หัวข้อ: สิงหาถึงกุมภา ทราบแล้วไม่เปลี่ยนโดยTRomance //ตัวอย่างหนังสือ P.101 มาแล้วค่ะ^^

[lovevva]

 o22ช็อคแทนลุงสิงห์

สงสัยกุมภากะจะย้ายบ้านเลยขนของมาเยอะไปหน่อย

[@Iriz]

กุมภาขนของมาเยอะขนาดนี้ คงพร้อมจะสร้างครอบครัวอบอุ่นพร้อมพี่สิงห์แล้วล่ะ 

เจอคำผิดที่เดียวอ่ะค่ะ
ที่นี่เค้ารัดกุมมากเครื่องขนของเข้าออก

[Horizon]

....

[Yunatsu]

ทุกอย่างพึี่งเริ่มต้นเท่านั้น

นะพี่สิงค์

[หัวเเม่มือ]

กด+1 

หาเรื่องอ่านที่คลายเครียดเจอแล้ว

[myapril]

กุมภา ของนายจะเยอะไปไหน ทำยังกับจะมาอยู่ถาวรงั้นแหละ
ส่วนพี่สิงห์ยังคงรั่วล้นอีกตอน
 
โจ้จะมีบทบาทมากขึ้นไหมคะ

[DEMON3132]

+1 เพราะแนวนี้แหละที่ชอบ ไม่หนักเกินไป เบาสมองดีค่ะ
หนูมีนก็น่ารักมากขนาดอายุแค่ 3 เดือน เป็นที่รักของคนทั่วไปเลย
รอดูตอนลุงสิงกับพ่อกุมดีกันจะเป็นยังไงน้อ .....

[Rhythm]

เรื่องนี้ชิลๆอ่ะ อ่านเเล้วสบายใจดี ...รออ่านคะ

[hahn]

สงสัยจะย้ายมาอยู่แบบถาวรแน่ ๆ
ุ่

[ordkrub]

ขนมาแบบนี้แล้วมันจะมีที่เดินเหรอพี่!!!!!

[mayuree]

เอ่อ..นั่นแค่ย้ายห้องไม่ใช่ขนเข้าบ้านใหม่ใช่ไหม

ลุงสิงห์นี่เห่อน้องมีนสุดๆ ก็นะ ไม่เคยมีทารกในชีวิตนี่นา

[Maimai]

ชักชอบพี่สิงห์แล้ว

[pppp]

พี่สิงห์รั่วหนักอ่ะ นึกภาพตอนพี่รุกไม่ออกเลย
เพราะพี่แกเล่นชื่นชมตัวเองซะ ไม่กล้าเชื่อ

ตอนนี้กุมภ์ไม่มีแม้แต่บทพูดอ่ะ คิดถึงการปะทะกันระหว่าง ป๊าสิงห์ กับพ่อกุมภ์

[JJHJJH]

นายกุมปากแดงจะขนของมาทับลูกตัวเองเหรอ >"<

[evilheart]

ขนมาขนาดนี้ กะอยู่ตลอดชีวิตแน่ๆ

[wan]

ก็ว่าเค้า เป็นตุ๊ดปากแดง สมบัติและสิ่งอำนวยความสะดวก ก็เลยต้องมากเป็นธรรมดา
มารอดูสงครามย่อย ๆ ระหว่างพี่เมียกับน้องเขยดีกว่า ว่าทั้งคู่จะลงเอยกันอย่างไร  555.....
+1 เป็นกำลังใจให้ ทั้งสองคนครับ
ปล. โจ้นี่ดูกวน ๆ แต่เอ ไหงเหล่ผู้ชายด้วยกันล่ะครับ 

[tachibanramen]

เพิ่งตามมาเจ้อะ!
แล้วก็หลงรัก(ลุง)สิงห์เข้าเต็มเปา 555+

[from_mars]

มาก็สร้างเรื่องให้คุณป๊าเค้าปวดหัวเลยนะจ๊ะ คุณพ่อปากแดง(ฟังดูเหมือนหลวงพ่อปากแดงไงไ่ม่รู้ 555)
เรื่องน่ารัก เบาสมองดี ชอบอ่านแบบสบายใจๆ
อายุห่างกันเหมือนกันเนอะ ป๊ากะพ่อเนี่ย...
รออ่านตอนหน้านะจ๊ะ

[dea]

เท่าที่อ่านมาเรื่องนี้เบาสมองสุดนะถ้าเทียบกับเรื่องอื่นๆอ่ะ (หรือจะดราม่าตอนหลัง ?)

กรี้ดดดดด พี่สิงห์จะโกนหนวดล่ะ คงหล่อเจิดเนาะ เริ่มเชียร์ให้พี่กุมภ์เป็นเกย์ตามที่พี่สิงห์บอกแล้วดิ

รอตอนต่อไปน๊าาา เป็นกำลังใจให้จ้า 

[knightofbabylon]

เบาสมองนี่แหละค่ะดี เอามาถ่วงดุลกับดราม่าชอกช้ำระกำตับไต

โจ้นี่ฮา เจ้านายลูกน้องแบบนี้สิไม่เครียดดี

ย้ายมาแล้ว...(ของเยอะด้วย)
แทบอยากจะอ่านตอนต่อไปซะเดี๋ยวนี้ด้วยซ้ำ ความสนุกกำลังจะเกิด ><

 

[LoveAholic]

เบาสมองบ้างก็ดีค่า    เจอน้องดรามาเยอะแล้ว
พี่สิงห์แกดู เพ้อ เพ้อ  เพี้ยน เพี้ยน ดีอ่ะ  ชอบ ๆ
แถมคิดเข้าข้างตัวเองได้เย๊อะมากก   
รอคุณพ่อกุมภามาออกโรง  หวังว่าคงไม่มีแจกหมัดอีกน๊า

[a_tapha]

คึคึ คุณลุงหน้าเข้มกับคุณพ่อหน้าหวาน 

[EverGreen™]

ไม่ต้องมี"แฟน"

 แต่"ข้ามช็อต" ไปมี "อย่างอื่น" เลยอ๊ะป่าวอ่ะ คุณลุงงงงงงง

 

อยากให้กุมภ์เล่ามั่งอ่ะ จะได้รู้ว่าคุณลุงหล่อจริงป่ะ??? (ฮา...)

ปอลิง.. หนูมีนยังชื่อหนูมิอยู่นะครับ

[Seiki]

สิงหาถึงกุมภา...ทราบแล้วไม่เปลี่ยน 'ตอนที่ 4'

เพราะพ่อแม่ที่ตายไปแล้วสอนมาดี วันนี้บอสสิงหาจึงได้ทำตามคำสอนของพ่อแม่ทุกกระเบียดนิ้ว

นั่งจิบกาแฟแลดูไอ้โจ้และกุมภาปากแดงขนของเข้ามาในห้อง ไอ้โจ้มันเป็นเด็กมีมนุษสัมพันธ์ดีเว่อร์อยู่แล้ว แต่พี่สิงห์เป็นผู้ใหญ่ควรจะวางตัวขรึมให้เด็กมันเกรงใจ อีกอย่างพยายามสงบนิ่งเพื่อรักษาสมดุลของฝูงหมาในปาก มันดูไม่ค่อยคุ้มสักเท่าไหร่ถ้าลมปากที่พ่นออกมามีคำว่าตุ๊ดแล้วผลตอบรับเป็นหมัดหนักๆของหมอนั่น
มือก็เล็กดูจะบอบบางไม่สมกับผู้ชายแต่พอฮุกซ้ายเข้ามาทีนี่ต้องตั้งสมาธินับดาวเลยนะ มันเป็นดาวกระจาย(ทำเสียงให้เหมือนนาเดียช่องเก้าด้วยจะได้อารมณ์ร่วมกับพี่สิงห์มากๆ) ถ้าไม่ตั้งสติดีๆนี่นับไม่ไหว อาจจะต้องไปถามดาวเอากับป๋าเบิร์ด (เพ้อ)

ความจริงก็อยากจะมีน้ำใจเข้าไปช่วยหรอกนะ แต่ตอนมันเข้ามามันไม่เห็นต้องใช้ตัวช่วยอะไรเลยนี่ บอกว่าจะมาอยู่ มันก็มาจริงๆ แล้วมันก็ขนมาจริงอะไรจริง ขนมาจนนิติบุคคลมองหน้า จะว่าไปมันก็ดูเป็นผู้ชายระเบียบจัดเหมือนกัน แอบเห็นมันจัดข้าวของเป็นกองๆ แล้วมันจะมาอยู่กับเจ้าชายเพ่นพ่านอย่างพี่สิงห์ได้ยังไงวะ
พี่สิงห์ระเบียบจัดเฉพาะของที่ต้องใช้กับหนูมีนเท่านั้น เพราะเอาจริงๆคือข้าวของสำหรับเด็กอ่อนมีมากมายและขั้นตอนวิธีการใช้โคตรจะยุ่งยาก เลยค่อนข้างจะต้องจัดระเบียบดีๆหน่อย เกิดชงนมให้หลานผิดขึ้นมาจะยุ่ง เอาเป็นว่าที่หน้าเคาน์เตอร์เตรียมอาหารจะมีชาร์ตสำหรับชงนมและช่วงอายุที่จะต้องให้อาหารเสริมสำหรับทารกทั้งหลาย เป็นคนรุ่นใหม่ที่ทำตามตำราเป๊ะๆ

พี่สิงห์รักความสะอาดเฉพาะสิ่งที่ใกล้ตัวกับหนูมีนเท่านั้น อะไรที่เกี่ยวกับหนูมีนนี่เคร่งครัดหมด ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เหรอ
ถ้าไม่พบลูกค้า ก็จะไม่โกนหนวด เพราะขี้เกียจ

กินตรงไหนวางตรงนั้น ถ้ายัยมิมันรำคาญลูกตา มันก็เก็บเอง บ่นไปก็เสียแรงเปล่าเพราะเราแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน เสื้อผ้าถอดม้วนๆและโยนรวมกันเอาไว้ เวลาเอาเข้าเครื่องปั่นเครื่องแม่งก็ปั่นกันจนมั่วอยู่ดี ต่อให้เอากางเกงในมาสะบัดก่อนเข้าเครื่อง สุดท้ายมันก็ม้วนกันเป็นเกลียวเหมือนตอนถอดเป๊ะ

วันเวลาเปลี่ยน คนเปลี่ยน นายสิงหาก็เปลี่ยน

ห้ามคนทำความสะอาดซักเสื้อผ้าและผ้าอ้อมหนูมีนด้วยเครื่องเด็ดขาด เอาค่าจ้างไปอีกสองเท่าต้องซักมือให้เห็นกับตาเท่านั้น ไม่งั้นเดี๋ยวหนูมีนของปะป๊าสิงห์จะไม่สบายตัว ส่วนของลุงนั้นอัพทูยู เอาแค่(กู)ไม่ต้องแก้ผ้าเดินก็พอ กลัวต่อไปข้างหน้าถ้าลุงเดินโทงๆในบ้านกลัวหลานจะเข้าใจผิดคิดว่าเป็นโมบาย ถ้าหนูมีนจินตนาการกว้างไกลกว่านั้น อาจจะคิดว่าเป็นลูกตุ้มนาฬิกาโบราณได้ ทุกอย่างต้องรอบคอบรัดกุม ต้องเอาความผิดพลาดตอนเลี้ยงดูยัยมิมาปรับแก้กับหนูมีน เพราะไม่แน่ใจว่าอนาคตข้างหน้า สิงหาจะมีครอบครัวมั้ย ตั้งแต่แฟนทิ้งไปก็ขยาดกับความรักตั้งแต่นั้นมา


รักกันมาตั้งหลายปีไม่เห็นจะ love me love my baby อย่างที่ฝันเลย

“คุณ จะนั่งมองไร้น้ำใจอีกนานมั้ย”

“ไม่นานหรอก เริ่มเมื่อยประสาทตาแล้วเหมือนกัน”
ไม่ได้แก่นะแค่มองนานๆแล้วตาลาย ไอ้ตุ๊ดมันมีออร่าแปลกๆ หรือว่ามันจะเป็นดาราปลอมตัวมาเรียลลิตี้อะไรกับชีวิตพี่สิงห์หรือเปล่าวะ

“ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย”

“อะไรนะ”

“ผมกำลังบอกว่าคุณไร้น้ำใจอะ”

เอ่อ!! ปกติถ้าใครกำลังบ่นอุบอิบนินทาระยะเผาขน ถ้าคนที่ถูกนินทาได้ยินเค้าจะต้องกลบเกลื่อนไม่ยอมรับกันไม่ใช่เหรอ แล้วไอ้ที่ยืนโต้ตอบกับผมหน้าตาเฉยนั้นเรียกว่าอะไร เหมือนๆจะแอบเห็นมันเบ้ปากไม่พอใจด้วยนะนั่น

ก็ใครใช้ให้พ่อคุณขนมาเยี่ยงคาราวานช่วยน้ำท่วมขนาดนั้นละครับ ทำเหมือนนายสิงหาอยู่บนดอยห่างไกลความเจริญน้ำไฟเข้าไม่ถึงซะอย่างนั้น ไม่อยากจะเหลาให้ฟังว่าคอนโดสองชั้นห้องนี้มูลค่าเท่าไหร่ ไม่ใช่กลัวไอ้ตุ๊ดมันจะด่าว่าอวดรวยนะ แต่กลัวมันว่ามีเงินอย่างเดียวซื้อไม่ได้มากกว่า ก็ยอมรับนะว่าซื้อคอนโดเหมือนซื้อวิมานบนอากาศ ยิ่งย่านธุรกิจแล้วก็เดินทางไปไหนมาไหนสะดวกรอบเมืองขนาดนี้ เอาเป็นว่าพี่สิงห์ซื้อความสะดวกสบายก็แล้วกัน

“แล้วจะให้ผมช่วยอะไรล่ะครับ พ่อผมบอกว่าเราไม่ควรไปวุ่นวายกับของใช้ส่วนตัวของใคร มันดูไร้มารยาทผู้ดีอะครับ”

พ่อสอนมาอย่างนี้จริงๆนะ พ่อสอนให้เคารพในสิทธิของกันและกัน ไม่ว่าจะของใช้อะไรพ่อแม่หรือยัยมิไม่เคยมายุ่งวุ่นวาย ไม่มีใครแอบดูหรือแอบหยิบของใช้ส่วนตัวของใครไปใช้ แม้กระทั่งพัสดุไปรษณีย์ต่อให้วางอยู่เป็นปีๆถ้าไม่ใช่เจ้าของแกะก็ไม่มีใครแตะเหมือนกัน ข้อเสียของมันก็คือถ้าเป็นระเบิดเวลาก็ตายพร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งบ้านแค่นั้นเอง

“ของผมมีแค่นี้”

นิ้วเรียวชี้ไปที่กล่องพลาสติกใส่ของมีฝาปิดสามสี่กล่อง มองจากภายนอกส่วนหนึ่งเป็นเสื้อผ้า อีกส่วนหนึ่งเป็นหนังสือ ใช้พื้นที่วางเพียงมุมเล็กๆเท่านั้น

“ส่วนทีวีกับเครื่องเสียงพวกนั้น ผมจะให้เพื่อนยืมใช้ ผมเห็นว่าในห้องที่ผมจะเข้าไปอยู่มีแล้ว เก็บไว้รกห้องคุณเปล่าๆ”

แลดูไอ้ปากแดงนี่ก็รอบคอบและละเอียดดีนะครับ อย่างน้อยมันเข้าห้องผมสองครั้งในวันเดียวกันมันก็ยังสังเกตว่าห้องผมขาดเหลืออะไรบ้าง อะไรที่มีแล้วมันก็ไม่เอาเข้ามาให้เสียดีไซน์สถาปนิก จะว่าไปข้าวของเครื่องใช้มันก็นิดเดียวเองนะ ไม่ค่อยมีของกระจุกกระจิกเหมือนยัยมิที่ตอนสลับห้องกันใช้ แค่ของกระจุกกระจิกของมันคนเดียวผมขนกันเหงื่อโทรมกายอะ ระยะทางแค่สี่ห้าก้าวไม่ขาดไม่เกินแต่หลายๆรอบเข้านี่ผมลิ้นห้อยเลยนะ

ผู้หญิงเป็นเพศที่มีเสื้อผ้าเยอะมากและมีความสามารถในการใส่วันละหลายๆชุดอย่างน่าแปลกใจ ไม่นับเครื่องสำอางค์ที่มันขนมาแทบจะทุกยี่ห้อที่มีขายในห้าง ผมเห็นบลัชออนมันมีเป็นร้อย ทั้งๆที่มีแก้มแค่สองแก้ม แล้วก็ไม่เคยเห็นมันใช้หลายๆสีทาพร้อมกันสักทีนะ ลิปติกนี่อีกอย่าง ยัยมิมันมีไม่ซ้ำสีีเป็นคอลเลคชั่น บางวันออกจากห้องมานี่แอบตกใจนึกว่าตัวเองเลี้ยงน้องให้อดๆอยากๆจนต้องแดกเลือดไก่สด ถึงไอ้ตุ๊ดมันจะดูเกลี้ยงเกลากว่าผู้ชายทั่วไปและดูสะอาดสะอ้านเกินกว่าผมไปมาก อย่างน้อยมันต้องไม่ขี้เกียจโกนหนวดเหมือนผมแน่ๆ เพราะหน้ามันใสจนแทบจะมองไม่เห็นรอยเขียวครึ้มของหนวดเคราเหมือนผม แต่มันก็มีของน้อยอย่างเหมือนผู้ชายทั่วไปละนะ ยังไม่เห็นของประทินผิวมันเลยสักอย่าง ไม่อยากจะเชื่อว่ามันหน้าตาดีโดยไม่ผ่านการบำรุง

“ผมจะเอาของไปเก็บก่อนนะ ขอบคุณพี่โจ้มากนะครับที่มีน้ำใจ ผมใช้เวลาไม่นานหรอกแล้วจะมารับช่วงต่อเลี้ยงลูก เผื่อคุณมีธุระอะไรจะได้ไปทำ”

ไอ้เดือนที่สองของปีนี่มันมีความสามารถจริงๆนะ อย่างน้อยมันก็สามารถขอบใจไอ้โจ้ภายใต้การหลอกด่าผมไปด้วยอย่างหน้าตาย ที่ร้ายไปกว่านั้น มันดันมีมารยาทของผู้อาศัยช่วยผมรับช่วงต่อดูแลหลานเพื่อให้ผมได้ไปทำอะไรๆส่วนตัวของผมบ้าง นับว่าเป็นผู้ชายที่ไม่เลวเท่าไหร่
แต่....ของส่วนตัวที่มันชี้ี้ให้ผมดูนี่มันน้อยนิดเท่าไข่มดตัวหนึ่งเองอะ แล้วไอ้ที่มันกองอยู่กลางห้องกองเท่าไข่ไดโนเสาร์นี่มันของใครไม่ทราบวะครับ

“เดี๋ยว”

“นั่นอะไร”

ผมไม่ได้แค่ชี้ไปที่กองมหึมานั่นอย่างเดียวนะ ผมควงนิ้วให้มันเห็นจะจะเลยว่ากองใหญ่แค่ไหน แล้วกินพื้นที่ห้องรับแขกของผมไปเท่าไหร่ กองเสื้อมันสูงจนมองไม่เห็นพนักพิงโซฟาเลยอ่ะคิดดู

“เสื้อผ้า”

ผมรู้แล้วเว้ย...แต่ไม่กล้าโวยวายเสียงดังมากเดี๋ยวหลานตกใจ ผมคงไม่ปัญญาอ่อนมองเห็นเป็นรถคูโบต้าหรอกมั้ง แม่งกองซะให้อารมณ์เป็นเสื้อผ้ามือสองที่เหมามาจากโรงเกลือซะขนาดนั้น ผมอาจจะบรรยายเวอร์ไป คือทุกตัวมันก็ดูใหม่นะ หลายๆตัวยังมีป้ายแขวนติดไว้อยู่เลย แต่อารมณ์ผมตอนนี้อยากระบายความอึดอัดใจ ถีบหัวส่งน้องสาวไปเผชิญโลกอันโหดร้ายได้ คิดว่าจะอยู่กันสองลุงหลานอย่างสบายใจ ที่ไหนได้เหมือนผมกำลังจะมีลูกชายอีกคนหนึ่งเลยว่ะ แถมเป็นคุณหนูบรรดาศักดิ์ด้วยนะ แม่งทำห่าอะไรไม่เป็นสักอย่าง แต่ดูระเบียดจัด จัดแต่ว่าสั่งเอาแต่ใจน่ะ


มรสุมร้ายพัดเข้าชีวิตยิ่งกว่าตอนยัยมิท้องอีกนะ!!

“แล้วนั่นล่ะ”

ผมแกล้งมองเมินกองภูเขาลูกเล็กๆลูกนั้นมาเป็นกล่องพลาสติกแบบเดียวกันกับที่ใส่ของใช้ไม่กี่กล่องที่ไอ้ปากแดงมันชี้ให้ดูก่อนหน้านั้นนั่นแหละ แต่ต่างกันตรงที่ไม่ได้มีทั้งเสื้อผ้าทั้งหนังสือหรือของใช้อื่นๆ แต่มันเป็นหนังสือล้วนๆ

ถึงบุคลิกไอ้หล่อใสมันจะไม่ได้เกเรอะไรออกจะเรียบร้อย(และปากร้าย)แต่มันก็ไม่ได้มีส่วนไหนที่ดูเหมือนเด็กคงแก่เรียนนั่งหน้าห้องเลยเหมือนกัน ผมว่าถ้ามันมาเจอกันยัยมิในปาร์ตี้แล้วขยี้กันจนมีหนูมีนได้ มันก็ต้องมีมุมร้ายมุมเปรี้ยวอยู่บ้างละนะ ผมเชื่อว่าน้ำเมาเปลี่ยนนิสัยคนได้ ส่วนยาไอซ์โมดิฟายคนให้เป็นซาตานหรือไม่ก็นายพรานล่าเนื้อ คือมันเกิดจากปัจจัยภายนอกไม่ใช่สันดานอะ

“นั่นคือหนังสือ”

แหม....ก็ยังไม่มีประโยคไหนที่บอกไอ้หน้าใสว่าเป็นขบวนรถไฟกรุงเทพ-สุไหงโกลกเลยนะ แม่งจะบอกในสิ่งที่เค้ารู้อยู่แล้วทำไม ถ้าไม่ใช่มันจะกวนตีนผม

ถ้าเป็นละครช่องมากสีแล้วไอ้หมอนี่คือนางเอกนะ ผมว่าผมคงเป็นพระเอกที่ถูกนางเอกยั่วโมโหแล้วผมอารมณ์ขึ้นหน้ามืดตามัวกระชากเธอมาบดจูบให้หายโกรธแน่ๆ

แต่ไอ้หมอนี่เป็นผู้ชาย ถึงจะยอมรับว่าปากแดงใสนี่เป็นสีแดงที่เกิดจากธรรมชาติของคนผิวขาวสุขภาพดีก็เถอะ แต่มันก็เป็นผู้ชาย ผมโกรธแค่ไหนแต่ผมก็ระบายเหมือนพระเอกในละครไม่ได้ (ถ้าผมไม่เมาหรือหน้ามืดจนเบลอละก็นะ ผมมั่นใจว่าทำไม่ได้แน่ๆ)

เอาจริงๆถ้าผมไม่ดูดบุหรี่ผมก็ปากแดงแบบไอ้หมอนี่แหละ แต่ผมดูดมาตั้งแต่อายุ 17 เพิ่งมาหักดิบเลิกตอนที่รู้ว่าจะมีหนูมีนนี่เอง ปากเลยคล้ำสนิทจะแดงขึ้นมาบ้างก็ตอนโดนตุ๊ดต่อยปากนั่นแหละ ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่อยากจะนึกถึงสักเท่าไหร่

“ก็คือจะบอกว่าของพวกนี้ นายไม่ใช้แล้วใช่มั้ย แล้วจะให้นิติขนขึ้นมาทำไมละคุณ ไม่ทิ้งๆไปล่ะ”

“คุณจะบ้าเหรอ เสื้อผ้านั่นผมซื้อให้หนูมีน”


เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดเข้!!!!


ตกลงไอ้กองน้องๆจากภูเขานั่นเป็นของหลานสาวผมหรอกเรอะ แล้วเยอะขนาดนั้นมันกะซื้อให้ลูกมันใส่ยันแต่งงานเลยมั้ย ผมว่าผมเห่อหลานจนแม่มันยังแอบแขวะว่าผมเยอะแล้วนะ ผมยังเทียบไม่ติดฝุ่นคนที่บอกว่าเป็นพ่อของหลานเลย

“ส่วนหนังสือพวกนั้น”

สิงหามึงพยุงลมหายใจรวยรินมึงเอาไว้ก่อน ยาดมอยู่ไกลมึงค่อยไปหยิบใช้ทีเดียว อย่าให้โลกรู้ตอนนี้ว่ามึงไม่ได้สามสิบยังแจ๋วอีกแล้ว มึงต้องถึกบึกบึนและแมนให้สมกับที่สาวๆมองเหลียวหลังให้ได้


ฮึดดดดดดดดดดดด!!! สูดลมหายใจมาเก็บตุนเอาไว้จนเต็มปอด ไอ้โจ้เงียบยังกะเห็นหมีแล้วแกล้งทำเป็นตาย ผมว่ามันต้องแอบเก็บข้อมูลไปนินทาผมให้บัญชีฟังแน่ๆ อย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าที่มันอยู่ดีมีสุขใกล้เคียงพระราชาในออฟฟิตไม่ใช่เพราะมันเป็นดีไซเนอร์มือขวา แต่เพราะมันขายข่าวเจ้านายให้สาวในออฟฟิตฟังนั่นแหละ ขานั้นก็ชื่นชมผมประหนึ่งบี้เดอะสตาร์ นอกจากจะเป็นลูกน้องแล้วยังแต่งตั้งตัวเองเป็นแฟนคลับผมด้วยอีกอย่าง แค่ผมยิ้มทักทายเดือนนั้นเธอคิดเงินไม่พลาดเลยสักบาท หายไปห้าสิบสตางค์ยังนั่งหาจนได้ว่าหายไปไหน เรียกว่าเงินบริษัทผมไม่มีวันรั่วไหลแน่ๆ เป็นฝ่ายบัญชีและฝ่ายบุคคลที่ทำงานคุ้มค่าจ้างมากๆ

“คุณเป็นอะไร”

“เป็นสถาปนิก”

“เปล่า ผมหมายความว่าคุณหลับตาแล้วสูดลมหายใจทำไม”

“อ๋อ ผมเป็นภูมิแพ้ หายใจไม่สะดวก สงสัยในเสื้อผ้ามีไรฝุ่น”

ก็ตอแหลไปเรื่อยๆเหมือนตอนวัยรุ่นที่ต้องสับรางรถไฟตอนที่มันใกล้จะชนกันอะ ให้ความรู้สึกว่าอะดีนาลีนกำลังพุ่งแล้วก็ไหลวนอยู่ในตัวจนร้อน

“หนังสือนั่นเป็นคู่มือเลี้ยงเด็กที่ผมซื้อไว้อ่านตอนที่รู้ว่ามีมี่ท้อง ระหว่างที่ผมตามหาว่าลูกผมอยู่ไหน ผมก็อ่านมาเรื่อยๆอะ”

อ่านเป็นตั้งๆสองสามกล่องนั่นอะนะ มึงไม่อ่านแล้วต้มกินไปเลยล่ะ เยอะขนาดนั้นแม่งกวนเก็บไว้เหมือนมะม่วงเหมือนสับปะรดเลยก็ได้นะ จะได้เก็บไว้กินนานๆ ข้อมูลแน่นซะขนาดนี้ถ้าผมปฎิเสธไม่ให้มันช่วยเลี้ยงหลาน ผมคงเป็นผู้ชายที่ใจดำที่สุดในประเทศไทยแน่ๆ

“โจ้ มึงพักงานหมู่บ้านนั้นไว้ก่อนนะ พรุ่งนี้มาเอาสเก็ตชั้นวางหนังสือกับตู้เสื้อผ้าหนูมีนไปทำก่อน แล้วหาช่างมารอไว้เลย กูจะรีบทำก่อนที่ไรฝุ่นจะเอาเสื้อผ้าหลานกูมาสร้างบ้าน”

ผมจะด่าอะไรได้ ในเมื่อข้าวของทั้งหลายทั้งปวงนั้นล้วนแล้วแต่เป็นของหลานรักตัวน้อย นี่ขนาดจุดกำเนิดมาจากความพลาดพลั้งรักสนุกของหนุ่มสาว แต่กลับได้รับความรักหมาศาลขนาดนี้ พอรู้ว่าของส่วนใหญ่เป็นของหนูมีนหลานรัก มันทำให้ผมได้สังเกตว่าอีกหลายกล่องที่กุมภายังไม่อธิบายล้วนแล้วแต่เป็นข้าวของเครื่องใช้สำหรับเด็กอ่อนทั้งนั้น

“ไอ้โจ้ มึงช่วยขนไปเก็บไว้ในห้องแต่งตัวพี่ก่อนนะ แล้วค่อยว่ากันอีกทีว่าจะยังไง”

ง่ายๆคือกำลังมึนตรึบ!! คิดอะไรไม่ออกนั่นเอง

“แล้วตกลงจะกินอะไรดีเย็นนี้” คิดอะไรไม่ออกก็เฉไฉเปลี่ยนเรื่องมันซะดื้อๆเลย ง่ายดี

“อะไรก็ได้”

คำตอบดันง่ายกว่าซะอย่างนั้น เท่ากับว่าผมต้องรับผิดชอบเมนูอาหารเย็นทันที ไม่รู้หรือไงว่ากินอะไรดีในแต่ละมื้ออาหารเป็นปัญหาโลกแตกปัญหาหนึ่งของคนไทยเลยนะ ฮึ่ย!!

“ลองชิมอาหารเสริมหนูมีนแล้วกัน ผมเริ่มหัดทำตั้งแต่เนิ่นๆ”

[Seiki]

ตามตำราบอกว่าเด็กควรจะได้รับอาหารเสริมตอนอายุ 6 เดือนเป็นต้นไป แต่ผมไม่ใช่พ่อครัวหัวป่าก์ ว่ากันง่ายๆเราใช้บริการอาหารนอกบ้านและอาหารตามสั่งมาตลอด ถ้าไม่ใช่เพราะยัยมิจะมีลูก ผมไม่คิดจะชายตาแลครัวเลย คือมีครัวเพราะคอนโดเค้าทำให้อยู่แล้ว จริงๆมันเป็นแค่แพนทรี แต่ผมมาตกแต่งเพิ่มเพราะมีหนูมีนนี่แหละ แล้วอาหารที่ผมเริ่มทำก็เป็นอาหารเสริมสำหรับเด็กที่อ่านในหนังสือ แต่ทำเองก็ไม่เคยกล้าชิมเอง มีไอ้ปากแดงนี่ก็ดีนะ ผมจะได้ให้มันนี่แหละชิมอาหารเสริมของหลาน มันเสนอตัวเข้ามาช่วยเองเลยนะเนี่ย ต้องสนองคุณมันสักนิด มันจะได้รู้สึกดีที่ได้มีส่วนร่วม

“อืม ได้”
มันเล่นด้วยอย่างน่าอัศจรรย์ใจ จะมีใครสักกี่คนวะที่จะยอมกินอาหารเสริมเด็กที่เละๆไม่ต่างจากของเสียที่เด็กขับออกมาขนาดนั้น ผมไม่ขยะแขยงอึหรืออ๊อกของหนูมีนนะ แต่ก็ไม่กล้าชิมอาหารเสริมหลานที่ตัวเองหัดทำเหมือนกัน

“เจ้านายครับ ผมกลับไปออฟฟิตก่อนนะครับ ต้องไปเคลียร์งานก่อน”

“ไม่อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนเหรอ มันใกล้จะเลิกงานแล้วนะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมให้พี่นิดสั่งข้าวเย็นให้แล้ว”

“ปีใหม่เอาโบนัสเท่าไหร่ดีวะ อยากจะให้มึงสัก 12 เดือนเหมือนกันนะ แต่กลัวจะออกนอกหน้าพวก ป.ต.ท.ว่ะ”

“ไม่ไล่ผมออกก็พอครับ เงินเดือนไม่ต้องขึ้นก็ได้”

แหม...พอแบบนี้มันรักหน้าที่การงานขึ้นมาทันทีนะ ก่อนหน้านี้ยังกุลีกุจอช่วยกุมภาขนนู่นขนนี่อยู่เลย พอชวนกินข้าวเย็นตอบแทนน้ำใจเท่านั้น เปิดตูดแน่บเชียว ผมเป็นเจ้านายที่ไม่ซีเรียสว่าลูกน้องจะทำงานให้เต็มเวลามั้ย แอบเล่นเน็ตในเวลางานหรือเปล่า ผมถือว่าคนไม่ใช่หุ่นยนต์และงานของผมนอกจากความถูกต้องแล้วยังต้องใช้ความคิดสร้างสรรผลงาน เพราะฉะนั้นผมเลยปล่อยให้ลูกน้องทำงานกันตามสบาย เพียงแต่รับปากผมไว้ว่าจะเสร็จเมื่อไหร่ก็ต้องเสร็จตามเวลา ลูกน้องที่มีอยู่ก็เป็นลูกน้องที่ดี ผมให้เข้าออฟฟิตสิบโมงเช้าถึงหกโมงเย็น  แต่ส่วนใหญ่ถ้าใครมาสายเค้าจะรับผิดชอบตัวเองด้วยการทำงานให้ครบแปดชั่วโมง อันนี้ผมไม่ได้ตั้งกฎไว้แต่เค้าอยู่ของเค้าเอง

เราสามคนช่วยกันขนของขึ้นไปเก็บในห้องแต่งตัวของผมชั่วคราว ส่วนหนังสือนั้นรื้อออกมาเก็บกองซ้อนกันอยู่ในห้องทำงานชั้นล่างเพื่อจะได้เอากล่องไปใส่เสื้อผ้าหนูมีนเอาไว้ก่อนที่ผมจะสั่งทำตู้เสื้อผ้าใหม่ พอเสร็จแล้วผมปลีกตัวลงมาเตรียมอาหารเย็นสำหรับตัวเองและผู้ร่วมชายคาคนใหม่ ไม่ลืมเตรียมนมไว้ให้หลานสาวสุดที่รักเป็นอย่างแรก ชงนมด้วยน้ำร้อนจัดแล้วแช่ขวดเอาไว้ในน้ำอุณหภูมิห้อง กว่านมจะอุณหภูมิปกติก็เป็นเวลาดื่มของหนูมีนพอดี แล้วต้มข้าวเอาไว้สำหรับซ้อมทำอาหารเสริมและเป็นมือเย็นไปด้วยในตัว พอข้าวแตกเม็ดดีแล้วก็ตักแบ่งมาบดกับไข่ต้มให้เละแล้วปรุงรสอ่อนๆตามตำรา แรกๆให้เริ่มจากข้าวต้มกับไข่แดงก่อน ถ้าเด็กคุ้นเคยดีแล้วค่อยเพิ่มผักรสหวานต้มสุกและบดเหลวลงไป ผมเองเป็นคุณพ่อมือใหม่ก็ต้องเริ่มหัดไปจากเบสิคเหมือนกัน แค่นี้ก็กินเวลาไปเป็นชั่วโมงแล้ว แค่อาหารง่ายๆนี่แหละ แต่มันยากมากสำหรับคนที่ไม่เคยจับอะไรอย่างผม

ไอ้หล่อหน้าใสเดินลงบันไดมาด้วยชุดอยู่บ้านง่ายๆ เป็นกางเกงบอลขาสั้นสีน้ำเงินกับเสื้อยืดแขนสั้นสีขาว ผ้านิ้มพริ้วแลดูใส่สบาย หน้าตาสดชื่นคงเพราะได้อาบน้ำจนตัวเย็นสบายแล้ว ห้องชุดห้องนี้มีสองห้องนอนก็จริงแต่มีสามห้องน้ำ ในห้องนอนมีห้องน้ำส่วนตัวทุกห้อง ส่วนอีกห้องเป็นห้องน้ำทั่วไปที่อยู่ชั้นล่าง ผมตัดสินใจซื้อที่นี่แม้จะราคาสูงลิบลิ่วก็เพราะสิ่งนี้ ถึงเราจะเป็นพี่น้องคลานตามออกมาแต่เพราะคนละเพศกัน ยิ่งยัยมิเป็นผู้หญิงด้วยแล้วคงจะต้องการความเป็นส่วนตัวแน่ๆ ถ้าเป็นห้องน้ำที่ใช้ร่วมกันอาจจะไม่สะดวกเท่าไหร่ โดยเฉพาะทางเดินของห้องนอนนั้นมองทะลุลงมาข้างล่าง ถ้ามีแขกก็จะไม่สะดวกสำหรับทำธุระส่วนตัวและมันก็อำนวยความสะดวกมาถึงสมาชิกใหม่หมาดๆนี้ด้วย

“คุณทำอะไรกินเหรอ”
เค้าถามโดยไม่มองหน้าผม โต๊ะกินข้าวน่าสนใจกว่าหน้ามันเยิ้มของผมมากมาย ดูจากท่าทางกระตือรือร้นที่เปิดฝาชามดูแล้วบอกได้

“ข้าวต้มกับไข่บดเหรอ”

ท่าทางเป็นธรรมชาติเหมือนอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะเป็นอาหารปกติสำหรับผู้ใหญ่ บุคลิกดูไม่น่าจะเป็นคนกินง่ายเล้ยยยย น่าจะเป็นคนเลือกมากเสียด้วยซ้ำ แต่แปลก กุมภากลับมองข้าวเละๆที่บดรวมกันกับไข่ต้มที่มีสีกอปปี้มาจากอึหนูมีนเหมือนเป็นอาหารที่น่าทานหนักหนา ผมปิดฝาไว้ไม่ใช่เพราะกลัวไม่ถูกสุขลักษณะนะ แต่ผมมองเองยังผะอืดผะอมเลย

ไอ้หล่อปากแดงมันชื่นชมข้าวเย็นจนสมใจแล้วก็ปิดฝาไว้เหมือนเดิม ก่อนจะควานไปหยิบอะไรขยุกขยิกที่กระเป๋าหลัง เล่นเอาซะอยากรู้เลยลืมกวนตีนพ่อหนูมีนก่อนมื้ออาหารซะอย่างนั้น


สิ่งที่กุมภาหยิบขึ้นมาวางบนโต๊ะกินข้าวเป็นสมุดบัญชีและบัตรเอทีเอ็มของธนาคารแห่งหนึ่ง จากที่ผมแค่สนใจท่าทีของเขาแปรเปลี่ยนเป็นแปลกใจเข้ามาแทนที่


“สมุดบัญชีอันนี้ที่บ้านผมจะเอาเงินเข้าไว้เป็นเงินสำรองเผื่อฉุกเฉินไม่มีเอทีเอ็มนะ แม่เค้าอยากให้ผมใช้เท่าที่จำเป็นจริงๆ ผมไม่เคยไปอัพสมุดเลยว่ามีเท่าไหร่แต่น่าจะเยอะอยู่เหมือนกัน ส่วนนี่เป็นเอทีเอ็มที่แม่ผมจะโอนเงินรายเดือนมาให้ใช้ ผมให้คุณเก็บไว้ เอาเป็นว่าถ้าผมจะใช้เงินผมจะเบิกจากคุณนะ ครึ่งหนึ่งคุณตัดเก็บเป็นของหนูมีนได้เลย ผมจะใช้ครึ่งที่เหลือถ้าผมใช้ไม่หมดก็ยกให้เป็นของหนูมีนไป”


คุณรู้มั้ย?? ความคิดของผู้ชายคนนี้ทำให้ผมอึ้ง ผมก็เหมือนคนทั่วไปที่คิดเอาไว้ก่อนวาเด็กสมัยนี้นั้นรักสนุกเพียงอย่างเดียวแต่ขาดความรับผิดชอบ อย่างที่เห็นข่าวทำแท้งในทีวีบ่อยไป ส่วนใหญ่เป็นเพราะผู้ชายไม่รับผิดชอบกันทั้งนั้น ตอนที่สนุกนั้นร่วมมือร่วมใจกันทำเสียงดังลั่นห้องเชียวมึง แต่พอท้องขึ้นมากลับเป็นภาระของผู้หญิงที่จะต้องตัดสินใจว่าจะเอายังไงต่อไป ในจำนวนผู้หญิงที่ตัดสินใจทำแท้งส่วนหนึ่งเป็นเพราะไม่กล้ากลับไปสู้หน้ากับครอบครัว ทั้งๆที่ความจริงแล้วถ้าตัดสินใจกลับไปอาจจะไม่ต้องทำลายลูกตัวเองก็ได้ แน่นอนว่าพ่อกับแม่ต้องโกรธและเสียใจ แต่คงไม่มีพ่อกับแม่คนไหนที่สนับสนุนให้ลูกทำลายเลื้อดเนื้อเชื้อไขของตัวเองแน่ๆ ถ้าท้องนั้นไม่ได้มาจากถูกข่มขืนของพวกโจรใจทรามที่ไม่รู้ว่าเด็กที่เกิดมาจะมาพร้อมโรคหรือเปล่าละก็นะ ร้อยทั้งร้อยเค้าต้องให้เก็บลูกไว้แน่ๆ



ถ้าคุณไม่ให้เค้าลืมตาขึ้นมา คุณจะไม่มีวันรู้เลยว่าหนึ่งชีวิตมีความหมายแค่ไหน


หนูมีนทำให้ผมคิดจะวางรากฐานของอนาคตให้มั่นคงมากขึ้น ลำพังแค่ผมกับยัยมิเท่าที่มีอยู่มันก็เพียงพอให้เราสองพี่น้องใช้ชีวิตสบายๆ แต่พอมีหนูมีนขึ้นมา ความรู้สึกจะบอกเองเลยว่าถ้ามีมากกว่านี้อนาคตหนูมีนก็จะเริ่มต้นด้วยฐานรากที่มั่นคง ผมอยากจะให้หนูมีนก่อร่างสร้างเนื้อด้วยตัวเองแต่มีลุงอย่างผมวางรากฐานให้ ผมคิดว่ามันเป็นความรู้สึกที่คนมีลูกทุกคนมีนะ แล้วพอมาเจอกุมภาทำแบบนี้ มันทำให้ผมเข้าใจความหมายของคำว่าพ่อแม่และความรับผิดชอบขึ้นมาแบบเหนือความคาดหมาย

เด็กในวัยนี้ส่วนใหญ่จะนึกถึงความสุขของตัวเองเป็นอย่างแรก ความสนุกที่ได้อยู่กับเพื่อน เที่ยวและจับจ่ายหาความสุขใส่ตัวให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เหมือนทิ้งท้ายเพื่อก้าวย่างที่จะเป็นผู้ใหญ่ ยัยมิเองถึงมันจะใช้เงินเยอะเท่าเดิมและชอปปิ้งบ้าระห่ำไม่ต่างอะไรกับตอนไม่มีหนูมีน แต่ของที่มันซื้อมาไม่ใช่ของตัวเองอีกต่อไปแล้ว ข้าวของที่มันซื้อมาส่วนใหญ่เป็นของลูก เริ่มมองหาสิ่งที่ดีให้ลูกแทนที่จะดูว่าตอนนี้แฟชั่นอะไรกำลังจะมา เค้าฮิตกระเป๋าอะไร รองเท้าแบบไหนที่กำลังอินในปีนี้ สองคนนี้ทำให้ผมรู้สึกว่าลูกทำให้คนเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี

“นายเก็บไว้ใช้ในการเรียนเถอะ หนูมีนตัวเล็กแค่นี้ชั้นเลี้ยงของชั้นได้ ไว้ถ้านายอยากจะมีส่วนร่วมก็รีบเรียนให้จบ มีงานทำแล้วค่อยเอามาให้ก็ยังไม่สาย ตอนนั้นหนูมีนคงใกล้จะเข้าอนุบาลพอดี”


แปลกมั้ย!! ไอ้้หมอนี่เข้ามาร่วมชายคากับผมวันแรก แต่ผมกลับมองไปไกลถึงหนูมีนเข้าเรียนอนุบาลแล้ว มึงมันไหลตามน้ำเหมือนเวปโลกสวยเลยสิงหา มึงมันบ้าไปแล้ว

“คุณเก็บไว้เถอะ เผื่อมันจะช่วยแบ่งเบาภาระคุณไปได้ มีมี่ไปเรียนเมืองนอกคุณคงจะต้องใช้เงินเยอะมาก ผมอยากจะช่วยในสิ่งที่ผมคิดว่าพอจะช่วยได้”

แววตาแน่วแน่ที่เค้ามองสบมา มันเหมือนแรงผลักดันมหาศาลที่ทำให้ผมต้องคว้าสมุดบัญชีและเอทีเอ็มใบนั้นมาเก็บเอาไว้ ผมตั้งใจเอาไว้ว่าถ้าเค้าจะอยู่ดูหนูมีนโตไปด้วยกัน วันที่เค้ารับผิดชอบตัวเองโดยไม่ต้องยื่นมือขอเงินพ่อแม่ได้ ผมจะเอาให้เค้าดูว่าเพราะหนูมีน มันทำให้เค้าเก็บเงินได้ขนาดไหน บางทีถ้าไม่มีหนูมีนเกิดขึ้นมาบนโลกนี้ เงินส่วนนี้อาจจะละลายไปกับเรื่องไร้สาระก็เป็นได้

“นี่เหรออาหารเสริมหนูมีน”

“อืม ลองชิมดูสิ”

“ได้”

คนที่เดินมาเคาะประตูห้องแล้วแนะนำผมว่าเป็น ‘พ่อ’ ของหนูมีนนั้นท่าทางไร้เดียงสาไม่ต่างอะไรกับวัยรุ่นทั่วไป พอผมบอกให้เค้าลองชิมข้าวที่ผมเตรียมไว้ให้ดู เค้าก็เลื่อนเก้าอี้แล้วนั่งลงเตรียมพร้อมที่จะทานเต็มที่ ผมไม่ได้เห็นภาพคนที่สูดกลิ่นอาหารแล้วหลับตาพริ้มก่อนจะลงมือตักข้าวเข้าปากนานแล้ว จำได้ว่าเมื่อก่อนตัวเองก็เคยทำ รู้สึกว่ากลิ่นของอาหารจะเป็นตัวบอกให้รู้ว่าอาหารจานนั้นอร่อยแค่ไหน กลิ่นของมันเป็นสิ่งที่ทำให้เจริญอาหาร

สองแก้มที่เคี้ยวอาหารเหลวตุ้ยๆแล้วกลอกตาไปมานั้นทำเอาผมแทบลืมหายใจเพราะลุ้น ลุ้นว่าคนตรงหน้าจะกลืนลงคอไปหรือพ่นใส่หน้าผมกันแน่ อาหารที่เละเหลวจนแทบที่จะไหลทันทีที่เข้าไปในปาก แต่นายกุมภากลับเคี้ยวเหมือนเป็นอาหารย่อยยากอย่างไรอย่างนั้น

ผมเกร็งไปหมดทั้งท้องน้อย ก่อนจะโล่งใจเมื่อเขากลืนลงคอไปพร้อมกับช้อนคำที่สอง เพิ่งจะนึกได้ว่าตัวเองยืนขาแข็งเพราะมัวแต่ลุ้น พอทิ้งตัวลงนั้นคนตรงหน้ามองมาเหมือนจะถาม แต่ผมเร็วกว่า ผมชิงถามมันก่อน

“เป็นไงบ้าง”

“ก็พอกินได้”
พอกินได้ของมันคือพร่องไปกว่าครึ่งชามแล้ว ถ้าอร่อยนี่มันคงยกซดเลยมั้ง

“ไม่แย่เหรอ”

“ไม่ๆ มันก็กินง่ายๆดี”
มึงอย่าเรียกว่ากินง่ายเลยดีกว่ามั้ย แบบนี้น่าจะเรียกว่ากินไม่เลือกมากกว่านะ มันก็ง่ายเกินไป

“ทานให้อิ่มนะ ไม่ต้องเกรงใจ”
จริงๆอยากบอกว่ามึงกินให้หมดเลยก็ได้ ถ้าไม่พอพี่สิงห์ยินดีบดใหม่ให้ แต่ถ้าขี้แตกนี่ตัวใครตัวมันนะเว้ย

“คุณไม่ลองชิมดูหน่อยเหรอ”

“เอ่อ............”

“ลองดูสิ ผมป้อนก็ได้”

แม่งไม่ได้พูดเล่นนะ มันยกช้อนมาจ่อที่ริมฝีปากผมจริงๆ แววตาประหนึ่งปอมปอมเชียร์ให้ผมกระโดดต่อตัวขึ้นไปเป็นยอดอะ ตาโตแก้มป่อง ฉีกยิ้มเป็นแรงใจสนับสนุนอีกต่างหาก


มึงครับ มึงจะรู้มั้ยว่าพี่สิงห์ลำบากใจขนาดไหน แล้วกูจะหาวิธีปฎิเสธยังไงดีเนี่ย....จะบอกว่ากำลังลดความอ้วนก็ดูจะตอแหลเกินไป ก็เห็นกับตาว่าไอ้กุมภามันกินข้าวไม่ได้กินหญ้า แต่พี่สิงห์ก็ลำบากใจจริงๆนะ



๐ สวัสดีค่ะ พอเขียนเรื่องไร้สาระ มันปั่นออกมาไวเนอะ 

๐ ส่วนเรื่องที่ตั้งหม้อเอาไว้ ได้แค่ไหนก็แค่นั้น  แต่เดี๋ยวจะรีบปั่นให้นะคะ

๐ ขอบคุณทุกคนที่ชอบเรื่องนี้และยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ทุกคนค่ะ

๐ เจอกันที่เด็กป๋าต่อนะคะ

๐ TRomance 

[hahn]

รักลูกผูกพันล่ะงานเนี๊ยะ

[roseen]

 :กอด1:น่ารักว่ะไอ้คู่นี้

ค่อยเป็นค่อยไป

[kinjikung]

ฮ่า ฮ่า เป็นไงหล่ะลุงสิงห์เจอพ่อหนูมีันเข้าไป
 

[kazhiki]

ตกลงมันอร่อยจริงๆรึเปล่าเนี้ยยยย

[Sornpattra]

น่ารัก นะ พี่สิงห์