ฮาโหล...ที่ร๊ากกกกก
Mercy กลับมาแล้วค่ะ
เฮ้อออออออออออออออ ขอแอบถอนหายใจสักหนึ่งเฮือกใหญ่ๆ
ช่วงนี้วุ่นวายมากค่ะ งานเยอะมากจริงๆ ค่ะ หลังจากอาทิตย์หน้าคงจะชิลล์ขึ้นบ้าง (รึเปล่า)
แต่คืนนี้ตั้งใจว่าเป็นตายังไงก็ต้องเอามาลงให้ได้ค่ะ ฮ่าๆๆ เห็นหลายคนเข้ามาถามหาก็ชื่นใจนะคะ
ตอนนี้รู้สึกเหมือนเรื่องยังคงเอื่อยๆ ไปไม่ค่อยถึงไหนเท่าไหร่นะคะ
พ่อริวของเราก็ยังคงง่อยเปรี้ยอยู่เหมือนเดิม อดทนรอซักหน่อยนะคะ
แผลน้องพายมันลึกจริงๆ ค่ะ อย่าพึ่งเบื่อกันไปซะก่อนเนอะ
ขอบคุณเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกคนนะคะที่เข้ามาถามไถ่ เข้ามารอ กอด 
ทุกคนแน่นๆ สิบทีเลยค่ะ
ปล.นุ้งสปูน ขอบคุณหลายๆ เหมือนเดิมจ้าที่คอยมาทวงถามให้คุณพี่มีแรงฮึด
ปลล.คำผิดอาจจะมากโขเพราะตอนนี้เริ่มตาลายค่ะ ไว้จะมาแก้ให้นะคะ
ปลลล.ใครมีคำถามอะไร อยากพูดคุยก็เม้นท์มาได้เลยค่า จุ๊บๆ+++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 9“พี่พายขาอร่อยไหมคะ แกงบวดฟักทองฝีมือคุณย่าอร่อยที่สุดในโลกเลยนะคะพี่พาย พี่พายชอบไหม” เสียงเจื้อยแจ้วเจรจาของเด็กหญิงเพลินที่ตั้งแต่ไอ้คนป่วยมันเดินลงมาร่วมวงแกงบวชด้วย ตอนนี้ยังไม่เงียบเลยครับ ได้ยินแต่เสียงพี่พายคะ พี่พายขา ตลอดเวลา แต่ที่น่าแปลกใจก็ตรงที่ไอ้แรดของผมนั่นแหละครับ ตอนแรกผมคิดว่ามันจะรำคาญน้องเพลินซะอีก ที่ไหนได้กลับชวนกันคุยไม่หยุดปาก หัวเราะเอิ๊กอ๊ากกันไป ก็ป้อนขนมให้กันไป
“เย็นนี้พี่พายอยากทานอะไรคะ เดี๋ยวน้องเพลินจะไปบอกป้าอุ่นให้ ป้าอุ่นทำกับข้าวอร๊อยอร่อยนะคะ” ยัยตัวเล็กยังไม่หยุดอวดสรรพคุณความอร่อยของของกินที่บ้านครับ
“ฮ่าๆ ถ้าพี่พายอยู่นี่นานๆ พี่พายต้องอ้วนเป็นลูกหมูน้อยเหมือนน้องเพลินนแน่ๆ เลยค่ะ เอาอย่างนี้ดีกว่า น้องเพลินมีเมนูแนะนำไหม เอาที่น้องเพลินคิดว่าอร๊อยอร่อยที่สุดนั่นแหละค่ะ พี่พายทานได้ทุกอย่างเลย” ผมนั่งดูไอ้ตัวเล็กกับไอ้แรดคุยกันเสียงอ่อนเสียงหวานเพลินไปเลยครับ มาสะดุ้งรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ไอ้แรดมันหันหน้ามามองผม แล้วทำปากพะงาบๆ พูดแบบไม่มีเสียงแต่ผมก็เสือกรู้ว่ามันพูดว่า
“มองเหี้ยอะไร” หึหึ มึงจะโหดใส่กูทำไมเนี่ย
“มองคนน่ารัก”
ชนะเลิศศศศศศศ ไอ้ริวกูอยากกด like ให้ตัวเองกับการหยอดครั้งแรก เอาล่ะฮะ กลวิธีพิชิตใจไอ้คนแรดของผมเปลี่ยนใหม่แล้วฮะ ต่อไปนี้ขอหยอดคำหวานบ้างอะไรบ้าง พอให้อ้วกเล่นๆ แดกสัตว์เลื้อยคลานกันมาเยอะและ แดกอ้วกกันบางแล้วกันทีนี้
“อาริวชมน้องเพลินเหรอคะ น้องเพลินรู้ตัวเองน่า ว่าน้องเพลินน่ารัก ชมพี่พายด้วยสิคะ พี่พายน่ารักกว่าน้องเพลินอีกเนอะๆ” ยัยหลานสาวหันไปพรีเซนต์พ่อนักร้องขวัญใจยกใหญ่ หึหึ
“จ้าๆ อาริวก็ชมทั้งคู่นั่นแหละ น่ารัก น่ากอดพอๆ กันเลย” ผมหันไปยักคิ้วให้ไอ้พาย มันทำปากเบะแบบยี้ๆ ใส่ผม เดี๋ยวปั๊ดจับจูบโชว์หลานเลยนี่มึง
“พี่พายขาๆ น้องเพลินต้องไปทำการบ้านแล้วล่ะค่ะ น้องเพลินมีการบ้านเพียบเลยวันนี้” ยัยหลานสาวผมเป็นเด็กที่มีความรับผิดชอบมากนะครับ กลับบ้านมามีการบ้านก็รีบทำ ไม่ต้องรอให้ใครบอก ตอนเช้าก็ตื่นเองไม่ต้องมีใครไปปลุก อาบน้ำแต่งตัวเองได้แล้วด้วย เด็กห้าขวบเองนะฮะ แม่ผมฝึกให้ค่อยๆ ทำนู่นทำนี่เองครับ แล้วเพลินก็ไม่ดื้อคุณย่าสอนอะไรก็ฟังแล้วก็ทำตาม ไม่โยเย มีระเบียบวินัยมาก เหมือนพี่ชายผมเลยครับ แบบนี้สินะเขาถึงเรียกว่าเชื้อไม่ทิ้งแถว
“ให้พี่พายไปสอนไหมคะ” ไอ้พายยื่นข้อเสนอนี้เข้าไป ยัยหลานสาวก็ตาวาวเลยครับ
“เยี่ยมไปเลยค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้น้องเพลินจะไปอวดเพื่อนๆ ว่าพี่พายสอนการบ้านน้องเพลิน” เป็นเอามากนะเนี่ยยัยน้องเพลิน...
แล้วสองเพื่อนซี้ต่างวัยเค้าก็จูงมือกันไปห้องสมุดของบ้านผมครับ ห้องนี้พ่อผมทำเอาไว้ เพราะทั้งพ่อและแม่ชอบอ่านหนังสือกันทั้งคู่ หนังสือที่ซื้อๆ สะสมเก็บเอาไว้ก็มากมาย เลยทำมินิห้องสมุดเอาไว้สำหรับอ่านหนังสือครับ มีโซฟาเบดตัวโตไว้นอนอ่านสบายๆ แล้วก็มีอาร์มแชร์ตัวนุ่มอีกสองตัว และโต๊ะไม้ตัวใหญ่พร้อมเก้าอี้ไว้สำหรับนั่งทำงาน แต่พ่อกับแม่ผมไม่ค่อยได้เข้ามาทำงานในนี้สักเท่าไหร่ แม่บอกว่าถ้าเข้าไปทำงานในห้องสมุดมักจะไม่ค่อยได้งาน เพราะอดที่จะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านไม่ได้ โต๊ะทำงานตัวยักษ์นี้ก็เลยเสร็จยัยน้องเพลินครับ เป็นที่ทำการบ้านประจำตัวไปเลยฮะ
ผมเดินตามยัยหลานสาวกับไอ้พายเข้าไปในห้องด้วย ไอ้พายปล่อยให้ยัยน้องเพลินเดินเข้าไปก่อน ส่วนมันหันมากระซิบเหวี่ยงใส่ผมทันที
“มึงจะตามมาทำไมหะ!!!”
“กูก็มาเฝ้าเมียกูอะดิ” ผมไม่สนใจเสียงสัตว์เลี้ยงแสนรักที่มันปล่อยออกมาจากปากแบบเบาๆ เท่าไหร่ ผมพาตัวเองเข้าไปเลือกหาหนังสือเล่มที่ถูกใจ ก่อนจะฝังตัวเองกับอาร์มแชร์ตัวโตใกล้ๆ โต๊ะที่ยัยหลานสาวกำลังนั่งรื้อเหล่าบรรดาหนังสือเรียนออกมาเปิดหาการบ้าน...ไอ้พายมันก็เลยต้องฟึดฟัดเดินกระแทกๆ เข้าไปนั่งข้างๆ ยัยน้องเพลิน แล้วก็เลิกสนใจผม หันไปสนใจการบ้านยัยน้องเพลินแทน
“อาริวขา อาริว อาริว อาริวขา ตื่นเถอะค่ะ อาริว คุณย่าให้มาตามไปทานข้าวได้แล้วค่ะ...อาาาาาริวววววว ตื่นๆๆๆๆๆ” หืมมม เสียยัยตัวเล็กเจื้อยแจ้วอยู่ข้างๆ หูผม...อ้าว ตายห่า เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ครับเนี่ย
“อ้าว...น้องเพลินทำการบ้านเสร็จแล้วเหรอคะ” ผมงัวเงียถามยัยหลายสาว
“โหยยย อาริวน้องเพลินทำการบ้านเสร็จนานนนนนนมากแล้ว จนขึ้นไปอาบน้ำ แล้วก็วาดรูปเล่นกับพี่พาย จนป้าอุ่นทำกับข้าวเสร็จ จนกับข้าวจะเย็นอยู่แล้วค่ะ คุณย่ากลัวว่าจะไม่ได้ทานข้าวกันซะก่อน ก็เลยให้น้องเพลินมาปลุกคุณอาขี้เซา ไปเร็วๆ ค่ะ พี่พายหิวแย่แล้ว” ลักษณะเหมือนจะเป็นห่วงอาสะใภ้มากกว่าผมอีกนะเนี่ย ว่าแต่ผมหลับไปนานขนาดนั้นเลยเหรอ
“เป็นห่วงพี่พาย กลัวพี่พายหิว แล้วไม่เป็นห่วงอาริวเหรอคะ อาริวน้อยใจนะเนี่ย”
“โหยยย อาริวขา ที่น้องเพลินมาปลุกเนี่ย ก็เพราะเป็นห่วงอาริวนะคะ กลัวอาริวเป็นโรคกระเพาะ คุณครูบอกว่า เด็กที่ไม่ยอมทานข้าวให้ตรงเวลาจะเป็นโรคกระเพาะ จะปวดท้องมาก ลำไส้จะเป็นแผลนะคะ อาริวอยากไส้โหว่เหรอ น้องเพลินไม่อยากมีคุณอาไส้โหว่นะ” แม่หนูน้อย เป็นโรคกระเพาะไม่ถึงกับไส้โหว่นะลูก ถ้าโหว่ขนาดหนูจินตนาการนี่ อาว่าคงโดนยิงมาแล้วล่ะ
“โอเคไปกันค่ะ เดี๋ยวอาจะไส้โหว่ซะก่อน...ว่าแต่คุณปู่กลับมารึยังคะน้องเพลิน” ผมจูงมือยัยหลานสาวเดินไปปิดไฟปิดแอร์ฯ ในห้อง ก่อนที่จะพากันเดินเรื่อยๆ แกว่งมือเล่นกันไปยังห้องทานอาหารของบ้าน
“มาแล้วค่ะ คุณปู่ซื้อไอศครีมมาฝากน้องเพลินด้วยน้า เดี๋ยวน้องเพลินแบ่งให้อาริวกับพี่พายด้วย แต่คุณย่าบอกว่าให้น้องเพลินทานได้แค่ถ้วยเดียวเท่านั้น ไม่งั้นอีกหน่อยน้องเพลินจะต้องกลิ้งไปโรงเรียน” ฮ่าๆๆๆ ผมหมั่นเขี้ยวยัยหลานสาวจนทนไม่ไหวต้องย่อตัวลงไปอุ้มร่างเล็กๆ ป้อมๆ นั้นขึ้นมาฟัดแก้มไปสองสามที่ ก่อนจะถึงที่หมาย
“มาแล้วค่า คนขี้เซามาแล้ว” ยัยน้องเพลินตะโกนนำมาเลยครับ
“เพลินนั่งข้างพี่พายนะๆ” ติดกันแจซะขนาดนี้เชียว
“พ่อสวัสดีฮะ พ่อรู้จักพายแล้วใช่ไหมครับ” ผมนั่งลงตรงข้ามไอ้พาย ข้างๆ แม่ โดยมีพ่อนั่งอยู่บนหัวโต๊ะ และยัยน้องเพลินนั่งตรงข้ามแม่ผมข้างๆ ไอ้พาย
“พายเค้าดังกว่าวงแกอีกทำไมฉันจะไม่รู้จักวะไอ้ลูกชาย...หึหึ” พ่อผมเป็นคนตลก และใจดีมากๆ ครับ ดูจากแววตาที่ส่งมาแบบมีเลศนัยขนาดนี้ แสดงว่าพ่อคงจะรู้เรื่องจากแม่แล้วแน่นอน
“เอามาๆ ทานข้าวกันดีกว่าค่ะ เดี๋ยวน้องพายจะหิว เดี๋ยวต้องทานยาอีกรอบนึงนะลูก...ดูนั่น ดูยัยหลานสาวเรา ถือช้อนส้อมเตรียมพร้อมแล้วนั่น” แล้วบนโต๊ะอาหารก็มีแต่เสียงยัยน้องเพลินที่ผูกขาดการสนทนา แต่ตอนนี้สีหน้าไอ้พายมันดูผ่อนคลายลงจากเดิมมากๆ ครับ มันยิ้มได้แบบไม่ฝืน คุยเล่นกับน้องเพลิน คุยเรื่องในวงการกับแม่ผม มีพ่อผมแจมบ้างปล่อยมุขบ้างประปรายพอให้มันได้หัวเราะตาม ดีจัง เห็นมันเป็นแบบนี้ผมก็สบายใจครับ
“น้องเพลินพาพี่พายไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นไปลูก เดี๋ยวคุณย่าให้ป้าอุ่นเอาไอศครีมไปให้ทานกัน” หลังจากอิ่มหนำกันเรียบร้อย ยัยน้องเพลินก็ชะเง้อชะแง้ไปทางห้องครัวทันที แม่ผมก็รู้ทันครับ อาการแบบนี้นี่อยากกินไอศครีมแล้วแน่ๆ ผมเลยเดินตามสองซี้เข้าไปที่ห้องนั่งเล่นด้วยครับ ส่วนพ่อขอตัวไปอาบน้ำและเคลียร์งาน
พอเดินไปถึงห้องนั่งเล่นก็รู้เลยครับว่าถูกกลายเป็นห้องวาดเขียนไปเรียบร้อยโรงเรียนยัยเพลินแล้วครับ ทั้งกระดาษทั้งสีวางเกลื่อนเต็มโต๊ะรับแขกเลยฮะ
“อาริวๆ สวยไหมๆ น้องเพลินวาดเองๆ น้องแกะ กับน้องเป็ด น่ารักเนอะๆ พี่พายสอนให้น้องเพลินวาด พี่พายวาดสวยกว่านี้อีก สวยกว่าคุณครูด้วย” แม่หลานสาวรีบโชว์ผลงานวาดเขียนฝีมือตัวเองที่สอนโดยคุณครูวาดเขียนคนใหม่ อืม ฝีมือใช้ได้นะเนี่ย...อ่อ!!! ผมคงยังไม่เคยบอกสินะครับ ว่าไอ้พายน่ะมันเรียนมัณฑณะศิลป์ มหาวิทยาลัยเดียวกับผมนี่แหละ มันถึงได้วาดรูปเก่งขนาดนี้
“น่ารักมากเลยค่ะ คนสอนก็น่ารัก” อีกซักหยอดเล็กๆ กันไป แล้วก็โดนมันเหวี่ยงหน้าใส่เหมื่อนเดิม
“น้องเพลิน โชว์อีกรูปที่พี่พายวาดด้วยสิคะ” รูปไรวะ ถึงขนาดเร็คคอมเมนท์โชว์กันเลยทีเดียว
“อ๋อๆ นี่ค่ะๆ อาริว อันนี้พี่พายบอกว่าพี่พายตั้งใจวาดให้อาริว น้องเพลินเป็นคนช่วยลงสีีด้วย เป็นลูกจรเข้ตัวเล็กค่ะอาริว พี่พายบอกว่า อาริวเหมือนจรเข้น้อยตัวนี้ น่ารักเนอะ” ไอ้ห่าาาาาาาาาาาพาย แม่งกวนส้นตีนได้อีกครับ ลูกจรเข้ห่าอะไร หน้าตาแม่งเหมือนตัวเหี้ยชัดๆ แล้วเสือกหลอกเด็กอีกนะมึง หลานกูสับสนหมดว่าตัวเหี้ยเป็นลูกจรเข้ แม่งถึงขั้นวาดรูปด่ากูเลยเหรอเนี่ย
“น้องเพลิน น้องเพลินรู้จักแรดไหมครับ” เอาซิ๊ มาสู้กันด้วยสวนสัตว์ไหมมึง
“รู้จักค่ะ มีนอที่จมูกด้วย แต่น้องเพลินไม่ชอบอะ หน้าตาไม่น่ารักเลย” ยัยหลานสาวทำหน้ายี้ๆ ประกอบคำพูด แต่ไอ้พายนี่ตวัดตามองผมแล้วครับ
“เหรอคะ แต่พี่พายเขาช๊อบชอบ 'แรด' นะคะน้องเพลิิน แถมยังวาดสวยอีกต่างหาก สงสัยพี่พายเค้าจะเหมือน 'แรด' เอ๊ย...อาหมายถึงเค้าจะรักแรดมากน่ะค่ะ ลองให้พี่พายเค้าวาดให้ดูสิคะ เหมือนมากๆ” ผมตั้งใจพิถีพิถันเน้นคำว่าแรดเป็นพิเศษเลยฮะ แล้วแบบหน้าไอ้พายตอนนี้นี่ ถ้าไม่มีน้องเพลินนั่งอยู่ด้วย ผมว่ามันคงลุกขึ้นมากระทืบผมแน่ๆ ฮ่าๆๆ ท่าทางมันอึดอัดมากครับ คงอยากจะด่ามาก แต่ทำไม่ได้ เห็นไหมครับ แกล้งมันสนุกโคตร...อ้าวว่าแต่กูกะจะทำตัวดีๆ กับมันซะหน่อย ด้วยความคะนองเลยลืมไปเลยกู
“น้องเพลินครับ พี่พายว่าเราช่วยกันเก็บสีดีกว่านะ เดี๋ยวทานไอศครีมเสร็จจะได้ไปแปรงฟันนอนเนอะ” บายเดอะเวย์ เปลี่ยนเรื่องเลยนะมึง หึหึ
“ได้ค่าาาา!!” แล้วมันกับน้องเพลินก็ช่วยกันเก็บสีลงกล่องอย่างเรียบร้อย
“น้องเพลินคะ แล้วคุณพ่อกับคุณแม่น้องเพลินยังไม่กลับเหรอคะ” อ้าว ผมคงลืมบอกมันนะว่าพ่อแม่ยัยหนูเสียไปแล้ว
“คุณพ่อกับคุณแม่ไม่กลับมาแล้วล่ะค่ะพี่พาย คุณพ่อกับคุณแม่น้องเพลินเสียแล้วค่ะ ไปสวรรค์กันหมดแล้วล่ะ คุณย่าบอกว่าคุณพ่อคุณแม่ไปรอน้องเพลินก่อน เดี๋ยวถ้าน้องเพลินแก่แล้ว เดี๋ยวน้องเพลินจะได้ไปหาคุณพ่อคุณแม่ แต่คุณพ่อคุณแม่ก็ยังไม่แก่นะคะ รีบไปกันจังเลย สงสัยไปหาที่เอาไว้รอน้องเพลินเนอะ...คุณปู่บอกว่าน้องเพลินต้องเป็นเด็กดีตั้งใจเรียน คุณพ่อคุณแม่จะได้ไม่ห่วง แล้วภูมิใจในตัวน้องเพลิน แต่น้องเพลินจำคุณพ่อคุณแม่ไม่ค่อยได้แล้วล่ะค่ะ ยังดีที่ยังมีรูปให้ดูเวลาคิดถึงบ้าง...บนสวรรค์น่าจะใช้โทรศัพท์ได้บ้างนะคะ น้องเพลินจะได้โทรไปหาคุณพ่อคุณแม่ได้บ้าง น้องเพลินก็อยากโทรไปอวดว่าน้องเพลินสอบได้ที่หนึ่ง น้องเพลินอาบน้ำเองได้แล้ว ใส่ถุุงเท้าเองได้แล้ว ทานข้าวเองได้แล้ว แปรงฟันเองได้แล้ว แถมยังตื่นเองได้คุณย่าไม่ต้องปลุกด้วย น้องเพลินเก่งไหมคะพี่พาย”
น้องเพลินโตพอที่จะรู้แล้วว่าพ่อแม่ตัวเองเสียชีวิตไปแล้ว แต่การที่บอกว่าไปอยู่สวรรค์คงจะเป็นคำพูดที่ซอฟท์ที่สุดสำหรับเด็กห้าขวบแล้วล่ะครับ...อ๊ะ...นั่น ไอ้พายมันร้องไห้ครับ มันทำสีหน้าสำนึกผิด แต่แววตาที่จ้องยัยหนูกลับรู้สึกเหมือนสงสารจับใจ...ไอ้พายมันค่อยๆ เข้าไปดึงตัวยัยหนูเข้ามากอดลูบหัวลูบหลัง พร้อมกระซิบเบาๆ ทั้งน้ำตาว่า
“เก่งมากเลยครับ น้องเพลินเก่งที่สุดเลยคนดีของพี่พาย น้องเพลินทั้งเก่งทั้งเข้มแข็งเลยนะ เก่งกว่าพี่พายอีก พี่พายก็อยากเข้มแข็งเหมือนน้องเพลินนะ” เสียงแหบพร่าของมันอู้อี้เพราะน้ำตา แต่ผมก็ยังคงได้ยินประโยคที่มันพูดออกมาชื่นชมน้องเพลิน มันคงกำลังคิดถึงเรื่องของตัวเองอยู่สินะ
เฮ้อออกูอยากรู้จังเลยว่ามึงเจ็บปวดมากขนาดไหน เจ็บปวดเรื่องอะไร อย่างน้อยกูก็อยากแชร์ความรู้สึกนั้นกับมึงบ้างนะ แต่ตอนนี้ผมก็ทำได้แค่เงียบและมองมันอย่างเข้าใจมากขึ้น
ผมนั่งมองมันที่กอดน้องเพลินแน่น โดยทียัยหนูก็ยกมือขึ้นมากอดตอบ พร้อมลูบหลังไอ้พายอย่างปลอบโยน เหมือนเธอจะเข้าใจ และรับรู้ว่า ตอนนี้พี่พายของเธอกำลังอ่อนแอ และต้องการกำลังใจอย่างมากมาย
ถ้าสักวัน มึงพร้อมที่จะไว้ใจใครสักคน กูก็อยากให้คนนั้นเป็นกู แล้วกูก็อยากจะกอดปลอบมึง เหมือนอย่างที่น้องเพลินทำ...กูจะค่อยๆ บรรเทามึงเองนะพาย
ถึงแม้ตอนนี้ผมจะเหมือนคนไม่มีน้ำยา ทำห่าอะไรไม่ได้เลยก็ตาม แต่ผมทำได้ดีที่สุด ก็คือการที่พามันมาให้สภาพแวดล้อม และแม่กับหลายผมค่อยๆ รักษามันด้วยความรัก และความเข้าใจ และสิ่งที่ผมต้องทำตอนนี้ก็คือรอ หากผมรีบร้อน ที่จะกระโจนเข้าไป ผลที่ได้รับก็จะเหมือนเดิม ผมก็จะได้แต่ตัว แต่หัวใจของมันก็จะยิ่งห่างจากผมไปเรื่อยๆ บาดแผลที่มีอยู่ก็จะลึก และเจ็บเข้าไปอีก
การรอคอยอย่างใจเย็นเท่านั้น เป็นหน้าที่เดียวของผมตอนนี้
รีบๆ ดีขึ้นเร็วๆ นะมึง...กูอยากกอดมึงแบบที่มึงเต็มใจยกมือขึ้นมากอดตอบกูแบบนี้บ้างแล้วล่ะ
หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165 (อ่าน 1518823 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก