ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชมกรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 Share This Topic To FaceBook
********************************
ตอนพิเศษภาคต่อของ วันวาน...ยังหวานอยู่ค่ะ ติดตามได้ในนี้ค่ะ ^^
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25153.msg1463782#msg1463782Night rainbow (ริน+ฮิคารุ)
สวัสดีฮะ ผมชื่อ ฮิคารุ ฮะ เป็นผู้ติดตาม ข้ารับใช้ เมดหรือแม้กระทั่งทาส ผมก็ขอยอมรับด้วยความเต็มใจทั้งหมดขอแค่ผมได้อยู่ข้างๆรินก็เท่านั้น วันนี้ผมกับรินเรามาเที่ยวกันครับ เรากำลังจะสร้างความสุขด้วยกัน...ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองฝ่ายเดียวรึเปล่า แต่สีหน้าเกือบจะทั้งหมดของริน ตอนนี้ผมสามารถเรียนรู้ไปได้ถึง 70% แล้ว (ผมคิดว่านะ)
“ฮิคารุ วันเกิดปีนี้ ฮิคารุอยากไปเที่ยวไหนไหม เดี๋ยวรินจะพาไปน้า~~” รินเอียงคอยิ้มๆขณะที่มือถือช้อนไอติมอยู่
“ไม่อ่ะ ไม่จำเป็นหรอก ขอแค่รินมาค้างที่บ้านฮิคารุสักคืนก็ได้” ผมหันหน้าหนีเมื่อพูดประโยคอันหน้าอายออกไป ตั้งแต่ผมกับรินมีความสัมพันธ์เกิน ‘เพื่อนสนิท’ ไปแล้วนั้น วันไหนที่รินมาค้างบ้านผม เรามักจะต้องทำรักแบบนั้นกันทุกครั้งที่มีโอกาส มันเป็นเรื่องที่ผมมักจะคิดเสมอว่า ‘ขาดไม่ได้’ เพราะการทำรักแบบนี้...มันทำให้ผมได้รู้จักรินในแบบที่ไม่มีใครได้รู้จัก
รินที่สวยสง่า รินที่กำลังจ้องมองผมด้วยตาสีฟ้าขณะที่รินกำลังจ้วงแทงผมนับครั้งไม่ถ้วน มันอาจจะฟังดูโหดร้าย แต่ทุกครั้งที่ผมสุข...ผมมักจะทุกข์...ไปด้วยกันเสมอ แม้การทำรักของเรา...จะไม่สามารถเชื่อมหัวใจให้เป็นดวงเดียวกันได้
“~ฮิคารุ!”
“หา!” ผมสะดุ้งเมื่อรินเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ ผมจ้องมองตาสีฟ้าที่มักสะกดผู้อื่นจนหลงใหล...รวมทั้งตัวผมด้วย “รินนี่” ผมผลักใบหน้ารินไปห่างๆ
“คิดอะไรทะลึ่งแน่ๆเลย ถึงหน้าแดงขนาดนั้น” รินล้อผม โอ๊ย ผมยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่ ผมมักจะแพ้ทางคนอยู่คนเดียว...ซึ่งนั่นก็คือริน “หึ หึ เอาน่า ไม่ต้องห่วงไปหรอกนะ วันนี้รินขอแม่ค้างบ้านฮิคารุแล้วล่ะ”
“จริงนะ” ผมถามย้ำด้วยความดีใจอีกครั้ง
“อือ ไม่โกหกหรอก เราไม่ได้ค้างด้วยกันนานเท่าไหร่แล้วล่ะ” รินโยกหัวเบาๆอย่างเอ็นดู ผมชอบจังเวลาที่รินเป็นแบบนี้ “อ่ะ งั้นเราก็ไปกันได้แล้ว ในเมื่อข้าวเช้าก็เรียบร้อย ข้าวเที่ยงก็เรียบร้อย ทานของว่าง...ก็ทานเสร็จแล้ว งั้นก็...Let’s go!”
รินเดินไปจ่ายตังค์ พลางพยักหน้าเรียกผม ผมยังคงมึนงงอยู่หน่อยๆเมื่อรินไม่ได้บอกผมเลยว่านอกจากไปข้างนอกด้วยกันแล้ว รินจะไปไหนต่อ
ผมไม่เคยจำวันเกิดตัวเองเลยสักครั้ง เพราะผมต้องการให้รินจดจำให้ เวลาที่ผมลืมอะไรเกี่ยวกับตัวผมไป มักจะเป็นรินเสมอที่จดจำสิ่งนั้นแทนให้ ผมรู้ว่ามันเป็นสิ่งไม่ดี...แต่ผม...แค่อยากให้รินไม่มีวันลืมผมก็เท่านั้น แค่อยากรู้ว่า...ถ้าผมไม่มีริน...ผมก็จะมีชีวิตอยู่...ด้วยตัวคนเดียวไม่ได้
เพราะงั้น...อะไรที่เกี่ยวกับตัวผมเอง...ไม่ว่าจะต้องเจ็บปวด...หรือตายไปซะ...ผมก็จะลืมมันไปให้หมด...ยกเว้นรินเพียงคนเดียว!
“~ฮิคารู๊~~ ช้าจัง เดี๋ยวก็ไม่ได้เล่นหรอกนะ” รินจับมือผมเมื่อรถไฟเหาะอยู่ตรงหน้าและรอบต่อไปกำลังจะมาถึง มันดูน่าหวาดเสียว แต่ผมทำใจไว้แล้วว่ารินจะต้องคลั่งมันแน่ๆ ผมเลยพยายามไปโตเกียวทาวเวอร์บ่อยๆเพื่อจะได้ชินกับความสูงเข้าไว้ คิดไม่ผิดจริงๆเมื่อรินดึงกระชากมือผมไปที่เจ้างูยาวๆตัวนั้นแทนปลาหมึกยักษ์ตัวข้างๆ
“ถ้าเราช้า เราก็จะเสียเวลาจนไม่ทันเครื่องเล่นตัวอื่นๆ และมันก็จะไม่ทันของขวัญสุดพิเศษคืนนี้ด้วย เพราะฉะนั้นก็จงทำตัวเป็นกระรอกตัวจ้อยไปซะ” รินบอกด้วยรอยยิ้มกว้างเมื่อคิดว่าสิ่งที่เตรียมให้ผม...จะต้องทำให้ผมประหลาดใจ แน่นอน ผมแทบรอคอยไม่ไหว “รู้ไหม เวลากระรอกอยู่ในสถานการณ์ตื่นตัว มันจะกลายเป็นเจ้าแสบตัวน้อยๆ” เวลารินอยู่กับผม ผมมักจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กตัวเล็กๆ “สัตว์เลี้ยงตัวน้อย คิคิคิ”
“แล้วรินเตรียมไรไว้ล่ะ” ผมถามด้วยความอยากรู้ แม้จะรู้ว่ารินเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์
“อ้อ ตอนเที่ยงคืนน่ะ ^^ เค้าว่ากันว่าถ้าได้อวยพรตอนเที่ยงคืน มักจะทำให้สิ่งที่คาดหวังไว้สมปรารถนา เลยคิดว่าให้ตอนเที่ยงคืนดีกว่า แต่ถ้าจัดที่บ้านพวกพี่ๆก็ต้องมาแจมด้วยใช่ไหมล่ะ มันคงแย่แน่ๆก็ฮิคารุชอบของขวัญอีกแบบนี่เนอะ” ริมฝีปากบางฉกวูบอย่างรวดเร็วขณะดึงฮูดมาคลุมให้ผม “นั่นแน่ คิดเรื่องแบบนี้อยู่จริงๆด้วย”
รินอมยิ้มแล้วก็เดินนำไปทิ้งให้ผมยืนก้มหน้าแดงอยู่ตรงนั้น บอกแล้วว่ารินเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ ชอบทำให้ตื่นเต้น ระแวดระวังตัว แม้จะทำเป็นคนดีบอกว่าเตรียมอะไรเอาไว้ แต่เค้ามักจะบอกไม่หมดให้ใจตงิดเล่นๆ
ผมไม่รู้ว่ารินเตรียมอะไรให้ผมในคืนนี้ แม้ว่าสิ่งที่แน่นอนจะเป็น Sex แต่เที่ยงคืนของวันนี้จะรู้คำตอบ หัวใจเต้นรั่วและไม่อยู่กับเนื้อกับตัว รินทำสำเร็จที่ทำให้ผมต้องอยู่กับเค้าทั้งตัวและหัวใจ ผมอาจจะดูเป็นคนบ้า sex ที่ชอบหวนคิดถึงเรื่องแบบนี้ ผมอาจจะเป็นโรคจิต หรือผู้ชายร่านๆ ทั้งที่ตัวแค่นี้กลับคิดถึงการแนบชิดในชุดวันเกิดทุกคืนวัน
ผมชอบในการสัมผัสของริน ชอบได้ยินเสียงริน ชอบมองริน ผมรักริน ผมยอมเป็นทุกอย่างให้กับริน ผมยอม...
“ไร พอเถอะ หยุดเถอะ อย่าทำอย่างนี้เลยนะ” เสียงรินร้องไห้ราวจะขาดใจรีบทำให้ผมรีบรุดเข้าไปใกล้ ภาพที่เห็นจากบานประตูแง้มยิ่งทำให้ผมตกใจ ไรกำลังยื้อกระชากเสื้อผ้าของรินราวกับมันเป็นสิ่งน่าขยะแขยง ริมฝีปากไรกำลังรุกรานใบหน้าและตามตัวรินที่กำลังร้องไห้และพยายามโอบกอดแม้จะคอยเอ่ยห้ามออกมา
ผมตกใจจนแข็งทื่อ ไรกำลังจะทำอะไรริน ผมจะวิ่งเข้าไปในห้องนั้นแต่กลับมีมือปริศนามาปิดปากผมไว้และลากผมออกมาจากบานประตู ภาพรินที่ถูกไรผลักลงเตียงเป็นภาพที่ทำเอาหัวใจผมปวดจนแทบทนไม่ไหว เป็นภาพที่แทบจะฉุดกระชากผมให้เป็นบ้าได้
“เฮ้อ เด็กน้อย นิ่งๆไว้ เด็กดี ได้ยินพี่ไหม นิ่งไว้ อย่าเพิ่งโวยวายแล้วตีความอะไรไปเอง” อ่า คงเป็นพี่น้องคนใดคนหนึ่งของริน ผมเคยเจอพวกเค้า แต่เพราะรินเป็นเด็กหวงของ เค้าเลยไม่ค่อยให้ผมได้คุยกับพี่พวกเค้าสักเท่าไหร่ หรือไม่ก็...รินคงรู้ถึงจิตใจชั่วร้ายของผม ผมอิจฉาพี่น้องทุกคนของรินที่ได้กอด ได้หอม ได้พูดคุย ได้เป็นครอบครัวเดียวกันกับริน ผมอิจฉา
ผมตวัดตามองหน้าชายหนุ่มที่ดูอารมณ์ดีเป็นนิจ อ่า พี่ฮิซาโตะนี่เอง ผมสะบัดตัวและเดินถอยห่างออกมา ผมจะกลับไปหาริน รินอาจต้องการความช่วยเหลือ
“จะไปให้ตัวเองพังทลายลงเหรอ” พี่ชายรินเอ่ยคำพูดแสนเย็นชาออกมา ไม่สิ ไม่ใช่แค่คำพูด แต่การกระทำที่ยืนนิ่งเหยียดริมฝีปากและสายตาเยือกเย็นนั่นก็ถูกส่งมาด้วย “รินขาดความอบอุ่นจากครอบครัว นายน่าจะรู้ รินมักหวาดกลัวการไม่มี ใคร รินโตกว่านายเยอะ เด็กคนนั้นเคยอ่านความคิดของผู้ใหญ่มาหลายคน กับไรพี่ชายฝาแฝดเพียงคนเดียว รินเอาอยู่”
“แต่ภาพนั่น..”
“แล้วรินผลักไสไล่ส่งไรรึไงล่ะ”
เจ็บ และด้านชา กับความจริงที่เห็น ไม่เคยผลักไส คำพูดตามน้ำ แต่การกระทำบ่งบอกทุกอย่าง
“เอาล่ะ ฉันรู้ว่าฮิคารุคุงเป็นคนที่รักรินมากกว่าใครๆ แต่พวกฉันก็รักรินมากพอๆกับรักตัวเองเหมือนกัน จะบอกอะไรให้นะ การอยู่ข้างกายคิโนมิยะเป็นเรื่องยากสำหรับทุกคน ยิ่งกับรินแล้ว ยิ่งยากมากขึ้นไปอีก หากฮิคารุต้องการจะยืนหยัดอยู่ข้างๆริน อย่ามองแค่ภาพ อย่าฟังแต่เสียง อย่าดูที่การแสดงออก แต่ต้องใช้ใจดู...ดูให้ถึงข้างใน แล้วฮิคารุจะเจอกับรินที่ต้องการ” คำพูดยาวๆจากคนที่ไม่คิดเสวนาทำให้ต้องเหลือบตามอง
“นายเป็นคนข้างกายรินที่เยี่ยมยอดในความคิดฉัน ไม่อ่อนข้อ แต่ก็ไม่ดื้อเพิ่ง ไม่อ่อนนุ่มแต่ก็ไม่แข็งกร้าว ไม่ฟู่เฟ้อ แต่ก็ไม่ยาจกทำทาน ไม่ให้เหยียบย่ำแต่ก็ไม่ให้กดขี่ รินสมควรมีนาย คนเย่อหยิ่งที่ยอมเพียงคนๆเดียว คนจงรักภักดีที่มีนายคนเดียว คนขี้อ้อนที่ก็อ้อนแต่คนเพียงคนเดียว ฉันเห็นนายเป็นแบบนั้น แต่...มันอยู่ที่การทำตัวของนายว่าจะเข้าใจรินได้มากแค่ไหน จะไม่พูดมากแต่จะให้คิดเอาเอง ไม่ไหวก็ถอยไป”
ผมไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่พี่ชายของรินต้องการบอก แต่ก่อนที่เค้าจะจากไป
“สิ่งสำคัญของรินคืออะไร ไปหาเอา”
มัน คือ ครอบครัว
ผมทรุดนั่งลงตรงนั้น ผมรู้ผมเข้าใจมาตลอด ผมจึงพยายามสร้างสายใยบางๆเพื่อกั้นคำว่าครอบครัวของริน โดยการยึดติดกับคำว่า สัมพันธ์ทางกาย หากแต่ผมก็ลืมไป มันก็เป็นเพียงแค่เส้นบางๆที่พร้อมจะขาดได้ทุกเมื่อหากไม่มีหัวใจ ผมร้องไห้คร่ำครวญราวจะขาดใจ ผมควรทำไงดี ผมไม่ใช่คนดีที่จะเสียสละรินไป
“ฮิคารุ วันนี้คุณแม่อยู่บ้านไหม” รินถามตอนที่เรานั่งพักตรงม้านั่ง วันนี้รินพาผมเล่นเครื่องเล่นหวาดเสียวไปได้ 6 เครื่องแล้ว แม้จะเตรียมใจและทำใจมา แต่ผมก็ยังคงมีอาการหน้าซีด ปากซีด ตัวสั่นให้รินเห็นอยู่ดี การเป็นคนคู่ใจริน ต้องกล้าและต้องเจียมตัว มันอาจฟังดูเว่อร์ แต่เพื่อสิ่งที่รินพยายาม...ผมจึงต้องรู้ว่าอันไหนตัวเองทำได้และอันไหนที่ผมทำไม่ได้
ผมรู้ตัว ผมกลัวความสูง นั่นคือ เจียม
ผมเลยต้องหายกลัว นั่นคือ กล้าทำ
มันอาจจะดูเกินจริง แต่เรื่องของความรัก ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นและไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ถึงรู้ว่าทำอาหารไม่เป็นก็อยากจะลองทำ แม้ตามแขนจะต้องพองเพราะน้ำมันกระเด็น ถึงรู้ว่าสวยสู้คนอื่นไม่ได้แม้ศัลยกรรมก็ต้องทำหากรั้งเค้าให้กลับมา เพราะเหตุผลแค่คำว่า รัก คำเดียวไม่ใช่หรือไง คนถึงยอมตาบอดและทำให้หมดทั้งใจ
“ไม่อยู่” ผมฉีกยิ้มกว้างที่รินชอบบอกว่าสวย ยิ้มที่มีให้แค่รินเท่านั้น “แม่บอกวันเกิดคุณลูกทั้งที ฉลองกับเพื่อนคนสำคัญแล้วกัน คุณแม่ยอมยกให้วันหนึ่งเดี๋ยวปีใหม่คุณแม่จายึดเวลาตลอดปีเลย” ใช่แล้ว ผมเกิดวันคริสมาส 25 ธันวา หลังจากเวลานี้ที่เหลือ ผมต้องอยู่กับคุณแม่จนหมดปีเก่าเริ่มปีใหม่ และรินก็ต้องอยู่กับครอบครัวหลังหมดปีเก่านี้จนเริ่มปีใหม่เช่นกัน
รินยิ้มตาหยี่ “ดีแล้วเพราะนายจะไม่ได้กลับบ้าน งั้นไปเล่นอะไรเบาๆกัน ยิ่งมืดคนยิ่งเริ่มเยอะ ไปดูขบวนพาเหรดกันเถอะ" ผมกับรินจูงมือกันตลอดทาง
รอบค่ำสวนสนุกแห่งนี้จะมีพาเหรดตัวการ์ตูน บางเรื่องผมก็เคยดูบางเรื่องก็ไม่เคยดู แต่การได้มาทำอะไรแบบเด็กๆสมวัยแบบนี้ก็สนุกไปอีกแบบหนึ่ง ไม่มีเรื่องฐานะ เรื่องครอบครัว การเมืองที่เด็กอย่างผมจำเป็นต้องไปสนใจอีก
หลังจากเสร็จขบวนพาเหรด รินก็พาผมไปฆ่าเวลาด้วยการเข้าบ้านผีสิง การที่ผมจะต้องเสแสร้งว่ากลัวมันเป็นเรื่องปัญญาอ่อนจริงๆ รินรู้อยู่แล้วว่าผมไม่กลัว การจะไปสำออยว่ากลัวแล้วถลาไปแนบชิด...สักวันรินคงเบื่อผม
จนเมื่อเวลาใกล้ถึงเที่ยงคืน อีกแค่สิบห้านาที รินดันหลังให้ผมเดินตามเค้ามา ผมรู้...ผมกำลังคาดหวังของขวัญ ผมตื่นเต้นและรอคอย รินมักให้ผมกระวนกระวายแบบแปลกๆ เค้าบอกว่าสนุกดีเวลาเห็นสีหน้าต่างๆของผม ผมเลยไม่เคยว่าและห้ามและเก็บสีหน้าของตน หากมันเป็นสิ่งที่รินชอบ ผมก็จะเปิดมันโต้งๆกับริน
“ห้ามลืมตาเข้าใจไหม” การปิดตาเป็นสิ่งที่เฉยชาสำหรับผม ปิดทำไมยังไงก็เห็นอยู่ดี แต่วันนี้กลับทำเอาผมใจเต้นไม่หยุดซะได้ รินปิดตาพาผมเดินมาตามทาง ผมนึกไม่ออกว่ากำลังไปที่ใด วันนี้ก็เดินมาเกือบทุกที่ในสวนสนุกแล้ว จนรินอุ้มผมขึ้นมา ผมตกใจ...แต่ไม่กลัว แค่อาย นี่รินแข็งแรงขนาดอุ้มผมได้แล้วเหรอ
“มันเป็นที่ที่ฉันค้นพบ นายต้องชอบมันแน่”
รินวางผมบนเบาะนั่งกำมะหยี่แสนนุ่ม รินเดินถอยห่างออกไป ผมผวา “อยู่ตรงนั้นแหละ” ผมจึงหยุดและเอนตัวลงกับเบาะ รินไม่เคยโกหกผม ผมรู้ข้อนี้ดี ข้างนอกเริ่มมีเสียงพุดังปุ้ง ปุ้ง “ใกล้ถึงเที่ยงคืนแล้วล่ะ” แต่หากรินยังไม่สั่งให้ปลดผ้า ผมก็ลืมตาไม่ได้อยู่ดี
สัมผัสแผ่วบางๆตรงหน้าผาก ไล่ลงตามสันจมูกแล้วมาประจบที่ริมฝีปาก รินจูบผมแผ่วเบา ขาข้างนึงถูกกดลงบนเก้าอี้รู้สึกถึงน้ำหนักที่ถาโถมเข้ามา มือเรียวไล่ปลดเม็ดกระดุมลูบไล้ถึงเนื้อใน หวาบหวานจนจินตนาการถึงสิ่งที่รอคอยข้างหน้า นี่เป็นของขวัญของรินเหรอ...แต่มันเป็นสิ่งที่ต้องให้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอไง
จนรินผละออกไป ผมถึงได้ตระหนักถึงความจริง อย่าเรียกร้องอะไรมากไป...เกินสถานะของตัวเอง
“ฮิคารุ มานั่งทำอะไรตรงนี้ อยู่ที่นี่ทั้งคืนเลยเหรอ รู้ไหม คุณแม่เป็นห่วงนะ” รินถามผมด้วยเสียงอ่อนโยน ผมเงยหน้ามองริน รินอยู่ในชุดลำลอง แต่สภาพของมันกลับดูยับยู่ยี่และถลอกปอกเปิกไปด้วยฝุ่นและคราบสีดำ
“รินไปไหนมา เละหมดเลย” ผมไม่ตอบกลับจ้องมองรินด้วยความแปลกใจ
“อ้อ ไม่มีอะไร ว่าแต่มาตั้งแต่เมื่อวานทำไมไม่ไปหาริน” รินนั่งลงลูบหัวผม ยิ้มใจดีให้กับผม แต่ภาพที่ฝังในหัวยังคงวนเวียน ผมอิจฉาและกำลังถูกไฟแผดเผาอยู่ข้างใน ผมไม่อยากเสียรินไปเลยเลือกที่จะโกหก หันหน้าหนี
“ไม่มีอะไร โดนพี่ฮิซาโตะแกล้งน่ะ” ผมไม่สนใจว่าใครจะเดือดร้อน พี่ชายรินทำผมก่อนแม้จะเป็นเพียงคำพูด แต่ก็บาดลึกถึงข้างใน อีกอย่างมาคิดๆดู คำพูดของเค้าก็เหมือนยอมรับผมให้อยู่ข้างกายริน งั้นเค้าก็ช่วยรับผิดในข้อหาแกล้งผมไปก็แล้วกัน
รินไม่ถามอะไรต่อ แต่ก็คงรู้ว่าผมโกหกเค้า เค้าจับมือผมให้ลุกขึ้นยืน ไม่พูด ไม่จา ส่งผมกับบ้าน...พร้อมกับอ้อมกอดอุ่นๆและน้ำตาที่ไหลเป็นสายธาร
“ขอบคุณที่ให้ยืมไหล่ทั้งๆที่ทำร้ายฮิคารุมาตั้งมากมาย แต่ตอนนี้ไรกำลังบ้าคลั่ง เค้ากำลังทำร้ายตัวเอง หากรินเหมือนสีขาว ไรคงคิดว่าตัวเองเป็นสีดำ ไรต้องการความเป็นตัวเองอีกครึ่งนึ่งกลับคืน”
“เอาล่ะ เปิดตาได้แล้ว” ผมปลดผ้าลง เสียงจุดปะทะยังคงได้ยินอย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย
...สายรุ้งตอนกลางคืน...
ผมเดินไปที่หน้าต่างที่รินนั่งอยู่ ปุ้ง ปุ้ง ปุ้งๆๆๆ พุหลากหลายสีพุ่งขึ้นท้องฟ้าเป็นรูปต่างๆ ยกเว้นรูปหัวใจ แต่ช่างมันเถอะ แค่สายรุ้งตอนกลางคืนก็ทำให้ผมมีความสุขได้แล้ว
“รีบอธิฐานซะ ตอนนี้คงไม่มีฝนตกหรอกนะ เอาสายรุ้งแบบนี้ไปแล้วกัน รินไม่สามารถทำให้ดาวมันตกจริงๆได้หรอก แต่สายรุ้งแบบนี้ก็ขอได้ตั้งสามนาทีน่ะ ขอเยอะๆเลย ดาวตกมันแค่สามวิเอง” รินยิ้มกว้างจนผมอดไม่ได้ที่จะโผเข้าไปกอดเค้า มันตื้นตันในหัวใจ แม้จะไม่มีอะไรที่จะยืนยันว่าจะได้สมหวังกับคนๆนี้ แต่สิ่งเล็กๆน้อยๆก็ทำให้สุขใจทุกครั้งที่ได้อยู่ข้างกาย แค่เด็กคนหนึ่งที่ไม่มีค่าอะไรเลย
“ขอบคุณริน ฮิคารุไม่ต้องการอะไรหรอกนะ ขอแค่ปีหน้าได้อยู่กับรินแบบนี้ตลอดไปก็พอ ไม่ว่าจะต้องเสียใจ ร้องไห้ หรือถูกทำให้เจ็บช้ำน้ำใจก็ตาม ขอแค่นี้พอ”
“ทำไมถึงปีหน้าล่ะ” รินใช้ลิ้นเก็บกินน้ำตาของผม หว่า จะเริ่มเลยเหรอ ผมเขินอายเมื่อคิดว่ารินจะจับผมทุ้ม
“ของขวัญของฮิคารุขอเป็นรินตลอดทั้งปีก็พอไม่ขออะไร ไม่อยากหวังมาก ขอแค่สั้นๆแต่ฮิคารุจะพยายามขอทุกปีก็พอ อื้อออ~” ผมถูกรินจูบปิดปากเบาๆจนเริ่มหนักหน่วงมากขึ้นไป
ผมถูกยกและวางบนเบาะนุ่ม? เมื่อหลังสัมผัสกับผ้านุ่ม ถึงได้สังเกตรอบๆห้องนี้อย่างจริงจัง “หึ หึ หึ ฮิคารุลามก หน้าแดงแบบนี้คิดอะไรอยู่แน่เลย” ผมก้มหน้าก่อนจะคิดได้ว่า รินชนะผมอีกแล้ว พอจะเอ่ยว่าซะหน่อย เค้กก้อนโตก็ลอยมาอยู่ตรงหน้าด้วยมือของริน “เป่าให้คำขอเป็นจริงซะ มันถึงจะเป็นของขวัญวันเกิด ผมเลิกคิ้วแต่ก็เป่าไฟให้ดับภายในครั้งเดียว ริน...จะทำตามคำขอของผมใช่ไหม
นิ้วชี้ของรินถูไถกับริมฝีปากผมเบาๆแม้จะกดย้ำเป็นบางที “เรื่องร่างกายมันเป็นสิ่งที่รินไม่เคยคิดจะทำกับใครยกเว้นฮิคารุเลย มันจึงไม่ใช่ของขวัญ” ลิ้นเล็กๆเลียไล่รอบริมฝีปากแม้จะส่งลิ้นตัวเองออกไล่ตามก็ถูกง้างปากแล้วเค้กก้อนโตจากมือรินก็ถูกยัดเข้าทันที “ทานนี่ซะ มีคนบอกว่าเจ้านี้ทำอร่อย” ผมจึงต้องทานมันลงอย่างช่วยไม่ได้
รินขยับตัวขึ้นนั่งตรงข้ามผม จึงได้สังเกต มันเป็นเตียงสี่เสาขนาดใหญ่ มีกองหมอนเหมือนฮาเร็ม มีโต๊ะน้ำชา เค้กวันเกิด และขนมอีกมากมายข้างๆเตียง โซฟาตัวยาว เตาพิงอุ่นๆ กองหมอนเยอะแยะอีกที่มุมห้อง กับเก้าอี้ที่หันหน้าไปทางหน้าต่าง ที่เห็นท้องฟ้าทีเต็มไปด้วยดวงดาว ไฟจากชิงช้าสวรรค์ที่ประดับเป็นรูปต้นคริสต์มาส
“ที่นี่ที่ไหนน่ะ ทำไมถึงมีล่ะ วันนี้เดินทั้งวันยังไม่เห็นเลย” ผมเดินจนคิดว่ารอบแล้วนะ
“เค้ากำลังจะสร้างที่นี่เป็นหอคอยราพันเซล แต่เผอิญมันยังไม่เสร็จ เลยยังไม่เปิดใช้น่ะ”
“แล้ว...” ผมจะถาม รินยิ้มพลางแกะเสื้อนอกออกก่อนจะหยิบเค้กใส่ปากผม รินคงไม่ตอบถ้าผมไม่ทานเค้กให้หมด
“ก็ไม่อะไร ตอนมาดูงานกับพี่ เห็นที่นี่พอดี เลยบอกว่ารีบสร้างห้องนี้ให้เสร็จก่อนคริสมาสให้หน่อย จากนั้นก็ไปยืมพวกของตกแต่งมานิดหน่อย เอิ่ม แต่จะว่ายืม...ที่จริงรินซื้อใหม่หมดเลยนะ ใช้เสร็จก็ให้พี่ไว้เก็บตกแต่งหอคอยตอนเปิดก็แค่นั้น” รินรีบพูดเหมือนกลัวผมน้อยใจ ผมส่ายหน้ากับอาการของเค้า...ผมมีความสุขจนล้นมานอกหัวใจแล้ว
“รินอยากทานเค้กไหม” รินพยักหน้า รินชอบของหวาน รินจึงรู้ดีว่าอะไรอร่อยที่สุด ผมถอดชุดจนเหลือเพียงตัวเปล่า หยิบเค้กมาป้ายตามตัวแล้วยื่นมือที่มีเค้กติดอยู่ให้รินได้ชิม “งั้นก็ลองทานเค้กที่อร่อยที่สุดแล้วกัน”
รินงับเค้กที่ป้อนถึงปากเค้าด้วยความเต็มใจ ผมโอบกอดรินอย่างมีความสุข ขอแค่นี้...ก็พอ หากเป็นคนสำคัญที่สุดไม่ได้ ขอแค่อยู่ข้างๆก็พอ จะไม่ขออะไรอีก
{{{The End night rainbow}}}
“คุณหนูฮิคารุ ได้ข้อมูลมาแล้วครับ รู้สึกจะมีคนไม่ประสงค์ดีแอบลักพาท่านรินไปช่วงสั้นๆเพื่อส่งข้อความท้าทายท่านไรครับ เรื่องการคุมพื้นที่ เด็กโตพวกนั้นคงรู้สึกถูกหยามหน้าที่ท่านไรช่วงชิงพื้นที่ไปได้”
“รินโดนทำอะไรไหม”
“เอ่อ ก็ รู้สึกจะโดนลวนลามครับ แต่ท่านไรไปช่วยไว้ทัน เห็นพวกคนใช้บอกว่าท่านไรรู้สึกผิดมาก พยายามทำร้ายตัวเองที่ปกป้องท่านรินไม่ได้ รู้สึกตอนนี้ท่านไรจะยังไม่ออกจากห้องเลยครับ ต้องการให้ไปจัดการอะไรเด็กโตพวกนั้นไหมครับ”
“ช่างเถอะ ผู้ชายคนนั้นรู้สึกดีขึ้นเมื่อไหร่ ก็คงจะจัดการเอง ผมไม่อยากเอาชื่อตัวเองไปยุ่งกับเรื่องของผู้ชายคนนั้นหรอก”
“ครับ รู้สึกท่านไรจะทำเรื่องที่ทำให้ท่านรินต้องเจ็บตัวอยู่บ่อยครั้ง รู้สึกครั้งนี้ถึงกับลากท่านรินไปอาบน้ำแล้วก็ขัดผิวจนแดงเถือกไปหมดทำเอานายท่านต้องลงโทษกันยกใหญ่”
“หึ ทำตัวของตัวเองนี่ฮะ”
*************************************
สวัสดีค่ะ อยากมาลงส่งท้ายปีเก่า รู้สึกจาดองมานานทั้งที่เป็นเรื่องสั้น แฮะๆๆ แต่เป็นเรื่องของคนๆเดียวกัน บอกเล่าถึงตัวละครแค่สองสามตัว เรื่องราวของรักที่เป็นไปไม่ได้แต่ก็พยายามที่จะอยู่กับรักของตัวเอง แม้จะไม่เป็นความจริง ขอแค่สุขใจก็พอค่ะ ความสุขเล็กๆ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ^__________^
หัวข้อ: (เรื่ื่องสั้น) Night rainbow {{จบคุ่ะ}} (อ่าน 4150 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก