…………………………………
อ่า! ต้องขอบคุณ คุณPAAPAENG~ ด้วยนะค่ะ ที่ให้เอาเรื่องนี้มาแต่งในมุมมองของอีตาเป็ดเตี้ย
ไม่น่าเชื่อว่า20หน้า จะแต่ได้ในเวลาไม่กี่วัน ถ้าไม่สนุกตรงไหนติเตียนได้นะค่ะ เพราะเป็นแค่เด็กใหม่หัดแต่งเหมือนกัน ไร้NCค่ะ เพราะแต่ไม่ค่อยเป็น แห่ๆ=o= ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค่ะ^ ^
“เฮ้ย!! วันนี้แกก็ไม่ว่างอีกแล้วหรอวะไอ้ดิว?” ผมกระโดดกอดมันจากด้านหลังอย่างตั้งใจ ทั้งยังถามย้ำเพื่อความแน่อีกครั้งว่ามันจะไม่ไปกับผมจริงๆ
“เอ๊ะไอ้นี่!! ฉันบอกแกไปแล้วนี่นาว่าวันนี้ฉันมีเดทกับนานา จะต้องให้บอกอีกกี่ครั้งวะ” มันตอบพร้อมหันมาตบกะโหลกผมอีกครั้ง ก่อนที่ผมจะเบะปากใส่มันอย่างไม่ค่อยพอใจ
“แกเห็นแฟนดีกว่าเพื่อนหรอวะ แม่ง! ไอ้หล่อใจร้าย~” ผมพยามพูดอ้อนมันอีกครั้ง มีหรือว่านายคิมหันต์คนนี้จะยอมง่ายๆ
“จะเสียงดังทำไมวะไอ้ คิม!!” ผมโดนไอ้บ้าดิวลากออกจากห้องล็อคเกอร์ ผมผิดอะไรผมก็แค่เสียงดังไปเท่านั้นเอ๊ง!
แต่ก่อนที่ผมจะเดินออกห้องล็อกเกอร์สายตาก็เหลือบไปเห็นเด็กหน้าใสๆซะก่อน และเจ้าเด็กนั่นก็มองไอ้ดิวอยู่ซะด้วย พอไอ้ดิวมองไปเจ้าเด็กนั่นก็รีบหลบตาทันที แกคิดจะแย่งฉันหรอ ฝันไปเถอะ!! > “ <
“ฉันลืมเอากระเป๋า ตังค์มา!!” ผมตะโกนใส่ไอ้ดิว มันหันมามองด้วยสายตาหมั่นใส้สุดขีด
“ฮึ!! อย่ามาตอแหล แกคิดว่าฉันจะหลงเชื่อแกซ้ำสองรึไงห๊ะ!!” เอ๊ะ มันรู้ได้ไงเนี่ยว่าผมโกหกอ่ะ ง่า~
“คราว นี้พูดจริงนะเว้ย แล้วจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อข้าวล่ะเนี่ย” ผมพูดพร้อมล้วงระเป๋าทั้งสองข้างแสดงความบริสุทธิ์ใจที่หลอกลวง 555
“ท่านดิวสุดหล่อพ่อรวย คร๊าบ~” ผมพยามปีนกายมันทั้งยังเขย่งขาเพื่อกระซิบข้างๆหูมันอีก เฮ้อ! เซ็งความสูงตัวเองT^T
“ไม่!” ไอ้ดิวตอบเสียงแข็ง ง่า~ เย็นชาชะมัดT^T
“ท่าน ดิวคร๊าบ ได้โปรดเถอะ ให้ผมยืมเงินหน่อยนะคร๊าบ” ผมเปลี่ยนสรรพนามให้ดูดี๊ดีที่สุดเท่าที่จะหาได้ให้มันเลิกเย็นชา(และผมจะได้กินข้าวฟรีไปอีกมื้อ อิอิ)
“ไปขอคนอื่นเลยไป๊” มันพูดเชิงไล่
“ไอ้คนขี้งก!!”เมื่อไม้อ่อนใช้ไม่ได้ ผมจะงัดไม้แข็งขึ้นมาใช้(ก็ด่ามันดีๆนี้แหละครับ)
“นี่แกหาว่าฉันขี้งกงั้นหรอ? แล้วไอ้เงินสองหมื่นบาทที่แกยืมไปล่ะ เอามาคืนเดี๋ยวนี้เลยนะ”อ๊าคคค แกมาทวงหนี้อะไรตอนนี้เนี้ย!!
“อ่า... ท่านดิวสุดหล่อพ่อรวยคร๊าบ~” ผมกลับไปพูดกับมันดีๆด้วยสายตาอ้อนๆอีกครั้ง แกใจอ้อนให้ฉันซะทีสิ ฉันหิวนะเว้ยยย!!
ในที่สุดผมก็ได้กินข้าวฟรีครับ โฮะๆ คิมหันต์สุขใจ ขืนไม่มันได้ขายขี้หน้าหนักแน่ ก็ผมเดินงอแงใส่มันจนทั้งโรงอาหารมองกันเป็นตาเดียว ถ้าถามว่าอายไหม? โฮะๆ คนอย่างคิมหันต์รึจะอาย คนอย่างผมซีเมนส์เรียกพ่อครับ ตอนที่ไอ้ดิวยื่นเงินให้ มันมองราวกับจะฆ่าผมให้ตายซะให้ได้ แต่ไม่เป็นไรหรอกเพราะผมด้านไปแล้ว ฮะฮะฮะ
“ไอ้คิม แกรู้จักผู้ชายตัวเล็กๆผิวขาวๆที่อยู่ข้างห้องเรารึเปล่าวะ?” ไอ้ดิวถามขณะที่ยัดการบ้านลงกระเป๋าอย่างลวกๆ
“เอ๋~ ใครวะ?” คุณเพื่อนบอกลักษณะมาแค่นั้น ใครมันจะไปตรัสรู้ฟ่ะ!!
“ก็คนที่ผมสั้นๆแล้วก็ชอบทำหน้าเศร้าๆไง” ผมสั้นหน้าเศร้าๆ? ไม่มีลักษณะอื่นเลยรึไงเล่าไอ้บ้า!!
“คิดไม่ออกวะ ทำไมหรอ?” ผมนั่งขมวดคิ้วอยู่นานก่อนจะถามต่อไปตามสันชาติญาณ ความอยากรู้อยากเห็นของผมมีเกินร้อยครับ
“เออ ช่างเหอะ... วันนี้แกกลับบ้านไปก่อนล่ะกัน ฉันจะเข้าไปที่ชมรม”ผมนั่งมองมันเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบๆ แผ่นหลังที่ชวนให้ผมหลงใหลเสียทุกครั้ง ถ้ามันรู้ตัวซักนิด ผมอาจไม่ต้องทรมาณอย่างนี้ก็ได้
ผมยืนมองหน้าต่างชมรมดนตรีจากกลางสนาม มุมของหน้าต่างกับจุดที่ผมยืนทำให้มองเห็นภาพของดิวชัดจนผมอยากหยุดอยู่ตรงนี้แล้วยกกล้องถ่ายรูปมาถ่ายซะเลย เอ๊ะ!หมอนี่คุยกับใครกัน อ๊ะ!! ไอ้เด็กหน้าใสที่แอบมองมันตอนออกมาจากห้องล็อคเกอร์นี่
สองคนนั้นคุยกันซักพักก่อนจะลากันไป แต่ไอ้เด็กนั่นกลับหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก อย่าบอกนะว่าแกมาอ่อยไอ้ดิวหน่ะ!!
ผมนั่งเหม่ออยู่ในห้องชมรมศิลปะ เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างใจลอย ภาพของไอ้เด็กนั่นตอนที่ยืนคุยกับไปดิวลอยเข้ามาในหัวก่อนที่ต้องสะบัดไล่แรงๆ เฮ้ออ...ทำไมเรื่องเล็กๆน้อยๆถึงได้มาค้างคาใจผมอย่างไม่มีที่สิ้นสุดอย่างนี้นะ ผมมองจ้องลงไปในกระดาษวาดเขียนแผ่นโตที่วาดแต่รูปไอ้ดิวเอาไว้ ก่อนจะด่ากับรูปนั้นเบาๆ
“ไอ้บ้าเอ้ย ...แกทำให้ฉันปวดหัวอีกแล้วนะ” ผมเบ้ปากใส่รูปอย่างไปสบอารมณ์ ทำไงได้ล่ะที่ผมเข้าชมรมศิลปะก็เพราะอยากจะวาดรูปมันนั่นแหละ ผมคิดก่อนเอนหลังลงพิงกันเบาะนุ่มของเก้าอี้ก่อนจะหลับไป
นี่เป็นอีกวันที่ไอ้บ้าดิวไม่ยอมไปกินข้าวกับผม ผมได้แต่วาดรูปของมันเพื่อช่วยคลายความเหงา ก็ดูมันสิ กินข้าวก็ไม่ยอมไปกินด้วย กลับบ้านก็ไม่ยอมกลับด้วยกัน เอาแต่บ่ายเบี่ยงเรื่องนานา อะไรก็นานาๆ น่าเบื่อชะมัด
“เฮ้อ... ทุกนายก็หนีฉันไปทุกทีเลย ฉันกลัวนะดิว กลัวสิ่งที่ฉันคิดจะเป็นจริง” ผมผึมพำเบาๆกับตัวเอง ก่อนแหงนหน้ามองขึ้นไปบนห้องชมรมศิลปะ...สะ สองคนนั้นคุยกันอีกแล้ว เด็กนั่น ทำไมกัน ทั้งๆที่ผมเป็นเพื่อนมัน ทำไมผมถึงไม่เคยได้รับรอยยิ้มที่อบอุ่นอย่างนั้นบ้าง ทำไม ทุกครั้งที่ดิวมองหน้าโฟม มันจะยิ้มอย่างมีความสุข เช่นเดียวกับไอ้เด็กหน้าจืด ที่เอาแต่ทำหน้าแดงใส่ไอ้ดิว(ที่ผมรู้มาภายหลังว่าชื่อโฟม แหม่คนอย่างคิมหันต์ อยากรู้อะไรก็ต้องรู้!)