ERASE
CHAPTER 9
เขาค่อยๆแกะซองจดหมายออกมาดู แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คงไม่ใช่เรื่องดีแน่.......
' ถ้าหนูได้อ่านจดหมายฉบับนี้ แม่คงหนีไปอยู่กับพ่อแล้วล่ะ แป้งบอกความจริงกับแม่แล้วนะ แม่ขอโทษ ที่โกรธหนูนะลูก แม่ให้อภัยหนูนะลูก แต่รู้ไว้เสมอนะ ห้ามทำแบบนี้อีก มีอะไรหนูก็ควรบอกพี่แป้งนะ อย่าเก็บไว้คนเดียว หนูคงรู้แล้วว่าแม่ยังไม่หายขาดจากโรคร้ายพวกนั้น แม่ตัดสินใจแล้วว่า แม่ควรจะพักได้แล้ว แม่โกรธหนูมากเลยนะ ที่ไม่บอกแม่และพี่เรื่องโรคหัวใจ หนูคงทรมานมากๆเลย แม่เองก็เช่นกันนะ คิดถึงหนูทุกวัน แม้อาจจะทำรุนแรงเวลาหนูมาเยี่ยมแม่ แต่จริงๆแล้วแม่ดีใจมากๆเลยล่ะ
แม่คิดแล้วว่า แม่อยู่ต่อไปก็คงไม่มีประโยชน์ แม่ไม่อยากเป็นภาระลูกทั้งสองคนแล้ว ไม่อยากให้หนูต้องมาลำบากเพราะแม่อีกแล้ว อย่าโกรธ อย่าเกลียดตัวเองเลยนะลูก คิดซะว่า...แม่ให้ชีวิตหนูอีกครั้งนะ แม่จะไปอยู่กับพ่อแล้วนะ คอยดูแป้งกับเปาจากข้างบนฟ้านะลูก เข้มแข็งไว้ อย่าทิ้งพี่แป้งไปไหนอีกนะ ดูแลพี่เขาดีๆ แม่รักพวกหนูมากๆเลยนะ อย่าร้องไห้ อย่าทำให้แม่ไม่สบายใจ ดูแลหัวใจแม่ดีๆด้วยนะ แม่รักพวกหนูนะ รักแป้งกับเปามากๆเลย โชคดีนะลูก แม่รักลูก พ่อก็เช่นกัน '
เหมือนโลกหยุดหมุนไป เขาดีใจมากที่แม่ไม่เคยโกรธเขา แต่...เขาก็เจ็บปวดไปทั้งใจ ที่รู้ว่าแม่...ได้จากไปแล้ว แป้งเข้ามาโอบกอดเปา ร้องไห้อย่างทรมาน หน้าแดงก่ำ เปาไม่ร้อง แต่น้ำตามันก็ไหลไม่ขาด เขาเจ็บ...เจ็บเกินกว่าจะร้องไห้ออกมา ทำไมเรื่องแย่ๆมันต้องเกิดขึ้นพร้อมกันตลอดเลย ทำไมต้องเป็นเปา....ทำไม โลกนี้ดูโหดร้ายสำหรับเขามาก ได้แต่กอดเก็บความรู้สึกเอาไว้......... หัวใจของแม่......เขาจะดูแลอย่างดี เปาไม่อาจท้วงหรือทำร้ายตัวเองเพื่อให้แม่ฟื้นขึ้นมา ทำได้เพียงเดินต่อไปข้างหน้า อย่างที่แม่เขาหวังไว้...........
หนึ่งเดือนผ่านไป
ภาคเรียนที่สองสำหรับการเรียนเริ่มต้นขึ้น ทุกอย่างยังดูเหมือนเดิม ยกเว้น....บางอย่างที่หายไป โค้ชหายไปไหน แม้เปาจะสงสัย แต่เขาก็ต้องเก็บเอาไว้ ทุกอย่างเริ่มดีขึ้น เปามีเพื่อนเพิ่มขึ้นมากมาย
" เจ๊!!...แดกข้าวเหอะหิวแล้ว " เสียงวิทยา หรือ วิทย์ เรียกหัวหน้าเดอะแกงค์ให้มากินข้าว
" เออๆ..รู้แล้วน่าอีวิทย์ เออ..แล้วไอแชมป์มันหายไปไหนว่ะ " พลอยเอ่ยถามเด็กๆในกลุ่ม
" ก็ไปกินข้าวกับผัวมันน่ะสิ " วิทย์ตอบเสียงแจ้น
" บ้าจริง...หยาบคาย คนเขาเป็นพี่น้องกัน ฮ่าๆ " พลอยหัวเราะร่าอย่างไม่ห่วงสวย หลังจากที่เป็นเพื่อนกับเปา เธอก็ร่าเริงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
" เอ่อ...เปา ผมซื้อน้ำแดงมาให้น่ะ " การสนทนาหยุดลง เมื่อนักกีฬาหนุ่มสุดหล่อของโรงเรียนเดินตรงมาหากลุ่มของเปา แล้วยื่นน้ำแดงมาให้ เปาได้แต่มองน้ำในมือชายหนุ่มอย่างเสียดาย
" นี่...เสี่ยตุลย์ค่ะ เสี่ยจะเลี้ยงน้ำเพื่อนอีฉัน เสี่ยน่าจะศึกษาบ้างนะเจ้าค่ะ ว่าเพื่อนอีฉันไม่ชอบน้ำแดง! ฮ่าๆ " วิทย์พูดเย้ยปรัชญาอย่างอารมณ์ดี เปายิ้มให้เล็กน้อย แต่ก็ตกลงรับเอาไว้
~ ปึก ~ แก้วน้ำหกใส่กางเกงเปาเต็มๆ มีคนจงใจเดินชนมือของปรัชญา ใช่...นอกจากเพื่อนแล้ว ก็ต้องมีศัตรู....
" อุ๊ย!...โทษนะ ไม่ได้ตั้งใจน่ะ " ตี๋พูดอย่างไม่สะทกสะท้าน มองจิกคนในกลุ่มเดอะแกงค์ พลอยทำท่าจะลุกขึ้นมาเอาเรื่อง....
~ ซ่าาา ~ น้ำที่เหลือในแก้วน้ำแดงของปรัชญาถูกสาดใส่หน้าตี๋โดยเจ้าของ ตี๋ลูบใบหน้าตัวเองก่อนจะหันมามองตุลย์อย่างเจ็บแค้น แล้วก็เดินกระแทกเท้าจากไป....
" นายไม่ควรทำแบบนั้นนะตุลย์.. " เปาพูดบอกตุลย์ จากยิ้มกว้างอย่างสะใจ ก็หุบลงทันที
" ก็มันมาหาเรื่องเปาก่อนนะครับ " ตุลย์แย้งขึ้น
" ไม่เป็นไรหรอก เขาอาจขาดความอบอุ่นน่ะ ผมไม่ถือสา " เปายกยิ้มขึ้นเล็กน้อย เขาพยายามหลายครั้งที่จะญาติดีกับตี๋ แต่อีกฝ่ายก็เดินหนีออกไปตลอด ทั้งๆที่ตี๋ไม่เคยอยากจะมายุ่งวุ่นวายกับเขาเลย........
" เปา...เจ๊ถามจริงเถอะ ยังรักโค้ชอยู่หรือเปล่า เอาความจริงนะ " ระหว่างที่นั่งกันอยู่สองคนอย่างเพลินๆ พลอยก็ถามเปาขึ้นมา เปาได้ยินก็ใจกระตุกวาบขึ้นมาเล็กน้อย เขาไม่อยากตอบเลย.....
" ผม...เลิกไม่ได้จริงๆว่ะเจ๊ ผมพยายามแล้วอ่ะ แต่มัน..... " เสียงเขาขาดหายไป พยายามอธิบาย
" เจ๊เข้าใจนะ...ไม่จำเป็นต้องกลับไปคบกับโค้ชหรอก แต่ถ้าเรายังรัก...ก็รีบๆบอกนะ ก่อนมันจะสายเกินไป "
" หมายความว่าไงเจ๊ " เปาแย้งถามขึ้นมาทันที
" โค้ช...จะไปเรียนต่อเมืองนอก แล้วอาจจะไม่กลับมาอีก " พลอยบอกเสียงเรียบ เปาไม่ตอบกลับอะไรอีก หรือนี่อาจจะเป็นวิธีที่จะทำให้ทั้งสองก้าวต่อไปข้างหน้าโดยไม่ขึ้นถึงกันและกันอีก.....
หลังจากวันนั้น เขาทั้งสองก็แทบไม่ได้เจอหน้ากันเลย เมื่อเดินผ่านกัน เขาก็กลายเป็น อากาศที่มองไม่เห็น เป็นดั่งคนที่ไม่รู้จักกัน........
Christmas Day
หลังจากที่โดนเปาปฏิเสธความรักไป โค้ชก็เปลี่ยนไป เขาร่าเริงน้อยลง และเข็ดกับความรักไปอีกนานคริสมาสปีนี้ คงเป็นอีกครั้งที่โค้ชต้องทรมาน เขามายังสถานที่ที่เขามาขอเปาเป็นแฟน เขายอมรับว่าเขาเสียใจจริงๆที่เคยพาพลอยมาที่นี่ เขาแค่อยากเอาชนะ แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเสียใจมากขนาดนั้น ถ้านี่คือบทลงโทษ...มันก็สาสมกับที่เขาเคยทำไว้กับเปาแล้ว......
เสียงเพลงคลอเบาๆ แสงไฟหลากสีสันตามถนนและทางเดิน ต้นคริสมาสสูงถูกประดับด้วยลูกไฟ และกล่องของขวัญมากมาย คืนนี้อาจเป็นคืนที่โรแมนติคมาก สำหรับใครหลายคน แต่สำหรับเขาแล้ว มันช่างทรมานเหลือเกิน อยากให้เรื่องทั้งหมดเป็นเพียงแค่ความฝัน เขามันเห็นแก่ตัว อยากจะเอาชนะโดยไม่สนใจความรู้สึกของเปาเลย จนได้มาเข้าใจว่าแท้จริงแล้ว คนที่แพ้...คือเขาเอง เป็นเขามาโดยตลอด เพราะเปาไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลย เขามันหลอกตัวเอง คิดว่าเปายังรักตัวเอง แต่ไม่จริงเลย.... ความเจ็บปวด....มันเป็นแบบนี้นี่เอง
" คิดดีแล้วหรอ...รออีกหน่อยก็ได้.. " พลอยพูดขึ้น เธอยังคงคุยกับโค้ชเหมือนเดิม แม้จะลดฐานะลงมาเป็นเพื่อนก็ตาม
" พอแล้วล่ะ คนไม่ได้รัก ยังไงก็ไม่ได้รักอยู่ดี " โค้ชเสียงปกติ แม้ในใจจะเจ็บปวดเหลือเกิน พลอยได้แต่มองโค้ชอย่างสงสารใจ ถ้าโค้ชได้รู้ความจริงอย่างที่พลอยรู้ก็คงดี แต่มันจะมีประโยชน์อะไร...ในเมื่อเขาทั้งสองก็ไม่ได้รักกันอยู่ดี
" เราคงคิดถึงที่นี่มาก... " โค้ชพึมพำออกมา
" จะเดินทางไปวันไหนล่ะ "
" อีกสองอาทิตย์ข้างหน้า " จริงๆเขาอยากไปตั้งแต่วันนี้เลยด้วยซ้ำ เขาอยากจะหนีความรู้สึกตัวเองที่มีต่อเปาไปให้เร็วที่สุด พอแล้ว...สำหรับรักครั้งนี้
" แล้วจะกลับมาอีกไหม " พลอยเอ่ยถาม จริงๆเธอก็ไม่อยากให้โค้ชไป ต่อให้โค้ชหนีไปไกลแค่ไหน ความรู้สึกมันก็ยังคงอยู่กับเขาตลอดไป...ภายในใจ
" เราอาจจะไม่กลับมาที่นี่อีก...เราว่าจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นั่น " โค้ชตอบ เขาได้ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่กลับมาอีก เขาเชื่อว่าสักวันเขาคงลืมเปาได้ แม้จะต้องใช้เวลาอีกนานก็ตาม......
" ไม่คิดจะกลับมาจริงๆหรอ " พลอยถามอีกครั้ง
" ไม่แล้วล่ะ...แต่ก็อาจจะมีบ้าง ที่กลับมาหาครอบครัวน่ะ " โค้ชตอบกลับ เขาโกหกพลอย...เขาจะกลับมาที่ประเทศไทยอีก
" โค้ช...นายไม่จำเป็นต้อง... "
" พอได้แล้วพลอย! เราคิดดีแล้ว อีกอย่างเราก็ไม่ได้หนีปัญหาด้วย เราแค่ไปเรียนต่อ แล้วก็กลับมาบริหารบริษัทของครอบครัว อาจจะ...กลับมา " โค้ชพูดบอก ทั้งที่จริงเขาเองก็อยากจะหนีไปจากเปา ไปให้ไกลทีสุด........
ทางด้านเปา ก็นั่งสังสรรค์กับครอบครัวที่บ้านแม้จะเหลือกันแค่สองพี่น้องก็ตาม โดยมี วิทย์ บูม แชมป์ และตุลย์ด้วย
" เมอร์รี่คริสมาส!! เศษสวะทั้งหลายยยยย " วิทย์แหกปากตะโกนลั่น เพราะเริ่มจะเมาแล้ว
" ฮ่าๆ..ไอเปา กูชอบเพื่อนมึงว่ะ " แป้งหันมาคุยกับเปา แป้งดูจะถูกใจและเอ็นดูวิทย์เอามากๆ
" มึงก็เอามันไปเลี้ยงดิ " เปาตอบกลับ ไม่ได้น้อยใจแต่อย่างใด เพราะวิทย์ก็ดูน่ารักจริงๆ
" พี่บูม...กินนี่บ้างดิ อุตส่าห์ซื้อมาให้นะ " แชมป์พูดดุ เขาตั้งใจซื้อคัพเค้กมาให้บูม แต่อีกคนก็ไม่คิดจะแตะเลย มัวแต่คุยกับเฮียกอล์ฟเรื่องเครื่องยนต์อยู่ได้
" เดี๋ยวกินน่า... " บูมพูดปัดก่อนจะหันไปคุยกับเฮียกอล์ฟต่อ
" แชมป์ไปรอที่บ้านนะ กลับก่อนนะทุกคน สวัสดี... " แชมป์ไม่พูดอะไรมาก พูดลาเสร็จก็เดินออกไปจากห้องทันที
" เอ้ย...แชมป์ รอพี่ด้วย กลับก่อนนะทุกคน " บูมยังไม่ทันจะคุยจบ ก็ต้องรีบวิ่งตามแชมป์ไป ทุกคนหัวเราะร่ากับอาการของทั้งสอง
" ไม่มีอะไรใหญ่กว่าเมียแล้วใช่ไหม ฮ่าๆ " วิทย์พูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี เปาเดินแยกออกมาข้างนอกตรงระเบียง ยืนมองท้องฟ้าในวันคริสมาส จริงๆวันนี้เขาอยากจะไปที่ที่โค้ชขอเขาเป็นแฟน แต่พอมาคิดดูอีกทีแล้ว ยิ่งเขากลับไปยังที่แห่งนั้น เขายิ่งจะยึดติดกับโค้ช...ฉะนั้น เขาควรจะเดินถอยออกมา
" มีอะไรเปล่า... ผมเห็นเปาเดินออกมาตั้งนานแล้ว " ระหว่างที่ยืนคิดอะไรมากมาย ตุลย์ก็เดินมาหาเขา
" อ่อ...เปล่าหรอก เราแค่มายืนรับลมเฉยๆ " เปาพูดปัดไป เขาไม่ต้องการให้ใครมารับรู้ ว่าเขายังลืมโค้ชไม่ได้
" คริสมาสปีนี้หนาวมากๆเลยนะ ว่าไหม " เปาชวนอีกฝ่ายคุยเรื่องอื่น
" เปาหนาวหรอ...เอาเสื้อผมไป.. "
" โอ้..ไม่ๆ เราแค่ชวนคุยเฉยๆ ไม่เป็นไร " เปารีบปฏิเสธทันที คนตรงหน้านี่ทึ่มเอาการอยู่เหมือนกัน เปาส่ายหน้าเบาๆก่อนจะหันไปสนใจท้องฟ้ายามค่ำคืน ' ตอนนี้...พี่อยู่ที่ไหนกันนะ '
" คิดถึงใครอยู่หรอ " ตุลย์เอ่ยถาม สังเกตจากอาการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จากเปา
" อืม...ก็คิดอยู่นะ " เปาไม่อยากโกหก แต่เขาเลี่ยงที่จะไม่บอกว่าใคร
" ผมมีสิทธิ์จะเป็นคนๆนั้นบ้างไหม " น้ำเสียงตุลย์ดูจริงจัง
" เรา...ยังไม่พร้อม มีใครตอนนี้น่ะ ขอโทษนะ " เปาตอบกลับ การที่เขาจะลืมโค้ชได้คงไม่ใช่เรื่องง่าย
" ไม่เป็นไร...ผมรอได้ " ตุลย์บอกเปาอย่างมีความหวัง
" หวังว่าคงจะอดทนไว้นะ ฮ่าๆ " เปาหัวเราะร่า ซึ่งก็คงอีกนานสำหรับตุลย์ เพราะเปาไม่รู้จริงๆว่าจะลืมโค้ชลงได้หรือเปล่า โค้ชคือรักแรก.....และอาจเป็นรักครั้งสุดท้ายของเปาเลยก็ได้
" ได้อยู่แล้วล่ะ...ผมจะรอนะ " ตุลย์พูดบอก พร้อมกุมมือเปาไว้ เปารีบชักมือกลับทันที
" อย่าทำแบบนี้อีกนะ... " เปาพูดเสียงเรียบ ก่อนจะเดินหนีไป
" เดี๋ยว...ผมขอโทษ " ตุลย์ตะโกนตามหลัง พร้อมเดินตามไป
~ โปรดรักฉันรักฉันเถอะนะ จะไม่ทำให้เธอเสียใจ รู้ฉันสู้เขาไม่ไหว เทียบกับใครที่เธอมี แต่เลือกฉันเลือกฉันได้ไหม....~ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เปาดังขึ้น หน้าจอโชว์เบอร์ของพลอย เขากดรับทันที.....
" เมอร์รี่คริสมาสเจ๊...มีไร " เปากล่าวทักทายปลายสาย
" เปา...ฮึก..ฮือ... " ปลายสายสะอื้นใส่เปา รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าเปาทันที.... ' เกิดอะไรขึ้น...เจ๊ร้องไห้ทำไม '
" เจ๊....เป็นอะไร บอกเปาสิ " เปาพูดเสียงเรียบอ่อน ไม่อยากให้ปลายสายตื่นกลัว
" ค..โค้ช โดนรถชน! "
TO BE CONTINUE.................................
ผมกำลังจะเปิดคู่ใหม่แล้วววววววว วัยผู้ใหญ่จะมีสองคู่นะคร้าบบบบบ ไม่เศร้าหรอกเนอะ แฮปปี้กันนะครับทุกคนน เจอกันตอนหน้าคร้าบบบบบบบ
ป.ล.ช่วงนี้เปิดเทอมแล้วววว ผมคงจะยุ่งมากก อาจจะมาต่อช้า ต้องขออภัยด้วยนะคร้าบบบ ^_______^
หัวข้อ: //~ERASE~//CHAPTER 10( END )//01-08-58// (อ่าน 15961 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก