“ นายเป็นไรน่ะ หน้าบูดเชียว” เดี่ยวย้อยกลับอีกครั้งร้องถามแล้วนั่งลงข้างๆ นี่ ถ้าบอกมันไปว่าเพราะมันนี้มันจะเชื่อไหมวะ เก่งคิด
“ เปล่า ไม่มีไรหรอก ร้อนน่ะ “ จริงๆ เซ็เอ็งแหละ ! เก่งคิด แต่ไม่กล้าพูด
“งั้นรอแป๊บนึง เดี๋ยวเอาผ้าเย็นมาให้ “ เดี่ยวพูดพร้อมวิ่งออกไป
“ เฮ้ย ไม่ต้อ..ง โอย ไม่ได้ฟังกันเลย” เก่งมองตามจิตใจว้าวุ่น
“ มาแล้ว คับ “ เสียงเดี่ยวดังขึ้นมาจากข้างหลัง เก่งเงยหน้าขึ้นมอง คนตัวสูงหน้าขาวก้มลงมอง
“ ขอบใจ นะ“ เก่งเอื้อมมือรับ แต่ๆเดี่ยวไม่ยอมให้ พลางแกะผ้าเย็นแล้วซับหน้าเขา เก่งชะงัก
“ นายทำไรน่ะ
“ เก่งงงกับสิ่งที่ได้รับ
“ โวยวายทำไมแค่เช็คหน้าให้เนี้ยนะ“ เดี่ยวยิ้มกริ่มพลางเช็คหน้าต่อ
“ เอามานี่เราเช็ดเองได้ “ เก่งเอื้อมมือคว้า แต่เดี่ยวเบี่ยงมือหนีเหมือนเล่นกะแมว
“ เออ นายอยู่นิ่งได้ไม๊ แค่เช็ดให้เนี้ยทำไมต้องวุ่นวาย ” เดี่ยวบ่นเมื่อจับหัวเก่งไว้ไม่ให้ขยับแล้วซับหน้าอย่างทะนุถนอม
“เดี่ยวถ้านายทำอย่างนี้ส้มจะเสียใจ ส้มเป็นเพื่อนเรา เราไม่อยากให้เพื่อนเจ็บ ” เก่งเสียงเข้มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เดี่ยวหยุดนิ่งก้มหน้าต่ำลงมา
“นายน่ะหัดห่วงตัวเองซะมั่งนะ ทำตัวเป็นพ่อพระอยู่ได้ นี่มันตัวเรา เราอยากทำอะไร เราก็จะทำอย่างนั้น นายห้ามเราไม่ได้หรอก
“ เดี่ยวย้ำชัด
“ แต่นายกำลังทำให้คนอื่นเดือดร้อน” เก่งไม่ยอมแพ้ร้องทวง เอาเรื่อง
“ ถ้านายยังไม่เงียบอีกเราจะเอาปากเราอุดปากนายที่นี่ ตรงนี้”
สีหน้าของอีกฝ่ายดูเอาจริงเอาจัง จนเก่งต้องนิ่งแต่ตายังคงจ้องเขม็งด้วยใจที่เต้นรัว
“ นี่เดี่ยวทำไรอยู่น่ะ “ เสียงส้มลอยมา เก่งดีดตัวออกห่างจากเดี่ยว รู้สึกได้ว่าแวบนึงในสายตาของส้มจะมีความไม่พอใจเกิดขึ้น
“ เรานั่งคุยกับเก่งอยู่ ส้มมีอะไร รึเปล่า “
“ เดี่ยวไปเป็นเพื่อนส้มหน่อยนะ ส้มจะไปเอากระเป๋า ลืมไว้ที่ชั้น 3 แต่ไม่กล้าไปคนเดียว” ส้มอ้อนวอน แล้วยิ้มน้อยๆ เก่งขมวดคิ้วเพราะรอยยิ้มนั่นดูมีเลศนัย นี่มันไปกันตามลำพัง 2 คน บนอาคารเรียน !!!!!
“ เก่ง ยืมเพื่อนแป๊บนึงนะ “ ส้มยิ้ม ย้ำคำว่าเพื่อนอย่างชัดเจน ใช่แล้ว นี่เราลืมไปหรือ ว่าเรากับเดี่ยวเป็นเพื่อนกันอ ส่วนเดี่ยวกับส้มเป็นแฟนกัน 2 คนนี้จะทำไรกันมันก็คงไม่เกี่ยวกับเรา....
พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า แสงสุดท้ายของพระอาทิตย์เป็นสีส้มจับตามตัวตึกอาคารที่สีขาว ให้กลายเป็นสีส้มตามสีของแสงสุดท้ายของพระอาทิตย์ เวลานี้น่าจะเป็นเวลาที่ดูโรแมนติกที่สุดของสถานที่นี้ ถ้าได้อยู่กับคนที่เรารัก
แต่เก่งรู้สึกเบื่อที่จะต้องมานั่งทนปั้นหน้ายิ้มแย้มเมื่อเห็นเดี่ยวกับส้มคลอเคลียกัน แต่เก่งก็เป็นนักแสดงที่ดี ที่ไม่มีใครสามารถจับความรู้สึกที่มันเจ็บปวดที่อยู่ลึกๆ ได้เลย นอกจากไอ้แก้วคนเดียวเท่านั้นที่รู้
“ เอ็งหน้างอไม่เลิกเลย นะไอ้เก่ง “ แก้วหันมาตบบ่าเขา ด้วยความเป็นห่วง
“ ไม่มีไรหรอก ข้ากำลัง รักษาโรคตาของข้าอยู่” เก่งสีหน้าดีขึ้นรู้สึกถึงความป็นห่วงของเพื่อน
“อ๋อ ไอ้โรคน้ำตาไหลน่ะเรอะ เค้าว่ามันต้องรักษาที่หัวใจก่อนนี่” o2แก้วตอบกลับยิ้มๆ
“ เออ ข้ารักษาหายแล้วที่หัวใจน่ะ “ เก่งหัวเราะขื่นๆ ความรู้สึกไม่ได้บอกว่าหายแล้ว
“ เอ็งโกหก ทำหน้าตาอย่างงี้เรอะ ใครจะไปเชื่อ “ ไม่เชื่อก็ไม่เชื่อ เออไอ้แก้วนี่จับได้ทุกทีซินะ
“ ข้ากำลังพยายามอยู่ มันต้องสำเร็จเข้าซักวันแหละ
“ เก่งยิ้มซึมๆคำตอบที่บอกออกมาไม่มั่นใจเลยว่าจะทำได้ยิ่งเห็นยิ่งเจออยู่ทุกวัน ยิ่งทำใจยาก
“ เออน่าไม่ต้องเป็นห่วงช่วงนี้เข้มแข็งแล้ว “ เก่งร้องบอก ฝืนยิ้มกว้างเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาไม่เป็นอะไร แต่ขนตาก็ยังคงชื้นไปด้วยน้ำตา
“เฮ้ย ไปเข้าแถวหน้าสแตนได้แล้ว ผอ. จะมอบถ้วยแล้ว “ เสียงไอ้พัฒน์ตะโกนเรียก เก่งหันหน้าไปอีกทางปาดน้ำที่ติดขนตาออก แล้วเดินกอดคอไอ้แก้วไปพร้อมกัน
“ เก่งเป็นไรรึเปล่า “ แพทร้องถามเมื่อเห็นว่าสีหน้าของเก่ง
“ ไม่มีไรน่ะเราเหนื่อย แต่หายแล้ว“ เก่งยิ้มแล้วเดินมาเข้าแถวพร้อมเพื่อนๆ ด้านหลังของทีมลีดมีพวกนักกีฬายืนตัวสูงอยู่ ข้างหลังของเก่งเองก็มีเดี่ยวยืนอยู่ เก่งรู้สึกอยากเปลี่ยนที่ยืนแต่เพื่อนคงจะผิดสังเกตจึงต้องวางเฉยไว้
“ เมื่อกี้ทำไมนายต้องกอดคอมากับไอ้แก้ว เป็นอะไร “เสียงถามดุๆ ดังเบามาจากข้างหลัง พร้อมก้าวมาประชิดด้านหลัง
“นายไม่ต้องมายุ่งกับเราหรอก ว่าแต่นายเถอะอย่าทำไรประเจิดประเจ้อ ถ้าโดนจับได้พวกนายจะติดทัณฑ์บน“ เก่งตอบเรียบๆ
“ นายนี่ทำตัวไม่น่ารักเลย
“ เดี่ยวดุเสียงเข้ม คว้ามือมาบีบต้นแขนของเก่งเหมือนเป็นการลงโทษ เก่งกัดฟันไม่โอดครวญเพราะกลัวว่าเพื่อนๆจะรู้โดยเฉพาะส้ม
“เราไม่ใช่ส้มนี่ จะได้น่ารักถูกใจนาย
“ ความเจ็บปวดที่แล่นขึ้นไม่แน่ใจมาจากแขนหรือหัวใจ เก่งตัดสินใจเอ่ยปากออกมา พยายามกัดฟันกลั้นน้ำตา หวังให้อีกฝ่ายปล่อยมือ
“นายปล่อยมือจากเราได้แล้ว “ เก่งสั่งเสียงเข้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ยอมปล่อย จนแก้วเริ่มหันมอง
“ เดี่ยวนายทำอะไรไอ้เก่งมันน่ะ “ ไอ้แก้วร้องถามเมื่อเห็น เขาหน้าแดงก่ำเหมือนคนจะร้องไห้
“ นายกำลังทำมันเจ็บนะ ปล่อยมือ “ แก้วเสียงเขียวดึงมืออีกฝ่ายออกโดยแรง แล้วดึงเก่งให้เปลี่ยนที่ยืน
“นายมายุ่งอะไรด้วย “ เดี่ยวมองหน้าไอ้แก้วอย่างเอาเรื่อง แต่ไอ้แก้วยิ้มเย็น บอกเสียงชัดเจน
“ นายนั่นแหละมายุ่งอะไรด้วย ไอ้เก่งกับเราเป็นแฟนกัน !”
เดี่ยวมองอย่างตะลึง
หันมองหน้าเก่งเหมือนจะหาคำตอบ แต่เขาไม่มีการตอบรับ ยังคงก้มหน้านิ่ง
“อ๋อ อย่างนั้นเหรอ “ เดี่ยวพูดออกมา เหมือนไม่รู้จะพูดอะไร แววตาที่มองมาดูเศร้าสร้อย วิงวอนและตัดพ้อ
เก่งหันกลับไม่พยายามมองตาคู่นั้น สิ่งนี้ที่ทำเพื่อส้มสำเร็จแล้วเพื่อเพื่อนคนนึงของเขา เขาน่าจะดีใจสิ แต่ทำไมเขาไม่ดีใจเลย ช่างเถอะปล่อยให้มันเป็นอย่างนี้ อีกหน่อยถ้าเดี่ยวมันคบกับส้มก็คงจะลืมเราไปเอง เก่งพยายามข่มความรู้สึกวุ่นวายๆ
“ เก่ง นายไม่เป็นใช่ปะ “ ไอ้แก้วถามเมื่อเห็นเก่งกุมแขนที่โดนบีบ
“ อือไม่เป็นไร” :sad2:เก่งตอบแล้วพยายามไล่น้ำตากลับเข้าที่
“ เหรอ ถ้าไม่เป็นไร ก็ดีแล้ว งั้น เอามา 100 บาท “ เก่งงง เมื่อได้ยินแก้ว พูด “ อะไรวะไอ้แก้ว ข้า งง”
“ ก็ค่าจ้างไงที่ขอให้ข้าแกล้งเป็นแฟนเอ็งน่ะ คิดแค่ร้อยบาทเองนะเนี้ย “ ไอ้แก้วพูออกแล้วยิ้มขำ
“ โห ไอ้เลว ไอ้มหาสมุทรเรียกพี่
“ เก่งด่าพร้อมกับหัวเราะกับความเค็มของไอ้แก้ว ทั้งที่น้ำตายังคลอ..
เสียงกรีดร้องที่กระหึ่มกองเสียงเพลงมาร์ชสีฟ้าที่จบลงไปนานกว่าครึ่ง ชม. แล้ว แต่มันยังคงดังกึกก้องอยุ่ในหัวของเก่งอยู่ตลอดเวลา ยิ่งโดยเฉพาะช่วงเวลา ประกาศผลรางวัลถ้วยเชียร์ เมื่อสิ้นคำว่าสีฟ้าออกจากปากของผอ. เก่งรู้สึกว่าเสียงเหมือนจะลอยขึ้นมาให้ได้ ทุกคนกอดคอกันอย่างดีใจที่ทำสำเร็จ เสียงกรีดกึกก้องสนาม ตอนนั้นไม่รู้ใครดันหลังg-kออกไปแต่รู้อีกที่ถ้วยเชียร์ปีนี้ก็อยู่ในมือเก่งแล้ว
ปีนี้สีฟ้าไม่ได้รางวัลถ้วยรวมกีฬา แต่การที่ได้ ถ้วยกองเชียร์กับถ้วยบาสมาครองก็ถือว่าเป็นผลงานชั้นเยี่ยมแล้วสำหรับทุกคน
“ทุกคน เดี๋ยวอีก 20 นาทีมารวมกันที่นี่นะ พี่จะพาไปเลี้ยง “เสียงพวกพี่ ม.6 ตะโกนบอกเรื่องงานเลี้ยงค่ำนี้
“เอ้ย แก้ว เดี๋ยวข้าไปล้างหน้าก่อนนะ” เก่งร้องบอกไอ้แก้วที่กำลังเก็บของเข้ากระเป๋าอยู่
“ เออเดี๋ยวข้าตามไป “ เก่งเดินสะพายเป้เลี้ยวจะขึ้นตึก
“ อ้าวประตูปิด ไปหลังโรงยิมก็ได้วะ “ เก่งเดินเลยไปแล้วเลี้ยวซ้าย ความมืดปกคลุมแถวนี้เกือบหมดแล้วเพราะเป็นหน้าหนาว แต่ท้องฟ้ายังเป็นสีออกแดงม่วงดูสวยดี นาฬิกาที่ข้อมือบอกเวลา 18.37 น. เก่งวางเป้ลงข้างก๊อกน้ำ ลงมือวักน้ำขึ้นล้างหน้าบีบโฟมแล้วถูกับหน้า เสียงฝีเท้าใครบ้างคนเดินมาหยุดใกล้ตัว ไอ้แก้วแน่เลย แต่ไม่ได้บอกมันนี่ว่า อยู่หลังโรงยิมสงสัยมันคงเดินตามมาเอง เก่งยังไม่ลืมตาเพราะโฟมอาจเข้าตาได้ ร้องสั่งคนที่ยืนข้างๆ
“ เฮ้ย เอ็งหยิบผ้าเช็ดหน้าให้หน่อยดิ มือเปียกน่ะ “ เก่งสั่งขณะที่วักน้ำล้างหน้าอีกครั้ง แล้วคว้ามือเปะปะถูกมือข้อมือที่ถือผ้าขนหนู เฮ้ย มืออย่างงี้มันไม่ใช่ไอ้แก้วแล้วมั้ง ! เก่งลืมตาขึ้นอย่างเร็ว คนตัวสูงยืนหน้านิ่งยื่นผ้าเช็ดหน้าให้!
“นายมาได้ไงน่ะ
“ เก่งความข้องใจเสียงสั่นเพราะตกใจอยู่ไม่น้อย “ ก็เดินตามนายมาน่ะสิ ทำไมนึกว่าผีรึไง
“ เสียงเดี่ยวฟังแล้วห้วนๆพิลึก “แล้วนายตามเรามาทำไม
“ เก่งรู้สึกไม่ไว้ใจเมื่ออีกฝ่ายเริ่มก้าวเข้ามาประชิดตัว “ เราอยากรู้ว่านาย กับ แก้ว เป็นแฟนกันจริงรึเปล่า
“ เดี่ยวถามเสียงเย็นทำให้เก่งรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว “ นายได้ยินว่าอย่างไงก็เป็นอย่างนั้นแหละ
“ เก่งแข็งใจตอบแล้วเบี่ยงตัวเลี่ยงออกไป
“ เราอยากให้นายยืนยัน “ เดี่ยวคว้าข้อมือเอ่ยเสียงเข้มแววตาที่อยู่ในความมืดฉายแววประหลาด
“ เราไม่จำเป็นต้องยืนยันอะไรนี่ นายฟังแค่นี้ไม่เข้าใจรึไง นายถอยไปเราจะไปหาไอ้แก้ว” เก่งร้องออกมาอย่างเหลืออด ผลักอกอีกฝ่ายให้ถอยห่าง
“ ทำไมเกลียดเรานักหรือไง
“ เดี่ยวจับมือที่ผลักอกไว้แล้วกำแน่น
“ ใช่นายเพิ่งรู้หรือไงว่าเรา เกลียด.. “แขนล่ำกดหัวเก่งให้ติดกับหน้าอกจนเก่งหายใจไม่ออก ก่อนที่จะพูดจบ
“ไม่! นายอย่าพูดมัน นายอย่าพูด “ เสียงอ้อนวอนดังพึมพำจากปากของเดี่ยว
“ เก่งเราขอร้อง อย่าบอกว่าเกลียดเรา เราขอร้อง”
เดี่ยวหยุดทุกสิ่งแล้วกดหน้าของเก่งแนบหน้าอกเขาไว้ เสียงเครือเหมือนร้องไห้
“ เราขอร้องนะ อย่าพูดคำนั้นกับเรา”
เก่งพยายามผลักตัวออก แรงที่ไม่เท่ากันทำให้ตัวเขาไม่หลุดออกมาง่าย
“ ปล่อยหายใจไม่ออก “ แต่แรงกอดกลับเพิ่มขึ้น
“ เราบอกให้นายปล่อย ! “ เก่งบอกเสียงแข็ง ผลักอกเต็มแรงจนเซออกมา หน้าแดงด้วยความโมโห
“ เราจะพูด เราเกลียดนาย เราเกลียดที่นายทำอย่างนี้กับเรา ทั้งที่นายเป็นแฟนกับส้ม เราเกลียดนายได้ยินรึเปล่า
“ เก่งตะโกนตอบทั้งที่น้ำตาคลอ
“นายกลับไปได้แล้วไปทำหน้าที่แฟนส้มให้ดี ถ้าส้มรู้เข้าจะเสียใจเราไม่อยากให้เพื่อนเสียใจ แล้วจำไว้ด้วยว่าเรากับนายเป็นแค่เพื่อนกัน“
เก่งหันหลังกลับ ยันมือเข้ากำแพงหลบตาตัดพ้อ
“ ก็ได้ เราจะกลับไปทำหน้าที่ของเรา นายไม่อยากทำให้ส้มเสียใจ แต่รู้ไว้ด้วย นายทำให้เราเสียใจ”
เสียงของเดี่ยวเหมือนมีดที่แทงเข้าที่หัวใจ เสียงของเดี่ยวยังก้องอยู่ในหัว นี่เขาทำอะไรลงไป ......
ตอนนี้ ก็สุข +เศร้า...
ปนๆๆกันไป.......
ไว้เจอกันตอน....ต่อไปครับ.......
คอบคุณสำหรับทุกเม้นครับผม..
[attachment deleted by admin]
หัวข้อ: ความทรงจำ by Mr.glass (อ่าน 63142 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก