Article 12
ตอนเช้าผมพอผมไปที่โต๊ะก็ไม่เจอพวกไอ้เพลย์นั่งอยู่ผมเลยเดินไปหาพวกมันที่โรงอาหาร ก็เจอพวกมันนั่งกินข้าวกันอยู่
“มาไม่รอกรู”ผมต่อว่าพวกมัน
“โอ๋ๆอย่าโกรธเค้านะตัวเอง ก็ตัวเองมาช้านี่”กวนๆแบบนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้เพลย์คนเดียว มันพูดแล้วดึงผมให้นั่ง
“อย่าทำหน้างอดิวะเดี๋ยวกรูไปซื้อชาเขียวปั่นมาเซ่นไหว้มรึงแล้วกัน มรึงจะได้หายงอน”ไอ้วีครับมันพูดแล้วก็ลุกไปซื้อชาเขียวปั่นของโปรดผมมาให้(นี่พวกมรึงเห็นกรูเป็นศาลพระภูมิรึไงวะ แต่ก็ดีเหมือกัน หุหุ ของฟรี)
“เออ! วันนี้พวกกรูจะไปคัดตัวบาสด้วย”ไอ้บอยพูดครับ
“เอาจริงเหรอวะ”ผมมองหน้าไอ้เพลย์ สลับกับไอ้บอย ก็ปกติไอ้พวกคุณชายเนี่ยมันไม่ค่อยจะเล่นกีฬากันเท่าไหร่หรอกครับ
“จริง”ไอ้เพลย์ทำหน้าจริงจังยืนยันคำพูดมัน (ไอ้พวกนี่มันนึกคึกอะไรของมันขึ้นฟะเนี่ย)
“เออตามใจพวกมรึงเหอะ”ผมบอกอย่างไม่ใส่ใจพวกมัน แต่พวกมันกับสะกิดผมยิกๆ (อะไรของมันวะ)พอผมมองไปตามสายตาพวกมัน ก็เจอพี่พายครับ
“น้องมีนพี่มาทวงของ”พี่แกพูดแล้วยื่นมือมาตรงหน้าผม(พี่แกมาทวงอะไรวะ หรือมาทวงหนี้ก็คงจะไม่ใช่ อ๋อ!พี่แกมาทวงรูปนี่หว่า)หลังจากที่ทำหน้างงอยู่นานสองนานผมก็จำได้ครับ
“ง่า...พี่พายมีนลืมอ่ะ”ผมพูดอย่างกลัวพี่พายจะโกรธ(กรูมัวแต่คิดเรื่องไอ้พี่เต้ เลยลืมเอารูปมาให้พี่พายซะสนิทเลย)
“อะไรอ่ะน้องมีน”พี่พายแกทำหน้างอนผม
“พี่พายไม่โกรธมีนนะ”ผมพูดอ้อนพี่แก พร้อมทำท่าหงอยๆ(ทำแบบนี้แล้วเสร็จทุกราย คิคิ หัวเราะแบบมีแผน)
“55 พี่โกรธเราไม่ลงหรอก”พี่พายพูดแล้วขยี้หัวผม เห็นป่ะบอกแล้ว ใจอ่อนทุกราย (สสัยกรูต้องลองเอาไปใช้กับไอ้พี่เต้มั่งแล้ว)
“เพราะผมหล่ออ่ะดิ พี่โกรธคนหล่ออย่างผมไม่ลงหรอก”ได้ทีผมก็ต้องชมตัวเองครับ เดี๋ยวเด้าจะลืมว่าผมหล่อ(หลงตัวเอง)
“อย่างเราเนี่ยนะหล่อ”พี่พายแกล้งเก็กหน้าขรึม ก่อนจะมองผมอย่างสำรวจ
“ไม่ต้องแอบยิ้มเลยพี่พายชอบแกล้งมีน”ผมรู้ทันหรอกพี่พายจะแกล้งผมชัว ทำหน้าตาเจ้าเลห์ซะขนาดนั้น
“ไอ้มีน...”แต่ก่อนที่ผมจะประทุษร้ายพี่พาย ไอ้บอยครับ มันเขย่าเสื้อผมใหญ่เลย ผมเลยมองหน้ามัน เป็นเชิงว่า ‘มีไรวะ’
“คุณแฟนครับ”พอเห็นเท่านั้นแหละครับ กระจ่างเลยครับ ไอ้พี่เต้ยิ้มโหดๆให้ผม
“อ้าว! แฟนน้องมีนมาแล้ว พี่ไปก่อนนะครับ แล้วพรุ่งนี้ห้ามลืมนะครับ ถ้าลืมพี่โกรธจริงๆด้วย”พี่พายทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้ผมแล้วก็จากไป
“ไง...มีอะไรจะแก้ตัวรึเปล่าครับที่รัก”(เฮือก พูดแบบนี้โกรธแหงมๆ) ผมยิ้มแหยๆให้มัน
“ตัวเองอย่าโกรธเค้านะ เค้าไม่ได้นอกใจตัวเองเลยนะ จุ๊บๆ”ผมใช้มุกไอ้เพลยง้อไอ้พี่เต้ครับพวกไอ้เพลย์แอบขำกันใหญ่เลยครับ(ไอ้เพื่อนชั่ว กรูงานเข้าอยู่ยังมาขำอีก)
“เหรอครับ แล้วเมื่อกี้นัดอะไรกัน”ไอ้ตอนแรกมันก็พูดเสียงปกติครับ แต่ตอนหลังมันกระชากเสียงซะผมสะดุ้งเลยครับ
“อ๋อ! ก็แพรวที่อยู่ห้อง 5 ที่เป็นน้องสาวพี่พายเค้ามาขอรูปมีน แล้ววันนั้นมีนไม่มีก็เลยเลื่อนเป็นวันนี้ แล้ววันนี้มีนก็ลืม เลยต้องเลื่อนเป็นวันพรุ่งนี้”ผมไม่ได้โกหกนะ ก็แค่ไม่บอกว่าพี่พายฝากแพรวมาขอรูปผม
“แล้วทำไมให้ไอ้พี่พายมาเอา”พี่เต้มันคาดคั้นผมครับ(เอาไงดีวะกรู)
“ก็ไม่รู้ แพรวคงอายมั้ง”ผมตอบปัดๆไป
“เหรอ”ไอ้พี่เต้มันทำท่าไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าไหร่ แต่เสียงมันก็อ่อนลงแล้วครับ
“อ่ะกินนี่ดีกว่าจะได้ใจเย็นลง”ผมยื่นน้ำชาเขียวปั่นไปให้ไอ้พี่เต้อย่างสุดแสนจะเสียดาย(ของฟรี) ไอ้วีอุตส่าห์ซื้อมาเซ่นผม ผมเลยต้องเอาไปเซ่นไอ้พี่เต้ต่อเลย ถ้ามีธุปนี่ผมคงจุดไหว้ไอ้พี่เต้มันแล้วแหละ(เวอร์)
“ป้อนดิ”มันสั่งผมครับ(มันน่าอายนี่หว่า แต่ไม่เป็นไรจะอายทำไมคนเยอะแยะ)ผมซึ่งกำลังง้อมัน(แล้วกรูไปง้อมันทำไมวะเนี่ย)เลยต้องทำอย่างเลี่ยงไม่ได้ มันดูดน้ำไปมองหน้าผมไป(สบายเลยเนาะ)
“ไอ้วี ไอ้บอย ทำไมมดมันเยอะจังวะ”ไอ้เพลย์ครับมันพูดลอยๆ แต่มาแทงใจดำผมดัง จึ้กเลยครับ(มดมันมาจีบมรึงมัน ชอบล้อกรูจริงๆ)
“เออว่ะกัดกรูจนเจ็บไปหมดแล้วเนี่ย”ไอ้วีครับ เข้ากันดีจริงๆ (มรึงเป็นเพื่อนกรูแน่เหรอวะเนี่ย)
“ก็หวานขนาดนี้มดมันจะขึ้นก็ไม่แปลกหรอก”ไอ้บอยพูดครับ
“งั้นเหรอครับคุณเพื่อน ถ้าไม่อยากเป็นคนทุพลภาพ ล่ะก็ช่วยกรุณาหุบปากด้วย” ผมหันไปมองพวกมันอย่างคาดโทษ(ฝากไว้ก่อนเหอะอย่าให้ถึงทีกรูมั่งนะ) ซึ่งพวกมันก็หาได้นำพาไม่ มันก็ยังคงล้อเลียนผมกันต่อไป ส่วนไอ้คุณพี่เต้ก็ดันหัวเราะไปกับพวกมัน (ทำไมไม่มีใครเข้าข้างกรูเลยวะ โฮ TToTT ชายกลางเคอะพวกมันแกล้งหญิงพจน์ )
ในความคิดอันติ๊งต๊องของไอ้มีนคนนี้
“นังพจมีน”(พด-จะ-มีน)คุณหญิงแม่หรือไอ้เพลย์จิกเสียงเรียก
“ฮะ...เจ้า”อ้าว! ไม่ใช่ผิดเรื่อง เอาใหม่ “มีอะไรเหรอเคอะ คุณหญิงเพลย์”หญิงพจน์ตอบ
“ไปถูบ้านสิยะ หล่อน”หญิงเล็กหรือไอ้วีสั่ง
“คุณหญิงแม่เคอะ ดูนังพจมีนมันสิคะ มันยังนั่งบื้ออยู่เลย”หญิงใหญ่หรือไอ้บอยฟ้อง
“หล่อนไปทำเร็วเข้าสิยะ”คุณหญิงเพลย์พูดแล้วผลักหัวพจมีน (กระซิก กระซิก)
“คุงแม่ แกล้งพี่พกเหรอคัก(คุณแม่แกล้งพี่พจน์เหรอครับ)”ชายเล็กหรือไอ้พี่เต้พูด
“ต๊าย! ชายเล็กออกมาทำไมลูก นังพจมีนฉันสั่งให้แกดูตาเล็กไว้ไม่ใช่เหรอ นี่แนะ”คุณหญิงเพลย์ผลักหัวพจมีนอีกรอบ(อ้าว! กรูผิดอีกแล้ว)
“กระซิก กระซิก”ขอบีบน้ำตาก่อน เหมือนนางเอกหนังที่ถ่ายทอดทางช่องหน้าต่างเเละประตู
“ดูสิคะคุณหญิงแม่มันสำออยใหญ่เลย” หญิงใหญ่บอยทำหน้าเหยียดๆแล้วฟ้องคุณหญิงเพลย์
“ใช่ค่ะ อย่าแกมันต้องโดนแบบนี้”หญิงเล็กวีถีบพจมีนล้มเป็นลูกขนุน หลังจากนั้นพจมีนก็สติแตก (ในนามของดวงจันทร์ข้าจะลงทัณมันเอง) และมอบแอลฟ่า เบต้า แกมม่า เเละสกายคิกให้คุณหญิงเพลย์ หญิงใหญ่บอย และหญิงเล็กวี ไปคนละดอก ก่อนวิ่งร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนบ้าไปฟ้องชายกลางว่าโดนกลั่นแกล้ง(แต่ว่า ไอ้ชายกลางมันหายหัวไปไหนวะ)
“ชายกลาง”พจมีนเรียกชายกลาง
เปรี้ยง...
“แปลงร่าง...เป็นชายกลาง”ชายน้อยเต้ที่ดูเหตุการณ์อยู่นานทนไม่ไหวเลย เลิกแกล้งเป็นชายน้อย แล้วแปลงร่างราวกับไอ้มดแดง(ไรเดอร์ ไรเดอร์ เพลงประกอบเรื่องไอ้มดแดง) เป็นชายกลาง
“พจมีน”ชายกลางเต้เรียกพจมีนแล้วอ้าแขนรอพจมีนวิ่งมากอด เหมือนละครน้ำเน่าหลังข่าว
“ชายกลาง”พจมีนวิ่งเข้าหาชายกลางอย่างสโลว์โมชั่น เหมือนละครรักหวานแหวว ..................ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหนังฆาตกรรม รักหลอน ซ่อนความอาฆาตแค้น พจมีนกระโดดถีบชายกลางเต้ด้วยความเร็วแสงด้วยความแค้นอย่างสุดซึ้งก่อนจะแจกหมัดฮุกไปหลายดอก จนชายกลางเต้ลอยละลิ่วไปกับพร้อมหญิงเพลย์ หญิงใหญ่บอย และหญิงเล็กวี(ลางไม่ดีอีกแล้ว ทั้งสามพูดพร้อมกัน เฮ้ยแต่! นี่มันเรื่องบ้านทรายกอง(ทอง) แถไปเรื่องโปเกม่อนได้ไงวะ)
“ออกนอกโลกไปโลด 5 5 5” แล้งหญิงพจมีนก็ชูสองนิ้วขึ้นฟ้าแล้วแหกปาก 360องศาหัวเราะดังลั่น ก่อนจะคอบครองบ้านมืด(สว่าง)วงศ์แต่เพียงผู้เดียว
...จบแล้ว...
“ทำไมชอบทำหน้าประหลาด แฟนกรูนี่ติ๊งต๊องจริงๆ”ไอ้พี่เต้พูดแล้วดึงแก้มผมสองข้าง โดยมีไอ้สามทหารเสือนั้นหัวเราะเป็นแบ็คกราวอยู่เบื้องหลัง ทำให้ผมตื่นจากความคิดอันแสนจะมีความสุข (ไอ้ปีศาจกรูกำลังมีความสุขเลย แล้วเมื่อกี้ว่าใครติ๊งต๊อง) ก่อนจะหันไปแจกค้อนให้พวกไอ้เพลย์ แล้วก็ไอ้พี่เต้
“เพื่อนมรึงนี่ตลกว่ะ”ไอ้พี่เต้ขำผม
“ผมก็คิดอยู่พี่ ไม่น่าหลงมาคบมันเลย”ไอ้เพลย์พูดแล้วขำท่าทางเอ๋อๆของผม (ไอ้เพื่อนชั่ว กรูงอนมรึงจริงๆนะ)ผมเลยงอนมัน
“โอ๋ๆอย่างอนกรูดิ กรูพูดเล่นมรึงออกจะน่ารักขนาดนี้”ไอ้เพลย์กลั้นยิ้มแล้วลูบหัวผม(กรูไม่ใช่แมวนะโว้ย)
“ไม่ต้องมาตบหัวแล้วลูบหลังเลย”(กรูเคืองอย่างมาก จงมาง้อซะดีๆ)
“มีนครับเพลย์ขอโทษ ยกโทษให้เพลย์นะ”ไอ้เพลย์มันทำหน้า(แอบ)จริงจัง
“ก็ได้...แต่กลางวันเลี้ยงข้าวกรูด้วย”ผมยื่นขอเสนอให้มัน
“ตกลง”มันตกลง แล้วก็แอบยิ้ม
“ถ้ามรึงอยากจะหัวเราะก็หัวเราะเหอะกรูไม่ว่าหรอก”เท่านั้นแหละครับ มันก็หัวเราะอย่างกับโน้ต อุดม มาโชว์เดี่ยวให้ดู ตอนนี้คนในโรงอาหารเริ่มมองแล้วครับ เค้าคงจะสงสัยกันว่าไอ้พวกนี้มันหัวเราะอะไรกัน
“ผมไปรอเข้าแถวแล้วนะ”ผมบอกไอ้พี่เต้แล้วรีบ ลากไอ้สามทหารเสือให้ ไปจากโรงอาหารซะทีก่อนที่ศรีธันญาจะมารับพวกมันไปผมไม่อยากกำพร้าเพื่อน ตอนกลางวันไอ้เพลย์มันก็เลี้ยงข้าวผมไปตามระเบียบ ส่วนตอนเย็นที่สนามบาสคึกคักมากเลยครับคนเยอะสุดๆ ทั้งผู้หญิงที่มาเชียร์กับพวกผู้ชายที่มาคัดตัว ส่วนผมกำลังชั่งใจว่าจะใส่ไอ้ยูนิฟอร์มห่วยๆนี่ดีมั้ย
“มีนมรึงออกมาได้ยังวะ”ไอ้โจเรียกผม ตอนนี้ผมอยู่ในห้องน้ำของชมรม ส่วนพวกชมรมบาสกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ข้างนอก ผมกำลังทำใจกับการใส่ชุดจิตเสื่อมนี่
“เออ! กรุขอทำใจก่อนสิวะ”ผมตะโกนบอกมัน
“555 เร็วๆดิทำใจอะไรนานนักวะ”ไอ้โจพูดครับ(แมร่งเยาะเย้ยกรูชัด)ผมเลยใส่มันไปให้รู้แล้วรู้รอด (แมร่งเอ๊ย!ทำไมเสื้อมันตัวใหญ่แบบนี้วะไหล่กรูโผล่แล้วนะ กางเกงนี่จะสั้นไปไหนประหยัดงบรึไงวะ ไอ้คนไปซื้อชุดนี่มันต้องโรคจิตแน่ กรูไม่น่ามาเป็นผู้จัดการชมรมบาสเลย)ผมขยับเสื้อให้มันเข้าที่ แถมเสื้อมันยาวมากจนคลุมขาอ่อนแครึ่งนึงเลย(หรือกรูเตี้ยเองวะ)
“พี่เพลงกางเกงมันสั้นแบนนี้ล่ะ มันหนาวขายังไงก็ไม่รู้”ผมออกไปโว้ยไอ้พี่เพลงกัปตันทีเฮงซวย ที่เป็นคนให้ผมใส่ชุดจิตเสื่อมนี่ แล้วไอ้เสื้อนี่มันจะโชว์ไหล่ไปถึงไหนเนี่ย ผมต้องดึงมันขึ้นเรื่อยๆ(กรูเหมือนไปขโมยเสื้อพ่อมาใส่เลย)
“ก็...มรึงตัวเล็กเองช่วยไม่ได้ แล้วชุดนี้มันก็เป็นชุดของผู้หญิงที่เป็นผู้จัดการทีมคนที่แล้ว เพราะฉะนั้นมรึงก็ใส่ไปเหอะอย่าบ่นมาก”ไอ้พี่เพลงพูดปัดความรับผิดชอบ (แต่แมร่งจ้องขากรูจัง โรคจิตรึไงวะ)
“ก็ไม่เลวนี่หว่าขามรึงขาวดี”ไอ้โจพูดครับ
“กวน...กรูผู้ชาย นี่มันควรให้ผู้หญิงใส่ชัดๆ”ผมทำหน้าบูดครับ อยากไปเปลี่ยนชุดจะแย่อยู่แล้ว
“พอๆไปกันได้แล้ว”ไอ้พี่เพลงมันตัดบทแล้วเดินออกไป พร้อมๆกับสมาชิกในชมรมผมก็เลยต้องตามออกไปอย่างช่วยไม่ได้ แถมผมยังต้องหอบของจำพวก กระติกน้ำ ผ้า อุปกรณ์ทำแผล คนเดียวเหมือนบ้าหอบฟางโดยที่ไม่มีคนช่วย(เดี๋ยวกรูจะไปฟ้องปวีณา)
“โจดึงเสื้อให้กรูหน่อยดิ”ระหว่างที่ผมหอบของ ไอ้เสื้อเฮงซวยนี่มันก็ชอบหลุดจากไหล่ผมจริงๆ ผมเลยให้ไอ้โจดึงมันขึ้นให้ เพราะมือไม่ว่าง
“หึม อ่อยกรูเหรอ”มันพุดแล้วมองผมซักพัก แล้วดึงเสื้อขึ้นให้
“ตีนเหอะใครเค้าไปอ่อยมรึง เสื้อมันตัวใหญ่ต่างหาก”ผมว่ามันแล้วไอ้โจมันก็หัวเราะ(บ้าป่ะ)
ในที่สุดผมก็หอบของมาถึงสนามบาส แล้วเอาสมุดรายงานตัวไปไวที่โต๊ะแล้วคอยให้ พวกที่มาคัดตัวมาลงชื่อ
“น้องครับของม.6อยู่ไหนครับ”(แมร่งว่างอยู่โล่ๆ จะถามกรูทำเพื่อ)ไอ้รุ่นพี่ที่มาต่อแถวลงชื่อถามผมครับ
“นี่ครับ”ผมหยิบให้พี่เค้า
“ไหล่ขาวจังเลยนะครับ”(อ้าว! ลงชื่อแล้วมาเกี่ยวอะไรกับไหล่กรูวะ จ๊าก! ไอ้เสื้อจิตเสื่อมมันจะหลุดไปไหนของมันฟะ กรูไม่อยากอ่อยมันนะเฟ้ย )ผมรีบดึงเสื้อขึ้นเลยครับ (โฮ! TToTT น่าอับอายที่สุด)
“ครับ พี่ลงเร็วๆสิครับ”ผมเร่งมัน เพราะมันเขียนไปมองผมไปแล้วชาติไหนมันจะเสร็จวะ
“ไอ้มีนเดี๋ยวตรงนี่กรูทำเอง”ไอ้พี่เก่งที่มองอยู่นาน เลยเดินมาทำแทน (ทำไมมันเขียนเร็วกันจังวะ) ผมเลยไปนั่งหลบมุมอยู่ตรงเก้าอี้ข้างสนาม
“ไอ้มีนมรึงมานั่งอ่อยอะไรแถวนี้วะ”ไอ้เพลย์ครับมันเดิน เอาหมามาปล่อยใส่ผมครับ
“อ่อยแป๊ะมรึงสิ”ผมด่ามันครับ แต่มันกลับหัวเราะครับ(นี่ก็บ้าอีกคน)
“คิดไงใส่ชุดนี่วะ”ไอ้เพลย์มันมองผมอย่างสำรวจ
“ก็ไอ้พี่เพลงอ่ะดิมันสั่งให้ใส่”ผมทำหน้ามุ่ยครับ คิดแล้วเซ็งในอารมณ์
“555 เดี๋ยวกรูไปวอร์มก่อน ระวังถูกฉุดนะมรึง”ไอ้เพลย์พูดก่อนวิ่งไปหาพวกไอ้บอย ทิ้งผมให้นั่งอยู่คนเดียว หลังจากนั้นไม่นานไอ้พี่ก็ให้พวกที่มาคัดตัว จับฉลากแบ่งสาย แล้วก็เริ่มการคัดตัวทันที ส่วนผมก็นั่งมองไปเรื่อยครับ (โห!นี่มันเล่นบาสหรือมันทำศึกกันวะเนี่ย)พวกนั้นเล่นกันแรงมากเลยครับ
“นี่ ทำแผลให้หน่อยดิ”หลังหมดครึ่งแรก คนที่น่าจะเป็นรุ่นพี่ผม ยื่นเข่ามีแผลถลอกอยู่ท่าทางจะล้มมาให้ผมทำแผลให้ ผมเลยต้องเป็นพยาบาลจำเป็น
“เฮ้ย! ไม่เอาแอลกอออล์”ไอ้รุ่นพี่คนนั้นบอกแล้วจับมือผมไว้ ในขณะที่ผมกำลังจะเอาแอลกอฮอล์ทำความสะอาดแผล
“แค่เช็ดรอบแผลไม่แสบเท่าไหร่หรอกน่า”ผมบอกมัน
“อือ”มันพยักหน้า แต่ยังไม่ปล่อยมือผม ผมเลยค่อยๆทำแผลให้มันจนเสร็จ
“เสร็จแล้ว”ผมบอกมัน แต่มันก็เอาแต่มองหน้าผม(มองไมวะ)
“ไอ้เฟรมมรึงจะมาได้ยังวะ มันแต่มองน้องเค้าอยู่นั่นแหละมาได้แล้วโว้ย”เพื่อนของมันเรียก มันถึงได้เลิกมองหน้าผมแล้วเดินไปตบหัวเพื่อนมัน
“ไอ้มีนเอาน้ำมาเสิร์ฟดิ”ไอ้พี่เพลย์ที่นั่งวางมาดราชา อยู่ที่โต๊ะกรรมการครับ มันใช้ผมให้เอาน้ำไปให้(เดี๋ยวกรูก็แอบใส่ยาถ่ายให้กินเลยนี่)
“คร้าบ” ผมตักน้ำไปให้มัน แต่ระหว่างทางก็มีสายตามองผมแปลกๆ ผมเลยรีบเอาน้ำไปให้มัน แล้วรีบกลับที่เดิม...แต่
“น้องเอาน้ำมาให้พี่ด้วยสิ”ไอ้พวกรุ่นพี่ที่นั่งอยู่ข้างสนามตะโกนบอกผม ผมเลยจำใจต้องไปเอาน้ำมาให้พวกนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ ผมเลยหอบไปทั้งกระติกให้พวกนั้นตักกันเองเลย จะได้ไม่ลำบากผม (555 ฉลาดจริงกรู)
“น้องเช็ดหน้าให้พี่หน่อยสิ”หลังจากที่ผมหอบน้ำไปให้พวกนั้น ไอ้รุ่นพี่คนที่หัวตั้งๆมันก็ใช้ผมเช็ดหน้า(เป็นง่อยรึไงวะถึงเช็ดเองไม่ได้) แต่ด้วยหน้าที่ของผู้จัดการ ต้องดูแลพวกนักกีฬามันก็ต้องทำครับ ผมเลยเช็ดหน้าให้มันครับ
“มือนิ่มจัง เป็นผู้ชายจริงๆเหรอเนี่ย”มันจับมือผมที่เช็ดหน้าให้มัน แล้วก็ถามได้น่าส่งไปเกิดใหม่เป็นอย่างมาก
“เออ!”ผมดึงมือผมออก แล้วตอนห้วนๆ(แค้นเคืองเป็นอย่างมาก)
“พี่ล้อเล่นน่า”มันพูดยิ้มๆ....แล้วดีดหน้าผากผมเบาๆก่อนจะเดินไปที่สนาม (อะไรของมันวะ)
‘พี่เต้สู้ๆๆ’
‘พี่เต้หล่อจังเลย’
‘พี่กราฟเท่สุดๆ’
เสียงอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย ดังมาจากทั้งหญิงแท้หญิงเทียม ที่นั่งเชียร์อยู่ที่อัศจรรย์ดังขึ้น ทำให้ผมหันหน้าควับไปที่สนามทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกชื่อไอ้พี่เต้ พอมองไปก็เห็นไอ้พี่เต้กำลังเล่นบาสอย่างตั้งใจ (มันมาได้ไงวะ แต่ทำไม่มันเท่จังวะ เฮ้ย! ไม่ได้ๆไปชมมันได้ยังไง)ผมสะบัดหัวหน่อยๆเพื่อไล่ความคิด ไอ้พี่เต้เล่นบาสเก่งมากเลยครับ ไม่ผิดหวัดจริงๆที่ตอนนั้นผมอยาก ให้มันมาอยู่ทีมบาส อันนี้ต้องขอยอมรับครับเพราะว่ามันเท่จริงๆ
มีช่วงหนึ่งที่มันเหลือบมองมาที่ข้างสนามแล้วเห็นผม มันขมวดคิ้วแล้วหยุดชะงักไปนิดนึง ก่อนจะเล่นต่อจนจบเกม สรุปแล้วผลปรากฏว่าไอ้พี่เต้ได้เข้ารอบชิงครับซึ่งจะเเข่งต่อกันพรุ่งนี้ พอการแข่งจบลงไอ้พี่เต้มันก็ตรงมาหาผมทันที
ฟุบ........ไอ้พี่เต้มันถอดเสื้อ แล้วโยนมาคลุมหัวผมไว้ ก่อนบอกให้ผมใส่ และหลังจากนั้น เสียงกรี๊ดก็ดังสนั่นเลย
“ใส่ซะ”
‘อ๊าย! พี่เต้หุ่นดีมาก’
‘พี่เต้เท่มากกกก’
‘หุ่นน่าซบมากเลยค่ะพี่’
‘อิจฉามีนมากมาย’
เเละอีกสารพัดเสียง
“อะ...อื้อ”ผมตอบรับเสียงเบา เพราะอายจนทำอะไรแทบไม่ถูก(แมร่งคนมองกันทั้งสนาม)
“ทำไมไม่ใส่เสื้อกรู รังเกียจเหรอ”ไอ้พี่เต้ทำหน้าหงุดหงิดที่ผมยังไม่ใส่เสื้อของมันสักที
“ก็มันเปียกเหงื่อ”ผมพูดแล้วยื่นเสื้อให้มันดูว่ามันเปียงเหงื่อจริงๆ มันก็เลยมีสีหน้าอ่อนลง
“แล้วทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้”
“ก็มันเป็นชุดยูนิฟอร์มของผู้จัดการชมรมนี่”ผมพูดเสียงอ่อย(ทำไมรู้สึกเหมือนทำความผิดวะ)
“ไปลาออกซะ แล้วห้ามใส่ชุดแบบนี้อีก เข้าใจมั้ย”ไอ้พี่เต้มันพูดก่อนจะดึงเสื้อผมที่หลุดจากไหล่ไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ ก่อนจะดึงมือผมให้หาไอ้พี่เพลง
“พี่เพลงผมจะให้มีนออกจากชมรมบาส”ไอ้พี่เต้พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ส่วนผมก็เอ๋อจนพูอะไรไม่ออก
“มีเหตุผลอะไร”พี่เพลงถามไอ้พี่เต้อย่างนิ่งๆ ตามสไตล์เฮียแก
“เหตุผลก็คือผมไม่อยากให้แฟนผมอยู่ไงครับพี่”ไอ้พี่เต้ก็หน้านิ่งไม่แพ้กัน(มันจะทำสงครามประสาทกันรึไงวะ)
“หึ ถ้ากรูไม่ให้มีนออกแล้วจะทำไมวะ”พี่เพลงพูดอย่างกวนๆ
“ก็ไม่ทำไมหรอกครับเดี๋ยวผมไปคุยกับคุณครูอดิศักดิ์เองก็ได้”คุณครูอดิศักดิ์เป็นครูที่ปรึกษาของชมรมบาสครับ แต่วันนี้แกติดธุระเลยไม่ได้มา
“เกินไปรึเปล่าวะ”พี่เพลงพูดแล้วจ้องหน้ากับไอ้พี่เต้
“ไม่เกินไปหรอกครับ ผมไม่อยากให้แฟนผมเหนี่อยและเปลืองตัวไปมากกว่านี้ อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่าพวกพี่คิดจะทำอะไรกับแฟนผมน่ะ”
“ฮึ”พี่เพลงชักสีหน้าไปวูบนึงก่อนจะยิ้มเยาะไอ้พี่เต้ แล้วกระซิบเสียงเบาให้ไอ้พี่เต้ได้ยินคนเดียว พี่เพลงกระซิบอะไรก็ไม่รู้แต่ผมเห็นมืออีกข้างของไอ้พี่เต้กำแน่นเลย ผมกลัวมันมีเรื่องก็เลยเลี่ยงออกมา
“พี่เต้ไปเหอะ”ผมเลยดึงมือพี่เต้ให้ออกไปจากตรงนั้น มันก็ขืนตัวหน่อยๆในตอนแรก แต่สุดท้ายมันก็เดินตามผมไป ผมบอกให้มันรออยู่หน้าห้องชมรมเพราะผมจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
ปัง................... ประตูปิดเสียงดัง ทำผมสะดุ้งจนทำชุดนักเรียนหล่นไปกอนที่พื้น
“พี่เต้...OoO”ไอ้พี่เต้มันคว้าตัวผมเข้าไปกอดจากข้างหลัง ผมตกใจหมดเลยครับ แต่จากนี้ไปตะหากที่ทำให้ผมตกใจยิ่งกว่า
“มีน...รู้รึเปล่าว่ากรูคิดยังไงกับมรึง”
...
ขอบคุณทุกรีพลายครับ
ขออภัย o1ในความรั่วของมีนคนนี้ด้วยนะครับ
เเล้วจะมาต่อให้พรุ่งนี้(รึเปล่า) คิคิ
รีดเดอร์เช่นเคยคร้าบ
ยังไงก็ติชมกันได้นะครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
