Heartbreaker : 12
คำว่า “ทำไม” เป็นคำถามง่ายๆที่ได้ยินบ่อย แต่ถ้ามีคนมาถามบ่อยๆมันก็สร้างความรำคาญได้เหมือนกัน มีคำถามมากมายผุดขึ้นในหัว ทำไม… ทำไม… ทำไม… เต็มไปหมด จนผมนึกรำคาญตัวเองที่ยังตั้งคำถามขึ้นมาให้ตัวเองปวดหัว ถ้ามนุษย์เราตัดความสงสัยออกไปได้ก็คงดี จะได้ไม่เกิดคำถามตามมา
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยืดตัวมองสัญญาณไฟจราจรที่ยังขึ้นสีแดงอยู่นานแล้ว ถอนหายใจอีกรอบ เอนหลังพิงเบาะตามเดิม รู้สึกเหมือนมีสายตาคู่นึงกำลังจับจ้องมองมา ผมค่อยๆหันไปมอง ก็เห็นว่าเจ้าของรถคันหรูเพ่งสายตามองผมอยู่จริงๆ ผมยิ้มเจื่อน ตั้งแต่ลงมาจากห้อง จนเดินมาถึงลานจอดรถ และจนเขาปล่อยมือเพื่อเปิดประตูรถให้ผม จวบจนรถแล่นออกมาติดไฟแดงอยู่ตอนนี้ เขาก็ยังไม่เปิดปากพูดคุยกับผมเลย ผมคุ้นชินกับบรรยากาศเงียบงันตลอดการเดินทางก็จริงอยู่ แต่ใช่ว่าผมจะชอบใจ โดยเฉพาะเวลานี้ที่รถติดไฟแดงมานานเกินไปแล้ว!
ผมหันกลับมามองกระจกฝั่งตัวเอง เห็นเด็กผู้ชายนั่งเล่มเกมส์ในโทรศัพท์อยู่เบาะหลังของรถกระบะ ผมยิ้ม ขยับนั่งตัวตรงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์ ขมวดคิ้ว ก้มมองรอบๆตัว ไม่มี… ผมไม่ได้หยิบโทรศัพท์มาด้วย บ้าชะมัด! ลืมได้ยังไง ผมทิ้งตัวพิงเบาะอย่างหงุดหงิดในความขี้ลืมของตัวเอง อุตส่าห์ชาร์จแบตฯไว้แล้ว แต่ดันลืมซะได้
ตุ้บ!
จู่ๆโทรศัพท์ก็มาตกอยู่บนเบาะที่ผมนั่งอยู่พอดีกับที่รถเคลื่อนตัว ผมยิ้ม หยิบโทรศัพท์ที่ไม่ใช่ของตัวเองมาดูก่อนหันไปมองเจ้าของรถ
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มบอก ก้มหน้าเพ่งสายตาไปที่หน้าจอโทรศัพท์ เปิดเกมส์เล่นฆ่าเวลา อย่างน้อยมันก็ช่วยคลายความหงุดหงิดลงไปได้บ้าง
“คนเยอะจัง”
ผมพูดเบาๆ เมื่อรถขับเข้ามาจอดในลานจอดรถของห้างสรรพสินค้าชื่อดังกลางกรุง ผมคิดว่าเขาจะพาผมออกมาทานข้าวในร้านอาหารข้างนอกที่ไม่ใช่ในห้างซะอีก
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มบอกที่เขาเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ ก้าวลงจากรถ มองคนที่กำลังเดินขวักไขว่เข้าออกระหว่างประตูห้างกับลานจอดรถ ลืมไปว่าวันนี้เป็นวันหยุด คนมาเดินเที่ยวห้างเยอะก็ไม่แปลก ผมยื่นโทรศัพท์ส่งคืนให้ เขารับไปยัดใส่กระเป๋ากางเกงจับมือผมพาเดินเข้าไปในห้างโดยไม่พูดอะไร ผมยู่ปาก ปล่อยให้เขาจูงมือ มีคนมองมาที่ผมกับเขาด้วยสายตาแปลกๆ ซึ่งผมชินแล้ว และดูเหมือนเขาจะไม่สนใจด้วย ความจริงแล้วเขาก็ไม่เคยใส่ใจคนรอบข้างที่ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับเขาอยู่แล้ว
เขาพาผมขึ้นบันไดเลื่อนมา เดินไปทางเชื่อมต่ออีกห้างนึง มีร้านอาหารเรียงรายทั้งสองฝั่ง เขาจูงมือผมเดินผ่านหน้าร้านไปเรื่อยๆจนสุดทาง เดินเลี้ยวกลับไปใหม่ ผมเริ่มสงสัยว่าเขาต้องการอะไร
“พี่ควินอยากทานอะไรเหรอฮะ”
ผมถามขึ้นก่อนที่เขาจะพาผมเดินวนกลับไปอีกรอบ เขาหยุดเดิน หันมามองผมนิ่ง ผมยิ้มรอคำตอบ แต่เขาก็เงียบมองผมอยู่เช่นเดิม
เป็นอะไรของเขา?
ผมเริ่มทำตัวไม่ถูก มีหลายคนหยุดยืนมองผมกับเขาด้วย ผมยิ้มเจื่อน เพิ่งรู้ตัวว่าผมกับเขายืนอยู่ตรงกลางทางเดินเลย
“ผมว่าเราไปนั่งคิดกันก่อนดีไหมฮะ”
ผมชวนพลางกระตุกมือดึงให้เขาเดินตาม ไม่รอให้เขาตอบ เพราะถ้ารอให้เขาเปิดปาก ผมคงยืนขาแข็งแน่ๆ ผมจูงมือเขาพาเดินมานั่งที่เก้าอี้ พอจะปล่อยมือออกเขาก็บีบกระชับแน่น ผมยิ้มกว้างมองหน้าเขา
“พี่ควินอยากทานอะไรฮะ อาหารไทย ญี่ปุ่น เกาหลี จีน หรืออิตาเลี่ยน”
ผมร่ายรายชื่ออาหารแต่ล่ะประเทศที่เขาชอบพาผมทาน รอฟังคำตอบ แต่เขาก็เงียบมองผมนิ่ง
ผมพูดอะไรผิดเหรอ? หรือว่าผมพูดไม่ถูกใจเขา?
“อืม…”
ผมฮึมฮัมในลำคอ ตาก็มองหน้าเขาไปด้วย ถ้าขืนยังนั่งมองกันอยู่แบบนี้ เห็นทีว่าวันนี้ผมคงไม่ได้ทานข้าวกลางวันแน่ๆ ในเมื่อถามแล้วเขาไม่ตอบ งั้นก็เอาตามใจตัวเองแล้วกัน
“ผมอยากทานอาหารญี่ปุ่น”
ผมยิ้มบอก เขาไม่พูดอะไร ลุกขึ้นดึงให้เดินตามเขาไป ผมงงที่จู่ๆเขาก็รีบเดิน จนมาหยุดอยู่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่น พนักงานต้อนรับผู้หญิงยกมือสวัสดีเราด้วยรอยยิ้มสดใส
“สวัสดีค่ะ กี่ทีค่ะ”
“2 ที่ครับ”
ผมยิ้มตอบพนักงาน
“เชิญด้านในเลยค่ะ”
พี่ควินจูงมือผมเดินเข้าไป เขาไม่ได้มองหน้าพนักงานเลยด้วยซ้ำ เขาเลือกโต๊ะด้านในสุดติดกับผนังกระจก ดันไหล่ผมเข้าไปนั่งข้างใน ผมคิดว่าเขาจะนั่งฝั่งตรงข้าม แต่ผิดคาด เขานั่งลงข้างๆผม หยิบเมนูบนโต๊ะมาเปิดแล้ววางลงตรงหน้าผม
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มบอก มองเมนูอาหาร พอดีกับที่พนักงานเดินเข้ามาลิสต์ออเดอร์ ผมสั่งของโปรดตัวเองไปหลายอย่าง เสร็จแล้วก็ยื่นเมนูให้เขาสั่งบ้าง แต่เขาไม่รับ เอาแต่นั่งมองหน้าผม
“ไม่สั่งเหรอฮะ”
ผมถาม รู้สึกเกรงใจพนักงานที่ยังยืนส่งยิ้มรอรับออเดอร์อยู่
“งั้นผมสั่งให้นะ”
ผมบอก เปิดเมนูแล้วสั่งของที่คิดว่าอร่อย พนักงานทวนรายการอาหารที่ผมสั่งก่อนเดินไป ผมยิ้มให้คนข้างตัว เขายังคงนั่งนิ่งมองผมอยู่
“ยังโกรธอยู่เหรอฮะ ถึงไม่ยอมพูดกับผม”
ผมถามเสียงเบา หันไปมองแจกันดอกไม้บนโต๊ะ เขายังคงเงียบ ไม่ยอมตอบ ผมถอนหายใจหันกลับไปตั้งใจจะขอโทษเขา แต่จมูกโด่งที่ยื่นเข้ามาติดแก้มหยุดการเคลื่อนไหวของผมได้ชะงัก ผมนั่งนิ่งจนเขาผละออกไป
“หายโกรธแล้วใช่ไหมฮะ”
ผมถาม หลุดยิ้มกับสีหน้าเรียบเฉยของเขา
“ขออนุญาตเสิร์ฟน้ำค่ะ”
พนักงานเดินเข้ามาเสิร์ฟน้ำ ผมยังคงยิ้ม จนพนักงานเดินกลับไป พี่ควินยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ผมมองเขา ย้อนคิดถึงตอนที่เขาจับมือผมเดินผ่านร้านอาหาร ยิ้มกับความคิดของตัวเอง ถ้าผมคิดถูก ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างผมตอนนี้ก็ดูจะแคร์ผมมากเลยล่ะ แต่แคร์ในแบบที่คนปกติเขาไม่ทำกัน
“ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารค่ะ”
ผมมองจานอาหารที่พนักงานยกเข้ามาเสิร์ฟ พอพนักงานเดินกลับไป พี่ควินก็ฉีกซองตะเกียบออกยื่นให้ ผมรับมา ยิ้มกว้างขอบคุณเขา
“กินให้หมด”
เสียงเข้มบอก นัยน์ตาสีเฮเซลมองผมอย่างจะคาดโทษถ้าผมทานอาหารที่สั่งมาไม่หมด
“ครับ”
ผมรับคำ ลงมือทาน เขาอุตส่าห์ใจดีให้ผมตัดสินใจว่าอยากทานอะไร อุตส่าห์จูงมือผมพาเดินดูร้านอาหาร ตามใจผมขนาดนี้ รับรอง ผมจะทานให้หมดเกลี้ยงเลย
“อิ่มแล้วฮะ”
ผมหันไปบอกคนข้างตัว ฉีกยิ้มกว้าง เขามองผมแล้วหันไปมองบนโต๊ะที่เหลือแต่จานชามเปล่าๆ ก็บอกแล้วไงว่าผมจะทานให้หมดเกลี้ยง ผมไม่ผิดคำพูดหรอกน่า
“ทำไมพี่ควินทานนิดเดียว ไม่อร่อยเหรอฮะ”
ผมถาม เพราะเห็นเขาทานน้อยกว่าปกติแถมยังขยันคีบโน่นคีบนี่ให้ผมทานอีกต่างหาก เขาไม่ตอบ ยื่นมือไปหยิบทิชชู่แล้วหันมาทำตาดุใส่ผม
“อะไรฮะ”
ผมทำหน้างง เขาจับคางผมเชยขึ้น เอาทิชชู่เช็ดใต้คางผม ผละออกไป ผมถึงได้เห็นว่าทิชชู่ในมือเขามีเม็ดข้าวผสมซอสติดอยู่
“ขอบคุณครับ กินเลอะไปหน่อย”
ผมยิ้ม กรอกตาไปมา เขาขึงตาดุใส่ก่อนหันไปหยิบบิลในกล่องข้างหน้าโต๊ะ จับมือผมดึงให้ลุกขึ้น เดินตามเขาไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจ่ายค่าอาหาร
“จะกลับเลยเหรอฮะ”
ผมถามเมื่อเดินออกมานอกร้าน เพิ่งทานข้าวมาอิ่มๆ ผมไม่อยากไปนั่งแช่ในรถนานๆ
“ทำไม”
“ถ้าพี่ควินยังไม่กลับ งั้นเราไปดูหนังกันไหมฮะ”
เขาจูงผมเดินไปโดยไม่พูดอะไร นั่นแสดงว่าเขาตกลงกับคำชวนของผม เขาพาผมเดินกลับไปทางเชื่อม ขึ้นบันไดเลื่อนมาถึงชั้นโรงหนัง มีคนต่อแถวซื้อตั๋วหนังเยอะพอสมควร เขาพาผมเดินเข้าไป ผมเห็นเขามองไปที่พนักงานชายวัยรุ่นคนนึงที่กำลังยืนอธิบายรายละเอียดให้ลูกค้าอยู่หน้าเคาน์เตอร์ พอลูกค้าเดินไป พนักงานคนนั้นก็มองมาที่พวกผม พอเขาเห็นพี่ควินก็รีบเดินตรงดิ่งมาหาทันที ผมขมวดคิ้ว สงสัยกับท่าทีตื้นเต้นดีใจของพนักงาน แสดงว่าพวกเขาคงรู้จักกัน
“สวัสดีครับพี่ควิน มาดูหนังเหรอครับ”
รู้จักกันจริงๆด้วย
ผมมองหน้าพี่ควิน เขาทำเพียงแค่พยักหน้า หันมามองผม พาเดินไปดูโปรแกรมหนัง
“เลือก”
คำสั่งสั้นๆแต่ทำให้ผมเข้าใจ ว่าเขาสั่งให้ผมเรื่องหนังที่จะดู ผมไล่สายตามองโปรแกรมหนังสักพักก็ชี้เรื่องที่อยากดู
“เอาเรื่องนี้ฮะ น่าสนุกดี”
ผมหันไปบอก เขาพยักหน้ารับรู้ หันไปมองพนักงานที่ยืนรออยู่
“รอสักครู่ครับ เดี๋ยวผมจัดการให้ วีไอพี 2 ที่”
ผมมองตามหลังพนักงานที่เพิ่งเดินออกไปแล้วหันกลับมามองคนข้างตัว งงว่าเขาทำได้ยังไง ทั้งๆที่ยังไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรเลย แล้วเขายังไม่ได้ให้เงินค่าตั๋วหนังกับพนักงานด้วย
“เพื่อนพี่ควินเหรอฮะ”
ผมเสี่ยงถาม แต่เขาไม่ตอบ ดึงมือผมพาเดินไปนั่งรอที่โซฟา ผมมองไปรอบๆตัว เห็นผู้คนเดินผ่านไปมาแล้วรู้สึกตาลาย หันกลับมาเอนศีรษะพิงกับไหล่เขา
“เป็นอะไร”
เขาก้มหน้ามาถามใกล้ๆ เลื่อนแขนมาโอบเอวผมไว้
“เปล่าฮะ”
ผมส่ายหน้าปฎิเสธ ผละออกมาแบมือยื่นออกไปตรงหน้าเขา
“ขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหมฮะ อยากเล่นเกมส์”
ผมฉีกยิ้ม เขาไม่ได้พูดอะไรแต่ล้วงเอาโทรศัพท์ส่งให้ ผมรับมา ขยับหันหลังเอนพิงไหล่เขา สนใจเกมส์ในโทรศัพท์
“ตั๋วหนังได้แล้วครับพี่ควิน รอบบ่ายโมงนะครับ”
ผมหันไปมองตามเสียง เห็นพนักงานยื่นตั๋วหนังให้พอดี เขารับมาใส่กระเป๋าเสื้อเชิ้ตแล้วโบกมือไล่ พนักงานค้อมศีรษะให้เขาก่อนเดินกลับไป ผมมองหน้าเขา นึกสงสัยที่เขาไม่แม้แต่จะพูดขอบใจพนักงานที่อุตส่าห์จัดการเรื่องตั๋วหนังให้
“มีอะไร”
เขาถามเสียงดุ ผมส่ายหน้า หันกลับมาเล่นเกมส์ก่อนนึกขึ้นได้ว่าจะถามเขาเรื่องพี่แซท ผมพอสเกมส์ไว้หันไปมองหน้าเขา
“พี่ควินรู้ไหมฮะว่าพี่แซทไปไหน เมื่อเช้าผมเห็นพี่เขาใส่ชุดนิสิตแถมยังสะพายกระเป๋าใบใหญ่ด้วย ผมถาม เขาก็ไม่ยอมตอบ สงสัยยังโกรธผมอยู่”
“ทำไม คิดถึงมัน”
“ก็…คิดถึงครับ”
ผมตอบอ้อมแอ้ม เขาโน้มหน้าลงมาใกล้พร้อมกับชูกำปั้น ผมหลับตาปี๋ สัมผัสที่จมูกไม่ได้ทำให้รู้สึกเจ็บ ผมลืมตา เห็นมือหนากำลังบีบจมูกผมโยกไปมา
“อยู่กับกู อย่าพูดถึงคนอื่น”
เสียงเข้มบอกชิดใบหน้า ผมยกมือขึ้นเป็นสัญญาณบอกว่ายอมแพ้
“ครับผม ไม่พูดก็ได้ แล้วพี่แซทไปไหนเหรอฮะ ผมอยากรู้จริงๆ”
เขาปล่อยมือ เปลี่ยนมาโอบรัดเอว ผมหัวเราะกับสัมผัสรัดแน่น รู้ว่าเขาไม่ได้ต้องการให้ผมเจ็บจริงๆ แค่อย่าแกล้งผมเล่นเท่านั้น
“ค่ายอาสา หยุดถาม ไม่งั้นกูจะเอามึงตรงนี้”
“โอ้ย หายใจไม่ออกแล้ว”
ผมบอกกลั้วหัวเราะ เขาคลายแรงโอบรัด จ้องตาผม
“งั้นผมขอโทรหาพี่แซทนะฮะ”
“โทรศัพท์กู”
เสียงนิ่งตอบกลับพร้อมกับดึงโทรศัพท์ออกจากมือผมไป
“งั้นผมไปโทรตู้ก็ได้”
ผมบอก ตั้งท่าจะลุกขึ้น เขาจับมือผมดึงไว้
“ถ้ากูไม่ได้สั่ง ห้ามไปไหนทั้งนั้น”
เขาบอกเสียงเข้ม ผมพยักหน้ารับหง่อยๆ
“ผมแค่อยากโทรไปถามพี่แซทว่าเขาหายโกรธผมรึยัง”
ผมบอกเสียงเบา ก้มหน้างุด เขาเงียบไป แต่สักพักก็ยื่นโทรศัพท์ให้
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มบอก รับโทรศัพท์มาเปิดหาเบอร์พี่แซท
“รีบๆคุย”
เสียงเข้มตามมาสำทับ ผมพยักหน้ารับรู้ กดโทรออก ลุ้นให้พี่แซทมีเวลาว่างรับสาย ต่อให้เขายังโกรธผมอยู่ เขาก็ต้องรับสายแน่ถ้าเห็นว่าเป็นเบอร์พี่ควิน
“เออ”
เสียงทักทายจากปลายสายทำผมสะดุ้ง เพราะน้ำเสียงนั้นฟังดูห้วนจัด
“ฮัลโหล พี่แซท ต้าร์เองฮะ”
ผมส่งเสียงทักทาย ปลายสายเงียบไป ผมรอฟังให้เขาพูดโต้ตอบกลับมา แต่เขาก็ไม่พูด ยังโกรธผมอยู่จริงๆด้วย
“พี่แซทอยู่ไหน พี่ควินบอกว่าพี่ไปออกค่ายอาสา ไปจังหวัดไหนเหรอฮะ”
เขายังคงเงียบ อะไรกัน ผมอุตส่าห์โทรหาเขาก่อนนะ จะโกรธไปถึงไหนเนี่ย!
“ผมขอโทษถ้าทำให้พี่แซทไม่พอใจ ยกโทษให้ผมนะครับ หายโกรธนะ”
“ตัดสายไปถ้ามันไม่พูด”
เสียงนิ่งๆดังมาจากคนใกล้ตัว แขนแกร่งรวบเอวผมเข้าไปชิดจนหลังผมแนบกับแผงอกเขา ผมเม้มปากแน่น รอฟังเสียงจากปลายสาย ผ่านไปห้าวินาทีที่ผมนับเวลาในใจ เขาก็ยังเงียบ
จะไม่พูดกับผมจริงๆใช่ไหม?
“รอกูกลับไป”
ในที่สุดเขาก็พูดออกมาจนได้! ผมยิ้ม ระบายลมหายใจโล่ง
“ครับ ผมจะรอ”
ผมยิ้มเก้อ พี่แซทตัดสายไปทันที่ที่ผมพูดจบ เขายังไม่ยอมตอบเลยว่าหายโกรธผมรึยัง ผมยื่นโทรศัพท์คืนให้เจ้าของ เขารับไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ผมก้มลงดูนาฬิกาข้อมือ เหลืออีกยี่สิบนาทีจะบ่ายโมง กว่าหนังจะฉายรวมเวลาโฆษณาก็เกือบครึ่งชั่วโมง
“พี่ควินอยากทานไอศกรีมไหมฮะ”
ผมถาม แต่ตามองไปที่ร้านไอศกรีมเล็กๆที่มีโต๊ะให้นั่งอยู่แค่สามโต๊ะ แต่ก็มีคนนั่งเต็มหมด แล้วยังมีคนยืนต่อแถวรอซื้อด้วย ท่าทางจะอร่อยแฮะ
“ผมอยากทาน ไปซื้อกันนะฮะ”
ไม่รอให้เขาตอบ ผมลุกขึ้นดึงมือเขาให้ลุกตาม เขายอมเดินตามแรงจูงของผมมาถึงร้าน ผมยืนต่อแถวชะโงกหน้ามองพนักงานชายกำลังตั้งหน้าตั้งตาตักไอศกรีมให้ลูกค้าอยู่
“เลือก”
ผมเลิกคิ้วกับคำสั่ง มองตามสายตาเขาก็เห็นว่าเขามองไปที่ป้ายเมนูไอศกรีมที่ติดอยู่กับผนังข้างในร้าน
“ผมเอาม็อคค่าอัลมอนด์กับไวท์ช็อกโกแลต เพิ่มท็อปปิ้งด้วยนะฮะ”
“ไปนั่ง”
“ฮะ”
ผมเลิกคิ้วอีกรอบ
“ไปนั่งรอที่เดิม”
ผมพยักหน้าเข้าใจ ยิ้มกว้างขอบคุณที่เขาใจดียืนต่อแถวซื้อไอศกรีมให้ ผมเดินกลับมานั่งที่เดิม มองไปที่ร้านก็เห็นว่าร่างสูงมองมาที่ผมอยู่ ผมยิ้ม โบกมือให้เขาวางใจว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้ไม่ได้หนีหายไปไหน เขาหันกลับไปเมื่อแถวขยับ
“ต้าร์ ใช่จริงๆด้วย”
ผมหันไปมองตามเสียงเรียก ผู้ชายร่างผอมสูงผิวขาวเหลืองหน้าตาตี๋ๆยืนส่งยิ้มกว้างมาให้ ผมเพ่งสายตามองเขา นึกในใจว่าเคยเจอหน้าเขาที่ไหน เพราะรู้สึกคุ้นมาก
“จำเราไม่ได้เหรอ พีทไง ม.3/5”
“พีท”
ผมทวนชื่อ
“อ๋อ พีท จำได้ ไม่เจอกันตั้งนาน เป็นไง สบายดีไหม”
ผมถาม ยิ้มดีใจที่ได้เจอเพื่อนเก่าสมัยมัธยมต้น จำได้ว่าพีทเป็นหัวโจกของห้องเลยที่ชอบพาพวกเพื่อนๆโดดเรียนไปนั่งตกปลาในสระหลังโรงเรียนบ่อยๆ
“สบายดี เรามากับพวกเพื่อนๆเยอะเลย ไปทักหน่อยไหม พวกมันรออยู่ข้างล่าง เราขึ้นมาซื้อตั๋วหนังให้พวกมันนี่แหละ”
ผมหันไปมองร่างสูง เขายังยืนต่อแถวรอซื้อไอศกรีมให้ผมอยู่ นับว่าโชคดีที่เขาไม่ได้หันกลับมามองผมตอนนี้
“ว่าไงต้าร์ จะลงไปทักพวกมันไหม”
“เอ่อ…ไปๆ”
ผมพยักหน้ารับ ลุกขึ้นยืน พีทยิ้ม เข้ามากอดคอผมดันให้เดินไปโดยที่ผมไม่กล้าอ้าปากแย้งอะไร ผมมองไปที่ร่างสูงอีกครั้ง
ลงไปทักเพื่อนแค่แป็ปเดียว คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
---------------------------------------------------------------------------------------
อัพแล้วจ้าาา
ยังรออ่านกันอยู่ไหม?
เอาตอนน่ารัก(?)มาเสิร์ฟ
ตอนนี้โนดราม่า จะได้ผ่อนคลายกัน
ให้พระเอกเรียกคะแนนนิยม(ที่ไม่ค่อยจะมี)จากคนอ่านนิดนึงก็ยังดี
ขอโทษนะคะที่หายไปนาน พอดีว่าต้องเดินทาง ต้องจัดการธุระหลายอย่าง
และต้องนั่งมาบิ้วอารมณ์ในการแต่งด้วย กว่าจะเค้นอารมณ์ออกมาได้
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ กำลังใจ และการติดตามนะคะ
เจอกันตอนหน้าจ้าาาา รักคนอ่านสุดใจ
ปล. ถ้าตอนจบของ Y เรื่องนี้ไม่แฮปปี้ คนอ่านจะว่าอะไรไหม *เผ่น*
หัวข้อ: HEARTBREAKER P.I [ UP! : SPECIAL : Tar’s birthday ] 1/3/59 : P.151 (อ่าน 1307682 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก