จริงๆ แล้ว วันนี้ก็เป็นวันปกติเหมือนทุกวันครับ
ผมกับเพื่อนก็เดินมากินข้าวที่โรงอาหารเหมือนทุกวันครับ
แล้วพวกผมก็เดินไปที่โต๊ะประจำเหมือนเดิม แต่มันดันมีคนนั่งแล้ว ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร จริงๆผมจะไปหาโต๊ะใหม่นั่งก็ได้นะครับ ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุผลหนึ่ง…
…ฝ่ายตรงข้ามมันคือถาปัตย์
ซึ่งกูคือวิศวะ ใครจะยอมให้มึงมาหยามถึงถิ่นกูกัน…
“ เห้ยไอ้จอม เอาเลยไหมวะ” เพื่อนผมคนหนึ่งถามขึ้น มันชื่อไอ้หนึ่งครับ ตัวไม่ถึงกับดำผิวออกแทนๆ มีเคราแพะด้วย เลือดรักชาติรักคณะน่าจะสูงเชียวครับ ดูจากหน้ามันงี้ ขึ้นใหญ่เชียวเพื่อนกู ดูถ้าวันนี้จะได้มีเอาเลือดออกจากปากมั่งล่ะ อ๊ะๆ ฝั่งนั้นนะไม่ใช่ฝั่งผม
“ก็ต้องเอาเลยดิวะ แม่งกล้ามาถึงขนาดนี้ ปล่อยไว้ได้ไง” ไม่ใช่ผมครับ เป็นเพื่อนผมอีกคนชื่อลูกชิด ไอ้ห่านี่สูงมาก บึกมาก ล่ำมาก ขาวมาก หน้าจีนๆ แต่มันก็ไทยแท้นะ สงสัยเชื้อตั้งแต่สมัยอยุธยาโน่นมั้ง ปกติเป็นคนรักสงบ พอมีเรื่องตบตีงี้มีหูผึ่ง ขอให้เรียกมัน
“ เห้ย รอดูท่าทีก่อนดีไหมวะ เขาอาจจะมาดีมากินข้าวเฉยๆก็ได้” ไอ้สัด กูกำลังจะพูด ขัดกูอยู่ได้ เป็นไอ้เดือนครับ กลุ่มผมไอ้นี่หงุมหงิมติ๋มสุด ใส่แว่นด้วยนะท่าทางเป็นเด็กเรียนมาก เอาเข้าจริงเกรดแม่งโคตรจะโหล มันทำท่าจะเข้าไปปรามพวกไอ้หนึ่งกับไอ้สูง แต่อีกคนก็ดีนขัดขึ้นซะก่อน
“ แล้วมันจะยังไง โรงอาหารคณะพวกแม่งก็มี มาแดกอะไรของพวกกู ข้ามมาถิ่นอริงี้แม่งมาหาเรื่องท้าวัดใจกูนี่หว่า” เห้ยใจเย็นอีหนู อย่าเพิ่งรีบร้อน มีอะไรค่อยๆ พูดค่อยๆ จากันดีๆ นะน้องนะ ไอ้นักเลงนี่ก็เพื่อนผมอีกคนนะครับ เสือกมีแต่แปลกๆ ชื่อกะทิครับ ชื่อสาวน้อย มาดูตัวจริงครับ หัวแดงๆเด่นมาแต่ไกล หน้างี้เถื่อน หงิกงอ บูดเป็นตูดลิง เอะอะตีครับเอะอะตี และในขณะที่ผมกำลังเวิ่นเว้อให้พวกคุณอ่านอยู่นี้ พวกแม่มก็ไปไกลแล้วครับ ทำถ้าจะไปเคลียร์ เอาจริงกันเต็มที่เลยทีเดียว ราวจะไปรบสนามเวียดนามกู้ชาติเชื้อพงศ์พันธุ์
ผมกับไอ้เดือนเหรอครับ..?
อยู่ไปก็ทำอะไรได้วะ ถอยออกมาสิครับ ปล่อยให้มันเคลียร์กันไปเดี๋ยวกูจะคอยเป็นแบคอัพให้อยู่ตรงนี้แหละ
แต่ทันทีที่พวกนั้นมันเดินไปถึงที่โต๊ะครับ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น พอหันไปมองเจ้าของเสียงครับ ไม่อยากพูดก็ต้องพูด โคตรจะหล่อเกินคน หน้างี้คม ผิวขาวผ่องออร่าพี่แกเล่นเอาพวกผมแสบตาเลย ดั้งก็โด่งงง โด่งจนผมนึกหมั่นไส้อยากจะหักทิ้งแล้วเอามาประกอบใส่ของตัวเอง กล้ามเนื้องดงามซิกแพ็กเป็นลูกๆกระแทกตาทะลุเสื้อ
มึงแบ่งมาให้กูมั่งเถอะ!
พวกผมทุกคนก็หันไปมองหมดครับ จ้องด้วยสายตาคาดคั้นประมาณว่ามึงจะพูดอะไร แล้วทันใดนั้นพวกผมก็ต้องตื่นตาตะลึงใจในพี่หล่อคนนั้นครับ โดยเฉพาะผมที่อึ้งเป็นพิเศษ อึ้งจนผวาหน้าซีดกันเลยทีเดียว พี่แกล้วงคัตเตอร์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วจ้องมาทางผม วินาทีนั้นผมกลัวมาก แล้วในที่สุดพี่แกก็พูดขึ้นมาว่า
“มาสร้างบ้านกับพี่มั้ยน้อง”
แล้วมันก็เริ่มขึ้นครับ
---จบ?---
ใช่ จบแล้ว จบเลย มันก็มีแ่นี้แหละค่ะ ติชมกันมาได้นะคะ //กราบงามๆ
หัวข้อ: [เรื่องสั้นตอนเดียวจบ]มาสร้างบ้านกับพี่มั้ยน้อง(มันสั้นจริงๆนะคะ...) (อ่าน 2398 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก