หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[kokikung]

ย้ากกกกกกกกกกกกกกกเรื่องใหม่มาแล้ววววว
ดีใจมากๆๆๆ T^T ชื่อตัวน่ารักอีกแล้ว น่ากินเชียว
แต่ใครพระเอกหว่าลุ้นๆๆๆๆๆ

[ลูกหมีน้ำแดง]

เรื่องใหม่เบบี้ นายเอกชื่อน่ารักจัง ~น้องเค้ก~
พระเอกรู้สึกสูสีกันหลายคน พี่ฟ้า พี่หมี พี่เซ็น พี่ออฟ
แต่ทายว่าพระเอกน่าจะเป็นคนที่น้องเค้กชน 

[bbyuqin]

+1 ให้เรื่องใหม่ ของเบบี้

น้องเค้กนี่น่ารักดีแท้ 

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

แล้วใครคือตัวเอกของเรื่อง แต่ที่แน่ๆคือน้องเค้ก แล้วตัวพีเอกละ ชอบหลายคนจังเลย
ทะลึ่งตึงตังห้อต้องเป็นเซ็น และดูอบอ่นน่าจะเป็นฟ้า และอีกคนที่น่าสนใจคือหมี ยังไม่มี
บทบามาก แต่ถือว่าใช้ได้เลยทีเดียวครับ ขอบใจน้องเบบี๋นะครับ ที่นำเรื่องราวน่ารักๆๆ
มาเล่าสู่พี่น้องชาวเล้าเป็ดได้อ่านกันอย่างสนุก
ปล.เอาใจช่วยเพื่อนพี่น้องที่น้พท่วมนะรับ อดทนอีกหน่อยแล้วทุกอย่างคงจะดีขึ้น

[bytoey]

อร๊ายยยย อยากอ่านต่อไวๆ

[Poseidon]

คิวเป็นพระเอกรึป่าวน้าา
คงเป็ยคนที่เหวี่ยงสุดๆ

[ปลาทองสีชมพู]

อ่านแล้วลุ้นอะ..ว่าพระเอกจะเป็นใครหว่า??
น่าสงสัย น่าสงสัย จิงๆๆฮ่าๆๆ

[bobie]

พระเอกคือใครหว่า
เดาไม่ได้อ่า = =

ร้านนี้น่าไปกินจัง *-*
นอกจากอิ่มท้องแล้วยังอิ่มใจด้วย
พนักงานหน้าตาดีทุกคนเล้ย ><

[k00_eng^^]

คนที่เดินชนนี่ใช่คิวป่ะ

[เบบี้]

~3~

หวา~ วันนี้ดันเลิกเรียนช้าทำให้ผมออกมาจากมหาลัยช้ากว่าเวลาที่วางแผนไว้และพบว่ารถติดมากแบบไม่น่าให้อภัย  วันนี้เป็นวันทำงานที่ร้านคิวปิดเบเกอรี่เฮ้าส์วันที่สองของผม  ผมตกลงกับตัวเองไว้ว่าทุกครั้งผมจะต้องมาถึงที่ร้านก่อนเวลาทำงานสามสิบนาทีโดยประมาณ


ปึก !!


ง่ะ (=o=) ผู้ชายคนนี้อีกแระ  เป็นผู้ชายคนเดิมที่ผมเคยเดินชนด้วยเมื่อหลายวันก่อน..มันจะบังเอิญเกินไปแล้วนะ
“.............” อีกฝ่ายยืนจ้องผมเขม็ง  คราวนี้เป็นสายตาที่เหี้ยมกว่าคราวก่อนซะอีก
“ขะ..ขอโทษครับ” ผมรีบพูดเพราะผมเองก็เป็นฝ่ายผิด
“ขอโทษจริงๆครับ” ผมก้มหัวให้อีกฝ่ายอีกครั้งก่อนจะรีบวิ่งเข้าร้านมาทันที  ผมวิ่งไปทางซ้ายที่เป็นทางเชื่อมต่อไปทางด้านหลังร้าน  หลายวันที่ผ่านมาผมจำกฎของทางร้านได้หมดทุกข้อแล้ว  นี่ก็เป็นอีกข้อหนึ่งเหมือนกัน  คือ..ในการมาทำงานทุกครั้งให้เข้าทางหลังร้านเท่านั้นนะครับ
“อ่าว มาแล้วเหรอ” พี่ออฟที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะทานข้าวในห้องพักของพนักงานทักผม  ผมต้องเข้ามาที่ห้องพักของพนักงานก่อนเพราะห้องล็อกเกอร์และห้องแต่งตัวจะถูกเชื่อมกับห้องพักของพนักงานที่อยู่ประตูถัดไป
“หวัดดีครับ” ผมยกมือไหว้พี่ออฟ
“กินอะไรมารึยัง” พี่ออฟถามทั้งทั้งที่ข้าวยังคงอยู่ในปาก
“ยังเลยครับ แต่ซื้อมาแล้ว เค้กเอาของไปเก็บก่อนนะครับ หิวเป็นบ้าเลย” ผมบ่นพร้อมเดินไปที่ห้องล็อกเกอร์  ผมจัดแจงเก็บของทุกอย่างใส่ล็อกเกอร์ไว้เรียบร้อย  ที่ห้องล็อกเกอร์มีให้ครบทุกอย่าง  ทั้งโต๊ะรีดผ้า  เตารีด  ราวแขวนเสื้อผ้า  ไม้แขวนเสื้อ  มีห้องน้ำอาบและเฉพาะห้องน้ำให้ด้วย  มีครบทุกอย่างจริงๆอ่ะครับ  ผมรู้สึกไม่ผิดหวังเลยจริงๆที่ได้เข้ามาทำงานที่ร้านนี้
จากที่ทราบมา  ร้านคิวปิดเป็นร้านที่เน้นด้านเบเกอรี่  แต่ก็มีอาหารคาวบ้างส่วนมากเป็นอาหารนานาชาติทั้งหมด  เน้นไปทางยุโรปและฝั่งของอเมริกา  ซึ่งแน่นอนว่าเมนูอาหารช่างยากในการจำสำหรับผมมาก
“นี่..พี่ฟ้าฝากชุดไว้ให้ ลองเอาไปเปลี่ยนสิ” พี่ออฟยื่นถุงผ้ามาให้ผม
“ได้แล้วเหรอครับ เร็วจัง..โห ตั้งสามชุดแน่ะ” ผมตกใจ  ตอนแรกคิดว่าจะได้แค่ชุดเดียวเท่านั้นเพราะพี่ฟ้าบอกว่าตัดให้ฟรี
“หึ..ก็ทำงานสามวันนี่นะ” พี่ออฟยิ้ม  ผมมองหน้าพี่ออฟอย่างสงสัย
“นี่แสดงว่าไม่รู้อะไรเลยละสิ” พี่ออฟพูดหน้านิ่ง
“อะไรอ่ะฮะ”
“อืม ช่างมันเหอะ ไปเปลี่ยนซะไป..พอดีแน่นอนไม่ต้องห่วงหรอก” พี่ออฟดันไหล่ผมเบาๆ  ผมจึงต้องรีบเดินกลับเข้ามาที่ห้องล็อกเกอร์อีกครั้งและจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย  พอออกมาจากห้องอีกทีพี่ออฟก็ออกจากห้องพักพนักงานไปแล้ว  ผมนั่งกินข้าวกล่องที่ซื้อมาเตรียมรองท้องไว้ก่อนเพราะตอนนี้รู้สึกหิวมากจริงๆ  ผมว่าคนเราใช้แรงงานกับใช้สมองจะทำให้ร่างกายเหนื่อยล้าต่างกัน  และผมคิดว่าการใช้สมองหนักจะทำให้เราเหนื่อยมากกว่าการใช้ร่างกาย  ไม่รู้สินะครับ..แต่ผมรู้สึกอย่างนั้น
“มีอะไรให้เค้กช่วยไหมครับ” ผมกล้าๆกลัวๆเดินเข้าไปหาพี่หมีที่ยืนอยู่ตรงเคาร์เตอร์  พี่หมีหันมามองหน้านิ่ง
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่” พี่หมีถาม
“สักพักแล้วครับ” ผมตอบ
“พี่หมี ออร์เดอร์” พี่ออฟเดินมายื่นสมุดจดให้พี่หมีแล้วเดินไป  ผมยืนมองพี่หมีอย่างเงียบๆ  พี่หมีนำออร์เดอร์ไปอ่านแล้วหันมามองหน้าผม
“ไปตามพี่คิวมาสิ บอกว่ามีออร์เดอร์” พี่หมีสั่ง  ผมได้แต่มองพี่หมีอย่างไม่เข้าใจ  อยากจะพูดออกไปจริงๆครับว่า “พี่คิวคือคนไหนล่ะครับ” 
“น่าจะอยู่ในห้องทำงานบอสนั่นแหละ” พี่หมีบอก  ผมพยักหน้ารับและกำลังคิดเองเออเองว่า “บอส” ในที่นี้ของพี่หมีคือพี่ฟ้า  เพราะพี่ฟ้าเป็นเจ้าของร้านนี่ครับ  ผมคงคิดเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้
“คิดว่าอาไม่เข้าใจรึไง!” ผมหยุดชะงักเพราะได้ยินเสียงแว่วออกมาจากในห้อง
“คุณเข้าใจเหรอ เข้าใจแล้วทำไมไม่บอกพ่อไป” เสียงอีกเสียงโต้ตอบด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวจนทำให้ผมรู้สึกเกร็ง
“อาพูดได้เหรอ นึกว่าอาไม่อยากจะพูดออกไปรึไง” ผมได้แต่ยืนหนักใจอยู่หน้าห้องอยู่อย่างนี้จนอยู่ๆในห้องก็เงียบเสียงไป  ผมรวบรวมพลังฮึดไปที่มือของตัวเองก่อนที่จะลงมือเคาะประตูอย่างกล้าหาญ


ก๊อก  ๆ  ๆ


“ขอโทษครับ” ผมเปิดประตูเข้าไป
“............” ในห้องเงียบกริบไปชั่วขณะ  ผมยืนนิ่งเพราะชะงักกับคนสองคนตรงหน้า  แน่นอนว่าคนหนึ่งคือพี่ฟ้าและอีกคนคือคนที่ผมไม่คาดคิด  ผู้ชายที่ผมเดินชนด้วยถึงสองครั้งได้ยืนอยู่ตรงหน้าผมในตอนนี้
“เอ่อ พี่หมีบอกให้เค้กมาตาม...พี่คิว” ผมพูดอ้ำๆอึ้งๆ  ในใจได้แต่คิดว่า “อย่าบอกนะว่านี่คือคนที่ชื่อคิวอะไรนั่น”  แต่ก็ดูเหมือนผมจะได้คำตอบค่อนข้างชัดเจนเพราะดูจากชุดที่พี่เขาใส่ออกจะเต็มยศซะขนาดนั้น
“นี่ใคร” ผู้ชายคนนั้นถามเสียงห้วน  สีหน้าไม่พอใจอย่างออกนอกหน้า
“พนักงานใหม่” พี่ฟ้าตอบ
“..............” อีกฝ่ายเงียบยืนมองหน้าผมด้วยสายตาที่ไม่ดีนัก  ผมได้แต่จ้องอีกฝ่ายตอบเพราะรู้สึกไม่พอใจเหมือนกันที่อยู่ๆก็มามองผมด้วยสายตาแบบนี้  พี่เขาก้มมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“คัดเองอีกละสิ” ผู้ชายคนนี้พูดเสียงแสยะ
“ใช่..ก็เป็นเจ้าของร้านนี่นะ จะให้ใครคัดล่ะ” พี่ฟ้าย้อนและยังคงหลงเหลือสีหน้าที่ยังดูโมโหอยู่
“เค้กครับ นี่คิว เชฟอีกคนของร้านเรา” พี่ฟ้าแนะนำ  ผมยิ้มให้อีกฝ่ายแหยๆและก็ต้องยกมือไหว้ไปตามมารยาท
“..............” อีกฝ่ายยังคงยืนนิ่ง  ไม่ตอบสนองใดๆกับการเคารพจากผมทั้งสิ้น
“จะเอายังไงก็เอานะ ผมไม่ได้ว่างขนาดนั้นหรอก” พี่คิวพูด
“นั่นมันพ่อคิวนะ” พี่ฟ้าย้อนว่า  ผมยืนหน้าแหย  เมื่อทั้งสองคนเหมือนได้สติว่าไม่ได้อยู่ในห้องเพียงแค่พวกเขา
“เฮ้อ..มีอะไรไปทำก็ไปซะไป” พี่ฟ้าพูดตัดบท
“ค..ครับ” ผมรีบก้มหัวให้
“ไม่ใช่เค้ก พี่หมายถึงคิว” พี่ฟ้าพูดหน้างอ
“ฮื้มมมม” พี่คิวถอนหายใจอย่างไม่พอใจแล้วเดินออกไป  ผมยืนนิ่งมองผู้ชายคนนั้น  น่าตาดีก็จริงแต่กลับดูน่ากลัวเป็นบ้า  ผมยาวที่ถูกมัดไว้กับหนวดนั่นไม่เห็นจะเหมือนเชฟตรงไหน  ที่จริงแล้วสภาพอย่างกับจิตรกรยังไงอย่างงั้น  แต่เพราะรูปทรงของหน้าและองค์ประกอบอื่นๆทำให้ดูเป็นผู้ชายที่สะอาดและถึงแม้จะเป็นอย่างนั้นก็ยังคงเห็นได้ว่าเป็นคนหน้าตาดี  แต่เท่าที่ผมสัมผัสได้ตอนนี้พี่เขามีดีแค่หน้าตาเท่านั้นจริงๆครับ
“อย่าไปถือสาเลยนะ” พี่ฟ้ายิ้มบอก
“ไม่เป็นไรครับ” ตีสองหน้าไว้ก่อนเพราะถึงแม้พี่เขาจะเป็นคนอย่างนั้นแต่ผมเองก็ไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองอะไร
“ชุดพอดีไหมครับ”
“พอดีเลยครับ” ผมยิ้มกว้าง
“เออเค้ก..เรื่องคิวน่ะ มันทำอะไรก็ทนๆเอาหน่อยนะ คิวมันขี้หงุดหงิด” พี่ฟ้าบอก
“ครับ” ผมพยักหน้าตอบ
“ไปทำงานเถอะ” พี่ฟ้ายิ้มให้หน่อยๆ  ผมก้มหัวให้ก่อนที่จะเดินออกมาจากห้อง 
“เค้ก” พี่หมีเรียกผมเสียงไม่ได้ดังอะไรมากนัก  ผมรีบเดินเข้าไปหา
“โต๊ะE” พี่หมีพูดบอก  ผมมองไปที่ถาดที่มีอาหารวางอยู่บนนั้น
“ที่สำคัญคือ..” พี่หมีพูดเป็นเชิงถาม
“ยิ้ม หยุด ขออนุญาต โค้ง รายชื่ออาหาร” ผมยิ้มตอบ
“โอเค ถือดีๆล่ะ..แครอทเค้กฝั่งหนึ่งนะ อย่างผิดฝั่งล่ะ” พี่หมียกถาดมาให้ผม 
“เออ..แล้วหลังจากเสิร์ฟเสร็จ ให้บอกลูกค้าด้วยว่า เมนูต่อไปให้รอสักครู่” ผมพยักหน้าแล้วรับถาดมาถือ  ใจเต้นตุบตับทันทีที่ถาดมาอยู่บนมือและแขนของผม  ครั้งแรกของการเสิร์ฟอาหาร  นี่คือครั้งแรกในชีวิตของผมเลยละครับ  เวลาเดินนี่แทบจะนึกว่าย่างหนอ ก้าวหนอเลยด้วยซ้ำ  ตื่นเต้นเป็นบ้า
“ขอโทษครับ แครอทเค้กครับ” เสิร์ฟฝั่งซ้าย  เสิร์ฟฝั่งหนึ่งคือฝั่งซ้าย  ห้ามผิดเด็ดขาดนะไอ้เค้ก
“เมนูต่อไปรอสั..” ผมกำลังพูดอย่างที่นึกท่องมาในใจเพื่อไม่ให้มันตกหล่นเพียงสักคำเดียว
“เอ่อ ขอหมูอบน้ำแอปเปิ้ลเพิ่มด้วยนะ” คุณลูกค้าพูดแทรกขึ้น
“............” ผมยิ้มกว้างพร้อมกับนึกเรียงคำพูดของคุณลูกค้า  นี่คือเมนูที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยในชีวิต T-T
“เมนูหมูอบน้ำแอปเปิ้ลหนึ่งที่นะครับ” ผมยิ้มย้ำคำพูดของเธอ
“ค่ะ” คุณลูกค้าตอบ  ผมโค้งให้แล้วเดินกลับมาอย่างเรียบร้อยมากที่สุดตามที่พี่ออฟได้สอนไว้
“พี่หมีครับ ลูกค้าสั่งหมู อบ น้ำ แอป เปิ้ล เพิ่ม หนึ่ง ที่ ครับ” ผมย้ำคำพูดให้ชัดเจน
“หึ..อะไรจะชัดขนาดนั้น” พี่หมีขำพร้อมกับหยิบกระดาษมาจดเมนูให้


กริ๊ง~


“คิวปิดเบเกอรี่เฮ้าส์ยินดีต้อนรับครับ” เสียงพี่ออฟพูดขึ้น 
ผมหันไปมองลูกค้าที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับทั้งผม  พี่ซี  พี่ออฟและพี่หมีได้โค้งให้ลูกค้ากันอย่างพร้อมเพรียง  พี่ออฟรีบเข้าไปต้อนรับลูกค้าทันที  นี่เป็นอีกหนึ่งกฎของทางร้านที่ต้องทำพร้อมกันทันทีเมื่อลูกค้าเข้ามาในร้านนะครับ  แต่ครั้งที่แล้วที่ผมโดนต้อนรับด้วยเสียงดังก้องทั่วร้านแบบนั้นเพราะว่าตอนนั้นผมมาในระหว่างที่ไม่มีลูกค้าท่านอื่นๆอยู่ในร้านเลย  พวกพี่ๆถึงต้อนรับแบบนั้นได้  แต่ถ้ามีลูกค้าอยู่แม้เพียงโต๊ะเดียวก็ห้ามส่งเสียงดังรบกวนนะครับ
“ก็เค้กกลัวจำผิดนี่ครับ” ผมพูด
“พี่หมี แต่งหน้าวาฟเฟิลเซตที่สองหน่อยค่ะ” พี่ซีบอก
“ครับ” พี่หมีตอบแล้วยื่นกระดาษมาให้ผม  ผมรับมางงๆ
“เอาเข้าไปให้พี่คิว” ง่ะ..อะไรของพี่หมีนักหนาเนี้ย  สั่งให้ผมไปเจออีตาพี่คิวบ้าเป็นรอบที่สองแล้วนะ
“เอาไปให้พี่คิว แล้วก็รีบออกมาดูวิธีแต่งหน้าวาฟเฟิลด้วย” พี่หมีสั่งหน้านิ่งมาก  ผมเลยต้องเปิดประตูเล็กตรงเคาร์เตอร์เข้าไปในตัวเคาร์เตอร์  เพราะถ้าจะเข้าไปทางครัวใหญ่ได้จะต้องเข้าไปทางเคาร์เตอร์ก่อนครับ  ทางเข้าครัวอีกทางห้ามเข้าเด็ดขาดระหว่างที่เชฟอยู่  ถึงมันจะดูวุ่นวายสำหรับพวกเราแต่ถ้าเราขัดกฎมันก็จะดูวุ่นวายสำหรับเชฟ
“เออเดี๋ยว บอกพี่เค้าด้วยว่าหมูอบน้ำแอปเปิ้ล ไม่ใช่เอาไปวางไว้อย่างเดียวล่ะ” พี่หมีบอกก่อน
“ค้าบ” ผมตอบก่อนจะรีบเดินเข้าไปในครัวทันที 
“หมูอบน้ำแอปเปิ้ลหนึ่งที่ครับ” ผมพูดขึ้นทำให้อีกฝ่ายที่กำลังง่วนอยู่กับการแต่งหน้าอาหารบนจานเงยหน้ามามอง
“............” ผมมองซ้ายทีขวาทีเพราะรู้สึกประหม่าขึ้นมา  ตาของพี่เขาจะดุไปไหน  มองคนอื่นตาขวางอยู่ได้  เป็นหมาบ้ารึไงไม่ทราบเหมือนกันครับ  ผมยังคงยืนเงียบเพราะไม่รู้ว่าควรจะเอากระดาษในมือนี่ไปวางไว้ตรงไหนดี  อีกฝ่ายหันกลับไปทำอาหารต่ออย่างไม่สนใจใยดีสักกะนิดเดียว
“เอ่อ กระดาษนี้ต้องเสียบไว้ตรงไหนอ่ะครับ” ผมเอ่ยถาม
“มองไม่เห็นรึไง ถ้ามันแทงตาได้มันก็คงแทงตานายไปแล้วแหละ” พี่เขาพูด  ผมรีบมองหาทันที  พอเห็นว่ามีที่เสียบกระดาษสีเขียวอยู่อีกฝั่งหนึ่ง  ผมจึงรีบเอากระดาษเข้าไปเสียบไว้
“ขอโทษครับ ที่มันยังไม่แทงตาผม” ผมพูดย้อนแล้วเดินออกมาเลย
“บ้าบอ”
“บ่นไร” พี่หมีหันมาทัก
“พี่หมีก็ไม่บอกเค้กอ่ะว่ากระดาษต้องเสียบไว้ตรงไหน” ผมบ่นหน้างอด้วยรู้สึกไม่พอใจที่พี่คิวเขาทำท่าไม่ชอบผมออกนอกหน้าขนาดนั้น
“หึ โทษที..ลืม” พี่หมีขำอีก
“ไปโดนอะไรเข้าล่ะ”
“โดนหาว่าไอ้ที่เสียบกระดาษจะแทงตาอ่ะดิ” ผมบอก
“หึหึ เออ..เอาน่า พี่เค้าคงกำลังอารมณ์ไม่ดี มานี่มา” พี่หมีเรียกให้ผมเดินเข้าไปหา  ผมยืนดูพี่หมีแต่งหน้าวาฟเฟิลก่อนหนึ่งจาน  พออีกจานพี่หมีก็เป็นฝ่ายให้ผมทำบ้างโดยมีพี่หมีเป็นคนยืนกำกับทุกอย่างอยู่ข้างๆตลอดเวลา

= = = = = = = =

“ปิดร้านเรียบร้อยแล้วนะ” พี่ฟ้าหันไปถามพี่หมี
“ครับ”
“ป่ะ กลับกันได้แล้ว” พี่ฟ้าพูด  พวกผมเตรียมหยิบกระเป๋าของตัวเองเดินตามพี่ฟ้าออกทางหลังร้าน  วันนี้เป็นวันทำงานของผมที่ผ่านไปได้ด้วยดี  ไม่มีอะไรติดขัดเลยนอกจากไอ้ผู้ชายตัวใหญ่  หน้าตายิ้มไม่เป็นกับท่าทางที่ถ้าไม่สวมใส่ชุดเชฟก็คงไม่มีใครรู้แน่ๆว่าทำงานเป็นเชฟ  แต่อย่างไรก็ยังดูดีอยู่ดีอ่ะครับ  โชคชะตาช่างไร้ความยุติธรรมกับผู้ชายหน้าตาดีตัวน้อยๆอย่างผมซะจริง
“เค้กกลับทางไหนล่ะ” พี่ออฟหันมาถาม
“บ้านเค้กอยู่แถว...........นะครับ เลยมหาลัยไปไม่กี่โล” ผมตอบ
“อ่าวเหรอ ทางเดียวกับพี่เลย ให้พี่ไปส่งไหม” พี่ฟ้าหันมาถาม
“อ่ะ..ไม่เป็นไรครับ เค้กนั่งรถเมล์กลับเองได้” ผมยิ้มปัดแต่ในใจลึกๆก็อยากกลับด้วยนะครับ  เพราะเวลาสองทุ่มกว่าๆนี่รถกำลังติดได้ที่กันเลยทีเดียว  และยิ่งแถวหน้ามหาลัยไม่ต้องพูดถึงหรอกครับ  ร้านเหล้ากำลังคึกคักและยิ่งถ้าติดไฟแดงด้วยแล้วละก็ชาติหนึ่งได้กว่าจะขยับได้แต่ละที
“ไม่เป็นไร ทางเดียวกัน จะขึ้นรถเมล์ให้ลำบากทำไมล่ะ” พี่ฟ้าว่า
“ป่ะ..ไปกับพี่” พี่ฟ้ายิ้มพร้อมกับเดินเข้ามาจับมือผม  ไอ้ผมเองก็ใจง่ายจึงเดินตามพี่ฟ้าไป
“เอ่อ..” ผมอ้าปากค้างเพราะตอนนี้พี่คิวกำลังเปิดประตูอยู่ที่ฝั่งคนขับ  ส่วนพี่ฟ้ากำลังเดินไปอีกด้านหนึ่งของรถ
“ครับ” พี่ฟ้าหันมายิ้มถาม
“ปะ..เปล่าครับ” ผมตอบ  แต่ยังยืนนิ่งเพื่อให้พี่ฟ้าขึ้นรถก่อนเพื่อความแน่ใจว่าผมต้องกลับรถคันเดียวกับไอ้พี่หน้างอนี่จริงๆอย่างนั้นเหรอ  พอพี่ฟ้าขึ้นไปนั่งฝั่งข้างคนขับได้เท่านั้นเองผมถึงได้ความมั่นใจ
“เหอะๆ” ผมยืนหัวเราะให้ประตูรถและก็ต้องเปิดประตูรถออกอย่างช่วยไม่ได้
“บ๊ายบายครับ” ผมโบกมือให้กับทุกคนที่ยืนรออยู่เพื่อที่จะปิดประตูรั้วหลังร้าน 
“บ้านเข้าซอยไหนล่ะ” พี่ฟ้าถามหลังจากที่ผมขึ้นมานั่งเรียบร้อยแล้ว
“ซอยสามครับ เลยบิ๊กซีไปซอยเดียว” ผมตอบ
“............” แล้วในรถก็เงียบไป  ผมนั่งนิ่งแทบไม่กล้าจะขยับตัว  ปกติผมเป็นคนตื่นเต้นง่ายอยู่แล้วด้วย  พอมาแปลกที่แบบนี้ยิ่งรู้สึกไม่ค่อยดีเข้าไปใหญ่  ซึ่งปกติแล้วนอกจากรถของแม่ผม  ผมก็นั่งอยู่แค่รถของพีทกับรถของแก้วเท่านั้นครับ  แต่นี่เป็นรถของคนที่ไม่ชอบขี้หน้าสักเท่าไหร่  แถมยังดูหรูหราประมาณที่ว่าผมขายบ้านผมทั้งหลังเลยนั่นแหละผมถึงจะซื้อรถราคาแพงมากขนาดนี้ได้
“งั้น..แวะบิ๊กซีก่อนก็แล้วกัน” เง้อ..พี่ฟ้าอ่ะ
“แวะทำไม” ไอ้พี่หน้าดุพูด
“อาจะซื้อของสักหน่อย อะไรๆก็หมด” พี่ฟ้าบอก  แทนตัวเองว่าอาอีกแล้ว  อย่าบอกนะครับว่าเป็นอาหลานกันน่ะ  หรือว่าพี่ฟ้าเป็นอาของใคร  ทำไมต้องเรียกว่าอาด้วยล่ะ  ผมละอยากถามออกไปซะจริงครับ..มันสงสัยไปหมด
“ซื้อวันอื่นไม่ได้รึไง เหนื่อย” เสียงห้วนบอกอารมณ์จริงๆว่าไม่อยากแวะ
“ไม่ได้..แวะแป๊บนึง เค้กไม่ว่าอะไรใช่ไหม” พี่ฟ้าหันมาถาม
“ค ครับ..ไม่เป็นไรครับ” ผมตอบด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะเฝื่อนๆ
“ฮื้มมม..” พี่คิวถอนหายใจเหมือนเซ็งซะไม่มี  สุดท้ายกว่าจะถึงบิ๊กซีก็ปาไปเกือบสี่สิบนาที  ผมลงไปกับพวกพี่เขาด้วยเพื่อไม่ให้ตัวเองดูเรื่องมากถึงแม้ว่าใจจริงแล้วจะไม่อยากไปเท่าไหร่นักก็เถอะครับ 
“อืม ซื้ออะไรดีน้า” พี่ฟ้าพูดด้วยสีหน้ามีความสุขก็ไม่ปาน
“อ่าว” ผมหันไปมองหน้าพี่ฟ้าอย่างไม่เข้าใจ  ก็ไหนบอกว่ามีของต้องซื้อเยอะแยะยังไงล่ะ
“หึหึ” พี่ฟ้าหัวเราะชอบใจอีก  อะไรของพี่เขากันนะครับ
เราเดินเข้าไปในตัวห้างพร้อมกันแต่พี่คิวเดินตามหลังห่างจากผมและพี่ฟ้าไปประมาณสองสามเมตรได้  ผมช่วยพี่ฟ้าเข็นรถเข็นให้โดยมีพี่ฟ้าเป็นคนเลือกของได้ตามสบาย  ตอนนี้สภาพของผมคล้ายๆกับคนใช้อย่างไรอย่างนั้นเพราะทั้งไอ้พี่หน้าดุและพี่ฟ้ากระหน่ำซื้อของกันไม่ยั้งเลย
“เอาสปายไปทำไมเยอะแยะ” พี่ฟ้าถาม
“จะคิดเมนูใหม่” อีกฝ่ายยังคงตอบเสียงห้วนตามสไตล์
“เค้กกินนี่ไหม” พี่ฟ้าชูถุงขนมถามผม  ผมได้แต่ยิ้มตอบให้เพราะไม่รู้จะตอบว่ายังไงแต่พี่ฟ้าก็ยังคงหยิบมันมาใส่รถเข็นอีก  จนเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงพวกเรากลับมาที่รถกันอีกครั้งเพื่อออกเดินทางกันต่อ 
“ซอยนี้เหรอครับ เงียบจัง” พี่ฟ้าถาม
“ครับ..แถวนี้สามสี่ทุ่มก็นอนกันหมดแล้วละครับ” ผมตอบ  ส่วนมากในหมู่บ้านของผมจะอยู่กันแบบครอบครัวคนทำงาน  กลับมาถึงบ้านไม่นานก็ปิดบ้านเงียบกันหมด  ไม่ออกมาส่งเสียงดังโวยวายพลุกพล่านนักหรอกครับ
“วันศุกร์เค้กกลับดึกใช่ไหม เอาเป็นว่าพี่อาสามาส่งให้ก็แล้วกันนะ..มันอันตราย” พี่ฟ้าพูด
“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกครับ” ผมรีบบอกด้วยรู้สึกเกรงใจ  บวกกับรู้สึกว่าไม่อยากนั่งมากับพี่คิวด้วย
“นั่นผู้ชายนะ” พี่คิวพูดขึ้น
“เค้กไม่ใช่คิวนะ” พี่ฟ้าย้อนทำให้อีกฝ่ายเงียบไป
“อย่าเอาตัวเองไปเปรียบกับโจรสิ” พี่คิวย้อนขึ้นทั้งทั้งที่ผมคิดว่าพี่เขาคงจะยอมสงบศึกไปแล้ว
“ไอ้หลานบ้า” พี่ฟ้าตีแขนพี่คิวเบาๆ  ประโยคนี้จึงทำให้ผมเก็ตขึ้นมาทันทีว่าต้องเป็นอาหลานกันอย่างแน่ๆ  แต่ก็คงไม่แปลกเท่าไหร่เพราะดูดีมีภูมิฐานกันทั้งคู่  มันแปลกแค่ตรงที่ทำไมพี่ฟ้าถึงเป็นอาได้  เพราะถึงแม้รูปลักษณ์  คำพูด  ท่าทางของพี่เขาจะดูเป็นผู้ใหญ่แต่เป็นคนที่หน้าตาดีและหน้าเด็กมากเลยละครับ  ถ้าต้องให้เทียบกับไอ้คนหลานแล้วละก็  แตกต่างกันลิบลับราวฟ้ากับเหว  คนหลานหน้าตาดีแต่หน้าแก่อ่ะ
“จอดข้างหน้านี่อ่ะครับ” ผมชี้บอก
“ขอบคุณมากครับ” ผมยกมือไหว้
“เดี๋ยวเค้ก แป๊บนึง..คิว เปิดหลังรถสิ” พี่ฟ้ารีบพูดแล้วลงจากรถไปก่อน  ผมลงจากรถยืนมองพี่ฟ้าที่กุลีกุจออยู่ที่ท้ายรถ  พี่ฟ้าหยิบนู่นเปลี่ยนนี่ใส่ถุงแล้วอยู่ๆก็ยื่นถุงบิ๊กซีมาให้ผมหนึ่งถุง
“นี่ของเค้ก” พี่ฟ้ายิ้ม
“เอ่อ..”
“เอาไปเถอะน่า” พี่ฟ้าบอกแล้วหยิบถุงมิสเตอร์โดนัดมาให้ผมอีกถุงด้วย  ซึ่งมันเป็นถุงเดียวที่พี่ฟ้าซื้อมาและผมไม่ทันได้นึกเลยว่าพี่เขาตั้งใจจะซื้อให้ผมคนเดียวไม่ได้นำไปทานเอง  ผมยิ้มเพราะรู้สึกดีและยกมือไหว้ก่อนจะรับมา
“ไหน..บ้านหลังนี้เหรอ” พี่ฟ้าพูดมองไปรอบบ้านผม  ผมพยักหน้ารับ  ไอ้กระเป๋าหมาของผมวิ่งออกมาต้อนรับกลับบ้านทันที 
“ขอบคุณมากนะครับ” ผมหันไปบอกพี่ฟ้าอีกครั้ง  สายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปมองคนในรถที่นั่งหน้าตาถมึงทึงนั่นอีก  อีกฝ่ายจ้องผมกลับหน้านิ่งเหมือนเคย
“ไม่เป็นไรครับ เข้าบ้านเถอะ” พี่ฟ้าตบไหล่บอก  ผมเปิดประตูรั้วเข้าไปในบ้านและยืนรอจนรถพี่ฟ้าขับออกไป 
“กลับมาแล้วครับ” ผมพูดบอกคนในบ้านที่นั่งรวมตัวกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น  วันศุกร์เวลาสามสี่ทุ่มแบบนี้คงกำลังติดละครหลังข่าวเป็นแน่
“กลับดึกจังล่ะลูก กินอะไรมารึยัง” แม่ถาม
“เจ้าของร้านมาส่งอ่ะแม่ พี่เค้าแวะซื้อของที่บิ๊กซีเลยนานไปหน่อย” ผมบอก
“นี่ขนมนะตาว กินได้เลย..พี่แช่ตู้เย็นไว้ก็แล้วกัน” ผมบอก
“ค่ะ” ตาวตอบแต่ตายังคงจ้องมองที่จอโทรทัศน์ไม่วางตา 
“เค้กขึ้นนอนแล้วนะแม่ เหนื่อย” ผมบอก
“ไม่กินไรก่อนเหรอลูก”
“ไม่ครับ” ผมตอบ  เดินนำของไปจัดใส่ตู้เย็นก่อนที่จะรีบขึ้นห้องเพราะรู้ว่าร่างกายของตัวเองรับอะไรไม่ไหวแล้ว  มันเพลียและเมื่อยตัวไปหมด  ผมอาบน้ำอย่างลวกๆ  ส่วนคืนนี้ไดอารี่กลายเป็นว่าไม่ได้เขียน  สุดท้ายต้องรีบพุ่งตัวลงเตียงทันที..
“ฮ้า~” ผมร้องบอกตัวเองด้วยอารมณ์สุขสุดๆเมื่อร่างกายปรับเข้าที่เข้าทางกับหมอนและผ้าห่มเรียบร้อย
“สุดยอดยิ่งกว่าสวรรค์มันคือตรงนี้นี่เอง” ผมพูดบ่นกับตัวเองพร้อมกับปิดตาลงช้าๆ 
ราตรีสวัสดิ์วันที่ไม่แย่เท่าไหร่อีกวัน  ไม่สิ..มันไม่แย่สักหน่อย  มิตรภาพกำลังเริ่มขึ้นทีละนิดต่างหาก  ทุกอย่างจะต้องไปได้สวยแน่ๆ  ที่ร้านนั่นจะต้องเป็นร้านที่เราได้เก็บประสบการณ์ดีๆอย่างแน่นอนอยู่แล้ว 

~อ๋อย..ราตรีสวัสดิ์ไอ้เค้ก~

...............>>>><<<<.................

[FanJKi]

   ก่อนไปอ่าน  มากจ๊ะ  มาไวดีแท้  ^ ^

[nolirin]

ตามมาโดยไว

ใครหนอคือพระเอก(แอบคิดว่าเป็นพี่คิว) หนุ่มๆน่าตาดีเต็มร้านไปหมด
อยากไปนั่งร้านนี้จริงๆ

[DexTunG]

 

[ladymoon_yy]

คิว ใช่พระเอกหรือป่าว คิคิ   

[WhatLoveIs]

 

[yeyong]

อยากรู้ความหมายของชื่อเรื่องจังค่ะ

[DasHimmel]

พี่คิวเปิดเผยตัวเเล้ว!!~ เป็นคนเดียวกะที่ชนกะน้องเค้กด้วย
พี่ฟ้าเหมือนจะเริ่มรุกแล้วใช่มั้ยเนี่ย 555
ครอบครัวนี้ดูดีกันทั้งตระกูลแน่เลย แต่เค้าแอบมีปัญหาอะไรกันหว่า
ยังคงลุ้นกันต่อไปว่าใครจะเป็นพระเอกของน้องเค้กค่ะ

[JJHJJH]

บวกๆ เบบี้จ้า
อาๆ หลานๆ แอบซับซ้อนนะเนี่ย

[jimmyFG]

มาแลววววว

[luvY]

กรี๊ดดดด น้องเค๊กมาแล้วว
พี่คิว หล่อ+เซอร์  อิมเมจพระเอกในฝันของใครหลายคน   
ยังรอต่อไปค่ะ

 

[v.c.t.m.]

อาหน้าเป็น หลานหน้าตาย อิอิ
ตายติดนิยายเบบี้อีกหนึ่งเรื่อง >v<

[didi]

 

[TinyB]

เรื่องใหม่ของพี่เบบี้ เย้เย้ 

รีบพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงง ตามครับตาม 

[Poseidon]

ชิ หยิ่งจิง ไอ้พี่คิววว
ระวังเถอะจะหลงเค้กแบบไม่รู้ตัว

[เกี๊ยวกุ้ง]

คิวปรากฏตัวแล้ววววว
พระเอกแน่นอน อิอิ

[Yunatsu]

หรือพี่คิวจะเปนพระเอก

แต่อยากให้อาฟ้าเปนมากกว่าอะ

5555

รอดูกันต่อไป

[สมุนไพร]

เย็นชาจังนะพ่อคุณ

[G-NaF]

ร้านนี้อยู่ตรงไหนครับ อยากไปจัง 

[Crossley]

ติดน้องเค้กแล้วค่ะ 

[Horizon]

พระเอก??
+1