หลังจากที่กูโชว์รูปนั้นให้มันเห็นก้ต้องคอยหลบหน้ากานต์มันตลอดเลย
แมร่งเดินตามหากูซะทั่วคณะ เพื่อนกูมันก็ถามหากูหมด
จนคนอื่นสงสัยว่ากูไปทำอะไรมันไว้ แต่จะว่าไปกูหนุกดี ตามหากูซะให้เข็ดแล้วกัน
สอบเสร็จกูก็เลยไปหาเรื่องฉลองกับเพื่อนๆซะหน่อย งานนี้ไอ้ดลไม่มาว่ะ สบายใจอย่างบอกไม่ถูก
พูดแดกเหล้ากันเสร็จ เพื่อนๆก็มาส่งกูที่คอนโดนั้นแหละ
แต่กูก็อยากไปดูว่าไอ้กานต์มันนอนรึยัง
แค่แอบมองก็ยังดีว่ะ
ตอนนี้ระบบการทรงตัวของกูก็ใช่ว่าจะดี
เดินก้าว1ก้าว ถอยหลังครึ่งก้าว
เมื่อไหร่กูจะถึงว่ะ
ทำไมถนนตอนนี้รถมันเยอะจังว่ะ
นี้มันก็ดึกแล้วนะเว้ย
ทำไมไม่กลับบ้านกลับช่องกันว่ะ
ระหว่างที่กูเดินมุ่งหน้าไปหากานต์
กูรู้สึกว่ามีวัตถุ พร้อมไฟพุ่งมาหากู
เท่านั้นแหละ ความทรงจำสุดท้ายก่อนกู
ตื่นขึ้นมาอีกทีที่รพ.
ตื่นมาอีกทีก็เจอส้ม นั่งอยู่ที่ปลายเตียง
“ส้ม”กูเรียกมัน
“เป็นงัยบาง เต้ย พี่ห่วงเราแทบแย่”ส้มมันพูด
“แล้ว คนอื่นล่ะ”กูหมายถึงกานต์
“อ้อ เทพ กับบอล”กลับไปเอาที่บ้าน
“เต้ยไม่เป็นไรแล้วใช่ม่ะ”มันถามต่อ
“สบายอยู่แล้ว”แล้วกูกับส้มก็คุยกันไปสักพัก
ไม่นานคนที่กูอยากเจอมากที่สุดก็มา
แต่กูทำแกล้งไม่เห้นมัน แกล้งมัน
มันก็ยื่นหน้างงๆอยู่ที่ข้างๆประตู
สนุกดีว่ะ
“อ้าว กานต์มาด้วยหรอ”สัมทักกานต์มัน
“อืม”กานต์มันตอบส้ม
กูอยากจะหันไปมองหน้ามันเต็มๆให้ชื่นใจ
แต่ก็ต้องแกล้งไม่สนใจ
ทำไมกูต้องทำอย่างงั้นว่ะ งงตัวเองเมหือนกัน
ทำเป็นไม่สนใจ แต่ในใจอยากจะคุยกับมึงแทบตาย มึงจะรู้มั้ย
สักพักมันก็วางถุงขนมลงที่โต๊ะที่ข้างๆแล้วก็เดินออกไป
กูอยากจะเรียกมันแทบตาย
แต่ส้มมันก็อยู่ตรงนี้
มึงจะรู้มั้ยว่ะ กานต์ ว่ากูอยากให้มึงมาแทนที่ส้มตอนนี้
อาทิตย์นึงผ่านไป กานต์ไม่มาเยี่ยมกูอีกเลย
ทำไมว่ะ มันไม่ห่วงกูเลยรึงัย
เจ้บใจตัวเองว่ะ แทนที่วันนั้นจะคุยกับมัน
วันนี้พี่เทพต้องมารับกูออกจากรพ.
เด๋ยวกลับไปกูจะกลับไปเคลียกับมัน
แต่พวกมึงรู้มั้ย รูปที่กูแอบถ่ายมันไว้ หายไปไหนหมดไม่รู้
ตอนนั้นกูคิดว่า คงเพราะมันเจอแรงกระแทกรูปเลยหาย (แต่กุมารู้ทีหลังว่าไอ้กานต์มันลบ เลวมั้ยมันอ่า)
“เต้ย มึงมีเงินเท่าไหร่”ไอ้พี่เทพถาม
“ไม่เหลือแล้ว”กูให้เพื่อนยืมไป ยังไม่ได้คืนตอนนั้น
“เงินหายไปไหนหมดว่ะ”ดู กูจะตอบยังงัยว่ะ
“ก็เอาไปซื้อของกินหมดแหละ”คิดได้งัยว่ะ
“เอาไปซื้อเหล้าแดกล่ะสิ มึงนี่น้า”มันบ่น
“อ้าวแล้วพี่เทพไม่มีหรอ”กูสงสัย
“กูเอาไปแต่งรถหมดแล้ว”พอกับกูนั้นแหละ ทำมาเป็นพูดดี
“เอางัยดีว่ะ ยืมไอ้กานต์ล่ะกัน”ไอ้พี่เวรพูดเสร็จก็เดินหายออกไป
ทิ้งกูไว้ในห้อง เหอะๆ เงินกานต์ก็ดี กูจะได้มีข้ออ้างไปหามัน
อิอิ
พักใหญ่ๆ กานต์ก็มา รับกูกลับบ้าน
"เต้ย มึงขอบคุณพี่กานต์เค้ารึยังว่ะ เค้าจ่ายเงินให้มึงนะเว้ย"อยู่ดีๆไอ้พี่เทพก็พูด
"......."แมร่งมาพูดอะไรตอนนี้ว่ะ สัด
"อ้าว ไอ้เต้ย กูพูดไม่ได้ยินหรอ"ไอ้พี่เทพชักใส่อารมณ์
กูได้ยินแต่กูขอไปขอบคุณกันสองต่อสองได้มั้ยว่ะ
"เอาน่าเทพ ช่างมันเถอะ ไม่เป็นไรแค่นี้เอง"ไอ้กานต์มันพูโปรามไอ้พี่เทพไว้
"แล้วพี่ไปกวนพี่เค้าทำไม"ปากดีมั้ยกู
"อ้าว ไอ้นี้นิ ก็กูไม่มีเงิน"
"แล้วทำไมไม่เอาเงินผม ไปกวนพี่เค้าทำไม"กูเองทั้งๆที่ลืมไปว่าไม่มีเงิน
"เงินมึงนะหรอ พอซะเมื่อไหร่ล่ะไอ้สัด ก็มึงเล่นแดกเหล้าทุกวัน สอบยังแดก แดกกูไม่ว่า เสือกเมาไปให้รถชนอีก"เวรกรรม มึงนี้พูดซะกูเสีย กูเอาไปให้คนอื่นยืมเว้ย ไม่ได้เอาไปแดกเหล้า
"หมายความว่างัยว่ะเมาอ่า"ทำไม กานตืสนใจกูบ้างแล้วงัย
"ก็ไอ้เหี้ยเนี้ย แดกเหล้าทุกวัน แล้ววันที่มันโดนรถชน เสือกข้ามถนนไม่ดูรถ..."ก่อนที่ไอ้สักพี่เทพจะพูดอะไรไปมากว่านี้ กูต้องทำอะไรสักอย่างล่ะ
"พอเถอะพี่เทพ เค้าไม่อยากรู้หรอก"
"มึงพูดอะไรของมึงเต้ย"ดูไอ้พี่เลวด่ากู
"พอเถอะทั้งคู่แหละ"เมียกูห้ามก่อน ไม่งั้นมึงสวยไอ้พี่เทพ
"เออ กานต์มึงจอดให้กูลงตรงนี้แหละ”ดีๆๆมงึรีบลงไปไกลๆเลย
"ทำไมว่ะ เป้นไรรึป่าวว่ะ"กานต์ถามพี่เทพ
"ไม่เป็นไร กูจะไปเอารถกู ที่ร้านแถวๆนี้ "ข้ออ้างมัน ซึ่งส่งผลดีกับกู
"เออ กูฝากไอ้เต้ยกับมึงก่อนนะ เพราะว่าวันนี้กูจะไปค้างบ้านไอ้บอล
เต้ย มึงอยู่กับกานต์ไปก่อนนะ"ไอ้พี่เทพฝากกูกับกานต์ โอกาสทอง เปรมใจกู
ระหว่างทางกลับบ้าน กูเล่นสงครามประสาทกับมัน
หนุกดี ดูมันกลัวๆกูยังงัยไม่รู้
ยังกะเด็กกลัวคนแปลกหน้า
พอถึงบ้านกูก็กระดึบๆ ไปที่โซฟา
"อยากกินบัวลอย"กูพูดบอกมันไป เพราะว่าถุงขนมที่มันซื้อให้ กูเก็บไว้กินกับมัน
"เออ งั้นรอแป้ป เด๋ยวออกไปซื้อมาให้”ดูมันโง่อีกล่ะ กูอุสาเก็บมาแดกกับมันยังจะออกไปซื้ออีก
"แล้วที่อยู่ในมืออ่า ไม่มีหรอบัวลอยอ่า"กูย้อนมันเพราะว่าเห็นมันถือถุงขนมอยู่
"มี แต่มันไม่อร่อยเท่าร้านป้าหน้าตลาดหรอ เด๋ยวไปซื้อมาให้"ดูมันประชดกู
"ไม่ต้องหรอก อยากกินอันนั้น"กูดื้อต่อ
"อืมได้"มันรับคำ แล้วก็เดินไปเวบให้ ให้มันว่างๆอย่างงี้ ค่อยน่ารักหน่อย
พอมันเวบเสร็จก็เอามาวางแล้วเดินหนีกูไป
"ทำไมไม่มานั่งกินด้วยกันล่ะ"กูถาม
"ไม่อ่ะ"
"อะไรว่ะ อุสาไม่กินที่รพ. รอมากินพร้อมมึง ยังจะไม่กินกับกูอีก"
มันยิ้มว่ะ มันยิ้ม
"งัย ยิ้มออกแล้วสินะ แล้วมากินบัวลอยกันได้ยัง อยากกินแล้วนะ"อ้อนหน่อยล่ะกัน
...............
มาต่อล่ะนะ คราวนี้คราวพวกมึงต้องมารีแล้วนะ
ขอบใจนะที่รอ ไม่รูว่าจะมาต่อได้อีกวันไหน
แต่จะพยายามมานะ
ทุกวันนี้ กานต์มันบ่นกูทุกวันเลย
คงเพราะตอนนี้กูขี้เกียจมั้ง ทั้งเรียน ทั้งทำงาน
เหนื่อยว่ะ
แต่มันก็ดีนะ มันบ่น ก็แสดงว่ามันห่วงกู
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
