เออ ขออภัย มีต่ออีก
“มึงดูไอ้หมอนั่นดิวะ แม่งขนาดกูเป็นผู้ชายกูยังว่าหล่อเลยว่ะ ตัวสูงชิบหาย” หนึ่งในกลุ่มชายล้วนที่นั่งอยู่ข้างสระน้ำ
หันไปวิพากษ์วิจารย์ร่างสูงของใครคนหนึ่ง ที่กำลังเดินอยู่ตรงทางเดินเข้ามหาวิทยาลัย
“คณะเราเหรอวะ...ไอ้ห่า..หน้าตาดีเว้ย..กูไม่ยักกะเคยเห็นว่ะ” อีกคนที่นั่งด้วยกันยังคงวิจารย์ต่อ
ตั้งแต่เช้าแล้วภานุรู้สึกว่ามันแปลก ๆ ทำไมทุกคนเอาแต่มองเขาเป็นตาเดียว แถมยังซุบซิบ ซุบซิบกันอีก
เขาต้องประหลาดมากแน่ ๆ เลย วันนี้
ไม่น่าเลย เมื่อวานไปให้ช่างตัดผมให้ บอกว่าเอาทรงเดิม แต่เจ้าของร้านพยายามแนะนำว่ามันเชย มันไม่อินเทรน ไอ้ตัวเขาเองนาน ๆ ทีก็อยากอินเทรนมั่งเหมือนกัน
แต่ไอ้อินเทรนเนี่ยมันเป็นแบบไหนหว่า โดนช่างยุมาก ๆ เข้าก็ยอมตัดผมตามที่ช่างอยากจะตัดให้ แถมยังไปย้อมผมเป็นสีน้ำตาลอีกต่างหาก เขานี่ท่าจะบ้าไปแล้ว
เลยกลายเป็นตัวประหลาดไปซะได้ ไอ้ผมยุ่ง ๆ เนี่ยมันเท่ห์ตรงไหนกันวะ แถมหัวยังเป็นสีน้ำตาลอีก ผิดระเบียบเห็น ๆ แถมเสียเงินไปแล้ว จะขอให้ทำให้เหมือนเดิมก็ไม่ได้
ตอนเดินออกจากร้าน ผู้หญิงที่เดินผ่านก็ยังมอง แถมส่งสายตาแปลก ๆ ให้อีก
เมื่อเช้าตกเตียงแว่นที่ใส่มาขาพับไปหนึ่งข้าง ต้องเอาไอ้คอนแท็คที่ใส่แล้วเคืองตานั้นมาใส่สำรองไปก่อน
โอ้ยยยยยยยยย อะไรมันจะซวยขนาดนี้วะ
ภานุเอาแต่เดินก้มหน้าก้มตาไม่กล้ามองหน้าใคร วันนี้ต้องรีบ ๆ เรียนแล้วกลับบ้านเร็ว ๆ ขืนอยู่เป็นตัวประหลาดให้คนวิจารย์อย่างนี้เห็นท่าจะไม่ไหว
ร่างเล็ก ๆ ที่เดินห่างเขาออกไป ไม่กี่ก้าว
พี่ข้าวโพดนี่หว่า เออดี เจอพอดีเลย เอาสมุดให้เซ็นก่อนดีกว่า จะได้รับกลับบ้านเลย
ชายหนุ่มก้าวยาว ๆ เข้าไปหาร่างเล็กที่เดินอยู่ข้างหน้า
“พี่ พี่ พี่ข้าวโพด” ร่างสูงตะโกนเรียกร่างบาง
ร่างเล็กจำได้ทันทีว่าเป็นเสียงใคร แต่เมื่อหันกลับมาก็ไม่เห็นภานุ แต่แล้วดวงตากลมโตก็ต้องตะลึงค้างอยู่อย่างนั้น ชายหนุ่มร่างสูง นัยย์ตาคมหวาน ผมสีน้ำตาลอ่อนนุ่มรับกับใบหน้าคมนั้นอย่างไม่น่าเชื่อ โหย แม่งหล่อว่ะ อะไรมันจะหล่อขนาดนี้เนี่ย
“ครับ.... เรียกผมเหรอ” ร่างเล็กนิ่งมอง เคยไปรู้จักกันด้วยเหรอเนี่ย
ใบหน้าคม หล่อเหลานั้นทำหน้างง เอ่อ ทำไมพี่ข้าวโพดมองเขาแปลก ๆ วะ แถมพูดซะเพราะเชียว มามุกไหนวะเนี่ย
สงสัยมุกแกล้งแบบใหม่
เห็นหน้าพี่ข้าวโพดแล้วก็อดอายไม่ได้ เมื่อเช้านี้เขาดันเอาพี่ข้าวโพดหวาน เอ้ย พี่ข้าวโพดหน้าหวานไปจินตนาการบ้า ๆ ซะเละเทะเลย นี่พี่ข้าวโพดรู้เข้าคงจะกระโดดเตะเขาไม่ยั้งเป็นแน่แท้
“แหม...มุกไหนพี่จะแกล้งไรอีกเนี่ย..ผมหนุ่มไงพี่...จะเล่นมุกความจำเสื่อมเหรอ” ริมฝีปากอิ่มสวยของชายหนุ่มตรงหน้ายิ้มสดใส เมื่อกี้ว่าทำหน้าเฉยหล่อแล้วนะ แต่เวลายิ้มเนี่ย โหยยยยยยยยย สุดยอด
“หา หนุ่ม ไอ้หนุ่ม ไอ้ภานุเหรอ” ตากลมโตเบิกกว้าง ไม่จริงน่ะ พูดเล่นใช่มั้ยเนี่ย ไอ้หนุ่มเนี่ย มันตัดผมหน้าม้า หน้ามันจะเอ๋อ ๆ เแถมแว่นมันเนี่ยต้องหนา 3 นิ้วถึงจะเป็นตัวจริง แต่นี่ นี่มัน....เฮ้ยยยยยยยย
“เอ่อ เหรอ คือมีธุระอะไรกับข้า เอ้ย...ผมเหรอครับไอ้หนุ่ม..เอ้ย คุณหนุ่ม” ข้าวโพดพยายามตั้งสติ ตอนนี้คิดมุกไม่ออกอ่ะ จะเล่นมุกไหนดี
“พี่ข้าวโพด อย่ามองผมแปลก ๆ ดิ วันนี้ผมโดนมองทั้งวันแล้ว อายจะแย่แล้วเนี่ย” ภานุเกาหัวแกรก ๆ บุคลิกเดิมท่าเดิมของภานุปราฏชัดเจน มือเรียวหยิบสมุดเล่มเล็กออกมายื่นให้
“พี่ข้าวโพดขอร้องเหอะนะ วันนี้อย่าเพิ่งวิ่งหนีเลย เซ็นให้ผมเหอะนะ ถ้าขืนให้ผมไปวิ่งรอบมหาลัยอีกเนี่ย วันนี้ผมคงไม่ไหวแน่ อายจริง ๆ” ใบหน้าคมเข้มนั้นส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้กับร่างบาง ส่งสายตาออดอ้อนอยู่ในที ขอความเห็นใจจากร่างเล็กบางตรงหน้า
มือเล็กบางของข้าวโพด รับสมุดเล่มเล็กมาไว้ในมือ ก่อนจะเซ็นชื่อตัวเองพร้อมกับลงวันที่ และส่งสมุดคืนให้กับร่างสูงตรงหน้า อย่างว่าง่าย
วันนี้ไม่กล้าแกล้งภานุเลยจริง ๆ
แต่ว่านะ เงาะเนี่ยถอดรูปกลายเป็นพระสังข์ได้จริง ๆ ด้วยเว้ย ข้าวโพดอึ้งสนิท แม้แต่หน้าของภานุ ตอนนี้ร่างบางก็ไม่กล้าที่จะมอง เมื่อเทียบกับภานุตอนนี้แล้ว เขากลายเป็นแค่ไอ้บ้าหน้าตาธรรมดาพื้น ๆ ที่เทียบไม่ติดฝุ่นกับภานุเลย
**************************
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
