"ลืม...ลืมผมรึยังครับแฟน..."
เพลงเก่าๆติดหูหน่ะครับ
สวัสดีและขอบคุณทุกคอมเม้นท์ครับผม
วันนี้ผมขอเสนอคำว่า "ลูกเชอร์รี่"
“ลูกเชอรี่”
ผมเป็นคนกินผักผลไม้น้อยมากๆ
ผักกินได้แค่สองชนิด คือ ผักบุ้ง และ แตงกวา นอกนั้นเขี่ยทิ้งหมด
นิสัยกินอยู่ยาก แถมเรื่องมากเล็กๆครับ
ครั้นจะฝึกจะฝืนกิน ในวัยนี้มันก็ไม่ทันเสียแล้ว(ข้ออ้าง)
ส่วนผลไม้นี่รสเปรี้ยวกินไม่ได้เลยครับ ร้อนใน ปากพอง
จะกินได้ก็แต่แตงโม(แต่ไม่กินโตโน่น้า..ที่รักเค้าห้ามขาด)
แล้ววันหนึ่ง...
เมื่อมาพบประสบพักตร์กับ.... “สตรอว์เบอร์รี่”(คำที่มักสะกดผิดเป็น สตอเบอรี)
ผลไม้เมืองหนาว สีหวานผลเป็นมันเลื่อม
จริงๆเจ้าสตรอว์เบอร์รี่นี่มีหลายสายพันธุ์นะครับ มีตั้งแต่หวานจนถึงเปรี้ยว
พูดแล้วอยากกินง่ะ
ผมจะกินๆๆ เมื่อมีโอกาสและกำลังทรัพย์ ชอบ อร่อยกินแทนข้าวเลย
ถึงแม้หลังจากนั้นจะทรมานด้วยแผลร้อนในเต็มปาก
จนแปรงฟันแต่ละทีน้ำตาเล็ด น้ำลายยืดด้วยความเจ็บแผลในปาก
แล้ววันหนึ่ง(อีกหล่ะ) ช่วงเทศกาลปีใหม่ที่ผ่านมา
นอกจากของขวัญจากญาติๆ
สิ่งหนึ่งที่เฮียแกได้รับจากคนไข้ และเจ้าหน้าที่ ลูกน้องในหน่วยงานต่างๆ
ก็คือพวก “ กระเช้า”ครับ
กระเช้าของขวัญ เหมือนที่ขายตามห้างตอนช่วงเทศกาล
ท๊อปเท็น ยอดฮิตติดอันดับตลอดกาลของกระเช้าของขวัญปีใหม่คือ...แบรนด์ครับ
ทั้งรังนก ทั้งซุปไก่
คนให้ก็รู้สึกว่าแพง ดี หรู
แต่รู้มั๊ยครับ คนรับ หากินได้ไม่
แต่ละปีได้รับไม่ต่ำกว่าสิบกระเช้า
รอให้ผ่านช่วงปีใหม่สักหน่อย
เฮียแกก็จะเอาไปให้คนไข้ที่นอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลให้ช่วยกินแทน
อ้อ...ญาติผู้ใหญ่ของผมกับเฮีย ท่านก็ไม่ชอบเหมือนกันครับ
แต่ถ้าเป็นขนม ผลไม้
ผมก็เลือกของที่ชอบ ที่เหลือก็แจกพวกคนงานบ้าง เด็กๆที่ร้านกาแฟบ้าง
มาถึงปีนี้ มีของที่ไม่เคยได้รับ คือ...
“ลูกเชอรี่”
มาในกล่องพลาสติกใส กล่องใหญ่ๆสองกล่อง
ลูกมันแดงคล้ำๆจนเกือบดำ
งง...เชอร์รี่มันต้องแดงสดๆเหมือนที่อยู่บนหน้าเค๊ก หน้าไอศกรีม ไม่ใช่เหรอ
จนต้องถามอากู๋ จึงได้รู้ว่าผลสดๆมันเป็นแบบนี้
ที่เรากินกันในร้านไอศกรีมชื่อดัง มันเป็นแบบเชื่อมครับ
เมื่อก่อน(บ่งบอกวัย...หยาบคายอะ)
เวลาไปกินไอศกรีม ผมก็จะขอเพิ่มท๊อปปิ้งเป็นลูกเชอร์รี่
จะว่าแพงก็แพง จำไม่ได้แต่ประมาณลูกละสิบบาท
ก็เพิ่มสักห้าลูก พอหายอยาก
แล้วมีอยู่ครั้ง เกือบๆสิบปีแล้วมั๊งครับ
เฮียไปประชุมที่เมืองหลวง(ฮะ ฮะ ฮ่า)
เฮียแกอยากเอาใจผม ด้วยวันนั้นผมงอนอะไรแกสักอย่าง จำไม่ได้แล้วครับ
เรื่องงอนเยอะเกิน
แกเอาขวดโหลให้ข้างในมีลูกเชอร์รี่หวานๆแดงๆ ลูกโตอัดแน่นจนเต็มขวดมาฝาก
ตอนแรกไอ้หน่อยยิ้มแก้มปริ กะว่า เย็นนี้ข้าพเจ้าจะมิรับประทานข้าวปลาแลอาหารใดๆ
นอกจากเจ้าลูกเชอร์รี่ ที่ตอนนี้นอนอวบอ้วนรออยู่ในขวด
“ขอบคุณนะเฮีย...รู้ใจผมจริงๆ แฟนใครน้อออ”
คลอเคลียประจบที่รัก ด้วยตัวประกัน(ลูกเชอร์รี่)ยังอยู่ในมือเฮีย
“ไม่เป็นไรครับ หายงอนแล้วสิเนี่ย”
เฮียแกแซวผมยิ้มๆ แล้วส่งตัวประกันมาให้
“งั่มๆ หร่อยๆ เฮียกินมั่งมั๊ย”
กินไปได้สักสามสี่ลูก ไม่ต้องใส่ชามหรอกครับ เอาส้อมจิ้มๆๆๆ
กระดากน้อยๆที่เฮียแกนั่งพิงพนักเก้าอี้ แล้วกอดอก มองผมสวาปามเจ้าลูกเชอร์รี่
สายตาแกอ่านได้ว่า ตะกละจริงวุ๊ย
ผมถามแกในจังหวะที่ส้อมจิ้มคาอยู่ในขวดโหล
แต่ยังไม่ดึงออกมาครับ กลัวแกเห็นแล้วอยากกินมั่ง อิอิ
“กินไปเถอะครับ แล้วใจคอจะไม่เก็บไว้กินวันพรุ่งนี้บ้างเหรอเรา”
เฮียแกลูบหัวผมเบาๆ
“ม่าย..งั่ม งั่ม”
ปลอดภัย ทางสะดวก เฮียแกไม่แย่งกิน ผมก็ล้วงจิ้มออกมากินต่อ
“ของหมักดอง แช่อิ่ม เก็บไว้นานไม่ดีเฮีย เสียวิตามิน คุณภาพเสื่อม รสชาดก็เปลี่ยน
เฮียไม่เคยเรียนเหรอ งั่มๆ”
บังอาจสอนหมอซะเลยผม ตอนนี้หมดไปเกือบๆสิบลูก
ซากอารยะ(เม็ด) กองเป็นหลักฐานอยู่บนฝาขวดโหลที่หงายอยู่บนโต๊ะ
“เอิ๊กกก”
“ฮิฮิ..ขออภัยคร้าบบบบ”
ผมเรอออกมาเอง
ด้วยรีบกินทำให้อากาศมันเล็ดรอดเข้าไปเกิดเป็นแกสในกระเพาะอาหาร(ความรู้ดีเนอะ)
“ค่อยๆกินสิครับ ไม่มีใครแย่งหรอก หึหึ”
เฮียแกขำผมที่กินมูมมาม
ตอนนั้นข้าวใหม่ปลามันอยู่(มั๊ง)ครับ ทำอะไรก็น่าร้ากกก
“ผมก็กินปกติ เฮียดิชวนคุย ลมเข้าท้องเลย”
ดีนะลมเข้าท้อง ถ้าเด็กเข้าท้องหล่ะแย่เลย ไม่อยากจะคิด(ไอ้บร้า)
โห กินไปเท่าไหร่ก็ยังไม่ถึงครึ่ง น่าจะเกือบๆสามสิบลูกมั๊งครับ
“งั่มๆ กี่ลูกเนี่ยเฮีย เยอะ กินสะใจหายอยากเลย งั่มๆ”
ขี้เกียจรอนับเม็ด กินไปถามไป
“สามสิบลูกครับ”
โป๊ะเช๊ะ..เดาเก่งวุ๊ย
“มัย...งั่ม ซื้อมาแค่นี้อะ”
ดูเม็ด สิบห้าแล้ว ครึ่งทาง สปีดการเคี้ยวเริ่มลดลง
ด้วยมีอาการเสียว(ฟัน) แทรกเข้ามาเล็กน้อย
แต่ไม่เป็นอุปสรรคครับ เคี้ยวทางซ้ายบ้างขวาบ้าง
แบ่งๆกัน(เสียว)ไป
“ไม่พอเหรอครับ เดี๋ยววันหลังจะซื้อมาให้อีกครับ
ที่ร้านเหลือแค่นี้ครับ...ขวดสุดท้าย”
“รับปากแล้วนะเฮีย...ว่าแต่ลูกกี่บาทเนี่ย
ลูกใหญ่กว่าร้านไอติมอีก แพงป่าวเนี่ย”
“ลูกละยี่สิบครับ”
“ตุ๊บ”
“ห๋า...ยี่สิบ”
เวร จิ้มหมิ่นเกิน ลูกเชอร์รี่หลุดจากส้อม ตกลงไปที่พื้นแล้วกลิ้งๆไปใต้โต๊ะ
ผมมัวแต่คำนวณตัวเลขในใจ เฮียแกก้มลงไปหยิบลูกเชอร์รี่ใต้โต๊ะ
พร้อมกับเอาทิชชูในมือเช็ดรอยเปื้อนจากลูกเชอร์รี่
ที่หากทิ้งไว้จะเป็นคราบเหนียว มดแมง(คริคริ) จะมากันเป็นฝูง
เฮียทำท่าจะโยนลูกเชอร์รี่ที่เก็บมาลงถังผงใกล้ๆ
“อย่า อย่าทิ้ง ยี่สิบนะนั่นหน่ะ”
ผมรีบคว้ามือเฮียแล้วดึงตัวประกันเอามาไว้ครอบครอง
“หน่อย มันสกปรกแล้วนะ ทิ้งไป”
เฮียทำเสียงดุยังกะผมเป็นเด็กเลยอ่ะ
“ม่ายยย เสียดาย”
เรื่อง..ลูกตั้งยี่สิบ
“เชื้อโรคที่พื้นมันเยอะนะครับ”
เหตุผลทางวิทยาศาสตร์ร่ำเรียนกันมาแต่ประถม
“ล้างน้ำก็ได้อะ”
น้ำล้างได้ทุกอย่างครับ ไม่งั้นจะมีเพลง"ล้างใจ"เหรอครับ
“ดื้อจริงๆ เอามา..ไปล้างให้”
ดีๆ บริการทุกระดับประทับใจ เดี๋ยวคืนนี้มีเบิ้ล(แกอยากเอง..ชิมิ)
“ขอบคุณคร้าบบบบ ใจดีจัง”
ทำดีมีรางวัลจ้า...พี่ชายใหญ่
“ก็ขืนให้ล้างเองก็คงล้างลวกๆ”
สายตาเหมือนตำหนิเล็กๆนะนั่น
“อ่า...”
จนด้วยเหตุผลอันเป็นเรื่องจริง
พอเฮียกลับมานั่ง
ผมที่ตอนนี้กินไม่ลงแล้ว ไม่ใช่ว่าอิ่มนะครับ ของแพงเก็บไว้กินวันอื่นบ้างไรบ้าง
นั่งหมุนขวดดูรอบๆ ปิดฝาแล้วนะครับ ไม่งั้นลูกเชอร์รี่ของผม จะหล่นหมดขวด
ขวดมันบ่งบอกว่าของนำเข้า
“เฮียซื้อมาจากห้างไหนอะ”
แพคเกจแบบนี้ไม่คุ้น รึแกจะมีกิ๊กเป็นสจ๊วต
“ฟู้ดแลนด์ครับ”
ฟู้ดแลนด์....
เมื่ออดีต(อิอิ) เป็นซุปเปอร์ขนาดใหญ่(ใครๆเขาก็รู้ จะบอกเพื่อ...)
สมัยนั้นมีไม่กี่สาขาครับ เคยไปเดินอยู่ครั้ง มีแต่ฝรั่ง(คนเด้อ)กะญี่ปุ่น
ของที่วางขายก็ล้วนแต่เป็นสินค้านำเข้า
มีแต่ของแพงๆ ซื้อไม่ลง
“โห...ซื้อมาได้อะเฮีย สามสิบคูณยี่สิบ ตั้ง หก..หก...หกร้อย
อ๊ากกก ซื้อมามัยเนี่ย แพงจะตาย”
ไอ้หน่อยอยากจะบ้าตาย
อ้าว...ลืมตัวครับ ว่าแกไปแล้วอยากตบปากตัวเอง เฮียแกหน้างอเลย
เห็นงี้ผมเป็นคนรู้จักใช้ตังค์นะครับ แอนตี้ของแพง แต่ของฟรีไม่นับ
“อืมมม ก็ซื้อไปแล้ว เห็นว่าเราชอบ”
เฮียพูดงึมงำเหมือนบ่น
“ผมก็ไม่ได้ว่าอารายยย แค่จะบอกว่ามันแพงอ่ะ ทีหลังไม่เอาแล้วนะ”
ซื้อมาด้ายยย ไม่รู้จักประหยัดเลย
“เฮ้ออออ..ครับๆไม่ซื้อแล้ว เข็ดแล้ว”
--------------------------------------------------------
นั่งไทม์แมชชีนกลับมาปี2014ครับผม
“อร่อยอะ งั่มๆ เฮียกินป่าว อร่อยกว่าสตรอว์เบอร์รี่อีกอะ”
ชวนเฮียกิน แต่ชามใส่ลูกเชอร์รี่อยู่บนตักผม
“ชอบก็กินไปเถอะครับ แต่นี่กินมาสองวันแล้ว มีแผลร้อนในป่าว”
เฮียแกอึ้งกับความตะกละของผม ข้าวปลาไม่กินเลยครับ
“ไม่มีอะ เฮียดูสิ”
ผมยื่นหน้าอ้าปากกว้างให้แกดู
“ฮะ ฮะ ฮ่า มีแต่ลูกเชอร์รี่เต็มปาก”
เฮียผลักหน้าผมออกไปเบาๆ
ไม่งั้นเศษลูกเชอร์รี่มีสิทธิไปแปะที่หน้าแก
ไม่มีแผลร้อนในครับ หายห่วง
เลื่อนลำดับสตรอว์เบอร์รี่ลงไปเป็นที่สอง
ให้น้องเชอร์รี่ขึ้นแท่นชนะเลิศแทน
หมดแย้ววว
สองวัน ลูกเชอร์รี่สองกล่อง
กล่องละเกือบสองโล(มั๊ง) กล่องขนาดเอสี่ สูงสักสี่ห้านิ้ว
“อยากกินอีกอะ”
“อยากกินเชอร์รี่”
“เชอร์รี่จ๋า”
“เฮียอยากกินเชอร์รี่อีกอะ”
“ครับ”
“ครับผม”
“รับทราบครับ”
“รอก่อนครับ”
จนในที่สุด ความอดทนของแกหมดลง
“ไปห้างกัน”
“ไปมัยอะ ร้อน ขี้เกียจออกไปข้างนอก”
มะเอา คุณๆบอกเค้าผิวขาว ผิวสวย เค้าไม่อยากเสียลุค
“ไปซื้อเชอร์รี่กัน”
“ไม่ปายยย ห๋า เชอร์รี่ ไปๆ ไปครับ”
กระเด้งตัวขึ้นไปแต่งกายแบบสุภาพชน คนเดินห้าง
ไปห้างสีเขียวครับ แถวบ้านมีแค่ห้างเดียว
เข้าพระนคร(คริ คริ) ค่อยไปท๊อป ไม่ไปฟู๊ดแลนด์น้า
จริงๆเวลานี้ของก็คงราคาพอๆกันครับ
“เฮียอะ มัวแต่หาที่จอดรถ อดเลย”
ต่อหน้าต่อตา อิเจ๊คนนั้นหยิบน้องเชอร์รี่กล่องสุดท้ายไปจากตู้แช่...แงๆ
อดกินเลย เฮียนะเฮีย รถอะตากแดดมั่งก็ด้ายยย จะได้ไม่ขึ้นรา(มีด้วย)
เพื่ออนาคตอันใกล้ สำรวจข้อมูลการตลาดไว้ก่อน
“199”
เผื่อไปเปรียบเทียบกับห้างอื่น จะได้ไม่เสียรู้ซื้อของแพง
ไม่รู้คุณๆเป็นกันรึป่าว
ผมจะเสียอารมณ์มาก ถ้าของอย่างเดียวกันแล้วซื้อแพง
แต่ถ้าแพงเป็นมาตรฐานเดียวกันผมไม่ว่า
อย่างคริสปี้ครีม ผมก็รับได้ถ้าอยากกิน ไม่ต้องเปรียบกับโดนัททั่วไป
แต่ถ้าเชอร์รี่เหมือนกัน ผมไม่ยอมซื้อที่แพงกว่าเด็ดขาด
---------------------------------------------------------------
ต้นเดือนกุมภาพันธ์ ณ.เมกะบางนา
หลังจากดูหนัง “เฮอร์คิวลิส”
“เอมเมตต์ คัลเลน” ทำผมเพ้อเลยอะครับ หน้าก็หล่อ หุ่น(น่า)กินขาด
ถ้า...“คริส เฮมส์เวิร์ธ”จากธอร์ เป็นสตรอว์เบอร์รี่
“เอมเมตต์ คัลเลน” จาก“เฮอร์คิวลิส”....ก็คือ เชอร์รี่ครับ
ขอโทษนะคริส ขอลดลำดับเป็นที่สองให้ พ่อเชอร์รี่..เอมเมตต์ขึ้นแท่นแทนที่
“เอมเมตต์ คัลเลน” ที่แสดงเป็นพี่ชายคนโตของบ้านคัลเลน ในทไวไลท์ครับ
ว่าแล้ว ต้องกลับไปหาหนังทไวไลท์ดูอีกสักรอบ...คริ คริ
เห็นมะ..ผมอะไม่ได้ว่างเล้ย เขียนนิยายช้าบ้างไรบ้าง
คุณๆคงหมั่นไส้เอ๊ยเข้าใจนะครับ(ก๊ากกกกก)
ดูหนังเสร็จเฮียขอไปดูอุปกรณ์กอล์ฟ ผมเลยรอที่บีทูเอส
กลับถึงบ้าน
กำลังเมาขี้ตา เฮียส่งถุงท๊อปมาให้
“ไรอะ...ฮ้าวววว”
ง่วงจริงไรจริง หลับในรถเมื่อยตัวไปหมด(คนขับยังไม่บ่นเลยแก)
สตรอว์เบอร์รี่หนึ่งกล่อง เชอร์รี่หนึ่งกล่อง
รีบแคะขี้ตาดูราคา แทนที่จะรีบขอบคุณ(เฮ้อ คนเรา)
สตรอว์เบอร์รี่...”199”...ผ่าน
เชอร์รี่...”499”......อ๊าก...แพงๆๆๆ
“เฮียนี่อีกหล่ะ ผมบอกแล้ว.....”
จัดหนักจัดเต็ม กะใส่ไม่ยั้ง
“เดี๋ยวๆฟังก่อน...เฮียใช้บัตรเดอะวันการ์ด ลดไปอีกหนึ่งร้อยครับ”
เฮียรีบบอกก่อนจะโดนวีน
แต่ไม่รอด....
“วันก่อนก็เห็นนี่ ที่บิ๊กซีอะ 199จำไม่ได้เหรอ รู้ก็รู้ยังจะซื้ออีก
เฮ่ย แพงกว่าตั้งสองร้อย วู๊...เสียดายตังค์
ทีหลังไม่แยกกันเดินแล้ว เผลอไม่ได้เลย ซื้อของมั่ว”
ผมบ่นๆๆๆๆ กับเงินสองร้อย ทั้งๆที่เป็นเงินเฮีย
“ก็เฮียเห็นเราอยากกิน แพงนิดแพงหน่อยก็ช่างมัน
ห้างที่บ้านเรามันไม่ค่อยมีขาย”
เฮียพยายามใจเย็น อธิบายให้ผมฟัง
“แล้วผมรีบมั๊ยหล่ะ อยากกินแต่ไม่รีบเข้าใจมั๊ย..เซ็ง”
ผมวางถุงท๊อปไว้บนโต๊ะอย่างไม่แยแส
สะบัดบ๊อบเข้าห้องนอน(คิดถึงเหตุการณ์วันนั้นแล้ว..เลวอ่ะ)
เช้าวันรุ่งขึ้น เปิดตู้เย็นจะหาขนมกิน
สองพี่น้องตระกูลเบอร์รี่ เสนอหน้ารออยู่ในกล่องใส...จากท๊อป
ชิส์..เห็นตัวเลขราคาที่กล่องแล้วเจ็บใจไม่หาย
ผมหยิบกล่องสตรอว์เบอร์รี่มากินเป็นมื้อเช้า...หมดกล่อง
ตอนเย็น กลับมาถึงบ้าน ก็พูดกันคำสองคำ พอเป็นมารยาทครับ
ไม่ให้คนรอบข้างอึดอัด
เปิดตู้เย็นหลายรอบมาก เปิดกี่ทีๆ น้องเชอร์รี่ก็ส่งสายตาเชิญชวนยิ้มหวานมาให้
รอบที่เจ็ดในหนึ่งชั่วโมง
เหลือบดู..เฮียแกนั่งเล่นโน๊ตบุ๊คอยู่ที่โต๊ะรับแขกหน้าทีวี
ผมรีบหยิบกล่อง...ที่คุณก็รู้ว่ากล่องอะไร
ย่องเข้าไปในครัว
รีบล้างรีบกิน(พวกเบอร์รี่จะกินค่อยล้างครับ ถ้าล้างไว้ก่อนรสชาดจะเสีย)
แล้วก็...หมดกล่อง
ไม่อยากบอกว่า ลูกโตมาก หวานมาก สดมาก
เฮียไม่พูดถึง ผมก็ไม่พูดถึง
แต่เราพูดคุยกันเหมือนเดิม ยกเว้นเรื่องเบอร์รี่
----------------------------------------------------------
อีกสองวันต่อมา
วันนี้เฮียกลับมาช้าเกือบครึ่งชั่วโมง ช่างเหอะ ยังตึงๆกันอยู่
ถ้าเป็นปกติผมต้องถามว่าไปไหนมา หรือถ้าไม่ถาม เฮียก็จะบอกเอง
กลับถึงบ้าน บรรยากาศเดิมๆ
เฮียแกนั่งเล่นโน๊ตบุ๊คอยู่ที่โต๊ะรับแขกหน้าทีวี
ผมเดินไปที่ตู้เย็นหาขนมกิน ทั้งๆที่กินข้าวแล้ว
คนอื่นๆเขามีผลไม้ล้างปากกันแล้ว แต่ผมไม่มี
มีแต่พวกคิทแคท ยูโร่ โอรีโอ เยลลี่ แช่ไว้ในตู้เย็น
เปิดตู้เย็นมา..จ๊ะเอ๋
น้องเชอร์รี่มาเป็นแพคคู่ สองกล่องนอนรอ...อร๊ายยยย
เหลือบมองที่รัก(ทีงี้เรียกที่รัก)
ปลอดโปร่ง ทางสะดวก
หยิบน้องเชอร์รี่มาหนึ่งกล่อง ตรงดิ่งเข้าครัว
รีบล้างรีบกิน
ไม่ค่อยสดอะ ลูกเล็ก กล่องนึงมีนิดเดียวเอง สิบสี่ลูก
จำต้องย่องไปเปิดตู้เย็นหยิบมาอีกกล่อง
เหมือนเดิม ล้างแล้วกิน
หมดแย้ววววว
“เอิ๊กกกก”
เรอแล้วสบายยยย รีบกินอะครับ
หยิบกล่องมาดู ห้างเขียวแถวบ้าน
อ้อ..เฮียคงแวะซื้อก่อนมารับผมกลับบ้าน
“199”
ดีมาก ไม่เสียรู้
แต่มานั่งนึกๆคิดๆ ด้วยสมองอันน้อยนิด
199...สองกล่อง หย่อน400 ไปสองบาท
ถ้าเทียบกับวันนั้น...จากท๊อป
โตกว่า...สดกว่า...หวานกว่า...เยอะกว่า(แม้จะเอาสองกล่องนั้นมารวมกัน)
“เฮียยยย”
“หืมมมม”
“เฮียอะ..”
“ครับ...ว่าไง”
เฮียเลื่อนโน๊ตบุ๊คออกไปด้านข้าง เงยหน้ามายิ้มให้ผม
ผม
ผม
ผมปีนขึ้นไปนั่งตักเฮียมี่
โอบกอดคอเฮีย...ด้วยแขนสองข้าง
แล้วกระซิบเฮียเบาๆที่ข้างหู
“ขอโทษครับ”
---------------------------------------------------------------
แย่จังครับ...ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น
วีนแตกไปก่อน
ใครจะทนผมได้...ไม่มีอีกแล้ว
นอกจาก..
"เฮียมี่"
เอารูป "เอ็มเม็ต" มาฝากครับผม...
อูยยยย..ตาลาย เอ๊ยใจละลาย
แล้วว่างๆ จะมาเล่า "วันแห่งความรัก" ครับผม
[attachment deleted by admin]
หัวข้อ: รักจริงยิ่งกว่านิยาย ...Happy End......พฤติกรรมการกิน..ตอนต่อ (14/10/58) (อ่าน 592785 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก