ประลองรัก : งอก
“นายครับ ตรงนั้นมีอะไรเคลื่อนไหวอยู่ ” เหล่านายทหารระดับล่างประจำประตูใหญ่แห่งวังหลวงชี้ชวนให้หัวหน้าเวรทหารมองไปยังความมืดที่พอมองเห็นว่ามีการเคลื่อนไหว
“ไหน” หัวหน้าเวรทหารที่กำลังอ้าปากหาวกว้าง รีบหันไปยังทิศทางที่ลูกน้องร้องบอกให้ดูอย่างสงสัย “เฮ้ย! นั่นมันโจรนิหว่า ท่าทางจะเป็นโจรใหม่ แต่ลอบเข้าวังหลวงเลยรึ วันนี้มันไม่ตายดีแน่”
ทหารยามกลุ่มหนึ่งย่องเข้าไปใกล้หมายสังหารผู้บุกรุกในชุดสีดำเข้ม หากแต่เมื่อเข้าไปใกล้กลับยิ่งตกใจ เมื่อใบหน้าที่โผล่ให้เห็นช่างดูคุ้นเคย “เดี๋ยว นั่นมัน ท่านอ๋องเที้ยนหยวนนี้หว่า ทำไมหลบเข้ามาแบบนี้ แกไปแจ้งท่านฮวางหูเร็วว่าจะให้ทำเช่นไร ข้าจะเฝ้าไว้ก่อน”
เพียงไม่นานที่วิ่งไป ก็รีบวิ่งกลับมาอีกครั้ง อย่างรวดเร็ว รายงานให้หัวทราบอย่างเหนื่อยหอบ “มีคำสั่งจากท่านฮวางหูให้ปล่อยเข้าไปขอรับ และหากท่านอ๋องได้รับอันตรายจะเอ่อ..สั่งลงโทษยกกองขอรับ”
“แปลก ถ้าเช่นนั้นเจ้ารีบวิ่งไปบอกทหารเวรประจำตำแหน่งอื่นๆด้วยว่าให้จับตาท่านอ๋องไว้ให้ดี อย่าให้เกิดการปะทะได้ ฝีมือระดับท่านอ๋อง แม้แต่มีดที่ถืออยู่ในมือก็ทำอันตรายตัวเองได้ เข้าใจไหม” หัวหน้าเวรทหาร หันมาสั่งลูกน้องอีกหนึ่งคนให้รีบกระจายอย่างทั่วถึง ทั้งป้องกันตนเอง และป้องกันตัวท่านอ๋องด้วย
ทหารที่ยืนประจำการอยู่ตามระเบียงมุ่งสู่ราชฐานส่วนพระองค์ ล้วนจับสายตาอยู่ที่ร่างบางในชุดมืด ที่ปลอมตัวเข้าได้อย่างไม่แนบเนียนที่สุด ยามเห็นใบหน้าผินมอง ก็ต้องทำเบี่ยงสายตาไปยังมุมอื่น เพื่อไม่ให้ร่างเล็กรู้ตัว
“เราจะทำอะไรไม่ให้ท่านอ๋องรู้ตัวว่ากำลังถูกจับตามองอยู่” เสียงของทหารที่เฝ้าทางเดินช่วงสุดท้ายก่อนถึงราชฐานส่วนพระองค์ หารือกันแผ่วเบาก่อนที่ผู้บุกรุกจะมาถึง
“เราก็ทำทีผิงไฟ จับกลุ่มพูดคุยกันเสียสิ ดีไหม ท่านอ๋องจะได้ไม่สงสัยมากนัก แล้วผ่านเข้าไปในเขตตำหนักส่วนพระองค์เสียที ไม่ต้องมาย่องๆ ก้มๆเงยๆ ให้ชักช้าเสียเวลาแบบที่ระเบียงฝากตะวันออก เห็นกว่าจะผ่านมาได้ ต้องยืนกันตัวแข็ง ไม่หันหน้าไปมองเลยเชียวแหล่ะ”
“ท่านอ๋องช้าขนาดนั่นเลยหรือ” ทหารเวรนึกสงสารเพื่อนร่วมอาชีพที่ต้องยืนตัวแข็งไม่ให้ผู้บุกรุกได้รู้ว่าตนเองมองเห็น
“ก็เออสิวะ แกว่าท่านอ๋องสามารถแค่ไหนเชียว รีบๆเข้าเถอะ ถ้ามาแล้วจะไม่ทันการ ได้เมื่อยเป็นเพื่อนพวกระเบียงตะวันออกแน่”
จากคำขู่ทำให้นายทหารรีบก่อกองเพลิง รุมกันเข้าไปผิงไฟขับไล่ความหนาวเย็น สรรหาเรื่องมาพูดคุยกันอย่างเอิกเกริก หากแต่สายตาคอยจับจ้องอยู่ที่ร่างเพรียวบาง นับแต่ย่างก้าวแรกที่เข้าในพื้นที่รับผิดชอบ
“ใกล้ถึงตำหนักแล้วเว้ย อีกนิด นั่นแหล่ะๆ ไม่ต้องมอง เฮ้ยมองาทางนี้แล้ว” ในหมู่นายทหารที่ได้รับหน้าทีให้จับตาดูแทนเพื่อนคนอื่น รีบกระซิบบอก ให้เบือนหน้าไปยังทิศทางที่ไร้ร่างผู้บุกรุก
“เข้าไปในตำหนัก ท่านอ๋องเข้าไปแล้ว โล่งเสียที ทำไมวะ เป็นอ๋องอยู่ที่วังทู่หลงไม่ชอบ อยากเป็นนักโทษบุกวังหลวงหรืออย่างไร” หนึ่งในนายทหารบ่นขึ้นอย่างสงสัยในความคิดของอ๋องปลายแถวที่ฮ่องเต้ให้การเอ็นดู
“เห็นพวกนางในลือกันว่า อ๋องผู้นี้เจ้าชู้นัก ไม่รู้ลอบเข้ามาให้นางกำนัลคนไหนหรือเปล่า หรือว่ายังคิดจะแย่งชิง เฉียนกุ้ยจากท่านฮวางหูอยู่อีก เลยจะบุกเข้ามาลักพาตัวไป”
“ไม่หรอกมั้ง ก็รู้อยู่ท่านฮวางหูรักเฉียนกุ้ยเพียงใด แล้วฝีมือท่านอ๋องหรือจะสู้ท่านฮวางหูของพวกเราได้” พวกเหล่าทหารพากันออกความเห็นเข้าข้างนายใหญ่ของตน โดยลืมไปแล้วว่า เฉียนกุ้ยไม่ได้อยู่ที่ตำหนักส่วนพระองค์อีกแล้ว หากจะลักพาตัวเฉียนกุ้ยจริง ใยจึงมาที่นี้
“นั่นสิ ที่ชนะฮ่องเต้ได้วันนั้นก็เพราะทรงรำคาญอ๋องผู้นี้มากกว่า จนไม่อยากเก็บไว้ใกล้พระองค์ให้รำคาญพระเนตรพระกรรณ ข้าว่านะ งานนี้ท่านฮวางหูได้เตรียมเชือดนิ่มๆอยู่ข้างในแน่เลย” อีกหนึ่งออกความเห็นอย่างรู้ดี กะการล่วงหน้าไว้เสร็จสรรพ
“เฮ้ย จะทำไรต้องเกรงใจท่านฮ่องเต้หน่อยหล่ะ ข้าว่าข้างไหนคงมีคุยกันยาว ก็ไม่รู้ว่าเฉียนกุ้ยจะเลือกใคร ท่านฮวางหู หรือท่านอ๋อง เป็นแกจะเลือกใคร”
“เป็นข้า ก็เลือกท่านฮวางหูนายเรานั่นแหล่ะ รักเดียวใจเดียวไม่เคยมีใคร ไม่เหมือนท่านอ๋องใครเผลอไปรักได้ช้ำใจตายแน่ ว่าไปก็อิจฉาเฉียนกุ้ย”
“นั่นสิว่ะ อย่างพวกเรามันก็ต้องเฝ้าอย่างนี้ไปตลอดชาติ คงไม่มีหวังได้ขุนนางใหญ่โตที่ไหนมาถูกใจ ตั้งใจทำงานดีกว่า เลิกคิดได้แล้ว”
เหล่านายทหารพากนกลับไปยืนประจำตำแหน่งอีกครั้ง คอยเฝ้าระวังผู้บุกรุกที่แสนอันตรายจะลอบเข้ามา แต่หารู้ไม่ว่า เหตุการณ์ในตำหนักส่วนพระองค์ช่างต่างจากที่คิดไว้มากนัก
ฮ่องเต้พระองค์นี้หรือ จะรำคาญท่านอ๋อง
คิดจริงหรือว่า เฉียนกุ้ยจะเป็นผู้ครอบครองดวงใจท่านอ๋อง จนต้องลักลอบเข้าวัง
แล้วคิดได้อย่างไรว่า หัวหน้าองค์รักษ์จะหาญกล้าเชือดนิ่มดวงหทัยฮ่องเต้
เหล่าทหารเวร ยังคงเป็นทหารเวร ที่ต้องตกตะลึงกับข่าวใหม่ที่เกิดขึ้นในวังหลวง
อ๋องผู้นี้แหล่ะ....ผู้เป็นที่รักยิ่งของฮ่องเต้
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
สวัสดีคะ ตอนพิเศLมาแล้วววววววว แต่หาความหวานไม่มี มีแต่ ความสามารถ(อันมากล้น)ของท่านอ๋อง พรุ่งนี้ ตอนพิเศษตอนสุดท้ายแล้วหล่ะคะ
ขอบคุณคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
