ๊มีเครื่องวาร์ปในช่วงสำคัญหรอทีเรื่องสำคัญไม่โผล่หน้ามา และในเมื่อผมหาไม่เจอเลยกลับมาที่ห้องชุมนุมพร้อมกับร่างกาย ที่อ่อนล้าเหมือนไปออกรบมาเป็นเวลาหลายสิบปี
“เฮ่อ”
“ถอนหายใจให้พ่อมึงมาเตะหรอไอโมน”นั้นปากมึงหรอ
“หุบปาก!! ถ้ามึงเป็นกูมึงจะเข้าใจเพราะฉะนั้นกลับไปอยู่ในฝูงของมึงไปไอ พัทร”
“เอ๊าคนอุตส่าเป็นห่วง มึงไม่ต้องคิดมากน่า กูก็ไม่ได้จะหัวเราะอะไรมึงซะหน่อย”วันนี้ฟ้าจะผ้าเปล่าวะ แสนวันล้านปีไม่เคยจะพูดอะไรดีๆกับกู มึงหล่อมากวันนี้ ไอพัทร
“กูจะไม่หัวเราะคนเดียวหรอกนะกูจะพาคนในห้องเราทั้งหมดไปดูด้วย ฮ่าๆๆๆๆ”ขอถอนคำพูดมึงมันไอ ไอ ไอ ไม่รู้จะด่าอะไรแม่งเยอะ
หลังจากหัวเราะจนพอใจมันก็ถามผมต่อ
“แล้วจะเอาไงเย็นนี้จะไปหาน้อง เออ.... น้อง.....อืม.....”
“มิว”
“เอ่อนั้นแหล่ะ จะไปป่ะ”
“ไปดิวะ ทำไม หรือว่าจะชวนกูไปวัดหุ่นดูกระโปรงใส่ชุดพรุ้งนี้ ไม่ต้องนะเว่ยกูไม่ได้อยากจะใส่อะไรแบบนั้น หุ่นกูไม่เข้าหรอกหน้าก็ไม่เหมือนผู้หญิงเลยซักนิด อะไรๆก็ไม่ใช่ผู้หญิง นมไม่มี เพราะฉะนั้นก่อนสงครามวันพรุ้งนี้กูเลยจะไปหาน้องมิวเพื่อให้เขาปลอบใจผู้ชายหล่อๆอย่างกู”พร้อมทำหน้าแอ๊บแบ๊วเพื่อให้อีกคนยอม แต่ก็ไม่เข้าใจกูจะพูดยาวไปเพื่อใครที่ไหนวะ บอกแค่ว่า ไปก็น่าจะพอ
“หน้าอย่างมึงจะให้น้องเขาปลอบใจ โหๆๆๆ อย่าเลยกูสงสารน้องเขาวะ แทนที่จะโดนปลอบกลับต้องมาปลอบผู้ชายที่เป็นแฟนตัวเอง ดีไม่ดีอีกหน่อยจะได้เป็นเพื่อนสาวนะเว่ย ไอ โมน”อ้าวแรง ไอห่าว่ากูจะแปรพวกหรอไม่มีวันซะหรอก
“มึงอย่ามาว่ากู กูออกจะแมนถึงจะไม่ได้หนา ถึก บึกบึน เท่าผู้ชายคนอื่น แต่ใจกูอ่ะเลี้ยงผู้หญิงได้ด้วยทุกอย่างที่กูมีนะเว่ย”
เป็นไงหล่ะหน้าบอกบุญไม่รับแล้วครับไอ พัทร สงสัยคราวนี้ไม่รู้จะเถียงผมยังไงหล่ะสิ สะใจโว่ยยยย
“เออๆ งั้นเดี๊ยวกูไปด้วย”หือ อะไรนะ ผมจะไปกับแฟนนะ ทำไมมันต้องตามไปด้วยวะไม่เข้าใจ
“ไม่ต้องหรอกน่า ไปมึงจะไปทำอะไรอ่ะกูก็ไปกับแฟนนะมึง”
“กูก็แค่ตามไปดูว่าไอที่มึงบอกเลี้ยงเค้าได้หน่ะมันจะเลี้ยงได้แค่ไหนกัน เดี๊ยวมึงไปกับแฟนมึงสองคน รถชน หลงทาง รถตกข้างทาง แทนที่จะไปถึงร้านอาหารอ่ะ เข้าโรงบาลก่อนพอดี อ่อ แล้วก็อาจจะต้องให้ฝ่ายนั้นจ่ายเงินให้ด้วยก็ได้นะ”
“อ่าว แช่งกูหรอไอห่า มึงจะไปก็ไป กูไม่พูดด้วยแล้ว”เดินหนีแม่งกูไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะโว่ยอีกอย่าง กูไม่เคยเจออุบัติเหตุนะขอบอก
พอออกจากโรงเรียนมาเอารถ ที่โรงรถที่อยู่หลัง โรงเรียนไม่ให้ใช้รถยนต์นะครับ แต่ไม่รู้ทำไมไอโรงเรียนนี้มันถึงกว้างก็ไม่รู้ จะเอาไว้ให้พ่อตีกอล์ฟหรอ หรือให้ปู่เปิดบ่อนล่ะ แม่งกว่าจะมาถึงประตูหน้าโรงเรียนกูไม่ตายก่อนหรอร้อนก็ร้อน แล้วงบโรงเรียนที่เก็บจากนักเรียนมากมายมันเอาไปทำไร เล่นหวย?ไม่อยากจะพูด แต่ก็จะพูด ผมย้ายมาเรียนที่นี่ตอน ม.4 ตอนแรกก็ไม่คิดอะไรคงจะจ่ายค่าเทอมแพงหน่อยแม่ก็คงจะจ่ายไหว(แม่ให้มาเรียนเอง)แต่พอเจอราคาเท่านั้นหล่ะ เอาไปค้ายาเรอะหรือเอาไว้ซื้อโครอสเซียมตั้งในโรงเรียน ถ้ามีอีกหน่อยมึงซื้อห้างมาไว้ในโรงเรียนเลยก็ได้นะแหม ค่าเทอม 1 เทอม แสนกว่า แพงไปละสาสสส พอผมถามแม่ว่าทำไมให้มาเรียนโรงเรียนนี้หล่ะแม่ แม่ผมก็บอกว่า”มันสอนดีอีกอย่างแม่ว่าดูแล้วมันน่าอยู่ดีนะ เราลองเรียนไปก่อนก็ได้ถ้าโมนไม่ชอบเดี๊ยวแม่จะย้ายให้ “แต่เจ้าพระคุณ เรียนปุ๊บรู้เลยต่างจากกูไปเรียนโรงเรียนปกติตรงไหน คนก็เอิ่มนะ เหี้ยเหมือนกัน แทบจะเรียกว่าอยู่ในโรงเรียนปกติเลยก็ว่าได้ และไม่หมดแค่นั้น ตอนกิจกรรมมาทีนี่แงะกระปุกออมสินมาตั้งจ่ายสินสอดขอแต่งงานรึไงแพงชิบ กูไม่ได้อวกมาเป็นเงินนะจะได้จ่ายนู่นจ่ายนี้ได้แบบสบายๆ พอนึกไปนึกมาก็ตามไอ พัทร มาถึงร้านที่มันบอกว่าอาหารอร่อยยอดยาหยีหลง มาที่นี่ได้ลูกเป็นโหล เมียไม่ทิ้งแน่นอน ความรักจะหวานปานน้ำผึ้งทั้งชีวิต(กูไม่ได้พูดเวอร์ขนาดนั้น)
“มึงเพ้อเสร็จยังไอ โมน จะได้เข้าไปซักที อีกนิดมึงจะได้กินแมลงวันและอาจจะได้กินตีนกูแทนข้าวนะ เอ่อกูบริการพิเศษแถมขี้ให้ด้วยเลยเอ่า มองซะจะเอาทั้งร้านไปไว้ในท่องได้อยู่แล้ว ถ้ามันเป็นจานป่านนี้คงไม่เหลือแล้ว ไปๆๆๆเข้าไป”พูดกับกูหรอหน่ะเพื่อนมึงไม่ได้ขนาดนั้นซักหน่อย
พอเข้ามาก็ดูภายในร้านครับ สำรวจไปงั้นหล่ะเป็นบุญตาได้เข้าร้านแพง ก็มีโต๊ะวงกลมมีผ้าคลุมโต๊ะแล้วก็เก้าอี้อีกสี่ตัวซึ้งดูๆแล้วก็สวยดีนะประดับด้วยแจกันข้างๆแล้วก็ยังมีตู้ปลาใกล้ๆ เพลงที่คลอมาก็เข้ากับบรรยากาศภายในร้านเอาซะเคลิ้มเลย แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาเคลิ้ม หาแฟนก่อนๆ แต่มองไปมองมาก็หาไม่เจอ เอ่ แต่ดูนาฬิกามันก็ตรงเวลานี่หว่า สงสัย แฟนมาสาย แหม่ให้โมนรอซักห้าหรือสิบนาทีก็คงไม่เป็นไรหรอก ขณะที่ผมกำลังคิดพนักงานก็เข้ามาถามเพราะเห็นว่า ไม่นั่งซักที
“ไม่ทราบว่ามากี่ท่านค่ะ”ดูๆไปก็สวยดีแหะ
“เอ่อ 2 ครับแต่เดี๊ยวจะเข้ามาเพิ่มอีกหนึ่งครับ”ไอ พัทรตอบ ลูกผู้ดีศรีจระเข้ก็ยังงี้แหล่ะครับเข้าร้านแบบนี้บ่อย
“งั้นเชิญทางนี้ค่ะ” จากนั้นพนักงานก็พามาที่นั่งซึ่งอยู่ติดกับตู้ปลา เป็นที่นั้งที่ความเป็นส่วนตัวสูงครับเพราะ โต๊ะอื่นจะอยู่ห่างออกไป
“จะสั่งอะไรดีคะ”
“เฟรนฟราย เนื้อวัว อกไก้ ทอดมันกุ้งแล้วก็ไก่มะนาวครับ ส่วน ผักเอาเป็นสลัด กับ ผักบุ้งไฟแดงละกันครับ ของหวานไม่ต้องนะครับส่วนน้ำเอา น้ำมะนาวกับ ชานมครับ”
“โอเคคะขอทวนนะคะ........”แล้วก็ทวนเมนูที่ผมไม่ได้เป็นคนสั่งเลยแม้แต่อย่างเดียวแต่ที่ผมอึ่งคือมันเป็นเมนูที่ผมชอบทั้งนั้นเลย
“ครบนะคะ”ผมกับมันพยักหน้าพร้อมกัน
“งั้นรอสักครู่นะคะ”จากนั้นพี่พนักงานก็เดินไป ผมกับมันก็คุยกันประสาเพื่อนแหล่ะครับถึงมันจะกวนตีนผมบ้างปากหมาบ้างแต่ผมก็รู้ว่ามันอ่ะสนิทกับผมมากเหมือนกัน
15นาที
ไม่ใช่อาหารมานะครับเพราะแม่งมานานละจนตอนนี้กินหมดไปหลายอย่างละครับแต่แฟนที่น่ารักก็ไม่โผล่หน้ามาให้เห็นซะทีตกส้วมตายที่ไหนวะ เอ่ยพูดถึงแฟน ไม่เอาไม่พูดโมนไม่อยากหาแฟนใหม่(ไม่ทันละไหนๆก็ไหนๆ เพิ่มเมาโลกตายไปด้วยก็ละกัน)
30นาที
“ไอพัทรเมื่อไหร่จะมาวะ”
“มึงมาถามกูให้พ่อมึงลงฟุตบาทใหม่หรอห๊ะ ขนาดแฟนยังไม่รู้แล้วเพื่อนที่มาด้วยจะไปรู้ได้ไง”อ่าวสาสสสไม่น่าถามมันเลย
“รอต่อไปเถอะมึงเดี๊ยวก็คงมาแหล่ะ”
“เอ่อกูจะเดินสยามรอมึงละกันอยู่ตรงนี้จนรากจะงอกอยู่แล้ว อีกหน่อยร้านนี้จะกลายเป็นร้านต้นไม่แทนละ ขาชาหมดแล้ว”
“น่าๆๆๆ อยู่เป็นเพื่อนกูก่อน พ่อคนหล่อ คนดี คนเก่ง น่ารักที่สุดในโลก เทวดายังกราบ นรกยังไม่ยุ่ง คนดีที่สุดในโลก”
“เออกูหล่ะปวดหัวกับมึงจริงๆไอ โมน”มันทำหน้าเอือมระอาแล้วก็หันไปสั่งอาหารเพิ่ม
“เอ่อไอ พัทร กูเห็นมึงเปลี่ยนแฟนบ่อย ทำไมวะ มันไม่ตรงสเปกหรอ”
“เปล่าไม่ใช่หรอกมันตรงนะแต่กูมีคนที่ชอบแล้ว แล้วคนที่กูชอบอ่ะ เป็นคนสมองคิดได้เท่ามดอ่ะเลยไม่เข้าใจกูซะที”ใครวะ ผู้หญิงที่ไหนจะมีสมองเท่ามดมึงบ้าป่ะ
“หรอๆๆ แต่มึงรอเป็นเพื่อนกูใช่ป่ะ”
“มึงมีตาก็หัดดูบ้างก็ได้เห็นกูลุกไปเอารถกลับบ้านยังหล่ะหรือจะให้กูหาเสื่อมาปูนอนตรงนี้จะได้รู้ว่ากูอยู่รอเป็นเพื่อนมึง”กูถามดีๆตอบกูซะเสียหมาเลยนะมึง
“เอ่อสั่งของกินต่อดีกว่าขี้เกียจเถียงกับมึง”ทำปากจู๋ แล้วก็เชอะใส่มัน
“ไม่ต้องมาทำหน้างอเดี๊ยว พ่อก็ปาดคอทิ้งซะหรอก”พร้อมกับหยิบมีดตัดเนื้อมา อู่ยมึงหย่าน๊า
45 นาที
“แม่งยังไม่มาอีกหรอแฟนมึงอ่ะ ไปหาผัวใหม่แล้วมั้ง”
“ปากเสียแฟนกูไม่หน้าม่ออย่างมึงหรอกไอ พัทร”
“ผู้หญิงเขาไม่เรียกหน้าม่อเว่ยเขาเรียก แรด”เจ็บถึงใส้ติ่งเลยกู
“เห่ยมันอาจจะไม่เป็นงั้นก็ได้นี่หว่าแล้วจะขึ้นเสียงทำไมวะ” มันก็ทำท่าแบบเลิกลักนิดนึงแล้วก็ตอบในสิ่งที่ผมแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง
“ขอโทษ แล้วเมื่อไหร่จะมากูชักอารมณ์เสียละนะนี่ก็ 45นาที 23 วินาทีแล้วนะเว่ย กูว่าเรากลับก่อนดีกว่าแล้วค่อยนัดมาใหม่”
“ไม่เอาเว่ยๆๆๆ กว่าจะได้เจอกันแค่รอ 45 นาทีกูไม่ตายหรอกน่ามึงกลับไปก่อนเลยไป”แต่มันหันหน้าเรียกพนักงานสั่งต่อซะงั้น ไอเวรจะบอกกูเพื่อ
“ขอเค้กเพิ่มครับเอาเป็น ช็อก-“
“บลูเบอร์ลี่ชีสเคกครับเอาแบบพิเศษด้วยนะครับ”จากนั้นก็ยิ้มหวานให้พนักงานซึ่งพนักงานหน้าแดงด้วย ผมเลยหันไปยักคิ้วใส่มันสองที ฮ่าๆ
พอเค้กมา ผมตั้งท่าทีจะกินแต่พอกำลังเอาเข้าปากไอพัทรเสือกเรียกก่อน ทำให้ผมสะดุงเพราะแม่งยื่นหน้ามาใกล้ด้วย
“ตึก”แง่เค้มผมชิ้นแรกด้วยอ่ะ พ่อกับแม่บอกว่าถ้าเค้กชิ้นแรกตก แฟนจะทิ้ง และความรักจะไม่สมหวัง
“ไอ พัทร มึงทำไรเนี่ยเค้กกูตกมึงเห็นไมห๊ะ!!!”แทนที่จะสำนึกดันหัวเราะซะยังกับอยู่ในตลกพาเฟ
“เรียกกูทำไมวะ”
“มาพนันกัน”
“กูไม่ชอบเล่นพนันไม่เอาอ่ะ”
“งั้นพนันว่าแฟนมึงจะไม่มาเพราะว่านัดกับผู้ชายไว้แล้ว”ยั้งงี้เลยหรอ ใครจะยอมศักริ์ศรีนะ
“เฮ่ยต้องมาสิวะกูพนันต้องมาชัวร์โว่ยยยยย”พูดไปลืมคิดไปเลยนี่มันจะได้เวลากลับแล้วจะมาหรอ
“งั้นถ้าแพ้หล่ะก็ทำตามที่กูบอกนะ”
“งั้นมึงด้วยต้องทำตามที่กูบอก”
“โอเคงั้นเริ่มเลย”และแล้วมหาสงคราม โมน พัทรก็เริ่มขึ้นจากแค่ผู้หญิงคนเดียว แต่ผมไม่มีทางยอมต่อให้แพ้กูก็จะเบี้ยว
ผมก็พอจะรู้ว่าไอคนหน้าหวานด้านหน้านี่มันไม่ยอมอะไรง่ายๆแต่ในเมื่อมึงพนันกับกูแล้วมึงอย่าหวังว่าจะรอดไอ โมน
มึงคอยดู
//ตอนสองมาแล้วนะครับไม่หนุกอย่าว่าผมน๊าาา
หัวข้อ: มันมาได้ยังไงไม่รู้ (อ่าน 1687 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก