หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164**

[eiky]

ฮ่าๆๆ วันนี้คึกตื่นมาเขียนแต่เช้า มาทำงานก็ยังแอบมาเขียน ถ้าเปิดเเพลงฟังยิ่งมีอารมณ์ ขอให้มีความสุขกับน้องญี่ปุ่น และเพื่อนน้า จุ๊บๆๆๆ



                                                        I Miss U



ไม่น่าเชื่อว่าทั้งอาทิตย์ญี่ปุ่นจะใจแข็งไม่ยอมกินอะไรพร่ำเพรื่อได้ กินผลไม้เป็นส่วนใหญ่มีแอปเปิ้ลใส่กระเป๋านักเรียนไปด้วยทุกวัน เวลาพักเที่ยงก็ไปช่วยป้าขายข้าวตามปกติ ส่วนมากก็จะกินผักกับข้าวนิดหน่อย เสื้อสัตว์บ้างไม่มาก ญี่ปุ่นดูผอมลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ด้วยกินน้ำกับผลไม้เยอะหน้าตาจึงไม่ได้ซูบซีดเท่าใดนัก

"บอยๆ เราลดลงห้าโลแน่ะ อิอิ"

พอก่อนเข้าเรียนในคาบบ่ายก็แวะไปห้องพยาบาลชั่งน้ำหนัก ญี่ปุ่นลิงโลดขึ้นเมื่อเมื่อเข็มหน้าปัดตาชั่งบอกว่าน้ำหนักลดลงจริง

"จริงเหรอ ไหนๆเราลองบ้าง"

บอยก็ขึ้นตาชั่งบ้าง

"ของเราลดลงสามโลอ่ะปุ่น อิอิ"

"ลดน้ำหนักมะเห็นยากเนะ"

"อืม แต่เราว่าลดแบบไม่กินอะไรก็ไม่ดีนะ ต้องกินผลไม้เนอะ"

"เราอยากกินติมจะตายแต่อดใจไว้เนะ ตังค์เหลือเก็บเยอะเลยอ่า"

"เออ ปุ่น นี่ปุ่นตกลงจะไม่คุยกะพี่เฟียตจริงเหรอ เห็นพี่เขาแล้วสงสารอ่า"

"คุยเนะ แต่ต้องงานโรงเรียนเสร็จก่อนอ่า เซอร์ไพซ์เนะ"

"ใจร้ายอ่า"

"แอ่ะ เรามะได้ใจร้ายเนะ เราก็คิดถึงพ่อหมีขาวน้า แต่เราต้องอดทน"

ญี่ปุ่นพูดอารมณ์ดี พอตอนเย็นก็อยู่ซ้อมเต้นจนค่ำมืด เฟียตอยู่รอทุกวันแต่ก็ได้แต่เดินตามหลังห่างๆ รายนั้นเองน้ำหนักก็ลดลงอย่างไม่ต้องทำอะไร เพราะกินไม่ได้นอนไม่หลับ ซูบลงอย่างเห็นได้ชัด

"ไอ้เฟียต มึงยังไม่คุยกะไอ้เปี๊ยกอีกเหรอวะ"

ฟอร์ดถามขึ้นเพราะเห็นท่าทางของเพื่อนแล้ว ดูไม่มีชีวิตจิตใจ

"เออดิ กูไม่รู้จะง้อยังไงแล้ว ไม่เคยเจ็บแบบนี้เลยว่ะ"

"มันใจแข็งจังวะ กูก็เพิ่งรู้เห็นเอ๋อๆแบบนั้นนะจะเอาเรื่องขนาดนี้"

"กูไม่น่าเลยว่ะ ง้อซะตั้งแต่ตอนนั้นก็ไม่เป็นแบบนี้แล้ว"

"มันคงรู้สึกล่ะ ก็มึงไปว่ามันซะขนาดนั้น"

"กูจะทำยังไงดีวะ กูอยู่ไม่ได้นะถ้าไม่มีมัน กูจะตาย"

น้ำตาซึมออกมาจนเพื่อนตกใจ ฟอร์ดตบบ่าเฟียตเบาๆ

"เอาน่ามึง เดี๋ยวมันก็กลับมาเองล่ะ ตอนนี้กูเห็นมันผอมลงเยอะเลยนะ เด็กอะไรวะ พอไม่ใส่แว่นโคตรน่ารักเลยว่ะ มึงระวังไอ้พวกเด็ก ม ห้าหน่อยละกันนะมึง มีคนคอยเสียบอยู่นะกูว่า ยิ่งมันไม่ใส่แว่น มันยิ่งน่ารักขึ้นเป็นกอง"

"เว้ย มึงอย่าพูดได้ไหม กูยิ่งกลุ้มๆอยู่"

เฟียตโวยวายออกมาใบหน้าเครียดลงกว่าเดิมอีก

"กูไม่เคยรักใครเท่ามันมาก่อน รักมาก มากจริงๆ ไม่เคยห่างกันเลย มึงรู้ไหม ขนาดกูเข้าห้องน้ำมันยังเข้าไปแปรงฟันเลย เวลากูนอนมันก็มาคอยซุกใต้รักแร้กู เวลากูจะไปไหนมันอยู่ไม่ห่างเกินเมตรเลย กูเสียใจว่ะ"

ร้องไห้ออกมาจนได้ เพื่อนๆไม่มีใครเคยเห็นเฟียตร้องไห้เลย ไม่มีสักครั้ง แต่ครั้งนี้เขาเหมือนคนอ่อนแอคนหนึ่งที่ไม่มีทางไป ไม่มีใครพูดอะไรออกมาได้แต่ตบบ่าเฟียตเบาๆ

"ท่าเต้นเราเหลืออีกนิดหน่อยอ่า ตอนนี้ท่าเต้นเราไม่ได้เป็นห่วงแล้ว แต่เรื่องชุดอ่ะ ทำยังไงดี"

หัวหน้าห้องบอกขึ้นตอนซ้อมเต้น สัปดาห์นี้ทุกห้องต่างปิดห้องตัวเองซ้อมการแสดงอยู่เกือบทุกห้อง บางห้องมีฐานะหน่อยก็ถึงกับไปเช่าสตูดิโอซ้อมเต้นกัน อย่างห้องสี่ทับหนึ่ง ที่หมายมั่นปั้นมือกับการแสดงครั้งนี้มาก

"เอ๋ เดี๋ยวเราไปถามพี่คนสวยให้เนะ"

ญี่ปุ่นคิดได้ว่ามีซาร่ากับริต้าอยู่ จึงปรี่ออกจากห้องไปก่อนกับบอย เดินหาริต้ากับซาร่าตามห้อง ม ห้า

"พี่คนสวยๆ"

"ว้าย น้องญี่ปุ่น ไม่ใส่แว่นเหรอคะ ตายแล้ว เริศมากกก น่ารักที่สุด"

ซาร่าพอเห็นหน้าญี่ปุ่นโผล่เข้าไปในห้องก็ร้องออกมาวิ่งเข้ามาหา

"พี่คนสวยซ้อมเต้นเหมือนกันหรา"

"ใช่ค่า กำลังซ้อมทิฟฟานี่กัน อิอิ เจ๊เล่นเป็นนางเอกด้วยน้ารับบทมาดอนน่า"

เสียงริต้าดังตามหลังมา

"ค่า แม่นางเอก สวยเนอะ มาดอนเน่าล่ะสิไม่ว่า"

"แหมก็สวยกว่าหล่อนล่ะย่ะ แม่หวิดหนี รูตัน"

"ค่า แม่เริศจับฉลากได้ล่ะไม่ว่า"

"นี่ยัยซาร่า ชั้นคู่ควรแล้วย่ะ คุณค่าที่ที่ริต้าคู่ควร อิอิ"

"เอ่อ ว่าแต่มีอะไรกับเจ๊เหรอคะน้องญี่ปุ่น"

"อ่า พี่คนสวย คือเค้าก็แสดงเต้นเนะ แต่เค้ามะมีชุดอ่า เลยคิดถึงพี่คนสวย"

"ว้าย จริงเหรอคะ เต้นเพลงอะไรอ่า"

"ยังเลือกมะได้เลยอ่า"

"เอ๋ ยังไงดี งั้นเดี๋ยวให้เจ๊ไปดูด้วยน้า จะได้คิดตีมชุดให้ อิอิ เรื่องชุดไม่ต้องเป็นห่วงนะค้า เจ๊มีคอนแทรค อิอิ"

ว่าแล้วซาร่ากับริต้าก็เดินตามญี่ปุ่นกับบอยกลับมาที่ห้องเพื่อดูตีมเพลงและท่าเต้น

"หัวหน้าๆ พี่คนสวยเค้าจามาดูท่าเต้นเราอ่า จะได้คิดชุดให้เนะ"

"อ่า จริงเหรอ เขินอ่า"

"เอ๋ มะต้องเขินเนะ ไว้ใจพี่คนสวยได้"

"ไม่ต้องเขินหรอกค่าน้องๆ เจ๊มาดูท่าเต้นจะได้คิดชุดให้ได้ไงคะ ไหนเต้นกันเพลงอะไรท่าเป็นยังไง"

ริต้าพูดขึ้นแล้วเดินเข้าห้องไปเด็กๆถอยกันกรูเพราะกลัว คนเต้นไปยืนเรียงกันอยู่ตรงกลาง พอเสียงเพลงดังขึ้นก็เริ่มออกลีลา

"ต๊าย เต้น บริทนี่ซะด้วย เจ๊ว่ามันหนืดไปหน่อยนะคะ ท่าเต้นต้องกระชับกว่านี้ นี่แบบนี่ค่า"

ซาร่าเดินออกไปหน้าแถว แล้วออกลีลาให้น้องๆดู

"โห สุดยอด"

เสียงเด็กทุกคนในห้องฮือฮาขึ้นเพราะซาร่าใส่เสต็ปเต็มที่

"ใช่ค่า มาเดี๋ยวเจ้สองคนเต้นให้ดู"

ริต้าเสริมแล้วออกไปยืนคู่กัน พอเสียงเพลงดังก็ออกจริตใส่ท่าทาง เสียงฮือฮาดังไม่ขาดสาย

"จำไว้นะคะ น้องๆ เราจะแสดงทำไมถ้าเราทำแค่ครึ่งๆกลางๆ ไม่อายนะคะ การแสดงถ้าไม่ดีก็ดับนะคะ ต้องเกิดเท่านั้นค่า เราจะมาเต้นเหยาะแหยะแบบนี้ไม่เกิดนะค้า"

ซาร่าพูดขึ้น น้องๆทุกคนพยักหน้า

"ส่วนเพลงเดี๋ยวเจ๊เลือกให้ พรุ่งนี้เดี๋ยวเอามาให้ค่า เรื่องชุดพอจะคิดออกแล้ว เดี๋ยววันพุธเจ๊เอามาให้ลอง"

เด็กทุกคนรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของรุ่นพี่ทั้งสอง

"งั้นวันนี้เดี๋ยวเจ๊สอนให้ เจ๊ซ้อมเสร็จพอดี"

ทั้งสองคนช่วยกันสอนท่าเต้นให้

"พี่ๆ แต่ห้องทับหนึ่งอ่าจ้างคนมาสอน เพลงก็ของทูพีเอ็ม เต้นเหมือนในเอ็มวีเลยอ่า"

น้องคนหนึ่งพูดขึ้น

"ต๊าย อย่าไปแคร์ค่า มีประโยชน์อะไรค้าเต้นก็อบเขาน่ะ มาๆเดี๋ยวเจ๊ทำให้ห้องเราเกิดให้ได้ เนอะซาร่าเนอะ เรามาปั้นห้องนี้กันดีกว่า"

ริต้าพูดออกมา น้องๆปรบมือกันเกรียวกราว หลังจากนั้นก็ซ้อมท่าเต้นให้เพิ่มเติมเสริมแต่งท่าให้กระชับแข็งแรงและต่อเนื่องกันยิ่งขึ้น พอเลิกซ้อมก็เกือบสองทุ่มจึงแยกย้ายกันกลับหอพัก

"เพื่อนๆ เราต้องสู้น้า งั้นเจอกันพรุ่งนี้เช้าเราจะมาซ้อมกัน"

หัวหน้าห้องพูดขึ้น ทุกคนดูกระตือรือล้นที่จะซ้อมเต้นเพราะมีกำลังใจเพิ่มมากขึ้นจากรุ่นพี่

"แวะกินข้าวก่อนดีกว่า เราจะได้ซ้อมที่ห้องด้วยเนอะปุ่น"

บอยบอกตอนที่เดินออกมาจากโรงเรียน

"แวะตลาดเนอะ กินผลไม้ดีกว่า"

"เอ้ย ไอ้หญ้าแห้งแดกแต่ผลไม้อ่ะ กูหน้าจะเป็นแอปเปิ้ลอยู่แล้วนะมึง เดี๋ยวก็ไม่มีแรงหรอก"

"นั่นดิปุ่น เราว่ากินเกาเหลาดีไหม ไม่หนักมาก"

บอยเสริมญี่ปุ่นจึงเออออตาม

"เอ๊ะนั่นพี่เฟียตนี่ปุ่น ไม่ไปคุยกะเค้าหน่อยเหรอ"

บอยสะกิดบอกเพราะเห็นเฟียตเดินตามมาไกลๆ

"ฮื่อ เดี๋ยวเราใจแตกเนะ"

"เว้ยไอ้บ้า ใจตงใจแตกอะไรวะ มึงเห็นใจเค้าหน่อยดิวะ พอมีคนมารักมึงก็ทำแบบนี้นะ ไปบอกเขาหน่อยดิว่าทำอะไรอยู่ เขาจะได้ไม่เป็นกังวล กูเห็นหน้าพี่เฟียตตอนกินข้าวเที่ยง น่าสงสารโคตรว่ะ ผอมซูบเชียวนะมึง"

เอกพูดขึ้นญี่ปุ่นทำท่าคิด แล้วจึงหันหลังกลับเดินปรี่ไปหาเฟียตที่เดินตามมา

"แม่หมี"

เฟียตตกใจร้องขึ้น ไม่รู้ทำไมใจสั่นไหวรุนแรง

"พ่อหมีขาว ตามเค้ามาหรา"

"อืม อยากดูอยู่ห่างๆ"

"พ่อหมีขาวมะต้องเป็นห่วงเค้าน้า เค้าหายงอนพ่อหมีขาวแล้วน้า แต่เค้าอยากจะซ้อมเต้นให้เยอะๆเนะ"

ญี่ปุ่นพูดขึ้น เฟียตเม้มปากหนัก

"คิดถึงนะแม่หมี คิดถึงมาก"

เฟียตครางออกมา ก้มหน้าลงเพราะรู้สึกว่าน้ำตาซึมออกมา กลายเป็นคนบ่อน้ำตาตื้นไปแล้ว

"เค้าก็คิดถึงพ่อหมีขาวเนะ แต่พ่อหมีขาวต้องอดทนน้า"

"อีกนานไหมแม่หมี อีกนานไหมที่จะอยู่ห่างกัน"

ญี่ปุ่นเองก็รู้สึก ไม่ใช่เป็นคนไม่มีชีวิตจิตใจ ตอนนี้รู้ตัวแล้วว่าเขาเองก็ขาดเฟียตไม่ได้ แต่ละวันมันยากลำบากกว่าที่จะผ่านมันไปได้ แต่ด้วยเป็นคนที่ทำอะไรอยู่ตลอดเวลามันจึงไม่ยากเท่าใดนัก ญี่ปุ่นโผเข้าไปกอดเฟียตทันที

"เค้าคิดถึงพ่อหมีขาวน้า คิดถึงมากๆเนะ งานโรงเรียนจบเค้าจากลับไปหาพ่อหมีขาวน้า"

เสียงเครือออกมา เฟียตรีบกอดตัวของญี่ปุ่นไว้แน่นกอดแน่นเหมือนกลัวว่าคนตัวเล็กจะหนีหายไปอีก

"พ่อหมีไม่น่าทำแบบนั้นเลย พ่อหมีขอโทษน้า รู้แล้วว่าแม่หมีสำคัญมากแค่ไหน พ่อหมีอยู่ไม่ได้น้าถ้าไม่มีแม่หมี"

เฟียตน้ำตาซึมออกมา กอดกันอยู่นานบอยกับเอกก็จับมือกันเม้มปากซึ้งใจกับสิ่งที่เห็น ญี่ปุ่นตัดใจผละออกมาจากเฟียต รายนั้นยอมแต่โดยดีเพราะรู้แล้วว่าญี่ปุ่นไม่ได้งอน เพียงแต่มีจุดประสงค์อยู่ เฟียตรู้สึกดีขึ้นมากจึงแยกกลับหอไป ส่วนญี่ปุ่นก็ไปกินเกาเหลากับเพื่อน

"ซึ้งอ่ะปุ่น"

บอยพูดขึ้นญี่ปุ่นทำหน้าเหรอหราไม่รับรู้ พอถึงห้องก็ซ้อมเต้นกับบอยอยู่จนดึก ตื่นแต่เช้าก็ออกไปเจอเพื่อนๆที่ห้องเรียนช่วงนี้ทางโรงเรียนเปิดรั้วให้เข้าเพราะรู้ว่าเด็กนักเรียนมีซ้อมการแสดงกัน ตอนเช้ามีแค่คนที่เต้นจริงหกคน

"เอ้า เริ่มน้า"

หัวหน้าห้องร้องบอกก่อนจะวิ่งไปกดเพลงให้เล่น พอเสียงเพลงดังขึ้นก็เริ่มเต้น จังหวะยังมีติดๆขัดๆกันบ้าง ยังไม่เข้ากันบ้างแต่ทุกคนก็ดูไม่ยอมแพ้ พอสายก็รีบวิ่งกลับหอไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดนักเรียนมาเรียน

"หนูญี่ปุ่นค้า นี่ๆ เพลงนี้เป็นไง"

ซาร่ามาดักรอตอนแยกแถวจะขึ้นห้อง ยื่นสายฟังเสียบเข้าหูของญี่ปุ่น

"อ่า"

"เริศใช่ไหมค้า ยาวหน่อยน้าเพราะมันเป็นเพลงมิกซ์ แต่เรื่องท่าเต้นไม่ต้องห่วง เจ๊จัดการไว้แล้ว อิอิ"

ญี่ปุ่นอึ้งเพราะไม่รู้จักแต่รู้ว่าเพลงมันตึ๊บๆเร็วและจังหวะรุนแรงเหลือเกิน พอตอนเย็นซาร่าก็รีบมาที่ห้องยื่นซีดีให้

"Christina Aguilera Not Myself Tonight Remix (henry guzman overdose) เพลงนี้อ่ะเหรอเจ๊"

หัวหน้าห้องถามขึ้นมองหน้าซาร่ากับริต้า

"ค่าลองสิค้า แล้วจะรู้ว่า แร่ดน่ะเขาทำกันยังไง"

"ต๊าย ไม่ได้นะยะริต้า จะทำให้น้องๆเขาตุ๊ดแตกไม่ได้นะ เอาแค่ความแรงมาก็พอ"

ซาร่าร้องขัดขึ้น

"อืม ใช่ๆลืมค่า นึกว่าเป็นตัวเองอยู่เรื่อยเลยอ่า อิอิ"

หัวหน้าห้องเดินไปยัดแผ่นใส่เครื่องเล่น พอเสียงเพลงดังขึ้นทุกคนก็ยืนนิ่งกันหมด

"อ่า จังหวะบีบใจ ยาวมากเลยอ่าเจ๊"

"ไม่ต้องห่วงค่า เจ๊มีทางออกให้ มาทุกคนพร้อม"

ซาร่าส่งเสียงแล้วจัดแถวให้เด็กๆพอเริ่มเต้นกันก็ออกเสต็ป เสียงซาร่ากับริต้าร้องบอกอยู่ตลอดเวลา

"น้องพริกค้า แข็งแรงกว่านั้นหน่อย แขนฟันให้แข็งแรง ต๊อป หน้าค่าหน้า สะบัดแรงๆ ญี่ปุ่นค้าดีค่าดี"

ทั้งสอนทั้งเดินคอยจัดท่าให้ตลอดเวลา จนค่ำเหมือนเคย

"ขอบคุณนะครับเจ๊ ไม่ได้เจ๊ห้องเราแย่แน่เลยอ่า"

เด็กๆทุกคนมายกมือไหว้ซาร่ากับริต้า

"อุ๊ย ต้องขอบใจน้องญี่ปุ่นเค้านะค้า เพราะญี่ปุ่นนะเนี่ยเจ๊ถึงยอมลงทุนปั้นห้องเรา อิอิ"

ซาร่าพูดขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมริต้า เพื่อนๆก็เข้ามาขอบอกขอบใจญี่ปุ่นกันใหญ่ ซึ่งรายนั้นก็ยิ้มร่าภูมิใจอยู่

"ทุกคน เราต้องเต็มที่น้า เจอกันที่เดิม"

หัวหน้าห้องพูดขึ้นแล้วมาทำท่าจับมือเหมือนนักกีฬากำลังจะลงสนาม

"สี่ทับสี่ สู้ๆๆ"

เสียงดังกึกก้องก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับหอพัก ยิ่งใกล้วันเข้ามาทุกทีการซ้อมของแต่ละห้องก็หนักหน่วงขึ้น สถานที่ได้มีคนข้างนอกเข้ามาตกแต่งให้แล้ว มีร้านรวงต่างๆมาจองที่สร้างซุ้มเรียงายจากหน้ารั้วโรงเรียนจนถึงอาคารเรียนหอประชุมใหญ่ถูกตกแต่งเรียบร้อยแล้ว กลิ่นอายของบรรยากาศงานงวดเข้ามาทุกที งานนี้ถือเป็นงานประจำปี เพราะได้เชิญโรงเรียนพันธมิตรให้เข้าร่วมงานด้วย คือโรงเรียนชายล้วนอีกสองที่ เพราะฉะนั้นการจัดงานจึงจะให้น้อยหน้าไปไม่ได้ คณะครูอาจารย์ก็ง่วนอยู่กับการจัดงาน สองวันสุดท้ายจึงไม่มีการเรียนการสอน ปล่อยให้นักเรียนซ้อมการแสดงและเกณฑ์นักเรียน ม ต้นที่ไม่ได้มีการแสดงไปช่วยกันจัดสถานที่ ทุกคนดูตื่นเต้นกับงานเป็นอย่างมาก

"มาค่าน้องๆมาลองชุดกัน"

ซาร่าหอบถุงมาถุงใหญ่ ริต้าอีกคน พอปิดห้องเสร็จก็ไล่คนที่ไม่เกี่ยวข้องออกจากห้อง

"อ่า ทักซิโด้เลยอ่า"

"เก๋ไหมคะ ทูพีเอ็มก็ทูพีเอ็มเถอะ มาริต้ากะซาร่าหน่อย อิอิ"

ชุดทักซิโด้สีดำปักเลื่อมเป็นประกายตามคอและตามปลายแขนเสื้อ กางเกงแสล็คสีดำ

"เสื้อข้างในเป็นเสื้อยืดนะคะ เราเรียกว่า เมทโทรแดนซ์ อิอิ"

"อ่า สีไม่เห็นเหมือนกันเลยเจ๊"

"ไม่ค่าไม่เหมือน ยังไงก็ไม่เหมือนกัน เลือกสีตามชอบเลยค่า"

ซาร่าบอกแล้วยื่นถุงเสื้อยืดให้ เสื้อยืดสีสันบาดตา ปักลายเลื่อมระยับเป็นตัวอักษรบ้างรูปนั่นรูปนี่บ้าง มีสีแดงสด สีชมพูแปร๊ด สีเขียวมะนาว สีเหลืองขมิ้น สีฟ้าแจ่ม สีแสดแปร๊ด เด็กๆทั้งหกคนต่างเลือกสีกันอยู่

"อ่าเราอยากได้สีแดงอ่า"

ต๊อปพูดขึ้นเพราะเห็นพริกหวานหยิบเสื้อสีแดงไปก่อนแล้ว

"ว้าย อย่าแย่งกันค่า มาๆเจ๊เลือกให้"

ซาร่าเห็นท่าไม่ดีจึงเลือกเสื้อให้เสร็จสรรพ โต้งได้สีแดง ไฟสูงสีชมพู พริกหวานสีเขียว ต๊อปสีฟ้า บอยสีแสด ญี่ปุ่นได้สีเหลืองไป

"อ่าเป็นปากเนะ อิอิ"

ญี่ปุ่นร้องขึ้นไม่ได้สนใจว่าได้สีไหน แต่สนใจลายปักรูปปากที่ใช้เกร็ดสีแดงระยับปักเป็นปากแดงอันใหญ่กลางเสื้อ พอเลือกเสื้อยืดได้ก็ลองใส่แล้วสวนทักซิโด้ใส่กางเกง

"กรี๊ดดด น่ารักมากก ต๊ายนี่ขนาดพร๊อพยังไม่ครบนะคะเนี่ย เริศศศ"

ซาร่าร้องขึ้น เสียงน้องๆที่รออยู่หน้าห้องก็ยิ่งฮือฮาดันประตูอยากเข้ามาดู

"รองเท้าต้องเอามาวันจริงนะคะ ไหนใครใส่เบอร์อะไรบ้าง"

ริต้าบอกแล้วจดเบอร์รองเท้าของน้องๆยิ้มภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองเตรียมมาให้

"เริศมากค่า เริศมากที่สุด"

ซาร่าเดินไปจัดเสื้อผ้าให้น้องๆ พอเสร็จก็ปล่อยให้เพื่อนๆที่รออยู่ข้างนอกเข้ามาดู

"ว้าว โอ้โห"

"เท่ห์มากอ่าเจ๊"

"ปุ่นน่ารักมากอ่า"

เสียงเพื่อนๆบอก ไม่น่าเชื่อว่าสีเหลืองขมิ้นสดจะเข้ากันดีกับทักซิโด้สีดำตัดด้วยสีแดงแปร๊ดระยับรูปปากตรงกลางเสื้อ ญี่ปุ่นดูผ่องขึ้นมาอีกเป็นกองเพราะสีของเสื้อยืดมันขับผิวให้ดูผ่องใสโดดเด่นขึ้นมา

"น่ารักใช่ไหมค้าเด็กๆ เอาล่ะ พอๆ เดี๋ยวเรามาซ้อมกันจริงจัง สู้ไหมค้า"

"สู้ๆ"

เสียงร้องขึ้นดังคับห้อง วันนั้นก็ซ้อมกันอย่างหนักหน่วง พกลับหอไปก็ไปซ้อมกันอีก ตื่นแต่เช้ามาก็ไปซ้อมกันอีก ตอนเย็นก็ซ้อมกันจนดึกอีก ท่าเต้นตอนนี้ไม่ต้องแก้อะไรมากแล้ว มีเพียงใส่รายละเอียดลงไปนิดหน่อย ซาร่ากับริต้าไม่ได้มาคุมแล้วเพราะการแสดงของตนก็ต้องดำเนินการเหมือนกัน ความตื่นเต้นตกมาอยู่กับทุกคน นับวันเวลาที่จะถึงวันงานให้เร็วที่สุด ในอีกแค่ข้ามคืนวันงานก็จะเริ่มขึ้นแล้ว สถานที่จัดงานพร้อมแล้ว รายการผังการแสดงก็ออกมาแล้ว ห้องของญี่ปุ่นได้แสดงเป็นรายการที่สี่เพราะอยู่ทับสี่ ม สี่มี สิบทับ ม ห้า สิบสอง ม หก เก้า การแสดงจะเริ่มตั้งแต่เก้าโมงพอเปิดงานไล่ไปเรื่อยๆจนจบงาน ก็จะเย็นพอดี แล้วทีนี้ก็จะให้โหวตว่าการแสดงไหนจะได้รับรางวัลแล้วให้ขึ้นมาแสดงอีกครั้ง ห้องของญี่ปุ่นไม่ได้หวังไปถึงขนาดนั้น แต่ทุกคนก็ทำอย่างเต็มที่ความสามัคคีที่ก่อตัวขึ้นทำให้ทุกคนรู้ว่าเด็กๆทุกคนในห้องรักกันมากแค่ไหน คืนนี้ห้องสี่ทับสี่ต่างออกความเห็นกันว่าจะพากันมาซ้อมใหญ่ที่เวทีจริงตอนดึก เพราะจะได้บล็อกกิ้งตำแหน่งได้ถูก และเป็นการดีที่จะไม่ต้องตื่นเวที

"อ่าตื่นเต้นเนอะ อิอิ"

บอยบอกตอนเดินกลับมากินข้าวก่อนที่จะไปอาบน้ำเตรียมตัวออกไปซ้อมใหญ่

"เนะ ตื่นเต้นเหมือนกันอ่า"

"เราว่ากินข้าวให้อิ่มๆดีไหมอ่าวันนี้ พรุ่งนี้จะได้มีแรงเต้นแบบสุดเหวี่ยง"

บอยชวนขึ้นแน่นอนเอกก็เห็นด้วย ส่วนญี่ปุ่นคิดอยู่

"เรามะกินเยอะเนะ เดี๋ยวอ้วนอีกอ่า พ่อหมีขาวจะม่ายรัก"

"แหม ปุ่น นายเป็นยังไงพี่เค้าก็รักอยู่แล้วล่ะ จะกลัวอะไรอ่ะ จริงไหมพ่อหมู"

หันไปหาเอก รายนั้นพยักหน้าตอบแล้วกอดคอบอยทันที

"จริงหรา อิอิ งั้นไปกินขาหมูกันไหมอ่า เราอยากกินมานานแระ"

"โห เล่นของหนักเลยนะมึง"

"ได้ๆ นานๆกินทีเนอะ ไม่เป็นไรหรอก พรุ่งนี้เราก็ต้องตื่นมาแต่เช้ามาซ้อมอยู่แล้วนิ"

สรุปก็เดินตรงปรี่ไปร้านขายข้าวขาหมู

"ลุงคร้าบ เค้ามะเอาเนื้อน้า เอาแต่คากิกะหนังมันๆ อิอิ"

"หวายปุ่น จะดีเหรอ"

"เราอยากกินอ่าบอย นานๆกินทีมะเป็นไรเนะ"

ตาวาวขึ้นมามองจ้องไปที่ขาหมูกับมันที่หยดติ๋งๆอยู่

"น่านกูว่าแล้ว ระวังนะมึงอ้วนๆผอมๆตูดลายนะเว้ย"

เอกร้องขึ้น ญี่ปุ่นทำหน้าย่นทันที

"ทำมายอ่า ทำไมตูดลายอ่า เราตูดมะลายเนะ"

"พ่อหมูก็ ไปว่าแบบนั้น ปุ่นไม่อยากก้นลายก็ทาครีมดิ"

เป็นงั้นไป บอยเองก็อธิบาย ญี่ปุ่นนั่งฟังตาปริบๆ

"เอ๋ ทาครีมหรา หนายบอยตูดมะลายจริงหรา"

"บ้าเหรอปุ่นเราอายน้า เราให้แต่พ่อหมูดูน้า"

ทำท่าเขินอายม้วนอยู่

"เอ๋ ของเราตูดก็มะลายเนะ พ่อหมีขาวมะเห็นว่าอารายอ่า"

"นั่นล่ะ ตอนนี้มันยังไม่ลาย แต่ถ้ามึงอ้วนๆ ยุบๆน่ะรวังเถอะลายแน่ๆ"

"เนะ งั้นเราสั่งเพิ่มดีกว่าเนะ จะได้รักษาสมดุล"

"แว้กก ปุ่นบ้าเหรอ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ตื่นไม่ไหวหรอก"

กว่าจะตกลงกันได้สรุปก็กินคากิไปจานหนึ่ง มันๆอีกจานหนึ่ง อิ่มแปร้ปากมันกันทั้งสามคน พออาบน้ำเสร็จก็ไปรวมตัวกันที่หอประชุมใหญ่ ก่อนหน้านี้มีห้องต่างๆมาบล็อกกิ้งเหมือนกัน แต่สี่ทับสี่เลือกมาตอนสี่ทุ่มซึ่งไม่มีคนแล้ว แต่ซาร่ากับริต้าซึ่งมาซ้อมใหญ่เช่นกันเห็นพวกญี่ปุ่นเดินมาจึงอยู่ซ้อมให้อีก

"เจ๊ว่ามันดึกไปนะค้าหนูๆ เนี่ยเจ๊นอนดึกเดี๋ยวก็กลายเป็นหมีแพนด้าหรอก"

"ไม่หรอกเจ๊ เจ๊สวยจะตาย อยู่ท่าไหนก็สวย"

"ว้าย ไฟสูงก็ เจ๊อายน้า อย่าพูดเรื่องจริงสิค้า"

ไปโน่น อายม้วนเกินหญิง กว่าจะซ้อมได้ก็เล่นเอาเพื่อนๆเหนื่อยกันเป็นแถบๆ เพราะต่างก็ตื่นเวทีทั้งๆที่ไม่มีคนดู

"ไม่ได้นะค้า เราเป็นคนแสดงจะมาอายมาเขินไม่ได้ ต้องเกิดนะค้าเด็กๆ เราต้องฉายแววของดาวออกไป เราต้องทำให้ทุกคนรู้ว่า พวกเราคือดาว"

ซาร่าปลุกอารมณ์

"ใช่เนะ เราต้องเป็นดาว อิอิ เค้าเป็นดาวพฤหัสฯน้า หย่ายกว่าใคร"

ญี่ปุ่นพูดขึ้นเพื่อนๆหัวเราะครืน

"อุ๊ย ตายเข้าใจเลือกนะคะน้องญี่ปุ่นขา อย่างน้องญี่ปุ่นของเจ๊ไม่ใช่ดาวพฤหัสฯหรอกค่า อย่างหนูต้องเป็นดาวเสาร์ เพราะมีบริวารเยอะ สง่ากว่าใคร จริงมะคะหญิงริต้า"

ชมเกินจริงเพื่อนๆทำหน้าเบะกันเป็นแถบ

"แอ่ะ เวอร์อ่าเจ๊ อย่างปุ่นอ่ะเหรอดาวเสาร์ ถ้างั้นผมก็พระอาทิตยืแล้ว เพราะร้อนแรงกว่าใครอ่า"

ไฟสูงพูดขึ้นทีนี้เพื่อนๆหัวเราะกันดังกว่าเดิมอีก กว่าจะซ้อมกันเสร็จก็ปาไปเที่ยงคืนกว่าแล้ว ทุกคนต่างแยกย้ายไปนอนเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นมาแต่เช้า ซ้อมอีกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะขึ้นเวทีจริง

"อย่าลืมกินแบรนด์ก่อนนอนนะค้าเด็กๆ ตื่นมาจะได้สดใส"

ซาร่าร้องบอกก่อนแยกกันกลับที่หน้าโรงเรียน ดังนั้นทุกคนจึงกรูเข้าไปในเซเว่นซื้อแบรนด์กันเป็นแถบ หวังว่าพรุ่งนี้คงเป็นการสร้างชื่อเนอะ


O.OO.O** O.O**** O.O**

เขียนโดย eiky

[DEMON3132]

+1 ค่ะ น้องปุ่นน่าสงสารจริง ๆ โดนพี่เฟียตดุทีเดียวยอมลดน้ำหนัก ยอมอดอาหาร
เฮ้อ สงสารพี่เฟียตด้วย ดุน้องก็เพื่อให้น้องรู้สึกตัว แต่กลับกลายเป็นต้องเจ็บและ
ทรมานใจด้วยกันทั้งคู่เลย น้องปุ่่นก็ใจแข็งทั้ง ๆ ที่พี่เฟียตยอมขอโทษและใจอ่อนแล้ว
สงสารโฟคด้วย ทำไมมีแต่คนน่าสงสารล่ะ .... จะคอยเชียร์ให้น้องปุ่นลดน้ำหนักสำเร็จนะ
   ทุกคนรวมทั้งน้อง eiky ด้วยนะ ..

[nookkiko]

 


 

[iforgive]

ปุ่นผอมเพราะควบคุมอาหาร  หมีขาวผอมเพราะตรอมใจ
วันงานจะมีหนุ่มโรงเรียนอื่นมาดูด้วย  หมีขาวจะหาทางรับมือไหวหรือเปล่าน๊อออ

[SPSJ]

ตอนนี้เศร้าแอบซึ้ง
แต่แฝงด้วยความน่ารักของเฟียตกับญี่ปุ่น

[belzaaa]

แม่หมีผอมแล้ว เย้ เย้
อยากเห็นแม่หมีเต้นแล้วคะมาต่อไวไวนะคะ

[roseen]

 :L1:ดีใจจังที่เข้ามาต่อ

[win200]

ตอนเน้แอบสงสารพ่อหมีขาวกับแม่หมีจาง


เฟียตฟอร์มแตกเรยตอนเน้


แต่ท่าทางตอนหน้าจะกลับมาหวานกันเหมือนเดิมแล้ว



รอตอนต่อไปครับผม

 

[ClioNe]

ท่าทางจะเด่นนะห้องนี้..
เด็ก ๆ ตั้งใจ  น่ารักกันจริง ๆ ..
เดี๋ยวก็ได้กลับไปหาพ่อหมีแล้วเนอะน้องปุ่น..

[iGiG]

ตอนต้นสงสารแม่หมีญี่ปุ่นกับพ่อหมีขาวมากมาย ดีใจที่เข้าใจกันได้เน้อ  

ตื่นเต้นแทนห้องสี่ทับสี่จังเลยค่า กรี๊ดกิ๊บกริ้วว  

[dukdikdukdik]

ตอนนี้ซึ้งจัง เฟียตเอ๋ย ผอมเพราะตอมใจเนี้ย ร้าวรานเนะ

ขำปุ่นตอนกินข้าวขาหมู 55+ น่าร้ากกกก 

[Dorumi]

โถพ่อเฟียตผอมเองอัตโนมัติเลยหรอเนี่ย
รอให้ทั้งคู่กลับาอยู่ด้วยกันนะจ๊ะ ซึ้งจังเลยตอนนี้
ใครว่าญี่ปุ่นเอ๋อ เราว่าไม่นะ อิอิ

[bbyuqin]

เอาใจช่วยให้พ่อหมี แม่หมีกลับมาอยู่ด้วยกันไวๆๆ...

สงสารพ่อหมีเนะ..ผ๊อม ผอม

[meiji]

ค่อยยังชั่วหน่อยนะ อย่างน้อยพ่อหมีขาวก็ไม่เข้าใจผิดแล้วนะ

ตื่นเต้นแทนญี่ปุ่น จะรอดูเต้นนะจ๊ะ อิอิ
คากิ~~~~~~~ ม่ายยยยย =O= ระวังน้าา ญี่ปุ่นนน

รออ่านค่า เลิฟ เลิฟ เรื่องนี้
รักทุกตัวละครเลยค่าาา <3

[naiin]

ไอ้หญ้าแห้งคนเดิมกลับมา ความตั้งใจเกินร้อย แถมได้กำลังจากเจ๊ๆมาเสริมไม่เริ่ดไม่ได้แล้ว

[som]

ชอบอีกแล้วอะพี่อิ๊ก  มานั่งเชียร์ญี่ปุ่นกับเพื่อนๆอยู่อีกแล้วนะนี่
ลุ้นๆ  จะต้องเป็นดาวกันทุกคน  อิอิ  เป็นดาวรุ่งดีกว่า

[Shock_n2n]

ความรุ้สึกเหมือนว่า ญี่ปุ่นของเราโต ขึ้นนะเนี่ย
อิอิ ยิ่งอ่านยิ่ง น่ารักๆ ขึ้นทุกครั้งไป 
+1 ให้จร้า ชอบจัง 

[hpsky]

เกาะขอบเวทีรอดูการแสดง

[Whatever it is]

แอบสงสารพ่อหมี หุๆ ว่าแต่ปุ่นมันจะอ้วนอีกมะเนี่ย กินได้น่ากัวดีมาก เหอะๆ

[lasom]

พรุ่งนี้พ่อหมีจะไม่หึงแย่หรอ แม่หมีน่ารักขนาดนี้อ่ะ

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

แหม่ ศัพท์แสงไรท์เตอร์เหมือนมืออาชีพ

ลีดเดอร์เก่ารึเปล่าจ๊ะ สมัยเป็นดาวเป็นเดือน???  

ฟันแขนอย่างนี้ บล็อคกิ้งอย่างนี้ แหม่ เห็นภาพ คริคริ

อ่าๆ ไม่อำไรท์เตอร์แล้วดีกว่า เดี๋ยวเค้างอน

อ่านแล้วคิดถึงตอนงานกีฬาปีสุดท้ายที่ได้ทำ แม่งอารมณ์นี้เลยยย

ลีดด์เลิศ ซ้อมอย่างกับจะไปแข่งโอลิมปิค ทุกอย่างเก็บเป็นความลับสุดยอดของสีห้ามเล็ดลอด ยังไม่พอแค่นั้นบล็อคกันได้บล็อคกันไป สะกัดกันให้ตายไปข้าง

กลับมาคิดตอนนี้แล้วฮา แต่มันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ถึงจะเหนื่อยแต่ก็มีความสุข

พวกเราเสียเงินกันเป็นหมื่นๆเพื่อคว้าถ้วยและความสะใจ...(((เนอะเมิงเนอะ)))  

มาถึงพี่เฟียตกันบ้างดีกว่า

ที่รักขา เค้ารักตัวเองมากเลยยยย

"กูไม่เคยรักใครเท่ามันมาก่อน รักมาก มากจริงๆ ไม่เคยห่างกันเลย มึงรู้ไหม ขนาดกูเข้าห้องน้ำมันยังเข้าไปแปรงฟันเลย เวลากูนอนมันก็มาคอยซุกใต้รักแร้กู เวลากูจะไปไหนมันอยู่ไม่ห่างเกินเมตรเลย กูเสียใจว่ะ"

ฉากดราม่าที่ตลาดโต้รุ่งเอาไปห้ากระโหลก แม่มอ่านแล้วจะร้องไห้ตามพระเอกไป ญี่ปุ่นเป็นแบบนั้นจริงๆ

รักมากก รักที่ซูดดดดดด

+1 ไรท์เตอร์  

[gtm]

อ่านแล้วซึ้งกินใจมากชอบทั้งสองหมีเลยน่าร๊ากมากๆใสๆๆ

รอดูการแสดง ปุ่นเกิดๆๆๆๆแน่นอน งานนี้ เฟียตเตรียมทำใจได้เลย

หนุ่มๆรุมตอมแน่ๆๆๆ

[Jesale]

สงสารพ่อหมีจัง รักแม่หมีมาก จนร้องไห้เลย
ดีกันเร็วๆนะ กลับมาอยู่ข้างๆกันดีกว่า
แบบนี้มันเศร้าอ่ะ

[knightofbabylon]

สัมผัสได้ถึงความครึกครื้นของเด็กๆ (ออกแนวรำลึกความหลังครั้งเรียนมัธยม)
บวกสงสารเฟียตอ่ะคุณอิ๊ก เฟียตร้องไห้ด้วย
ดีนะ ญี่ปุ่นเข้าไปบอกก่อน นึกว่าจะรอจนงานโรงเรียนเสร็จจริงๆซะอีก

แต่ที่สุดของที่สุด ปลาบปลื้มริต้ากับซาร่ามาก 
เริ่ดมากๆ น้ำใจงามที่สุด  :จุ๊บๆ:ซ้ายและขวางามๆให้สองสาว




  คุณอิ๊ก ให้กำลังใจ

[wisa]

 

[heefever]

ญี่ปุ่นแลดูตั้งใจจริงอะไรจริง

แต่ตอนหลังก็ยังหนีไม่พ้นข้าวขาหมูจนได้ละนะ 

[HappyMelon]

ชอบเด็กห้องนี้จัง คิดดี เชื่อฟังผู้ใหญ่อีกด้วย
ชอบริต้ากะซาร่ามากด้วยอ่า ทุ่มทุนปั้นเด็กๆมาก
ค่าชุดค่าซ้อมก้ไม่ได้คิดเงินน้อง น่ารักจริงๆ
รอดูการแสดงตอนหน้าจะเป้นไงกันบ้าง เด็กๆจะตื่นเวทีขนาดไหนน๊า? ฮ่าๆ
น้องปุ่นขา แสดงเสร็จรีบกลับไปหาพี่เฟี้ยตเค้านะคร้า
พ่อหมีคิดถึงจะตายอยู่แร้วคร่าา อิอิ 

[Nus@nT@R@]

เย้ๆ ท่าทางจะสนุก
อยากให้ถึงวันงานเร็ว
ไม่รู้แม่หมีจะเต้นได้น่ารักรึป่าว

[@BUA@]

อยากให้ผ่านงานโรงเรียนเร็วๆ จัง
สงสารพ่อหมีอ่า   

[sweetiiez]

  ไม่ได้มาอ่านนานน้องน่ารักขึ้นเยอะนะเนี่ย

สงสารพ่อหมี อีกนิดเดียวเท่านั้นอดทนหน่อยน๊า

คิดถึงทั้งน้องญี่ปุ่นแล้วก็พ่อหมีเลยคะ

ปล. ไรเตอร์นะคะ ขอโทษที่หายไปนาน