หัวข้อ: เล่ห์ลวงใจ - ตอนพิเศษ แสงแรกแห่งปีใหม่ โพสต์วันที่ 1/1/59 (p.101)

[Porttgas D. Acs]

วัยทอง ใจร้ายทำน้องตี้

น้องตี้ต้องเอาคืนเยอะๆเลยนะป้าในกำลังใจหนูสู้ๆ

[inspirer_bear]

คุณกฤตต้องการให้หนูตี้หายหวัดไวไวใช่ไหม
เลยจัดหนักซะขนาดนี้ หรือจะเป็นหนักกว่าเดิม
ว่าแต่หมอพูดอะไรให้คุณกฤตหงุดหงิดหนออยากรู้
รออ่านตอนต่อไปค้าบ

[paojijank]

ขอบคุณคับสำหรับตอนใหม่
อยากรู้จัง ข่าวอะไรที่ทำให้กฤตของขึ้นได้ขนาดนี้

[Rukki]

ขอโทษนะคะ เรื่องนี้ใครเป็นพระเอกคะ
อยากจะเขวี้ยงโคมไฟใส่ไอ้คุณกฤตละเกินค่ะ !!!
น้องมันไม่สบายยยย !!! ฮือออออออออ
หมอเหวินมาพูดอะไรทำให้ตัวเองอารมณ์เสียละก็ลงมากับน้องตี้ !! วุฒิภาวะอยู่ไหนคะะะะะะะ
น้องตี้ป่วยจนไม่รู้เรื่องแล้วยังจะฝืนใจน้อง โอ้ยยยยยย สงสาร อยากมุดจอไปดูแลน้องจริงจัง แงงงงงง
เมื่อไหร่จะมีความสุขเนี่ยน้องตี้ ฮืออออออ TT^TT

รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยนะคะ

[Nabee]

อันดับแรกขอกรีดร้องก่อนเลย หานิยายแนวนี้มานานมากกกกกกกกกกกกกก ในที่สุดก็เจอแล้ววววววววว 
ขอยกคะแนนเต็มสิบให้ลุงกฤตเลยนะ ชอบอ่ะ ชอบมากกกกกกกกก ลุงเป็น ไอ ด้อล ของเก๊าเลยนะ 555555555
แบบว่าพูดน้อยต่อยหนัก ปากแข็ง นิสัยไม่ดี แต่ที่จริงโคตรแคร์ นี่มันแบบ สุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆอ่ะ บอกเลย ><

ส่วนน้องตี้น้อยกลอยใจของเจ้ เจ้ไม่ใช่ว่าไม่รักไม่สงสารหนูนะ แต่แบบ ลุงแกแก่แล้วอ่ะ จะแก้หรือเปลี่ยนนิสัยคงจะยากสักหน่อย
ยังไงหนูตี้ก็อดทนหน่อยก็แล้วกันนะ เพราะเจ้เชื่อว่า ถึงวันที่ลุงกฤตแกหลงและรักหนูตี้อย่างหัวปลักหัวปรำเมื่อไหร่
ตอนนั้นหนูตี้คงได้เอาคืนลุงกฤตแน่ๆอ่ะ เจ้คอนเฟิร์มมมมมมมมม กร๊ากกกกกกกกกกกกก #หลบรองเท้าลุง

คืออ่านแล้วเดาอนาคตได้ไม่ยากเลยนะเนี่ย นี่ขนาดว่ายังไม่รักนะลุงนะ ยังทั้งดูแล อ่อนโยน(บ้าง) เลยอ่ะ
ไม่อยากจะนึกถึงวันที่ลุงตกหลุมน้องตี้แบบถอนตัวไม่ขึ้น วันนั้นเค้าคงอ่านไปกลิ้งไป ตะกายฝาบ้านไปด้วยความเขิลขั้นสุด 
แบบว่าหลายคนไม่อยากให้ลุงเป็นพระเอก แต่เค้าโบกผ้าเชียร์สุดใจเลยนะ คนที่จะทำให้น้องตี้ลืมพี่รงค์ได้ก็มีแค่ลุงเท่านั้นแหล่ะ
คือมันใช่อ่ะ จะลบใครสักคนให้หมดไปใจใครอีกคน มันต้องสร้างความประทับใจ สร้างความจดจำใช่ป่ะ... แล้วลุงทำได้เกินร้อย
เพราะเค้าเชื่อว่าตอนนี้น้องตี้คงเกลียดลุงเข้ากระดูกดำเลยแหล่ะ #ด้วยรักและเคารพ กร๊ากกกกกกกกกกกกกก

แต่ตอนล่าสุดนี่ลุงแบบ... โหดไปนะ โหดไปนิด น้องตี้ไม่สบายอยู่นะลุง ทำไมลุงทำกับน้องแบบนี้ คือแบบ สงสารน้องอ่ะ
เค้างงนะ แบบว่าลุงไปรู้อะไรมา ทำไมถึงมาทำกับน้องแบบนี้ นี่ถ้าน้องมันจะเกลียดลุงมากขึ้น เค้าจะไม่สงสารลุงเลยนะ -3-
ถ้าให้เดาเค้าว่าต้องเป็นเรื่องของน้องตี้ใช่ม่ะ ไม่งั้นลุงคงไม่ทำน้องขนาดนี้... ถ้าจะบอกว่าไม่ีรู้สึกอะไรเลยคงไม่ทำขนาดนี้
แหม่ะๆๆๆๆๆ หลอกใครก็หลอกได้ แต่หลอกคนอ่านไม่ได้นะลุึง กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ถึงแม้ตอนนี้คะแนนลุงจะร่วงจะลง แต่เค้ายังคงโบกผ้าเชียร์ลุงนะ ชอบอ่ะ ดิบ เถื่อน แต่แบบว่ารักอ่ะ แคร์นะ
แต่ไม่บอก เพราะยังไม่รู้สึกตัว 55555555555555555555555555

ชอบเรื่องนี้ของพี่รินมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จะติดตามทุกตอนไม่ให้พลาดเลย แล้วอย่าลืมมาต่อเร็วๆนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟ
 

[four4]

ฟินโฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เลือดท่วมจอ   

[cheyp]

สงสารตี้ โดนตาลุงหื่นรังแกตลอดเลย

[wargroup]

โหยยย เพลาๆบ้างก็ได้พี่เอ้ย เด็กมันป่วยมันไข้ ก็ไม่มีเว้น #ติสท์แตกจริงๆ

[honeyhoon]

 
ชอบอ่ะ น่ารักที่สุด ถึงแม้พระเอกจะเอาแต่ใจไปหน่อย
สนุกค่ะ อยากอ่านตอนต่อไปจังเลย
 
 

[skynotebook]

มาตามอ่านเรื่องนี้ต่อ
ไม่เกลียดคุณกฤตนะ แต่ยังไม่เข้าใจมากกว่าว่าจะแกล้งน้องตี้ไปถึงไหน
สงสารตีตี้จับใจเลย เอาใจเชียร์ให้น้องลืมพี่รงค์ให้ได้นะ

[myapril]

เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจริงๆเลยนะคุณชาบย แต่ส่วนมากจะร้ายซะมากกว่า
นี่น้องไม่สบายอยู่นะพ่อคุ๊ณณณ ไปรับรู้อะไรมาแล้วมาพาลกับน้องตี้เนี่ย

น้องตี้ สู้ๆๆนะ

+1+เป็ด จ้า

[drasil]

หื่นจริงเลยพี่

[bellbomb]

เล่ห์ลวงใจ บทที่ 15

RRRrrrr…….. RRRrrrr……..
 
เสียงโทรศัพท์ที่ดังไม่หยุดปลุกธีระให้รู้สึกตัวตื่น เด็กหนุ่มปรือตาขึ้นจากห้วงนิทราด้วยความงัวเงีย แล้วก็รู้สึกถึงความปวดเมื่อยตามแขนขาราวกับมีคนมาล่ามตรวนไว้จนขยับไม่ได้
 
เด็กหนุ่มนอนนิ่งมองเพดานด้วยนัยน์ตาเลื่อนลอย เสียงโทรศัพท์เงียบหายไปครู่หนึ่งจนเขาคิดว่าคนที่โทรมาคงวางสายแล้ว แต่พอจะปิดเปลือกตาเพื่อนอนต่อก็ได้ยินเสียงโทรเข้าอีกครั้ง
 
ใครโทรมานะ...มีธุระด่วนมากหรือไงกัน...
 
"อืมมม..."
 
ธีระครางเสียงต่ำในคอขณะพลิกตัวด้วยความลำบาก เขาพยายามมองหาว่าโทรศัพท์ของตัวเองอยู่ไหน จากนั้นก็ลุกไปที่โต๊ะเครื่องแป้งเมื่อได้ยินเสียงเครื่องดังมาจากทางนั้น
 
พี่อาร์ทนี่นา...จริงด้วยสิ...วันนี้วันจันทร์...
 
“...ฮัลโหล?”
 
เขายกโทรศัพท์ขึ้นกดรับด้วยเสียงที่แหบเหมือนในคอถูกกรุด้วยกระดาษทราย ปลายสายจึงส่งเสียงอย่างตกใจ
 
“อ้าว? ตี้ ไม่สบายเหรอ?”
 
“ครับพี่อาร์ท...ขอโทษด้วยนะครับ วันนี้ผมคงต้องลาป่วย”
 
อาการเวียนศีรษะทำให้เด็กหนุ่มต้องทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้แล้วฟุบหน้าลงบนโต๊ะ นัยน์ตาซึ่งหรื่ปรือมองเห็นนาฬิกาตั้งโต๊ะเรือนเล็กบอกเวลาสิบโมงครึ่ง
 
“โอเค พอดีพี่เห็นว่าสายแล้วตี้ยังไม่มาก็เลยโทรถามดู ถ้าไม่สบายก็ไปนอนต่อเถอะ เดี๋ยวถ้าคุณกฤตหรือใครถามพี่จะบอกให้ว่าตี้ลาป่วย”
 
คุณกฤต...ผู้ชายคนนั้นน่ะเหรอ...ก็เพราะคุณกฤตนั่นแหละเขาถึงได้ลุกเดินแทบจะไม่ไหวอยู่นี่ไง
 
“ขอบคุณมากครับพี่อาร์ท”
 
ธีระไม่ได้บ่นออกไปตามที่คิด เขาเพียงแต่วางสายแล้วก็เอียงหน้าลงหนุนแขนที่วางประสานกันเพราะไม่อยากแม้จะเดินกลับไปที่เตียง แต่แล้วอาการระคายคอก็พลุ่งขึ้นจนต้องไอเพราะทนไม่ไหว
 
“แค่ก แค่กๆ”
 
ธีระยิ่งไอก็ยิ่งรู้สึกเหมือนมีก้อนหินในคอที่ดื้อดึงไม่ยอมจะออกมา จนกระทั่งเขาเจ็บหน้าอกและน้ำตาเล็ดไปหมดแล้ว ถึงต้องยอมตัดใจพยุงสังขารเข้าไปในครัวเพื่อหาน้ำดื่มในที่สุด
 
นับตั้งแต่สุดสัปดาห์แรกที่ได้มาอยู่ห้องนี้ กฤตภาสไม่เคยชี้บอกเขาเลยว่าอะไรอยู่ตรงไหน เวลาเขาถามหาบางสิ่งบางอย่างก็จะได้คำตอบเพียงว่า “อยู่ในครัวนั่นแหละ” เขาจึงชินกับการบริการตัวเองซึ่งก็ไม่ได้ต่างจากเวลาอยู่ที่หอ เด็กหนุ่มเดินไปหยิบแก้วจากชั้นวางแล้วก็รองน้ำจากเครื่องกรองมาดื่ม พลันหางตาก็เหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตที่แปะด้วยแม่เหล็กไว้หน้าตู้เย็น
 
'วันนี้นอนพักซะ ไม่ต้องไปออฟฟิศ'
 
ธีระแทบจะได้ยินน้ำเสียงของคนเขียนผ่านตัวหนังสือ เด็กหนุ่มจ้องมองลายมือที่คุ้นตามากขึ้นทุกที ก่อนจะดึงกระดาษแผ่นนั้นมาขยำแล้วทิ้งลงถังขยะ
 
น่าขำ...ทำไมใครต่อใครถึงชอบคุยกับเขาผ่านกระดาษนักนะ...พี่รงค์ก็คนนึงแล้วตอนที่บอกเลิกกัน...
 
เขาคิดพลางแค่นหัวเราะอย่างขื่นๆ จู่ๆ สองขาก็อ่อนแรงจนต้องทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้ อาการบีบรัดของกระเพาะส่งสัญญาณกับเขาว่าร่างกายต้องการอาหาร แต่ความอ่อนเพลียก็ทำให้ไม่กระตือรือร้นที่จะเปิดตู้เย็นเพื่อสำรวจว่ามีอะไรที่พอจะกินได้บ้างเอาเสียเลย
 
อีกเดี๋ยวก็จะเที่ยงแล้ว...เขาควรจะหาข้าวกินหรือกลับไปนอนต่อดีนะ แต่ถ้าหากนอนต่อแล้วหลับยาว...เย็นนี้ก็ต้องเจอคุณกฤตอีกน่ะสิ...
 
ธีระตัวสั่นเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ภาพเหตุการณ์ที่ไม่อยากจดจำเมื่อคืนก่อนย้อนกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง ทั้งที่เขาขอร้องให้หยุดก็แล้ว กระทั่งร้องไห้ก็แล้วเพราะสภาพร่างกายไม่พร้อม...แต่กฤตภาสก็ไม่ยอมฟัง ยังยืนกรานจะเรียกร้องเอาแต่ใจโดยไม่คำนึงถึงจิตใจของเขาเลยสักนิด
 
คนที่สนใจแต่ความสุขของตัวเองแบบนั้น...จะมีวันเข้าใจความรู้สึกคนอื่นได้หรือ...
 
ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยนึกกลัวกฤตภาส เขาเพียงแต่คิดว่าถ้าอดทนทำตามข้อตกลงจนหมดช่วงเวลาที่ตกลงกันไว้ก็คงไม่มีปัญหา แต่สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทำให้เขาเริ่มไม่แน่ใจว่าทุกอย่างจะง่ายดายเหมือนที่เคยคิด
 
ก่อนอื่นต้องเก็บของออกไปจากห้องนี้...เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลังก็แล้วกัน...
 
ธีระคิดขณะพยายามลุกขึ้น เขาเดินลากฝีเท้าอันหนักอึ้งกลับไปที่ห้องนอนโดยใช้มือยันผนังเพื่อพยุงตัวไปตลอดทาง หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็เก็บข้าวของทุกชิ้นที่นำติดตัวมาด้วยใส่ลงกระเป๋าเป้ เด็กหนุ่มกวาดตามองรอบตัวอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ลืมอะไร จากนั้นก็ออกจากห้องของกฤตภาสมาโดยไม่หันกลับไปมองด้านหลังอีกเลย
 
 
++------++
 
 
หลังจากผ่านพ้นมื้อกลางวันที่ต้องออกไปทานข้าวกับลูกค้า กฤตภาสก็กลับมาที่บริษัทเพื่อจัดการงานที่คั่งค้าง เมื่อถึงเวลาบ่ายคล้อยใกล้จะเลิกงาน เลขาฯ ของเขาก็เคาะประตูห้องแล้วยื่นหน้าเข้ามาถาม
 
“คุณกฤต ยุ่งอยู่หรือเปล่าคะ?”
 
“ถ้าตอนนี้ก็ไม่ค่อยยุ่งเท่าไหร่ เข้ามาสิ"
 
กฤตภาสปิดแฟ้มที่กำลังอ่านแล้ววางบนมุมหนึ่งของโต๊ะ เขามองวีณาที่เดินเอามือหนึ่งลูบท้องซึ่งโป่งนูนไปมา อีกมือรองแผ่นหลังที่ต้องเดินแอ่นแล้วก้าวมานั่งลงบนเก้าอี้
 
"มีอะไรเหรอ หรือมีใครอยากนัดประชุมกับฉันอีก?"
 
ชายหนุ่มถามพลางเอนหลังพิงเก้าอี้มากขึ้น วีณานับได้ว่าเป็นพนักงานเก่าแก่เพราะทำงานกับเขามาตั้งแต่เปิดบริษัทใหม่ๆ กฤตภาสจึงค่อนข้างให้ความไว้วางใจและเอ็นดูเหมือนเป็นน้องสาวคนหนึ่ง
 
"เปล่าค่ะ มีแต่ลูกค้าที่คุณกฤตอยากนัดแต่วีร์ยังคอนเฟิร์มให้ไม่ได้สักที ก็เลยมีเรื่องจะมาขอคำปรึกษานี่แหละค่ะ"
 
"เรื่องอะไรล่ะ?"
 
กฤตภาสหยิบปากกาขึ้นมาหมุนบนนิ้วตามความเคยชิน เขาพอจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อ หากพิจารณาจากการที่กำลังจะเป็นคุณแม่ในไม่ช้า
 
"ก็...ตอนนี้จะเข้าเดือนที่เก้าแล้ว วีร์เลยนึกได้ว่าต้องมาย้ำคุณกฤตอีกทีว่าต้นเดือนหน้าวีร์จะขอลาไปพักแล้วค่ะ เพราะแฟนกับที่บ้านเขาก็กลัวว่าถ้าเจ็บท้องตอนอยู่ที่ออฟฟิศจะลำบากเพื่อนร่วมงานด้วย"
 
"ไม่มีปัญหา ท้องแรกด้วยนี่ ได้อยู่ใกล้ๆ คนในครอบครัวก็น่าจะอุ่นใจกว่าอยู่แล้ว"
 
ชายหนุ่มวางปากกาแล้วยื่นมือไปหยิบถ้วยกาแฟที่เย็นชืดขึ้นจิบ น่าแปลกที่แวบหนึ่งเขานึกถึงเด็กหนุ่มที่ยังนอนซมอยู่บนเตียงตอนเขาออกมาทำงานเมื่อเช้า เวลาที่ไม่สบายแบบนี้ เด็กคนนั้นก็ยังต้องอยู่คนเดียวเพราะไม่มีใครในครอบครัวคอยดูแลเนื่องจากอยู่ต่างจังหวัดกัน
 
เย็นนี้เขาควรจะรีบกลับไปดูอาการสักหน่อยกระมัง...
 
"ขอบคุณค่ะคุณกฤต แต่วีร์ก็ยังห่วงงานอยู่ เลยจะมาปรึกษาว่าระหว่างที่วีร์ลาคลอดนี่จะให้น้องคนไหนมาทำหน้าที่แทนไปก่อนไหมคะ หรือจะจ้างพนักงานแบบชั่วคราวไปเลย? จะได้ให้ฝ่ายบุคคลรีบหาให้"
 
วีณาถามทั้งที่มือยังคงลูบหน้าท้องอย่างทะนุถนอม ซึ่งกฤตภาสชอบลูกน้องสาวคนนี้เพราะเธอไม่ได้เพียงทำหน้าที่ผู้ช่วยได้ดีเท่านั้น แต่ยังช่วยเขาออกความเห็นในเรื่องที่สำคัญต่อการทำงานได้อีกด้วย
 
"นั่นสินะ..."
 
กฤตภาสวางถ้วยกาแฟลง ยังไม่ทันตอบก็มีเสียงเคาะประตูก่อนที่อรรณพจะเดินเข้ามา
 
"อ้าว! ขอโทษครับ ผมไม่รู้ว่าพี่วีร์คุยกับคุณกฤตอยู่ งั้นเดี๋ยวผมเข้ามาใหม่ก็แล้วกัน"
 
"ไม่เป็นไรหรอกอาร์ท มีอะไรด่วนหรือเปล่า?"
 
กฤตภาสเอ่ยถามเรียบๆ เขาเจอกรณีที่ลูกน้องต้องการคุยกับเขาพร้อมกันเป็นเรื่องปกติ เพราะบางทีก็ติดขัดเรื่องงานจนต้องมาขอคำปรึกษาบ้าง บางทีก็โดนลูกค้าเร่งจนต้องรีบมาขอคำอนุมัติบ้าง บางทีก็มาขอลางานล่วงหน้าบ้าง จิปาถะเยอะแยะเต็มไปหมด
 
"วันนี้ตี้เขาลาป่วย ผมกับกิฟท์ก็เลยกะว่าเย็นนี้จะซื้อของไปเยี่ยมที่หอ ก็เลยจะมาขอคุณกฤตกลับเร็วกันหน่อยเพราะหอตี้เขาอยู่ไกลน่ะครับ"
 
ชายหนุ่มฟังแล้วก็มุ่นคิ้ว ทว่าน้ำเสียงที่ไถ่ถามกลับราบเรียบดุจเดิม
 
"เขาบอกว่าอยู่ที่หอเหรอ?"
 
"ใช่ครับ พอดีเมื่อตอนบ่ายผมส่งเมสเสจไปถามว่าไปเยี่ยมได้ไหม ตี้ก็บอกว่าไปหาที่หอได้เลยครับ"
 
กฤตภาสเงียบไป แต่ในอกมีกระแสของความไม่พอใจแล่นขึ้นเป็นริ้ว ทั้งที่เขาก็เพิ่งบอกไปเมื่อวานนี้แท้ๆ ว่าช่วงที่ยังไม่หายก็ยังไม่ต้องกลับหอ เด็กคนนี้อยากจะท้าทายเขาหรือไงกัน?
 
เสียงจากโทรศัพท์มือถือบ่งบอกว่ามีข้อความเข้า กฤตภาสจึงหยิบขึ้นมาเปิดอ่านว่ามาจากใคร เมื่ออ่านจบแล้วจึงเงยหน้าขึ้นมองอรรณพอีกครั้ง
 
"ถ้างั้นฉันร่วมสมทบทุนค่าของเยี่ยมไข้ก็แล้วกัน แต่ไม่ต้องบอกหรอกว่าฉันช่วย ถ้าเขารู้ว่าของเยี่ยมนี่มาจากพวกเธอคงจะดีใจกว่า"
 
กฤตภาสเอ่ยพลางหยิบธนบัตรใบละหนึ่งพันสามใบออกจากกระเป๋าสตางค์แล้วยื่นให้อรรณพซึ่งกะพริบตาปริบๆ อย่างงุนงง แต่เขาก็ไม่ได้ถามเซ้าซี้ขณะรับเงินไปจากมือเจ้านาย
 
"ขอบคุณครับคุณกฤต งั้นถ้าซื้อของแล้วเหลือเงินทอนผมจะมาคืนให้นะครับ"
 
"ไม่ต้อง ใช้ทั้งหมดนั่นได้เลย ถ้าเหลือก็เอาไปจ่ายค่าแท็กซี่ก็แล้วกัน"
 
อรรณพผงกศีรษะรับรู้ก่อนจะเดินออกไป ส่วนกฤตภาสยกมือขึ้นประสานตรงหน้าแล้วก็เหลือบตาลงอย่างครุ่นคิด เขาลืมไปสนิทว่าวีณายังนั่งอยู่ในห้องจนกระทั่งอีกฝ่ายทักขึ้น
 
"เอ่อ...คุณกฤตคะ?"
 
"หืม? อ้อ...เมื่อกี้คุยกันถึงไหนนะ?"
 
"เรื่องคนที่จะมาช่วยทำหน้าที่เลขาระหว่างที่วีร์ลาไปคลอดค่ะ ว่าจะโยกให้น้องคนไหนมาทำแทนไปก่อน หรือจะจ้างคนใหม่ระยะสั้นดี วีร์ยังไม่กะลาออกไปเป็นแม่บ้านถาวรหลังคลอดลูกนะคะ"
 
ประโยคล้อเล่นของหญิงสาวทำให้กฤตภาสอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย เขาเอนหลังพิงพนักแล้วก็แหงนหน้ามองเพดานครู่หนึ่ง
 
"ให้จ้างคนใหม่ตอนนี้คงไม่ทัน ถ้างั้นคงต้องดูว่ามีใครที่น่าจะพอทำหน้าที่เลขาไปก่อนได้บ้าง"
 
กฤตภาสเอ่ยพลางมองหน้าหญิงสาว เธอจึงพยักหน้าเข้าใจพลางถอยเก้าอี้เพื่อลุกขึ้น "ได้ค่ะ งั้นวีร์จะช่วยถามให้ว่าเวิร์คโหลดของแต่ละคนตอนนี้เป็นไงบ้าง แล้วเดี๋ยวจะมาเสนอให้คุณกฤตเลือกอีกทีนะคะ"
 
"ขอบใจมากวีร์"
 
กฤตภาสมองประตูห้องที่ปิดลงหลังจากวีณาเดินออกไป จากนั้นก็เดินไปเปิดหน้าต่างแล้วหยิบบุหรี่ออกมาจุดสูบ ร่างสูงใหญ่มองลงไปเห็นแผ่นหลังของอรรณพกับลูกน้องสาวอีกคนที่กำลังเดินออกจากอาคารไปทางถนน จากนั้นก็อัดควันเข้าปอดอึกใหญ่
 
วันนี้หนีกลับเพราะไม่อยากอยู่กับฉันสินะ...ก็ได้...ถ้าไม่อยากเจอกันขนาดนั้นก็ไม่ต้องเจอ...
 
ชายหนุ่มยืนสูบบุหรี่พลางทอดสายตามองทิวทัศน์ภายนอกอย่างเงียบๆ ความคิดคำนึงถึงเด็กหนุ่มที่รบกวนจิตใจทำให้นึกรำคาญตัวเอง เขาจึงเดินกลับไปที่โต๊ะแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาคนคุ้นเคย ในเมื่อธีระทำเขาเสียแผนสำหรับคืนนี้ไปแล้ว จะให้เขาปล่อยเวลาให้สูญเปล่าไปเฉยๆ ก็ใช่ที่
 
"Are you free tonight? Let me know if we can meet."
 
 
++------++
 
 
‘พวกพี่ถึงแล้ว นั่งรออยู่ข้างล่าง’
 
‘โอเคครับ กำลังลงไป’
 
ธีระพิมพ์ข้อความตอบทางโทรศัพท์ จากนั้นก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วคว้าเสื้อแจ็คเก็ตมาสวมทับเสื้อยืดก่อนจะเดินออกจากห้อง ลมเย็นๆ ที่พัดโชยมาทางระเบียงหอบไอชื้นของฝนมาด้วย เด็กหนุ่มจึงกระชับเสื้อคลุมเข้าหากันมากขึ้นขณะเดินไปที่ลิฟต์
 
พอฟ้ามืดทีไรฝนก็ทำท่าจะตกทุกที น่าเบื่อชะมัด...
 
เด็กหนุ่มคิดขณะใช้หลังมือถูจมูกที่คัดจนแทบหายใจไม่ออก หลังจากเขาลงลิฟต์มาถึงชั้นล่างก็พบว่ารุ่นพี่ทั้งสองนั่งรออยู่ที่ชุดเก้าอี้ม้าหินหน้าอพาร์ทเม้นท์ จึงรีบเปิดประตูแล้วเดินออกไปหา
 
"พี่กิฟท์ พี่อาร์ท หวัดดีครับ"
 
"หวัดดีตี้ เป็นไงบ้าง โหย...ท่าทางไม่สบายหนักเลยนะเนี่ย"
 
ธีระยิ้มจ๋อยๆ ขณะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่ว่าง ก่อนจะขอโทษขอโพยด้วยเสียงแหบแห้ง
 
"ขอโทษด้วยนะครับที่ไม่สะดวกให้ขึ้นไปที่ห้อง ตอนนี้มันรกมากเลย ผมกลัวว่าเดี๋ยวจะติดหวัดกันด้วย"
 
"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เห็นอาร์ทบอกว่าเสียงของตี้แย่มากพี่ก็เลยอยากมาเยี่ยม นี่ซื้อกระเพาะปลากับกระเช้าของฝากมาให้ด้วยนะ"
 
"โหย...ขอบคุณครับ ไม่น่าจะต้องลำบากกันเลย"
 
เด็กหนุ่มไหว้ขอบคุณก่อนจะรับกระเช้าไปวางข้างตัว เขางงนิดหน่อยว่าแค่เด็กฝึกงานคนหนึ่งเป็นหวัด พวกรุ่นพี่ก็จะพากันซื้อกระเช้าเยี่ยมไข้ที่เต็มไปด้วยอาหารบำรุงชุดใหญ่เช่นนี้มาให้กันเป็นเรื่องปกติหรือ
 
รุ่นพี่ทั้งสองได้ยินที่ธีระเอ่ยก็มองหน้ากัน แต่ในเมื่อโดนสั่งมาว่าไม่ต้องบอกว่าเงินค่ากระเช้ามาจากใคร จึงทำได้เพียงตอบแบบเลี่ยงๆ
 
"ไม่หรอกตี้ ช่วงนี้งานเรากำลังยุ่ง ขาดใครไปคนนึงก็ลำบาก ทุกคนเลยอยากให้ตี้หายไวๆ น่ะจ้ะ"
 
"ถ้าหากพรุ่งนี้ยังไม่ไหวก็ลาพักต่อได้นะตี้ เดี๋ยวพี่บอกคุณกฤตให้ เขาคงไม่ว่าอะไรหรอก"
 
ชื่อของกฤตภาสทำให้ไหล่ของธีระสั่นขึ้นมา ลมเย็นๆ ที่พัดมาวูบหนึ่งทำให้เขาคันจมูกจนต้องหันไปจามสองครั้งติดๆ กัน รุ่นพี่ทั้งสองจึงนึกว่าเขาคงหนาวเพราะพิษไข้
 
"ตายล่ะ มัวแต่ชวนคุยอย่างนี้น้องก็ไม่ได้พักสักทีสิอาร์ท งั้นเดี๋ยวพวกเรากลับกันก่อนดีกว่า ตี้จะได้ไปนอน"
 
"จริงด้วยสิ ตัวก็ยังร้อนอยู่เลย งั้นตะกร้านี่ให้พี่ช่วยยกไปส่งที่ห้องมั้ย?"
 
อรรณพถามหลังจากยื่นมือมาทาบบนหน้าผากเขา เด็กหนุ่มจึงส่ายหน้าและพยายามเค้นรอยยิ้มออกมาเพื่อให้ทั้งสองสบายใจ
 
"ไม่เป็นไรครับพี่อาร์ท แค่มาเยี่ยมกันก็ดีใจมากแล้ว ตะกร้านี่ผมถือเองไหวครับ"
 
"ถ้างั้นเดี๋ยวกินข้าวเย็นแล้วก็นอนเยอะๆ นะจ๊ะตี้ ถ้ามีอะไรจะให้พวกพี่ช่วยก็โทรมาได้เลยนะ"
 
"ได้ครับ ขอบคุณมากครับพี่กิฟท์"
 
ธีระโบกมือให้รุ่นพี่จนกระทั่งทั้งสองออกไปพ้นรั้วของอพาร์ทเม้นท์ จากนั้นก็เดินหิ้วตะกร้าเยี่ยมไข้อันหนักอึ้งกลับเข้าไปรอลิฟต์ เมื่อถึงห้องแล้วก็วางกระเช้านั้นลงก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง
 
ไม่อยากขยับตัวไปทำอะไรแล้ว...มื้อเย็นเอาไว้ก่อนก็แล้วกัน...ไม่อยากอาบน้ำด้วย...
 
เด็กหนุ่มคิดพลางดึงผ้าห่มขึ้นจนถึงคอ พลันก็รู้สึกเจ็บบนหลังมือข้างขวาจึงใช้มือซ้ายลูบเบาๆ และพบว่ารอยถลอกซึ่งเกิดจากรอยเล็บของกฤตภาสตอนที่กำมือเขาเมื่อคืนนี้ยังไม่หายไป
 
ไม่ใช่แค่มือสิ บั้นเอวเขาที่ถูกบีบเสียแน่นเมื่อคืนก็ยังช้ำเป็นรอยนิ้วอยู่เลย นี่เขาทำกรรมอะไรไว้กับผู้ชายคนนั้นกันนะถึงต้องมาคอยรองรับอารมณ์แบบนี้ ต่อให้จะใช้คำพูดหวานหูมาโอ้โลมแค่ไหนระหว่างที่กำลังมีอะไรกัน มันก็ไม่ได้กลบเกลื่อนการกระทำป่าเถื่อนที่ฝืนใจคนป่วยในสายตาของเขาได้หรอก...
 
ธีระยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห เขาพลิกตัวนอนตะแคงแล้วก็ดึงผ้าห่มคลุมโปงพลางหลับตาปี๋เผื่อว่าจะเลิกคิดถึงเรื่องนี้สักที แต่ปรากฏว่าผ่านไปหลายนาทีก็ยังไม่หลับไม่ว่าจะพลิกตัวสักกี่ครั้ง และเขาก็พบว่าต้นเหตุคือคนใจร้ายคนนั้นที่ทำให้เขาหยุดคิดถึงไม่ได้สักทีนั่นเอง
 
"ซาดิสต์! ป่าเถื่อน! ไม่มีหัวใจ! เกลียด! เกลียด! เกลียด! เกลียดคนพรรค์นี้ที่สุดเลย!!"
 
เด็กหนุ่มผุดลุกขึ้นนั่งแล้วก็เขวี้ยงทั้งหมอน หมอนข้าง ตุ๊กตา ผ้าห่ม รวมถึงอะไรก็ตามที่วางอยู่บนเตียงจนกระจัดกระจายทั่วห้อง ร่างผอมบางหอบหายใจจนตัวโยน ความโมโหทำให้ร่างกายที่ร้อนอยู่แล้วยิ่งรู้สึกร้อนมากขึ้นจนไม่รู้ว่าน้ำตาที่ซึมออกมานั้นเป็นเพราะพิษไข้หรือความโมโหกันแน่ เด็กหนุ่มเม้มปากแล้วก็ยิ่งเศร้ามากขึ้นเมื่อพบว่าตนเอาเรื่องอึดอัดขัดใจนี้ไปปรึกษากับใครไม่ได้เลย
 
"ฮึก..."
 
หยาดน้ำใสไหลจากหางตาอย่างสุดกลั้น ธีระพยายามแล้วที่จะห้ามตัวเองไม่ให้สะอื้น แต่สุดท้ายก็ฝืนอารมณ์ที่กำลังเอ่อท้นไม่ไหว ทั้งๆ ที่เขาเคยคิดว่าตัวเองเข้มแข็งขึ้นแล้วแท้ๆ ...จะไม่เสียน้ำตาให้ใครอีกแล้วแท้ๆ...แต่กฤตภาสกลับเป็นคนที่ทำให้ความมุ่งมั่นของเขาต้องกลับตาลปัตรไปโดยสิ้นเชิง ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหจนนึกอยากทุบอะไรให้พังเพื่อระบายอารมณ์
 
ดีแต่ใช้กำลังข่มขู่ให้คนอื่นทำตามที่ตัวเองต้องการ คอยดูก็แล้วกันว่าถ้าเขาดื้อขึ้นมาบ้างจะเป็นยังไง!!
 
 
++---TBC---++
 
 

[bellbomb]

A/N: เอาล่ะสิ น้องตี้เพิ่งจะทำใจยอมรับชะตากรรมที่โดนตากฤตยัดเยียดให้อยู่เมื่อไม่กี่ตอนนี่เอง แต่คุณชายเธอดันทำให้น้องฉุนขาดเสียแล้ว ตีตี้น้อยจะดื้อแบบไหนกันน้อ แล้วตากฤตส่งเมสเสจไปนัดเจอใคร? ต้องติดตามกันต่อไปนิ ^^

[wi_OoO_wi]

เอาล้ะเหวยเอาล้ะว้าา ตะล้าๆ

เด็กมันสู้เว้ย  แค่ตาลุงตัญหากลับคนเดียว ทำไมจะสู้ไม่ได้ ใช่มั้ยตี้จ๋าาา 

ทำไมรู้สึกว่าตี้จะเหนื่อยกว่าเดิมอ้ะ 

[iforgive]

ใจร้ายมาก ตาแก่

[NOoTuNE]

  อิลุงบ้ากามทำน้องป่วยยังไม่มีสำเหนียก ทำมาเคือง เหอะ จะไปนัดกับใครก็เชิญ น้องตี้บอกสบายไม่ต้องมาเป็นเครื่องมือระบายความใคร่ของใคร สงสารน้องที่สุด  ทุกข์ใจตอกย้ำแผลเก่า ทำเป็นที่ระบายความใคร่ทั้งหมดทั้งมวลนี้กลับปรึกษาใครไม่ได้   


น้องตี้ถ้าดื้อแล้วก็เอาให้สุดหนูทนมาพอแล้ว

[quiicheh.]

อีตาคุณกฤตนี่โคตรใจร้าย
ตี้น่าสงสารประจำ โฮกกกกเป็นนายเอกโศกมาก

[lizzii]

ทั้งๆ ที่ทำให้น้องเป้นหนักก็ไม่ยอมอยู่ดูแลนะอิคุณกฤตนี่ หึ้ยยยยยยยยยยยย
สงสารน้องตี้ที่สุด ส่งม้าขาวมาช่วยตี้ที T^T

[mooping-7]

เอาเลยน้องตี้ดื้อให้สุดๆไปเลย คนแก่เอาแต่ใจเน๊อะ

[Yร้าย]

จัดไปหนูตี้....อย่ายอมตาลุงจอมหื่นอีกต่อไป...
เดี๋ยวส่งไรอันไปช่วยดีมั๊ย??..โดนณรงค์ ...

[pornumpai-ka]

 


เหอๆๆๆ  ดีมากกกก  ต่อต้านเลย  เชียร์

 

[เฉาก๊วย]

เขาจึงเดินกลับไปที่โต๊ะแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาคนคุ้นเคย ในเมื่อธีระทำเขาเสียแผนสำหรับคืนนี้ไปแล้ว จะให้เขาปล่อยเวลาให้สูญเปล่าไปเฉยๆ ก็ใช่ที่
 
"Are you free tonight? Let me know if we can meet."
 
 

อะไรอะ อย่าลืมกฎข้อที่ 1 ที่ห้ามไปนอนกับคนอื่นนะตาแก่
ไม่งั้นได้อดตลอดไปแน่!

 

[indy❣zaka]

เย่ๆๆๆๆๆๆ   




ขอให้ตี้รู้   แล้วข้อตกลงจะได้ยกเลิกเลย
หมั่นไส้ไอ้แก่นั่นมานานละ
 

[na-au]

  พักผ่อนให้มาก ๆ นะหลานตี๊ คนแก่เป็นห่วง

   "ไปตายซะ ไอ้เฒ่าหื่นนนนน" อันนี้ฝากให้หลานกฤต

 

[schneesturm_fubuki]

หืม..ม เหมือนจะจำได้เลาๆว่า เงื่อนไขของตี้คือ ลุงหื่นห้ามมั่วตลอดระยะเวลาสามเดือนมิใช่รึ?

ลุงนี่ก็เอาแต่ใจเนอะ ไม่สำนึกเลยว่าตัวเองทำอะไรไว้บ้าง

อยากนี้ต้องให้ตี้ สั่งสอน อิอิ

ปล. อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าตี้เริ่มมีซัมติง เหมือนเริ่มชินกับตัวตนของกฤตภาสขึ้นทีละน้อย อย่าบอกนะว่าตี้ของป้าจะเป็นมาโซ!!!

[nonnn]

ตอนนี้ลุงกฤตออกมาไม่ค่อยเยอะเลยเนาะ
รู้แค่ว่าน้องตี้มาแบบอึนๆมึนๆหน่อย คงเหนื่อยทั้งกายทั้งใจอ่ะ
ประมาณว่าไม่อยากจะทำอะไรแล้ว อาการตอนนี้ก็หนักมากๆ เดินแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว
อิตาลุงกฤตนี่จะเลวไปไหน  ยังโกรธไม่หายเมื่อตอนที่แล้ว ที่ข่มขืนน้องตี้ทั้งๆที่ป่วยอยู่
น้องก็อุตส่าห์ขอทั้งน้ำตาว่าอย่าทำๆ แต่ก็ไม่ฟังเอาแต่ได้ฝ่ายเดียว!!!


เอาเลยค่ะตี้ ดื้อให้สุด ไม่ต้องไปฟังอิตาลุงกื่นกามนี่แล้ว เอาให้อิลุงนี่อกแตกตายไปเลย!!!!
ประกาศจุดยืน ณ ตรงนี้ว่าคนอ่านเข้าข้างน้องตี้สุดๆ ลุยเลยค่ะ สู้ๆนะคะอย่าไปยอมอิลุงหื่นนี่เด็ดขาด
อ่อ ดูจากท่าทางความหื่นของอิลุงแก่นี่แล้ว คงอดไม่ได้ต้องโทรไปหาคนมารองรับอารมณ์แทนน้องตี้เลยงั้นสิ
แหมๆๆๆ ถ้าทำแบบนั้นจริงๆน้องตี้มารู้ทีหลังสัญญาเป็นอันว่าจบนะคะ หึ!! 

[ไป๋ไป๋]

เกลียดอิตาลุงหื่นนี่จริงๆเลย

มาทำร้ายน้องตี้ของอ่าเจ๊

ดื้อไปเลยลูกตี้ เอาให้เจ็บแสบถึงทรวงเลยลูก

[rero]

อยากให้น้องตี้ เอาคืนบ้างจัง แค้นแทนเลย
มันเกินไปแล้วนะ

[-west-]

น้องตี้น่าสงสารอะ