สวัสดีค่า.... พ่อแม่พี่น้อง ชาวประชาทั้งหลาย
Mercy กลับมาแล้วค่า... หลังจากหายไปสิบกว่าวัน จริงๆ ควรจะอัพตั้งแต่สองวันที่แล้ว แต่ก็ยาวนานมาจนถึงวันนี้ แหะๆ ขอโทษค่า_/\_
ดีใจที่ทุกคนมาช่วยกันดูแลน้องพายนะคะ ^^ คิดถึงทุกคนมากๆๆๆๆๆ ไปฝ่าลมฝ่าฝน พายุคลื่น คิดว่าจะไม่รอดกลับมาซะแล้วค่ะ
ตอนนี้ยังคงอยู่ในช่วงยำยำช้างน้อย แต่เส้นไม่อืดนะคะ พอซดน้ำได้คล่องๆ คอ รับลองไม่ม่ามาบิ๊กแพ็คแน่นอนค่ะ
ยังไงก็ไปโซ้ยยำๆ กันเลยดีกว่าเนอะ
ปล. คำผิดเดี๊ยวกลับมาแก้ค่า
+++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 30
ไม่เกินหนึ่งชั่วโมงหลังจากที่พี่คิวกลับไปแล้ว ไอ้พวกเพื่อนในวงก็ทยอยกันมานั่งหน้าเครียดอยู่ในห้องผม… ทุกคนยังไม่มีใครเริ่มพูดอะไร จนรอครบองค์ประชุม ผมก็เริ่มเรื่อง…
“พวกมึงคงรู้เรื่องกูสองคนแล้วใช่ไหม” ผมเริ่มเปิดประเด็น
“เออ… ขอโทษนะ เราขอเข้าห้องไปก่อนดีกว่า พวกนายจะได้คุยกันสะดวกๆ” ไอ้พายที่มันนั่งอยู่ข้างๆ ผมลุกขึ้นยืน และเอ่ยขัดขึ้นมา สีหน้าที่ส่งไปยังพวกในวงผมดูลำบากใจ ผมว่ามันคงรู้สึกผิด แล้วกำลังคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุแน่ๆ
“ไม่ต้องหรอก มึงอยู่กับกูนี่แหละ เรื่องนี้เป็นเรื่องของเราสองคน มึงอยู่ด้วยจะได้รับรู้ทุกเรื่อง” ผมดึงมือไอ้พายไว้แล้วฉุดให้นั่งลงมาที่เดิม ไอ้พายหันไปมองหน้าทุกคน ก่อนจะหันมามองหน้าผมอย่างลังเล ผมเลยกระชับมือมัน แล้วดึงมากุมไว้บนตัก พร้อมพยักหน้าส่งยิ้มให้กำลังใจ มันก็ทำหน้าจำยอมยิ้มตอบมานิดๆ ถือว่าเป็นกำลังใจเล็กๆ ส่งถึงกันและกัน
“เอาล่ะ… สรุปนะ ตอนนี้พวกกูรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว… เรื่องที่สองคนคบกันน่ะกูรู้มาตั้งนานแล้ว กูไม่ได้ติดใจ ไม่ได้ว่าอะไร มึงเพื่อนกู พายก็คนคุ้นหน้าคุ้นตากันอยู่ แล้วไอ้เรื่องรสนิยมทางเพศน่ะ มันไม่ใช่เรื่องที่จะเอามารังเกียจกัน เอาเป็นว่าพวกกูรับได้” ไอ้บีมมือกลอง เป็นคนเริ่มประเด็นแรก ผมแอบได้ยินเสียงถอนหายใจจากไอ้พายเบาๆ มันก็คงกลัวพวกเพื่อนผมรับไม่ได้เรื่องเราสองคนแหละครับ
“ส่วนเรื่องข่าว พวกกูก็เข้าใจ ตัวกูเองก็โดนข่าวกับเรนนี่อยู่บ่อยๆ มันเป็นเรื่องธรรมดา เราอยู่ในที่แจ้งคนก็มองเห็นเราได้ชัดเจนรอบด้าน แต่… กูไม่เห็นด้วยที่มึงจะออกมายอมรับว่ามึงกับพายคบกัน!!” ไอ้บีมยังคงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง มันกับพี่เรนนี่ ที่เป็นนางแบบดัง ก็หลบๆ ซ่อนๆ คบกันมานานแล้วครับ
“เหตุผลล่ะ?” ผมถาม ไม่ได้โมโห ไม่ได้โกรธที่มันไม่เห็นด้วย แต่แค่อยากฟังความคิดของพวกมัน
“มึงคิดว่ามันจะเป็นเรื่องง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ กับการที่มึงจะออกไปบอกทุกคนว่ามึงมีแฟนเป็นผู้ชาย แถมผู้ชายคนนั้นก็ยังเป็นนักร้องดังอีกคน ถึงพี่คิวจะยอม แต่แฟนคลับล่ะ มึงคิดว่าเขาจะยอมทุกคนหรือไง? มันก็ต้องมีพวกที่รักมึงมาก แล้วผิดหวังที่นักร้องหนุ่มในดวงใจตัวเองเป็นเกย์!!! กูไม่ได้พูดเพราะจะด่านะ กูยังยืนยันคำเดิมว่ากูรับได้ แต่ที่พูดมาเนี่ย มันเป็นความจริง ที่มึงกับพายจะต้องเจอ”
“อืม… กูเข้าใจ ไม่ใช่กูไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ ไม่ใช่อยู่ดีๆ กูก็บ้าดีเดือดแล้วก็ออกไปพูดแบบไร้สติ แต่กูคิดเรื่องนี้มาสักพักแล้วบีม กูก็เป็นแค่เด็กผู้ชายวัยรุ่นคนหนึ่งเองนะ กูก็มีความรู้สึกอยากทำ อยากได้ อยากเป็นอย่างที่คนอื่นๆ เป็นเหมือนกัน แล้วเพราะกูคิดไตร่ตรองมาบ้างแล้วนี่ไง กูถึงไม่ทำอะไรไปโดยพลการ กูเลยรอพวกมึงมารับฟังและช่วยตัดสินใจนี่แหละ”
“งั้น… กูถามมึงหน่อย มึงยอมทิ้งความฝันของมึงเหรอ ถ้าผลของการตัดสินใจของมึง มันทำให้มึงต้องสูญเสียทุกอย่างที่มึงและพวกเราช่วยกันสร้างมันขึ้นมา มึงยินยอมรับมันได้ใช่ไหม…” ทุกคนยังคงนั่งนิ่ง ปล่อยให้หน้าที่การเจรจาเป็นของไอ้บีม จะว่าไปไอ้บีมก็เหมือนเป็นหัวหน้าวง มันเป็นคนที่ใจเย็นที่สุด เป็นผู้ใหญ่ที่สุด และรักเพื่อนที่สุด ผมว่าสิ่งที่ไอ้บีมมันพูดออกมา คือทุกสิ่งที่พวกมันได้คุยกันแล้วนั่นแหละ
“กู… กูจะลาออกจากวงเอง พวกมึงไม่จำเป็นต้องหยุด กูจะหยุดเอง พวกมึงก็สานต่อเผื่อกูด้วยแล้วกันนะ…” ไม่ทันที่ผมจะพูดจบ ไอ้บีมก็โผเข้ามากระชากคอเสื้อผมอย่างแรง ผมเองก็ตกใจไม่น้อย เพราะปกติไอ้บีมเป็นคนใจเย็นมากๆ มันแทบไม่เคยตวาดใครเลยด้วยซ้ำ
“มึงอย่ามาทำตัวพระเอกไอ้เหี้ย!!! มึงคิดว่ามึงทำแบบนี้แล้วพายจะสบายใจหรือไง มึงคิดว่าการที่มึงทิ้งอนาคตของตัวเองมาเพื่อเขามันทำให้เขาอยู่อย่างมีความสุข และภูมิใจในตัวมึงเหรอ เปล่าเลย เขาจะอยู่อย่างรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต ที่ทำให้มึงต้องยอมทิ้งทุกอย่าง กูเชื่อว่าพายไม่เห็นแก่ตัวพอที่จะยอมและดีใจที่มึงจะทำแบบนี้หรอก…”
ไอ้บีมพูดจบมันก็พลักผมกระแทกลงที่เดิม… ก่อนที่ผมจะค่อยๆ ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ ดังมาจากคนข้างๆ
ไอ้พายกำลังนั่งก้มหน้าลงบนฝ่ามือ สะอื้นจนตัวโยน แต่ก็คงพยายามกลั้นไม่ให้เสียงร้องดังออกมา…
“พาย… มึง…!!!” ผมไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี ผมไม่รู้ว่าตอนนี้มันร้องไห้จากความรู้สึกแบบไหน เสียใจที่ไอ้บีมพูดค้าน คิดแทนความรู้สึกมัน หรือจริงๆ แล้วร้องไห้เพราะสิ่งที่ไอ้บีมพูดออกมามันคือสิ่งที่ตรงใจของมันกันแน่…
ผมทำได้ดีที่สุดตอนนี้ก็คือหันไปดึงตัวมันเข้ามากอด ตัวมันยังคงสั่นโยน แต่เสียงสะอื้นที่พยายามเก็บกดไว้กลับเริ่มปล่อยดังขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเสียงสะอื้นดังเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งกระชับอ้อมแขนกอดมันแน่นขึ้นเท่านั้น
“ฮึก ฮือ!!! พอ… ฮึก… พอเถอะนะ… มึง… มึงไม่ต้องเสียสละอะไร…ฮึก…เพื่อกูแล้ว…ฮือออ…แค่นี้ ฮือออ แค่นี้ก็พอแล้ว…!!!” ไอ้พายซุกหน้าลงบนบ่าผม ยกสองมือขึ้นโอบรอบคอ ก่อนจะพูดทั้งน้ำตา ผมไม่ชอบเห็นมันร้องไห้เลย เมื่อก่อนตอนที่ยังด่ากัน ทะเลาะกัน ก็อยากจะแกล้งมัน อยากจะเห็นน้ำตาจากไอ้คนแรดร่านที่ปากคอเราะร้ายคนนี้ แต่เดี๋ยวนี้มันไม่ใช่ แค่น้ำตามันคลอๆ ผมก็ใจหายวาบแล้ว แล้วยิ่งช่วงนี้มันยิ่งร้องไห้เก่งๆ ผมก็ยิ่งไม่ค่อยสบายใจ
“พาย… มึงเงียบก่อนนะ ชู่!!! ไม่ร้องนะๆ” ผมพยายามปลอบให้ไอ้พายหยุด แต่ยิ่งลูบหัวลูบหลัง โยนตัวไปมามากเท่าไหร่ เสียงสะอื้นและความชื้นที่ผมสัมผัสได้ที่หัวไหล่ ก็ไม่ได้ลดน้อยลงไปเลยสักนิด เผลอๆ กลับยิ่งเพิ่มมากขึ้นด้วยซ้ำ
“ฮืออออออ….”
“… พายฟังกูนะ กูรักมึงมากมึงก็รู้ใช่ไหม… ความฝันของกูมันมีหลายอย่าง ดนตรีเป็นความฝันของกู การที่จะพาวงให้พัฒนาขึ้นไปอีกก็เป็นความฝันของกู การที่จะทำเพลงดีๆ ออกมาให้คนฟังได้ฟังแล้วมีความสุขก็เป็นความฝันของกู…”
“แต่มึง มึงก็เป็นความฝันของกูเหมือนกัน กูฝันที่จะเห็นมึงมีความสุข กูอยากเห็นมึงมีความรักที่สมบูรณ์แบบ และกูอยากเป็นคนที่ทำให้มึงมีความสุขที่สุด ไม่ใช่กูจะมาโชว์พระเอก คนดีอะไร แต่เพราะกูเป็นแค่ผู้ชายเหี้ยๆ ที่รักมึงเข้าใจไหม!!”
อยู่ดีๆ น้ำตาผมก็ไหลออกมาซะอย่างนั้น… ผมเหลือบไปเห็นพวกไอ้บีม ที่นั่งนิ่งมองเราสองคนด้วยแววตาเห็นใจ ผมรู้ว่าพวกมันเองก็ไม่ได้อยากให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้… ถ้าเลือกได้ ผมก็ไม่อยากจะเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง แต่ผมอยากทำทุกๆ อย่างให้ดีเท่าๆ กัน แต่กฏเกณฑ์ของสังคมมันบีบบังคับให้เราต้องเลือกบางอย่าง และสละทิ้งบางอย่าง…
“ริว… เชื่อกู…ฮึก…สักครั้งนะ… ฮึก… ออกไปปฏิเสธซะ… ฮือออ เราอยู่กันแบบนี้ ฮึก… ก็ได้นี่… กูมีความสุขที่สุดแล้ว ฮือออ พอนะ… ฮึก อย่าทำอะไร ฮือออ เพื่อกูอีกเลย… ฮึก ฮือออ ขอกู ทำเพื่อมึง ฮึก…บ้างนะ”
“แล้วมึงจะให้กูทำยังไง ความลับมันไม่มีในโลกหรอกนะพาย ถ้าเราปฏิเสธตอนนี้ แล้วอีกหน่อยเราโดนจับได้ ก็ไม่เท่ากับว่าเราโกหกทุกคนหรอกหรือไง ถึงตอนนั้นมันจะยิ่งแย่กว่านี้ด้วยซ้ำ มันเหมือนเราไม่ไว้ใจแฟนคลับเรา เหมือนกำลังย่ำยีความไว้เนื้อเชื่อใจของพวกเขา ถ้ากูเป็นพวกเขาถึงตอนนั้น กูจะเสียใจมากกว่านี้ซะอีก…”
ผมชั่งน้ำหนักของเรื่องนี้มาดีแล้ว ทางเลือกของผมเดินยากทุกทาง ไม่มีทางไหนที่เลือกทำแล้วจะไม่เสียอะไร ไม่มีคำว่าได้กับได้ แต่ทุกอย่างมันคือการยอมรับ และ ‘แลก’ ถ้าผมเลือกที่จะปฏิเสธ และบอกกับทุกคนว่าไอ้พายเป็นแค่เพื่อนร่วมค่าย เป็นแค่คนรู้จัก โอเคครับทุกคนจะเชื่อแน่นอน เพราะลำพังหลักฐานแค่รูปถ่ายไม่กี่ใบ กับข้อความลอยๆ ในอินเตอร์เนต มันไม่ได้ทำให้ความชื่นชมชื่นชอบที่สั่งสมมานานจากแฟนคลับกับพวกผมได้บั่นทอนลงไป เขาเลือกที่จะเชื่อคนที่เขารักอยู่แล้ว…
แล้วยังไงล่ะ… ในเมื่อเรารู้ว่าพวกเขาพร้อมที่จะเชื่อใจศิลปินที่เขาชื่นชม ศิลปินที่เขารัก คนที่เขาคอยเฝ้าติดตาม ในเมื่อผมรู้อย่างนี้แล้ว จะให้ผมหยิบยื่นความโกหกให้พวกเขาหรือไง… โกหกเพื่อให้เขาสบายใจ หรือจริงๆ เพื่อให้เราสบายแทนกันแน่… ส่วนหนึ่งผมทำเพื่อตัวเอง เพื่อไอ้พาย แต่อีกส่วนหนึ่งผมเองก็แคร์แฟนๆ คลับของผมเหมือนกัน
คุณคิดว่าเรื่องโกหกหนึ่งเรื่อง มันมีอายุยาวนานได้สักเท่าไหร่ 10 วัน 1 เดือน 2 ปี หรือ 10 ปี แต่ที่แน่ๆ ผมไม่เคยเชื่อว่า เรื่องโกหกจะมีอายุยืนยาวตลอดไป… แล้วถ้าถึงวันที่เราสองคนโดนจับได้แบบไร้ข้อปฏิเสธ ถึงตอนนั้น แฟนคลับที่เคยเชื่อในคำโกหกของพวกเรา เขาจะเจ็บใจ และผิดหวังมากแค่ไหนที่โดนคนที่ตัวเองรักหลอก!!! ผมเลือกที่จะเปิดเผยแล้วยอมโดนสังคมประนามว่าผิดเพศ ดีกว่าจะมาทำหน้าชื่นตาบาน โกหกเพื่อจะรอดตัวไปวันๆ ดีกว่าครับ
“เอาล่ะ!!! ไม่ต้องมีใครโกหก แล้วก็ไม่ต้องมีใครออกจากวงทั้งนั้น… มึงพูดความจริง ก็ใช่ว่ามึงจะต้องออกจากวง กูว่าแฟนคลับเขารักพวกเราที่เราเป็นตัวเราเอง โอเคคงจะมีส่วนหนึ่งที่ต่อต้าน แต่กูเชื่อว่าส่วนใหญ่จะเข้าใจมึง และรักที่มึงเลือกพูดความจริงออกมา มึงพูดถูกริว… ความลับไม่มีในโลกนี้… กูเองเลือกที่จะโกหกไปแล้ว กูรู้ว่าการใช้ชีวิตอยู่บนความหวาดระแวงน่ะมันทรมานแค่ไหน… พาย กับมึงไม่ต้องกลัวนะ เราจะสู้ไปด้วยกัน”
แล้วก็เป็นไอ้บีมที่เป็นคนสรุปและตัดสินใจเรื่องนี้ มันลุกขึ้นมาตบไหล่ผมแรงๆ แล้วหันไปยิ้มให้ไอ้พาย ไอ้พายก็ยิ้มตอบไอ้บีมทั้งคราบน้ำตา… ผมลุกขึ้นกอดไอ้บีมอย่างขอบคุณ แล้วไอ้แจ็ค ไอ้วินก็เดินเข้ามากอดผม กลายเป็นว่าตอนนี้เราทุกคนกอดกันทั้งวง… ผมโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก มิตรภาพ ช่วยแก้ปัญหาได้ทุกอย่าง และช่วยประคับประคองความเข้มแข็งในชีวิตของเราได้จริงๆ ผมดีใจที่มีพวกมันเป็นเพื่อน…
“มะ ไม่เป็นอะไรจริงๆ เหรอ… เรา เรากลัว… เรากลัวว่าเราจะทำให้พวกนายลำบาก ลำพังเราคนเดียว เราโดนมาจนชินแล้ว…แต่ทุกคนล่ะ…” ไอ้พายยังคงพูดด้วยเสียงสั่นๆ แม้จะหยุดสะอื้นไปแล้ว ผมไม่อยากให้มันโทษตัวเองแบบนี้เลย เพราะคนที่เลือกจะให้มันเกิดขึ้นคือผมเอง
“พาย… ไม่เป็นไรจริงๆ พวกเราไม่เป็นไรหรอก วินว่าแฟนคลับไอ้ริวมันจะดีใจซะอีกที่คนซึนๆ โง่ๆ อย่างไอ้ริวได้แฟนโคตรจะน่ารักอย่างพาย” ไอ้ห่าวินมือกีตาร์ของวงครับ หันไปตอบพาย… ว่าแต่มึงปลอบไอ้พาย หรือหลอกด่ากูวะเนี่ย!!!
“นั่นสิพาย เดี๋ยวนี้สาววายเยอะแยะ เผลอๆ จะกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่กว่าเดิมสิไม่ว่า… ไม่ต้องกังวลนะพาย” เออะ!! กูก็ขอบใจนะที่มึงช่วยพูดให้แฟนกูสบายใจ แต่ไม่ต้องเดินไปนั่งใกล้แล้วโอบไหล่ก็ได้มั้งไอ้ห่าแจ็ค ลามปามใหญ่นะมึงน่ะ… ว่าแต่ ไอ้สาววายนี่มันคืออะไรวะกูล่ะงง
“แต่… เราประวัติไม่ดีนะ ทุกคนก็รู้ไม่ใช่เหรอ ถ้าสมมุติเราเป็นแฟนคลับริว เราก็อยากให้ศิลปินที่เราชอบมีแฟนเป็นคนดี คนที่ไม่มีประวัติเรื่องคาวๆ ยาวเป็นหางว่าวอย่างเรา…” แม่งผมนึกย้อนด่าไปถึงไอ้พวกเหี้ยที่ทำให้พายมีรอยแผลในใจ ถึงไอ้พายมันจะดีขึ้นมากแล้วก็ตาม แต่ลึกๆ แล้วไอ้เรื่องพวกนี้มันก็ยังฝังรากคอยผุดขึ้นมาอยู่ แม้จะไม่ได้ทำร้ายให้มันช้ำเหมือนเดิม แต่มันก็เป็นเสี้ยนเล็กๆ ที่นึกถึงทีไรก็เจ็บแปลบๆ อยู่ตลอดทุกที
“………….กูรักมึง” ผมก้มไปดึงตัวไอ้พายมากอด ผมไม่รู้จะพูดอะไรดีไปมากกว่าคำว่า กูรักมึง… มันอาจดูพร่ำเพรื่อ แต่ผมเป็นคนที่ถ้ารักแล้วผมก็อยากบอกเขาบ่อยๆ ให้เขาได้รู้อยู่ตลอดเวลา และผมเชื่อในพลังแห่งการกอดครับ คนเราบางทีก็ต้องการแค่กอดเท่านั้นก็พอแล้ว
“อืม… กูเข้าใจแล้ว กูเข้าใจแล้ว” ไอ้พายพยักหน้ากับอกผม… มันคงจะเข้าใจสิ่งที่ผมสื่อออกไปผ่านอ้อมกอดนะว่า ‘มันมีค่า และสำคัญที่สุดสำหรับผมเสมอ’
“งั้นกูว่าเรื่องนี้ เราเคลียร์แล้วนะ เดี๋ยวกูจะเข้าบริษัท แล้วไปบอกพี่คิวให้ ส่วนเรื่องขั้นตอนต่างๆ พี่คิวคงจะโทรมาคุยกับมึงเอง… งั้นพวกกูไปนะ ไปนะครับพาย อย่าคิดมากล่ะตอนนี้เราก็ลงเรือลำเดียวกัน เป็นพวกเดียวกันแล้ว พายเองก็มีไอ้ริวอยู่ข้างๆ มันปกป้องพายได้อยู่แล้ว” ไอ้บีมลุกขึ้นยืนเตรียมตัวกลับ ก่อนจะส่งยิ้มและคำพูดให้กำลังใจไอ้พาย
“ขอบใจทุกคนมากๆ นะ ขอบใจจริงๆ” ไอ้พายยิ้มตอบไอ้บีม และเผื่อแผ่ไปยังไอ้วิน และไอ้แจ็ค ก่อนจะหันมายิ้มให้ผมที่ตอนนี้คลายอ้อมกอดจากไอ้พายมาเป็นนั่งจับมือมันหลวมๆ ข้างๆ กัน
……………………..
……………………..
ผ่านไปแค่หนึ่งวัน ข่าวของผมกับไอ้พายก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งตามอินเตอร์เนต และข่าวซุบซิบบันเทิง แต่ก็ยังไม่มีใครออกมาฟันธง เพราะผมกับไอ้พายยังคงเงียบอยู่ ไอ้แจ็คโทรมาหลังจากกลับจากออฟฟิศ มันบอกว่านักข่าวอยู่เต็มไปหมด และโอเปอร์เรเตอร์สายจะใหม่แล้ว เพราะมีแต่คนโทรเข้ามาถามเรื่องผมกับไอ้พาย… อิทธิพลของข่าวลือนี่มันช่างเป็นไฟลามทุ่งซะจริงๆ
พี่คิวได้โทรมาคุยกับผมแล้วครับ ตอนแรกพี่เขาก็ยังคงถามย้ำ และขอเหตุผลอีกครั้ง ผมก็บอกไปอย่างที่ผมคิด และที่ผมบอกพวกเพื่อนในวงไปนั่นแหละฮะ ผมไม่อยากโกหก… พี่คิวก็เลยบอกว่า อีกสามวันจะจัดแถลงข่าวเรื่องนี้ให้ เขาขอเช็ค และดูแนวโน้มทิศทางของข่าว ผมกับไอ้พายก็ถูกสั่งห้ามไม่ให้ออกไปไหน เราก็เลยต้องมาจับเจ่าอยู่กันในห้อง แม้ปากผมจะบอกให้ไอ้พายไม่ต้องกังวล แต่กลับกลายเป็นผมเองที่รู้สึกกังวล ไม่ใช่กลัวจะต้องหยุดร้องเพลง แต่ผมกลัวไอ้คนข้างๆ ผมเนี่ยสิ จะเกิดอาการกำเริบ ผมไม่อยากให้มีอะไรไปทำให้มันเจ็บอีกแล้วครับ มันเกินพอแล้วจริงๆ
ผมกับไอ้พายเช็คข่าวในอินเตอร์เนตตลอดเวลา และก็มีเรื่องให้น่าแปลกใจครับ… เพราะในเว็บไซต์ เว็บแฟนคลับ เฟสบุค ทวิสเตอร์ ของวงผม และของไอ้พาย ล้วนแต่มีข้อความเข้ามาในเชิงให้กำลังใจ และเชียร์เราสองคน อย่างมากมาย…
‘สู้ๆ นะคะพี่ริว ถึงพี่พายจะดูหยิ่งๆ แต่ก็น่ารักมากเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่’
‘กรี๊ดดดดดดดดดด แอบกรี๊ดบ้านแตกไปแล้วค่ะ พี่สองคนสมกันมากกกกก หนูจิ้นไปไกลแล้วค่ะ’
‘อร๊ายยยย หนูอยากแอบบอกว่าเมื่อก่อนจิ้นคู่พี่แจ็คกับพี่ริว แต่หนูว่าพี่พายกับพี่ริวจิ้นขึ้นกว่ากันเยอะเลยค่ะ’
‘พี่พายเป็นเคะที่น่ารักมากเลยค่ะ หนูก็กะแล้วว่าพี่ต้องเคะแน่ๆ แล้วยิ่งได้เมะอย่างพี่ริวกรี๊ดดดดด สมกันมากค่ะ’
‘ขอให้เป็นเรื่องจริงนะคะ เชียร์ทั้งคู่เลยค่ะ’
และอื่นๆ อีกมากมายในทำนองนี้ เล่นเอาผมกับไอ้พายงง กันไปเลยครับ ไม่คิดว่าจะมีคนที่นอกจากจะไม่ต่อต้านแล้ว ยังยุยงส่งเสริม ให้กำลังใจซะอีก… แต่ไอ้ที่ต่อต้าน ด่าทอก็มีพอสมควรนะครับ บางคนก็ยกมาว่าเรื่องการเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีต่อเยาวชน ไม่สมควรทำตัวแบบนี้ บ้างก็บอกรับไม่ได้จริงๆ ที่ศิลปินที่ชอบมีพฤติกรรมเบี่ยงเบน แต่ถ้ามาเทียบวัดกันจริงๆ ฝ่ายที่รับได้และให้กำลังใจเรามีเยอะมากกว่าอย่างเหลือเชื่อ
“อะไรคือเคะกับเมะวะไอ้พาย เห็นพูดกันหลายกระทู้แล้วเนี่ย” มันคือภาษาจากดาวนาเม็กหรือไงกันวะ ไม่เห็นจะเข้าใจ
“กูจะไปรู้หรือไง ก็ดูอยู่ด้วยกันเนี่ย แต่ก็พอจะเดาได้ว่าน่าจะเป็นภาษาญี่ปุ่น หรืออะไรสักอย่าง คงจะหมายถึงประมาณเกย์รุก รับ คิง ควีนอะไรอย่างนี้แหละมั้ง” เออเนอะ เมียกูฉลาดจริง
“อ่อ นี่ไงกระทู้นี้มีบอกด้วย… เออ แฟนคลับเราก็เก่งนะ แยกออกด้วยว่าใครรุกใครรับ” ผมเจอกระทู้ที่มีน้องแฟนคลับมาโพสต์บอกไว้ ว่าไอ้เมะๆ เคะๆ และสาววายนี่คืออะไร ก็พอจะเข้าใจมากขึ้นแล้วครับ
“แหมมม ไอ้ห่าคนตาบอดยังรู้เลย กูแรดซะขนาดนี้ มึงคิดว่ากูจะเป็นคนขึ้นขี่มึงหรือไง”
“อ๊าว!!! ปกติมึงก็ชอบขึ้นขี่กูอยู่แล้วนี่ไม่ใช่เรื่องแปลก เห็นขอออนท็อปตลอด…โอ๊ยยยย เชี้ยเจ็บนะเว้ย” ดีจัง ไอ้พายคนเดิมกลับมาแล้ว ไอ้พายมือหนัก ชอบทุบ ชอบด่า ชอบแว๊ดๆ ใส่เวลาเถียงกัน ผมชอบไอ้พายที่เป็นแบบนี้สุดๆ เลยครับ
“ไอ้เหี้ยนี่ ทะลึ่งตลอดนะมึงน่ะ” ผมยิ้มให้มันอย่างอดไม่อยู่ ก่อนจะขอฟัดแก้มสักสองทีเถอะ
“ก็เรื่องจริงนี่หว่า… แล้วเนี่ยก็ชอบแต่งตัวยั่วกูแบบเนี้ย จะไม่ให้กูทะลึ่งกับมึงได้ไงวะ” ก็ไอ้ห่าพายน่ะมันชอบใส่เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ๆ แล้วไม่ใส่กางเกง ใส่แค่กางเกงในตัวเดียวกับเสื้อเชิ้ต บางทีก็เป็นเสื้อเชิ้ตผมบ้าง แม่งแล้วจิตนาการผู้ชายนะครับ แค่เห็นแฟนตัวเองอยู่ในเสื้อผ้าของตัวเอง แค่นี้ก็โคตรของโคตรจะเซ็กซี่แล้วอะ แล้วไอ้พายยิ่งขาวๆ ขาเรียวๆ ที่โผล่พ้นปลายเสื้อเชิ้ตออกมา เนียนนุ่ม มีไรขนอ่อนๆ บางๆ ให้น่าสัมผัส
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลยนะไอ้เหี้ย เมื่อเช้าก็ทำไปแล้วรอบนึง ไม่ต้องมามีตอนพิเศษต่อ กูเหนื่อย” ผมก็แกล้งมองมันตาเยิ้มไปงั้นเองแหละครับ อยากยั่วมันให้ด่าเล่นๆ อยากเห็นมันคิดเรื่องอื่นซะบ้างนอกจากเรื่องข่าว
“กูรู้แล้วน่า ไม่ได้จะชวนออนท็อปซะหน่อย ก็แค่มองอย่างภูมิใจที่มีเมียขาสวย… ไหนมานี่ดิ๊ มา นั่งตักกูมา” ไอ้พายก็สบถเหี้ยใส่ผมเบาๆ ตามเคย แต่ผมเห็นนะว่ามันแอบยิ้มแบบเขินๆ แต่ก็เดินมานั่งแหมะลงบนตักผม พอมันนั่งลงผมก็สอดมือโอบรอบเอวกระชับตัวมันทันที ก่อนจะซุกหน้าลงกับซอกคอสูดกลิ่นหอมคุ้นเคยอย่างอ้อยอิ่ง
“เลิกกังวลรึยังหืม!!”
“ก็ยังกังวลอยู่นั่นแหละ แต่ไม่มากแล้ว” ไอ้พายตอบพร้อมทิ้งตัวพิงผมอย่างสบายบนตัก
“มึงจำไว้นะพาย ไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมาแบบไหน… กูไม่เคยเสียใจที่เลือกมึง”
“กูก็เหมือนกัน…” อีกสองวัน ก็จะเป็นงานแถลงข่าวแล้ว ถึงตอนนั้นอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ผมโทรไปบอกแม่ แม่ก็บอกว่าจะขึ้นมาวันแถลงข่าวกับพ่อ แม่ไอ้พายก็จะบินมาหาเช่นกัน เราสองคนโชคดีที่มีคนรอบข้างอย่างครอบครัว และเพื่อนที่รักเรา เข้าใจเรา และอยู่เคียงข้างเราเสมอ
และลึกๆ แล้วผมเชื่อว่า งานนี้จะจบลงด้วยดีครับ…
++++++++++++++++++++++++
+ ทุกอย่างมีทางออกเสมอนะคะ ตอนนี้รู้สึก น้องบีมเท๊เท่ แต่เสียใจอย่าจิ้นนะคะ น้องบีมมีแฟนเป็นชะนีนางแบบ
+ มันอาจจะน้ำเน่าๆ ซักหน่อยนะคะ แต่ก็ Mercy แค่อยากให้เรื่องที่เกิดในนิยายกลายเป็นเรื่องจริง อยากให้คนทั่วไปยอมรับได้หากศิลปิน ดาราที่เราชอบต้องกลายเป็นพวกรักร่วมเพศขึ้นมา อยากให้สังคมรับได้ อยากให้เขาสามารถมีพื้นที่ยืนอยู่บนสังคมนี้ได้ อยากให้ทุกคนมองแต่ผลงาน แม้เรื่องจริงจะทำแบบนั้นไม่ได้ก็ตาม งั้นขอให้มันเกิดขึ้นในนิยายของ Mercy แล้วกันนะคะ
+ เดี๋ยวรอบต่อไปเป็นน้องเมียนะคะที่จะอัพ แล้วเราค่อยกลับมาเคลียร์เรื่องสองคนนี้กัน... แล้วเดี๋ยวจะมีตอนพิเศษของฟี่แจ็คให้อ่านกันตามคำเรียกร้องค่ะ
+ ขอบคุณทุกๆ คนมากนะคะ ขอบคุณทุกๆ กำลังใจเลยจริงๆ ขอบคุณทุกๆ เม้นท์มากๆ ทั้งติ ชม ขอบคุณจริงๆ ค่ะ แค่เม้นท์ว่าสนุก ชอบ สั้นๆ ก็ดีใจแล้ว
+ ใครมีเฟสบุค แอดมาพูดคุยกันได้นะคะ ที่ www.facebook.com/mercy.novel นะคะ (แอดมาแล้วก็ทักทายกันบ้างนะคะ)
* มีเรื่องประกาศพิเศษค่ะ Mercy ตกลงใจว่าจะรวมเล่มน้องเลิฟกับพี่เซฟแล้วนะคะ (Valentine Love เมื่อไหร่จะรักผมซักที)
ตอนนี้อยากจะขอซาวน์เสียงอย่างจริงจังค่ะว่ามีใครสนใจไหม (ซึ่งคนที่มาลงชื่อสนใจ หากถึงวันลงชื่อจริงเกิดเปลี่ยนใจก็ไม่ว่ากันค่ะ) แค่อยากรู้ความต้องการคร่าวๆ ก่อนน่ะค่ะ ว่าเยอะพอที่จะพิมพ์ได้ไหม ถ้ามีพอจะพิมพ์แน่ๆ ค่ะ ซึ่ง คลิกไปบอกกล่าวกันได้ที่เรื่อง http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=13582.2850 หรือที่เฟสบุคก็ได้นะคะ แล้วความคืบหน้าต่อๆ ไป Mercy จะมาทยอยแจ้งให้ทราบค่ะ
หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165 (อ่าน 1510096 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก