น้อยคนของเด็กถาปัต นะ ที่ไม่โดนมีดบาดระหว่างตัดแมส
ไอ้น้องรัก...พี่ก็เป็นคนหนึ่งที่โดน
ตอนอยู่ปีหนึ่ง กำลังทำโปรเจคตัวสุดท้ายของเทอม
นั่งกรีดกระดาษหลังรูปเพลินเลย แล้วคราวนี้กระดาษมันหนาบวกกับพี่ใช้ไม้บรรทัดอลูมิเนียม
ใบคัตเตอร์อันแหลมคมมันก็ไต่จากกระดาษขึ้นมาบนไม้บรรทัด
ฉึก...!
นั่นไงกูว่าแล้ว...นิ้วโป้งกู
หลังจากนั้นเลือดก็ไหลไม่หยุดเลยครับ
ด้วยความตกใจ...เดินรอบห้องเลย กลัวเลือดมันไหลไม่หยุดจริงๆๆ
น้ำแข็งก็แล้ว ทิชชู่ก็แล้ว
จนเพื่อนบ่น...เมิงจะเดินรอบห้องทำไม...กรูเวียนหัว
แล้วเพื่อนผมก็โทรหาเพื่อนอีกคน
"เฮ้ย...มารับไอ้แซคไปโรงบาลหน่อยเว้ย มันโดนคัตเตอร์บาดนิ้ว...เนี่ยนิ้วมันจะขาดแล้วเนี่ย" เมิงก็พูดซะโอเวอร์เชียว
ตอนนั้นเลือดก็ยังไม่หยุดไหลครับ
ไม่ถึงสามนาทีรถก็มาครับท่าทางจะบิดมาเร็ว
แล้วก็ไปที่โรงพยาบาลครับ
สรุปเย็บไปสามเข็ม(ใจเราตรงกันนะตูน
)
หมดไปห้าร้อย...สบายไป
กลับไปห้อง...นอนเลยครับ...หมดอารมณ์
จึงเกิดทฤษฎีแรกของผมครับ
"จงใช้ไม้บรรทัดเหล็ก ตัดโมเดลเท่านั้น"...เฮ้อ
เอ่อ...มันเกี่ยวกับความรักตรงไหน?
สวัสดียามสายทุกๆท่านครับ