- 3 - เสร็จเรียบร้อยออกมา มันยังนั่งอยู่ที่เดิม..ไม่ขยับสักแอ๊ะ..จิตหลุดไปไหนแล้วนั่น...
ผมยังแกล้งต่อ...เดินไปเปิดตู้หยิบบ๊อกเซอร์ขึ้นมาใส่นอน โยนผ้าเช็ดตัวลงตระกร้าผ้า แล้วก็คว้าหนังสือที่อ่านค้างไว้
ขึ้นนอนเอกเขนกบนเตียงเปิดโคมไฟหัวเตียงนอนอ่านหนังสือเงียบๆ แอบเหลือบหางตามองจอมทรนงที่ยังเอาแต่นั่งก้มหน้า
ศอกท้าวเข่ามือท้าวคางอยู่ที่เดิม ดูว่ามันจะทำยังไง...สักครู่มันเงยหน้าขึ้นมา ผมรีบทำเป็นเนียนสนใจหนังสือนิ่งๆ..
“จะเอาไง” นั่น...เริ่มพูดได้แหละ...ผมไม่ตอบ ยังแกล้งเฉย..คงทนไม่ไหว
ลุกเดินมายืนค้ำหัวผมแล้ว
“ถามว่าจะเอาไง” เสียงดังขึ้นอีกตะหาก....ผมเลยแกล้งเหลือบตามอง ก่อนจะเบือนกลับมาสนใจ
หนังสือต่อ ไม่ปริปากตอบเหมือนเดิม ท่าทางโมโหหน้าเริ่มแดงก่ำแล้ว...
“โธ่โว้ย!..ได้ยินไหม....จะเอาไงก็พูดมาดิหวะ!..” เหวี่ยงฟาดงวงฟาดงาแล้ว....หึ..
“พูดกับใคร..” กวนแม่งหละ
“แล้วมีใครในห้องอีกป่าว...แหกตาดูดิ..ถามไม่คิด” ดูเอาตัวเองมีความผิด ยังมีหน้าขึ้นเสียง
ใส่ผมอีก..ไม่ได้ต้องดัดนิสัย
“ถ้าพูดกับพี่...พูดให้มันน่าฟังกว่านี้หน่อย ไม่ใช่มาขึ้นเสียงเข้าใส่สอนไม่รู้จักจำ” ผมว่าเข้าให้...
ตาแดงแล้วนั่น...ยังไม่ได้ด่าไรมากเลยนี่หว่า...
อ้าว!..ตายห่า..จู่ๆ น้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาซะงั้น...ก่อนจะไหลลงข้างแก้ม
เจ้าตัวเม้มปากแน่นจ้องผมนิ่งๆ เห็นแล้วต้องรีบคว้าข้อมือดึงลงมากอดอย่างไว
“ปล่อยดิหวะ...ไม่ต้องมากอดเลย..กูมันคนไม่ดี..พูดไม่เพราะ..ไม่ต้องมายุ่งเลย..อึก..อึก.” ตาย..ตาย...ไหงออกลูกนอยด์ซะแล้ว....ไม่คิดว่าจะอ่อนไหวเป็นกะเค้าด้วย...
“ชูว์ๆ..ไม่เอาไม่ร้องนะครับ...ไหนคุยกับพี่ดีดีสิ..อย่าพูดไม่เพราะสิครับ” ผมลูบหัวปลอบไปด้วย
ในขณะที่หน้าซุกอกผม น้ำตาแฉะหมดแล้วนั่น ส่ายหัวพูดอู้อี้ฟังไม่รู้เรื่องอีก
“อาม...เอาไอ...ไอไอ่ตอบ” ผมฟังไม่รู้เรื่อง เลยจับแก้มให้เงยหน้าขึ้นมามองผม..
ก่อนจะค่อยเอามือเกลี่ยน้ำตาบนหน้าให้ด้วย เห็นแล้วอดใจไม่ไหวกดจูบเบาๆ บนปากแดงที่กำลังยื่น
แบบคนขี้น้อยใจทันที
ผมป้อนจูบหวานปลอบโยนให้อย่างนุ่มนวล ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ดิ้นรนขัดขืนปล่อยให้ผมจูบสบายๆ
แถมหลับตาพริ้มซะน่ากดสักรอบ
จูบจนพอใจ ผมถึงปล่อยปากแดงให้เป็นอิสระ รสหวานปนเค็มจากรอยน้ำตา พาให้รู้สึกดีไปอีกแบบ
“เอาหละ..มีอะไรคุยกับพี่ดีดี” ผมเปิดโอกาสให้พูดใหม่
“ตั้งแต่ขึ้นรถมา...ทำไมไม่พูดกับกูสักคำ” นั่น...เรียกร้องความสนใจก็ไม่บอก...
หึหึ...แสดงว่าแคร์ผมแล้วสินะ..ถึงได้ไม่ชอบที่ผมเมินใส่
“ห้ามกู..คุยกับพี่แทนตัวว่าจอมได้ไหม?” ผมบอกพร้อมกับจ้องตานิ่งๆ..หน้ามันแดงก่ำ..
ก่อนจะพยักหน้าให้หงึกๆ
“แล้วจอมคิดว่าตัวเองไปทำอะไรมาหละ..พี่ถึงไม่ยอมพูดด้วย” ผมตั้งคำถามให้ตอบ..
ดูสิว่านักเลงโตจะตอบว่าไง
“ลุงโกรธเหรอ...ที่จอมไปมีเรื่องกับไอ้เหี้ยนั่น” ใจผมฟูฟ่อง..แม่งเสียงอ้อนได้อีกมึง...น่ารักชิบหาย
“ถามว่าโกรธไหม...ไม่นะ..เท่าที่ฟังดูจอมไม่ใช่คนเริ่มนี่” ผมพูดจบ หน้าแม่งระรื่นขึ้นทันที....
เสือกแอบดีใจซะงั้น..คงกลัวผมโกรธมั้ง
“
แต่พี่ไม่พอใจ....ที่เราเอะอ่ะก็ใช้กำลังตัดสิน...เรื่องราวมันพาลลุกลามใหญ่โต...แล้วมันจะไม่จบง่ายๆ...
ต่อไปนี้เรากับเพื่อนแทนที่จะเรียนกันอย่างสนุกกลับต้องมากังวลว่าไอ้นั่นมันจะมาเอาคืนเมื่อไหร...ที่นี้เข้าใจใช่ไหม....
จอมอาจดูแลตัวเองได้ แล้วเพื่อนเราหละ...นึกถึงเค้าบ้างหรือเปล่า...หากเกิดไรขึ้นกับพวกมันทีหลัง
เราจะมานั่งเสียใจ..เข้าใจที่พี่ต้องการบอกหรือไม่” ผมใจเย็น พูดนุ่มๆ ให้คิดตาม...ไม่ใช่ผมไม่เคยเป็น
สมัยรุ่นๆ ผมก็แรง..แต่ก็ไม่ซี้ซั่วตัดสินปัญหาด้วยกำลัง จะเน้นท้าทายเอาชนะกันด้วยกีฬาหรืออะไรมากกว่า
ก็กลุ่มไอ้พรตมันนั่นแหละ...ถึงเราจะอริไม่ชอบหน้ากันมากแค่ไหน แต่ไม่เคยถึงขั้นชกต่อยกันเลย
นี่จอมกับใจร้อน ลงไม้ลงมือจนมันหน้ายับไปขนาดนั้น มันคงยอมง่ายๆ หรอก..นี่หละ
ที่ผมไม่อยากให้เกิดขึ้นอีก
“ขอโทษ...” จู่ๆ ก็ก้มหน้าหงุด พูดซะเบาเลย ผมเลยแกล้งกลับซะ
“หา..พูดว่าอะไรนะ..พี่ไม่ได้ยิน” ทำหน้ามุ่ยใส่ผมแล้วนั่น
“บอกว่าขอโทษไง...ได้ยินหรือยัง” เริ่มเสียงดังแล้วนั่น..
“จะมาขอโทษพี่ทำไม...จอมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย..บอกแล้วไงพี่ไม่ได้โกรธ..
เพียงแต่ไม่พอใจวิธีการตัดสินปัญหาด้วยกำลังง่ายๆ แบบนี้...พี่อยากให้จอมใจเย็นควบคุมตนเองไว้บ้าง...หลีกเลี่ยงได้
เราก็ทำซะ...ไม่จำเป็นไม่ควรสร้างศัตรูขึ้นมาด้วยเรื่องไร้สาระพวกนี้...ห้องซ้อมดนตรีไม่ใช่ประเด็นที่จะเอามาเป็นปัญหา..
ไม่มีที่ซ้อมก็มาซ้อมที่บ้านเราสิ...นัดกันมาก็ได้นี่..เรามีห้องว่างจัดเป็นห้องซ้อมได้สบายอยู่แล้ว ขาดเหลืออะไรก็บอก
พี่จะให้พี่สอนจัดหามาให้...หากเราคิดให้รอบคอบกว่านี้มันก็คงไม่เกิดปัญหาบานปลาย..ก็อย่างที่บอก...ถ้าสิ่งที่จอมทำ
แล้วเพื่อนๆ เดือดร้อนในวันหน้า จอมจะเสียใจทีหลังรู้ไหม..ที่พี่ต้องการบอกก็มีเท่านี้แหละ” ผมถือโอกาสอบรมสั่งสอน
ไปซะยาว...บางทีถ้าเรารู้จุดมุ่งหมายของคนที่เข้ามาหาเรื่องเราก่อน เราหาวีธีป้องกันแก้ไข เรื่องต่างๆ มันก็ไม่ลุกลาม
ใหญ่โต....จอมต้องรู้จักคิดในข้อดีบ้าง..จะได้ไม่ใจร้อนหุนหันวู่วามอีก
“อือ..” พยักหน้าตอบผมซะงั้น
“อือ..นี่หมายความว่ายังไง” ผมก็ยังแกล้งต่อ ทั้งที่พอเข้าใจอยู่หรอกว่าเจ้าตัวต้องการสื่ออะไร
“ชิส!..ก็อือ..เข้าใจแล้วไง...คราวหลังจะพยายามแล้วกัน...รู้เรื่องหรือยัง” แหนะ!..เหวผมซะงั้น...
จะไหวไหมเนี่ยะ...อารมณ์ขึ้นง่ายจริงเมียกู..นักเลงชะมัด...
“โอเค..เข้าใจแล้วก็ดี..ไปอาบน้ำได้แล้วครับ..กินอะไรมาหรือยัง” ผมลืมไปเสียสนิท...
ผมเองข้าวเย็นยังไม่ได้กินเหมือนกัน มาถึงนี้ตอนนี้ก็สามทุ่มกว่าเข้าไปแล้วเพิ่งนึกขึ้นได้
“ยัง..หิวแล้ว..” ตอบผมอย่างอายได้อีก..
“
งั้นไปอาบน้ำก่อนครับ..เดี๋ยวพี่สั่งแม่บ้านเตรียมกับข้าวไว้รอ...เราลงไปทานด้วยกัน”
พูดจบมันก็พยักหน้ารับ ก่อนไปผมอดใจไม่ไหว กดจูบไปอีกรอบ..ก่อนจะยอมปล่อยตัวให้ไปอาบน้ำ ล่อเอาเมียตัวแสบ
หน้าแดงหูแดงเดินเขินเข้าห้องน้ำไปโน้นแล้ว....ผมชอบเวลาจอมทำตัวเชื่อฟังว่าง่ายแบบนี้จัง...แต่เวลาเหวี่ยงหรือโมโห
ผมก็ชอบนะ...สรุปกูท่าจะบ้า..แม่งชอบอ่ะ..เมียผมมันหล่อ..พอแสดงอาการอะไรออกมามันก็ดูดี...น่าดูไปหมด...
หนังหน้ามันให้...หึหึหึ....เป็นคนอื่นทำคงหน้าถีบ แต่พอเป็นจอมทำ..มันน่ากดพิลึก....
กร๊ากกกก...ท่าจะหื่นเข้าเส้นแล้วกู....มาลงตอนใหม่ให้แล้วนะค่ะ
ถ้าจะให้เป็ด กรุณากดให้ที่หน้าแรกของตอนนะค่ะ
หน้า 2 กับ 3 กดให้มันก็ไม่รวมอะค่ะ
ขอบคุณที่ตามกันอย่างล้นหลาม...ไว้จะมาลง มนต์มารให้คืนนี้ค่ะ
Luk.
หัวข้อ: @@โดยLuk{จอมใจนักเลง} พี่บอมย์จอมกะล่อน VS จอมภาคย์เทพบุตรหยิ่งยโส (อ่าน 763618 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก