ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป
http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
...
เอ่ยคำ...รัก
ผมคือ ฟา มันคือ ที่หนึ่ง ที่หนึ่งของทุกๆคน ในขณะที่ผม เป็นแค่ของมันคนเดียว ไม่ใช่ คนรัก เป็นแค่ความเพ้อฝันของผมเท่านั้น เพราะในโลกแห่งความเป็นจริง พวกเราเป็นแค่เพียงเพื่อนสนิทกัน
ที่หนึ่งสนิทสนมกับทุกคน เข้ากันได้ดีกับทุกคน มันเป็นคนเก่ง เก่งกาจไปทุกเรื่อง เหมือนชื่อของมันนั่นแหละ ส่วนผม ไม่ได้มีดีอะไรเลย เพียงแค่สนิทกับมันเท่านั้น มันบอกผมไม่เรื่องมาก ไม่วุ่นวายเหมือนที่เพื่อนคนอื่นๆมาวุ่นวายกับมัน นั่นแหละเหตุผลที่ทำให้เราสนิทกัน
“ฟา อย่าหลับ” ผมพยายามปรือตามองร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ คาบเรียนฟิสิกซ์ที่แสนจะน่าเบื่อ
“อื้อ” ผมครางรับในคอแผ่วเบา จากนั้นก็พยายามอีกครั้งเพื่อเหยียดหัวตัวเองขึ้นมาจากโต๊ะเพื่อให้ระดับความสูงของตัวเองอยู่ในระดับปกติ ผมกับที่หนึ่งเราสูงพอๆกัน เขาอาจจะสูงกว่าผมสักสี่เซ็น และตัวหนากว่าผมนิดหน่อย
ยกหัวขึ้นมาและสำรวจมองไปรอบๆ สะดุดกึกเมื่อเจอสายตาคู่หนึ่งกำลังมองมาทางนี้ ไม่ได้มองที่ผมหรอก เป็นที่หนึ่งต่างหาก สายตาคู่นั้นรีบเบือนไปอย่างรวดเร็วเมื่อรู้ตัวว่าผมเห็นเข้าให้ ใบหน้าหวานๆนั่นปรากฏสีชมพูระเรื่อชวนมอง
แอบทอดถอนใจเบา ผมไม่หวั่นไหวใจไปกับใบหน้านั่น เพียงแค่หวาดหวั่น แค่นั้น เจ้าของใบหน้าน่ารักนั้นชื่อ วา ย้ายเข้ามาเมื่อต้นเทอมที่ผ่านมา น่ารัก เรียนเก่ง นิสัยดี เข้ากันได้ดีกับทุกคน รวมทั้งที่หนึ่ง แน่ล่ะว่ายกเว้นผม
“ที่หนึ่ง เราขอนั่งด้วยคนนะ” เสียงเล็กเอ่ยถาม ขณะพักเที่ยง ที่หนึ่งกวาดสายตามอง ก่อนจะค่อยๆพยักหน้าอนุญาต ใบหน้าน่ารักแย้มยิ้มแก้มแทบปริ ร่างเล็กค่อยนั่งลงข้างๆที่หนึ่ง ผมไม่ค่อยชอบใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
นับแต่นั้นทุกๆวันของเรา ที่ไม่ใช่แค่เพียงผมกับที่หนึ่ง กลายเป็น ของผม กับที่หนึ่งและวา สามคน หึ ตลกสิ้นดี ทั้งที่มันเคยบอกว่าไม่ว่ายังไงผมก็เป็นเพื่อนที่มันสนิทที่สุด แต่ตอนนี้เหมือนจะไม่ใช่
ที่หนึ่งกับวาเข้ากันได้ดีอย่างน่าประหลาด ทั้งสองคนคุยในเรื่องเดียวกันได้ อย่างเรื่องการเรียนนี่ เข้ากันได้ดีที่สุด จนคนสมองงี่เง่าอย่างผมไม่สามารถแทรกไปในบทสนทนาได้เลย ระหว่างสองคนนั้นมีอะไรแปลกๆ
ผมมองพวกเขาอย่างเจ็บปวดใจ แน่ละว่าได้แต่เก็บอาการไว้ข้างในจะให้พวกเขารับรู้ได้ยังไง สำหรับผมได้แค่นี้ก็ดีมากแล้ว ดีกว่าไม่เคยได้มีช่วงเวลาด้วยกับกับมัน
“กูกลับก่อนนะ” ผมบอกที่หนึ่ง และหันไปพยักหน้าน้อยๆให้วา จากไม่ชอบหน้าจนกลายเป็นเฉยๆ วาเป็นคนนิสัยดีอย่างที่บอก ผมไม่เอาเรื่องส่วนตัวไปอคติกับวาหรอก
เก็บของ ลุกขึ้นเดินออกไป เป็นประจำที่หลังเลิกเรียนผมกับที่หนึ่งจะนั่งทำการบ้านหรืออ่านหนังสือก่อนกลับบ้าน อันที่จริงเป็นที่หนึ่งคนเดียวส่วนผมนั่งเล่นเกมรอมัน รอที่จะกลับพร้อมมัน เพราะผมกับมันกลับทางเดียวกัน
“มึงเป็นอะไร” ได้ยินเสียงที่หนึ่งเหมือนอยู่ใกล้ หันไปเจอมันยืนอยู่ด้านหลัง ไม่ได้ตอบคำ เลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ ลุกตามมาทำไม
“เป็นอะไร มึงแปลกไป” มันถามย้ำอีกรอบ ผมแปลกไปงั้นเหรอ ป่าวหรอก คนที่แปลกไปและเปลี่ยนไปคือมันต่างหาก ส่วนผมแค่กำลังจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม ถอยออกมาเพื่อที่จะอยู่คนเดียวอีกครั้ง อย่างเมื่อก่อน ก่อนที่จะเจอมัน
“เปล่า ไปอ่านหนังสือต่อเหอะ วามองอยู่” บอกมัน ให้รู้ว่ามันควรกลับไปทำอะไร หรือบางทีแค่บอกตัวเอง
“แล้วยังไง” มันถามกลับมา นั่นสิแล้วยังไง หมายความว่ายังไง ผมมองมันอย่างสงสัย
“กู..ไม่รู้” ตอบมันไป มันมองมาอย่างคาดคั้น ก่อนจะถอนหายใจเฮือก
“รอกูแป๊บ” มันบอกเดินกลับไปเก็บของที่โต๊ะ และเดินมาทางผม ครั้งนี้ผมสงสัยแล้วจริงๆ มันนั่นแหละที่เป็นอะไร แปลก
“ฟา ไปเร็ว จะยืนเหม่ออีกนานมั้ย” มันว่า เอื้อมมือมาคว้าแขน และลากผมออกเดิน เรายังสนิทกันแบบนี้อยู่อีกเหรอ คิดเองในใจ นานแล้วที่มันไม่ได้แสดงท่าทีแบบนี้กับผม ไม่ได้สนิทหรือแตะเนื้อต้องตัว
“นอนบ้านกู” มันว่า และแน่นอนต้องตามใจมัน นี่ก็นานแล้วเหมือนกันที่ไม่ได้ไปค้างบ้านมัน ไม่ต้องโทรบอกใครหรือขออนุญาตใคร ที่บ้านผมมีแค่ผมคนเดียว
สองทุ่ม ผมนั่งเล่นเกมรอมันอาบน้ำ ส่วนผมอาบก่อนทานข้าวแล้ว
แกร๊ก เปิดประตูออกมาทั้งที่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันอยู่รอบเอว ถึงจะเคยเห็นบ่อยๆ แต่ก็..ไม่ชินสักที
“ไหนบอกมาสิ ว่าเป็นอะไร” มันว่า นั่งซ้อนหลังทั้งที่ยังไม่แต่งตัว
“ป่าวสักหน่อย” บอกมันไปทั้งที่ไม่ใช่ความจริง ถึงจะใกล้ชิดกันอย่างนี้ แต่ก็นั่นแหละ เพราะระหว่างเรายังไงก็แค่เพื่อน
“เอ้ย” ร้องอย่างไม่พอใจเมื่อคนข้างหลังแย่งจอยสติกในมือไปเล่นแทน อะไรของมันตั้งใจจะกวนกันจริงๆนี่หว่า
หึหึ เสียงหัวเราะแผ่วทุ้มดังมาให้ได้ยิน เหอะ แกล้งกูอีก เดี๋ยวงับหูแม่ง
มันเล่นอย่างตั้งใจไม่ได้สนใจผมที่นั่งจนแทบจะจมอกมันอยู่แล้ว อืม แบบนี้ก็ดี อยู่แบบนี้อุ่น แต่ขณะเดียวกันก็เย็นวาบแปลกๆเพราะผิวเนื้อเปลือยเปล่าท่อนบนของมัน
“ถ้าไม่เคลียร์กันให้รู้เรื่อง ก็ไม่ต้องนอน” อยู่ๆคนที่ผมคิดว่าสนใจแต่เกมส์ก็พูดขึ้นมา หันไปมองก็เจอสายตาคู่คมที่มองสบมาก่อนแล้ว ตึกตัก สายตาของมันก็ยังทำให้ใจเต้นระรัวได้เสมอ เบือนหน้าหนี เมื่ออีกคนยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก
ไม่นอนก็ไม่นอนสิ พรุ่งนี้วันเสาร์เหอะหรือจะให้บอกมันว่าแอบชอบมันอยู่ รู้ว่ามันไม่ได้รังเกียจเหยียดเพศ ก็แล้วยังไง ในเมื่อมันบอกเองว่าผมเป็นเพื่อน เพื่อนก็คือเพื่อน จะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้งั้นหรือ?
“เมื่อย” บ่นเบาๆให้มันได้ยิน แต่มันไม่ได้จะสนใจสักหน่อย ขยับตัวยุกยิก หามุมที่สบายที่สุดแล้วเอนหลังพิงอกมันตามเดิม หลับตาพริ้ม เอาวะ! นอนมันทั้งอย่างนี้นี่แหละ แต่ไอ้ถึกไม่เมื่อยเหรอวะ?
ผมคือที่หนึ่ง คนที่ใครๆก็คิดว่าเก่งกาจไปหมดซะทุกเรื่อง โดยเฉพาะไอ้ตัวดีที่หลับพริ้มอยู่ในอกนี่ มันน่ะไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย แต่ก็เป็นคนที่ดี ที่สำคัญน่าสงสาร
ตอนเจอมันครั้งแรก คิดว่าคนบ้าอะไรอยู่คนเดียวได้ทุกวัน ไม่พูดถ้าไม่มีใครถาม ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้ใคร รู้ตัวอีกทีก็คอยแต่จะมองตามมันแล้ว จนในที่สุดก็พยายามตีเนียนเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของมันจนได้
อย่างที่บอกถึงจะเป็นคนแปลกแต่ก็เป็นคนดี อยู่กับมันแล้วสบายใจที่สุด เพราะมันไม่พูดมาก ไม่น่ารำคาญ ไม่หาผลประโยชน์ สำคัญที่สุดคือ มันน่าสงสาร เป็นเด็กที่น่าสงสาร ถึงจะมีครอบครัวที่ร่ำรวย และมีชื่อเสียง แต่ก็ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในบ้านหลังใหญ่ ไม่ได้ถามมันหรอกว่าทำไม คิดว่าสักวันมันคงจะบอกเอง
แต่แล้ววันนึง ไอ้ฟาคนดีมันก็แปลกไป วันที่เด็กวานั่นเข้ามา ไม่ใช่ไม่รู้ว่ามันทำตัวไม่ถูก มันไม่คุ้นที่จะอยู่ร่วมกับคนอื่น แต่แค่หวังดี อยากให้มันยอมเปิดรับบ้าง คุยกับคนอื่นบ้าง อีกหน่อยมันต้องเข้ามหาวิทยาลัย ผมเองก็ยังไม่รู้ว่าจะได้เรียนที่เดียวกับมันรึเปล่า ก็แค่อยากให้มันมีเพื่อน เพื่อนคนอื่นที่นอกจากผม จนมันเริ่มที่จะตีตัวออกห่างนั่นแหละ ผมถึงได้ตระหนักถึงอะไรบางอย่างขึ้นมา บางอย่างทั้งของผมและมัน
ละสายตาจากเกม ก้มมองคนที่หลับตาพริ้มในอ้อมอก น่ารัก ใช่ นี้คือสิ่งที่ผมคิดมาตลอด อดที่จะยื่นมือบีบจมูกโด่งได้รูปนั้นไม่ได้
อื้อ อีกคนปัดมือออกอย่างรำคาญ เห็นแล้วยิ่งอยากแกล้ง
ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว จนอีกคนถลาไปข้างหลังแบบไม่ตั้งตัว มันรีบยันตัวขึ้นนั่งทั้งที่หน้าขาวๆนั่นยังตื่นตระหนกไม่หาย
“เชี่ย” มัยสบถออกมาเบาๆ ให้ตายสิ เห็นหน้ามันแล้วอยากจูบ ถึงปกติมันจะนิ่งๆไม่แสดงออก แต่นั่นเพราะไม่มีใครสังเกตมันเอง แต่ถ้ามองดีดี ใบหน้ามีเสน่ห์นั่นเปลี่ยนอารมณ์ไปตามที่นึกคิดตลอดเวลา ในสมองน้อยๆนั่นบรรจุความคิดเพ้อเจ้อไว้เป็นพันเป็นหมื่นเรื่อง มันน่ะ ชอบคิดเองเออเอง เก็บทุกอย่างเงียบไว้ในใจ ทั้งที่ผม อยากรู้ทุกเรื่องของมันขนาดนี้แท้ๆ แต่ก็ไม่เคยจะบอกอะไรกันเลย
“ลุกไปนอนบนเตียงได้แล้ว” บอกมันขณะที่ใส่เสื้อผ้า มันพยักหน้าน้อยๆและทำตาม บทจะเชื่องก็เชื่องจนน่ารัก แต่บทจะดื้อก็ดื้อจนใจหาย
ปิดไฟ ล้มตัวลงนอนข้างๆ แสงสลัวจากโคมไฟพอทำให้มองเห็นว่าอีกคนยังไม่หลับตา
“ไหนบอกว่าคืนนี้ไม่ต้องนอนไง” มันหันมาถาม คำถามตรงๆนั่นทำผมอมยิ้ม ที่มันแสดงออกไม่ได้ใสซื่อไร้เดียงสา แต่เพราะมันไม่รู้อะไรเลยจริงๆ
“แสดงว่าจะไม่ยอมบอกอะไรเลยงั้นสิ” ถามกลับ แกล้งปั้นสีหน้าเคร่งเครียด
มันทำหน้าเสีย ถึงจะอยากแกล้งให้มากกว่านี้แต่พอเห็นแววหวาดหวั่นในตานั่นก็ทำไม่ได้สักที
“เขยิบมานี่” เรียกมัน แต่เปล่า คนข้างตัวไม่ได้ขยับเขยื้อน กลับเป็นผ่ายขยับเข้าไปหาแทน สอดแขนยกหัวทุยๆของอีกฝ่ายมาหนุนหน้าอกตัวเอง มันเกร็งตัวเล็กน้อย แต่ก็ยังยอมโอนอ่อนผ่อนตาม
แน่ล่ะ ที่ผ่านมาถึงจะสนิทกันยังไง ก็ยังไม่เคยนอนเกยกันทั้งที่ยังมีสติอยู่แบบนี้
“อยากรู้อะไรก็ถามสิ ทีละเรื่อง” มันบอก อืม ลืมคิดไปบางทีอาจจะซับซ้อนจนมันพูดออกมาไม่ถูก เป็นอีกเรื่องที่มีแค่ผมที่รู้ มันไม่ได้โง่ สมองของมันน่ะดีเยี่ยมเลยล่ะ คิดและประมวลผลได้เป็นคำตอบของคำถามอย่างรวดเร็ว แต่อย่าให้อธิบายกระบวนการคิดออกมาเชียว นั่นต้องใช้เวลาสักพัก
“ไม่ชอบวาเหรอ” เริ่มคำถามแรก มันเกร็งขึ้นมานิดนึง ถึงจะแค่นิดนึงแต่ก็รู้สึกได้
“ไม่ได้ไม่ชอบ ก็เฉยๆ” คำตอบถูกส่งมาหลังจากเจ้าตัวเว้นระยะคิดไปหน่อยนึง
“พักหลังมึงชอบทิ้งกู” หลังคำถามนี้ มันเงียบไปพักใหญ่ อยากรู้คำตอบจากปากบางเฉียบนี่ ก้มมองเห็นมันทำท่าอึกอัก เหมือนอยากจะพูดแต่ไม่กล้า
“ก็มึง..มีวาอยู่แล้ว” งั้นหรือ?
“เกี่ยวอะไรกับวา” ถามกลับไปทันที จะว่าคาดคั้นก็ได้ ทั้งที่พอจะเดาสาเหตุออก แต่จริงๆที่ยอมให้วาเข้ามา ก็เพราะเพื่อมัน จนบางทีอาจลืมคิดไปว่ามันไม่ได้ต้องการ..คนอื่น
“เงียบ ไม่ตอบไม่ต้องนอน” ว่าจบเปลี่ยนเป็นพลิกตัวมันนอนหงายและคร่อมมันไว้อย่างเร็ว เห็นหน้าตื่นๆนั่นแล้วอยากจะ อืม จูบมันแผ่วเบาไปทีอย่างทีอยากทำมาตลอด คราวนี้ตาโตนั่นเบิกกว้างอย่างตกใจ น่ารัก ทั้งที่อยากจะรอให้อะไรมันชัดเจนกว่านี้ แล้วค่อยแสดงออกต่อมันให้มันรู้ว่าคิดยังไง แต่พอมันมานอนอยู่ใต้ร่างแบบนี้แล้ว...มันอดไม่ได้จริงๆ
“จะ จูบทำไม” มันถามทั้งที่เห็นได้ชัดว่ายังตกใจไม่หาย ยังไงดี จริงๆก็แค่หมั่นเขี้ยว มันน่ารัก เลยอยากจูบ
“ไม่ตอบหนึ่งคำถาม จูบหนึ่งที”
ผมตกใจกับการกระทำแปลกๆของที่หนึ่ง แปลกมันแปลกไปจริงๆ ไม่คุ้นเลย ที่หนึ่งวันนี้ทำให้ผมสับสน ความคิดต่างๆตีรวนในหัวเต็มไปหมด
ให้นอนหนุนออกเอย แนบชิดกันแบบนี้ ทั้งยังจูบที่พึ่งเกิดขึ้นอีก ถึงจะแผ่วเบาอย่างนั้น แต่ก็ชัดเจนอยู่ในใจ มันคิดอะไรของมันอยู่ ทำไมถึงทำแบบนี้ คนที่เป็นเพื่อนกันทำแบบนี้ก็ได้เหรอ
“ไม่ตอบหนึ่งคำถาม จูบหนึ่งที”
“ดะ ได้ไง บังคับเลยนะนั่นอ่ะ” เผลอพูดไป เพราะตกใจ คนข้างบนทำหน้าเครียดใส่ กูพูดอะไรผิดงั้นเหรอ
“ไม่เต็มใจ รังเกียจงั้นสิ” มันว่า ใจหาย ไม่ได้ตั้งใจให้มันคิดอย่างนั้น รีบส่ายหน้าพัลวัน อย่าได้เข้าใจผิดสิ
“ที่หนึ่ง กูไม่ได้รังเกียจนะ แต่..มึงอย่าบังคับสิ นะ” เผลอออดอ้อนไม่รู้ตัว ไม่บ่อยหรอกที่จะอ้อนมัน จริงๆอยากอ้อนนะ แต่กลัวมันรำคาญ
“กูทำให้มึงอึดอัดรึเปล่า” ถามพร้อมสายตาคาดหวังรอคอย หวังอะไร รออะไร?
“ปะ เปล่า” ค่อยๆเหยียดสองแขนโอบรอบคอมัน หรือจะลองบอกดู ที่หนึ่งเป็นคนใจดี แม้มันอาจไม่ได้คิดเหมือนกัน แต่ก็คงไม่เลิกคบเป็นเพื่อน เขิน อาย มากกว่าเดิมซะอีก เอาไงดี ทำไงดี
“นอนเหอะ” มันพลิกตัวกลับไปนอนตำแหน่งตัวเองเอาดื้อๆ แล้วที่ผมอุตส่าห์ทำใจกล้าไปล่ะ เงิบไปเลย
“มึง โกรธอะไรกูรึเปล่า” ถามมันให้แน่ใจ สำหรับผม ใครๆทั้งโลกไม่ต้องมาสนใจผมก็ได้ ขอแค่ให้มีที่หนึ่งอยู่ข้างๆก็พอ
“เปล่า ไม่โกรธหรอก มึงก็รู้กูไม่เคยโกรธมึง ดึกแล้วนอนเหอะ” มันบอกแต่ทำไม ไม่ได้รู้สึกสบายขึ้นสักนิด ก่อนหน้านั้นมันไม่เคยโกรธ ก็จริง แต่ตอนนี้เหมือนว่าระหว่างเรามันแปลกๆไม่เหมือนเดิม มันบอกว่าผมแปลกไป ผมกลับคิดว่ามันต่างหากที่กำลังเปลี่ยนไป
เมื่อไม่ไว้วางใจในคำตอบ จึงค่อยๆขยับไปแนบชิดตะแคงกอดมันไว้ มันเลื่อนแขนให้ผมได้หนุน อื้อ เป็นไงเป็นกัน ใจกล้าหน้าด้านขนาดนี้แล้ว ยังไงคืนนี้ก็ต้องบอก แรงฮึดมาจากจูบเบาๆของมันนั่นแหล่ะ ก็ถ้ามันไม่ได้คิดอะไรบ้างก็คงไม่จูบ
“มีอะไร หืม” สุดท้ายผมก็ได้แต่เงียบ และเป็นมันที่เอ่ยปากถามขึ้นมาก่อน
“รัก” บอกไปแล้ว บอกไปเบาๆ ถึงจะเบามากแต่มันต้องได้ยินแน่ๆ ไม่กล้าเงยหน้ามอง
ทั้งห้องมีแต่ความเงียบ มันไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมา ผมก็ไม่กล้าพูดอะไร หวาดหวั่น กลัว มุ่งหวัง รอคอย ผสมปนเปกันไปหมด จนตาร้อนผ่าว อือ อยากจะร้องไห้แล้วนะ
“นี่” สะดุ้งเมื่อมันเรียกเบาๆ พร้อมกับน้ำตาหยดแรกที่ไหลออกมา
“อึก” ทั้งที่กลั้นเสียงไว้ แต่ยังหลุดสะอื้นออกมาจนได้ ทำไงดี
“ร้องทำไมครับ” เสียงจากมัน ไอ้บ้า ต้องไห้บอกทุกอย่างหรือไง ทุบอกมันไปแรงๆหนึ่งที จะขยับตัวออกแต่ก็ทำไม่ได้เมื่อแขนอีกข้างของมันล็อคเอวเอาไว้
“ก็มึงอ่ะ อึก มึงนั่นแหละ” โวยวายใส่ไอ้ตัวตนเหตุที่แม่งไม่ได้รู้ตัวเองเลย ว่า โค ต ร ทำให้กูจิตตก
“กูทำไม ฟา” มันถามกลับมา นั่นสิ มันทำไม ผมบอกรักมันเป้เรื่องของผม ส่วนการที่มันจะตอบรับรึเปล่านั่นก็เป็นเรื่องของมัน ผมมีสิทธิ์อะไรจะไปโวยวาย
“ขอโทษ” บอกเสียงแผ่ว จะโกรธ จะรำคาญมั้ยน่ะ มันเคยบอกว่าผมไม่น่ารำคาญ ไม่วุ่นวาย แล้วที่ผมกำลังทำอยู่นี้ล่ะ อึก
“ขอโทษทำไม” มันยังคงถาม ถามอย่างกับจะต้อนให้จนมุม
“ขอโทษที่เผลอไปชอบ ขอโทษที่ทำตัวน่ารำคาญ ขอโทษ..อุ๊บ อื้อ” ไม่ทันที่จะจบประโยค มันดึงผมไปจูบไม่ทันตั้งตัว ไม่ใช่แค่แตะ ริมฝีปากร้อนผ่าวนั่นดูดเม้ม กดย้ำราวจะยั่วเย้า ยาวนาน กว่าจะปล่อยให้ได้หอบหายใจ ไม่กล้ามองหน้า ยิ่งไม่เข้าใจมันมากกว่าเดิมอีก ทำแบบนี้อดที่จะคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ แต่แล้วยังไงล่ะ ในเมื่อมันเองที่คอยย้ำอยุ่ตลอดว่าผมเป็นเพื่อน
ฉับๆ ตัดไว้ตรงนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อตอนจบให้นะจ้ะ.
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] เอ่ยคำ...รัก พรุ่งนี้ลงตอนจบจ้ะ (อ่าน 1495 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก