หัวข้อ: [เรื่องสั้น] HOLE (แนวสยองขวัญล่ะมั้ง) 21/06/2014

[Pine-nappo]

***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************


ลองแนวนี้ดูบ้างป่ะไร แนวถนัดนะนี่ฮี่ๆ

[Pine-nappo]

Intro



   .........ถ้ามีใครบางคนบอกให้คุณรออะไรบางอย่าง อย่างมีความหวัง คุณจะรอมันไหม รอทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้มันมา รอทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจุดสิ้นสุดของการรอคอยนั้นอยู่ที่ไหน รอทั้งๆที่รู้ว่าจะไม่มีอะไรดีขึ้นมา คุณจะยังรอ หรือว่าทิ้งมันไปแล้วเริ่มต้นใหม่......




บทที่ 1


   ชายหนุ่มร่างบางนั่งนิ่งเงียบมาตลอดในรถของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ เครื่องปรับอากาศภายในรถยังทำงานอย่างดีเยี่ยม เขานั่งนิ่งๆมาตลอดทางตั้งแต่มหาวิทยาลัยมาจนถึง “บ้าน” ที่เขากำลังจะซื้อ


นายหน้าท่าทางลุกลี้ลุกลนซับเหงื่อที่ไหลออกมาไม่ขาดสายบนใบหน้าอ้วนกลม เขาค่อนข้างกระสับกระส่ายไม่ใช่เพราะเงินก้อนโตนี่หรอกหรือที่ต้องกลับมาที่นี่อีกครั้ง ไม่ใช่เพราะค่าเทอมแพงหูฉี่ของลูกสาวเขาหรอกหรือที่ต้องกลับมาอีกครั้งทั้งๆในใจไม่ได้อยากมาเสียเลย แล้วถ้าผู้ชายคนนี้ไม่เลือกบ้านหลังนี้ล่ะ คิดวนไปวนมาเหงื่อก็ออกมาอีก “เอ่อ คุณคิมครับ เลี้ยวขวาด้านหน้าก็ถึงแล้วครับ” นายหน้าคนนั้นบอกกับเขา “ครับ” คิมรับคำช้าๆ


เขาอยากย้ายออกมาจากบ้านนั้นเต็มทน เขาเบื่อกับ จินลูกพี่ลูกน้องจอมจุ้นจ้านที่ชอบเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขาออกนอกหน้า ทั้งๆที่เขาเองก็ปฏิเสธทั้งนิ่มนวลและรุนแรงไปแล้ว แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนใจ จนกระทั่งเมื่อสัปดาห์ก่อน จินบุกเข้ามาในห้องส่วนตัวของเขาแล้วะพยายามจะใช้กำลังบังคับข่มขืน ดีที่เขาหนีออกมาได้ก่อนจึงหลบไปอยู่บ้านเพื่อน เขาตั้งหลักอยู่นานก่อนจะชวนเพื่อนไปเก็บข้าวของที่มีอยู่น้อยนิดนั้นออกมา และทิ้งบ้านไปอย่างไม่คิดจะหวนกลับ


 เพื่อนของเขาติดต่อนายหน้าหาบ้านให้ เขาไปดูมาแล้ว 2-3 ที่แต่ทว่ายังไม่ถูกใจเอาเสียเลย คิมคิดเพลินๆ รถก็มาหยุดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง บ้านหลังนั้นเป็นบ้านชั้นเดียวค่อนข้างสูงคล้ายๆกับจะมีชั้นลอย ประตูรั้วทำด้วยไม้หนาๆเหมือนกับรั้วที่ยาวออกไป นายหน้าไขกุญแจบ้านก่อนจะผลักประตูรั้วเบาๆ คิมก้าวเข้าไปภายในเขาหยุดยืนมองบ้านหลังนั้นเนิ่นนาน จิตใต้สำนึกบางอย่างบอกเขาว่าที่นี่จะเป็นที่ๆเขาต้องอาศัยอยู่ตลอดไป เหมือนได้ของที่หายไปคืนมา “ผมตกลงซื้อบ้านหลังนี้แหละ” คิมบอกกับนายหน้าที่มีสีหน้าโล่งอกอย่างประหลาด “ครับๆ” นายหน้ารีบกุลีกุจอต้อนเขาขึ้นรถก่อนจะล็อคกุญแจแน่นหนาแล้วขับออกไป ด้วยความรีบทั้งสองจึงไม่เห็นแมวสีขาวปลอดตัวใหญ่ ดวงตาที่ข้างหนึ่งเป็นสีม่วงส่วนอีกข้างเป็นสีแดงนั้นฉายประกายประหลาดก่อนที่มันจะเดินหายไป


   บ่ายวันนั้นคิมก็ได้บ้านหลังนั้นมาครอบครอง ออกจะเร็วกว่าปกติสำหรับเขาเนื่องจากการซื้อขายปกติทั่วไปน่าจะใช้เวลาราว 1-2 วันเป็นอย่างต่ำ หากแต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก คิมตรงกลับบ้านทันทีที่เสร็จสิ้นธุระเรื่องบ้านใหม่ของเขา พุดคือเพื่อนและญาติเพียงคนเดียวบนโลกใบนี้ซึ่งคิมมาขออาศัยอยู่เมื่อ อาทิตย์ที่ผ่านมา พุดเป็นเด็กในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเช่นเดียวกับเขา หากแต่ทั้งสองกลับสนิทกันเพราะผู้หญิงที่อุปการะเขาไปนั้นมีน้องสาวซึ่งก็อุปการะพุดไปเช่นเดียวกันทั้งสองจึงเปรียบเสมือนลูกพี่ลูกน้องกันตามศักดิ์และสิทธิที่ควรจะมี


พุดนั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่นอยู่ก่อนแล้วคิมเดาเอาว่าพุดน่าจะเพิ่งกลับจากการสอนในวันนี้ “พุด คิมได้บ้านแล้วนะ” คิมพูดก่อนจะลงนั่งบนเก้าอี้ข้างๆพุด “อืม ดีแล้ว ถ้านายสบายใจจะทำอะไรก็ทำเถอะ” คิมมองพุดก่อนจะเอ่ยออกมา “พรุ่งนี้ฉันจะย้ายเข้าไปแล้ว นายช่วยฉันได้ไหม” ซึ่งพุดก็พยักหน้าเบาๆ “ฉันคิดค่าแรงนะหนุ่มน้อย” คิมยิ้มบางๆก่อนที่ทั้งสองจะทานอาหารเย็นร่วมกัน 


คิมเก็บของที่มีอยู่ไม่มากของเขาลงกล่องกระดาษในเย็นวันนั้น พลันสายตาก็เห็นอะไรขาวๆที่มุมห้อง สิ่งนั้นขยับกระดุกกระดิกก่อนจะพุ่งตรงมาหาเขา “เฮ้ย!” คิมร้องเสียงดังทำให้พุดซึ่งอยู่อีกห้องวิ่งออกมาดู “ตายๆ ฮันทำไมมาอยู่นี่ล่ะ” พุดพูดพลางอุ้มสุนัขตัวขนาดกลางสีขาวปลอดขึ้นมา “อะไรน่ะ พุดจะเลี้ยงหมาเหรอ น่ารักจังเลย” คิมพูดก่อนที่จะเอื้อมมือไปจับหัวของสุนัขตัวนั้น “อืม กะว่าจะเอาไปไว้บ้านนายน่ะ ที่นี่มันไม่มีที่ให้วิ่งเลย” คิมพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงรู้กันว่าพรุ่งนี้เจ้าหมาน้อยได้ไปอยู่กับเขาแน่นอน “เอาสิ ฉันเองก็คงเหงานะไม่มีนายอยู่ด้วย” คิมพูด


 พุดยิ้มจางๆก่อนจะอุ้มหมากลับห้องไป เช้าวันรุ่งขึ้น พุดและคิมรวมทั้งหมาน้อยก็มาถึงบ้านใหม่พร้อมๆกับสัมภาระ หลายกล่อง “บ้านสวยนี่” พุดเอ่ยขึ้นก่อนที่คิมจะไขกุญแจเข้าไปในบ้านทั้งสองช่วยกันลำเลียงของออกจากรถขนก่อนจะปาดเหงื่อออกจากใบหน้า “ฝุ่นเยอะจริงๆ แปลกดีนะที่บ้านแบบนี้จะมีเฟอร์นิเจอร์แถมให้ด้วย นี่น่ะของดีทั้งนั้นเลยนะคิม” พุดพูดขึ้นตามประสาคนชอบของเก่า


ทั้งสองช่วยกันทำความสะอาดโดยที่คิมรับผิดชอบชั้นลอยของบ้านซึ่งเขาตั้งใจไว้ว่าจะวางที่นอนและชั้นหนังสือ ส่วนชั้นล่างนั้น พุดกำลังทำความสะอาดอยู่อย่างขยันขันแข็ง ทั้งสองทานอาหารง่ายๆบนโต๊ะกินข้าวตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่ระหว่างส่วนของครัวกับห้องนั่งเล่นภายในบ้าน ก่อนจะสรุปว่าจะออกไปเก็บรอบๆบ้านให้เรียบร้อยภายในวันนี้


ชายหนุ่มทั้งสองสวมหมวกฟางที่ซื้อมาตั้งแต่สมัยมัธยมขึ้นสวมก่อนจะพากันเดินออกไปนอกบ้าน ดอกไม้และต้นไม้ขึ้นอย่างสวยงามรอบบ้านมีทั้งดอกไม้ที่มีกลิ่นหอมและดอกไม้ที่ไม่มีกลิ่นหากแต่สีสันจัดจ้าน ต้นไม้ใหญ่ให้ใบหนาทำให้บรรยากาศในบ้านร่มรื่นขึ้นทันตา ใต้ต้นไม้นั้นมีชิงช้าอันใหญ่ทำจากไม้ท่อนหนาอันหนึ่ง ไกวช้าๆไปตามแรงลม สายตาของคิมนั้นทอดมองออกไปไกล เขามองเห็นบ่อน้ำเล็กๆอันหนึ่ง จึงสะกิดให้พุดออกเดินไปดูด้วยกัน


 บ่อน้ำนั้นสร้างจากปูนและอิฐสีแดงสด ขอบปากบ่อมีตะไคร่เกาะเต็มไปหมด เหนือปากบ่อมีคานอันเล็กแต่ดูแข็งแรง บนคานนั้นมีเชือกที่ดูเก่าๆอยู่เส้นหนึ่งห้อยร้อยกับถังไม้ใบย่อมซึ่งวางอยู่เหนือปากบ่อ “บ่ออะไรนะ” คิมพูดกับพุดก่อนจะเดินเข้าไปใกล้อีก ทั้งสองก้มลงจะมองบ่อน้ำนั้นให้ชัดเจนว่าลึกตื้นมากแค่ไหน “แซ่ก” แมวสีขาวตัวหนึ่งกระโดดมาจากที่ใดไม่ทราบพุ่งเข้าใส่คิมทำให้คิมนั้นเซไปหลายก้าวส่วนเจ้าหมาฮันก็เห่ากรรโชกไม่หยุดใส่พุด ทำให้ความตั้งใจที่จะดูปากบ่อล้มเลิกไป “แมวที่ไหนเนี่ย” คิมพูดพลางดูแมวในอ้อมแขน

แมวตัวนั้นมีสีขาวสะอาดตา ทว่าดวงตากลับแปลกประหลาด ตาข้างหนึ่งของมันเป็นสีม่วงสวยประหลาดส่วนอีกข้างหนึ่งเป็นสีแดงสด “เหมือนตาของฮันเลย”  พุดบอก เขาเองก็เพิ่งเก็บฮันได้ก่อนที่พุดจะย้ายบ้านนี่เอง “ดูนี่สิเหมือนมุคุโร่เลยว่าไหม” คิมพูดถึงการ์ตูนที่ตนอ่านค้างไว้ก่อนจะย้ายออกจากบ้านของพุด “นายจะเลี้ยงแมวด้วยเหรอ ทั้งหมาทั้งแมวเลยนะ” พุดเอ่ยถามความต้องการ ซึ่งคิมก็พยักหน้า “ฉันอยากเลี้ยงมันนะ” คิมก้มลงมองแมวก่อนจะถามแมวว่า “นายอยากมาอยู่กับฉันไหม มาอยู่ด้วยกันเถอะนะ” เจ้าแมวตะปบใบหน้าของคิมทำให้คิมหัวเราะเบาๆก่อนจะปล่อยมันให้เป็นอิสระ เพื่อทำสวนที่ตั้งใจไว้โดยลืมเรื่องบ่อน้ำไปสนิท และไม่มีใครสังเกต เจ้าแมวและเจ้าหมาก็สบตากันอย่างมีความหมาย ก่อนที่เจ้าแมวจะแสยะยิ้มออกมาพร้อมๆกับเจ้าหมา โชคชะตาของคิมและพุด หยุดเดินตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา....



TBC


SPEAK:

เรื่องนี้มาจากเค้าโครงเรื่องจริงค่ะ คือพอดีที่บ้านที่ต่างจังหวัดมีบ่อ (ตอนเด็กๆแม่บอกว่ามีคนตกลงไปตานบานเบะเลยกลัวมาก) แล้วคราวนี้พอโตแล้วไง ไม่กลัวอะไรแล้วไง แม่บอกให้ลงไปบ้านที่ต่างจังหวัดนี่ล่ะค่ะก็เลยได้มีโอกาศกลับไปพบพี่บ่ออีกครั้งหนึ่ง ปรากฏว่าบ่อน้ำมันถล่มลงมา เลยต้องซ่อมแซมบ่อไปค่ะ ป้าข้างบ้านก็มาไซโคว่าที่บ่อมีคนตกลงไปค่ะ อิชั้นถึงกับฟุ้งซ่านไปเลย (555+) บ่อที่บ้านลึกมากเลยนะคะ ราวๆ 20 เมตรล่ะมั้ง เอาไว้ใช้รดน้ำในสวนผลไม้ เหอๆ นึกถึงบ่อซาดาโกะทุกทีสิน่า (55555+) แต่ว่าไม่เคยมีใครตกลงไปหรอกนะคะ ถถ้าฆ่าแล้วยัดลงไปในบ่อนี่ ...ไม่ทราบเหมือนกัน ...

[IsDeer]

ได้ปั๋วเป็นหมาและแมวรึเปล่า 

[insomniac]

เรื่องน่าสนใจครับ

[Pine-nappo]

บทที่ 2

   คืนนั้นคิมนอนหลับอยู่บนเตียงใหญ่ด้วยความเหนื่อยล้า เขาให้พุดนอนค้างด้วยกันวันนี้เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายเองก็เหนื่อยพอๆกับตน หลังจากอาบน้ำจนสะอาดคิมก็ก้าวขึ้นเตียงหลังใหญ่อย่าไม่รอช้าเขาหลับตาลงและหลับไปในที่สุด ขณะที่พวกเขาทั้งสองกำลังหลับสนิทอยู่นั้น บ่อน้ำในบริเวณบ้านก็ปรากฏร่างขาวโปร่งใสลอยขึ้นมาจากบ่อ ร่างนั้นเกาะขอบบ่อไว้แน่นก่อจะส่งเสียงยานคางฟังแล้วชวนขนหัวลุก

 “ชั้น..รอ..เธอ..อยู่...กลับมาสักที...กลับมาช่วย...ชั้นสักที” เสียงนั้นเศร้าสร้อยจับใจคนฟัง “เฮอะ..เจ้าของใหม่มาไม่ทันไร อย่าเพิ่งให้เขาหนีไปจะได้ไหม จากอะไรที่มันจะได้ มันก็จะไม่ได้นะ” เสียงทุ้มๆของชายคนหนึ่งพูด “อยู่มาได้ตั้งนานในบ่อเนี่ย ทนอีกสักหน่อยจะเป็นไรไป ไหนๆก็ตายไปตั้งนานแล้วเรื่องมากจริงๆ” ชายอีกคนหนึ่งพูดตอบ “หุบปากไปซะ ไอ้คนโสโครก ..เด็กนั่น... อีกไม่นาน...อีกไม่นาน ข้าก็จะได้ทุกอย่างอย่างที่ต้องการแล้ว” เสียงยานคางนั้นยังพูดต่อ “ถ้าได้ง่ายๆล่ะก็นะ แกก็คงไม่ต้องติดอยู่ในบ่อหรอกจริงไหม” จากนั้นก็เป็นเสียงหัวเราะประสานกันของสองชายหนุ่ม กับเสียงกรีดร้องของใครอีกคน

“เฮือก!”

คิมสะดุ้งตื่นเพราะมีอะไรนุ่มๆหยุ่นๆมาโดนหน้าของเขา ลิ้นของเจ้าแมวสีขาวกำลังเลียบนหน้าของคิมเพื่อปลุกให้ตื่น เขาขยี้ตาก่อนจะชันตัวลุกขึ้นนั่งมองไปที่ริมเตียงเห็นเจ้าหมาฮันกำลังปลุกพุดอยู่เช่นกัน “พุดๆตื่น” คิมเขย่าพุดให้ตื่นนอน พุดขยี้ตาก่อนจะหาวออกมา

ทั้งสองอาบน้ำแต่งตัวกันเพื่อไปยังมหาวิทยาลัยที่ทั้งสองสอนอยู่ เย็นวันนั้นคิมกลับเข้าบ้านของเขาและอยู่คนเดียวเป็นครั้งแรก เขาเริ่มจากทำอาหารง่ายๆทานเป็นข้าวเย็นและคลุกข้าวเป็นอาหารให้กับสัตว์เลี้ยงทั้งสองซึ่งเจ้าหมานั้น พุดตั้งชื่อว่า ฮัน ส่วนเจ้าแมวนั้นยังไม่มีชื่อแต่อย่างใด คิมลูบหัวของแมวเบาๆก่อนจะเอ่ยขึ้น  “นายชื่อเฟทแล้วกัน ความหวังเพราะดีนะ” คิมพูดก่อนจะลุกเดินไปยังโต๊ะทำงานที่ตั้งไว้มุมห้อง

แมวเฟทหันมองหมาฮันช้าๆแล้วยิ้มให้กันอย่างมีเลิศนัย ชื่อเฟทไม่ได้แปลกไปจากเมื่อ 400 ปีก่อนเลยสักนิด หลักในการตั้งชื่อของคนๆนี้ยังคงเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนไปเลย อย่างนี้เรื่องอะไรที่ว่ายากก็คงจะง่ายขึ้นแมวเฟทคิดในใจ
  ช่วงเวลาราวๆ 5-6 โมงเย็นคิมก็ใส่รองเท้าแตะเดินออกมานอกตัวบ้าน เขาเดินเตะแตะเข้าไปในสวนสวยก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนชิงช้าแล้วไกวเบาๆ กลิ่นดอกไม้หอมเย็นโชยมาตาม ลม สายตาของเขาเหลือบไปเห็นบ่อน้ำอีกแล้ว เขาอยากรู้จริงๆว่าบ่อน้ำนั้นลึกตื้นเท่าไหร่ ใจเขาจริงๆอยากได้ลึกไม่มาก สักราว 5-7 เมตรเอาไว้สำหรับรดน้ำต้นไม้หรือเอาไว้ใช้เล็กๆน้อยๆเท่านั้น แต่ถ้าจะลึกมากๆเขาก็คงต้องจ้างคนมาถม กลัวว่าตัวเองจะตกลงไปมากกว่า

 “ทำไมเราถึงคิดว่าจะตกลงไปนะ” คิมคิดอย่างประหลาดใจ ก่อนจะก้าวไปใกล้ๆบ่อช้าๆ ขณะนี้คิมยืนอยู่ใกล้ปากบ่อมาก เขาจับขอบบ่อส่วนที่ไม่มีตะไคร่เกาะไว้แน่นก่อนจะชะโงกหน้าลงไปในบ่อ น้ำใสท่าทางจะเย็นอยู่เกือบเต็มบ่อ ที่ก้นบ่อมืดมาก เขามองเห็นอะไรบางอย่างสีขาวๆอยู่ที่ก้นบ่อ มองไปคล้ายๆกับร่างของคนหรือเศษของตุ๊กตาอะไรสักอย่าง คิมจ้องมองอยู่นานก่อนจะรู้สึกว่ามันขยับทั้งๆที่ผิวน้ำไม่กระเพื่อมเลยแม้แต่นิดเดียว !

คิมอยากจะถอยหลังตามสัญชาติญาณการเอาตัวรอดของมนุษย์หากแต่ว่าเท้าทั้งสองกลับตรึงอยู่กับที่ สายตาของเขาไม่สามารถละจากก้อนสีขาวนั่นได้ เขารู้ในวินาทีนั้นว่ามันคือมนุษย์ แต่มนุษย์ที่อยู่ใต้น้ำนานขนาดนั้นย่อมไม่ใช่มนุษย์แน่ คิมผงะคราวนี้เขาสามารถถอยหลังได้แล้ว แต่ก็ไม่ทันการณ์ คิมเข่าอ่อนทรุดลงตรงปากบ่อน้ำ ร่างนั้นค่อยๆโพล่ขึ้นจากน้ำช้าๆ มือขาวซีดเกาะขอบบ่อเอาไว้ก่อนที่ส่วนของหัวจะพาดขอบบ่อ เส้นผมสีซีดที่ดูไม่ออกว่าเมื่อก่อนเป็นสีอะไรนั้นเปียกลู่ไปตามแรงโน้มถ่วง ใบหน้าขาวซีดนั้นเงยหน้าขึ้นมาสบตายิ่งทำให้ คิมตะลึง ใบนั้นก็คือใบหน้าของเขาเอง ต่างกันที่ดวงตาเป็นสีแดงเหมือนเลือด กำลังมองตอบเขาก่อนที่ริมฝีปากคล้ายจะเปิดปากพูดอะไร ก่อนจะแสยะยิ้มออกมามีความเงียบที่ปกคลุมอยู่ทั่วทั้งบริเวณโดยรอบ คิมไม่แม้แต่จะหายใจ

ทันใดนั้นเอง ร่างนั้นพุ่งตรงมาหาคิมซึ่งนั่งตะลึงอยู่บนพื้น เขาเห็นแสงสีขาวบางอย่างกันเอาไว้ก่อนที่ร่างขาวซีดจะถึงตัวเขา “อย่าบ้าหน่อยเลย ถ้านายยังพูดไม่ฟังอีก ฉันจะขยี้นายทิ้งซะเข้าใจไหม” เสียงทุ้มๆนั้นบอกก่อนที่ร่างซีดๆนั้นจะเลื้อยกลับลงบ่อไปอย่างรวดเร็ว ชายคนนั้นหันกลับมาหาคิมช้าๆ เขาเป็นผู้ชายร่างสูงและไหล่หนากว่าคิมเยอะมาก ใบหน้าคมเข้มและผิวสีขาวสะอาด เขาอยู่ในชุดโบราณสีขาวทั้งชุด หากแต่ดวงตากลับเป็นสีแดงและสีม่วง “ฟะ..ฟะ..เฟท” คิมเอ่ยเบาๆทำให้ร่างสูงถึงกับเบิกตามอง น้อยครั้งนักที่คิมจะจำได้ และครั้งนี้ยิ่งทำให้เขาประหลาดใจ คิมคนนี้มีกลิ่นประหลาดยั่วยวนปีศาจอย่างพวกเขาเสมอ กลิ่นหอมที่ทำให้สบายใจเมื่อได้อยู่ใกล้ เฟทมองคิมที่ดูเหมือนจะไม่ตกใจกลัวเขาเลยอย่างสงสัย ก่อนจะช่วยให้คิมลุกขึ้นยืน แต่ทว่าร่างของคิมกลับล้มลงและหมดสติไปในอ้อมกอดของเฟทนั่นเอง



บทที่ 3

   คิมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก่อนจะปวดศีรษะอย่างรุนแรง ในสายตาเขามองเห็นชายคนหนึ่งในชุดธรรมดาทว่าดูดีอย่างร้ายกาจ ชายคนนั้นนั่งลงข้างๆเขาบนที่นอนก่อนจะเอื้อมมือมาลูบศีรษะคิมเบาๆ “ยินดีต้อนรับ คิม...” ดวงสีม่วงและแดงจ้องตรงมาไม่หลบหนีส่วนดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของคิมก็จ้องตอบเช่นกัน ในความแปลกหน้ามีความคุ้นเคย ในความคุ้นเคยมีความผูกพันบางอย่างงที่ซับซ้อนเกินกว่าที่คิมจะเข้าใจ “เฟท” คิมเรียกเบาๆซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าช้าๆ เทียบกับคนอื่นๆแล้ว คิมคนนี้ดูจะมีความสามารถพิเศษที่แฝงมา บางทีเขาอาจจะจำเรื่องราวทั้งหมดได้เร็วกว่าคนอื่นก็ได้ “ใช่แล้ว ผมเอง เฟท” คิมหลับตาลงอีกครั้งก่นจะลืมตาขึ้นใหม่ “มีเรื่องอะไรที่ผมต้องรู้ไหม” คิมถามคำถามนั้นเจาะจงไปที่เฟท ซึ่งอีกฝ่ายผ่อนลมหายใจยาวก่อนจะบอกเขา “มี เรื่องที่นายจำเป็นต้องรู้และจำเป็นต้องทำ”

   ราว 450 ปีที่แล้วคิมซึ่งในตอนนั้นก็ชื่อคิมเช่นกันเป็นเด็กพิเศษที่พ่อและแม่ของเขาได้ทำการบูชาเทพเจ้าจนขอให้เขาเกิดมา ในตอนเด็กนั้นชีวิตดูจะราบรื่นดี หากแต่อายุย่างเข้า 15 ปี คิมก็มีพลังพิเศษในการติดต่อสื่อสารกับวิญญาณ พ่อของคิมใช้ความสามารถพิเศษของคิมในการหาเงินทองเข้าบ้านมหาศาล มีคนจำนวนมากมาขอร้องให้คิมตรวจดวงชะตาและพยากรณ์อนาคต คิมในตอนนั้นเหมือนนกน้อยในกรงทอง หากทว่าความต้องการของมนุษย์ไม่มีทางหยุดนิ่ง อายุได้ 20 ปีคิมก็มีความสามารถพิเศษเพิ่มอีก 1 อย่างคือการใช้พลังบำบัดรักษาเมื่อใดก็ตามที่คิมลากฝ่ามือไปตามส่วนต่างๆของร่างกายเขาเหล่านั้นก็จะหายจากการเจ็บป่วย คิมจึงถูกเพ่งเล็งมากขึ้นเมื่อพระราชาต้องการตัวคิมเข้าวังเพื่อเป็นข้ารับใช้ส่วนพระองค์

ความทะเยอทะยานย่อมไม่หยุดนิ่ง พ่อของคิมส่งคิมเข้าวังโดยรับเงินก้อนโตจากวังหลวง หากแต่ที่ผิดแผนคือพระราชาหนุ่มนั้นตกหลุมรักคิมแต่แรกเห็น ทั้งสองใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเช่นสามีภรรยามานานหลายปี เหล่าพระสนมนางในต่างไม่พอใจคิม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ครั้งหลายปีผ่านพ้น เหล่ากบฏที่คิดต่อต้านในความรักของพระราชาหนุ่มก็ลุกฮือขึ้น

วังทั้งวังถูกเผาทิ้งทำลาย พระราชานั้นช่วยให้คิมหนีแต่ตัวเองกลับไม่รอด ส่วนคิมนั้นเมื่อเห็นคนรักตายลงตรงหน้าก็คุ้มคลั่ง กลายเป็นปีศาจ เขาสาปแช่งลูกหลานและคนที่มาทำร้ายเขา

 ‘หากใครใจคิดปฏิปักษ์ ผลกรรมนั้นข้าขอคืนสนอง ให้มันสิ้นไร้ทั้งเงินทอง แม้ผ้าผ่อนก็ไม่มีให้ติดกาย ให้เป็นโรคห่าบ้าประหลาด อาการอุจาดรักษาไม่หาย โคตรเหง้าบ้านเมืองพังทลาย ฉิบหายไม่อาจหวนคืน ’

 เสียงสาปแช่งนั้นดังก้องไปทั่วทั้งบริเวณคิมถูกจับมัดมือมัดเท้าแล้วแบกไปโยนทิ้งลงในบ่อน้ำหลังวังพร้อมกับร่างของพระราชาหนุ่มที่ไร้วิญญาณ ก่อนจะโบกปากบ่อปิดสนิท ภายในบ่อนั้นคิมอยู่กับพระราชาที่ตนรัก ยาวนานหลายวัน ขาดอาหารจนตาย จิตสำนักสุดท้ายยังไม่วายแค้น แม้เขาจะกอดร่างนั้นเนิ่นนาน คำรักหวานก็ไม่อาจได้ยินอีกครั้ง เสียงที่ทุ้มนุ่มจะวรกายสูงใหญ่ ฝ่ามืออบอุ่นที่เคยกอบกุมจับจูง อ้อมกอดที่เคยมั่นคงหายสิ้น เหลือเพียงกายหยาบที่เริ่มเน่าเปื่อยผุพังความชื้นยิ่งเร่งปฏิกิริยากับร่างกาย เนื้อหนังเริ่มหลุดร่อน คิมร้องไห้จนไม่มีเสียงแต่ไม่มีเลยสักครั้งที่เขาจะผละห่างจากร่างของพระราชา 

เขานึกโกรธทุกอย่างในชีวิต พลังของเขาไม่สามารถทำอะไรได้ในเวลานี้ มีเพียงคำสัญญาสุดท้ายก่อนที่ลมหายใจจะขาดสะบั้นลง “ท่านพี่..ชาตินี้น้องเกิดมามีกรรมนัก ขอให้ท่านพี่โปรดรอให้น้องมาเคียงคู่...กี่สิบกี่ร้อยชาติ..น้องก็จะกลับมาเคียงคู่ท่านพี่...ให้น้องเกิดมารักท่านพี่...น้องสาบาน” นับจากนั้นพระราชาซึ่งกลายร่างเป็นแมวสีขาวดวงตาด้านหนึ่งสีม่วงสวยกับอีกด้านเป็นสีแดงสดก็อาศัยอยู่ในที่ดินรกร้างนี้ตามลำพัง

จนกระทั่งผ่านไปเนิ่นนาน เจ้าของใหม่นามว่าคิมก็มีซื้อที่ปลูกบ้านดังที่เห็นในปัจจุบัน เขาซ่อมบ่อน้ำเสียใหม่ต้นไม้ทุกต้น ดอกไม้ทุกดอก อิฐทุกก้อนเขาเป็นคนสร้างเอง นับเป็นครั้งแรกที่เฟทได้เจอคิมอีกครั้งในร่างของแมว  เขากลายร่างเป็นมนุษย์ในยามค่ำคืนและร่วมรักอยู่กินตามอรรถภาพ แต่แล้ววันหนึ่งเหตุการณ์เดิมก็เกิดขึ้นอีกครั้ง คิมก็ถูกคนทำร้ายและโยนลงไปในบ่อน้ำนั้น น่าประหลาดที่เหตุการณ์เกิดขึ้นถึงสองครั้งสองครา ก่อนที่คิมจะตายลงในบ่อ เฟทซึ่งพยายามช่วยเหลือกลับได้แต่มองดูคนที่เขารักตายลงตรงหน้า เสมือนการฉายภาพซ้ำๆ เหตุการณ์นั้นย้อนกลับมาอีกครั้ง

เฟทยืนยันที่จะรอคิมในทุกชาติภพที่บ้านหลังนี้และทุกครั้งคิมจะต้องย้ายบ้านมาในช่วงเวลานี้ทั้งสองจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันช่วงหนึ่ง ก่อนที่คิมจะถูกฆ่าและโยนลงบ่อ เปรียบเสมือนกงกรรมกงเกวียนที่ทำซ้ำๆซากๆ “ถ้าสิ่งเฟทเล่าเป็นเรื่องจริงที่กำลังจะต้องเกิด แสดงว่าอีกไม่นานก็อาจจะมีคนร้ายมาฆ่าผม แล้วโยนผมลงบ่อสินะ” คิมถามขึ้นขณะอยู่ในอ้อมกอดของเฟทซึ่งตอนนี้ก้มลงจูบศีรษะที่เต็มไปด้วยกลุ่มผมนั้นเบาๆ

“ใช่ แต่ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมให้โชคชะตานั้นหมุนกลับมาอีกครั้ง” เฟทพูดด้วยเสียงจริงจัง “เราทุกคนไม่สามารถปฏิเสธโชคชะตา เพราะมันสิ่งที่คู่กับเรามาตั้งแต่เกิดและจะคงอยู่กับเราตลอดไป” คิมพูดแล้วถอนหายใจยาวออกมา ประกายตาประหลาดคุกโชนอยู่ในดวงจาสีม่วงและสีแดง โชคชะตาของคิมเขาจะเป็นคนกำหนดเอง

   อาหารเที่ยงที่เฟททำให้คิมทานนั้นอร่อยมากจนคิมประหลาดใจในการกินของตนเอง “ทำไมหรือ” เฟทถาม คิมส่ายหน้าช้าๆก่อนจะตอบว่า “ผมไม่เคยกินเยอะขนาดนี้มาก่อนเลย” เฟทหัวเราะก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างๆ “ผมมีเรื่องอยากจะถาม” เฟทพยักหน้าเชิงให้เขาถามได้ “คนที่อยู่ที่บ่อน้ำใช่ผมหรือเปล่า” เฟทมองหน้า คิมก่อนจะตอบ “ใช่ เขาคือส่วนหนึ่งของคุณ ส่วนที่เป็นความแค้น ส่วนที่ไม่เข้าใจและน้อยใจในโชคชะตา ส่วนที่ร้ายกาจ หรือเรียกง่ายๆว่าความอาฆาตของคุณนั่นแหละ ตัวตนบางส่วนของคุณสร้างเขาขึ้นมา หลอมรวมกับความแค้นของผม มันก็เลยกลายเป็นอย่างที่เห็น เขาอยากจะทำร้ายคนที่ฆ่าเขาในทุกชาติ” คิมเหม่อมองออกไปยังบ่อน้ำนั้น เขาเห็นร่างโปร่งใสจ้องตอบอยู่ก่อนอย่างไม่สะทกสะท้าน

 “ผมคุยกับเขาได้ไหม” เฟท หันกลับมามองหันที “เอาจริงเหรอ” เหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาทำให้เฟทไม่ไว้ใจ นิน สักเท่าไหร่ จู่ๆก็จะกระโจนใส่ร่างของคิมซะอย่างนั้นก่อนจะถอนหายใจยาวออกมา เขากุมมือเล็กๆไว้ไม่ปล่อยก่อนจะผลักประตูออกไปสู่สวนและบ่อน้ำ นินซึ่งนั่งไขว่ห้างอยู่บนขอบบ่อจ้องตรงกลับมามาดวงตาสีแดงสดนั้นไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ “มีเรื่องอะไรก็รีบพูดมากายเนื้อ ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่าเจ้าเสีย” เฟทเอาตัวบังคิมเอาไว้ทว่าคิมกลับเดินออกมาง่ายๆ เขาเดินเข้าไปใกล้ร่างของนิน “ถ้าคุณฆ่าผม คุณก็จะต้องอยู่ที่นี่ตลอดไป ถูกต้องไหม”

นินมองมาอย่างไม่สบอารมณ์ที่คำขู่ของตนเองไม่ได้ผล “หวังว่าเจ้าคงไม่ต้องบ่อลงมาง่ายๆเช่นร่างก่อนนะ” นินพูดเยาะๆ “ไม่หรอก ผมรู้ดีว่าผมต้องทำอะไร” คิมพูดอย่างหมายมาด เขารู้ตัวเองมานานแล้วว่าไม่ใช่คนปกติเหมือนคนอื่นๆ ตอนเขายังเป็นเด็กทารกเขาไม่ยอมร้องไห้เหมือนเด็กคนอื่น แม่ของเขาจึงแอบเอาเขาไปทิ้งเพราะหล่อนเป็นผู้หญิงหากิน การมีลูกเล็กนั้นสร้างความลำบากให้กับหล่อน แม่ของคิมจึงแอบเอาคิมไปทิ้งไว้ ที่สถานสงเคราะห์เด็ก

คิมเป็นเด็กพูดน้อยแต่ไหนแต่ไร ที่นั่นเขาพบพุดซึ่งเป็นเด็กพิเศษเหมือนกัน เขามองเห็นความคล้ายคลึงกันของเขาและพุด ทำให้ทั้งสองผูกพัน ยิ่งได้คนอุปการะไปด้วยกันแล้ว ยิ่งทำให้เขายิ่งสนิทกันมากขึ้น “คุณรู้เรื่องเกี่ยวกับพุดไหม พุดเขาเหมือนผม”   นินมองมาอย่างสงสัยก่อนประกายตาบางอย่างจะสว่างวาบเข้ามา “ไอ้เด็กขี้โรคน้องแกน่ะหรือ ตามาทุกชาติสิน่า” นินพูดก่อนจะหัวเราะเบาๆแล้วหายวับไป

“พุดเป็นน้องของคุณทุกชาติ ในชาติแรกของคุณ พูดเป็นคนตามหาร่างของคุณและผม เขายินยอมที่จะให้เทพสุนัขผูกติดวิญญาณของเขากับพวกเราสองคน แต่เทพสุนัขไม่ยินยอม เลยกลายเป็นชะตาของเราทั้ง 4 แทน” เฟทอธิบายแทนนินซึ่งลงไปอยู่ในบ่อแล้ว “เทพสุนัข หมายถึงฮันน่ะหรือ” เฟทพยักหน้า ก่อนจะจูงคิมให้เข้ามาในบ้านแล้วกดบ่าเล็กๆให้นั่งลง บนเก้าอี้สีขาวสะอาด “ฮันดูแลพุดมานานกว่าที่เขาจะรู้ ทั้งสองผูกพันกันมากทั้งในชาตินี้และชาติก่อนๆ แต่เขาก็เหมือนผม ไม่สามารถแสดงออกได้เต็มที่นัก ถึงแม้จะรักแต่ก็ไม่สามารถครอบครองได้”

ภายในวันนั้นวันเดียว คิมก็สามารถรู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นกับเขา แต่ที่ทุกคนไม่รู้คือ คิมในชาตินี้ไม่เหมือนคิมชาติก่อนๆเลยจนนิดเดียว ไม่มีคิมที่อ่อนแอ ไม่มีคิมที่ขี้แพ้ มีแต่คิมที่แข็งแกร่ง มีแต่คิมคนนี้เท่านั้น ที่จะหยุดวงล้อแห่งดวงชะโตของพวกเขา



TBC

SPEAK:
คุ้นไหมนะ 5555+ คุณสมบัตินี้ใครอ่านการ์ตูนน่าจะรู้จักดีนะว่าไหม คริคริ อันที่จริงอ่าภาคนี้มีสองเรื่องนะคะ ตั้งว่าจะเป็นเรื่องสั้น (จริงๆนะ) ตัวเราเองถนัดเขียนเรื่องสั้นมากกว่าเรื่องยาว ซึ่งขณะนี้กำลังปั่นเรื่องต่ออยู่ ทว่าอนิจจา เรื่องสั้นมักจะแต่งเสร็จก่อนเรื่องยาวสิน่า เรื่องที่เป็นภาคต่อนี่เป็นเรื่องที่มีเค้าโครงเรื่องจริงค่ะ ออกหลอนๆหน่อยนะ อดทนรอ(ความงี่เง่าของนังคนเขียน) ไปก่อนนะทุกคน +เป็ดค่ะนักอ่านที่น่ารักทุกท่าน พรุ่งนี้จะเอามาลงใหม่นะจ๊ะ 

[Pine-nappo]

บทที่ 4


   จินเดินเป็นหนูติดจั่นอยู่ขณะนี้ คิมหายไปจากบ้านนานเกินไปแล้ว หรือว่าคิมคิดจะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไว้จริงๆ จินติดการพนันอย่างหนัก บ้านของแม่ที่เมื่อก่อนมีสมบัติมากมาย กลับร่อยหรอลงเหลือเพียงไม่กี่ชิ้น เขาต้องการเงินมากกว่านั้น บ้านและรถที่มีอยู่ไม่สามารถขายได้เพราะไม่ใช่ชื่อของจินเป็นกรรมสิทธิ์ หากแต่เป็นคิม แม่ผู้ใจร้ายยกทุกอย่างให้เด็กที่รับมาเลี้ยงจากสถานเลี้ยงเด็ก แต่เขาซึ่งเป็นลูกแท้ๆโดยกำเนิดกลับไมได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยแม้แต่นิดเดียว คิดถึงตรงนี้จินก็ยิ่งโมโหคิม คืนนั้นเขาตั้งใจเข้าไปถามว่าคิมต้องการอะไรหรือไม่ เขาเพียรพยายามจีบคิมมานานกว่า 2 ปี หากแต่คิมก็คือคิม วันนั้นประตูห้องของคิมปิดไม่สนิท เขาเห็นขาขาวๆในกางเกงขาสั้นแล้วหวั่นไหว จึงใช้กำลังปลุกปล้ำเพื่อให้ได้คิมมาเป็นของตน

เขาคิดว่าเรื่องมันจะง่ายถ้าคิมไม่ฟาดโคมไฟใส่หัวเขาเสียก่อน เขานอนเลือดอาบอยู่จนรุ่งขึ้นอีกวันหนึ่ง คิมก็ไม่อยู่แล้ว ตามบ้านญาติก็ไม่มี หรืออาจะเป็นบ้านไอ้พุดก็ได้ รายนั้นเขาสนิทกันจะตาย คิดได้ดังนั้นจินก็รีบแต่งตัวออกไปยังบ้านของพุดทันที เขากดออดที่หน้าประตูอยู่นาน ก่อนจะมีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาเปิดประตู “มาหาใครครับ” ผู้ชายคนนั้นตอบ เขาสูงมาก สูงเกือบๆ 2 เมตรได้กระมัง ดวงตาสีทองจ้องมองเขาตาไม่กระพริบ “มาหาพุด พุดอยู่ไหม” จินบอกพลางมองสำรวจคนตรงหน้า “ไม่อยู่” ชายคนนั้นตอบ ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ๆจินอีกหากแต่จินกลับผงะหนี เพราะท่าทีที่เหมือนจะคุกคาม “เอ่อ..นายรู้จักคิมไหม ลูกพี่ลูกน้องพุด” ดวงตาสีทองจ้องตอบกลับมาก่อนจะเอ่ยสั้นๆ “ไม่รู้” ชายคนนั้นจ้องตาอยู่สักพักก่อนจะเดินหันหลังกลับเข้าบ้านไป


จินรีบหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์ของพุด หากแต่ไม่มีสัญญาณตอบรับ แล้วเขาจะไปหาคิมได้ที่ไหนกัน จินคิดอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินทางกลับบ้านพักไป คล้อยหลังจินไปเล็กน้อย พุดซึ่งยืนอยู่ในบ้านก็มองแผ่นหลังของจินไม่วางตา “นายรู้ไหม ถ้าเขาเจอคิม คิมจะเดือดร้อน ที่คิมหนีออกมาเพราะหมอนั่นพยายามจะข่มขืนคิม” ฮันมองตามแผ่นหลังนั้นไปก่อนจะปรับสีตาเป็นสีม่วงและแดงตามเดิม “เรื่องบางเรื่องมันก็ไม่ได้ง่ายๆจริงๆสินะ” พุดพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกันกับฮัน


   คิมพอจะรู้อยู่บ้างว่าใครน่าจะเป็นคนต้องการเห็นเขาตายลงในชาตินี้ เพียงแต่ยังไม่แน่ใจและมันก็เป็นเพียงสัญชาติญาณเท่านั้น คืนหนึ่ง เขา ฮัน พุด เฟท และนินกำลังคุยกันในสวนเพราะนินไม่สามารถไปไหนนอกจากบ่อของเขาได้ “นายพอจะรู้วิธีทำนายดวงชะตานั่นไหม แบบที่คิมในชาตินั้นทำได้” คิมถามนินซึ่งนั่งอยู่บนขอบบ่อ “รู้สิทำไมจะไม่รู้ ทำนายพื้นฐานอย่างนั้น แม้แต่เทพหมาอย่างฮันยังทำได้เลย เฮอะ” นินพูด “จินเกิดวันที่ 10 เดือนตุลาคม ปี 2523 อายุ 34 ปี เวลาเกิด 10.13 นาฬิกา” คิมพูดช้าๆเหมือนทวนความจำ ฮัน เฟทและนินมองหน้ากัน


“มีอะไรเหรอ” พุดถามหลังจากสังเกตคนทั้งหมด “เขาชื่อจินงั้นหรือ เช่นนั้น คนที่อุปการะเจ้าทั้งสองมา ต้องมีคนใดคนหนึ่งชื่อการะเกด” คิมพยักหน้า “คนที่รักเลี้ยง ผมชื่อการะเกด ส่วนคนที่รับเลี้ยงพุดชื่อ เก็ดถวา ทั้งสองเป็นพี่น้องกันแต่ทั้งสองไม่มีบุตร อ้อ ไม่ใช่สิ คุณเก็ดถวาไม่มีบุตร แต่คุณการะเกดมีบุตรที่ติดมาจากสามีชื่อ จินตภพ ทั้งสองรับเลี้ยงเราสองคนตอนพวกเราอายุ 7 ขวบ”     

 คิมอธิบาย “ประหลาดนะ เรื่องราวพวกนี้ไม่น่าจะวนเวียนกลับมาได้เลย” ฮันเอ่ยเบาๆหากทั้งหมดที่นั่งตรงนั้นกลับได้ยินโดยทั่วกัน “ตัวละครครบ ขาดแต่เวลาและการดำเนินเรื่องสินะ” นินพูดก่อนจะผายมือไปรอบๆ บ้านอย่างร่าเริง “ถ้าจินต้องการฆ่าผมก็มีแค่เหตุผลเดียว เขาต้องการบ้านที่อาศัยอยู่ตอนนี้เป็นของตน แต่ผมดันเป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์ถือครอง เขาคงต้องกำจัดผม หรือไม่ก็คงให้ผมยินยอมเซ็นโอนบ้านให้เป็นชื่อของเขา” คิมนิ่งไปนานก่อนที่พุดจะพูดขึ้น “เมื่อวันก่อน พี่จินมาที่บ้านแต่ฮันเป็นคนออกไปเจอ เขาดูหงุดหงิดมากเลยนะ” คิมเหม่อมองออกไป

 “ถามสักหน่อยเถอะ ไอ้จินที่เจ้าว่าในชาตินี้ เล่นพนันขันต่อหรือไม่” สองหนุ่มพยักหน้า “เหอะๆ เรื่องเหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยนสิน่า” นินสบถ “ผมอยากรู้ หลังจากสาปแช่งแล้ว คนที่อยู่เป็นยังไงบ้าง คนอื่นๆ..” เฟทมองหน้าฮัน “มันเป็นไปตามคำแช่งทุกประการ ปีนั้นชาวเมืองเกิดโรค อหิวาห์ เดือดร้อนไปทั้งเมือง ไฟไหม้ใหญ่ที่ตลาดเผาทุกสิ่งอย่างราบเป็นหน้ากลอง ข้าวยากหมากแพงเกิดจลาจลไม่จบสิ้นทั่วทั้งหมู่บ้าน ฝนที่ตกลงมาก็น้อยนิดไม่เพียงพอจะเพาะปลูก ชาวบ้านที่ทนความหิวโหยไม่ไหวต่างล้มตาย ชาวบ้านที่เหลืออยู่ก็อพยพไปไกลห่างจากที่นี่ เหลือแต่ตระกูลผู้บุกเบิกไม่กี่ตระกูลเท่านั้นที่ไม่ยอมทิ้งถิ่นฐาน หากก็เกินจะเยียวยารักษาได้ หมู่บ้านกลายเป็นหมู่บ้านร้างยาวนานจนมาถึงยุคใหม่ที่มีการกว้านซื้อที่ดินไปทำหมู่บ้านอย่างที่เห็น ถึงมันจะมีสาธารณูปโภคมากมาย หากแต่ไม่มีใครอยู่ในหมู่บ้านได้นานเลยสักคน   พวกเขาไม่ล้มตาย ก็ย้ายบ้านหนีเพราะทำมาค้าขายไม่ขึ้น จนปัจจุบันก็เป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ” ฮันพูด


“ถ้าถามว่าใครเป็นต้นเหตุเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในชาติที่แล้วนั้น ก็คงเป็นพระสนมจิน ผู้อิจฉาริษยาและมักมากในอำนาจเงินทอง ถึงนางจะได้รับการแต่งตั้งเป็นพระสนมก่อนเจ้า แต่ข้าก็ไม่เคยไปหานางเลยสักครั้ง จนมีเจ้าเข้ามา ข้าก็ขลุกอยู่แต่กับเจ้าไม่ยอมไปไหนยิ่งทำให้นางโกรธเคือง นางต้องการบุตรเพื่อที่นางจะได้ขึ้นเป็นพระชนนีพันปีหลวง แต่ข้าไม่เคยไปห้องนางแล้วนางจะท้องได้อย่างไร นางแอบสมสู่กับมหาดเล็กผู้โง่เขลา นามว่าเก็ดถวา มหาดเล็กผู้นั้นรักพระสนมจนหมดใจ แม้ชีวิตก็พลีให้ไม่เสียดาย นางมีบุตรชายหนึ่งคนนางให้ชื่อว่าการะเกด แต่บุตรของนางกลับไม่เหมือนข้าเลยจนนิดเดียว การะเกดอ่อนแอและตายลงไม่กี่ปีหลังจากนั้น เมื่อเขามีอายุราว 14 ปี การะเกดก็ตายจากไปด้วยโรคไข้รากสาดน้อยหรือไทฟอยด์ในสมัยนี้ที่เขาเรียกกัน พระสนมจินเสียใจมากและโทษว่าเป็นความผิดของข้าและเจ้าที่ทำให้ลูกของนางต้องตาย ทั้งๆที่ตอนที่การะเกดป่วย พวกเราไม่ได้อยู่ในวังด้วยซ้ำไป แต่นางโทษว่าเป็นเพราะข้าไม่รักนางและลูกของนาง จึงทำให้ละเลยการปฏิบัติ ส่วนเจ้าไม่ว่าจะขยะไปทางไหนก็ผิดพลาดไปหมดในสายตานาง นางยุยงส่งเสริมพวกขุนนางทั้งหลายที่ไม่พอใจในเรื่องชายรักชายเช่นเรื่องของเรา พวกมันรวมตัวกันได้มากพอดูก่อนจะบุกเขามาในวัง ยึดอำนาจและฆ่าข้าทิ้งในบ่อพร้อมกับเจ้า” เฟทเอ่ยเสียงเครียด


“ถ้าเกิดในชาตินี้ก็ยังเป็นคนผู้นี้ที่ตามจองล้างจางผลาญพวกเราอยู่ คิดว่าเป็นเพราะอะไร” พุดถามอย่างข้องใจ “ไม่หรอก นางยังผูกใจเจ็บอยู่เรื่องที่คิมเป็นฝ่ายชนะตลอดไงล่ะ ลองถ้านางได้ลิ้มรสความพ่ายแพ้ดูบ้างสิ นางจะซึ้งใจไม่ลืมเลย” ฮันพูดอย่างหมายมาด “เพราะอะไร คิมในทุกชาติถึงต้องตายในบ่อด้วย” นินถามฮัน “เพราะบ่อนี้ก็เป็นโชคชะตาไง ตอนแรกที่เฟทให้ช่างมาขุดบ่อก็เพราะฝันเห็นคิมผุดขึ้นจากบ่อไงล่ะ” ฮันกล่าวก่อนจะเงยหน้ามองพระจันทร์ แสงของมันส่องลงไปในบ่อพอดี “ไม่ใช่เพราะบ่อหรอก แต่เป็นเพราะเจตนาต่างหาก ฆาตกรทุกคนคือคนๆเดียวกันในทุกชาติ ทิ้งศพในสถานที่เดียวกัน วิธีฆ่าก็คงไม่ต่างกันมากนักหรอก ขึ้นอยู่กับว่าจะเป็นวันไหนเท่านั้นเอง” ฮัน นินและเฟทมองหน้ากัน คิมในชาตินี้ไม่เหมือนชาติก่อนๆเลยสักนิด เขามีความเข้มแข็งที่แผ่กระจายออกมาจากร่างบอบบาง ทั้งสามสบตากันโดยบังเอิญพลางนึกตรงกันว่า บางทีวงล้อชะตาที่ขาดวิ่นนี้ คงจะหยุดและดำเนินไปโดยปกติเสียที


บทที่ 5

   จินเล่นที่บ่อนจนหมดตัวหลังจากขายเครื่องเรือนชุดสุดท้ายของบ้านไปในราคาเลขหกหลักปลายๆ แต่นั่นไม่เพียงพอที่จะถอนทุนคืนในบ่อนแห่งนี้ “เฮ้ยๆ มึงจะไปไหนไอ้สัด ไม่มีเงินแล้วหนีเหรอมึง” ลูกน้องตัวใหญ่ของบ่อนกระชากตัวเขาออกมาจากที่ซ่อน แล้วจัดการประเคนทั้งมือทั้งเท้าใหญ่มาบนตัวเขาไม่หยุด “พอๆ เดี๋ยวมันก็ตายห่าซะก่อนหรอกมึง” นายบ่อนพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี “ 4 ล้าน ถ้าหาไม่ได้ภายในเดือนนี้ มึงตาย” นิ้วยาวๆปาดคอตัวเองเป็นสัญลักษณ์ข่มขู่ ก่อนจะปล่อยให้จินกลับบ้านไปด้วยร่างสะบักสะบอม

 จินมาถึงบ้านแล้วเขาค้นหาเงินที่เหลืออยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย เงิน 4 ล้านเขาจะหาจากไหนในระยะเวลาแสนสั้น บ้าน เขายังมีบ้านหลังนี้ไง ขายได้คงราว 10 กว่าล้าน ใช้หนี้แล้วก็ยังพอมีเงินทุนต่อ ในบ่อนอีกสักระยะ ในหัวสมองของจินไม่มีหนทางไหนเลยที่จะหางานทำเพื่อให้ได้เงินที่งอกเงย เขาลงทุนกับบ่อนการพนันแห่งนี้มาหลายปีตั้งแต่แม่ของเขาหันไปสนใจไอ้เด็ก คิมมากกว่าลูกอย่างเขา ถึงเขาจะเป็นลูกติดพ่อ แต่ก่อนหน้าที่จะมีคิม แม่ของเขาก็รักเขามาก ทุ่มเทเงินทองและความรักให้หมด เขาไม่เคยมองว่าคิมเป็นน้อง หากแต่มองว่าคิมเป็นมาร มารที่ทำลายล้างทุกสิ่งทุกอย่างของเขา วันนี้แหละเขาจะต้องหาคิมให้เจอแล้วให้เซ็นโอนบ้าน เขาอยากจะเอาไปขายเพื่อเอาเงินมาทำทุนกับคนรู้จักกัน มิสเตอร์เฟรดดริก ต้องการที่จะซื้อบ้านหลังนี้  เขาประหลาดใจมากกว่า บ้านหลังนี้อยู่ในซอยค่อนข้างลึก แม้ว่าจะเป็นบ้านหลังใหญ่ก็ตามที แม้ความสงสัยจะมีมากมายเพียงใดหากแต่ เม็ดเงินที่ล่อตาล่อใจกลับลบล้างข้อสงสัยทั้งหมดได้

ตอนนี้เขาต้องหาเด็กนั่นให้เจอ แล้วบังคับให้เซ็นใบโอนก่อน เรื่องหลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที เขาค้นเจอแล้ว ใบโฉนดที่ดิน ชื่อของคิมปรากฏหราอยู่หลังโฉนด เขาเก็บโฉนดไว้เป็นอย่างดี ก่อนจะออกเดินทางไปยังบ้านของพุด เขากดออดอยู่ 3-4 ครั้งก่อนที่พุดจะเดินออกมา “สวัสดีครับพี่จิน เชิญทางนี้” พุดพูดก่อนจะเดินนำจินมายังรถยนต์ส่วนตัว ที่คนขับมีชายร่างสูงคนหนึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้ว และมีชายอีกคนที่เขาเจอครั้งแรกนั่งอยู่ด้วยในเบาะด้านหลังคนขับ พุดเปิดประตูให้จินขึ้นนั่งในเบาะด้านหลังก่อนที่ตัวเองจะนั่งลงบนเบาะด้านหน้า เขา 4 คนเดินทางออกจากบ้านของพุดก่อนจะหยุดที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งห่างออกไปไกลมาก รถจอดสนิทก่อนที่ทั้งหมดจะลงจากรถ

“ที่นี่ที่ไหน” จินถามตื่นๆ พุดเอ่ยเสียงเรียบ “แล้วพี่มาหาใครล่ะ คงไม่ได้มาหาผมหรอกจริงไหม” พุดเดินนำหน้าเข้าไปในบ้านก่อนจะมีเฟทเดินตาม จินซึ่งต้องเดินเข้าไปอย่างเลี่ยงไม่ได้เพราะหลังของเขาถูกประกบด้วยร่างหนาใหญ่ฮัน  แค่เข้ามาในรั้วบ้าน จินก็แทบอยากจะถอยหลังกลับ เขารู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ขนที่หลังคอลุกชัน ทั้งๆที่ตอนนั้นแดดออกเปรี้ยง  พวกเขาไม่ได้เดินเข้าบ้านแต่อย่างใด กลับมาหยุดอยู่ที่โต๊ะตัวใหญ่ใกล้ต้นไม้ซึ่งแผ่กิ่งก้านให้ร่มเงา จินถูกบังคับให้นั่งลงตรงเก้าอี้ตัวหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากต้นไม้มาก คิมหันหน้ามาช้าๆก่อนจะสบตากับจิน “สวัสดี” คิมทักแต่จินกลับรู้สึกเหมือนใครเอาถังน้ำแข็งใบใหญ่มาแช่เขาเอาไว้

 “เอ่อ..คิมพี่ เอ่อ..” จินอึกอักเพราะไม่กล้าพูดความต้องการของตนออกมาต่อหน้าคนอื่น เขายกน้ำชาขึ้นจิบเล็กน้อย “พี่คงมีเรื่องเดือดร้อน ต้องการให้ผมช่วย” คิมช่วยพูดให้อย่างใจเย็น “เอ่อ ใช่คิม คือว่า..ตอนนี้คิมก็มีบ้านใหม่แล้ว..พี่อยากให้คิม..เอ่อ..ยกบ้านคุณแม่ให้พี่ พี่จะได้เอาไปขายเอาเงินมาทำทุน” จินเอ่ยเสียงเครียด “แล้วพี่จะกลับมาที่นี่อีกไหม ถ้าพี่ได้ทุกอย่างอย่างที่พี่ต้องการ พี่จะกลับมาอีกไหม” คิมถามจินซึ่งนั่งอยู่ห่างไกล “ไม่กลับ พี่ไม่คิดจะมารบกวนเราอีกแล้ว ช่วยพี่เถอะนะ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น นะคิม” จิน อ้อนวอน “ได้สิ แต่พี่ต้องสัญญาก่อนนะว่าจะไม่มาที่นี่อีกเป็นครั้งที่สอง แล้วผมจะให้พี่ทุกอย่าง” จินพยักหน้าอย่างดีใจ แม้ในใจจะมีแผนการร้ายๆก็ตาม
 
คิมรับกระดาษที่ถูกส่งต่อมาอีกครั้งก่อนจะจรดปากกาลงไปในหนังสือสัญญาซื้อขายบ้านและใบมอบอำนาจที่อีกฝ่ายหามาให้ ก่อนจะส่งคืน จินรับมาดูอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง เขาลุกขึ้นช้าๆ ก่อนจะเก็บกระดาษอย่างดีในกระเป๋าที่เตรียมมา “นี่น่ะมันดีที่สุดเลย แต่มันไม่พอหรอกนะคิม คิมต้องกลับไปเป็นเมียพี่ด้วย” จินยืดตัวขึ้นเต็มความสูง สายตาพร่ามัวที่มองไม่เห็นบุคคลอื่นอีกแล้ว สมองของเขาปั่นป่วน เขาไม่ได้ต้องการอะไรนอกจากเงิน แต่การเหยียบเท้าเข้าบ้านหลังนี้กลับมีความรู้สึกประหลาดก่อตัวขึ้น เขาอยากฆ่าคิม โดยไม่มีเหตุผลและไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร จินล้วงไปในกระเป๋าเขาพบปืนกระบอกน้อยนอนนิงอยู่ เขาไม่เคยมีปืน แล้วทำไมถึงมีได้! ยิ่งคิดก็ยิ่งงง แล้วร่างกายของจินก็ไม่เป็นของจินอีกต่อไป ชายทั้ง 4 ที่อยู่ในเหตุการณ์ถอยมารวมกันเงียบๆ ขณะนี้จินอยู่อยู่ใกล้บ่อมากทีเดียว เหลือแค่รอเวลาที่จินจะถึงขีดสุดแล้วก้าวขึ้นไปยืนบนบ่อ

 “พี่ทำผิดสัญญา” คิมพูดขึ้นเพื่อช่วยกระตุ้น “ผิดสัญญาอะไรของแกไอ้วิปริต แกพรากพระราชาไปจากฉันยังไม่พอ ยังจะมาพรากลูกของฉันไปอีก ไอ้หน้าด้าน คนอย่างแก ตายไปร้อยชาติก็ชดใช้ไม่หมดหรอก ไอ้ชั่ว” เสียงที่ส่งออกมาจากร่างของจินเป็นเสียงผู้หญิงแหลมเล็กดูไม่ใช่เสียงจินเลยแม้แต่น้อยร่างนั้นยกปืนขึ้นช้าๆก่อนจะเล็งเป้าหมายมายังคิม “การะเกดต้องมาตายเพราะแก เพราะแกคนเดียว บาปกรรมที่แกทำเอาไว้ มันต้องชดใช้” เสียงนั้นประกาศกร้าว “ตลกแล้วพระสนม ตาของคุณมืดบอดไปหมดแล้ว ฉันไม่เคยเลยสักครั้งที่จะทำร้ายลูกของคุณ มีแต่คุณเท่านั้นที่ทำร้ายลูกของคุณเอง คุณเองทำให้เขาต้องตาย คุณนั่นแหละที่เป็นคนฆ่าเขา” เสียงผู้หญิงกรีดร้องดังไปทั่วบริเวณ


“ไม่จริง อีตอแหล แกโกหกฉัน ฉันไม่มีทางทำร้ายเลือดเนื้อขององค์พระราชาได้ เขาจะต้องขึ้นเป็นกษัตริย์องค์ต่อไป แกโกหก” เสียงนั้นยังคร่ำครวญ “หุบปาก! ถ้ายังไม่หุบปากฉันจะฆ่าแกจริงๆ” คิมประกาศกร้าวทำเอาพระสนมชะงัก ไม่ใช่คิมที่อ่อนแอทุกคนหรอกหรือ นางอาจจะไม่ชนะในตานี้หรืออย่างไร “แกเป็นใคร” พระสนมถามออกไปเสียงสั่น “ฉันก็คือคนที่จะหักวงล้อชะตาของแกไง” คิมประกาศกร้าว เขารู้มาตั้งแต่เกิดแล้วว่าเหตุการณ์จะต้องเป็นเช่นไร เพราะเขาฝันถึงเรื่องเดียวกันมาช้านาน “ไม่จริง วงล้อชะตาที่ฉันสร้างมากับมือ มันไม่มีทางหยุด ไม่มีวัน ขนาดพระราชายังต้องตาย แล้วแกเป็นใคร เป็นแค่ไอ้วิปริตผิดเพศตัวกระจิ๊ด ยังมีหน้ามาต่อกรกับข้าคนนี้งั้นหรือ” เสียงพระสนมกร้าวออกมา


ตาของจินที่เคยเป็นสีน้ำตาลสุกใสกลายเป็นสีดำมืด “น่าขันยิ่งนัก ใบหน้าไม่โสภา จิตใจก็โสมมเช่นนี้จะเป็นผู้กำหนดวงล้อชะตาได้อย่างไร ฉันจะบอกให้เอาบุญ ต่อจากนี้ไป วงล้อชะตาที่เจ้าพูดถึงมันจะไม่มีอีกแล้ว เพราะวงล้อนั้นมันหมุนกลับไปหาเจ้าซึ่งทำมัน ถ้าเจ้าจะนึกให้ดี ฉันก็คือคนที่เกิดเมื่อ 400 กว่าปีก่อนอย่างไรเล่า นังโง่  ต้องขอบใจเธอนะที่ร่างทั้งหลายถูกทำลายลงอย่างรวดเร็ว ฉันจึงไม่ต้องรอมากนัก ครั้งนี้ฉันจะเป็นคนขีดดวงชะตาของฉันเอง  ส่วนเธอ วงล้อชะตาเอ๋ย จงย้อนกลับไปสู่ที่ๆเจ้าจากมา จงทำลายล้างคนที่ทำร้ายเจ้า จงฆ่าฟันสิ่งที่มันขัดขวาง และสูญสลายไปพร้อมกับมันเสียเถิด” สิ้นเสียงของคิม พื้นรอบๆตัวของจินก็เหมือนจะสั่นสะเทือนได้ เขารู้แล้วว่าพื้นที่เขายืนไม่ใช่พื้น หากแต่เป็นบ่อน้ำ


ภาพฉายชัดในความทรงจำ บ่อน้ำนี้เขาเป็นคนโยนคิมทิ้งในทุกชาติ ร่างกายที่ทับถมไม่เท่าจิตวิญญาณที่อาฆาต จินขยับจะก้าวหนี แต่ทว่า “ข้ารอมานานแสนนานแล้ว ในที่สุด วงล้อชะตาก็พาเรามาพานพบกัน ข้าดีใจยิ่งนัก พระสนม....ท่านแม่ของข้า” จินเบิกตากว้าง ใบหน้าของการะเกดลูกชายสุดที่รักของเขากำลังฉายชัด ดวงตาสีแดงฉานนั้นยังทอประกายความรักความห่วงใยที่มี พื้นดินนั้นค่อยสลายไปช้าๆ กลายเป็นบ่อน้ำซึ่งลึกสุดคณา มือที่จับอยู่ที่ข้อเท้ากระชากเต็มแรงทำให้ร่างนั้นร่วงหล่นลงไปท่ามกลางเสียงกรีดร้องยาว “พลั่ก” ร่างของจินตกกระทบพื้นบ่อ คอของจินหักทั้งแขนขาเพราะความแคบของพื้นที่ หากเขาจะยังมีชีวิต เขาก็จะพบว่า ก้นบ่อนั้นไม่ได้มีแค่ร่างของเขาเพียงคนเดียว หากแต่มี คิมในชาติที่ผ่านๆมากองรวมอยู่เต็มไปหมด ทั้งหมดมีเพียงกระดูกสีขาวที่ไม่เสื่อมไปตามกาลเวลา


   ในความมืดนั้นจินลืมตาขึ้นช้าๆ เขานั่งอยู่ก้นบ่อน้ำแห่งนั้น สำเหนียกในนาทีนั้นเองว่าตนได้ตายไปแล้ว ปากบ่อเขามองเห็นคนกลุ่มหนึ่ง ราว 3-4 คนกำลังจ้องลงมายังก้นบ่ออันมืดมิด ข้อเท้าของจินถูกใครคนหนึ่งจับเอาไว้มั่น “จำได้ไหมว่า 100 ปีที่แล้วทำอะไรกับฉัน ยิงตรงนี้เนี่ย มันเจ็บนะ” จินผวาเพราะชายคนนั้นเปิดหน้าผากให้เห็นรอยกระสุน “เจ้านั่นไม่เจ็บเท่าไหร่หรอกของฉันสิเจ็บ นี่ไง รอบคอเลย” ชายอีกคนขยับเข้ามาใกล้เพื่อให้ดูรอยปาดที่คอยาวๆของตน “เหอะไพวกเจ้าน่ะหรือ ของข้าสิสุดยอด เพราะเจ้านี่วางยาให้ข้าตายข้าก็เลยปากเป็นสีม่วง สวยเชียว” จินผวากับคนเหล่านั้น พวกเจ้าน่ะ อยู่มานานกว่าข้าหรือไร ดูข้าสิ น่าตลกเสียจริง” ชายคนสุดท้ายนั้นคอหักและหมุนได้รอบ จินร้องตะโกนก้องด้วยความหวาดกลัว “พวกข้า แค้นเจ้ายิ่งนัก” ชายทั้งหมดบอกพลางส่งดวงตาแดงก่ำมาให้

 ที่ปากบ่อนินซึ่งนั่งอยู่หัวเราะชอบใจ ฮันก็เอ่ยขึ้นเบาๆ “วงล้อดวงชะตาหมุนกลับไปเช่นนั้นจริงๆหรือ” คิมสบตาฮันนิ่งก่อนจะตอบว่า “เฟทช่วงนี้ผมมีกลิ่นหอมใช่หรือไม่” เฟทนิ่งไปก่อนพยักหน้า “พุดก็มีกลิ่นหอมใช่หรือไม่” ฮันก็พยักหน้าเช่นกัน “นั่นเป็นเพราะเราเป็นมนุษย์ไง ก่อนหน้านี้เรา “เหมือน”จะเป็นมนุษย์เท่านั้น แต่ตอนนี้ วงล้อชะตานั้นได้หักไปเสียแล้ว บ่อแห่งนี้สร้างขึ้นเพื่อกักขังดวงวิญญาณตามที่ผมขอร้องกับพระราชาเอาไว้ เวลาที่ผมได้รับพลังวิญญาณจากการรักษามากไป ผมก็จะเอามาปลดปล่อยที่นี่ โดยมีนินเป็นผู้ดูแลวิญญาณทั้งหมด  นินมีหน้าที่กินดวงวิญญาณที่ต่ำกว่าตนเองอยู่แล้ว ถ้าพระสนมจะออกมาอาละวาดอีกก็คงยาก เพราะดวงวิญญาณที่เหลืออยู่นั้น ไม่สามารถไปเกิดได้ น้ำชาที่ผมให้เขากิน ที่จริงมันก็คือน้ำมนต์ แต่ตอนที่กินเข้าไปน่าจะเป็นพี่จิน ไม่ใช่เพราะสนม ร่างกายก็เลยไม่เกิดปฏิกิริยามากนัก ดวงวิญญาณที่ขาดกระรุ่งกระริ่ง เสมือนตายก็ไม่ได้ตาย อยู่ก็อยู่ไม่ได้เช่นนั้น สมแล้วกับการกระทำของเขาที่ทำกับผมในทุกชาติ” ทั้ง 4 ก้มลงมองปากบ่ออีกครั้งก่อนที่ก้นบ่อจะหายไป เหลือเพียงแสงจันทร์นวลตาที่ส่องลงไปเท่านั้น



TBC..

SPEAK:
ตอนหน้าจบภาคละเน้อ จะเอาภาคสองมาลงให้นะคะ (เหมือนเรื่องเฉื่อยๆอีกละ) มีความรู้สึกว่าเราเขียนเรื่องไม่ค่อยสนุกนะ ว่าจะเลิกละ 55555+ ไปดีก่า พรุ่งนี้จะเอาตอนจบมาลงให้

[rinny]

โห โหดสาสสสส โดนฆ่าโยนต่อตั้งหลายร้อยปี กว่าจะได้แฮ้ปปี้ก็นานพอดูเลยนะ
ชอบค่ะ ชอบๆๆ เป็นเรื่องที่แปลกดี อยากอ่านตอนต่อไปแล้วก็ต่อภาค2แล้วค่า
มาต่อไวๆนะ เราจิปูเสื่อรอ >__________<

[KKKwanGGG]

เนื้อเรื่องแปลกดี สนุกครับ

[Nbear]

แปลกดีนะ แต่สนุก มาต่อเร็วๆนะ