ตอนจบ (Last chapter/1)
หลายชั่งโมงต่อมาผมก็มาถึงที่Sydney
พอถึงบ้านผมก็รีบเปิดคอมออนskypeรอเต้ย
ผมรออยู่อย่างนั้นหลายชม.จนหลับไป
เพราะอยุ่บนเครื่องไม่ได้นอนเลย
ผมสะดุ้งตื่นมาอีกที
ก็เพราะว่าแม่มาเรียกให้ไปร้านด้วยกัน
ผมมองไปที่จอคอม มีข้อความส่งมาหาผมทางskype
มาจากเต้ย
"ดีครับที่รัก อยู่รึป่าว"
"ไม่อยู่หรอ"
"หวังว่าคงไม่เป็นไรนะ"
"หวังว่าคงถึงออสแล้ว เข้มแข็งไว้นะครับ โทษทีที่คุยด้วยไม่ได้"ข้อความจากเต้ย
ตอนนี้เต้ยก็ออฟลายไปแล้ว
ตอนนั้นผมเจ็บใจมาก ไม่น่าเผลอหลับเลย
ไม่น่าเลย ไม่งั้นผมคงได้คุยกับเต้ย
ทำไม ทำไม
ผมอ่านข้อความวนไปวนมา แล้วก็ออกไปหยิบโทรศัพท์บ้านมาแล้วก็โทรหาเต้ย
ผมต่ออยู่นานมาก เต้ยมันไม่ยอมรับสักที
ในที่สุดเต้ยมันก็รับสาย
"กานต์รึป่าว"มันพูด
"ใช่ๆๆ กานต์เอง เต้ยเป็นงัยบ้าง ทำไมเมื่อเช้าหายไปเลย"ผมถามมัน ตอนนั้นดีใจมาก แค่ได้ยินเสียงมันก็ดีใจ
"โทษทีนะ ได้จดหมายเต้ยรึป่าว"
"ได้ๆๆ ขอบใจนะเต้ย"
ผมคุยกับเต้ยได้สักพัก แม่ก็เข้ามาเรียกอีกรอบผมจำเป็นต้องวาง
แล้วผมก็ต้องไปที่ร้านเป็นเพื่อนแม่
เวลาแต่ล่ะนาทีของผมในตอนนั้นมันผ่านไปช้ามาก
ผมต้องรอให้ถึงเที่ยงคืนทุกวันเพื่อนที่จะโทรหาเต้ย
จากวันเป็นเดือน จากเดือนก็เป็นหลายเดือน
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า
เราคุยกันทุกคืน
ไอ้ความคิดถึงมันก็เริ่มเบาบางลงไป
แต่การโหยหากันมันยังคงอยู่
จนมีอยู่วันนึงผมโทรไปหาเต้ยตามปกติ
แต่วันนี้เต้ยแปลกๆไป
"กานต์ ถ้าเกิดเราสองคน มีคนใดคนนึง เจออีกคน กานต์จะคิดยังงัย"เต้ยถาม
"ทำไมถามแบบนี้ละ"ตอนนั้นผมรู้สึกไม่ดีเลย
"หรือว่า เต้ย มีคนอื่น"ผมถามไป แต่ก็ภาวนาอย่างให้มันใช่เลย
"ไม่ใช่อย่างนั้น แต่เต้ย ไม่อยากให้กานต์มายึดติดกับเต้ย ถ้ากานต์เจอคนที่ดีกว่าเต้ย
คนที่อยู่กับกานต์ได้ตลอดเวลา เต้ยก็อยากให้กานต์มองดูเค้า"เต้ยพูด
"เต้ยรู้มั้ยคำพูดที่เต้ยพูดมากานต์ได้ยินแล้วเสียใจแค่ไหน"
"เต้ยขอโทษ"แล้วมันก็วางสายไป
ทิ้งผมไว้กับความสับสนว่าเกิดอะไรขึ้นอีก
วันรุ่งขึ้นผมไปที่ร้านด้วยสติที่ไม่ครบ
ผมทำอะไรผิดพลาดไปทุกอย่าง
คำพูดที่เต้ยพูดมันคือคำบอกเลิกรึป่าว
"พี่กานต์ครับ คุณ...(แม่ผม)เรียกครับ"พนักงานในร้านเดินเข้ามาบอกผม
ผมเดินเข้าไปหาแม่ในออฟฟิตร้าน
"มีอะไรแม่"
"กานต์ไม่สบายรึป่าว ทำไมวันนี้แปลกๆ"แม่ผมถาม
"ปวดหัวนิดหน่อยครับ"ผมตอบเลี่ยงๆไป
"งั้นวันนี้กลับบ้านไปก่อนนะ เด๋ยวแม่ให้พี่ซับไปส่ง"พี่ซับคือพี่ของซูม จำได้มั้ยครับ
คือ แม่ของพี่ซับเนี้ยก็เป็นหุ้นส่วนในร้านด้วย
"ไม่เป็นไรแม่ผมกลับเองได้"ผมเลี่ยงครับ เหตุผลนะหรอ ไม่มีใครรุ้หรอกครับ ว่าพี่ซับเป็นเกย์
แล้วพี่เค้าก็จีบผมอยู่ด้วย
"เอาน่ากลับกับพี่นี้แหละ"ไอ้พี่ซับเปิดประตูออฟฟิตเข้ามา มันมาตอนไหนว่ะ
"แม่ฝากน้องด้วยนะ"แม่ผมพูด นี้ผมต้องกลับกับไอ้พี่นี้หรอเนี้ย
ผมไม่อยากจะไปทนฟังหวานเลี่ยนๆของมันเลย
ระหว่างทางกลับบ้านไอ้พี่ซับก็ออกลายเดิม
ทำเป็นห่วงสารพัด คำหวานๆสารพัดคำมาเป็นร้อย
ถึงเวลาที่ผมต้องหยุดพฤติกรรมเหล่านี้ซะที
พอมาถึงหน้าบ้านผม ผมก็ตัดสินใจหยุดทุกอย่างดีกว่า
"พี่ซับ ผมรู้ว่ามีชอบผม แต่ผมมีแฟนแล้ว"ผมพูดออกไปในที่สุด
ดูมันชะงักไปนิดนึง แต่มันไม่หยุด
"ใครล่ะแฟนนาย"มันถาม
"แฟนผมชื่อเต้ย"
"ใช่คนเดียวกัที่มาออสเมื่อคราวก่อนรึป่าว"มันถามต่อ
"ใช่"
"แต่ตอนนี้นายไม่ได้อยู่ด้วยกันนิ"
"แล้วทำไมล่ะ"
"ก็หมายความว่า มันไม่มีทางสมหวัง"
"ทำไมพี่พูดอย่างงี้ ไม่ตลกเลยนะ"
"ทำไมนายไม่ให้โอกาศพี่บ้างล่ะ"
"ก็ผมไม่อยากทำให้แฟนผมเสียใจ"
"รอดูต่อไปแล้วกัน เข้าบ้านไปได้แล้ว"ไอ้พี่ซับพูด
ผมลงจากรถออกมาอย่างงงๆ
มึงจะมามั่นใจอะไรนักหนา
มึงรู้มั้ยว่ากูกับเต้ยลึกซึ้งแค่ไหน
พอถึงบ้านผมก็รีบโทรหาเต้ย
แต่มันก็ไม่รับ โทรหลายรอบจนผมเหนื่อยใจว่ามันคงไม่รับ
ผมเลยไปออนskype รอก็ไม่เจอมัน
คืนนั้นเป็นคืนแรกที่ผมไม่ได้คุยกับเต้ยตั้งแต่มาอยู่นี้
วันต่อมาผมก็พยายามโทรหาอีกแต่มันก็ไม่รับเช่นเคย
ตั้งแต่วันนั้นเต้ยก็ไม่รับโทรศัพท์ผมอีกเลย
เต้ยเปลี่ยนไปแล้วจริงๆหรอเนี้ย
ผมถูกมันเลิกจริงๆหรอเนี้ย
"กานต์"แม่ผมเรียก ทำเอาผมหลุดจากห้วงความคิด
"ถ้ากานต์ช่วยแม่ดูร้านจนอยู่ตัว แม่จะให้กานต์กลับกรุงเทพได้"แม่ผมพูดแล้วก็เดินเข้าไปในครัว
จริงหรอเนี้ย ถ้าร้านอยุ่ตัวผมจะได้กลับกรุงเทพหรอเนี้ย
พอผมได้ยินประโยคนั้นของแม่
ทำให้ผมมีกำลังใจ มีแรงทำงานต่อ
ผมต้องรีบทำให้ร้านอยู่ตัวมากที่สุด
แล้วผมจะได้กลับกรุงเทพ
ตั้งแต่วันนั้นผมก็เลิกนั่งหน้าคอมแล้วก็โทรหาเต้ย
ตอนนี้ผมต้องรีบทำงานให้ลงตัวมากที่สุด ระบบทุกอย่างในร้านต้องลงตัว
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมออกจากร้านตีสาม
แล้วก็ขับรถกลับบ้าน
แถวบ้านผมจะมีสวนเล็กๆอยู่
ด้วยอะไรก็ไม่รู้ผมอยากลงไปนั่งเล่นที่สวนนั้นเหลือเกิน
ผมจอดรถข้างๆสวนแล้วไปนั่งเล่นที่ชิงช้าเด็กเล่น
มองดูไปบนท้องฟ้า ตอนนี้ก็เริ่มเข้าฤดูใบไม้ร่วง
แต่คืนนี้ฟ้าไม่มีเมฆเลย ท้องฟ้าก็ตอนนี้เต็มไปด้วยดวงดาว
ทำเอาผมนึกถึงเต้ยอีกแล้ว
เต้ยจะเป็นยังงัยบ้างนะ
จะคิดถึงผมอยู่มั้ย
หลายเดือนแล้วนะที่เราไม่ได้คุยกัน
ทำไมทำกับผมแบบนี้
น้ำตามันไหลออกมาอีกแล้ว
ทำไม ทำไมไม่ยอมรับโทรศัพท์ผมเลย
ผมคิดถึงเต้ยนะ
"เช็ดน้ำตาซะ"ไอ้พี่ซับ มาได้งัย
"มาได้งัย"ผมถามมัน
"ก็พี่เห็นรถนายจอดอยู่"
"ร้องไห้ทำไม คิดถึงเต้ยหรอ"
"เรื่องของผม"
"นี้นายรักมันขนาดนั้นเลยหรอ"พี่ซับพูดเสียเศร้า
"นายไม่คิดจะให้โอกาศพี่เลยหรอ"พี่ซับพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"พี่ซับ ถึงแม้ว่าตอนนี้รักของผมมันอาจจะกลับมาไม่ได้ แต่ผมก็ยังคงหวังว่า
เต้ยจะกลับมารักกลับผมอีก ยังงัยผมก็จะรอเค้า รอเค้าอยุ่อย่างนี้แหละ
ไม่ว่ายังงัยผมก็จะรอ หวังว่าพี่คงเข้าใจผมนะ"
"แล้วพี่ล่ะ พี่ไม่ดีตรงไหน"
"ผมรู้ครับ พี่ซับไม่ใช่คนไม่ดี พี่ดีกับผมมาก แต่ผมรักเต้ย ผมรักเต้ยคนเดียวเท่านั้น"
"แล้วนายจะรอมันจนถึงเมื่อไหร่"
"ผมก็จะรอเต้ยไปอย่างงี้แหละ ไม่ว่ามันจะนานแค่ไหน ผมก็จะรอ พี่ซับอย่ามาเสียเวลากับผมเลย
ถ้าพี่ลองมองหาคนอื่น รับรองพี่จะเจอคนที่รักพี่"ผมพูดเสร็จก้ลุกขึ้นเดินไปที่รถ
แล้วก็กลับบ้านไป
ครับ ไม่ว่านานแค่ไหนผมก็จะรอเต้ย
จะรอวันที่ผมได้กลับไปกรุงเทพ กลับไปหาเต้ย
ไม่ว่านานแค่ไหนก็จะรอวันนั้น...
เผื่อว่าวันพรุ่งนี้....
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?Autoplay=0&songID=V24A7D7PADรู้ฉันรู้ว่าเธอนั้นดีแค่ไหน
ยิ่งรู้เท่าไรยิ่งทำให้ใจฉันหวั่น
เห็นฉันเห็นทุกๆ สิ่ง ที่เธอได้ทำให้ฉัน
และเข้าใจว่าเธอรักฉันมาก
แต่อย่าโกรธฉันเลย
เธอจะพยายามเท่าไหร่คำตอบก็เหมือนเคย
เพราะว่าใจของฉัน มีไว้ให้เขาเท่านั้น
เผื่อว่าวันพรุ่งนี้ พรุ่งนี้
เขาจะกลับมาหาฉัน กลับมารักอีกที
จะนานเท่าไรก็จะรอเขาอย่างนี้
เชื่อฉันเถิดอย่าเสียเวลาอีกเลย
กี่ครั้งที่เธอบอกฉันให้ลืมเขา
ลืมความปวดร้าวในใจอย่าคิดถึงมัน
ขอบคุณที่ใจของเธอมีให้ฉัน
และรู้ว่ามันเป็นความหวังดี
แต่อย่าโกรธฉันเลย
เธอจะพยายามเท่าไหร่คำตอบก็เหมือนเคย
เพราะว่าใจของฉัน มีไว้ให้เขาเท่านั้น
เผื่อว่าวันพรุ่งนี้ พรุ่งนี้
เขาจะกลับมาหาฉัน กลับมารักอีกที
จะนานเท่าไรก็จะรอเขาอย่างนี้
เชื่อฉันเถิดอย่าเสียเวลาอีกเลย
แต่อย่าโกรธฉันเลย
เธอจะพยายามเท่าไหร่คำตอบก็เหมือนเคย
เพราะว่าใจของฉัน มีไว้ให้เขาเท่านั้น
เผื่อว่าวันพรุ่งนี้ พรุ่งนี้
เขาจะกลับมาหาฉัน กลับมารักอีกที
จะนานเท่าไรก็จะรอเขาอย่างนี้
เชื่อฉันเถิดอย่าเสียเวลาอีกเลย
เผื่อว่าวันพรุ่งนี้ พรุ่งนี้
เขาจะกลับมาหาฉัน กลับมารักอีกที
จะนานเท่าไรก็จะรอเขาอย่างนี้
เชื่อฉันเถิดอย่าเสียเวลาอีกเลย.......................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
