หัวข้อ: Boy's Story ให้รักนำทางใจ ( พิเศษ ) ๒๔ มกราคม ๒๕๕๕ หน้า ๓๔

[obab]

กลับมาอ่านอีกรอบก็ยังสนุกเหมือนเดิม (^O^)／

[kamikame]

  อ่านจบแล้วสนุกดีฮ๊าฟฟฟ
ถึงแม้จะร้องไห้ซะเหนื่อยเลย   
แต่ก็ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ 

[boworange]

  มาตามจนจบคะ เยี่ยมคูณสองมากๆ

ขอ 

[เพ่ขุน]

[สนุกมาก

น้ำตาซึมเลยอะ[/font


 

[moonoi_sert]

 :m15:มาอ่านรอบที่ 2 อ่านไปก็น้ำตาไหลไป คนเขียนแต่งได้แบบกระชากอารมณ์มากๆ โดยเฉพาะตอนที่เกิดเรื่องต่างๆ ขอบอกว่าบีบคั้นใจมากๆ 

[POPEA]

เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ
แต่ยังอ่านไม่จบ คือมันเศร้า+ซึ้งมากเลย~
 

[Mickii]

อ่านจบแล้วคะ รู้สึกว่าสนุกมากๆๆ

ยิ่งตอนที่เรียกอารมณ์แบบว่าน้ำตาเต็มหน้าเลยอ่ะ

แต่ก้อยังดีที่ทั้งคู่รักกัน และจบแบบแฮปปี้

ถึงแม้ว่าเอจะแมนแค่ไหน แต่ก้อแอบเทใจให้นายบอมไปซะแล้วอ่ะ

[CarToonMiZa]

ตอนแรกอ่านไปทำไมเอมันแสบ
กวนโอ๊ยน่าจับตืบซะหลายยก
อ่านไปอีหน่อยเริ่มหวานกันซะ
ใจละลายอ่านไปอีกมันเริ่มดราม่า
ขึ้นเรื่อยๆเรียกได้ว่าจัดเต็มไปมั๊ย
เอาจิตตกน้ำตาแตกใส่ตุ่มไม่พอ
บทสรุปสุดท้ายมันHappyเราดีใจ
เพราะมันน่ารักอบอุ่น

[nona159]

อยากบอกว่าติดเรื่องของeikyเพราะเรื่องเมื่อผมรับบทฯ

แล้วก็เลยตามมาหาอ่านเรื่องอื่นต่อ เรื่องนี้แบบว่าอ่านไปลุ้นไปเลย

ให้ความรู้สึกแบบว่าทั้งคู่เค้ารักกันมากจริง

พอเมื่อเจออุปสรรคต่างคนก็ต่างเหมือนจะตายกันเสียให้ได้

อ่านไปก็ร้องให้ไปอ่ะ ดีนะที่ไม่จบเศร้า

ปล.รัก eiky จ้ารอเรื่องต่อไปนะ

[tittawat]

ใครจะเชื่อ ว่าอ่านเรื่องนี้มา5รอบแล้ว !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[Homepage]

ติดตามอ่านนิยายของพี่คนเขียนมาได้ สองเรื่องแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สาม
ยังคงประทับใจในเรื่องราวเหมือนเดิม เหตุการณ์ที่เกิดในเรื่องนี้ก็คงคล้ายคลึงกับของใครหลายๆ คน
อยากอ่านภาคต่อหลังเอเรียนจบจังเลยอ่ะครับ 55555
รู้สึกดีที่ได้อ่านเรื่องนี้ และจะจดจำเอาไว้ในส่วนลึกของใจว่ามีเรื่องราวดีๆ ที่ทำให้ยิ้มได้เช่นนี้
ขอบคุณนะครับที่สร้างรอยยิ้มบนริมฝีปากให้ผม ^_________^ 

[gumrai3]

ชอบเรื่องนี้มาก เเม้มันจะเศร้าไปนิด(ไม่นิดละ)

ชอบเวลาที่พี่โยกับเอ คุณกันมันน่ารักมากๆ

[praseat]

  :m11:ขอบคุณครับ....นิยายแต่งดีมากๆ....มีความเป็นธรรมชาติ.....มีเหตุมีผลรองรับสถานการณ์ต่างๆ....ครบรส....การบรรยายทำให้เห็นภาพทำได้ดีมาก....เนื้อหาแฝงคติให้ได้คิด....ขอชื่นชมมากๆ...อย่างนี้รับไปเต็มๆ 100 คะแนนคร้าบบ

[express_men]

ขอบคุณมากครับ ต้องบอกว่าสุดรันทดจริงๆ จากพล็อตเรื่อง บวกกับสำนวนการเขียน บีบคั้นสุดๆ

ผู้อ่านที่เป็นโรคความดันโลหิตสูงนี่ อาจจะต้องถูกละเว้นได้ เอิ๊กๆ

เนื้อหายาวมากหลายสิบตอนจบ เดินเรื่องได้ดีครับ

แหม แต่ขอนิดนึง บางทีในตอนมันดูซ้ำไปมา ร้องแล้วร้องอีก  อะไรมันจะร้องเยอะขนาดนั้น

บางครั้งนิยายเราอ่านอาจจะสงสัยว่า ทำไมมันอย่างนั้น อย่างนี้ แต่ในชีวิตจริงเราก็ไม่ต่าง บางครั้งการกระทำ หรือ สิ่งรอบกายเราก็ไม่ได้ขับเคลื่อนด้วยเหตุผลเสมอไป เพราะมนุษย์มีจิตใจ มีอารมณ์เป็นที่ตั้ง นั่นละคือสาเหตุ ว่าทำไมบางอย่างดูไม่สมเหตุผล แต่สมจริงกับความรู้สึกและอารมณ์ เป็นเรา เราก็คงทำเช่นนั้น .. วินาทีนั้น เหตุผลหรืออารมณ์ ที่จะเป็นใหญ่ ครับ ?

ยังไงก็ขอบคุณมากครับ อ่านรวดเดียวจบ 5 ชม. อาบน้ำนอน ทานพาราแก้ปวดหัว 2 เม็ด   

[eiky]

พิเศษ จริงๆ ให้หายคิดถึง อิอิ
จะเชื่อไหมว่าเกิดมาผมไม่เคยคิดจะมีแฟนเป็นเพศเดียวกันเลยนะครับ ไม่เคยมีในหัวเลย ผมคิดว่าผมไม่ใช่เกย์นะตลอดเวลาที่โตมาผมชอบผู้หญิงมาตลอด มีแฟนกี่คนๆก็เถอะ ถึงแม้ว่าผมจะเรียนโรงเรียนชายล้วน เห็นเพื่อนๆพี่ๆน้องๆเขาเป็นเกย์บ้างแต่ผมเองไม่เคยสนใจหรอกนะครับ จนผมได้มาเจอกับโย ต้องเรียกว่าพี่สิ ตอนแรกก็แค่จะแกล้งเล่น คือเขามาสอนพิเศษภาษาอังกฤษซึ่งเป็นวิชาเดียวที่ผมไม่เอาไหนเลย พี่เขาหน้าตาดีนะผมว่าแต่เตี้ยกว่าผม ผิวขาวๆไม่ขาวมากตาโตๆ จะว่าเขาออกสาวไหมน่ะเหรอไม่นะ แค่เขาดูเรียบร้อย ผมจึงอยากจะแกล้ง แกล้งไปแกล้งมาผมกลับชอบขึ้นมา ไม่รู้สิครับ ความชอบของคนเรานี่ก็แปลกนะ ปากบอกไม่ใช่ๆ ไม่เอาๆ แต่ใจมันถลำลึกไปไกลแสนไกลแล้ว พอได้เจอ ได้คุย จนมันผันเป็นความรักไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รักเขาแล้ว รักมากด้วยนะ ไม่รู้เหมือนกันแต่ก่อนผมคิดว่าเป็นแค่ความชอบนะ ไม่คิดว่ามันคือความรัก จนมีเหตุการณที่แม่ผมรู้เรื่องนั่นล่ะครับ เพิ่งจะรู้ตัวว่าผมขาดเขาไม่ได้ ไม่ได้เลยจริงๆนะ ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะทนอยู่กับใครในห้องเล็กๆแคบๆได้นานขนาดนี้ ไม่เคยคิดว่าจะโอบกอดใครได้เนิ่นนานโดยไม่รู้จักเบื่อ เขาคือคำตอบของทุกอย่าง ผมรักเหลือเกินที่จะกอดเขาไว้ในอก ลูบไล้ไปตามเนื้อตัวที่หอมละมุน ที่จริงผมก็ไม่ได้อายใครหรอกนะครับถ้าหากว่าจะมีแฟนเป็นผู้ชาย ไม่เคยคิด เพราะนี่ชีวิตผม ในโลกนี้ผมจะหาคนที่รักผมได้หมดใจ ยอมแม้กระทั่งให้เลือดให้เนื้อผมเวลาผมเจ็บเหมือนเขาคงไม่มีอีกแล้ว เอาเถอะครับ เรื่องราวที่ผ่านมาผมเองก็เจ็บปวดมามาก แต่จะว่าคุ้มไหมกับบทเรียนคุ้มค่านะ ทุกวันนี้ผมไม่เคยรักเขาน้อยลงไปเลยนะ มีแต่มากขึ้นทุกๆวัน ไม่มีวันไหนเลยที่ผมจะไม่รักเขา
รู้ไหมก่อนผมจะจบผมตั้งใจจะทำเซอร์ไพรซ์ให้แฟนผมด้วยนะ มีโครงการเอาไว้ในใจ ต้องถามแม่ด้วยว่าแม่จะยอมไหม เงินทุนผมพอมีก็เงินเก็บของแม่นั่นล่ะครับ ผมอยากจะทำอะไรให้เขาบ้าง อย่างน้อยก็ตอบแทนที่เขารักผมมากมายขนาดนี้
"เชี่ยบอม มาหากูหน่อยดิ"
ผมโทรฯหาเพื่อนรักผมนั่นล่ะครับ ผมรู้ว่ามันก็ชอบแฟนผมอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ตอนแรกมันลองคบกับพี่พลแต่ไม่ถึงไหน มันบอกว่าไม่ใช่ แต่ไม่มีทางหรอกนะ ถ้าผมยังมีชีวิตอยู่มันคงได้แต่ฝันไปนั่นล่ะ
"มีห่าไรวะ กูขี้เกียจ"
"ไอ้นี่ มาหน่อยเถอะ กูมีเรื่องจะปรึกษา"
"เรื่องไรวะ คุยทางโทรศัพท์ก็ได้นี่หว่า"
"เรื่องแฟนกูน่ะ"
"หา เรื่องพี่โยเหรอ ว่าไง มึงจะเลิกกับพี่โยเหรอ"
ดูเพื่อนรักผมมันพูดสิครับ
"ไอ้ส้นตีน อยากรู้ก็มาบ้านกู รออยู่ที่บ้านนั่นล่ะเดี๋ยวกูออกไปกินข้าว แค่นี้นะโว้ยเมียโทรฯมาแล้ว"
ผมต้องรีบวางสายครับเพราะเดี๋ยวมันจะด่าเอา แฟนโทรฯมาตามแล้วนี่ ผมต้องไปกินข้าวกับเพื่อนๆแฟนครับ มีแต่พี่ๆที่ผมรัก นับถือทั้งนั้นล่ะครับ น้องต้นข้าวอีกลูกสาวพี่จ๋าล่ะครับ ผมรักเป็นพิเศษ ความจริงอยากได้เป็นลูกเลยนะถ้าพี่จ๋ากับพี่ต้อมเขาไม่ว่าเอา อีกคนก็พี่พลพี่ชายสุดเปรี้ยวของผมเองล่ะครับ ผมเป็นคนแนะนำไอ้บอมให้ลองคบกับพี่เขาดู ผมว่าพี่พลนิสัยดีนะแต่แกออกจะแรงๆไปหน่อยไม่ได้เรียบร้อยเหมือนแฟนผม นี่ล่ะมั้งไอ้บอมมันถึงบอกไม่ใช่ ผมอิจฉาเพื่อนๆของแฟนผมนะครับ เขาคบกันแบบเพื่อนรักกันจริงๆ ไม่ใช่เพียงเพื่อชวนกันออกเที่ยวหรือแค่พอเรียนจบแล้วตีจากต่างคนต่างไป แต่เพื่อนๆของแฟนผมกลุ่มนี้ยังเกาะกันเหนียวแน่น ยังจำได้ตอนที่ผมเข้าโรงพยาบาลพร้อมกันกับแฟนผม รู้ไหมตอนที่รู้ว่าเขาหัวใจหยุดเต้นไปน่ะ ผมเองเหมือนคนกำลังจะตาย เพิ่งเข้าใจตอนนี้เองว่าคนที่โดนกระชาดหัวใจออกไปจากร่างมันเป็นยังไง คำว่าเจ็บมันยังไม่พอหรอกครับผมว่านะ มันมากกว่านั้น
"ตัวเองแม่ยังไม่ได้กินข้าวนะ"
ผมบอกเขาตอนที่เรานั่งกินข้าวอยู่ที่ร้าน ผมเองก็ต้องคอยป้อนน้องต้นข้าวอยู่ น่ารักจริงๆเลยกำลังพูดจ้อเชียว พอขากลับผมก็ออกทางพระรามเก้านั่นล่ะครับไปทนติดเอาตรงแยกเอกมัยนิดเดียว พอขึ้นสะพานข้ามไปฝั่งพัฒนาการก็ไม่ติดแล้ว
"ตัวเองเหนื่อยไหมวันนี้อ่ะ"
"ไม่หรอก เหนื่อยแค่ไหนก็หาย"
รู้ไหมผมชอบฟังคำตอบแบบนี้จัง ไม่ว่าจะให้ฟังกี่ครั้งผมก็ไม่เบื่อ กับบางคนคำถามอย่างเดียวกัน คำตอบก็เหมือนกันแต่ทำไมผมรู้สึกว่าคนนั้นเขาไม่จริงใจก็ไม่รู้นะ แต่สำหรับเขาแค่เพียงแค่ตอบว่า อืม คำเดียวผมกลับเห็นถึงอะไรบางอย่างที่อยู่ในใจ
"รถบอมนี่"
มาแล้วสินะไอ้เพื่อนรัก คงต้องคุยกับมันอีกนานล่ะครับ กว่าจะลงตัว มันเป็นคนที่สองรองจากแม่ผมเลยนะเนี่ยที่ได้รู้แฟนเซอร์ไพรซ์แฟน
"พี่โยคิดถึงพี่โยจังเลย"
ดูมันนะครับ ออกหน้าออกตาเชียวนี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนรักเพื่อนแค้นผมเตะก้านคอมันไปแล้วนะ
"มึงมาทำไมวะไอ้บอม"
ผมแกล้งถามมันไปอย่างนั้นล่ะครับ มันจะได้เนียนๆ
"เอ"
นั่นว่าแล้วเชียว เขาไม่ชอบให้ผมพูดจาไม่ดีกับใครหรอกนะครับ เหมือนมีแม่อีกคน ไม่ใช่สิผมฟังเขามากกว่าแม่อีกนะ เรียกว่าทุกอย่างนั่นล่ะครับ จากที่รั้นๆไม่ยอมใคร เขาปราบผมซะอยู่หมัดเชียว
"ตัวเองวันนี้เค้าอยากกินน้ำใบเตยอ่ะ"
ผมต้องอ้อมโลกไปก่อนครับ ยิ้มเจื่อนๆเพราะตาเริ่มโตใส่ผมแล้ว
"ไปตัดมาให้สิ อยู่หลังบ้านเดี๋ยวต้มให้"
น้ำเสียงเรียบๆ เบาๆ ทำไมผมชอบจังนะ ไม่ได้ดัดจริตแอ๊บเสียงอ่อนเสียงหวานนะ แต่มันเพราะสบายหูยังไงไม่รู้
"ตกลงมึงมีห่าไรวะไอ้เชี่ยเอ แหมเรียกกูมาพอทักพี่โยหน่อยหวงเชียวนะมึง"
"อ้าว ไอ้เชี่ย เมียกูนี่หว่า มึงชอบทำตาหวานใส่เมียกู กูไม่เตะให้ก็บุญหัวมึงแค่ไหนแล้ว"
"ห้ามได้ด้วยเหรอวะเชี่ย กูชอบของกูนี่ มึงอย่าเผลอล่ะ กูฉกเอาจริงๆนะจะบอก"
"ลองดู มึงกับกูขาดกันเลยเอาสิ"
"กูไม่สนใจ ฮ่าๆ ถ้ามีแฟนอย่างพี่โยนี่ต่อให้กูอยู่คนเดียวในโลกกูก็ไม่แคร์"
"ส้นตีน เออๆ เข้าเรื่อง เดี๋ยวมึงก็โดนตีนจริงๆหรอก"
ผมยอมมันครับ รู้ดีล่ะว่ามันอะไรยังไง แฟนผมน่ะปกติไปไหนมาไหนคนก็มองอยู่แล้วนะ ยิ่งเดินกับผมสายตามองแทบทุกคู่ แต่ผมชอบเขาอย่างหนึ่งคือเวลาผมจับเอวจับมือเขาจะอายนิดเดียวนะ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ใครมองเขาก็รู้ครับว่าเป็นแฟนกัน
"เฮ้ย มึงจะทำแบบนี้จริงเหรอไอ้เอ"
มันทำท่าตกใจครับหลังจากที่ผมบอกแผนไปคร่าวๆ
"ก็อยากทำให้เซอร์ไพรซ์ว่ะ"
"ห่า แรงไปไหมมึง พี่โยเขาเคยเจ็บเพราะมึงทำแบบนี้มารอบนึงแล้วนะ"
"กูไม่ได้จะทำเหมือนเดิมโว้ย แค่อยากให้เขาเห็นว่ากูไม่ได้เปลี่ยนใจ หรือจะมีใคร"
"กูเสียวๆว่ะ กูเคยเห็นพี่เขาร้องไห้แล้ว ทนไม่ไหว มึงแน่ใจเหรอว่าจะทำแบบนี้"
"ก็ลองดู มึงก็ต้องช่วยกูทำบ้านให้เสร็จไวไวดิ จะได้ไม่ใช้เวลานาน"
"อีกล่ะ กูตลอด มึงว่ากูจะดีใจหรือเสียใจล่ะ ที่ต้องมาร่วมมือกับมึงสร้างรังรัก ในเมื่อมึงก็รู้ว่ากูก็ชอบพี่เขาน่ะ"
"เพราะมึงเป็นเพื่อนรักกูไง ฮ่าๆ"
"เชี่ยเอ้ย ทำไมวะ คนแบบพี่โยนี่มันหายากจริงๆ ให้ตายเถอะ"
"คนเดียวในโลกเว้ย เสียใจไอ้เพื่อนยาก"
ผมไม่ได้สงสารมันหรอกนะครับ จะสงสารมันทำไมในเมื่อคนเขารักกันอยู่ดีๆ รักกันมากขนาดนี้มันก็รู้ มันยังคิดมาชอบแฟนผมอยู่อีก ช่วยไม่ได้นะ ยังไงผมก็ไม่ปล่อยให้เขาไปรักกับใครหรอก และผมเชื่อใจเขาว่าไม่มีทางมีวันนั้น
"เอ ไหนบอกให้ต้มน้ำใบเตยแล้วไม่ค่อยกินล่ะ เอไม่ค่อยกินน้ำนะเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก"
พอไอ้บอมกลับ แฟนผมก็ยกเหยือกใส่น้ำมะตูมกับแก้วใส่น้ำแข็งออกมาให้ หอมดีนะ แต่ผมเป็นอะไรไม่รู้ไม่ค่อยชอบดื่มน้ำ ขี้เกียจเข้าห้องน้ำน่ะครับ
"ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวค่อยกิน เค้าไม่อยากเข้าห้องน้ำบ่อย"
"ไม่ดีนะเอ กินน้ำเยอะๆสิ"
"ตัวเองกินน่ะดีแล้ว ผิวพรรณจะได้สวยๆ เค้าชอบจับตัวเองก็รู้"
"แล้วเธอล่ะ ไม่ยอมกิน"
"เดี๋ยวก็กินไงคะ"
รู้ไหมทำไมผมถึงชอบพูด คะกับเขา เพราะเวลาพูดทีไรเขาหน้าแดงนี่ครับ ผมชอบ ผมรู้ว่าเขาเองก็ชอบ ไม่ได้กระแดะนะ แตก่อนมีแฟนไม่เคยพูดเลยนะคำพูดแบบนี้มันดูตุ๊ดๆยังไงไม่รู้ แต่พอได้รักกับเขา มันออกมาเองผมเสียอีกที่ไม่เคยเขินเลย พูดจนติดปากไปแล้ว
"ทำไรอยู่เนตร วันนี้ว่างป่ะวะ"
พอวันใหม่ ผมออกไปส่งเขาไปทำงานตามปกติล่ะครับ ไม่เบื่อนะตื่นเช้าจนชิน กลับมาก็ช่วยแม่รดน้ำต้นไม้กวาดบ้าน ใครมาเห็นก็คงไม่เชื่อว่าคนอย่างผมจะทำเรื่องแบบนี้ได้ ไม่รู้สิครับ แม่อรเป็นคนที่ผมเคารพรักมากเท่าๆกับแม่แท้ๆ แม่แท้ๆบางทีเวลาท่านบ่นผมยังเซ็งๆเลย แต่กับแม่อรไม่เคยเลยนะ เวลาพูดน้ำเสียงเย็นๆฟังสบายๆ พูดคำต่อคำเว้นระยะกันน่าฟังเชียวครับ ทุกเรื่องที่ท่านเอ่ยขึ้นมีคติสอนใจทั้งนั้น มุมมองของการใช้ชีวิตที่ดีๆ ผมเองรักและเคารพท่านมากจริงๆนะ
"มีไรนายเอ เราว่างๆอ่ะเพิ่งสอบเสร็จอยากจะนอนให้เยอะๆ"
"นอนไมวะ มาหาเราหน่อยเรามีเรื่องจะปรึกษา"
"อะไรอีกไอ้นี่ ชั้นขี้เกียจ"
"เรื่องแฟนเราน่ะ"
"อ๊ะ เรื่องพี่โยเหรอ ทำไม เออๆ เดี๋ยวเราไป"
ดูมันนะครับ เนตรเป็นสาวเพียงคนเดียวในกลุ่ม ผมว่ามันสวยนะ สวยมากทีเดียว แต่ว่าเหอๆ มันเป็นดี๊ครับ ไม่มองผูชาย มันเคยมีแฟนเป็นผู้ชายแล้วล่ะครับ แต่ไอ้บ้านั่นนิสัยไม่ดี มีคนใหม่มันเลยฝังใจ ตอนนี้ไม่มีแฟนหรอก ทอมมาจีบเยอะแยะ แต่มันบอกไม่เอาเพราะเป็นทอมปลอม ยังไงของมันไม่รู้ เราสนิทกันมากล่ะครับ กลุ่มผมมีอยู่สี่คน ไอ้บอมคนหนึ่ง เนตร แล้วอีกคนก็ได้แทงค์ ไอ้นี่เจ้าชู้ครับเพราะมันคิดว่ามันหล่อ เดี๋ยวค่อยเล่าเมื่อมีโอกาส เอาเป็นว่าตอนนี้เอาเรื่องของเนตรนพิศไปก่อน
"มีไรวะเอ รู้ไหมมาหาแกน่ะเราลำบากนะโว้ย อยู่ตั้งงามฯ ถ่อมาถึงอ่อนนุช"
ผมออกไปรับมันที่หน้าปากซอยครับเพราะมันไม่เคยมา พอเห็นหน้าก็สับผมใหญ่เลย
"ก็มีเรื่องจะปรึกษาว่ะแก ป่ะเข้าบ้านก่อนเถอะ ร้อน"
จากปากซอนเดินเข้าบ้านเราก็พอสมควรล่ะครับ แต่ก็เดินคุยกันมาเรื่อยๆ คนมองจากภายนอกนี่คงหาว่าผมกับเนตรเป็นแฟนกันแน่ๆ ใครๆก็บอกอย่างนั้นนะเวลาอยู่ที่มหาฯลัยเหมือนกัน แต่ก็ดีนะเหมือนมันกันใครๆออกห่างจากตัวผม แต่ข้อเสียไปตกอยู่ที่มันนี่สิครับ เพราะไม่มีใครกล้าเข้ามาจีบ คงจะกลัวผม เพราะปกติผมจะชอบตัดผมเกรียนๆไม่เคยไว้ยาวเลย แฟนผมชอบคนผมเกรียนๆครับ ตัวผมก็ใหญ่ ไว้หนวดไปเรียนบ้างบางครั้ง คนเห็นเขาคงกลัว
"สวัสดีค่ะคุณแม่ หนูชื่อเนตรนะคะ เป็นเพื่อนของเอค่ะ ขออนุญาตรบกวนนะคะ"
พอเข้าบ้านมันเห็นแม่กำลังนั่งสอยผ้าอยู่ก็เข้าไปทักทาย มันใช้ได้เหมือนกันนะ
"สวัสดีจ๊ะลูก ตามสบายนะจ๊ะ เอบอกแม่แล้วล่ะ เอ ไปเอาน้ำใบเตยมาให้เพื่อนสิจ๊ะ มาเหนื่อยๆกินน้ำเย็นๆก่อนนะลูกจะได้ชื่นใจ"
"ขอบคุณค่ะ"
ผมก็พามันเข้าไปในครัวล่ะครับ ผมคงไม่ยกมาให้มันฟาดสบายๆหรอกนะ เพื่อนกันไม่ได้เป็นแขกอะไรสักหน่อย
"บ้านน่าอยู่จังนะเอ ต้นไม้เยอะแยะไปหมด ถึงว่าวันหยุดทีไรชวนไปไหนนายไม่ยอมไป"
"น่าอยู่ไหม เรื่องที่จะบอกก็เรื่องนี้ล่ะ"
"หือ"
ผมก็เล่าแผนให้มันฟังคร่าวๆล่ะครับ มันก็ตั้งใจฟัง ผมเล่าไม่เก่งลืมบ้างแต่มันก็เข้าใจนะ
"เฮ้ย นายแน่ใจเหรอเอ ไม่กลัวพี่เขางอนเข้าใจผิดแล้วตัดใจไปเลยเหรอ"
"บ้าน่า แฟนเราไม่ได้ความคิดเด็กๆแบบนั้นซะหน่อย"
"แต่เราว่าไม่ดีว่ะ ให้เราแอ๊บเป็นแฟนนายเนี่ยนะ ไม่ใช่สเป็กย่ะ"
"โหย อย่างเราเนี่ยนะไม่ใช่สเป็ก มีแต่คนอยากได้"
"จ้า พ่อคุณ คนเหล่านั้นไม่มีเราไง อย่างเราต้องสูงๆโปร่งๆ เหมือนพี่ ซี อ่ะ อ๊าย"
ดูมันครับทำสายตาชวนฝันน่าหมั่นไส้จริงๆ
"เอาน่า ช่วยเราหน่อย แฟนเราไม่ว่าอะไรหรอก"
"นี่เอ เราไม่อยากจะเล่นกับความรู้สึกของใครนะ รู้ไหมว่าคนที่เขารักเราเวลาเขาเห็นว่าเรามีคนใหม่น่ะ มันทรมานมากนะ ทรมานจนบางทีตัดใจได้เองเลยนะ"
เออนั่นสินะ ผมก็กลัวเหมือนกันนะ เพราะเคยเห็นแล้วเวลาเขาโกรธไม่ได้ด่าทอหรืออะไรเลยนะครับ แค่ยืนจ้องหน้าผมน้ำตาไหลออกมา แค่นั้นผมก็เหมือนโดนไฟลนแล้วอยู่ไม่เป็นสุข
"อืม แล้วทำไงดีวะ"
"เราว่าเกริ่นๆบอกพี่เขาหน่อยเถอะเอ อย่างน้อยก็ให้เขารู้ว่าเราไม่ได้มีจุดประสงค์ร้าย ชั้นไม่เอานะยะให้พี่โยมาเกลียดชั้นน่ะ ทั้งที่มันเป็นแผนของนาย"
"เอาน่า ไม่หรอก ให้เราเกริ่นก่อนเหรอ"
"หรือว่าไปปรึกษาคุณแม่ดี ท่าทางคุณแม่ใจเย็นดีออก"
"เออจริงสิ แม่พระของเราเลยล่ะนั่น"
เราเดินออกมาหาแม่ที่ด้านนอก ลมโกรกเย็นสบายเหมือนกันนะครับ ปกติผมจะนอนอ่านหนังสืออยู่ที่เปลนั่นล่ะครับ นอนกลางวันเย็นสบายดี ผมเล่าให้แม่ฟังตามที่ผมตั้งใจไม่ได้ปิดบัง
"เราอยากทำแบบนั้นเหรอเอ"
สายตาที่มองผม มันมาพร้อมทุกอย่างครับเหมือนเคย คือไม่ใช่แค่ถามแต่มันฉายแววของอะไรหลายๆอย่าง ทั้งคิดดีแล้วเหรอ เรามั่นใจดีแล้วหรือ แต่สายตานั้นหลุบลงตอนท้ายด้วยคำตอบที่ว่าถ้าเห็นดีแล้วแม่ก็ไม่ขัดประมาณ นี้ล่ะครับ ผมไม่ได้คิดไปเองนะ ผมสังเกตมานานแล้ว
"ครับแม่ ผมอยากจะทำให้โยจริงๆครับ"
"อืม แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แต่เราเองที่น่าจะรู้จักโยดีกว่าใคร แม่ว่าการที่ปล่อยให้คนเราคิดไปเองฝ่ายเดียว แล้วตัดสินใจเองได้น่ะ เวลาจะเอาคืนมันลำบากอยู่นะลูก"
"นั่นสิเอ หนูก็คดเหมือนคุณแม่ค่ะ เราว่าเกริ่นๆบอกพี่เขาไปหน่อยเถอะเอ"
"ครับแม่ ผมคงต้องบอก"
"เดี๋ยวแม่ช่วยพูดให้ แต่ว่ามันเยอะไปไหมกับการที่เราจะทำน่ะ บ้านแม่ไม่น่าอยู่แล้วสิ"
"ไม่ใช่หรอกครับแม่ ผมตั้งใจว่าจะให้แม่ผมมาอยู่กับแม่ที่นี่ ผมก็จะอยู่ที่นี่ แต่บางทีผมก็อยากอยู่กับโยที่โน่นสองคน"
ผมเริ่มงงกับคำตอบของตัวเอง คุณแม่ก็หัวเราะเช่นเคยล่ะครับ
"แม่เราเขาจะยอมรึ โยอีก เอาให้แน่ใจก่อนสิลูก มีอะไรอย่างอื่นไหมที่จะทำ ลองตรองดูดีๆก่อนค่อยตัดสินใจ"
"นั่นสิเอ มีอีกตั้งหลายอย่างนะที่จะทำให้แฟนน่ะ"
"เราคิดไม่ออกนี่นา คิดออกแต่อันนี้"
"แม่ว่ามันจะสิ้นเปลืองไปไหมลูก โครงการมันใหญ่นะ สู้เก็บเงินเอาไว้ใช้เวลาป่วยไข้จะดีกว่าไหม แม่ว่าถ้าพี่เขารู้เขาก็คงไม่เอาด้วยหรอก แม่รู้ว่าโยเป็นคนยังไง"
เออนั่นสินะ ผมเองก็รู้ เฮ้อ นี่แค่เริ่มติดแผนผมก็พังซะแล้วเหรอเนี่ย ผมเริ่มคิดหนักแล้วครับ
"เราว่าหาอันอื่นทำดีกว่าไหมเอ จะได้ไม่เยอะไปน้อยไป"
"คิดไม่ออกน่ะดิ เธอช่วยเราคิดหน่อยสิ"
"อืม เอาไงดี พี่โยชอบอ่านหนังสือไม่ใช่เหรอ นายซื้อหนังสือให้สิ"
"โห่ ไอเดีย"
"อ้าวก็นะ เราก็คิดไม่ออกนี่ อิอิ"
"แม่ว่าถ้าสร้างวัดสร้างโบสถ์โยเขายังจะดีใจเสียกว่านะ"
ปิ้ง เลยครับ ผมตาวาวขึ้นมาทันที
"ใช่ๆ โหย ขอบคุณครับแม่"
"หา สร้างวัดสร้างโบสถ์ให้แฟนเนี่ยนะ"
"เออดิ สร้างกุฏิก็ได้นี่นา จริงไหมครับแม่"
"อย่าเลยลูก อย่าเสียเงินเสียทองเลย แค่ร่วมสร้างกับเขาก็น่าจะพอ"
สมองผมคิดไปไกลกว่าที่แม่พูดแล้วครับ นี่ถ้าผมสร้างกุฏิแล้วให้วัดติดแผ่นป้ายชื่อของแฟนผมคงจะดีไม่น้อย หรือว่าพุทธสถานตามโรงเรียนแถวต่างจังหวัดดี ความคิดมันเริ่มแตกแขนงแล้วครับ แม่นี่ยังเป็นสุดยอดของต้นความคิดของผมประจำ ตอนแรกผมตั้งใจว่าจะต่อเติมบ้านที่เอกมัย แล้วทำให้เป็นเหมือนเรือนหอ แต่อันนั้นคงใช้เงินมากทีเดียว
"หรือว่าพุทธสถานตามโรงเรียนต่างจังหวัดดีเนตร"
"เออ อันนี้เราเห็นด้วย ห้องสมุดไงเอ ใช้ไม้กับปูนไม่เยอะ"
"เออนั่นสินะ"
"จริงจังกันขนาดนี้เชียว พี่เขาคงดีใจนะ"
"ผมว่าโยต้องชอบครับแม่ นี่จะเป็นของขวัญที่ผมภูมิใจนำเสนอมากที่สุด"
"เรานี่นะพ่อเอ สรรหาเรื่องมาทำให้แปลกใจอยู่ตลอดเวลา"
ผมนี่แทบจะกระโดดเลยครับ รีบโทรนไปบอกไอ้บอมดีกว่าอย่างน้อยพ่อมันก็ขายวัสดุอุปกรณ์ก่อสร้าง คงช่วยผมได้ไม่น้อย ฮ่าๆ ฉลาดจริงๆผมเนี่ย
"เราลองหาข้อมูลก่อนไหมเอ ว่าที่ไหนดีที่เขาต้องการห้องสมุดหรือพุทธสถานน่ะ"
"อืมดีๆ"
ผมวิ่งขึ้นไปบนห้องครับรีบไปเอาโน๊ตบุ้คลงมา แม่ก็ยังนั่งสอยผ้าอยู่ที่เดิม คอยชำเลืองมองเรา เดินไปเอาขนมผลไม้มาให้ตลอด ส่วนผมกับเนตรก็ช่วยกันหาข้อมูล
"อีสาน หรือเหนือดี"
"อีสานก็กว้างนะ เราไม่เคยไป เราอยากไป"
"นี่ๆเธอ เราจะสร้างให้แฟนนะเว้ย"
"อ้าวเอ ไม่ต้องการแรงงานหรือไงวะ"
"โอ๋ๆ ต้องการคร้าบ แหม เอาเลยว่ามาเลย ที่ไหนดี"
"ใต้ล่ะ"
"หรือว่าตะวันออกดี"
"เราว่านะเอ เราไปภาค จังหวัดที่เขากันดารๆดีกว่า เราว่าคนมันจะเห็นคุณค่าของที่เราจะสร้างมากกว่ากันนะ"
"อีสานเหรอ"
"เดี๋ยวเราลองดูก่อนว่าที่ไหนเขายังไม่ค่อยมี"
เราถกกันอยู่นานพอสมควรครับ แต่ก็ยังไม่มีบทสรุป แม่เดินเข้าไปในบ้านแล้วผมกับเนตรก็ยังหาข้อมูลกันอยู่
"เฮ้ย แฟนเราจะเลิกงานแล้วว่ะ"
"อ้าวไม่ไปรับล่ะ เดี๋ยวก็งอนหรอกเอ"
ผมมีความคิดแวบขึ้นมาได้ทันทีครับ
"ก็เราจะเซอร์ไพรซ์แฟนอยู่นี่นา อิอิ เริ่มเลยละกันนะ เธออยู่รอด้วยล่ะ"
"ตายๆ นี่นายจะให้เราสวมบทบาทเลยเหรอ พี่เขาไม่ตบเรานะยะ"
"เออน่า รับประกัน"
"แต่เราก็อยากเจอพี่โยเหมือนกันนะ เห็นนายบอกน่ารักๆ อยากเห็นตัวเป็นๆ"
"เดี๋ยวก็ได้เจอ แป๊บนะ เราโทรฯบอกแฟนก่อน"
ผมเดินออกมาหน้าบ้านครับ ไม่รู้สิไม่อยากให้ใครฟังเวลาผมคุยกับแฟน เว้นบางคนล่ะนะ ปกติเนตรมันก็เคยฟังตอนผมคุยโทรศัพท์ล่ะครับ แต่วันนี้กลัวมันหลุดหัวเราะออกมาไง
"ตัวเอง วันนี้เค้าไม่ได้ไปรับตัวเองน้า กลับเองได้ไหมอ่ะ"
ผมใจสั่นเชียวครับรอฟังอยู่ว่าเขาจะว่ายังไง
"อ้อ ไม่เป็นไรเอ เดี๋ยวกลับเอง แล้วแม่อยู่ไหม วันนี้จะกินอะไรดี จะได้แวะซื้อเข้าไปทำ"
"อะไรก็ได้อ่ะ พอดีเพื่อนเค้ามาหาเลยออกไปรับตัวเองไม่ได้ ตัวเองไม่งอนน้า"
"บ้าเหรอเอ ชั้นไม่ใช่เด็กๆนะจะได้งอน ไม่เป็นไรเดี๋ยวเจอกันที่บ้าน"
"รักตัวเองนะคะ"
"อืม"
"ไม่เอาอ่ะ ตัวเองตอบแต่อือๆ บอกเค้าหน่อยดิ"
"ชั้นก็รักเธอนะเอ รักมาก"
อิอิ สมใจสิครับ เวลาเขาตอบกลับแบบนี้ไม่ได้ประชดผมนะ แต่ก่อนน่ะใช่ แต่ตอนหลังๆมาเขาจะลดเสียงลงเหมือนกลัวใครได้ยินแล้วพูดออกมาช้าๆ ชัดเจนมาก แค่นี้ก็สุขใจแล้วผม

เขียนโดย อิ๊กกี้

ปล. คือเขียนไว้นานแล้วแต่ช่วงนี้ผมติสต์แตก ฮ่าๆๆ ขี้เกียจมากๆ มันมีอีกนะครับแต่จะค่อยๆลงให้อ่านกัน ตั้งใจว่าจะเขียนแล้วทำเป็นเรื่องใหม่โดยมีเจ้าเอเป็นคนเล่าบ้าง แต่เอาไปเอามาก็ล้มพับไปก่อนเพราะทำหลายอย่างเกิน เพลียใจ

ปล. ตอนนี้ใครที่ติดตามผลงานของผมอยู่ มีน้องภูมิ เรื่อง ที่นี่ไม่มี "นางเอก" นะครับที่รวมเล่มและกำลังเปิดจองอยู่ สนใจอยากจะสะสมไว้ก็ตามลิงค์ได้เลยครับผม http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16234.0 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16234.0) ผมเขียนเพิ่มเยอะมากๆ เปลี่ยนปรับเยอะพอสมควรให้มันน่าอ่านขึ้น ยังไงก็ลองดูนะครับผม เต็มที่กับเรื่องนี้มากๆ

ขอบคุณที่คอยติดตามครับ

[wolfram]

 

[wolfram]

เอแกล้งพี่โยถ้าโดนงอนนะจะสมน้ำน่าให้!! 

นิยายของพี่อิ๊กกี๊นี่...สนุกทุกเรื่องเลยนะคะ แถมยังให้ข้อคิดดีๆอีก

จะติดตามไปตลอดเลยนะคะ !! 

 

[Horizon]

ดีใจมาแอบอัพตอนพิเศษเรื่องโปรด
แต่มันค้างนะ Eiky....
+1

[Kfc_Pizza]

 
ขอไปอ่านก่อนนะ

[kanda53]

เพิ่งเห็น ๆ ...อีกแล้วนะเจ้าเอ...
น้องโยก็...ไม่วีนแตกสักที...จะได้เข็ด
น้องอิ๊กอย่าทิ้งไปนานล่ะ ..อยากรู้...

[yuyie]

หนุกดี แต่งได้หลายอารมณ์มากๆ

 

[loverken]

 
รักพี่โยกับน้องเอน๊า

[Kfc_Pizza]

 
 
 

[nongrak]

น่าจะให้หวานกันสักหน่อย แต่ก็ขอบคุณค่ะ

[eiky]

น่าจะให้หวานกันสักหน่อย แต่ก็ขอบคุณค่ะ

ที่จริงมันมีต่อล่ะ อิอิ อุบไว้ก่อนนิ

[Karn12]

ประทับใจมาก ๆ ชอบเลยครับ โดนสุด ๆ

[badcow]

เรื่องนี้ไม่ทำหนังสือรึ

[eiky]

เรื่องนี้ไม่ทำหนังสือรึ

อยากทำเหมือนกันคร้าบ แต่มันจบนานแล้วนิกลัวคนไม่อ่านอ่า แหะๆๆ

[bytoey]

พี่อิ๊คทำเหอะ เตยรอซื้อนะ

[CarToonMiZa]

เอนี่ชอบหาเรื่องจริง
แต่ก็อีกแหละสีสัน
ของชีวิต