เห็นกระทู้นี้แล้ว ก็เข้ามาอ่าน รีรอว่าจะพิมพ์อะไรลงไปดีไหม ถ้าจะบอกว่าไม่เคยเจอปัญหาพรีออเดอร์ก็ใช่ เพราะไม่เคยสั่งพรีออเดอร์กับสำนักพิมพ์นี้ แต่ปัญหาของดิฉันเป็นเรื่องอื่น สิ่งที่จะพูดต่อไปนี้ หากทางสำนักพิมพ์ผ่านมาเห็น ดิฉันต้องขออภัยอย่างสูงนะคะ ถือว่าเป็นการติเพื่อก่อก็แล้วกันนะคะ ไม่ได้ต้องการจะให้เกิดการบาดหมางใดๆ ทั้งสิ้น แต่พูดด้วยความบริสุทธิ์ใจ และความหวังดีเพื่อให้ผลงานในอนาคตออกมาดีที่สุดเท่าที่จะดีได้
เรื่องของเรื่องคือ ดิฉันซื้อหนังสือของไร้กรอบหลายเรื่อง แต่มิได้ซื้อออนไลน์ ดิฉันไปซื้อที่ร้านค่ะ พอดีอยู่ต่างจังหวัด แล้วมีร้านหนึ่งเขาเอามาขายประจำ ก็ไปซื้อบ่อยๆ ซึ่งก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรนะคะ กระทั่งดิฉันซื้อหนังสือเรื่อง "รักจัง" ของคุณหมี ซึ่งอยากจะเรียนว่าเป็นนิยายที่รักมากๆ ตามมาตั้งแต่บอร์ดอินุฯ กระทั่งเอามาลงที่เล้าดิฉันก็ยังตามอ่าน เพราะติดใจในรสมือของคุณหมี (ซึ่งกว่าจะเขียนนิยายแต่ละเรื่องก็นานปี และเด็ดๆ ทั้งนั้น) พอดิฉันเห็นว่าได้ตีพิมพ์กับไร้กรอบ ก็เลยออกล่าเลยค่ะ พอดีไปเจอที่ร้านนี้ จึงได้ซื้อหามาไว้เป็นการครอบครอง
ดิฉันอาจเป็นคนหยุมหยิม มากเรื่อง และจุกจิกก็ได้มั้ง เลยไม่ค่อยพอใจกับหนังสือเรื่องรักจังที่ได้มาเท่าใดนัก ไม่พอใจนี้มิใช่เนื้อเรื่อง และมิใช่รูปเล่ม แต่เป็นการจัดหน้าและฟอนต์ที่ใช้ หากท่านใดมีหนังสือเล่มนี้อยู่ในมือ ดิฉันว่าก็คงจะเข้าใจความหมายของดิฉัน คือตอนนี้ก็ยังอัดอั้นตันใจอยู่ เพราะกะว่าหากได้มาแล้ว ก็คงจะมานอนตีพุงอ่านให้หนำใจไปทีเดียว แต่การณ์หาได้เป็นเช่นนั้นไม่ จนบัดนี้ก็ปาเข้าไปหลายเดือนแล้ว ดิฉันก็ยังอ่านไม่พ้นบทที่สาม เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น นิยายที่คนๆ หนึ่งชอบนักหนา ทำไมจึงไม่สามารถทำให้คนผู้นั้นอ่านจนจบเล่มได้
ปัญหาดังที่ได้กล่าวอ้างข้างบนมี ๒ ข้อ ดังต่อไปนี้
๑. ฟอนต์
หนังสือเล่มนี้ใช้ฟอนต์ในแบบที่ไม่มีหัว ปรกติอักษรไทยจะเป็นกลุ่มอักษรที่มีหัวใช่ไหมคะ ภาษาไทยใช้ตัวอักษรที่สามารถสืบสาวไปได้ว่ามีอิทธิพลมาจากอักษรขอมโบราณ และหากจะล้วงลึกไปกว่านั้นก็น่าจะมีอักษรของอินเดียใต้อยู่ด้วย และเป็นภาษาทีต่อกันเป็นพรืดโดยมีเว้นวรรคในจำนวนน้อย แต่นี่มิใช่ประเด็น จุดสำคัญคือ...(นี่อาจถือว่าเป็นความเห็นส่วนตัว) หนังสือเรื่องรักจังถูกพิมพ์ด้วยตัวอักษรที่ไม่มีหัวดังได้กล่าวมา และขนาดฟอนต์ก็เล็กมาก กับการที่ตัวอักษรไม่มีหัวนี้เอง ทำให้เวลาอ่านบางครั้งต้องเพ่งมองเพื่อให้แยกออกว่า มันเป็นตัวอะไรกันแน่ ซึ่งดิฉันคิดว่า การใช้อักษรประเภทนี้นั้น ควรจะเป็นตัวหัวเรื่อง, หน้าปก, หรือชื่อเรื่องมากกว่า แต่ก็ไม่กล้าฟันธงลงไปเพราะไม่ได้ทำงานสายโรงพิมพ์
๒. ภาพลายน้ำ
ดิฉันไม่รู้ว่าเล่มที่ดิฉันครอบครองเป็นเจ้าของอยู่นี้อาจเป็นเล่มเดียวที่มีตำหนิหรืออะไรยังไง แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ ในหนังสือรักจังนี้ ภายใน เป็นการพิมพ์แบบขาวดำ ซึ่งก็หมายความว่า ตัวหนังสือเป็นสีดำ และหน้ากระดาษสีขาว และสิ่งที่เพิ่มขึ้นมาคือ ภาพลายน้ำสีเทาเข้มที่มีเกือบทุกหน้า เป็นภาพลายน้ำที่ซ้อนทับกับตัวหนังสือ ซึ่งแม้จะถูกทำให้จางลงโดยเป็นสีเทา แต่มันก็ยังเป็นทัศนวิสัยที่นับว่าแย่สำหรับการอ่านอยู่ดี ดิฉันเข้าใจว่าการจัดพิมพ์เอกสารอะไรก็ตาม ด้วยจุดประสงค์สำหรับการอ่าน จำเป็นต้องจัดพิมพ์โดยมิให้มีอะไรอื่นมาเป็นตัว distraction สายตาผู้อ่านใช่ไหมคะ ในหน้าที่เป็นเนื้อหาควรจะมีแค่ตัวหนังสือเนื้อเรื่องใช่ไหม (ไม่นับชื่อผู้เขียนและชื่อเรื่องกับเลขหน้าที่จะอยู่ตรงขอบกระดาษด้านบนหรือล่าง) เพื่อที่จะให้ผู้อ่านได้อ่านเนื้อเรื่องโดยไม่มีอย่างอื่นมารบกวนสายตา นอกจากตัวอักษรนั้นๆ ซึ่งเมื่อภาพลายน้ำนี้ประกอบเข้ากับตัวหนังสือไม่มีหัวดังกล่าว จึงทำให้ไม่สะดวกนักที่จะอ่าน
จากเหตุผลดังได้กล่าวมาข้างต้น ดิฉันขอสำนักไร้กรอบอย่าได้รู้สึกว่าเป็นการสบประมาทหรือต่อว่าต่อขาน แต่ดิฉันอยากจะให้เห็นใจว่า ผู้อ่านนิยายวายนั้น แม้จะไม่ใช่ประชากรวงกว้าง แต่ก็มีมาจากหลายช่วงอายุ ซึ่งบางทีก็มีปัญหาเรื่องสายตา บางทีการเพ่งหน้าจอคอมพิวเตอร์มากๆ มันก็ทำให้สายตาแย่ลง เราจึงต้องเลือกอ่านนิยายที่ชอบในแบบรูปเล่มบ้าง เพราะคงไม่มีแสงจ้าจนตาพร่า แต่กลับพบว่ามันเจ็บตามากกว่าอ่านในจอคอมพ์ฯ เสียอีก คือหลังจากเพ่งอ่านเรื่องรักจังนานๆ เมื่อปิดหนังสือไปแล้วก็ยังเห็นภาพ after image อยู่อีกนาน จนต้องหลับตาลงอยู่นานนาที ภาพนั้นจึงหายไป
สุดท้ายอยากจะบอกว่า ถ้าสำนักไร้กรอบจัดพิมพ์นิยายที่ชอบ ดิฉันก็ยังจะซื้อนะคะ แต่อยากจะให้ดูเรื่องการจัดพิมพ์สักหน่อย เพราะการอ่านหนังสือถือเป็นกิจกรรมผ่อนคลายอย่างหนึ่ง อย่าทำให้มันกลายเป็นประสบการณ์ที่ไม่ดีเลยค่ะ
ปล. ขอบคุณคุณ iforgive ที่ตั้งกระทู้ขึ้นมาค่ะ
หัวข้อ: สำนักไร้กรอบ ... ใครรู้สึกแบบพี่บ้าง (อ่าน 12791 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก