[16]
คืนนั้นทั้งคืนผมนอนไม่ค่อยหลับเพราะคิดมากเรื่องพี่เค ผมทำให้พี่เคไม่พอใจหรือเปล่า แล้วการที่ผมปฏิเสธพี่เคแบบนั้น พี่เคจะเกลียดผมหรือเปล่านะ ผมควรจะกลับกับพี่เคดีกว่าไหม ไม่น่าไปเชื่อไอ้เรย์เลย เฮ้อ....พี่เคต้องไม่พอใจผมแน่ๆ เพราะพี่เคไม่ชอบคนขัดใจนี่นา
ตื่นมาตอนเช้าผมก็แทบจะไม่อยากลุก นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอน นานแล้วที่ผมไม่ได้นอนบนเตียงของตัวเอง ก็อยากจะนอนให้เต็มที่ กว่าจะลุกมาอาบน้ำได้ก็เกือบจะสาย......แต่งตัวเสร็จก็รีบบิดรถมาที่คณะทันที ยังพอมีเวลาอีกนิดหน่อยกว่าจะเริ่มเรียน
“ทำไมไม่ขับรถมา” ผมหันไปตามเสียงที่ได้ยิน หน้าดุๆของพี่เคตั้งอยู่ตรงหน้าผม ทำให้ผมแปลกใจที่พี่เคมาหาผม ผมก็นึกว่าจะเกลียดผมที่ไม่ยอมทำตามไปเสียแล้ว
“ก็....รถผม.....มอไซด์” ผมเริ่มประหม่าที่เจอพี่เค ทำให้พูดอะไรออกไปแบบไม่เป็นประโยคนัก
“กุญแจก็อยู่ รถก็จอดที่เดิม ทำไมไม่เอามาขับ” พี่เคยังทำหน้าดุ แถมยังก้าวมาชิดตัวผมมากกว่าเดิม
“ไอ้จาทำอะไรวะ” เสียงที่เข้ามาช่วยชีวิตผม คือเสียงของไอ้เรย์ ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจ เพราะไม่รู้จะตอบพี่เคว่ายังไงดี
“มีอะไรกัน” ไอ้เรย์มองหน้าผมสลับกับพี่เค
“ไม่มีอะไร พี่เคผมขึ้นเรียนก่อนนะครับ” ผมหันไปตอบไอ้เรย์ ก่อนจะหันมาลาพี่เคที่ทำหน้ายักษ์มองจ้องไอ้เรย์อยู่
“เอ้อ.....ไอ้จา พี่แรกฝากมาบอกว่าวันนี้จะพาไปกินข้าวเย็น” ก่อนที่จะก้าวขาออกมา ไอ้เรย์ก็บอกผมด้วยเสียงที่ดังพอสมควร พร้อมทั้งแอบเหล่ไปที่พี่เคด้วย ทำเอาผมเสียวสันหลังขึ้นมา เพราะกลัวพี่เคเข้าใจผิด
“เบาๆสิมึง” ผมดึงแขนไอ้เรย์เข้ามาใกล้ พร้อมกับกระซิบบอก
“ไอ้เตี้ย....ตอนเย็นจะมารับอยู่รอด้วย” เสียงพี่เคบอก ก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดจากไป ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ว่าโมโห......
“เป็นไงหละ พี่เคโกรธกูอีกจนได้” ผมบ่นเบาๆ
“แบบนี้หละดีแล้ว” ผมหละหมั่นไส้ไอ้เรย์จริงๆ ผมเสียใจที่พี่เคโกรธ แต่มันกลับมาหัวเราะแบบนี้ แทนที่จะปลอบก้ไม่มี ไอ้เพื่อนเวร
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ไอ้จาเอามือถือมาดิ ของกูแบตหมดวะ” ไอ้หมงมาขอยืมมือถือผม ผมก็มัวแต่ทำแลปไม่ได้สนใจ เลยบอกมันให้หิบเอาเองในกระเป๋าหนังสือ จนสักพักใหญ่ๆ ไอ้เรย์ก็เอามาวางคืนให้ผม
“เมื่อกี้ไอ้หมงมันมายืมไม่ใช่หรือวะ” ผมเงยหน้ามาจากงานที่ทำ เพราะแปลกใจ ผมจำเสียงเพื่อนตัวเองผิดหรอเนี่ย
“ไอ้หมงมายืม แต่กูเอามาคืน มันผิดหรือไงวะ” ไอ้เรย์ถามผมเรียบๆ
“อ้าวหรอ...เออๆๆ กูนึกว่ากูจำผิด” พูดจบผมก็ก้มหน้าทำงานต่อ
“มึงอย่าลืมนะ เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วพี่แรกจะมารับกินข้าว” ไอ้เรย์ก้มหน้ามามองหน้าผม พร้อมกับยิ้มแปลกๆให้
“แต่พี่เคบอกจะมารับ” ผมตอบกลับไปแบบไม่สนใจมัน จะให้ผมทิ้งพี่เคไปกับพี่แรกหรอ ไม่เอาหรอก ไปกับพี่เคสุดที่รักดีกว่า
“กูว่าอย่าเสียเวลารอเลยวะ พี่เคของมึงไม่มาหรอก” ไอ้เรย์บอกทิ้งไว้แค่นั้น ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ผมนั่งงงกับคำพูดมัน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ผมเลิกเรียนก้ลงมานั่งรอพี่เค นั่งรอตั้งแต่ 5 โมง จนตอนนี้ก็เกือบจะ 6 โมงแล้ว พี่เคยังไม่มาสักที พี่แรกก็มานั่งรอด้วย ส่วนไอ้เรย์กับไอ้หมงก็นั่งเล่นเกมส์กันไม่มีทีท่าว่าจะสนใจผมที่นั่งรออย่างกระวนกระวาย
“ไปกับพี่แรกเหอะมึง พี่เคของมึงจะให้รอไปถึงกี่โมงวะ” ไอ้เรย์พูดออกมา ทั้งที่หน้ายังจ้องอยู่ที่เกมส์ของตัวเอง
“แต่พี่เคบอกจะมารับ” ผมบอกไปนิ่งๆ
“เย็นขนาดนี้แล้วยังไม่มา แล้วยังไม่มีการโทรมาบอกอีก จะรอไปถึงเมื่อไหร่วะ” ไอ้เรย์พูดในสิ่งที่ผมไม่อยากคิด หรือว่าพี่เคจะแกล้งให้ผมรอ เพราะไม่พอใจผมที่ปฏิเสธไป.....ต้องใช่แน่ๆ ผมโดนพี่เคแกล้งอีกแล้วหรือนี่
“งั้นก็ไปกันเถอะครับพี่แรก” ผมชวนพี่แรกอย่างเศร้าๆ ไม่อยากจะคิดแบบนี้เลย คิดแล้วมันกทำให้ผมต้องเศร้าใจเอง.....ไม่รักก็ไม่ว่า ทำไมต้องมาแกล้งกันด้วยหละพี่เค
ร้านที่พี่แรกพามา ทำให้ใจผมดีขึ้น เพราะเวลาที่ผมอยู่กับธรรมชาติ มันจะทำให้ผมสงบและร่าเริงขึ้น ร้านนี้เป็นร้านอาหารที่มีต้นไม้อยู่เยอะ แถวโต๊ะนั่งยังจัดเป้นแบบซุ้ม ทำให้เหมือนทานข้างรอบข้างบรรยากาศของธรรมชาติ น้ำตกเล็กๆใกล้ๆ ทำให้รู้สึกเย็นสบาย
“ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวก็โทรมา” พี่แรกบอกผมด้วยรอยยิ้ม ทำให้ผมแปลกใจ...อะไร...ใครโทรมา....โทรมาทำไม........พี่แรกสั่งอาหารมาหลายอย่าง จนผมคิดว่าจะทานกันหมดหรอ แต่พอสั่งอาหารเสร็จ มือถือของผมก็ดังขึ้น
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ครับพี่เค” ผมแปลกใจว่าพี่เคโทรมาทำไม หรือจะโทรมาเย้ยผมที่โดนหลอกให้นั่งรอ
“อยู่ไหน เมื่อไหร่จะลงมา” เสียงพี่เคดุมากถ้าเทียบกับปกติแล้ว คราวนี้น่ากลัวกว่ามาก
“อยู่ร้านอาหารครับ มากับพี่แรก” ผมตอบกลับไปแบบงงๆ อะไรลงไปไหน สับสนๆๆ
“ไปกับใครนะ แล้วไปทำไม บอกให้รอจะมารับไม่ใช่หรือไง ทำไมหนีไปก่อนแบบนี้”
“พี่ปล่อยให้ผมรอแล้วยังมาว่าผมอีกหรอ คนอะไรตัวเองผิดแล้วยังจะมาว่าคนอื่นอีก” ผมก็ไม่ไหวเหมือนกัน ปลอกให้เรานั่งรอตั้งนาน พอเราไม่รอก็มาโวยวาย ใช้ได้ที่ไหน
“ใครรอใคร.....ก็บอกว่าเลิกทุ่มนึง ก็รีบมารอตั้งแต่หกโมงครึ่ง ใครกันแน่ที่ให้รอ” เสียงพี่เคเริ่มดังกว่าเดิม
“ใครบอกว่าเลิกทุ่มนึง ผมเลิกตั้งแต่ห้าโมงแล้ว”
“ชิบ......อยู่ร้านไหนบอกมาสิ” พี่เคนิ่งไปนิดหน่อย ก่อนจะสบถออกมา แล้วถามผมว่าอยู่ร้านไหน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ผมรีบขับรถไปที่ร้านที่ไอ้เตี้ยบอกทันที ผมไม่น่าหลงเชื่ออะไรง่ายๆเลย เห็นมีข้อความจากไอ้เตี้ยว่าอาจารย์สอนเพิ่ม เลิกเรียนทุ่มนึง ผมน่าจะเอะใจว่าทำไมปีหนึ่งเรียนเลิกดึกขนาดนั้น แล้วเท่าที่คุยกัน ไอ้คนที่ส่งข้อความมาให้ผมไม่น่าจะเป็นไอ้เตี้ยด้วย หึ อย่ามาเล่นตลกกับคนอย่างไอ้เคนะเว้ย
“สวัสดีครับพี่แรก” ผมรีบเดินเข้าไปที่โต๊ะไอ้เตี้ยทันที แต่พอมองเห็นว่าอยู่กับใคร ก็ทำเอาผมไม่พอใจขึ้นมาทันที มาด้วยกันทำไม แล้วไอ้เตี้ยยังนั่งนิ่ง ไม่รู้หรือไงว่าพี่แรกมีแฟนแล้ว คิดจะมาหลอกไอ้เตี้ยหรอ ไม่มีทางหรอก ผมจะขวางเอง.......นี่ผมคิดจะขวางเพราะไม่อยากให้ไอ้เตี้ยถูกหลอกแบบนั้นจริงๆใช่ไหม แต่ทำไมใจผมถึงเต้นแปลกๆแบบนั้นหละ
“อ้าวมายังไงเค นั่งก่อนสิ” พี่แรกเรียกให้ผมนั่งข้างๆตัวเอง แต่ผมเลือกที่จะไปเบียดกับไอ้เตี้ยแทน
“กินๆๆ พี่สั่งมาเยอะ ทานเยอะๆนะครับน้องนินจา” ผมเพิ่งจะรู้สึกเหม็นขี้หน้าพี่แรกก็วันนี้นี่เอง ไอ้หน้าที่ยิ้มแย้มเวลาพูดกับไอ้เตี้ยนี่ มันน่าหมั่นไส้จริงๆ........น้องนินจาหรอ หึ กูก็เรียกได้วะ
“ทานนี่นะครับ” พี่แรกตักทอดมันมาให้ไอ้เตี้ย พอเห็นไอ้เตี้ยจะตักทาน ผมก็เอาส้อมไปขวางไว้ก่อน
“ทอดมันอะไรครับพี่แรก” ผมมองที่ทอดมันชิ้นนั้น โดยไม่ได้เงยหน้าไปมองพี่แรก
“ทอดมันกุ้งครับ” ผมแอบยิ้มในใจ ส่วนไอ้เตี้ยก็ชักช้อนกลับเล็กน้อย
“นินจาแพ้กุ้งครับ พี่ไม่รู้หรือครับ” ผมตักทอดมันมาใส่จานของตัวเอง แล้วยิ้มยั่วใส่พี่แรก อะไรไหนทำท่าจะมาจีบไอ้เตี้ย แต่แค่นี้ยังไม่รู้ว่าไอ้เตี้ยแพ้กุ้ง
“งั้นทานนี่นะครับ อร่อย” พี่แรกไม่ได้สนใจผมเลย หันไปตักแกงมาให้ไอ้เตี้ยเพิ่ม เห็นรอยยิ้มแบบนั้นแล้วมันน่าหมั่นไส้นัก
“ขอบคุณครับพี่แรก” ไอ้เตี้ยนี่ก็อีกคน ยิ้มแบบนั้นน่าหมั่นไส้จริงๆ
“ไม่ได้ๆๆๆ กินเผ็ดมากๆ เดี๋ยวก็ปวดท้องอีก” ผมว่าพลางหยิบจานไอ้เตี้ยยกมาวางที่ตัวเอง แล้วเปลี่ยนจานผมที่ยังไม่ได้ทานไปให้ไอ้เตี้ยแทน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมทานได้” ไอ้เตี้ยว่า พร้อมกับเอามือมาจับจานของตัวเองไว้
“นินจาอย่าดื้อสิ คราวก่อนก็นอนปวดท้อง จำไม่ได้หรือไง” ผมดุเบาๆ แต่ก้ทำให้ไอ้เตี้ยปล่อยมือจากจานได้
“เอาน้ำสับปะรดปั่นไหม ชอบไม่ใช่หรอ งั้นเดี๋ยวพี่สั่งให้นะ” ผมหันไปถามไอ้เตี้ย พอมันพยักหน้า ผมก็แอบยิ้มกวนๆให้พี่แรก.......พี่นะรู้ไม่เท่าผมหรอกพี่แรก อย่ามาหวังจะแกล้งหลอกไอ้เตี้ยได้เลย แต่แทนที่ว่าพี่แรกจะโมโห กลับส่งยิ้มที่กวนประสาทผมกลับมาให้อีก
การทานอาหารวันนี้จึงผ่านไปด้วยการวางเชิงระหว่างผมและพี่แรก แต่ผมว่าผมทำแต้มได้มากกว่าพี่แรกแน่นอน....ไอ้การยิ้มแย้มของพี่แรก แต่จริงๆแล้วในใจคงแทบจะคลั่ง ที่โดนผมขวางแน่นอน หึ...ให้มันรู้ซะบ้างว่านินจานะของใคร....................เมื่อกี้ผมคิดอะไรนะ นินจา...ของใคร....ไม่น่า...ไม่ใช่หรอก ผมคงจะสับสนเท่านั้น
“งั้นเดี๋ยวกลับกันเลยนะ น้องนินจาเดี๋ยวพี่ไปส่งนะครับ” ระหว่างที่ผมกำลังสับสนอยู่นั้น เสียงพี่แรกก้แทรกเข้ามา ทำให้ผมต้องเงยหน้ามาสนใจ
“ไม่ต้องลำบากหรอกครับพี่แรก ผมกับนินจาเป็นเมทกัน...อยู่ด้วยกัน เดี๋ยวนินจากลับกับผมก็ได้ครับ” ผมเน้นคำว่า “อยู่ด้วยกัน” ให้พี่แรกได้ยินชัดๆ ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมทำไปเพราะอะไร
“เอาแบบนั้นหรอ งั้นก็โอเค พี่กลับก่อนนะ” พี่แรกไม่ได้ยื้อหรือตอแยที่จะไปส่งนินจา พร้อมกับเดินจากไปง่ายๆ แต่ก่อนจากไปพี่แรกเดินมากระซิบที่ข้างหูผม ทำให้ผมงงขึ้นมาทันที เพราะไม่เข้าใจประโยคนั้น
- ระวังจะเสียสิ่งที่รักไปนะ ถ้ายังบื้อแบบนี้ -
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ของขวัญวันเกิดแพนด้า อิอิ
น้องนินจาน่ารักเสมอ แต่หารูปพี่เคไม่ได้
ใครมีจะเสนอ แนะนำมาได้นะครับ
คิดได้แต่ มินโฮ แต่มีคนคัดค้าน 555
หัวข้อ: ถ้าจะรัก....ก็บอกมา [คิดถึงนินจา กันบ้างไหมครับ...หน้า46] 07/06/54 (อ่าน 372150 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก