ยกที่ 37 ตอนนี้ผมก็ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหม่กับไอ้โหด พร้อมกับไอ้เด็กสองตัวนั่นเป็นที่เรียบร้อยแล้วล่ะครับ
โดยนอนกันคู่ละห้องแล้วเหลือไว้อีกห้อง
เอาไว้ให้เพื่อน ๆ มานอนเวลาเลี้ยงกัน
หรือเวลาที่ผมกับไอ้ปังงอนไอ้พวกนั้น
ก็ใช้ห้องนี้แหละครับเป็นที่ซุกหัวนอน
ถึงจะมีทะเลาะกันบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ
ตั้งแต่เรื่องการจัดห้อง
การดูโทรทัศน์
หรือแม้แต่การทำกับข้าว
ที่ผมกับไอ้ปังมักจะโดนเอาเปรียบอยู่เสมอ
แต่พวกเราก็อยู่กันอย่างค่อนข้างผาสุขตลอดมา
กระทั่ง ...
" มึงจะไปไหน "
เสียงไอ้โหดถามขึ้น เป็นครั้งแรก หลังจากที่พวกผมไม่ได้คุยกันมาหลายวันแล้ว
สาเหตุก็เป็นเพราะ
ไอ้โหดมันไปกินเหล้ากับเพื่อนในคณะ
ซึ่งก็รวมไอ้เต้ด้วย
โดยที่ไม่บอกพวกผมสักคำ
แล้วทั้งสองคนนั้นก็ไม่กลับมาทั้งคืน
โทรไปก็ไม่ติด
ผมกับไอ้ปังเป็นห่วงแทบตาย
ไม่ได้นอนทั้งคืน คิดมากไปสารพัด กลัวว่าจะเป็นอะไรไป
ต้องนั่งคอยกับไอ้ปังที่ห้องโถงบ้านที่ตอนนี้ก็ย้ายมาอยู่ได้หลายเดือนแล้ว
พอตอนสาย ๆ พวกมันสองคนกลับเดินเข้ามาด้วยสีหน้าระรื่น
ทำเอาพวกผมสองคนความโกรธพุ่งจากฝ่าเท้าไปถึงสมองในทันที
หลังจากนั้นพวกผมสองคนเลยทำเมิน
ไม่พูด ไม่คุย
พวกมันสองคนก็ไม่ได้ง้อพวกผมเหมือนกันทำเอาผมยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีกหลายเท่า
" เงียบ "
ผมหันไปดุไอ้ปังที่ทำท่าว่าจะบอกไอ้โหด
แล้วลากแขนไอ้ปังเดินออกไปนอกบ้าน
แต่ไอ้โหดมันก็วิ่งมาดึงแขนผมไว้
แล้วลากแขนผมขึ้นไปที่ห้องข้างบน
พร้อมกับลงล็อกประตูเรียบร้อย
" มึงจะไปไหน "
มันน้ำเสียงนิ่ง ๆ ซึ่งขัดกับใบหน้ามันที่กำลังโมโหสุดขีด
ซึ่งโดยปกติแล้วผมก็คงจะกลัวมันเหมือนกัน
แต่ตอนนี้ผมเองก็โกรธมันเหมือนกัน
เลยลืมเรื่องความกลัวมันไปหมด
" กูถามว่ามึงจะไปไหน "
มันถามกลับมาอีกครั้งอย่างพยายามระงับอารมณ์ทเต็มที่
หลังจากที่มันถามผมครั้งแรกแล้วผมทำเป็นนิ่ง
" จะรู้ไปทำไม "
ผมตอบมันกลับไป
พร้อมกับเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง
แล้วส่องกระจก หวีผมอย่างอารมณ์ดี ทำทีเป็นว่าไม่สนใจมัน
จู่ ๆ มันก็เดินเข้ามา
พร้อมกับเอากำปั้นทุบไปที่กระจกโต๊ะเครื่องแป้งจนแตกไปต่อหน้าต่อตาผม
ซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่ามันชกเพื่อระบายอารมณ์
หรือเพราะอยากให้ผมเลิกสนใจกระจกกันแน่
แต่หลังจากกระจกแตก
ผมก็ก้มลงมองเศษกระจกแว๊บหนึ่ง
ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าไอ้โหด
แล้วตั้งท่าว่าจะเดินไปนอกห้อง
แต่ก็โดนไอ้โหดมันดึงแขนผมไว้อีกครั้ง
" นี่มึงจะไม่พูดอะไรเลยหรอ "
มันพูดเสียงอ่อนลง
พร้อมกับใบหน้าที่เริ่มคลายอารมณ์โกรธลงมาบ้างแล้ว
ซึ่งตอนนี้ติดจะเป็นการง้องอนซะมากกว่า
ผมยังคงนิ่งต่อไป
" กูทำกระจกแตกนะ มึงจะไม่ว่าอะไรกูเลยหรอ "
มันถามผมเหมือนกับเด็กที่พยายามเรียกร้องความสนใจ
" ตั้ม นี่มึงจะโกรธอะไรกูนักหนาวะ กูแค่ไปกินเหล้าแค่นั้นเอง "
มันถามผมอีกครั้ง
ซึ่งมันยังไม่รู้ตัวอีกว่ามันทำผิดอะไร
" ไปตายซะไป พี่แชมป์ "
ผมพูดเสร็จก็สะบัดแขน
แต่สะบัดยังไงก็ไม่หลุด
" กูไม่ไปตายคนเดียวหรอก ถ้ากูไป มึงก็ต้องไปด้วย "
มันพูดพร้อมกับบีบแขนผมแรงขึ้น
" ทำไมต้องชอบใช้กำลังด้วย "
ผมถามมันไป
" แค่กูบีบแขนเนี่ยนะ เรียกว่าใช้กำลัง ถ้าเป็นคนอื่น กูไม่ปล่อยให้มาเถียงกูแบบนี้หรอก แล้วทีมึงล่ะ ทำไมเวลาโกรธกูทีไร ชอบเงียบทุกทีเลย ถามอะไรก็ไม่ตอบ กูเครียดจนจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย "
" ไม่รู้ พูดไปทำไมให้เปลืองน้ำลาย คนเราถ้ามันจะสำนึก แค่มองหน้าก็รู้แล้ว ไม่จำเป็นต้องมาพูดให้เมื่อยปากหรอ "
ผมพูดไป พร้อมกับแอบเหน็บมันไปด้วย
" เออ เงียบให้ตลอดแล้วกัน "
มันพูดแล้วช้อนตัวผม ไปทุ่มลงบนเตียง
ก่อนที่มันจะทาบทับลงมา ..........
.........................................................
.........................................................
" มึงหายโกรธกูรึยัง "
ไอ้โหดมันพูดขึ้นหลังจากที่พวกเราต่างก็เสร็จสิ้นกามกิจเรียบร้อยแล้ว
" พี่แชมป์คิดว่าไอ้เรื่องแบบนี้มันสามารถทำให้ตั้มหายโกรธได้รึไง "
ผมถามมันกลับไปอย่างเคือง ๆ
เพราะเวลาที่ทะเลาะทีไร
มันก็มักจะจบลงที่เรื่องบนเตียงทุกที
" ก็กูเห็นมึงชอบ กูเลยทำไง แล้วมึงก็หายโกรธกูทุกทีไม่ใช่หรอ "
มันถามกลับมาอย่างกวน ๆ
" ไม่ได้ชอบโว้ย อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะพี่แชมป์ "
" ใคร ใครเปลี่ยนเรื่อง มึงมากกว่าละมั้งที่เปลี่ยนน่ะ "
" ไม่ได้เปลี่ยน บอกมานะ ว่าหายไปไหนมาทั้งคืน "
" คืนไหน "
" พี่แชมป์ "
" ก็กูไปกินเหล้ากับเพื่อน "
" แล้วทำไมไม่โทรมาบอก "
" แบ็ตกูหมด "
" ไอ้เต้ล่ะ ทำไมไม่ให้มันโทร "
" โทรศัพท์มันเจ๊ง "
" แล้วพี่รู้ไหมว่าตั้มนั่งคอยพี่ทั้งคืนน่ะ ไม่ได้หลับไม่ได้นอน "
" กูขอโทษ "
มันตอบกลับมาอย่างสำนึกผิด
แต่ผมกลับทำเป็นเมินคำขอโทษมัน
จริง ๆ ผมก็หายโกรธมันแล้วแหละครับ
แต่ก็ยังไม่อยากยกโทษให้มันง่าย ๆ
อย่างน้อยก็ขอปราบมันให้อยู่หมัดซะหน่อย
เดี๋ยวมันจะได้ใจ
" คิดว่าขอโทษแล้วมันจะจบง่าย ๆ หรอ ดีล่ะ ต่อไปไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับตั้มนะ ถ้าจะไปเที่ยวกับเพื่อนน่ะ พี่ทำได้ตั้มก็ทำได้เหมือนกันแหละ "
ผมพูดก่อนจะลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำ
เพื่อที่จะไปแต่งตัวไปเที่ยวตามโปรแกรมเดิมที่วางไว้
พอผมออกมาก็เห็นไอ้โหดมันแต่งตัวเหมือนกับจะไปเที่ยวเสร็จเรียบร้อยแล้วหมือนกัน
ผมก้เมินหน้าทำเป็นไม่สนใจทั้งที่ในใจเดือดปุด ๆ
คิดว่ามันท้าทายผม
ที่เห็นผมไปเที่ยวมันก็จะออกไปเที่ยวเหมือนกัน
พอผมแต่งตัวเสร็จ แล้วเดินออกนอกห้อง
มันก็เดินตามออกมาด้วย
พอผมจะเดินออกไปนอกบ้าน
มันก็เดินตามมาอีก
ผมเลยทำเป็นไม่สนใจ
หันไปยืนรอแท็กซี่
ก็พอดีมีว่างมาคันหนึ่ง
ผมเลยโบก
เมื่อผมขึ้นนั่งบนรถเรียบร้อย
แล้วกำลังจะดึงประตูปิด
ไอ้โหดมันก็ก้าวขึ้นมานั่งตาม
พร้อมกับสั่งแท็กซี่ให้ออกรถ
" ไปไหนครับ "
คนขับแท็กซี่หันมาถามไอ้โหด
แต่มันก็หันหน้ามาทางผม
เป็นเชิงให้ผมเป็นฝ่ายบอกพี่เค้าไป
" ข้าวสารครับพี่ "
ผมบอกแท็กซี่ไป
ก่อนจะเอนหลังพิงเบาะ
แล้วหลับตาลง
แต่ไอ้โหดมันก็เอามือมาดึงหัวผมให้ไปซบไหล่มัน
ผมเลยปล่อยเลยตามเลย
เพราะมันรู้สึกสบายแล้วก็อบอุ่นจริง ๆ
จนเผลอหลับไปเฉยเลย
ผมมารู้สึกตัวอีกที
ก็รู้สึกว่าแผ่นหลังผมกำลังสำผัสกับเตียงนุ่ม ๆ
พอผมลืมตาขึ้นก็เจอกับเพดานห้องที่คุ้นเคย
เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็เจอกับไอ้โหดที่กำลังนั่งอยู่ปลายเตียง
พร้อมกับข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ
ก็รู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างมาก
ก็นี่มันห้องผมเองครับ
มันคงบ้าไปแล้วแน่ ๆ
ที่พาผมกลับมาที่บ้าน
ทั้ง ๆ ที่ผมจะออกไปเที่ยวแท้ ๆ
เมื่อผมลุกขึ้นนั่ง
มันก็หันมามองในทันที
" อ้าว ตื่นแล้วหรอ "
มันถามด้วยใบหน้าใสซื่อ
ประหนึ่งว่ามันไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด
" ทำไมตั้มถึงมาอยู่ที่นี่ได้ "
" กูอุ้มมึงเข้ามาเองแหละ "
" แล้วพี่พาตั้มกลับมาบ้านทำไมเนี่ย "
ผมตวาดแหวออกไปอย่างไม่พอใจ
" ก็กูเห็นมึงหลับ นึกว่าอยากนอน ก็เลยพามาบ้าน นี่กูหวังดีนะ ไม่งั้นไม่พามาหรอก "
มันยังพูดแบบไม่รู้ไม่ชี้อีก
" พี่แชมป์ นี่ตั้มจะออกไปเที่ยวนะ ที่หลับ มันหลับเพราะง่วงชั่วคราวแค่นั้นแหละ แล้วนี่อะไร บ้าป่าวเนี่ย เฮ้อ "
ผมพูดพลางถอนหายใจ
ก่อนจะตัดสินใจเปลี่ยนเสื้อผ้า
ไม่ปงไม่ไปมันแล้ว
ถือซะว่าวันนี้ฤกษ์ไม่ได้
" เดี๋ยวไปซื้ออาหารทะเลมาทำกินกันดีกว่า เอาไหม "
มันเสนอขึ้นมา
หลังจากที่มันเป็นคนตัดเส้นทางบันเทิงของผมไป
" อืม "
ผมตอบกลับไปอย่างเซ็ง ๆ
" ป่ะ ไปซื้อด้วยกัน เดี๋ยวกูไปบอกสองคนนั้นก่อน "
" เดี๋ยว พี่แชมป์ พี่ตามตั้มไปทำไม "
ผมถามคำถามที่ผมข้องใจ
" ก็กูห่วงมึง กลัวว่าไปคนเดียวแล้วจะไม่ปลอดภัย กูรู้ว่ามึงทำประชดกู แต่กูก็อดห่วงมึงไม่ได้ กูก็เลยตามมึงไป แต่ถ้ากูจะขอตามไปดี ๆ หรือห้ามไม่ให้มึงไป มึงก็คงไม่ยอม กูก็เลยนั่งตามมึงไปเฉย ๆ แบบนี้แหละ "
" แล้วพี่รู้ไหมว่าทำไมตั้มถึงโกรธพี่ "
" ตอนนี้กูรู้แล้ว "
" แล้วพี่ยังจะทำอีกรึเปล่าล่ะ "
ผมถามมันไป
พร้อมกับแกล้งทำเป็นงอน
" ไม่แล้ว แค่นี้ชีวิตกูก็วุ่นวายพอแล้ว แม่งโกรธทีไร ง้อ ยากชิบ "
" พี่รู้ไหม ว่าที่ตั้มโกรธพี่ เป็นเพราะตั้มเป็นห่วงพี่ ถ้าไม่แคร์พี่ตั้มไม่โกรธพี่หรอก "
" รู้แล้วค้าบบบ จะไปกันได้ยัง "
มันเดินเข้ามากอดพร้อมกับหอมแก้มผม
" แล้วพี่รู้อะไรไหม "
" รู้อะไรอีกล่ะ "
มันพูดอย่างหงุดหงิด
ที่คิดว่าผมกำลังจะเทศนามันอีก
" พี่รู้ไหมว่าที่ผ่านมา ตั้มไม่เคยโกรธพี่ลงเลยสักที ที่ทำไป เพราะอยากแกล้งแค่นั้นแหละ เดี๋ยวจะเหลิงไปกันใหญ่ ฮ่า ๆ ๆ "
ผมพูดพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง
" รู้งี้กูไม่ง้อให้เหนื่อยหรอกวะ "
เสียงมันบ่นพึมพำอะไรคนเดียว
แต่ผมก็ได้ยินจนได้
" อะไรนะพี่แชมป์ "
ผมหันไปถามมันเสียงดัง
"เปล่า กูบอกว่า ไม่เป็นไรหรอก ยังไงกูก็ต้องง้อมึงอยู่แล้ว ไปกันได้ยัง "
" ยัง "
" อะไรอีกวะ "
" ตั้มรักพี่จัง "
ผมพูดพร้อมกับหอมแก้มมัน
ก่อนที่จะหมุนตัวออกจากอ้อมแขนมัน
แล้ววิ่งลงไปเรียกไอ้เด็กสองตัวนั่น
ให้ไปซื้อของด้วยกัน
แต่ก็ยังได้ยินสิ่งที่มันตะโกนตามหลัง
" เดี๋ยวคืนนี้ มึงได้แสดงความรักจนเช้าแน่ "
พูดพร้อมกับเสียงหัวเราะตามมาในตอนท้ายอย่างอารมณ์ดี
ก็นี่แหละครับ ชีวิตของผมกับไอ้โหดของผม
ที่ทะเลาะกันเป็นประจำ
แต่ทุกครั้งก็มักจะจบลงที่เรื่องบนเตียงทุกที
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
ก็อย่างที่บอกแหละครับ
ว่าการที่คนสองคนจะรักกันหรืออยู่ร่วมกัน
มันต้องมีอะไรที่มากกว่าความรัก
มันต้องอาศัยความเข้าใจกัน
ต้องให้เกียรติกัน
อย่างเวลาที่มันอยู่กับเพื่อน ๆ
ผมก็ไม่กล้าข่มมันหรอกครับ
เพราะมันเป็นถึงว้ากเกอร์
เดี๋ยวจะเสียภาพพจน์เอาง่าย ๆ
เวลาที่อยู่บ้านเราก็จะมีกิจกรรมต่าง ๆ มาทำด้วยกัน
อย่างเล่นเกมส์เพลย์ที่ผมไม่เคยแตะเลย
แต่ก็ต้องมานั่งเล่นเป็นเพื่อนมัน
หรือมันก็ต้องพาผมไปร้านหนังสือ
แล้วก็อยู่ช่วยเลือกเป็นชั่วโมง ๆ
บางทีการทะเลาะกันของเราสองคน ( ไอ้โหดมันมักจะบอกว่า ผมเป็นฝ่ายทะเลาะกับมันมากกว่า )
ก็ทำให้เราทั้งสองคนได้รู้ว่า
พวกเรายังรักแล้วก็ยังแคร์กันอยู่
ก็อย่างที่บอกแหละครับ
ว่าถ้าไม่แคร์ ก็คงไม่ห่วง
จริงไหมครับ
ถึงแม้ว่าการห่วง การหวง การแคร์ ของแต่ละคน
จะแสดงออกมาต่าง ๆ กัน
แต่ถ้าเราใช้ใจเราเปิดรับมัน
เราก็จะสามารถสัมผัสได้เสมอ
ปล. จงศรัทธาในความรัก ... และมีความรักอย่างมีความสุข
ขอบคุณเพื่อน ๆทุกคนที่ติดตาม
และของคุณสำหรับคำติชอมของทุกคน
หลังจากเรื่องนี้จบแล้ว
ผมก็คงไม่ได้หายไปไหนหรอกครับ
ยังคงวนเวียนอยู่ในบอร์ดนี้ไปเรื่อย ๆ แหละครับ
อาจจะมีตอนพิเศษบ้างนิดหน่อย
ก็คอยติดตามนะครับ
แต่เร็ว ๆ นี้ ผมคิดว่าคงจะมีโอกาสได้แต่งนิยายดี ๆ สักเรื่องมาให้เพื่อน ๆ ได้อ่านกัน
ก็คงจะไม่ทิ้งแนวเดิมเท่าไหร่
เพราะผมมันโรคจิต
ต้องแบบลากไปกระทืบ แล้วจูบ ถึงจะมีความสุข
ขอให้ทุกคนมีความสุขนะค้าบบบบบบบบบ
จบ..
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
