หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289

[Pigstar]

ที่ทำอยู่ตอนนี้ก็ดีอ่ะครับ
เหมือนได้เห็นอารมณ์ในหลายๆมุมมอง
ผ่านทางตัวละครต่างๆๆ

เอาง่ายๆ ผมชอบนะแบบที่เป็นอยู่เนี่ย

[donutnoi]

ชอบแบบแบ่งพาร์ทนี่แหละ จะเล่าผ่านตัวหลัก ตัวรอง บุคคลที่สอง สาม สี่ก็ได้ มันทำให้เห็นหลายมุมดี

[ana*]

มันอยู่ที่วิธีการเขียนมากกว่า

ถ้าคนเขียนสามารถเข้าใจและแสดงคาแรคเตอร์ของตัวละครได้อย่างโดดเด่นชัดเจน

ก็จะทำให้คนอ่านสามารถเข้าใจตัวละครต่างๆมากขึ้น

ความสนุกในการเอามาจิ้นต่อว่าต่อไปจะเป็นยังไงมันก็จะสนุกขึ้น

เราว่าการเขียนในมุมมองเดียวมันปิดกั้นความคิดต่อตัวละครอื่นๆ

คือถ้ามุมมองของตัวนี้คิดว่าอีนี่แม่งเลวนรก มันก็นำคนอ่านให้คิดแบบนั้นด้วย

แต่ถ้าได้อ่านจากมุมมองของอีเลวนั่น คนอ่านก็จะมีความคิดอื่นๆที่แตกต่างกันไป

แล้วเราก็จะได้มี topic มาเกรียนใส่กัน หลังฉากไง

 

[CrazierM]

ชอบแบบเขียนแบ่งpartนะคะ
มันจะได้เข้าใจความรู้สึกของหลายๆฝ่ายอ่าค่ะ

[pp4]

เอ่อ...ถ้าจะถามว่าแปลกไหม?...แปลกค่ะ
แต่มันเป็นแนวอยู่แล้วนะ เพื่อเข้าใจตัวละคร
ตัวอื่นๆ มองในมุมของเค้าบ้างอะไรบ้างไง
เขียนอย่างนี้ดีแล้วล่ะค่ะ ไม่ว่าๆ
แวะมาเกรียนสม่ำเสมอเป็นพอ คิดถึงงงงงง 5555

[nanju]

เกรียนสู้ สู้

[domekikung]

อ่านรู้เรื่องดีค่ะ อย่าคิดมากเลย
มันแล้วแต่คนค่ะ

[ohuii]

โคตรรักเกรียนเลย 

[peppier]

รูปแบบการเขียนแบบนี้มันก็มีมาซักพักแล้วนะ
มันแปลกตรงไหนอ่ะ   

จริงๆ มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับรูปแบบหรอก มันอยู่ที่เนื้อหาที่เขียนมากกว่านะ
ถ้าเขียนแบบที่ไม่แปลก แล้วมันไม่สนุก ก็ไม่มีคนอ่านอยู่ดี
เจ๊เกรียนอย่าเสีย self ดิ  สู้ๆ นะ   

[Zymphoniz]

เกรย์เกรียนเข้าไป เกรียนไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็อย่าหยุด 555

ส่วนเรื่องแบ่งพาร์ท เกรียนเขียนแล้วอ่านไม่งงนะ
จริ๊งจริง !!!! (อันนี้พูดจริงๆ)
แต่งๆ ไปเห๊อะ เขียนอะไรที่ถนัดแหละ ดีแล้ว 

[lunarinthesky]

เท่าที่อ่านมาจนปัจจุบันก็รู้เรื่องดีนี่ อารมย์ไม่ได้สะดุดหรือไม่ต่อเนื่อง

เขียนมาไงก็อ่านอย่างนั้นแหละ

ปล.อยากเหมือนใคร ๆ เขาด้วยรึ

[m_pop91]

จะเขียนแบบไหนก็เขียนมาเถอะแล้วแต่ชอบและถนัด
คนอ่านๆได้หมดแหละ

[bon]

เกรียนคนเขียน จะแบ่งกี่สิบภาคก็เขียนมาเห๊อ ไม่สับสน มาอัพให้ชื่นใจก็โอแระ

[cotone]

เม้นนิยายก่อน

เกรียนมากหนูเกรย์!!! แกงน้ำเคยเคยกินแล้ว อยากกินตำบักหุ่งอ่ะ55555
ทัศน์ดูดราม่า เกรียนดูฮาแตก กร๊ากกกกก อยากเป็นแอร์อ่ะ><

เม้นตอบคำถาม

จริงๆแบบแบ่งพาร์ทนี่มันมีความพอดีของมันอยู่นะคะ แล้วก็เป็นสีสันดีด้วย เห็นเรื่องอื่นๆก็แต่งแบบนี้หลายเรื่อง อัตราส่วนใครบรรยายก็ต่างๆกันตามอารมณ์เรื่อง แบบเรื่องนี้ที่ทำอยู่คิดว่าก็ใช้ได้แล้วค่ะ อ่านสนุกแล้วก็เข้าใจง่ายด้วย ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่เกี่ยวกับเรื่องคำผิดนะ

แบบแบ่งพาร์ทเป็นอะไรที่ถ้ามากเกินไปจะเซ็ง แต่ถ้าน้อยเกินไปก็ไม่มีใครว่าเพียงแต่น่าจะสื่อสารยากกว่า แล้วคนอ่านก็จะลงแดงตายเท่านั้นเองค่ะ=w=

สรุปก็คือที่แต่งอยู่เนี่ยดีแล้วค่ะ!

[Nuclear]

แบ่งพาร์ทอะไร ไม่เข้าใจ กูงง
ไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลยย ยังไงก็ได้ ชิวๆๆๆ
กูอ่านรู้เรื่อง ชอบบบบ
อยากเขียนอะไรก็เขียน  อยากทำอะไรก็ทำไปเห๊อะ
แค่มาอัพบ่อยๆๆให้คนอ่านชื่นใจก็พอแล้วว
นอกนั้นรับได้หมดด 

[mundoo]

อ๊าก...! คุณแม่อย่าใจร้ายนักเลยนะ
ลูกสะใภ้แม่นิสัยดีออก......
(ถึงมันจะเกรียนไปหน่อยอ่ะนะ)




เรื่องงานเขียน.. อ่านแล้วก็เข้าใจ
ได้ง่าย เนื้อเรื่องก็เป็นไปอย่างต่อเนื้อง
ทุกอย่างมันลงตัวอยู่แล้ว
เขียนตามแนวที่เกรียนต้องการจะเขียน
แหละดีแล้ว ^^!

 

[golove2]

เราอ่านรู้เรื่องนะ
และยังทำให้รู้ด้วยว่า ตัวละครแต่ละตัวคิดอะไรอยู่ในเหตุการณ์เดียวกัน

 

[aohka]

เฮ็ด...ในสิ่งที่เซื่อๆๆ

เซื่อ...... ในสิ่งที่เฮ็ด!!!!

[noosao]

ออกตัวได้ดีเยี่ยม สมเป็นเกรย์จริงๆๆ
ศึกแม่ผัวลูกสะใภ้ 

[noosao]

การเขียนแบ่งพาร์ทแบบนี้ ก็จะได้รู้มุมมอง ความคิดของตัวละคร ตัวอื่นด้วย อ่านแล้วไม่งงน่ะค่ะ ถึงการเขียนแบบนี้จะมีคนเขียนน้อย เพราะต้องเขียนความคิด ความรู้สึกของตัวละครหลายตัว แต่จากความคิดเห็นส่วนตัวน่ะค่ะ ชอบแบบนี้ มันอ่านแล้วได้มุมมองหลากหลาย รู้ถึงความคิด  ความรู้สึกกับช่วงเวลาที่เกิดขึ้น ของแต่ละบุคคลในเรื่อง
 
ป.ล. (ชอบเนื้อเพลงที่เอามาเขียนในเรื่องมากค่ะ อารมณ์เหมือนได้ย้อนกลับไปช่วงวัยรุ่นเลย ต้องไปค้นหากลับมาฟังใหม่)

[maminto]

ดีซะอีก ได้อ่านหลายๆความคิดของตัวละคร
อย่าไปคิดมากนะเกรียน

สู้ต่อไปนะคุณเกรียนนน >< มาเร็วๆด้วย

จากคนไม่เกรียน

[amito]

มันแล้วแต่สไตล์ใครสไตล์มันค่ะ อย่างที่ทำอยู่เราก้อว่าดีอยู่แล้วนะคะ ไม่ได้รู้สึกสับสนอะไร ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบและถนัดเถอะค่ะ

ปล.

มรึงจะเกรียนขนาดไหน กรูก้อจะอ่านต่อไป......  ค่ะ

[litlittledragon]

การแบ่งพาร์ท จะอ่านอยากถ้าตัวละครไม่มีเอกลักษณ์เด่นชัด แต่ตัวละครทุกคน
เป็นอะไรที่ชัดเจน อาจแล้วไม่ต้องเดาให้มึนก็รู้ว่า ใช่คุณที่รู้ว่าคือใครหรือเปล่า

สไตล์นี้เหมาะกับเรื่องนี้อยู่แล้ว กับเรื่องอื่นก็ต้องว่ากันไป ผมว่าแต่งแบบนี้เป็น
อะไรที่ใช่กับเกรียนคนเขียนแล้วล่ะ

[kunkai]

เขียนมาเหอะ
อ่านหมดแหละ
ปัญหาคือ
ไม่เขียนให้อ่านนี่แหละ
โกรธ

[INDY-POET]

Chapter 35 : The Two Of Us..
Part II


“คุณแม่เชิญทานด้วยกันสิครับ หรอยอย่างแรงและแซ่บหลาย!!”
ผมกล่าวเชื้อเชิญคุณหญิงแม่พร้อมยิ้มหวานอย่างมีไมตรีจิต

จริงๆแล้ว อาหารที่บริกรนำมาเสิร์ฟนั้นมันไม่ใช่แกงน้ำเคยกับตำบักหุ่งหรอกครับ
ไอ้แอร์สั่งอะไรก็ไม่รู้ แต่ผมเกรียน เลยจะเรียกอย่างนี้อะ มี’ไรอ๊ะป่าวววว? (วิบัตินะมึง)

“นี่..ตายแล้ว ฉันเพื่อนเล่นเธอเหรอ”
คุณแม่พ่นไฟ
แต่ผมส่ายหน้าดิกว่าไม่ใช๊ ไม่ใช่ ไม่ใช่เพื่อนเล่น เป็นแม่ซ๊ะมีต่างหาก

“ทัศน์ แม่ไม่ยอมนะ อย่ามาตลก”
ท่านแม่ทำหน้าจริงจัง

เหอะๆ.. จริงๆแล้ว สถานการณ์มันไม่ได้ติงต๊องอย่างที่ผมบรรยายอยู่นี่หรอก แต่ลดระดับความเครียด เดี๋ยวคนอ่านไตวาย

ผมสงสารทัศน์จริงๆครับ มันถอนใจแล้วถอนใจอีก จนผมเกรงว่าเดี๋ยวพระสวามีสุดเลิฟจะดับอนาถคาคาร์บอนไดออกไซด์

“แม่ครับ ใจเย็นๆนะ คือ..”
ทัศน์พยายามอธิบาย

..เห็นไหมครับ ว่าทัศน์มันน่าสงสาร
ผมไม่ปล่อยให้มันสู้คนเดียวหรอกน่า ก็ลงห่วงยางอันเดียวกันแล้ว

“ใช่ครับคุณแม่ เย็นไว้นะครับ ผมสั่งน้ำเก๊กฮวยมาให้ดื่มนะครับจะได้สดชื่น”
ผมเสริม

“สี่หาว!”
ท่านแม่แว๊ด

“สามครับ”
ผมแก้

“อย่างเธอมันไม่ใช่แค่สามแล้ว มันสี่ห้าหกไปแล้วย่ะ”
ท่านแม่ยืนยันเจตนารมณ์แถมเพิ่มระดับให้ผมอีกต่างหาก


“เอาล่ะครับ เอาล่ะครับ”
ทัศน์ทำไม้ทำมือให้เราสองคนใจเย็นๆ และหันมากระซิบกับผม
“ที่รัก หยุดเกรียนสักพักเต๊อะ”

โห สวย มาพูดอย่างนี้มันสวย!
“อย่ามาบอกให้กูหยุดเกรียน”
ผมว๊ากทัศน์ แล้วหันไปมองคุณหญิงแม่
“คุณแม่ครับ”

“ฉันไม่ใช่แม่เธอ”
เจ้าหล่อนสวนทันที

“โอเค คุณป้าครับ”
ผมยอมตามใจ
“ผมยอมรับนะว่าผมเกรียน แต่คุณป้าอินดี้เกินไปรึเปล่า จะให้ทัศน์หมั้นหมายกับใคร คุณป้าก็น่าจะถามความสมัครใจของเจ้าตัว บางครั้งความหวังดี ถ้ามันไม่ถูกที่ถูกเวลามันก็กลายเป็นการทำร้ายนะครับ”

“แก!”
คุณป้ามองผมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ทัศน์ดูมันสิ เด็กหยาบคายไร้มารยาทอย่างนี้ โอ๊ย รับไม่ได้แล้ว”

“ผมหยาบคายตรงไหนครับ?”
ผมพยายามกัดปากกัดฟันให้เข้มแข็งกว่าที่รู้สึกว่าเป็นจริงๆ

“ทัศน์เป็นลูกชายฉัน การที่ฉันจะทำอะไรนั้น..”

“ทัศน์เป็นคน บุญคุณของคุณแม่ยิ่งใหญ่กว่าใครในโลกและนอกโลก ผมรู้ดี ผมก็รักแม่ผมและแม่ผมก็รักผม ผมเข้าใจความรักนั้น แต่ลูกเป็นคน และคนมีหัวใจ ไม่ใช่สิ่งของ และความคิดคนเรามันต่างกัน สิ่งที่ดีสำหรับคุณแม่ก็อาจไม่ใช่สิ่งที่ดีสำหรับทัศน์”

“เธอจะบอกว่าเธอคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูกฉันงั้นหรือ!”

“ใช่ครับ!”

ภัตตาคารกลายเป็นป่าช้าอีกครั้ง..

ผมกล้าดียังไงถึงตอบว่าใช่.. ว่าผมเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับทัศน์
นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่?

ผมเริ่มเสียความมั่นใจ..
.
.
“ใช่ครับ เกรย์เป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับผมจริงๆ”

..ผมรู้สึกถึงอ้อมกอดที่โอบกระชับ

“ตาทัศน์ ฉันอายคนหมดแล้ว ไอ้เด็กคนนี้ ซ้ำเป็นผู้ชาย..โอย”

ผมแกะมือทัศน์ออก แล้วพยักพเยิดให้มันไปหาคุณแม่
“พาคุณป้ากลับไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไป”

“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”
ป้าแว๊ดผม แล้วหันไปมองทัศน์อย่างผิดหวัง

“แม่ไม่คิดเลยทัศน์ ว่าทัศนศุภกฤษณ์จะต้องมาเสื่อมเสียเพราะแก!”

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


แม้จะนอนหลับฝัน..ฉันมีแต่เธอเท่านั้น
ไม่อาจแบ่งใจปัน..เผื่อไว้ให้ใคร
ใจเมื่อเจอเธอแล้ว..เหมือนคนที่เจอจุดหมาย
..เมื่อมีเธอ ไม่ต้องการใคร


ผมนั่งกอดเข่าอยู่บนเก้าอี้ในร้านกาแฟ ‘เฮ๊ย ไอ้เห่ย’ ของแม่ สายตามองผ่านผนังกระจกออกไปสู่โลกภายนอก
ในเวลาที่สับสนวุ่นวาย ที่ที่แม่ผมอยู่คือที่ที่ผมจะพักใจ..

“เกรย์เป็นอะไรรึแอร์?”
เสียงท่านแม่ถามมาจากเคาเตอร์ เพราะผมมานั่งกอดเข่าแหง็กฟังเพลงไม่พูดไม่จาตั้งแต่เข้าร้านมา
 
..หลังไอ้ทัศน์พาคุณแม่กลับไปที่บ้าน
มันขอให้ผมไปที่บ้านมันด้วย แต่ผมส่ายหน้า และกลับมากับไอ้แอร์

“ไปเจอแม่พี่ทัศน์มาน่ะครับ”
ไอ้แอร์บอกเนือยๆ

“เหอ ศพไม่สวยอ่ะเด่ะ?”
พี่ทิวที่ยึดร้านผมเป็นบ้านหลังที่สองโดยแอบอ้างว่ากาแฟอร่อยแทรกถามขึ้นมา

“ยังไม่มีใครเป็นศพหรอกน่าพี่”
ไอ้แอร์บอกปัด

“แต่ไอ้คนที่นั่งหงอยอยู่ตรงนั้นก็ไม่แน่หรอกนะ เราจองโลงเลยไหม”
พี่ทิวแดกดัน

“ตอนแรกเกรย์มันก็เกรียนได้คงเส้นคงวา แต่ตอนนี้ก็..”
ไอ้แอร์เงียบไป
แล้วเสียงเพลงก็ดังมากลบคำพูดที่เหลือของมัน

ไม่มีอีกแล้ว..ใครจะมาเข้าใจฉันได้ดีอย่างเธอ
ตอบแทนเธอ ..รักเดียวใจเดียว..

รัก..
รัก..
มันช่างเป็นคำที่ยิ่งใหญ่
แต่วามรักของผมจะเทียบกับความรักของแม่ได้ยังไง..
ผมทำถูกแล้วใช่ไหมที่ไม่ไปบ้านทัศน์?

“สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับผมคือความสุข อะไรก็แลกไม่ได้ และผมมีความสุขที่ได้อยู่กับคนนี้นะครับ”

โทนเสียงหนักๆลอยเข้ามาในห้วงความคิด..
ภาพที่มันเดินตามผมมาตามถนน แล้วบอกว่า ..เออ กูรักมึง

มันดูเหมือนนานแสนนานมาแล้ว..

ผมโดนลากออกมาจากผับโดยมือแข็งแรงของผู้ชายคนหนึ่ง
ผมโดนผลักชิดกำแพง ..และในตรอกนั้น เรามีอะไรกัน..ด้วยสภาพมึนเมา
ครั้งแรกของผม..

ผมไม่เคยคิดเลยว่าความสัมพันธ์ข้ามคืนแค่นั้น..
ว่าคนคนนั้นจะยังอยู่ข้างๆตัวผมจนถึงวันนี้..
..มันเป็นเรื่องที่แทบไม่อยากเชื่อ

ผมยังคงรู้สึกถึงสองมือที่ฉุดผมจากนอกระเบียงในสายฝนโปรยปรายเข้ามาสู่อ้อมแขน..
แม้ขณะนั้นจะไม่ได้รู้สึกอะไรลึกซึ้งต่อกัน แต่มันก็เปี่ยมไปด้วยความห่วงใยเท่าที่คนคนหนึ่งจะมีให้คนอีกคนได้..

ครั้งแรกที่ผมเจอมันในมอ..ผมวิ่งหนีตูดแทบหลุด
แต่ด้วยความที่อุปกรณ์ของมันยาว(ขา) มันจึงตามผมทันอย่างง่ายดายและโอบรัดผมไว้
จนผมไม่มีทางเลือก นอกจากท่องมนต์สูตรคูณเพื่อเบนความสนใจและหลบหนีมาได้

ตอนที่ผมสะใจที่สุดและยังคงแอบยิ้มเล็กๆจนถึงวันนี้.. คือตอนที่มันเปื่อย เอ้ย ป่วยครับป่วย
ป่วยอยู่ที่หอของมันไง..ผมได้เป็นพยาบาลชั่วคราวด้วย..
ริมฝีปากผมเผยอออก เมื่อจำได้ว่ามันพยายามป้องกันผมที่คณะวิศวฯตอนที่เจอกับกรีน
คิ้วผมขมวดมุ่นเมื่อจำได้ว่าถัดจากนั้นมันฉุดกระชากลากถูผมออกมาจากร้านเหล้าแล้วเอาน้ำสาดผม ..เฮ้อ
โหด..มันส์..ฮา.. จริงๆ
แต่ผมก็กระตุกยิ้มอีกครั้ง..เมื่อมันมาหาผมที่ห้องนี้
เราเดินหลังมอด้วยกัน..มันสั่งไมโลดิบให้ผม ..เรานั่งรถม่วงกลับมา


“เกรย์เป็นอะไรหรือเปล่าแอร์ นั่งเดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวคิ้วขมวดมาสักพักแล้วนะ”
เสียงพี่ทิวแทรกผ่านความคิดเข้ามา

“เอ่อ ไม่รู้นะ แต่มันก็บ้าๆบอๆอยู่แล้วนี่พี่”
ไอ้แอร์ตอบ
แต่ผมไม่สนใจจะวิ่งไล่ถีบมันในตอนนี้ เพราะถูกความทรงจำมากมายโอบล้อมไว้ทั่วสรรพางค์กาย


ใบหน้าผมกับทัศน์ใกล้ชิดจนแทบจะใช้ลมหายใจเดียวกัน
แล้วริมฝีปากเราก็สัมผัสกันและกัน..
Innocent and tenderly true..

ผมกลืนน้ำลาย ..คิดถึงรสจูบของมัน

น้ำตาผมคลอเมื่อหลังจากนั้นเราไม่เข้าใจกัน และมันไปกับสาวสวยคนอื่น
ผมร้องไห้อยู่หน้าผับ..
ทำไมคืนนั้นผมไม่ลากแขนมันมาหาตัวแล้วปล้ำจูบมันเสียเลย (เอ่อ..)

..ตอนนั้นผมไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงไปๆมาๆ ว๊ากผมที่ผับแล้วก็กลับมาตามต้อยๆที่หอ
ไอ้ทัศน์นี่ดูบ้าๆบอๆดี
พอกันกับผมเลย..
ผมเข้าใจตอนนี้..ว่าเราสับสนกันทั้งคู่
กว่าจะลงตัว..ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
มันตะโกนข้ามถนน..ผ่านรถราที่วิ่งไปมา ด้วยคำบอกรักที่ช่างน่าอนาถ “..เออ”

ผมบอกรักมัน..ด้วยจูบที่เกาะกลางถนนอีกหลายวันหลังจากนั้น..

ผมกังวลเรื่องพี่ชายมาตลอด แต่มันกลับเข้ากันได้ดีกับพี่กรีน.. (เพราะกลัวเมียเหมือนกัน)
มันช่วย..แม้แต่ทำให้พ่อกับแม่ผมเข้าใจกัน

ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เราอิงแอบซบกันที่อ่างแก้ว..
กี่วันที่เราจับมือกันไว้
กี่คราวที่ทะเลาะ..
เรายังคงรักกัน..
แม้เวลาจะเพียงไม่นาน..แต่ผมก็ภูมิใจกับทุกวินาทีที่เราร่วมกันสร้างมา..

เมื่อวานก็รัก.. วันนี้รักเธอ.. พรุ่งนี้ก็รักเธอ..

ผมผุดลุกขึ้นและวิ่งออกจากร้านไป

“เอ้เกรย์ จะไปไหนวะน่ะ”
ไอ้แอร์ตะโกนไล่หลัง
ผมไม่ตอบ ยังคงวิ่ง ..ผมจะไปหาทัศน์

ผมอาจจะไม่ได้เหมาะสมกับมัน นอกจากคุณแม่ทัศน์ก็คงยังมีอีกหลายคนคิดเช่นนี้
แต่ทัศน์อยู่ที่ไหน..ผมจะอยู่ด้วย..
ผมจะไม่สนใจคนอื่นมากกว่าคนที่รักผม..
เขาไม่ได้แบ่งปันรอยยิ้มกับผมตอนที่ผมสุข..และ..เขาไม่ได้ร้องไห้กับผมในวันที่ผมทุกข์
คนที่ไม่เคยทอดทิ้งผมคือผู้ชายที่ชื่อทิวทัศน์..และผมจะทำแบบเดียวกันให้มัน..

แต่เมื่อวิ่งๆไป.. ผมก็ตระหนักว่า บ้านทัศน์ไปทางไหนวะ?
จึงวิ่งกลับไปถามไอ้แอร์
“มึงๆ แฮ่กๆ”

“ว่าไง จะไปไหน วิ่งอย่างกับเล่นมิวสิคตามหารักแท้”
ไอ้แอร์ตบหลังตบไหล่ผม

“ฮื่อ จะไปบ้านรักแท้อะ”
ผมว่า

“เออ โรแมนติกดี แล้ว?”

“ไม่รู้บ้านมันอยู่ไหนอะ -_-”

ไอ้แอร์หัวเราะก้าก
แม่ผมเดินเข้ามาตบไหล่

“สู้เขาไอ้เสือ แม่จะไปส่งเอง”
นี่..เป็นไงล่ะ

“อย่าเลยครับ แม่ต้องดูแลร้าน”
ผมปฏิเสธ
แต่ก็แตะมือแม่ไว้
“แต่ทำให้แน่ใจว่าจะแจ้นไปได้ทันทีถ้าผมทำท่าจะเอาชีวิตไม่รอด”

ทุกคนฮาครืน ไม่เว้นแม้แต่ก่อนที่ก่อนหน้านี้นั่งอยู่เงียบๆ..

“ฉันไม่รู้นะ ว่านายกำลังสะใจรึเปล่าที่พี่ชายเจอปัญหาแบบนี้”
พี่ทิวแอบจิกกัดนองชายผม
ผมเบ้หน้า เหอะ.. ผมรู้หรอกน่าว่าพี่ทิวกำลังจีบกร

“เสือก”

..และนั่นก็เป็นคำที่น้องชายผมตอบ
เอิ๊กๆ ตระกูลทิวเอ๋ย พวกกูจะไม่ยอมเสียดุลไปมากกว่านี้!!

สรุปแล้วไอ้แอร์จึงพาผมซ้อนมอเตอร์ไซค์ซิ่งไปบ้านไอ้ทัศน์ที่มันเคยไปมาแล้ว

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

โห..
ช่วยบอกผมทีว่าบ้านนี้อยู่รวมกันกี่คน (วะ)

ผมลงจากมอเตอร์ไซค์ไอ้แอร์ด้วยหน้าเหยๆ เมื่อเราเดินทางมาถึงบ้านไอ้ทัศน์

“พี่ทัศน์เขาญาติเยอะ”
ไอ้แอร์อธิบาย
“พี่ทิวเองก็อยู่บ้านเดียวกันนี่แหละ”

ผมด้อมๆมองๆหน้ารั้วบ้านราวกับจะมาขโมยของ
ในที่สุดจึงตัดสินใจกดกริ่ง..

ดิ๊ง  ด่อง ^^

ครู่ต่อมาคนที่ดูท่าจะไปสาวใช้ก็แจ้นออกมาและเมียงมองผม
“มาหาใครคะ?”

“หาคุณทัศน์ครับ”
ผมตอบไป

เธอยังคงพินิจพิจารณาผม
“หาทำไมคะ”
เธอถามเอาเรื่อง

เอ้า!!
“นั่นเป็นเรื่องของผมกับคุณทัศน์น่ะครับ”
ไงล่ะ เจอเกรียนพัทลุงเข้าไป

คราวนี้เธอทำท่าจะกินหัวผม
“ชื่ออะไรล่ะ?”

“เกรย์”
ผมตอบ

“หมายถึงชื่อจริงค่ะ”

..เฮ้ย กูจะเข้าบ้านนะ ไม่ได้เดินทางข้ามประเทศ

“ไปเรียนคุณทัศน์เถอะครับว่าผมมา ทำหน้าที่ของคุณ”
ผมกล่าว

“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณผู้หญิงสั่งไว้ ไม่ให้ใครพบคุณทัศน์สุ่มสี่สุ่มห้า”

เอาล่ะเว้ย..

“ผมเป็นแฟนเขา”
นี่..บอกแม่งไปเลย

“ยิ่งเข้าไม่ได้ใหญ่ค่ะ แอบอ้าง คู่รักของคุณทัศน์คือคุณหนูกุหนิง ไม่ใช่..”
เธอมองสารรูปผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
.
.
“มีอะไรกันเหรอ?”
ผู้หญิงคนหนึ่งกระโดดตุ๊บลงมาจากต้นไม้
เธอดูมีอายุพอสมควร แต่ก็ยังสวยวิ๊ง

เย้ย..ลิงหรืออะไร

“อ้อ เด็กคนนี้บอกว่ามาหาคุณทัศน์ค่ะคุณไผ่”
สาวใช้เรียน

“เอ้า ก็เชิญเขาเข้าไปสิ”

เอ้อ.. เธอคนนี้พูดจาน่าฟังแฮะ

“ไม่ได้ค่ะ คุณผู้หญิงสั่งไว้”
สาวใช้ตอบ
“เพราะเขาบอกว่าเป็นแฟนคุณทัศน์ค่ะ เขาโกหก”

แม่งกล่าวหากู ฮือ!!

คุณไผ่ ผู้ซึ่งผมไม่รู้จักหันมาพินิจดูผม
“เกรย์?”

เฮ๊ย.. เธอรู้จักผมเหรอ
ผมตาโตอย่างสงสัย คุณไผ่จึงเฉลย
“ฉันชื่อทิวไผ่ เป็นอาของทัศน์ และเขาเคยพูดถึงเธอให้ฟัง”

อ่า..

“พูดว่าเธอเป็นแฟนเขา และฉันเชื่อเธอ”
เธอยิ้มบางๆ แต่แล้วก็มองผม
“แต่ฉันมาอยู่บ้านนี้เป็นพักๆ เยี่ยมหลาน และไม่ใช่คุณผู้หญิงของบ้าน ฉันไม่มีสิทธิ์อนุญาตให้เธอเข้าไป”

อือ..
“ไม่เป็นไรครับ”
ผมพยักหน้า

“แต่ฉันจะบอกทัศน์ให้ว่าเธอมา เขาคงจะดีใจ เถียงกับนีย์วุ่นน่าดู”

แล้วคุณทิวไผ่ก็หันหลังเดินตรงแน่วไปสู่ตัวบ้านใหญ่

ผมยืนกอดอกรอริมกำแพง นานสองนานและสามนาน..ทั้งคุณทิวไผ่และนายทิวทัศน์ก็ไม่ออกมาเสียที
เสียงข้อความเข้าโทรศัพท์ ผมจึงกด คิดว่าคงจะเป็นของทัศน์
..แต่เป็นของแม่

‘แม่ ทิวและกรกำลังไปจ๊ะเกรย์ แต่ไม่ต้องห่วง จะไม่เข้าไป จะรออยู่ข้างนอก สแตนด์บายเผื่อมีปัญหาไง’

ผมอุ่นวาบไปทั้งหัวใจ
ถึงแม้กรกับผมจะยังเคลียร์กันไม่ลงตัวดี แต่น้องชายผมเองก็คงไม่ยอมให้ใครมาดูถูกผมง่ายๆ
ส่วนพี่ทิวก็คงเสนอตัวเป็นผู้นำทาง จะได้ใกล้ชิดกร แต่ผมยังไม่มีเวลาเป็นมารขัดขวางพี่ทิวจากน้องชายในตอนนี้
เอาไว้ก่อน ปล่อยพี่ทิวได้ใจไปก่อน เจ้ากรรู้รักษาตัวรอดได้หรอกน่า

ผมเงยหน้าขึ้น มันนานจนผมจะไม่ยืนรออยู่เฉยๆอีก ผมพินิจดูรั้วบ้าน..
แล้วย้ายไปมองกำแพง ประเมินความสูง..

“เกรย์..”
ไอ้แอร์เรียก และขมวดคิ้วมองผม
“ช่วยบอกทีว่ามึงจะไม่ทำในสิ่งที่มึงน่าจะกำลังคิด”

“ในบ้านมีหมารึเปล่าวะ”
ผมถามไอ้แอร์  มันส่ายหน้า “ไม่มีนะ”

“ชัวร์?”
ผมเลิกคิ้ว

เมื่อไอ้แอร์ไม่แน่ใจ ผมจึงโทรไปหาแม่และจัดการถามพี่ทิว เมื่อแน่นอนว่าไม่มี ผมจึงมองตาไอ้แอร์
และมันคราง เพราะรู้ว่าต้องเจอกับอะไร
“โธ่ เกรย์”

เราเดินออ้อมไปทางข้างบ้าน
ไอ้แอร์ย่อตัวลง ผมเหยียบไหล่มัน และเพื่อนค่อยๆยืดตัวขึ้น มือผมเกาะกำแพงไว้และปีนขึ้นไป

“เกรย์ ระวังเจอคุกนะมึง”
ไอ้แอร์ส่ายหัว

“ทัศน์อยู่ข้างใน มันไม่ปล่อยให้มีอะไรเกิดขึ้นกับกูหรอก”
ผมมั่นใจ

.

.

ตุ๊บ..!!

ผมไต่ต้นไม้ลงมา และกระโดดสู่พื้นหญ้า
เมียงๆมองๆว่าจะทำยังไงต่อไปดี แล้วคนสวนก็เดินมาช่วยตัดสินใจให้ผม

“เฮ้ย มีคนแอบเข้าบ้าน!!”

เออดี แหกปากเข้าไปเลย ทัศน์จะได้ออกมาหากู

สาวใช้คนเดิมวิ่งกระหืดกระหอบมาดู
“ตายแล้ว เด็กคนนี้อีกแล้ว!”
เธอโหวกเหวก “คุณผู้หญิงคะ คุณผู้หญิง!!”

..ผมยืนนิ่งรอให้ใครสักคนออกมา ไอ้ทัศน์ คุณทิวไผ่ หรือแม่แต่คุณหญิงทัศนีย์

คุณทิวไผ่วิ่งออกมาก่อน

“เกรย์ เข้ามายังไงน่ะ?”


แต่สาวใช้ตอบแทนผม

“เขาปีนกำแพงเขามาค่ะคุณไผ่ ตายแล้ว”


คุณทิวไผ่หลุดหัวเราะ
“แม่ง กรียนว่ะ”

เธอยิ้ม แล้วอธิบายกับผม
“ฉันรอจะบอกตาทัศน์ให้นั่นแหละ แต่ทัศน์กับแม่เขายังคุยกันไม่เสร็จเลยอยู่ในห้อง ฉันไม่รู้จะบอกยังไง”


ผมพยักหน้า และได้ยินเสียงเดินโครมๆมา
“ตายแล้ว!”

คุณหญิงแม่ออกมาแล้ว..
และอุทานคำประจำ

“นี่เธอ เข้ามาทำไม”

ผมมองเธอด้วยความจริงใจ
“ผมมาหาทัศน์ พี่ผู้หญิงคนนี้เขาบอกว่าคุณป้าไม่ให้ผมเข้า ผมก็เลยปีนเข้ามาทางกำแพงครับ”

“ตายแล้ว!”
เธออุทานอีกครั้ง

แต่ผมน้ำตาคลอแล้ว
“ให้ผมพบทัศน์ได้รึยังครับ!”

..คุณแม่เงียบไป
คนอื่นๆยังคงจ้องมองผม
แล้วก็มีมือผู้ชายคนหนึ่งแหวกตัวคนสวนกับสาวใช้ออกเพื่อให้ทราบว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

..ดวงตาคู่นั้นจ้องมองผม และประกายในดวงตาเขาก็บอกผมว่า ..เขาดีใจที่ในที่สุดผมก็มา

ทัศน์วิ่งเข้าคว้าตัวผมไปกอดและลูบหลังลูบไหล่
“หวังว่ามึงคงไม่ได้ปีนกำแพงเข้ามานะ”
มันโอบกอดผมแน่นไม่แคร์สื่อ

“มึงคิดว่าไงล่ะ?”
หยดน้ำใสๆจากตาผมไหลพร่างพรู

“ฮ่ะๆ”
ไอ้ทัศน์หัวเราะ
..เราสองคนกอดกัน

เราผละจากกัน พร้อมๆกับที่คุณหญิงแม่สะบัดบ็อบเดินกลับเข้าไปในบ้าน

“ไป”
ทัศน์หันมาจูงมือผมเดินตามเข้าไป

คุณหญิงแม่นั่งหน้าเชิดอยู่บนโซฟา


“กูบอกพ่อแล้วเรื่องมึง แต่คิดว่าคงไม่มีปัญหา พ่อแล้วแต่แม่ ไปไหว้แม่กูหน่อยนะ”
ทัศน์กระซิบกับผม

“ผมพาแฟนมากราบคุณแม่”
ผมกับทัศน์นั่งข้างๆกันแล้วยกมือไหว้

“ผมรู้ว่ามันเกินรับได้ แต่.. ผมก็หวังว่าวันหนึ่งแม่จะให้อภัยผมและเข้าใจว่า..ความรักมันไม่มีเพศเลย”


ไม่มีอีกแล้ว ใครจะมาเข้าใจฉันได้ดีอย่างเธอ
ตอบแทนเธอ..รักเดียวใจเดียว..

เพราะรัก..ก็คือรัก
เพราะรัก..ไร้เงื่อนไข
เพราะรัก..กว่าหัวใจ
เพราะรัก..ไม่เปลี่ยนแปลง

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


ขอบคุณสำหรับการติดตามและการช่วยเกรียนตอบเรื่องนู้นให้หายคาใจ โอเค มั่นๆหน่อย มั่นๆ
บอกโลกให้รู้ว่า..ข้าคือเกรียนเทพ !!

ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียนน้อย

[annachang]

ใกล้จบแล้วเหรอ 

ดูท่าคุณหญิงแม่คงต้องจำใจยอมรับสะใภ้เกรียนแล้วล่ะยิ่งแม่ยายเกรียนยกทัพเสริมมาช่วยแม่ซะมีแพ้แน่นอน 

[debubly]

อะเซเดเฮ!!! ในที่สุดก็สำเร็จ

 

[CrazierM]

อุ๊ยยยย !!!! เกรย์เจ๋งมากอ่ะจุดนี้

[nn~~NN]

เกรียน ทำเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้ให้เป็นไปได้เสมอ..
สุดยอดอ่ะเกรย์ 

[Donaldye]

มันต้องอย่างนี้!