อ้อมกอดเด็กช่าง ตอนที่ ๑๙
.
.
.
“ฮัลโหล พี่ดิว...ผมกลับดึกนะ” กดโทรศัพท์โทรออกไปบอกคนที่เขาอาศัยบ้านอยู่
จนป่านนี้แล้วแก้วยังหาทางปลีกตัวออกจากพี่ดิวไม่ได้เลย
เขาไม่อยากให้พี่ดิวเสียน้ำใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าโอกาสของไอ้ฝิ่นจะมีให้เขาได้กี่วันเหมือนกัน
“ไปไหนเหรอ” ปลายสายส่งคำถามมาอย่างจับผิด...อีกแล้ว
“ไม่รู้ครับ” เขาตอบ ปรายตามองคนขับรถ
“ไม่รู้?” ก็เขาไม่รู้จริงๆนี่จะย้ำเหมือนไม่เชื่อทำไม
...แก้วเซ็ง ก่อนจะข่มความเคืองแล้วพูดออกไป อย่างพยายามใจเย็น
“ผมอยู่กับพี่ชาย” พี่ขวัญหันมามองหน้าเขายิ้มๆ แล้วหันไปมองถนนต่อ
“พี่ชายที่ไหน”
“พี่ชาย...แท้ๆ” เขาตอบพี่ดิวไป ถึงจะเป็นคำตอบที่ไม่ใช่ความจริงทั้งหมดก็ตาม แต่คงดีกว่าถ้าพี่ดิวรู้อะไรมากกว่านี้แล้วจะมายุ่งกับชีวิตเขามากกว่าเดิม
“ทำไมพี่ไม่เคยรู้ว่าแก้วมีพี่ชายด้วย” คำต่อว่าจากทางนั้นทำเองนึกเคืองอีกครั้ง
นี่เขาผิดรึเปล่าเนี่ยที่เขากับพงษ์ตั้งใจไม่โพนทะนาให้คนทั้งโลกรู้ แล้วเขาก็คิดว่าพี่ดิวไม่มีความจำเป็นต้องรู้ทุกอย่างก็ได้นะ
“หรือว่าแก้วปิดบังอะไรพี่อยู่”
“พี่ดิว!” เขาเรียกด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“อ้อ เอ่อ พี่ขอโทษ พี่คงเป็นห่วงแก้วมากไป”
“เอาเป็นว่าผมอยู่กับพี่ชาย ไม่รู้ว่าจะกลับกี่ทุ่ม พี่ไม่ต้องรอนะ ผมคงกลับไปนอนบ้านตัวเอง” เสี้ยวหนึ่งในความคิด แก้วกะว่าเวลานี้น่าจะเอาพี่ขวัญมาอ้าง จะได้ออกจากบ้านพี่ดิวอย่างไม่มีอะไรให้ติดใจสงสัย
“ไม่เป็นไรๆ” พี่ดิวสวนทันควัน “พี่รอได้ ดึกแค่ไหนพี่ก็รอได้”
“เอ่อ ...” เขาอยากจะอ้างว่าจะไปอยู่กับพี่ขวัญ แต่ติดที่ว่าพี่เขานั่งอยู่ข้างๆจะให้พูดออกไปก็ไม่ได้
“อีกสักพักได้ไหมแก้ว ให้พี่แน่ใจก่อนว่า๕X มันจะไม่วุ่นวายกับเราอีก ตอนนี้ขอให้แก้วอยู่ในสายตาพี่ก่อน มีอะไรพี่จะได้แก้ไขทัน”
“...ครับ” เขาจำยอมรับคำ “งั้นแค่นี้นะพี่” เขาไม่กล้าปฏิเสธความห่วงใยจากพี่ดิว
“แก้วๆ” เขากำลังจะกดวางแต่พี่ดิวเรียกท้วง
“ว่า?”
“พี่เป็นห่วงแก้วนะ ไอ้พงษ์ก็คงเหมือนกัน”
“ครับ” เขารับคำแล้วกดวางสาย
ไอ้พงษ์เหรอ?
ตอนนี้เขาอยากคุยกับมันมากเลย ถ้าไม่ใช่เพราะมันเคารพพี่ดิวมาก เขาก็คงไม่ต้องมารักษาน้ำใจกันอยู่แบบนี้ ไอ้ที่ว่าเป็นห่วงๆ ไม่ใช่ต้องพูดเหมือนเอาโซ่มาคล้องคอให้เขาตลอดเวลาสักหน่อย ...แต่ทำไมโทรไปไม่รับสายนะ เป็นอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้
“เปลี่ยนเสื้อแล้วตามออกมา” แก้วรับเสื้อเชิ๊ตลายสก็อตแขนสั้นโทนขาว-ดำที่พี่ขวัญโยนให้มาคลี่ดูก่อนจะวางไว้บนตัก
ลูกขวัญเปิดประตูรถออกไปแล้ว แต่ลูกแก้วยังนั่งหน้าบึ้งอยู่ฝั่งข้างคนขับ
ทำไม? ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอที่เขาไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรกับที่บ้านอีก ไปฝึกงานเขาก็เลี่ยงไม่เจอหน้าพ่อแล้วด้วย ยังไม่พอใจอีกเหรอ จะเอาอะไรกับเขาอีก พี่ถึงได้ตามติดมาทั้งอาทิตย์ขนาดนี้ แล้วนี่ยังลากเขามาด้วยเพื่ออะไร
“ไอ้แก้ว?!” พี่ขวัญเปิดประตูรถแล้วเรียกเขาน้ำเสียงไม่พอใจ จากที่ยืนรออยู่นาน
“พี่จะทำอะไร พามาที่นี่ทำไม” เขาแหงนมองหน้าพี่ เอ่ยถาม พี่ขวัญทำท่าไม่อยากจะพูด แต่สุดท้ายก็ยอมพูดออกมา
“ฟังนะ วันนี้กูจะบอกเลิกกับคนที่เคยคบ แล้วมึงต้องแกล้งมาเป็นแฟนใหม่กู”
“ห๊ะ ห๋า?? อะไรนะ!” เขาต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆเลย
“อย่าให้กูพูดซ้ำ เป็นน้องมีหน้าที่ทำตามที่พี่สั่ง” พี่ขวัญพูดย้ำสิ่งที่เคยใช้บังคับเขามาตั้งแต่เด็ก
“เหอะ แต่ผมบอกพี่แล้วว่าจะไม่สนใจพี่อีก” แก้ววางเสื้อไว้เบาะคนขับอย่างไม่แยแส
“กูก็จะไม่สนใจสิ่งที่มึงคิดมึงทำเหมือนกัน”
“อะไรนะ?”
“มึงทำเป็นไม่สนใจกู กูก็จะไม่สนสิ่งที่มึงทำเหมือนกัน เก็ทไหม”
“หมายความว่า...” ไม่ว่าเขาจะทำยังไงพี่ขวัญก็ยังจะเป็นพี่ขวัญเหมือนเดิมน่ะเหรอ เฮ้ย!
“มึงโตแล้ว กูไม่อยากใช้กำลัง เพราะงั้น ตามใจกู” เหอะ เอาแต่ใจ ...เอาแต่ใจเหมือน...
แก้วสะบัดหัวไล่สิ่งที่กำลังเข้ามาอยู่ในความคิด เฮ้อ...
“พี่เป็นเกย์รึไง ถึงจะเอาผู้ชายไปเล่นเป็นแฟนเนี่ย” ปากพูดไปแต่มือก็แกะกระดุมเสื้อนักศึกษาถอดออก พลางหยิบเสื้อที่วางไปเมื่อกี้มาสวมแทน
เขาไม่ได้ยอมแพ้กับเรื่องที่ตั้งใจจะทำ แต่ในเมื่อพี่ขวัญพูดมาขนาดนี้แถมโดนลากใส่รถมาถึงนี่ เขายังจะขัดอะไรได้
“กูจะเป็นอะไร มึงสองคนก็ไม่เคยมองเห็นอยู่ดี” พี่ขวัญพูดเศร้าๆแล้วหันหลังให้เขา
แก้วเปลี่ยนเสื้อเสร็จลงจากรถเดินตามพี่เข้าไปในร้าน
สถานที่ท่องเที่ยวยามราตรียอดฮิตของเมืองหลวง เขาไม่เคยมาที่นี่แค่เคยได้ยินชื่อแบบผ่านๆ จึงรีบเดินตามประชิดหลังพี่ด้วยความประหม่า พี่ขวัญหยุดกึก หันมามอง
“ไม่เคยเที่ยวผับเหรอ?” พี่คงรำคาญจึงหันมาถาม
“เคย...ไม่กี่ครั้ง”
“อ้อ ก็คงสอนให้เคยแต่ไม่ยอมให้คุ้นสินะ” พี่ขวัญพูดอะไรที่เขาไม่เข้าใจแล้วเดินลิ่วเข้าไปในร้าน เขาจึงต้องรีบก้าวเท้าตาม
เพียงไม่นานที่นั่งมองพี่ขวัญดื่มเหล้าอยู่ภายในร้าน ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งหน้าตายิ้มแย้ม ...แต่เป็นยิ้มแบบเจื่อนๆเดินมายังโต๊ะของพวกเขา
“ขวัญ” ชายคนนั้นยืนทัก
“สวัสดี” พี่ขวัญเงยหน้ามองผู้ชายคนที่มาใหม่ “นี่ไงเด็กใหม่ผมที่พี่อยากเจอ” พี่ขวัญกอดไหล่เขาซึ่งรีบก้มหน้าหลบอย่างเกร็งๆ คนของพี่จะเชื่อไหมนะ แก้วหวั่นๆในใจ
“เหอะ ไอ้เด็กนี่นะเหรอที่ทำให้ขวัญทิ้งพี่ได้” คนนั้นท่าทางไม่เชื่อจริงๆด้วย
“ถึงไม่มีเขาผมก็ไม่คิดจะคบกับพี่นานอยู่แล้ว”
“ขวัญถึงกับเปลี่ยนรสนิยม”
“ครับ ผมยังไงก็ได้”
“ทำไมล่ะขวัญ พี่ยอมขวัญทุกอย่าง ใครจะว่าร้ายอะไรยังไงขวัญพี่ก็ไม่เคยแคร์ แล้วนี่เหรอสิ่งที่ขวัญตอบแทนพี่”
“ผมจำได้ว่าไม่เคยขอนะ คนอย่างผมไม่เคยคิดผูกมัดกับใคร วันนี้เราเลิกกันเถอะ แล้วผมจะบอกใครๆว่าผมไม่คู่ควรกับพี่เอง” พี่ขวัญพูดง่ายๆด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไม่เหมือนคนที่เคยรักกันสักนิด
ผู้ชายคนนั้นพยายามมองหน้าแก้ว ซึ่งแก้วเองไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาอยู่แล้ว
“ขวัญเป็นคนเดียวที่พี่รักมาก ...ก็ได้ ถ้ามันทำให้ขวัญสบายใจ พี่ก็จะเลิกให้ แต่พี่ก็จะรอให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม นะครับ”
“พี่อย่ารอเลย” พี่ขวัญลุกยืน “ผมไม่มีหัวใจไว้รักใครหรอก” จบประโยคแก้วเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายตัวเองก่อนจะหันไปมองอีกคน
ใจร้าย...พี่ใจร้ายจัง นอกจากใจร้ายกับเขา พี่ยังร้ายใส่คนอื่นอีกด้วยเหรอ
ถึงเขาไม่เข้าใจความรักแบบนี้แต่สิ่งที่พี่ทำเขาเชื่อว่าอีกคนต้องเสียใจแน่ๆ
...ถ้าเป็นเขา ไม่ว่าจะหมดรักกันแล้วแต่จะไม่ทำให้ใครเจ็บปวดเพราะเขาเด็ดขาด
“พี่ขวัญ” แก้วเรียก กระตุกมือพี่
“เด็กผมกำลังไม่พอใจ ถ้าพี่เข้าใจแล้วก็กลับไปเถอะ ผมไม่อยากเสียบรรยากาศ” แก้วอ้าปากค้าง
เขาอยากให้พี่ลองทบทวนดูดีๆไม่ใช่ต้องการไล่คนนั้นของพี่ คนนั้นของพี่ขวัญมองหน้าแก้วอย่างเศร้าๆ แล้วเดินจากไปแต่โดยดี
“พี่...ไม่ลองคิดดูดีๆเหรอ” เขาพูดกับพี่ชายที่มองตามหลังคนนั้นอยู่เหมือนกัน พี่ขวัญไม่ได้ตอบแต่ยกแก้วเครื่องดื่มเข้าปากทีเดียวหมด แล้วเดินออกจากโต๊ะไปอีกทาง “เฮ้ย รอด้วย!” แก้วรีบลุกเดินตาม เบียดผู้คนที่กำลังสนุกอยู่เต็มร้าน ชะเง้อมองหาพี่ตัวเอง แต่แล้วก็คลาดกันจนได้
เขาคิดว่าคงถูกทิ้งอีกคนแล้วล่ะ จึงมองหาทางออกอย่างเหนื่อยใจ
“ไอ้แก้วๆ เฮ้ย พี่นึกว่ามองผิด”
“พี่ดี” เขาแปลกใจเล็กน้อยที่เจอพี่ดีที่นี่ อย่างที่บอกร้านนี้มันในเมือง แถวบ้านก็มีที่เที่ยวเยอะแยะ
“มากับไอ้ดิวเหรอ นั่งอยู่ไหนกันวะ”
“เปล่าครับ” แต่พี่ดีคงแปลกใจมากกว่าที่ได้ฟังคำตอบของเขาจึงได้เลิกมองหาโต๊ะพี่ดิว
“อ้าวแล้วนี่มากับใคร” แล้วหันมาซักเขา เหมือนน้องชายจริงๆ เขาพึมพำในใจ
“มากับพี่ชายครับ กำลังจะกลับพอดี”
“พี่ชาย?...อ้อ เหรอ แต่เมื่อกี้พี่เห็นเอ็งมองหาใครอยู่แหนะ สงสัยจะคลาดกันแล้วมั้ง เอางี้ไหนๆก็เจอกันแล้ว ดื่มกับพี่สักแก้วหน่อยสิวะ”
“คือ พี่ชายผมคงไปรอที่รถแล้ว” เขาปฏิเสธแบบเลี่ยงๆ
“เหย แก้วเดียวเอง อ่ะ ดื่มๆ ถ้าเอ็งมัวแต่โอเอ้อยู่อย่างนี้ก็ช้าสิวะ” พี่ดีคะยั้นคะยอทั้งยังจับแก้วเครื่องดื่มสีไม่คุ้นตาจ่อปากเขาอีก เพื่อนในกลุ่มพี่ดีก็กดดันเขาด้วยสายตา
แก้วเดียวคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง จะได้ออกไปสักที
เขาจึงจับแก้วเครื่องดื่มจากมือพี่ดีเข้าปากอย่างลังเล กะว่าจิบนิดหน่อยพอ
“อ๊าส์” แอลกอฮอล์รสชาดแรงบาดคอ แต่เขาก็ดื่มเข้าไปจนหมดแก้วด้วยพี่ดีเอามือดันอยู่ตลอด เขาขอน้ำเปล่าดื่มตาม เช็ดปากตัวเองพลันขอตัวกลับเลย
“เดี๋ยวกูเดินไปส่งน้องหน่อยนะเว้ย” พี่ดีพยักพเยิดบอกเพื่อน ซึ่งเขาไม่ได้ต้องการ
แต่ไม่เป็นไร ออกไปแล้วคงเจอรถพี่ขวัญ จะได้ชิ่งจากพี่ดีสักที เขายังจำคำพี่ดิวบอกได้ว่าไม่ควรไว้ใจพี่คนนี้
แก้วเดินนำเบียดคนในร้านกว่าจะออกมาได้เล่นเอามึนไปเลย
เขายืนงงๆแต่ก็พยายามมองหารถพี่ชายตัวเอง ...ไม่มี คงจะไม่รอแล้วมั้ง หรือคงลืมไปแล้วว่าพาเขามาด้วย
“สงสัยกลับไปก่อนแล้ว งั้นผมกลับแท็กซี่ดีกว่า” แก้วบอก ทั้งตอนนี้ยังรู้สึกเบลอๆแล้วด้วย
“งั้นเดี๋ยวกลับด้วยกันดีกว่า” พี่ดีเสนอ แก้วหาทางเลี่ยง
“เพื่อนพี่รออยู่ข้างในนะครับ” เขาปฏิเสธพลางปาดเหงื่อเพราะรู้สึกร้อนๆ สงสัยเมื่อกี้จะเบียดคนจะเยอะไปหน่อย
“ไม่เป็นไรหรอก พวกมันรู้แล้วล่ะ”
“เอ๋?” พี่ดีไม่รอให้เขาข้องใจนาน ดึงแขนเขาเดินไปยังป้ายรถเมล์ทันที
แก้วขนลุกซู่ตั้งแต่แว๊บแรกที่พี่ดีแตะตัว เขารู้สึก...แปลกๆในร่างกาย จึงเผลอสะบัดมือพี่ดีออกกลางคัน
พี่ดียิ้มยักคิ้ว แล้วเดินเข้ามากอดเอวเขา
“พี่ดี?”
“สงสัยจะเมา เดี๋ยวพี่ช่วยนะ” พี่ดีโบกมือเรียกรถแท็กซี่คันที่เปิดไฟว่าง รถจอด แก้วถูกดันตัวเข้าไปนั่งเบาะหลังทันที
“พี่ดี” แก้วเรียกเสียงกระเส่า เขารู้สึกแปลกไป รู้สึกเหมือนจะหมดแรงแต่ในใจกลับเต้นรัว และน้องชายของเขามันกำลัง...
“ครับ?” พี่ดียังคงยิ้ม “ทนอีกนิดนะ เดี๋ยวพี่จะช่วยเอง” แก้วอึ้ง พี่ดีรู้เหรอว่าเขาเป็นอะไร
...เดี๋ยวนะ ตั้งแต่มาถึงเขายังไม่ได้กินอะไรเลย นอกจาก...เครื่องดื่มแก้วเดียวจากพี่ดี
ถ้าแอลกอฮอล์แรงมันก็มึนๆเมาๆปกติ แต่นี่...
“พี่...ทำอะไรผม” ขยับตัวออกห่างแต่พื้นที่ในรถมันก็มีแค่นี้ แก้วถามออกไปทั้งที่รู้แล้วว่าโดนเข้าแล้วไง
“เลี้ยวเข้าโรงแรมข้างหน้าเลยครับ” พี่ดีบอกคนขับรถที่มองผ่านกระจกมาเป็นระยะ พลางยกแขนกอดไหล่เขาไว้ อีกมือก็ลูบเข้าตรงเป้ากางเกงเขา “เยิ้มเลยนะเอ็ง” แววตาหื่นกระหายทำเอาเขาหายใจไม่ทั่วท้อง แก้วดันมือพี่ดีออกด้วยความขยะแขยง แล้วเอามือกุมของตัวเองไว้แทนโดยที่มือพี่ดียังคงวนเวียนลูบหลังมือเขาอยู่
เขาเกิดอารมณ์...แต่ไม่...มันต้องไม่ใช่ตอนนี้
รถแท็กซี่วิ่งเข้าจอดภายในโรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่ง พี่ดีควักเงินจ่ายค่าโดยสาร
“พี่...ชะ ช่วย...” เขารวบรวมคำพูดอย่างอ่อนแรงขอความช่วยเหลือจากคนขับแท็กซี่
“แก้ว ใจเย็นๆนะ” พี่ดียิ้มสายตาเจ้าเล่ห์พูดกับเขา “แฟนผมไม่สบายน่ะครับ” และบอกคนขับ
พี่ดีประคองเขาลงจากรถ แก้วขืนตัวด้วยเรี่ยวแรงที่เริ่มน้อยลง
“พี่..ป.ล่.อ.ย ...” เขาพยามดิ้นรน
“ว่าง่ายๆนะเด็กดี หึหึ” พี่ดีโอบไหล่ล็อกตัวเขาพาเดินเข้ายังห้องหนึ่ง
เขารู้สึกเหมือนมึนงงแต่ก็ยังพยายามให้มีสติ ร้องขอความเห็นใจ
“พี่...อย่าทำอะไร...ผ.ม.เ.ล.ย” แต่ความเห็นใจกลับกลายเป็นการวางเขานอนกับเตียง
“ก็แก้วมาถูกจังหวะพอดีนี่นา จะให้พี่ทำยังไงได้ล่ะ หืม?” พี่ดียักยิ้มด้วยความพึงพอใจ
หมายความว่าไม่ได้ตั้งใจจะมอมเขาแต่เขาซวยเองใช่ไหม...
เขาจะทำยังไงดี...
แก้วพยายามพยุงตัวลุก แต่ก็ลุกไม่ไหว มีสติแต่ไร้เรี่ยวแรง เขา...จะยังไงดี
นาทีนี้เขาอยากตะโกนขอความช่วยเหลือจากใครสักคนเหลือเกิน
...แก้วหันหน้าหนี ไม่ยอมรับการซุกไซ้ซอกคอจากคนที่กำลังกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่
...ใครสักคน ช่วยด้วย!
แล้วมันจะรู้ได้ยังไงว่าเขาต้องตกอยู่ในสภาพน่าทุเรศอย่างนี้
ฮึก น่าขำ ทำไมต้องนึกถึงมันในเวลานี้ด้วยนะ
เพราะถึงมันรู้ก็คงไม่มีทางช่วยศัตรูอย่างเขาแน่
แก้วน้ำตาคลอ... มือปัดป่ายไปมาไม่ให้พี่ดีปลดกระดุมเสื้อเขาได้สำเร็จ
ร่างกายร้องเรียกหาสัมผัส แต่ไม่ใช่จากใครก็ได้ ไม่ใช่!
“อ.ย่.า. อย่าทำผม ฮึก ฮึก”
........................
ชื่อเล่น...ลูกขวัญ (ไอ้ขวัญ)
อายุ ๒๐ ปี
ส่วนสูง ๑๗๘ เซนติเมตร (ลูกบ้านนี้เตี้ยแฮะ)
น้ำหนัก ๖๐ กิโลกรัม
การศึกษา...เรียนที่ไหนก็ช่างแมร่งมัน
.......................
มึนกันอีกครั้งกับพาร์ทแรกของตอน ในเรื่องเวลามันต้องเดินอีกสักพัก...ประมาณหนึ่งสัปดาห์ ลังเลอยู่เหมือนกันว่าจะอัพเลยดีรึเปล่า (แต่ก็ตัดสินใจอัพอะนะ ฮ่าๆ)
สิ่งที่ขวัญทำมีที่มาที่ไป(เป็นส่วนหนึ่งในเรื่อง ไม่ได้มาอย่างโดดๆแต่อย่างใดค่ะ) ตอนนี้มีแต่ที่ไป ส่วนที่มา ยังเดินทางไม่ถึง อ่านแบบผ่านๆไปก่อนนะคะ^^
ส่วนพาร์ทสองของตอน
ใครที่รอNC อยู่อะ //สะกิดๆ
สะกิดเสร็จคนเขียนก็ชิ่งดีกว่า //ฟิ้วววววว
คนเขียนไม่ยักกะสงสารแก้วแฮะ ที่มันเจออยู่ทุกวันนี้ก็มาจากที่เจ้าตัวเลือกเองแท้ๆ //คอยสมน้ำหน้า 
ปล.ช่วงนี้ต้นเดือนอัพช้าหน่อยนะคะ คงปั่นมาลงทุกวันไม่ทัน แต่พยายามให้ได้อาทิตย์ละสามตอนเหมือนเดิม ซีซั่นต้องเคลียร์บัญชีให้เสร็จก่อนถึงจะสามารถนั่งพิมพ์ได้ทั้งวันอะค่ะ จะสิ้นปีอีกด้วย งานที่กองไว้เพียบเลยค่ะ
ขอบคุณทุกคนอ่าน ขอบคุณทุกคอมเม้นท์จ้า^^ กอดๆจุ๊บ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
