กระสวยร้อยหัวใจ
Part 5 ถึงงานราวทุ่มตรง เป็นตามคาดตั้งแต่หน้าประตูยามจนถึงโต๊ะของแผนก
กระสวยตกเป็นเป้าสายตาเด่นกว่าสาวๆในนี้ด้วยซ้ำ สาวออฟฟิศที่ว่าเจ๋งยังชิดซ้ายไปเลย
สร้างจุดเด่นให้พากันมองสนใจใคร่รู้
“สวย..ไอ้เป้เพื่อนสนิทพี่ แล้วนั่นไอ้ลพ บลาๆๆ” ผมแนะนำเพื่อนในแผนกที่นั่งกันอยู่
แต่ละคนพกเมียบ้าง กิ๊กบ้าง เด็กบ้าง ไม่มีใครมาตัวเปล่ากันเลย ดีที่ผมมีกระสวยมาด้วย
ไม่อย่างนั้นมีหวังผมนี่แหละหัวเดียวกระเทียมลีบไร้คู่ควง
“นั่งก่อนครับ..ห่าครมึงเล่นทำพวกกูตายสนิท ปกติพวกพี่ลืมหายใจกันอยู่แล้ว
วันนี้เล่นหยาดฟ้ามาดินเลยน้องกระสวย สาวในนี้หมองกันไปหมด” ไอ้เป้มันแซว แต่ไม่เกินจริงสักนิด
กระสวยในชุดบอดี้สูทแกะกล่องกำมะหยี่สายเดี่ยวสีดำ โชว์อกขาวอร่าม สร้อยเพชรเข้าชุดตุ้มหูวาววับ
ระยิบยับสะท้อนไฟแตะตาสุดๆ สวมทับเสื้อตัวนอกสีแดงสดขับผิวขาวกระจ่าง ผมตรงดำขลับยาวกึ่งกลางหลัง
ใบหน้าผุดผาดตาคมสวยหวานล้ำ เปื้อนยิ้มอย่างขวยเขิน เหนือคำบรรยายจริงๆ
“สวยแค่แม่ค้าข้าวแกง พูดแบบนี้เขินนะคะพี่เป้ ทำอย่างกับไม่เคยเห็นกันมาก่อน” กระสวยถ่อมตัว
เธอนั่งเก้าอี้ที่ผมเลื่อนให้ ค่อยนั่งตัวถัดข้างกัน ทุกคนในโต๊ะมองกระสวยไม่วางตา
“พวกพี่ไม่ได้แกล้งชมหรอกครับ” ไอ้ลพ ไอ้นี่อีกคนจ้องกระสวยตาเป็นมัน
ทั้งที่เด็กมันนั่งอยู่ข้างๆ เปลี่ยนหน้าควงเป็นว่าเล่น
“พี่ลพ..พูดแบบนี้พรีสอายนะ คุณกระสวยก็สวยจริงๆค่ะ ตอนเดินเข้ามาทีแรก
นึกว่านางแบบมาโชว์ตัวในงานเสียอีก” เธอแทนตัว ‘พรีส’ ท่าทางมนุษยสัมพันธ์ดีเสียด้วย
พูดทีเล่นทีจริง ยิ้มตาปิดให้กระสวย
“ขอบคุณค่ะ เล่นชมกันแบบนี้สวยเขินจริงๆนะ” คนพูดไม่ได้แกล้งครับ
สังเกตหน้าเริ่มแดง คอขาวอมชมพูให้เห็นทันตา
“พอๆพวกมึง ตั้งใจจะมองจนพรุนเลยหรือไง” ผมเบรก
“แหมไอ้พระเอก” ไอ้ห่าเป้ ทำหน้ากวนใส่ผมเหมือนรู้ทัน
“มึงเป็นเจ้าบ้าน บริการเครื่องดื่มสิวะ” ใช้มันเสียเลย
“โอ๊ะโอ..ไม่มีปัญหา น้องสวยรับอะไรดีครับ สปายไหมไม่แรงหรอกกินเป็นเพื่อนสาวๆในโต๊ะ”
ผมไม่แน่ใจว่าสวยดื่มได้ หันไปดูจังหวะเธอมองอยู่ก่อน จะว่าไปสาวๆในโต๊ะแต่ละคนถือแก้วสปายกันหมด
“ว่าไงครับ..ดื่มได้ไหม” ผมย้ำเสียเอง เสือกมีสายตาล้อเลียนจากไอ้พวกเหี้ยทั้งหลายส่งให้อีกต่างหาก
“พอได้นิดหน่อยค่ะ มากคงไม่ไหว” ตกลงกระสวยขอสปาย ส่วนผมเหล้าโซดาเหมือนพวกมันในโต๊ะ
งานนี้มีจับรางวัลของพนักงานด้วย ผมไม่เคยได้รางวัลใหญ่กับเขาเลย ไม่เคยมีดวงทางด้านนี้จริงๆ
ดีสุดเตารีด ทั้งที่รางวัลใหญ่ประธานให้สร้อยคอทองคำหนัก 1 บาท ทองจริงสวมให้ต่อหน้าพนักงานทั้งบริษัทฯ
ปีที่ผ่านมาแม่บ้านทำความสะอาดเป็นผู้โชคดี
ไม่รู้เหมือนบริษัทฯที่อื่นหรือเปล่า แต่ผมพอใจการจัดที่นี่มาก ไม่มีการล็อบบี้รางวัลใหญ่
ทุกคนมีสิทธิ์ลุ้นเท่ากัน โดยเขียนรางวัลใส่ในกล่อง แล้วประกาศให้พนักงานออกไปจับตามชื่อตัวเอง
จับได้อะไรก็อันนั้นแหละ
ภายในกล่องมีสร้อย1สลึง 10 เส้น รางวัลใหญ่ 1 บาท พนักงานร้อยกว่าคนได้ของติดไม้ติดมือกลับหมด
ตั้งแต่พัดลม ตู้เย็น ไมโครเวฟ ผ้าห่มนวม สารพัดจะมีให้ แถมอนุญาตให้พาคนรักมาด้วย 1 คน
เราสามารถให้สิทธิ์คนพามาด้วยจับแทนเราได้
ผมตั้งใจวันนี้ผมจะให้กระสวยเป็นคนจับ ได้อะไรก็ยกให้ไปเลย แค่ของขวัญชุดที่ซื้อให้ใส่วันนี้
ยังน้อยไปสำหรับผม ซึ่งได้รับน้ำใจจากเธอมาตลอดเจ็ดเดือน แต่จะตอบแทนอะไรไปคงโดนปฏิเสธ
ถ้าเนียนๆแบบนี้ กระสวยคงไม่กล้าขัด
“พี่คร สวยไปห้องน้ำนะคะ”
“ไปได้ไหม พี่ไปเป็นเพื่อนหรือเปล่า” ผมรู้สึกแปลกๆ จะไม่ไปส่งก็ใช่ที่ ไปด้วยก็ไม่รู้ถูกกาลเทศะหรือเปล่า
“พรีสไปด้วยดีกว่า พี่สวยไปกัน” โชคดีเด็กไอ้ลพอาสาไปด้วย ผมเลยไม่ลำบากใจ
เริ่มสนิทเรียกพี่เรียกน้องตามวัยวุฒิกันแล้ว
“แม่งไอ้เหี้ยครมึงสุดยอด น้องกระสวยเป็นดาวเลยมึง ดูสายตาแต่ละคนมองตามหลังดิ จะแดกเข้าไปแล้ว”
ไอ้เป้ได้โอกาส หลังสองสาวเขาลุกออกไปกันแล้ว
“สวยไร้ที่ติ ได้แบบนี้กูไม่แคร์สื่อ” ไอ้ห่าลพยกแก้วขึ้นจิบ พูดนิ่มๆทำหน้าตาย
มองตามหลังกระสวยเหมือนประเมินของมีคุณค่า
“สวยไม่สวย มึงฟาดเรียบไอ้ห่า” ไอ้นี่ลอยชายครองตัวเป็นโสด ฟันดะเป็นว่าเล่น อดเบรกมันไม่ได้
“กูเลือกนะสัด” มันเถียง
“คืนนี้สาวแต่ละคน แต่งตัวหวังเคลมมึง พากันไหล่ห่อเลยไอ้คร มึงดูสายตาละห้อยที่ส่งให้ดิ
พี่นครสุดหล่อยอดชายอันดับหนึ่ง เล่นควงสาวงามระดับดารามาย่ำยีหัวใจพวกเธอเสียแล้ว”
ไอ้ห่าเป้มันพยักเพยิดให้ผมกวาดมองไปรอบๆ ทำน้ำเสียงล้อเลียนได้น่าเตะตกเก้าอี้จริงๆ
ปกติปีที่ผ่านมา พอผมเข้างานมักมีสาวๆ ถือแก้วมาขอชน ชวนคุยทักทายอยู่ไม่ขาด
เพราะผมมาคนเดียวตลอด ถึงอยู่กับแก้วสองปี ปีแรกแก้วท้องโตมาไม่สะดวกเธออายด้วยเลยปฏิเสธคำชวน
ปีที่สองลูกเพิ่งคลอดเธอไม่ยอมมา ปีนี้ดันทิ้งผมไปเลย กระสวยคือคนแรกที่ผมพามางานเลี้ยงประจำปีของบริษัทฯ
สาวๆพวกนั้นมองตาละห้อยอย่างมันว่าหรือเปล่าไม่รู้ ผมส่งยิ้มไปให้พวกเธอยิ้มเจื่อนกลับมา
ไม่มีใครเข้ามาทักเหมือนเคย แม้แต่พวกสาวออฟฟิศขาประจำ สงสัยปีนี้คงเห็นผมไม่ได้มาเดี่ยวสินะ
“ตัวจริงแล้วใช่ไหม” คำถามจากไอ้ลพ เล่นเอาในโต๊ะพวกน้องๆ ในแผนกรอฟังหูผึ่ง
“อืม..” จำเป็นต้องตอบ เพื่อกันพวกเหี้ยมันไปเลย
“ไอ้ห่าคร กะแล้วสุดท้ายต้องเสร็จมึง..สาดด!” ไอ้เป้ให้พรส่งท้ายปีผมเป็นคนแรก
“เฮ้อ!..เฝ้ามาตั้งสามปี เสร็จมึงจนได้..สัดคร” ไอ้ลพคนที่สอง
“ผมว่าแล้ว ลองพี่ครออกโรงจะเหลือเหรอะ” น้องในแผนก
“ชนฉลองให้เพื่อนระยำตัวพ่อมันหน่อย ไอ้สาดไว้กูหน้าตาเทพอย่างมึงก่อนเหอะ”
ไอ้เป้ยกแก้วชน ผมได้แต่ยิ้มๆ นี่ถ้าพวกมันรู้ว่ากระสวยไม่ได้รู้เรื่องเลย จะหน้าแตกขนาดไหนวะนั่น
สวยกลับมาที่โต๊ะ ยังคงดึงดูดสายตาได้ชะงัด คงเพราะความสูงได้ส่วนเหมือนนางแบบอย่างที่น้องพรีสทัก
ยิ่งสวมเครื่องประดับเพชร ซึ่งพนักงานในนี้น้อยคนจะมีใครใส่
ยกเว้นโต๊ะไฮโซกลุ่มท่านประธานกับครอบครัว และพวกเพื่อนเจ้าของธุรกิจที่เชิญมาเป็นพิเศษ
โต๊ะวีไอพีอยู่แถวหน้า ห่างแผนกช่างของพวกผมที่อยู่แถวกลางพอสมควร
กินดื่มผ่านไปเรื่อยๆ สลับดูการแสดงแต่ละแผนกที่จัดขึ้นโชว์ แผนกผมส่งไอ้ห่าเป้ขึ้นร้องเพลง
ไอ้นี่เสียงมันดี ถึงมีคนโห่เรียกร้องให้ผมขึ้นไปร้องคู่กับมัน ผมก็ไม่ยอมลุก เคยบ้าไปทีปีก่อนโน้น
เจอกระชากคอหอมแก้มลิปสติกเต็มหน้า ดีที่ตอนนั้นยังโสดไม่มีแก้ว ขืนโดนแบบนั้นกลับบ้านละก็
ได้บ้านแตกไปนานแล้วล่ะ ปีนี้ขออยู่นิ่งๆ กระทั่งเสียงเรียกร้องเหล่านั้นซาไปเอง ปล่อยไอ้ห่าเป้มันฉายเดี่ยวให้เต็มที่
“เมาหรือยังเรา” กระซิบถามคนข้างกาย เห็นหน้าแดงตาหวานแวววาว นี่ขนาดกินไม่ถึงสามแก้วนะ
“มึนนิดหน่อยค่ะ ว่าจะพอแล้ว” ดูแบบนี้ยิ่งสวยเข้าไปใหญ่
“อืม..งั้นเปลี่ยนเป็นโค้กแทน” ผมบอก
“ไม่ดีกว่าค่ะ ขอเป็นน้ำเปล่า โค้กมันอืดท้องกลัวนอนไม่หลับ”
เรื่องสุขภาพต้องยกให้เขาเลย ผมกำลังจะหยิบแก้วที่ไม่ได้ใช้รินน้ำส่งให้
“พี่ครไม่ต้อง สวยทำเอง” เธอคว้าข้อมือผมอย่างลืมตัว พอผมเลิกคิ้วใส่
กลับอายก้มหน้างุดเหมือนเพิ่งรู้ตัวทำอะไรไป ยิ่งสายตาไอ้พวกห่าทั้งโต๊ะมองล้อๆ
ยิ่งทำให้แก้มขาวใสเครื่องสำอางบางๆ สุกปลั่งไปใหญ่
“ไม่เป็นไร วันนี้พี่พาสวยมาต้องดูแลสิครับ” บอกก่อนหันไปรินน้ำใส่แก้ววางไว้ให้
เหตุการณ์เล็กๆน้อยๆ แต่กลับทำให้ผมรู้จักอีกมุมหนึ่ง ไม่ว่าในบ้านนอกบ้าน
สวยไม่เคยปล่อยปละในการให้เกียรติผม แตกต่างกับสาวๆที่ผมเคยควงด้วยจริงๆ
“ต่อไปเป็นช่วงจับรางวัลแล้วนะคะ พนักงานต่างรอคอย เรามาลุ้นกันว่ารางวัลใหญ่ใครจะเป็นผู้โชคดี
เริ่มจากท่านประธานจับรายชื่อพนักงานท่านแรกขึ้นมา รบกวนคุณลุกออกมาจับรางวัล
โดยท่านประธานจะเป็นผู้มอบรางวัลให้ ต่อจากนั้นคุณต้องเป็นคนจับรายชื่อเพื่อนคนต่อไปมาจับรางวัลต่อจากคุณ
เข้าใจกติกากันนะคะ” เหมือนทุกปี คนแรกจับชื่อคนถัดไปเพื่อล้วงกล่องรางวัล โดยคนที่ขึ้นมามอบเป็นแขกวีไอพี
ที่ได้รับเชิญมา รวมถึงผู้จัดการแผนก รองผู้จัดการว่ากันไปตามความเหมาะสม
“คนแรกเชิญคุณสมคิด จากแผนกจัดส่งค่ะ” ประธานจับชื่อผู้โชคดีคนแรกที่เดินออกไปล้วงกล่องรางวัล
จากนั้นการจับรางวัลกลายเป็นไฮไลท์ของงาน เสียงกรี๊ดเสียงลุ้นรางวัลใหญ่ดังอยู่ตลอด ไปกว่าครึ่งร้อย
แจ๊กพ็อตยังไม่แตก บางปีแค่คนที่ 10 ก็เสร็จโจรเขาแล้ว
“คนต่อไปคุณนคร จากแผนกช่างซ่อมบำรุงค่ะ..กรี๊ดดๆๆ” ชื่อผมมาพร้อมเสียงกรี๊ดสนั่นทั้งงาน
ผมได้รับเสียงกรี๊ดชินแล้ว ครั้งนี้ลุกยืนก้มกระซิบริมหูกระสวยด้วย
“ออกไปเป็นเพื่อนพี่หน่อย ไปจับรางวัลให้ที” ผมบอก กระสวยเงยหน้ามองอึ้งๆ
พอเห็นสีหน้าแววตาผมจริงจัง ถึงยอมลุกโดยไม่อิดออด ไม่ใช่คู่แรกที่ออกไปแบบนี้
ก่อนหน้ามีหลายคนให้เมีย ให้แฟน ให้คนที่พามาด้วยควงกันออกไปจับเป็นที่เฮฮามาแล้ว
“ว้าว!!..ฮิ้ววว!!..กรี๊ดดด!!..สวยอ่ะ ทั้งหล่อทั้งสวย” ตลอดทางที่เดินผ่านมีแต่เสียงแซว
ผมกลัวกระสวยอายถือโอกาสจับแขนอย่างสุภาพ พาเดินตีคู่มาด้วยกัน
เพื่อช่วยให้เธอไม่ประหม่ากับสารพัดเสียงกระหึ่ม
แม้จะรู้สึกได้เธอสั่นหน่อยๆ แต่ยังเดินได้สง่างามพานอดยืดตามไปด้วย ภูมิใจงานนี้มีคนมองด้วยสายตากึ่งอิจฉา
โดยเฉพาะพวกหนุ่มๆเคยกะลิ้มกะเหลี่ยเธอมาก่อน พอเห็นเต็มสตรีมอึ้งตาค้างมองตาเยิ้มอิจฉาผมไปแล้วตอนนี้
ช่วยไม่ได้ของแบบนี้แล้วแต่วาสนาเว้ยพวก..
“แนะนำตัวคนที่พามาด้วยสิคะคุณนคร นึกว่านางแบบลูกครึ่งมาร่วมงานเสียอีก
เล่นเอาสาวๆในงานเฉากันแล้ว” พิธีกรแซว หลังเราสองคนขึ้นไปยืนบนเวที
“คนที่ผมพามาด้วยชื่อน้องกระสวย เจ้าของรสมือแสนอร่อยจากร้าน ‘ข้าวสวย’
ที่พวกเราเวียนไปฝากท้องกันประจำ” พอผมพูดออกไมค์ มาเลยครับเสียงปรบมือ เสียงกรี๊ดสนั่น
“ฮิ้วว!!..โว้วว!!..สุดยอดแม่ค้าตาคม งามจริงแม่คุณ..กรี๊ดด!!..บลาๆๆ”
เล่นเอาคนโดนชมหน้าแดงคอแดงไปหมด ได้แต่ยืนยิ้มหวานไม่กล้าสบตาใครแล้ว
“ตกลงคงไม่ได้แค่พามาโชว์ตัวใช่ไหมคะ” พิธีกรแซวไม่เลิก
“ผมจะให้เธอเป็นคนจับรางวัลแทนครับ”
“ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณกระสวยค่ะ” เธอผายมือไปยังกล่อง ผมพยักหน้าให้
กระสวยค่อยเดินไปล้วงกระดาษปิดผนึก ในนั้นเขียนรายการรางวัลเอาไว้
สงสัยเขินจัดกับสายตาที่จับจ้องจากคนด้านล่าง ไม่มีควานหากันเลยงานนี้ ล้วงปุ๊บหยิบปั๊บเลยครับ
“เราได้ใบรางวัลมาแล้ว มาลุ้นกันดูนะคะว่ารางวัลที่คนพิเศษแสนสวยของเราในคืนนี้
จับแทนคุณนครสุดหล่อ คืออะไร” พูดจบพิธีกรแกะแม็กออก ก่อนคลี่กระดาษอ่าน
“ว้าว!..รางวัลชิ้นนี้ได้แก่..แท๊นๆๆแท้นน!!” เว้นช่วงให้ลุ้น ทั้งห้องเงียบกริบอัตโนมัติ
“สร้อยคอทองคำหนัก 1 บาท..กรี๊ดด!!” แก้วหูแทบทะลุ หลังสิ้นเสียงพิธีกร
พร้อมโชว์แผ่นกระดาษที่กระสวยหยิบ เขียนไว้ชัดแจ๊คพ็อต สั้นๆตัวเท่าบ้าน ให้กับสักขีพยานดูกันอย่างจะๆ
“โอ้วว!!..แม่เจ้า!..เฮงมากๆ” เสียงแซวดังไม่ขาด
“ขอเชิญท่านประธานเป็นผู้มอบรางวัล ให้คนโชคดีของเราค่ะ คุณนครพระเอกในค่ำคืนนี้
ซึ่งได้คนพิเศษคุณกระสวยเป็นผู้จับรางวัลให้” ผมเห็นประธานที่โต๊ะวีไอพี เอียงหูฟังผู้ชายผมดำแซมขาวหัวเถิกนิดๆ
หน้าตาทางแขกขาว เดาอายุ 50 กว่าเฉียด 60 ได้มั้ง แต่ยังดูดีภูมิฐานมาก ก่อนชายคนนั้นจะเป็นคนลุกเดินขึ้นเวทีแทนประธาน
“ท่านประธานให้เพื่อนสนิทเป็นคนมอบแทนค่ะ” พิธีกรบอกพร้อมพนักงานเชิญรางวัล
ถือพานวางกล่องกำมะหยี่สีแดงบนผ้าสีทองตามขึ้นเวทีมาติดๆ
“ฉันถามหน่อยสิ หนูชื่อกระสวย” คนมามอบชวนกระสวยคุย ผมนึกแปลกใจ หรือตาแก่นี่จะขี้หลีหน้าหม้อ
“ค่ะ..” สวยตอบสั้นๆ
“สร้อยที่ห้อยคอกับตุ้มหูที่หนูใส่ เป็นของหนู” อ้าว! ทำไมถามเรื่องส่วนตัวขนาดนี้เว้ยเฮ้ย!
“ค่ะ” สวยยังคงรับคำสั้นๆ ไอ้ผมไม่กล้าเสียมารยาทเนื่องจากเป็นเพื่อนประธาน
“ซื้อมาหรือใครให้จ๊ะ อย่าสงสัยนะ แบบที่หนูใส่เป็นการดีไซน์ของฉันเอง” อ๋อ!..เห็นผลงานตัวเองเลยปลื้ม
“ของแม่มอบให้ค่ะ” สวยตอบสั้นๆ พร้อมรอยยิ้มหวานธรรมชาติ เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่พูดถึงแม่ของเธอ
“หนูสวยสมชื่อ” พูดจบรับกล่องกำมะหยี่มาเปิด หยิบสร้อยคอทองคำออกมาปลดตะขอ
กระสวยถอยออกเพื่อให้ผมเข้าไปรับ เธอยังไม่รู้ว่าผมตั้งใจยกเป็นของขวัญให้
“อ่ะ..อะไรพี่คร” ผมดุนหลังสวยเข้าไปเหมือนเดิม
“พี่ให้สวยรับแทน” ยังไม่กล้าบอก ไม่งั้นไม่ยอมแน่ พอพูดแบบนี้
เธอเลยยอมเดินเข้าไปยกมือไหว้ก้มหัวต่ำพองาม ให้เพื่อนท่านประธานคล้องสร้อยติดตะขอ
ช่างภาพกดชัตเตอร์ไว้จัดบอร์ดแสดงความยินดีในวันเปิดงานต้นปี
เราทั้งหมดถ่ายรูปร่วมกันอีกครั้ง ก่อนแยกย้ายลงเวที
“โชคดีไอ้สาด ควงคนสวยได้รางวัลใหญ่แจ๊กพ็อตแตก อะไรมึงจะโชคเข้าข้างขนาดนี้ไอ้คร”
ไอ้เป้ตบไหล่ผมไปที พร้อมรอยยิ้มแสดงความยินดีทั้งโต๊ะ ความจริงจับมือมาตลอดทางกว่าจะถึงโต๊ะ
เป็นปีแรกที่ผมได้รางวัลใหญ่ ถือว่าครั้งแรกในชีวิตด้วยซ้ำ
“ไม่ใช่กู ดวงคนจับต่างหาก กูจับคงไม่ได้” ผมพูดความจริง
“ดีใจด้วยคร บลาๆๆ” แต่ละคนแสดงความดีใจ กระทั่งงานเลิกราวห้าทุ่ม
พวกเราแยกย้ายกันกลับ มาถึงบ้านก่อนแยกเข้าห้องนอน
“สร้อยของพี่คร” เธอปลดสร้อยคอทองคำออกมายื่นให้เลย
“ของพี่ที่ไหน ของสวยต่างหาก” ผมปฏิเสธไม่รับ หน้าสวยเรื่อสีสุกปลั่งมองมางงๆ
“ของขวัญปีใหม่ ขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้พี่” ไม่เสียเวลาผมกำมือรวบเก็บพร้อมกับตบเบาๆ ยืนยันว่ายกให้เธอ
“แต่ของมีราคาแพงมากนะคะ” ยังไม่ยอมอีก
“แพงแค่ไหน ยังเทียบน้ำใจของสวยไม่ได้หรอก อีกอย่างของชิ้นนี้พี่ไม่ได้ลงทุนควักตังค์เสียหน่อย
สวยจับได้เองต่างหาก” พูดแบบนี้หวังว่าเธอจะรู้สึกดีขึ้น
“แต่..” ยังอึกอัก
“ไม่มีแต่ทั้งนั้นครับ รับเอาไว้” ผมหันหลังเปิดประตู จันนาหลับอุตุอยู่กับกระแตบนเตียง
ถึงกับชะงัก กระสวยเห็นอาการผมชะโงกหน้าดู
“จันนาหลับไปแล้ว” ผมหันไปหาเธอ ปลายจมูกเฉียดแก้มขาวอย่างไม่ตั้งใจ
“อ่ะ..ขอโทษครับ” รีบออกตัว ไม่คิดเธอจะอยู่ใกล้
“มะ..ไม่เป็นไร สวยไม่มีมารยาทเอง” หน้าเธอแดงแปร๊ด แต่ยังถือเป็นความผิดของตัวเองได้อีก
“ไม่หรอกน่า ปัญหาตรงหน้านี่มากกว่าเอาไงดี พี่เกรงใจจันนากำลังหลับสบายขืนปลุกให้ตื่น
คงรบกวนคนกำลังนอน” ส่วนหนึ่งเป็นอย่างที่ผมพูด แต่อีกใจหนึ่งแอบหวังเล็กๆ ดูเธอจะทำอย่างไร
“เออ..พี่ครนอนห้องสวยได้นะคะ” เผลอกำมือแน่น แอบดีใจ เป็นอย่างที่หวัง
ผมรู้กระสวยชอบผมมานาน แต่ไอ้การชวนนอนด้วย ไม่ใช่นิสัยที่ดูไม่ดีนะ คนชวนทำสีหน้าลำบากใจสุดๆ
ว่าเธอใช้ความพยายามมากแค่ไหนในการเอ่ยประโยคนี้
“ถ้าสวยไม่รังเกียจ เป็นความกรุณาอย่างมากทีเดียว”
“ไม่หรอกค่ะ กลัวแต่พี่ครลำบากใจมากกว่า” เธอก้มหน้างุดหลบตาผมใหญ่
“ไม่ลำบากหรอกครับ พี่ขอเข้าไปหยิบชุดนอนกับผ้าเช็ดตัว เดี๋ยวพี่ตามไป” เธอผงกศีรษะรับ
หันหลังเดินไปยังห้องทันที อดยิ้มกับท่าทางอายสุดๆไม่ได้ โอกาสแบบนี้ต้องหยิบตัวช่วยไปด้วย
ไม่ใช่แค่ผ้าขนหนูกับชุดนอนหรอก ถุงยางอีกกล่องไหนๆพวกมันเข้าใจไปแล้วว่า
กระสวยคือคนของผม ก็ทำให้มันเป็นเรื่องจริงเสียเลย รักหรือเปล่ายังตอบไม่ได้ แต่ไม่รังเกียจแน่ผมมั่นใจ
ที่สำคัญคำว่า ‘ชอบ’ ชัดเจนในความรู้สึก ค่อยพัฒนาเป็นรักคงไม่สาย มั่นใจนิสัยพื้นฐานของกระสวยที่ได้เรียนรู้
ผมคงรักเธอในไม่ช้า จะรอให้รักคงไม่ไหว จัดก่อนแล้วกันครับ..
มา 70% ก่อนนะคะ อีก 30% เป็น NC หวานของพี่ครกับน้องกระสวย
ขอมาลงวันศุกร์เด้อ นักอ่านที่รักทั้งหลาย ทนไม่ไหวไปอ่าน NC น้องบอลลูน& บูตัส
ที่กระทู้ My..Love แทนก่อนละกันนะจ๊ะ
Luk.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
