[17/08/55] แอบมีประเด็นใหม่ที่อยากได้ความเห็น อยู่ความคิดเห็นที่ 55 หน้า 2 ครับ
[17/08/55] [Special Report] 17/08/2012@MRT อยู่ความคิดเห็นที่ 65 หน้า 3 ครับ
[20/08/55] [Precious Memory] @17/01/2012 อยู่ความคิดเห็นที่ 87 หน้า 3 ครับ
[23/08/55] [Gloomy Sky] @21/08/2012 & [Glamorous Sky] @22/08/2012 อยู่ความคิดเห็นที่ 115 หน้า 4 ครับ
[23/08/55] [NC-18: No under 18 Children Permitted] @15/08/2012 อยู่ความคิดเห็นที่ 129 หน้า 5 ครับ
[24/08/55] แถลงการณ์เบี่ยงประเด็นกระทู้และขอบคุณทุกๆท่าน อยู่ความคิดเห็นที่ 140 หน้า 5 ครับ
[27/09/55] กลับมาเปลี่ยนเป็นกระทู้คุยทั่วไป อยู่ความคิดเห็นที่ 154 หน้า 6 ครับ
+++
ขออนุญาติปรึกษา และแนะนำตัวไปพร้อมกันเลยนะครับ
ผมชื่อตั้มครับ อายุอานามก็ยี่สิบกลางๆ คล่อนไปทางปลายๆแล้ว
เป็นเมะหนาหวาน ชนิดที่สามารถสร้างความลำบากใจเวลาเราไปจีบคนอื่นได้ ยังดีที่เกิดมาสูง ( 183 ) แต่ก็ดันหุ่นบาง ( ยิ่งตอนนี้เครียดๆเรื่องวิทยานิพนธ์ น้ำหนักลงเหลือ 58 ) แต่ก็ไม่ก้างนะครับ ผลบุญจากฟิตเนสที่เคยเล่นบ่อยๆตอนว่างยังหนุนอยู่
ส่วนตัวเป็นคนเรียบร้อย พูดเบา ขี้เหงาอย่างแรง อ่อนไหวง่าย ดื้อเงียบ และมีทิฐิสูง
มีแฟนแล้วครับ คบมาได้ 8 เดือนแล้ว ยังดีที่แฟนเสือกหน้าหวานกว่าผมเยอะมากๆ มากจนผู้ชายธรรมดามองมันเหลียวหลังบ่อยๆ ( ผมชินแล้ว ) ปกติเดินจับมือบ้าง โอบเอวบ้าง ไม่ค่อยแคร์สายตาชาวบ้านเท่าไร ( ดีที่เกิดมาไม่ได้มีหน้ามีตาอะไรในสังคม ) ที่บ้านผมก็รับรู้ บ้านแฟนก็รับรู้ครับ
ปัญหาเริ่มจากตรงนี้ครับ คือโดยนิสัยผมแล้วเนี่ย ไม่รู้ด้วยวัยด้วยอะไรรึเปล่านะ ...คือผมอยากอยู่ใกล้ๆมันตลอดเวลา ชนิดที่แบบอยากตื่นมาเจอมัน นอนไปด้วยกัน อารมณ์เหมือนอยากเป็นครอบครัว อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาแล้วน่ะ
ปกติผมก็ไปรับเค้าที่ทำงานครับ ตั้งแต่ช่วงแรกๆที่คบกัน จนสนิทกับทุกคนที่ทำงานเค้าไปแล้ว ( ผมเข้ากับคนง่ายน่ะ โชคดีหน่อย ) ตอนนี้ผมก็ยุ่งมากขึ้น เพราะเรียนใกล้จะจบแล้ว ( เรียนโทจ้า ) ก็มีเวลาเจอกันน้อยลง บางทีอยากกนข้าวด้วยกันบ้าง อยากกอดเค้าให้ชื่นใจ อยากหอมแก้ม อยากนอนกอดหลับไปด้วยกัน มันก็ไม่มีเวลา ไม่มีจังหวะ เป็นแบบนี้มาซักราวๆ เดือนนึงได้แล้วครับ
จนเมื่อวาน ( 11/08 ) เค้ามีไปทำโอทีถึงบ่ายสามครึ่ง ผมก็ไปรับตามปกติ เสร็จแล้วมาเดินเที่ยวกันต่อ ผมก็แพลนโน่นนี่ไว้นะ เพราะนานๆทีจะมีเวลาว่างเที่ยวกันได้นาน แต่ปรากฏว่าเค้าพึ่งรู้ว่าต้องไปหาคุณแม่กับน้องๆ ( แฟนผมคุณพ่อกับคุณแม่ท่านแยกทางกันครับ แต่ก็ยังคุยกันอยู่ แฟนผมอยู่กับคุณพ่อ แต่ก็ยังไปมาหาคุณแม่บ่อยๆครับ และน้องๆของแฟนเค้าก็เรียนมหาลัยฯที่ต่างจังหวัด นานๆจะกลับมาที ) อะไรที่แพลนๆไว้ก็เป็นอันล่มไป เค้าก็บอกไม่รีบนะครับ แต่ผมก็แป๊วไปแล้วหละ แถมออกทางสีหน้าอย่างชัดเจนด้วย ( ข้อเสียเลยหละ )
อยากกินบาบีกอนเพราะมันลด 25% อยู่ เค้าก็ไม่อยากกิน ชวนร้องเกะก็กลัวยาว สุดท้ายนั่งกินตามสั่ง แล้วผมเดินดูของอีกนิดหน่อย ก็ไปส่งเค้าขึ้นรถกลับ ส่วนผมนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินมารอคุณพ่อเลิกงานแล้วกลับพร้อมคุณพ่อครับ ระหว่างทางก็คิดเรื่อยเปื่อย คือในใจมันทั้งเหงา เบื่อ เหมือนคนเราเหงา จริงๆถ้าเจอหน้าแฟนก็หายแล้วใช่มั้ยครับ แต่ผมวันนี้มันไม่ใช่น่ะ ความเหงาที่มีอยู่ยิ่งขยาย แล้วไม่ได้รับการเติมเต็มด้วยซ้ำ
ระหว่างทาง เค้าส่ง Whatsapp มาทัก "ทำแต่หน้าเบื่อๆเค้า" แต่ผมตอบกลับไปแค่ "ขอโทษนะครับ" แล้วก็เงียบไป คือน้ำตามันปริ่มๆแล้วอ่ะ ขนาดยืนในรถไฟฟ้า คนเยอะๆ ผมเริ่มรุ้ตัวแล้วว่าฟุ้งซ่าน ไม่ไหวละ ...ลงจากสถานี หนีขึ้นไปห้างแถวนั้น วิ่งเข้าห้องน้ำหนีไปร้องไห้ .....เป็นเอามากอ่ะ มากจริงๆ คือมันเหงาจนในหัวรู้สึกเหมือนไม่เหลือใครเลย ร้องอยู่พักนึงก็ออกมา ตาแดงอีก หน้าตาดูไม่ได้เลย
แฟนก็ทักมาว่าเป็นอะไรรึเปล่า เงียบๆไป ผมก็เลยบอกไปตามที่คิด คือเหมือนกับเราเหงา เรารู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว ทั้งๆที่เดินอยู่ด้วยกันแต่ก็ยังเหงาอยู่ดี.... แต่ความคิดที่จะเลิกกัน หรือว่าเค้าไม่ใช่นี่ไม่มีในหัวเลยนะครับ เค้าก็ถามว่าหรือเค้ายังไม่ใช่คนนั้นของผม แต่ผมก็ยืนยันไปว่าเค้าคือคนที่ดีที่สุดในชีวิตผม เรื่องตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมาก ผมไม่ได้บอกเค้าด้วยว่าผมหลบไปนั่งขี้แงอยู่ในห้องน้ำ
แต่สุดท้ายตอนโทรคุยกันตอนกลางคืนผมก็บอก ว่าแบบเออ มันเป็นงี๊ๆๆ ทางแฟนผมเค้าก็บอกว่า "เราน่ะได้มีเวลาเจอกัน ยังได้กินข้าวด้วยกัน เจอกันวันละนิดหน่อย ได้คุยกัน แค่นั้นก็พอแล้ว อย่าไปหวังอะไรมาก ชีวิตเรามีทั้งต้องเรียน ต้องทำงาน เลิกเรียนก็เหนื่อย เลิกงานก็เหนื่อย เจอกันก็ไม่เหลือแรงไม่เหลือเวลาจะทำอะไรมาก มีความสุขกับสิ่งที่เราเป็นอยู่ดีแล้ว" แต่ทางผมก็... จุกน่ะครับ บอกตรงๆ เพราะทุกครั้งไม่ว่าจะไปประชุมที่มหาลัย ( รังสิต ) เลิกแล้วรีบมารับเค้า ( สีลม ) ผมไม่เคยคิดว่าเหนื่อย เสียเงิน หรืออะไรนะ ผมทำเพราะผมมีความสุข เวลาเห็นเค้ายิ้มผมก็มีความสุขไปด้วย ถึงจะเป็นเวลาแปบเดียว รับจากรถไฟฟ้าใต้ดิน ( สีลม ) ส่งเค้าที่พหลโยธินก็เถอะ
ผมก็ถามเค้า "มีแฟนขี้แง รังเกียจมั้ยเนี่ย" เค้าก็บอก "อืม อยากให้เข็มแข็งนะครับ เราต่างคนต่างมีหน้าที่ มีเวลา ถึงมันไม่ตรงกัน ไม่เท่ากัน แต่เราก็รักกันได้ เข้าใจกันได้" .... "อืม ก็จริงเนอะ" ผมก็ตอบไปว่างั้น แล้วก็คุยอีกนิดนึงก็วางสาย ....แล้วผมก็ร้องไห้อีกอยู่ดี เป็นห่าไรเนี่ย ขี้แงจังวันนี้
ตอนนี้ผมรุ้สึกตัวเองเป็นคนที่ไม่น่าคบเท่าไร ผมอยากจะเป็นคนที่ไม่ยึดติดกับอะไรมากกว่านี้ เป็นคนที่เข็มแข็งกว่านี้ เป็นคนที่เค้าจะพึ่งได้ บอกตรงๆว่าเค้าเป็นคนๆเดียวนะ ที่ผมคบมาแล้วรุ้สึกตัวเองต้องทำตัวให้ดีพร้อมขึ้นกว่านี้ ( พูดแล้วก็อาย
)
เลยอยากปรึกษาเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ว่า ถ้ามีแฟนเป็นคนแบบผม จะรู้สึกยังไงบ้างครับ งี่เง่ามั้ย หรือยังไง เอาตรงๆผมก็ว่าผมงี่เง่านะ แต่แบบ ไม่ได้ไร้เหตุผลอะ แต่ก็ไม่รู้ว่าความอ่อนไหวมันจะมีมากเกินมาตรฐานเมะที่ถูกที่ควรรึเปล่า
เฮ้อ....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
