สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังค่าาาาา (เลทมา 4 วัน แหะๆ)
ปีใหม่ไปเที่ยวไหนกันมาบ้างคะ Mercy ไปทานข้าวกับครอบครับในจังหวัดใกล้ๆ นี่แหละค่ะ
ส่วนตอนกลางคืนก็ไม่ได้ไปเค้าท์ดาวน์ที่ไหนเลยค่ะ นอนอยู่บ้านกินเค้กกับคุณพ่อคุณแม่ และก็คุณน้อง
นั่งฟังเสียงพลุกัน ส่วนเวลาที่เหลือๆ ก็นอนกลิ้งขี้เกียจอยู่บนเตียงค่ะ
จริงๆ ก็ตั้งท่าว่าจะนั่งต่อนิยายวันละหลายๆ รอบนะคะ แต่พอจับคอมฯ ปุ๊บ ความขี้เกียจก็แล่นเข้าสู้หัวใจทันที แหะๆ
แถมค่ะ แถมดันไปเผลอโหลด Gossip Girl มาดู เป็นเรื่องเลยค่ะ หยุดไม่อยู่ 
เลยต้องขออภัยเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่เข้ามารอด้วยนะคะ แง่ Mercy ขี้เกียจเองแหละ น้อมรับความผิด
ต้องขอบคุณทุกๆ คำอวยพรด้วยนะคะที่แวะเวียนกันเข้ามาอวยพรช่วงปีใหม่ พรใดที่อวยมา ก็ขอให้ได้รับกลับไปอีกสิบเท่าเลยค่ะ
ตอนนี้จะดราม่ากันซะหน่อยนะคะ ซีเรียสบ้างนิดนึง แต่ขอแอบสปอยล์ตอนหน้าค่ะ ว่าเค้าจะ...NC กันแล้วล่ะตัวเอง 
เอาใจช่วยให้ Mercy ขยัน + มีเวลาว่างพอ มาต่อด้วยนะคะ
มีความสุขมากๆ ค่ะทุกคน
ปล. คำผิดเดี๋ยวมาแก้จ้า ปั่นแบบไม่ได้ตรวจทานคำผิดเลยค่ะ++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 20 ไม่เกินครึ่งชั่วโมงจากคอนโดของผม เราก็ถึงค่ายเมโลดี้มิวสิค พี่นุชมาดักรอพวกผมที่ลานจอดรถ ก่อนจะทำความรู้จักกับแม่ของไอ้พายมันนิดหน่อย แล้วเราทั้งหมดก็ขึ้นไปหาพี่คิวด้วยกัน
“พี่คิวสวัสดีครับ พี่คิวฮะ นี่แม่พายครับ แม่ครับนี่พี่คิวครับ” ไอ้พายมันก็แนะนำพี่คิวให้รู้จักแม่มันอย่างเป็นทางการ
“รู้จักกันดีแล้วล่ะจะ ตัวจริงดูหนุ่มกว่าตามแมกกาซีนอีกนะคะเนี่ย ขอบคุณมากๆ นะคะที่คอยดูแลน้องพายให้น้า น้องพายโชคดีจริงๆ ที่ได้มีเจ้านายดีๆ อย่างคุณคิว”
“ใครๆ ก็พูดเหมือนกันครับว่าตัวจริงดูดีกว่าเยอะ ฮ่าๆๆ ส่วนเรื่องดูแลพายนี่คุณน้าไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ ยังไงก็เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว พายเอกก็เป็นเด็กดีมาตลอด ถึงแม้จะมีแอบดื้อบ้างบางครั้งก็เถอะ หึหึ” อ้าวพี่คิวแอบฟ้องครับ ฟ้องแม่มันเสร็จ ก็หันไปสั่งกาแฟกับของว่างกับพี่เลขา ผมว่าพี่คิวพยายามทำให้บรรยากาศในห้องไม่ตึกเครียดนะฮะ เพราะหน้าไอ้พายตอนนี้นี่แม่งเหมือนคนขี้ไม่ออกมาสิบวัน แต่คุณแม่นี่ชิลล์ๆ มากเลยฮะ ยิ้มแย้มตลอด
“เป็นเหี้ยไร ปวดขี้ก็ไปขี้ มานั่งทำหน้าเหมือนโดนเอามืออุดตูดไว้อยู่ได้” ผมกระซิบถามมันเบาๆ ให้ได้ยินกันสองคน ไม่ต้องตกใจครับ นี่คือการแสดงความรักความห่วงใยของผมกับมันครับ ชินกันได้แล้วนะฮะ
“กูจะขี้รดหน้ามึงเนี่ยแหละ ไอ้เหี้ย กูไม่ได้ปวดขี้ กูเครียด เมื่อกี้เห็นพี่นุชรับโทรศัพท์หน้าเครียดแล้วเดินออกไปเลย กูว่าพ่อมาแล้วแน่เลย” อืม…ก็จริงอย่างที่มันบอก เพราะเมื่อกี้พี่นุชรับโทรศัพท์เสร็จก็เปลี่ยนสีหน้าทันที แถมยังหันไปสบตาพี่คิวแว๊บนึง และเหมือนรู้กัน พี่คิวก็พยักหน้าน้อยๆ ก่อนที่พี่นุชจะรีบเดินออกจากห้องไป
“มึงจะเครียดทำไม แม่มึงก็อยู่ พี่คิวก็อยู่ กูก็อยู่นี่ ไม่ต้องกลัวนะ สุดท้ายแล้วจุดจบของเรื่องนี้มันจะอยู่ที่ไหนก็ตาม ยังไงซะ ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ ก็ยังคงรักมึงเหมือนเดิมอยู่ดี” ผมกระซิบตอบโต้กับมันให้เราได้ยินกันสองคนอยู่เหมือนเดิม ก่อนจะส่งยิ้มให้กำลังใจไปให้มัน มันก็ทำแบบเดียวกันกลับมาครับ
“อยากให้กอดอะ” มาอ้อนผิดเวลา มาพูดให้กูอยากแต่ทำไม่ได้เนี่ยนะ ไอ้ห่านี่
“กอดปะล่ะ กูไม่อาย” กูด้าน ฮ่าๆๆๆ
“ไอ้เหี้ย ทำได้ที่ไหนเล่า” มันหันมากระซิบตอบแบบเหวี่ยงๆ ตามสไตล์มันแหละครับ น่ารักน่าหยิกเป็นบ้า
ก๊อกๆ ๆ ๆ
เสียงเคาะประตูห้องพี่คิวดังขึ้น พี่คิวที่นั่งคุยกับแม่ และผมที่นั่งกระซิบกระซาบกับไอ้พายอยู่ ต่างก็หยุดการกระทำของตัวเองลง และมุ่งจุดสนใจไปที่เดียวกัน ที่หน้าประตูบ้านใหญ่
“เออ…คุณพ่อน้องพาย มาขอพบอีกครั้งค่ะ” พี่นุช เดินเข้ามาก่อน เหมือนจะเข้ามาขออนุญาต พอพี่คิวพยักหน้า พี่นุชจึงหันหลังกลับไป และกลับเข้ามาอีกที พร้อมชายสูงวัยคนหนึ่ง ที่อายุอานาม น่าจะซักประมาณพ่อผมได้ โครงหน้ามีเค้าคล้ายไอ้พาย แต่หน้าสั้นกว่า และดูดุ เดาได้ทันทีครับว่าพ่อไอ้พายชัวร์ เพราะพอท่านเดินเข้ามา ตอนแรกสีหน้าเอาเรื่อง เตรียมจะด่าไอ้พายทันทีที่เดินเข้ามาเจอ แต่เผอิญสายตาท่านคงหันไปเองผู้หญิงอีกคนเข้า ผู้หญิงที่ครั้งหนึ่ง เคยเป็นภรรยาของท่าน ผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเคยรักท่านมาก และอดทนกับทุกๆ เหตุการณ์ด้วยการปลอบประโลมตัวเองด้วยความรัก พ่อของไอ้พาย เบิกตากว้างอย่างตกใจ พร้อมกับสีหน้าที่ไม่คาดคิดส่งออกมาอย่างไม่ปิดบัง
“สวัสดีค่ะพี่รุจน์ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ” แม่ของไอ้พายยืนขึ้น ทักพ่อไอ้พาย ก่อนจะส่งยิ้มหวานเหมือนปกติไปให้ แต่คนที่ได้รับรอยยิ้ม กลับทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“พลอย…เธอ นี่เธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่” พ่อมันดูเหมือนยังอึ้งๆ อยู่ คงไม่คิดว่าจะเจอแม่มันล่ะสิ
“พลอยเพิ่งจะมาถึงเมื่อเช้าค่ะ พลอยคิดถึงลูก อยากมาหาลูก คงจะเหมือนคุณพี่สินะคะ แวะมาหาลูก คงจะคิดถึงลูกมาก” แม่มันเปิดฉากได้เยี่ยมไปเลยครับ
“หึ เธอไม่ต้องมาประชดฉัน เธอก็น่าจะรู้เรื่องคาวฉาวโฉ่ ของลูกชายเธอ เลี้ยงกันมายังไงถึงได้ทำเรื่องอุบาทว์ขนาดนี้ขึ้นมา หรือเธอมัวแต่หลงระเริงกับผัวใหม่จนไม่ใส่ใจจะสั่งสอนให้มันกลายเป็นผู้เป็นคนปกติเหมือนคนอื่นเขา”
“พ่อ!! พ่อมีสิทธิ์อะไรมาว่าแม่ผม คุณไม่มีสิทธิ์แม้จะเจอหน้าแม่ด้วยซ้ำ ขอโทษแม่เดี๋ยวนี้” ไอ้พายมันรีบลุกขึ้นยืนตวาดใส่พ่อมัน ผมเองก็ตกใจที่มันโมโหขนาดนี้ จนต้องรีบกำมือมันเอาไว้ ก่อนจะออกแรงดึงเบาๆ ให้มันได้สติ ให้มันนั่งลงทำใจเย็นๆ ก่อน
“พาย เดี๋ยวแม่ขอคุยกับพ่อเขาเองนะลูก” แม่มันหันไปกดไหล่ไอ้พายเบาๆ ให้นั่งลง และใจเย็นๆ ก่อน ผมเองก็เห็นด้วยกับแม่มันนะครับ มันควรจะใจเย็นๆ ก่อน ตอนนี้เรื่องนี้ ควรเป็นเรื่องที่ผู้ใหญ่ควรจะจัดการกันเองครับ
“เห็นไหม แค่นี้มันก็ไร้มารยาทแล้ว ฉันเป็นพ่อมันแท้ๆ มันยังกล้าขึ้นเสียงลุกขึ้นมาเถียงฉอดๆ หึ!! เชื้อผู้ดีไม่มีเลยซักนิด ดีนะที่ไม่ได้อยู่ในที่สาธารณะ ไม่อย่างงั้น ฉันก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกันล่ะ”
“คุณพี่ก็เอาไว้ที่เดิมนั่นแหละค่ะ ถ้าที่สาธารณะเขาได้รับรู้ว่าพายไม่ใช่ลูกคุณพี่ แค่นี้คุณพี่ก็สบายใจขึ้นแล้วใช่ไหมคะ งั้น เรามาทำข้อตกลงกันดีไหมคะ พลอยจะให้พายจัดแถลงข่าวเรื่องพ่อ พลอยจะเป็นคนพูดกับสื่อฯ เองว่า พายไม่ใช่ลูกคุณพี่ พลอยจะบอกกับทุกคนเองว่า พลอยมีคนอื่นนอกจากคุณพี่ แล้วพายเป็นลูกของคนอื่น ไม่ใช่ลูกคุณพี่ แค่นี้คุณพี่พอใจไหมคะ”
อันนี้คุณแม่ไอ้พาย มันลองถามความเห็นไอ้พายเรื่องนี้มาในรถแล้วครับ แม่มันแคร์มันมากนะครับ แม่มันถามว่า ถ้าหากแม่จะให้พายแถลงข่าว บอกว่าพายไม่ได้เป็นลูกคุณพ่อ พายจะเสียใจไหม ไอ้พายมันก็บอกว่า ทางที่แม่คิด เป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับมันแล้ว และมันก็ไม่เสียใจเลยด้วยซ้ำ เพราะมันเลยจากจุดที่เสียใจ น้อยใจ และเจ็บปวดมามากแล้ว หากจะมีทางไหน วิธีใดให้มันหลุดพ้นจากคำพูดที่พ่อคอยมาดุด่าว่ามัน หรือสายตาของพ่อมันที่มองมันด้วยความเอือมระอา มันก็พร้อมที่จะทำตามทุกวิธี ไม่ใช่่ว่ามันไม่รักพ่อ เพียงแต่มันไม่ได้ผูกพัน คนเราความผูกพันมันเกิดจากความใกล้ชิด การได้แชร์ทุกข์สุขร่วมกัน ใช้เวลาด้วยกัน แต่มันไม่เคยมีสิ่งเหล่านี้กับพ่อมันเลย เพราะฉะนั้นมันก็คงทำได้ดีที่สุดก็แค่ขอบคุณเขาที่ให้กำเนิดมันเท่านั้น
“เธอจะให้คนอื่นเขามาสมน้ำหน้าฉัน หาว่าฉันมีเมียสำส่อนหรือไงกันหะ ฉันรู้แล้วว่าทำไมไอ้พายมันถึงได้วิปริตผิดเพศ ทำตัวน่ารังเกียจแบบนี้ ก็เพราะว่ามันมีแม่ที่คิดได้แค่นี้สินะ เธอจะทำอะไรก็ให้มันคิดถึงหน้าฉันบ้างสิ เธอน่ะมันไม่ได้อยู่ในสังคมที่นี่แล้ว แต่ฉันสิ ฉันมีหน้ามีตา มีฐานะวงศ์ตระกูล ตระกูลฉัน บรรพบุรุษฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน ที่มีเลือดชั่วๆ หลุดออกมาก้อนหนึ่งแบบนี้”
ผมว่าพ่อมันด่าแรงเกินไปนะครับ ถึงเขาจะไม่รักไอ้พายแล้วก็ตาม แต่ความเป็นเพื่อนมนุษย์ก็ไม่มีหลงเหลือให้กันเลยหรือไง จิตใจเขาทำด้วยอะไรกันทำไมถึงได้ด่าว่าคนอื่นด้วยคำพูดที่โอหัง และเห็นแก่ตัวได้แบบนี้
ผมหันไปกอดไอ้พายไว้แน่น เพราะตัวมันสั่น หน้าตามันแดงก่ำ น้ำหูน้ำตาไหล แต่ไม่มีแม้เสียงสะอื้น มันกำมือแน่น แววตาที่ส่งไปให้พ่อมันมีแต่ความโกรธ โมโห และเจ็บช้ำ ผมกอดกระชับมันแน่นขึ้นไปอีก เพราะมันเริ่มจะเกร็งตัว ผมกลัวใจมันนะครับ ไอ้นี่บทมันจะบ้าใครก็เอามันไม่อยู่ ผมรู้ว่ามันรักแม่มันมาก แล้วถ้าหากใครมายืนด่าแม่มันขนาดนี้ มันโกรธก็ไม่แปลกหรอกครับ เพียงแต่ผมกลัวว่ามันจะใช้กำลัง เพราะยังไงซะ ผู้ชายคนนั้นเขาก็คือผู้ให้กำเนิดมัน ผมไม่อยากให้มันมีบาปติดตัว ผมไม่อยากให้มันถูกใครเอาไปครหาได้ว่า ทำร้ายพ่อผู้บังเกิดเกล้าของตัวเอง
“เอาอย่างนี้นะคะคุณรุจน์ ดิฉันจะเป็นคนบอกทุกคนเองว่า ดิฉันตั้งท้องก่อนที่จะได้แต่งงานกับคุณ พอคุณรู้เรื่อง คุณก็มีเมตตาที่จะช่วยเหลือดิฉันและลูกไม่ให้อับอาย โดยการยอมแต่งงานกับดิฉัน เพราะคุณเป็นพ่อพระ ทำคุณกับเราสองแม่ลูกมากมายเหลือเกิน ดูดีขึ้นไหมคะ พอใจไหม” แม่ไอ้พายเองมันก็คงจะเหลืออดแล้วเหมือนกันนะครับ เพราะเลิกเรียกคุณพี่ เลิกแทนชื่อตัวเองว่าพลอยแล้ว เปลี่ยนมาเป็นคุณ กับดิฉันแทน แต่ว่าไอ้ข้อเสนอนี่มันเสียเปรียบชัดๆ นะครับ ถ้าพ่อมันยังพอจะมีน้ำใจบ้าง ก็คงจะไม่รับข้อเสนอนี้แน่ๆ แต่ใครจะรู้ล่ะครับว่าพ่อมันจะเป็นคนแบบนี้
“ถึงวันจริง ก็ขอให้พูดตรงตามอย่างที่พูดไปเมื่อกี้แล้วกันนะ ห้ามบิดเบือน บิดพริ้วคำพูดใดๆ ทั้งสิ้น ไม่อย่างงั้นเธอได้เห็นดีแน่ๆ แล้วหลังจากแถลงข่าวไปแล้ว ขอให้เธอกับลูกชายของเธอตัดขาดจากตระกูลฉันโดยสิ้นเชิงนะ จะไม่มีการมาเรียกร้องค่าเลี้ยงดู หรือมรดกใดๆ ทั้งสิ้น ฉันจะให้ทนายของฉันร่างสัญญาขึ้นมาให้พวกเธอเซนต์ ต่อไปนี้จะได้หมดเคราะห์ หมดโศกของตระกูลฉันซักที”
นอกจากจะไม่มีน้ำใจแล้ว ยังเห็นแก่ตัวแบบสุดๆ ไปเลย ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนแบบนี้อยู่ในโลกนี้ด้วย ถ้าผมเป็นไอ้พาย ผมจะไม่เสียใจเลยหากผมไม่ได้รับความรักจากคนแบบนี้
“งั้นฉันก็ขอร้องคุณอย่างหนึ่งแล้วกันนะคะ ว่าต่อไปนี้ ไม่ว่าฉันและลูกจะเป็นตายร้ายดียังไง หรือจะทำอะไรก็ตาม คุณต้องไม่มายุ่งกับพวกเราอีก เจอกันก็ไม่ต้องทัก ไม่ต้องมาชักสีหน้า แสดงท่าทางรังเกียจใส่ หรือแม้แต่จะมาพูดจาดุด่า กระทบกระทั่ง กระแนะกระแหนใดๆ ก็ห้ามทั้งนั้น คุณรับปากฉันได้ไหมคะ ฉันขอเพียงเท่านี้”
“หึ ฉันก็ไม่อยากจะยุ่งกับพวกเธอนักหรอกนะ แค่คุยด้วยฉันยังต้องคอยมองเลยว่าจะมีคนรู้จักผ่านมาเห็นรึเปล่า ฉะนั้นวางใจได้เลยว่าฉันไม่มีทางจะมาทักพวกเธออีกต่อไปแน่นอน ต่อให้ต้องเดินสวนกันก็ตาม แล้วที่เมื่อก่อนฉันต้องคอยมาดุด่าไอ้ลูกชายของเธอน่ะ ก็เพราะว่าคนอื่นๆ เขายังเข้าใจว่ามันเป็นลูกชายฉัน ฉันก็ต้องคอยมากำราบ ให้มันทำตัวดีๆ บ้าง แต่ถ้าต่อไป มันไม่ได้เป็นคนของตระกูลฉันแล้ว มันจะไปมีผัว เป็นตุ๊ดเป็นแต๋ว เป็นเกย์อะไรก็เรื่องของมันไม่เกี่ยวกับฉันแล้ว”
ผู้ชายคนนี้ทำไมใจร้ายได้ขนาดนี้นะ ผมกอดไอ้พายแน่นลูบหัวมันเบาๆ สลับกับปาดเช็ดน้ำตาบนหน้าของมันที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย หากแต่ไม่มีแม้เสียงสะอื้นของมันสักแอะเดียว มันร้องไห้เงียบๆ แต่หนักมาก ตัวสั่นไม่หยุด จะด้วยความโกรธ โมโห หรือเสียใจก็ตาม แต่ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลยครับ ใจผมเองก็ปวดไม่แพ้มันเหมือนกัน ที่เห็นคนที่ตัวเองรักต้องมาเจ็บปวด เจอเรื่องที่แม่งโคตรบัดซบที่สุดของการมีชีวิตอยู่บนโลกนี้เรื่องหนึ่งเลยก็ว่าได้
“ผมว่า ผมให้ทนายของบริษัทเราร่างสัญญาขึ้นมาเหมือนกันเลยดีกว่าครับ ถ้าหากทางคุณรุจน์เกิดผิดสัญญา ขึ้นมา หรือเกิดเหตุการณ์ซ้ำเดิมเกิดขึ้นกับพาย หรือคุณน้าพลอยอีก ผมจะได้ให้ทนายเขายื่นฟ้องได้ และจะดำเนินการตามกฏหมายทุกประการเลยครับ” พี่คิวที่เงียบฟังปัญหาครอบครัวอยู่นาน ก็คงจะอดไม่ได้ที่จะยื่นมือเข้ามาช่วยเช่นกัน นี่แหละครับพี่คิว เป็นฮีโร่ของพวกเราเสมอ
“หึ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของครอบครัวนะคุณ แล้วอีกอย่างคุณเองก็เพิ่งจะมาบริหารแทนคุณพ่อ คุณคิดจะมาเสี่ยงสู้กับผมรึไงกัน แล้วผมก็เคยรู้จักคุณพ่อคุณ คุณจะพูดจาอะไรก็ควรจะให้เกียรติผมบ้าง”
“พ่อผมสอนมาอย่างดีเสมอแหละครับ ว่าควรจะให้เกียรติกับบุคคลที่พึงจะได้รับเกียรติ และรักษาเกียรติที่เราหยิบยื่นให้ไว้อย่างดี แต่กับบุคคลที่ไม่ได้รู้ค่าของเกียรติ แต่พึงจะได้รับหรือเรียกร้องจะเอาเกียรติ คุณพ่อท่านก็บอกว่ามันก็ไม่ต่างอะไรกับ กิ้งก่าได้พลอย หรือหัวล้านได้หวีหรอกฮะ เพราะมันจะไม่รู้คุณกับสิ่งที่ได้ไป…อ่อ แล้วพ่อกับผม เรารักกันดี เพราะคุณพ่อเลี้ยงผมมาด้วยความรัก และความรู้ เพราะฉะนั้น พ่อก็ค่อนข้างเชื่อคำพูดของผมมากกว่าคนอื่นอยู่แล้ว คุณอยากจะลองดูก็ได้นะครับ ผมไม่ได้อยากจะสู้กับคุณหรอกนะฮะ แต่ถ้าอยากจะลองผมก็พร้อมเสมอ…แต่คุณก็คงจะรู้นะครับ ว่าในทางธุรกิจ เครือของบริษัทเรานั้นครอบคลุม และมีอำนาจพอที่จะกดบริษัทระดับกลางให้จมหายไปได้ง่ายๆ เหมือนกัน อ่อ…ถึงจะเป็นระดับสูง ก็น่าลองเหมือนกันนะครับ ท้าทายดีเหมือนกัน”
ศึกครั้งนี้ ผมให้พี่คิวชนะเลิศครับ อยากจะตะโกนโห่ร้องจริงๆ ฮะ ผมอยากให้ทุกคนได้เห็นหน้าพ่อของไอ้พายตอนนี้ จะพูดจะเถียงก็ทำไม่ได้ ได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน จ้องหน้าพี่คิวอย่างโมโห แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่านี้ หึหึ คนเราการมีอำนาจ และน่าเกรงขาม ไม่ได้อยู่ที่อายุจริงๆ นะครับ มันอยู่ที่ว่าเราวางตัวยังไงมากกว่า และอีกอย่าง ผมว่าคนที่จะมีอำนาจมากๆ ได้ จะต้องเป็นคนที่มีเมตตามากเช่นกันครับ อย่างพี่คิวเนี่ยสุดยอดไปเลยฮะ จะว่ากันตามจริงบริษัทและตระกูลพ่อไอ้พายมันก็ร่ำรวย และก็มีชื่อเสียงมากนะครับ เป็นตระกูลเก่าแก่สืบเชื้อสายขุนน้ำขุนนาง แต่ถ้าเทียบกับตระกูลของพี่คิว ที่มีธุรกิจสื่อสารมวลชนครบวงจร เรียกได้ว่าเป็นยักษ์ใหญ่ในวงการสื่อฯ ของประเทศไทยเลยก็ว่าได้ นอกจากนี้ยังมีธุรกิจอื่นๆ ยิบย่อยอีกมาก ผมว่ามวยมันคนละรุ่นกันชัดๆ พ่อไอ้พายมันก็รู้แหละครับ เลยไม่กล้าเสี่ยง
“หึ ตามสบายเถอะ อยากจะทำอะไรก็ทำ เพียงแต่ทำให้มันตามสัญญาที่บอกเอาไว้ด้วยก็แล้วกัน และก็รบกวนช่วยจัดแถลงข่าวให้เร็วที่สุดด้วยนะ ภายในอาทิตย์นี้ได้ยิ่งดี ถ้าหากเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว ก็โทรนัดกับเลขาผมได้เลย ผมขอตัวก่อนแล้วกัน” พูดจบพ่อมันก็เดินออกไปเลยครับ พอพ่อมันก้าวขาพ้นห้องไปได้ ไอ้พายก็ปล่อยเสียงโฮออกมาเต็มที่เลยฮะ
“ฮืออออออ ฮึก ฮืออออออ แม่ครับ แม่ ฮือออ พ่อเขา ฮึก ฮืออออ พ่อเขาจะไม่รักพายอีกต่อไป ฮือออ แล้วใช่ไหม ฮืออออ ฮืออออ พายเป็นตัวซวยใช่ไหมแม่ ฮือออออ พายมันเลวมากใช่ไหม ฮืออออออ พ่อถึงไม่รักพาย ฮือออออออ พายทำให้ ฮึกกก พ่อมาด่าแม่ ฮือออออ แม่…ฮืออออ พายขอโทษ ฮืออออ” แม่มันเข้ามารับไอ้พายจากอ้อมกอดผม ไปกอดต่อ
“พาย พายครับ พายคนดีของแม่ นิ่งซะลูก หนูไม่ใช่คนเลว และหนูก็ไม่ใช่ตัวซวยนะลูก ทุกคนที่ยืนอยู่ในห้องนี้ ทุกคนรักหนูหมด หนูเป็นเด็กดีของทุกคน ต่อไปนี้จะมีแค่แม่คนเดียว จะมีแค่ความรักจากแม่เท่านั้น หนูเพียงพอไหมลูก แม่ให้หนูได้ทุกอย่าง แม่ให้ความรักหนูเต็มที่ มากที่สุดเท่าที่ผู้หญิงที่เป็นแม่คนหนึ่งจะให้กับลูกที่ตัวเองรักสุดดวงใจได้ หนูเพียงพอไหมลูก แค่ความรักของแม่เท่านั้น ได้ไหมลูก”
ผมร้องไห้ไปกับคำพูดของแม่ไอ้พาย ผู้หญิงคนนี้รักลูกมากจริงๆ นะครับ มากยิ่งกว่าอะไรในโลกก็ว่าได้ ผมเข้าใจความรู้สึกของไอ้พายมันนะครับ ลึกๆ แล้วมันก็อยากให้พ่อมารักมันเหมือนกัน ที่มันทำตัวประชดพ่อมัน ก็เพราะอยากจะเอาชนะ และให้เขาหันมาสนใจมันบ้างก็เท่านั้น
“ฮือออ พอครับ ฮืออออ พอแล้วฮะแม่ ฮึก พายพอแล้ว…พายรักแม่นะ พายรักแม่ พายรักแม่มากๆ ฮือออออ ขอแค่แม่รักพาย ฮึกกก พายก็พอแล้ว ฮึก”
“งั้นก็หยุดร้องไห้ได้แล้วลูก แม่เห็นหนูร้องไห้แล้วแม่จะขาดใจนะ” แม่มันประคองหน้าไอ้พายมาปาดน้ำตาออกจากหน้ามัน ตอนนี้มันเหมือนเป็นเด็กเล็กๆ เลยฮะ ไม่ดื้อไม่ซน นั่งนิ่งอ้อนแม่อย่างเดียว แม่มันปาดน้ำตาให้เสร็จ มันก็โผเข้ากอดแม่มันอีกรอบ
“นิ่งซะคนเก่งของแม่ ไม่ได้มีแค่แม่คนเดียวหรอกนะที่เห็นหนูร้องไห้แล้วจะขาดใจน่ะ นู่นแฟนหนูน่ะ ทำหน้าเหมือนขาดอากาศหายใจ ยิ่งกว่าแม่ซะอีกนะเนี่ยลูก” อ้าว หมายถึงผมเหรอ ผมทำหน้าแบบนั้นจริงๆ เหรอครับ รู้เพียงแต่ว่า ตอนนี้คิ้วตัวเองขมวดเขม็งมากๆ มองที่ไอ้พายแล้วเจ็บแปลบๆ ที่หัวใจ เห็นมันร้องไห้แล้วผมก็ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรแล้วครับ
“แม่ฮะ…พายขอไปกอดริวหน่อยได้ไหมฮะ” หือออ อะไรนะ ไอ้พายมันผละจากอกแม่มัน ก่อนจะขออนุญาตว่าอะไรนะ ผมจะหันไปหาพี่คิวเพื่อช่วยคอนเฟิร์มสิ่งที่ผมได้ยิน พี่คิวก็เดินไปคุยโทรศัพท์ที่มุมห้องซะแล้ว และยังไม่ทันที่ผมจะได้ตั้งตัวอะไร ไอ้ตัวเล็กๆ ขาวๆ ที่อ้อนแม่อยู่เมื่อกี้ ก็โผเข้าหาผมอย่างเร็ว ผมเกือบจะอ้าแขนรับไม่ทันเลยครับ
“กอดกูแน่นๆ หน่อยดิ” อ้อนครับ มันอ้อน
“อืม” ผมทำตามบัญชาทันทีครับ ทั้งกอดทั้งหอม ทั้งแก้ม และหัวยุ่งๆ ของมันเลย วินาทีนี้ กูไม่อายใครแล้วเว้ย
“ริว!!” ไอ้พายมันเรียกผมทั้งๆ ที่ยังคงหลับตาซบผมในอ้อมกอดอยู่
“หืมม์?”
“รักกูมากไหม” มันถามคำถามนี้บ่อยๆ ครับ ผมเข้าใจมันนะ ไม่ใช่่ว่ามันไม่เชื่อในความรักของผม แต่เพราะมันขาดความรักมาก่อน พอมันได้รับความรัก มันก็กลัวที่จะเสียความรักไปอีก มันเลยต้องคอยเช็คสถานะอยู่ตลอดเวลา น่าสงสารจริงๆ เมียผม
“ที่สุดในชีิวิตของกูตอนนี้คือมึง…กูรักมึงมากนะพาย” ผมบอกรักมันอีกครั้ง ไม่รู้ว่าครั้งที่เท่าไหร่แล้ว แต่ผมไม่เบื่อ แล้วก็ก้มลงหอมมันอีกฟอดใหญ่
“งั้น อย่าหยุดรักกูนะ รักกูมากขึ้นทุกๆ วันเลย ได้ไหม นะริวนะ” โอ๊ยยย อ้อนอีกแล้ว มึงจะเอาอะไรมึงบอกมาเลย กูให้มึงหมดทุกอย่างให้ชีวิตกูและตอนนี้ กูแพ้มึงอ้อนโว้ยยย
“ครับ…กูจะรักมึงมากขึ้นๆ ทุกๆ วินาทีเลยดีไหม” ผมลูบหัวมันเบาๆ ไปด้วย บอกรักมันไปด้วย ซักพัก…มันก็ผงกหัวขึ้นมาจากบ่าผม แต่ยังคงอยู่ในอ้อมกอดซึ่งกันและกัน มันก็นั่งจ้องหน้าผม และส่งยิ้มให้ เป็นยิ้มที่หวานที่สุด เท่าที่มันเคยยิ้มให้ผมเลยครับ เพราะมันยิ้มทั้งปากและตา
“สัญญานะ” พอผมพยักหน้าตอบมัน มันก็ยื่นหน้ามาจุ๊บปากผมเบาๆ แบบไม่อายแม่มันเลย ผมเหล่ตาไปมองแม่ยายนิดนึง ก็เห็นแม่มันนั่งอมยิ้มมองเราสองคนอยู่ ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ ให้ผม เป็นเชิงบอกว่า ไม่ต้องอายแม่ แม่ไม่ถือ ผมเลยกลับมาสนใจไอ้คนตรงหน้าต่อ เพราะตอนนี้มันเล่นฟัดแก้มผม เหมือนที่ผมทำกับมันแล้วครับ กอดคอผมแน่นแล้วก็หอมแก้มซ้าย สลับขวาไปมา ฟอดโต
แม้เหตุการณ์วันนี้จะทำให้เราเจ็บก็ตาม แต่ฟ้าหลังฝนมักจะมีสิ่งเล็กๆ ที่อบอุ่นและงดงามเสมอ ที่ผมสัญญากับมันว่าจะไม่หยุดรักมัน ผมไม่ได้สัญญาไปพล่อยๆ ผมเป็นคนรู้ตัวเองดี ว่าผมรักใครแล้วรักจริง ผมจริงจังเสมอกับทุกๆ เรื่อง โดยเฉพาะความรัก บางคนบอกว่า เรื่องแบบนี้จะสัญญาว่าตลอดไปคงไม่ได้หรอก เพราะไม่มีใครรู้ว่าอนาคต อะไรจะเกิดขึ้น ทำวันนี้ให้ดีที่สุดดีกว่า…ก็ถูกแล้วครับ เราควรจะทำวันนี้ให้ดีที่สุด ผมถึงเลือกจะให้สิ่งที่ดีที่สุดกับมันด้วยคำสัญญาที่เกิดจากพื้นฐานของความจริง ผมไม่รู้หรอกว่าอนาคตเราสองคนจะเป็นยังไง แต่อย่างน้อย ถ้าหากว่าเราจะต้องเลิกกัน ผมก็ไม่เสียใจ ที่ครั้งหนึ่ง เคยได้ให้สัญญาว่า จะไม่หยุดรักมัน
แต่ผมเชื่อว่า คำสัญญา จะเป็นตัวช่วยเสริมประคองความรักของผมกับมันให้ยาวนานที่สุด
สิ่งที่ผมมี ก็จะช่วยเติมเต็มให้กับสิ่งที่มันขาด เพียงแค่มันเลือกที่จะให้ผมเป็นคนเติม อีกไม่นาน มันก็จะเต็ม…ไปด้วยความรักของเราสองคนแน่นอนครับ
TBC.
หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165 (อ่าน 1508762 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก