หัวข้อ: ทฤษฎีความรัก จาก เด็กเหงา + ปรึกษาปัญหาสุขภาพ (กระทู้กลายพันธ์)

[nonae]

แวบ ๆ เห็นท่านผู้เฒ่าเต่า เลยมาทักทายเป็นไงบ้างท่าน ไม่เจอกันซะนาน คงจะจำกันได้นะ

[Tao]

สวัสดีครับ
   
    จำได้ว่าคุณโนนาเอะเป็นแดนเซอร์ซ้ายนะครับผม ถ้าจำไม่ผิด 5555 ไม่แน่ใจว่าเคยถามชื่อเล่นยัง ยังไงก็แวะมาคุยบ่อยๆนะครับผมขอบคุณมากครับ

.....

    ซึ่งการกลับบ้านของคนงานผิดกฏหมายที่นี่โดยเฉพาะชาวแมกซิโกถือเป็นเรื่องใหญ่มาก เพราะหลังจากที่เกิดวินาศภัยโศกนาฏกรรมจากผู้ก่อการร้าย 9/11 ตามตะเข็บชายแดนมีการสร้างกำแพงสูงหลายเมตรกั้นไว้เจ้าหน้าที่ตำรวจมีการตรวจจับผู้ลักลอบเดินป่าข้ามแดนมาอย่างเข้มข้นมากกว่าแต่ก่อนหลายเท่า หลุยส์เคยเล่าว่าต้องเดินเวลากลางคืนเพราะกลางวันเป็นป่ากึ่งทะเลทราย หลุ่ยส์จะเดินจากเมืองติฮัวน่าข้ามมายังเมืองเล็กๆที่อยู่ในมลรัฐเทกซัสมากันเป็นกลุ่มๆ จะมีคนนำทางซึ่งต้องจ่ายค่าผ่านทาง การเดินเท้าเปล่าจะกินเวลาสามถึงสี่วัน สิ่งที่นำติดตัวไปด้วยคือแกลอนน้ำสองแกลอนซ้ายขวาของใครของมัน แล้วก็ขนมปังเท่าที่จะใส่ไปในเป้สะพายหลังของตัวเองได้ เมื่อโชคดีผ่านมายังจุดหมายแล้วหลุยส์จะต้องไปซ่อนตัวที่บ้านพักของแกงส์ที่นำทาง รอไปเรื่อยๆจนกว่ารถที่เตรียมไว้จะพร้อมไปส่งต่อยังรัฐปลายทางอีกทอดนึง ซึ่งมีแต่น้ำกับแฮมเบอร์เกอร์ให้วันละมื้อ โรแบโต้บอกว่าหลุยส์เองเกือบตายตอนที่รอในบ้านเซฟเฮ้าแล้วตอนที่ข้ามมาครั้งแรกหลุยส์หอบพะงาบๆ หิวข้าว รอจนค่ำ แกงส์ค่อยมาส่งอาหารให้
   ใจหายตั้งแต่ช่วงที่หลุยส์เริ่มเก็บของแล้ว ส่วนใหญ่ก็จะเป็นเสื้อผ้าที่เอากลับไปด้วย หลุยส์จะซื้อกลับไปฝากแม่ฝากน้องทั้งสามคน pancho valentin lupe ปานโช่ วาเลนติน ลูเป ผู้ชายหมดเลย เหมือนบ้านผมอิๆๆๆๆ ผู้ชายห้าคนรวด ทุกๆวันหยุดหลุยส์ชอบไปเดินชอบเสื้อผ้ามากจะมีร้านขายเสื้อผ้ามือสองโดยเฉพาะ มีทุกยี่ห้อตัวละเหรียญเองสวยๆก็ไม่เกินสามเหรียญผมก็ไปกับมันบ้างเป็นบางครั้งถ้าหยุดตรงกัน พอกลับไปด้วยเครื่องบินโดยปลอดภัยก็โล่งอกดีใจกับมันที่ได้เห็นหน้าพร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัว
   จะกระทั่งหกเดือนผ่านไปหลุยส์ก็กลับมาคนเดียวโรแบโต้ตัดสินใจอยู่ทำงานที่บ้าน ยังจำวันที่ไปรับได้ตอนนั้นทำงานอยู่ประมาณบ่ายสี่ใจจดจ่ออย่างเดียวว่าเมื่อไหร่โทรศัพท์มือถือจะดัง เพราะลุงหลุ่ยส์จะโทรติดต่อกับคนขับรถตู้ตั้งแต่วันที่ออกจากเทกซัสเรื่องเวลาที่ประมาณคร่าวๆและที่สำคัญคือเรื่องเงิน จะต้องจ่ายทันทีที่คนถึงที่หมายงวดนั้นก็สองพันเหรียญ แหะๆผมเปียแชร์เตรียมเอาไว้แล้วตั้งแต่รู้ว่าหลุยส์จะเดินทางมา มันก็ทะยอยคืนให้จนครบ ดีใจมากที่ได้ยินเสียงหลุยส์ผ่านโทรศัพท์ในรอบหกเดือน หลุยส์จะเรียกผมว่ากูการัชช่า cucaracha สั้นๆก็ กูกะ แปลว่าแมงสาบ โรแบโต้เป็นคนตั้งให้ 55555

[nonae]

เรียกซะไพเราะเลย ที่จริง โนเน หรือโนเนะของหนิงกะมาร์คก็ได้ ขอบคุณที่ยังจำได้ ถึงเป็นเพียงแดนเซอร์ซ้ายก็เหอะ 5555 
ไม่ได้เข้ามาเยี่ยมซะนาน เด๋วตามอ่านที่ท่านเขียนก่อน อย่างยาวไม่รู้กี่วันจะจบ 

[Tao]

สวัสดีครับ

   555 เอาเป็นว่าเรียกว่าโนเนะ ก็แล้วกันนะครับ มาแปะเพลงไปพลางๆ รอโนเนะ 5555


http://www.youtube.com/watch?v=DcMp6QLNqH4&feature=related

[nonae]

อั๊ยยะ ลิ้งที่แปะ ชวนให้ขยับแข้งขยับขาเลย 5555
จะทดสอบหรือว่ายังแดนซ์ไหวหรือปะ อิอิ

[Tao]

สวัสดีครับ

 555 โนเนะลองทำดิแถวๆสยามท่าจะเวิร์ค ไม่ต้องนัดใครๆเหมือนในคลิปก็ดี มั่นปะ 5555555


.....

    ถ้าไล่เวลาไม่ผิดน่าจะประมาณเดือนมกราคม 08 หลุยส์กลับมา หลังจากที่กลับไปตั้งแต่กลางๆ ปี 07 กลับไปหกเจ็ดเดือน แทนที่ว่าโรแบโต้ไม่อยู่เรื่องของผมกับหลุยส์ความน่าจะเป็นไปได้มันน่าจะเพิ่มขึ้นใช่ปะ แต่เปล๊า 5555 แต่จะทำยังไงได้ก็ผมรักมันไปแล้วอะ เคยคิดเหมือนกันนะว่ารักมันทำไม ทำไมรักมันมากมายอะไรจะขนาดนั้น รักแบบไม่มีเหตุผล รักแบบวันเวย์คือมีแต่ไปไม่มีย้อนกลับคืนมาเลย
   ตอนที่ไปรับที่รถตู้หลุยส์มอมแมมมาก ผอมลงเห็นได้ชัด ดำขึ้นชัดมากผิวงี้แทนยังกับไปอาบแดดมา ตอนที่เห็นมันโบกมือว่าอยู่นี่เห็นผมแล้วซึ่งผมกำลังจะเลี้ยวเข้าไปจอดที่จอดรถผมเห็นมันยิ้มดีใจที่ได้เจอกันอีกแบบเต็มแก้มผมก็ชื่นใจแล้ว ลงจากรถไปก็ได้เช็คแฮนแล้วก็กอดตบหลังต้อนรับหลุ่ยส์กลับมาได้อย่างปลอดภัย แต่ก็ไม่วายสังเกตุมันไปหมดทุกอย่างตอนที่ยืนรอแฮมเบอร์เกอสามชุดผมเห็นที่ฝ่ามือขวา มีรอยปากกาลูกลื่นเขียนเป็นรูปหัวใจวงใหญ่เต็มฝ่ามือแล้วก็เขียนชื่อ mariebell ล้อมรอบเต็มไปหมด เห็นแล้วก็ทั้งรู้ได้เองทั้งไม่อยากถามทั้งอยากถาม เซง
   พอกลางปี 08 ก็ครบรอบประมาณหนึ่งปีที่โรแบโต้อยู่บ้านกับครอบครัว ข่าวดีที่ได้ทราบจากหลุยส์คือแม่ของหลุยส์ได้คลอดลูกชายฝาแฝด ชื่อ ไบรอันกับวิเซนเต้ สรุปตอนนี้ก็หกคนชายล้วน สิ่งที่เปลี่ยนไปเลยในตัวหลุยส์คือทุกๆวันหลังจากกลับมาจากทำงาน หลุยส์จะโทรศัพท์กลับไปคุยกับแฟน เสร็จแล้วก็มาออกกำลังกายวิดพื้นยกเวตซิตอัพทุกวั้น ผมก็นั่งเล่นเกมส์ไปมองมันไปบ้าพลังดีแท้คนมีความรักเนี่ย แต่มองนานไม่ได้มันจะมาต่อยหาว่าไปดูกล้ามมัน มันจะถอดเสี้อมั่งไม่ถอดมั่งแล้วแต่อารมณ์

[nonae]

ท่าน อย่าให้ข้าน้อยต้องไปถึงที่นั่นเลย แถว ๆ นี้ก็ได้ แต่ว่า มีแต่ต้นไม้ใบหญ้า ท้องฟ้า ท้องนาและสวนยาง คงพอรับกันได้ 55555555

[Tao]

สวัสดีครับ

   5555 ชอบทุ่งนาอะ ไว้ไปถ่ายรูปตอนทำนากันเด้อโนเนะ อิๆๆๆ


.....

    ก็มานึกๆดู กับหลุยส์นี่ถือว่าเป็นอะไรกันกับผมได้รึเปล่าแฟนก็ไม่น่าใช่นะ คนรักยิ่งห่างเข้าไปใหญ่ น่าจะบอกว่าเป็นคนที่ผูกพันธ์ที่รักเขาข้างเดียวหมดหัวใจมั้ง จนกระทั่งปี 09 ก่อนที่จะเข้าเล้า มีวันนึงทะเลาะกันหนักมาก ทั่งที่ทำงานลามมาถึงตอนที่อยู่ที่บ้านแล้ว ต่อยกันเลือดสาดก็มันต่อยสะส่วนใหญ่เวลาผมต่อยก็ไม่เต็มแรงเท่าไรอยากจะรู้ว่ามันจะต่อยจริงรึเปล่า มันก็ต่อยแบบเอาให้ตายไปเลย จนผมหยุดยืนนิ่งมันก็เตะสีข้างผมไปสามที แล้วก็ต้องแยกย้ายกันออกจากอพาทเม้นท์ที่หมดลีสสัญญาเช่าพอดี ผมก็ย้ายมาอยู่กับป้านิตยา หลุยส์กับลุงก็ย้ายกลับไปอยู่ที่เดิมก่อนที่จะย้ายมาอยู่ด้วยกัน ตอนนั้นติงลี่มีรูมเมทอยู่ด้วยถ้าจำไม่ผิด บางครั้งที่ไปเยี่ยมมันระหว่างที่ผมขับรถไปหาน้องผมร้องไห้คิดว่าทำไมผมปล่อยให้น้องอยู่คนเดียวได้
    ทะเลาะกันแล้วก็เล่นกันแค่นั้นผมก็มีความสุขแล้ว 55555 โรคจิตเน๊าะ 5555 พอแยกกันไปสักพักอยู่ที่ร้านผมก็ง้อๆมัน สักพักมันก็ให้กินข้าวด้วยเหมือนเดิม เวลาทำกับข้าวมันก็จะทำเผื่อผมเหมือนเดิม อร่อยยยยมาก เกือบลืมเล่าว่าพอปลาย 08 ปันโช่น้องหลุยส์ข้ามมาได้ก็มาอยู่ด้วยกันทำงานที่ร้านด้วยกันตัวเล็กนิดเดียว เห็นหลุยส์มีความสุขแล้วผมเองก็มีพลอยมีความสุขไปด้วย
    จนมาถึงวันที่ 30 มิถุนายน 2010 ตอนนั้นผมทำงานที่สาขาดาวทาวน์ชิคาโก ส่วนหลุ่ยส์ทำงานที่สาขานอกเมืองสโกกี้ ตอนเที่ยงๆ หลุยส์โทรเข้ามือถือพูดร้อนรนบอกให้ผมเอารถให้ไปรับที่บ้านหลุ่ยส์ ผมก็ปฏิเสธไปทำงานอยู่จะไปสาขานุ้นก็ตอนบ่ายสามโมงนี่ยังไม่บ่ายเลยลูกค้าก็กำลังเต็มร้านเลย ฟังก็ยังไม่รู้เรื่องดีมันก็วางสายไปดื้อๆ สักพักเห็นปันโช่โทรศัพท์แล้วก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับบ้านไป ทุกคนงงว่าเกิดอะไรขึ้น
    สักพักเจ้านายโทรมาบอกว่า โรแบโต้ตาย หลุยส์ต้องกลับแมคซิโกด่วน

[nonae]

มาซิ ท่าน ตอนนี้ทยอยเกี่ยวข้าวกันแล้ว ตอนที่ข้าวยังไม่ออกรวงเขียวสด สวยมาก สดชื่นจริง ๆ
เวลาที่ข้าวออกรวงก็เหลืองอร่ามเป็นสีทองสวยไปอีกแบบ ผลไม้พึ่งจะหมดไป กินกันจนอ้วนแล้วเนี่ย

[Tao]

สวัสดีครับ

   โอเชงั้นไปเที่ยวบ้านโนเนะแน่นอนเด้อ อิปป้อก อีก 19 เดือนเจอกันคร้าบบบ  5555

.....


    กว่าจะมาถึงสาขานอกเมืองก็ประมาณสี่โมงเย็นเกือนห้าโมง หลุยส์กลับไปตั้งแต่เที่ยงแล้วทุกคนที่ร้านตกใจกับข่าวร้าย ผมถามราฟาร์ลุงของหลุยส์ว่าเกิดอะไรขึ้นกับโรแบโต้ ราฟาร์ก็ยังไม่รู้รายละเอียด ได้แต่หน้าเสีย จนกระทั่งเกือบมืด
    หลุยส์กลับเข้ามาในร้านตาแดงก่ำทันทีที่เห็นราฟาร์ก็ร้องไห้โฮอีก เข้าไปกอดร้องไห้ไม่อายใคร แม่ครัวเด็กเสริฟในร้านทุกๆคนเงียบกริบรวมทั้งตัวผมเองด้วย สงสารหลุยส์มาก หลุยส์เล่าทั้งน้ำตาเมื่อเช้ายังคุยโทรศัพท์อยู่เลยบอกว่าอยากคุยกับหลุยส์นานๆวันนี้ เหมือนเป็นลางสังหรณ์ที่โรแบโต้คงไม่รู้ตัว ทุกคนในร้านช่วยกันเรี่ยไรใส่ซองขาวให้หลุยส์ไป ไม่นานเจ้านายก็มาถึงร้านจ่ายเงินเดือนของทั้งหลุยส์และปันโช่รวมถึงค่าช่วยเหลือทำศพด้วย
    หลุยส์บอกว่าต้องกลับไปเก็บเสื้อผ้าและจัดการอีกหลายเรื่อง เพราะจะต้องบินกลับเมกซิโกคืนนี้เลย ตอนหลุยส์จะออกจากร้านก็ได้แต่บอกให้หลุยส์หักห้ามใจ
    วันรุ่งขึ้นทุกคนก็มาถามราฟาร์ถึงความคืบหน้า ได้ยินราฟาร์เล่าแล้วผมน้ำตาร่วงตรงนั้นเลยน่าสงสารมาก ราฟาร์บอกว่าพอหลุยส์ไปถึงเห็นศพของโรแบโต้หลุยส์ร้องเรียกร้องไห้เสียงดังร้องแต่ อาป๊าๆๆๆ จนสลบคาที่ตั้งศพ แม่และญาติๆต้องพาหามส่งโรงพยาบาล
    หลุ่ยส์เป็นเด็กดีตั้งแต่เล็กเหล้าไม่กินบุหรี่ไม่สูบทำงานเข้าโบสทุกวันอาทิตย์จนกระทั่งมาทำงานที่เมกา จนกลับบ้านไปพร้อมโรแบโต้จนกระทั้งมีแฟน จนมาทำงานกับน้องให้โรแบโต้อยุ่บ้านกับแม่ ตัวเองจะส่งเงินกลับมาให้แม่ทุกครั้งที่เงินออก ส่งกลับมาสร้างบ้าน ส่งกลับมาซื้อที่ดิน
    สาเหตุที่เสียชีวิตคือโรแบโต้เป็นคนขยันมาก ทำทุกอย่างที่ทำได้ ปลูกไรข้าวโพด พริก พืชสวนครัว มีหน้าบ้านก็ขายของชำ หลังบ้านก็ไปตัดต้นไม้มาทำเป็นกล่องกะลังไม้ขาย คนจะถึงฆาตมั้งเงินที่มีส่วนนึงเอาไปซื้อรถแทรกเตอร์แบบรถที่มีหน้าตักดินเอามารับจ้างถมที่ ซึ่งก็รับทำไปแล้วสองสามครั้ง จนมาครั้งนี้บอกว่าที่ๆรับทำเป็นไหล่เขา แล้วโรแบโต้ขับยังไม่ชำนาญ ทำให้รถพลิกตกลงมาโรแบโต้ถูกรถทับเสียชีวิตทันที พอราฟาร์เล่าถึงตรงนี้ผมสะท้อนใจเลยว่าทำไมหลุยส์ถึงร้องไห้จนเป็นลม น่าสงสารจริงๆ
   

[nonae]

เชิญเลยท่าน ยินดีต้อนรับ พร้อมเมื่อไหร่ก็มาพักผ่อนพักกายพักใจ จะได้มีแรงกลับไปสู้ต่อ
เมื่อวานตามอ่านที่ท่านเขียน ไปดูในนิยายที่ยังเขียนไม่จบหรือยัง น่าจะยังไม่ลบออกไป ลองไปดูก่อนดิ
ที่จริงเหมือนเล่าของท่านเองมากกว่า

[Tao]

สวัสดีครับ

   หาไม่เจออะโนแนะ ไว้ผมหาใหม่อีกรอบเน๊าะ 55555 วันนี้มาต่อก่อนใกล้จบละ


....

    ตั้งแต่หลุยส์กลับไปก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย เพราะต้องเป็นทำงานหนักมากขึ้นตอนนั้นมันก็ยี่สิบสามเอง ต้องเลี้ยงน้องอีกห้าคนเล็กๆทั้งนั้นอนิจจังแท้ๆชีวิต ผมโทรไปหาไม่บ่อยครั้งนัก ได้คุยจริงๆเพียงสองครั้ง ครั้งละไม่นานก็ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันธรรมดา ยอมรับว่ามันก็ยังเหมือนเดิมคือเห็นผมเป็นเพื่อนมั้ง 555
    หลังจากที่พ่อหลุยส์เสียได้ปีนึงหลุยส์ก็แต่งงาน ตอนนี้มีลูกแล้วคนนึง มันตั้งชื่อว่า หลุยส์จูเนีย น่าจะน่ารักเพราะผมก็ยังไม่เคยเห็นรูปเลย ส่วนฝาแฝดผมก็ฝากราฟาร์ส่งตังค์ไปให้หลุยส์บ้างไม่มาก บอกมันว่าผมให้ซื้อนมให้ฝาแฝด หลุยส์มันฝากขอบคุณมาด้วย จะว่าไปแล้วมันก็มีเรื่องน่าดีใจอยู่ตรงที่ราฟาร์บอกว่าทุกครั้งที่ได้คุยกับหลุยส์มันจะถามว่า โกโมสตัสลากุกะรัชชา ไอ้แมงสาบเป็นยังไงมั่งเสมอ ผมยังจะต้องการอะไรอีกใช่มั้ยหละครับ ผมเองก็มักย้ำกับราฟาร์ให้บอกหลุยส์มันว่า ถ้ามันมีความสุขผมก็มีความสุข...

    ผมก็ขอจบเรื่องของหลุยส์ไว้ตรงนี้ละกันไม่รู้จะเล่าอะไรแล้วครับ

[nonae]

คงนานมากเป็นปีหรือปะ ลองพีเอ็มถามแอดมินดู ลงให้จบเค้าจะได้ย้ายไปนิยายที่จบแล้ว เปิดไปอ่านได้ตลอด

[Tao]

สวัสดีครับ

  ก็โพสตรงนี้แหละดีแล้วพี่ว่านะโนแนะ แล้วก็จะจบแล้วด้วยก็ทนๆเอาเด้อพยายามย่อให้สุดขีดละกัน

....

   มานึกๆดูชีวิตตัวเองที่ผ่านมาก็ตลกดีเหมือนกัน 555 เคยดูดวงเลขเจ็ดตัวกันรึเปล่าครับกราฟชีวิตอะ ของผม เกิดวันเสาร์ คือเลข 7 เดือนธันวาคือเลข 1 ปีเถาะคือเลข 4 บวกลบคูณหารตามตำรา ได้กราฟชีวิตออกมา วาสนาสูงสุดคือ 12 ...ดูตั้งแต่ม.สามแล้ว  แล้วแล้วทำไมมมมมมมมมมมม     ทำมายยยยยยชีวิตลูกช้างถึงเป็นแบบบนี้ แอร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย   เฮ้ยยยยยยย  55555555 ลุ่มๆดอนๆ กะเด็นกะดอนมาถึงอเมริกาได้ยังไงก็ไม่รู้คิดแล้วปลง เทวดาจะมาลงโทษผมทำไมมมมมมมมครับท่านนนนนเทวดาาาาา


    เล่าเรื่องตอนเข้ามหาลัยต่อจากที่จบม.หกต่อเลยครับจะได้ต่อเนื่อง สรุปว่าตอนนั้นก็เลือกมาเรียนม.สุระนารีก็จะมีไต๋แล้วก็อีกหลายคนเลยเป็นกลุ่มใหญ่ประมาณเกือบ 30 คนน่าจะได้ทั้งที่ติดโควต้าแล้วก็ติดตอนเอ็นใหญ่ด้วย .... ไม่ไหวๆ เล่าไม่ออก ยกยอดไปพรุ่งนี้ครับ

[nonae]

เคร ๆ ช่วงนี้พอจะว่าง ๆ ไม่รู้ทำไร อ่านของท่านไปพลาง ๆๆ 55555

[Tao]

สวัสดีครับ

   ...ตามมาโล้ดโนแนะ 555 ...

.....

    เล่าเรื่องตอนเข้ามหาลัยต่อจากที่จบม.หกต่อเลยครับจะได้ต่อเนื่อง สรุปว่าตอนนั้นก็เลือกมาเรียนม.สุระนารีก็จะมีไต๋แล้วก็อีกหลายคนเลยเป็นกลุ่มใหญ่ประมาณเกือบ 30 คนน่าจะได้ทั้งที่ติดโควต้าแล้วก็ติดตอนเอ็นใหญ่ด้วย ....ตอนนั้นอาคารทุกอย่างยังใหม่แอ๋วอยู่เลย ถนนหนทางก็ใหม่หมดยกเซ็ต ต้นไม้ข้างทางยังเล็กๆกำลังปลูก ..... อาณาบริเวณจากประตูทางเข้าไปถึงประตูทางเข้าอีกด้านหนึ่งต้องขับรถกันเป็นครึ่งชั่วโมง เคยขับรถมอไซต์วนรอบมอเป็นชั่วโมง...ใครชอบวิ่งมาราธอนออกกำลังกายนะ.. แหะๆๆๆ มาเลย อิๆๆๆ

    อาคารหอพักนักศึกษาจะมีแค่สี่อาคารที่เสร็จสมบูรณ์ 1-2 ให้เป็นหอหญิง 3-4 เป็นหอชาย ซึ่งก็จะมีนักศึกษาชายอีกจำนวนมากทั้งหมดตอนนั้นประมาณ 1500 คน ที่ต้องมาอยู่อาคารที่พักจัดไว้รองรับ เรียกว่าอาคารเอนกประสงค์จะเหมือนห้องนอนรวมห้องใหญ่ๆ ที่เอาเตียงสองชั้นวางสลับกับโต๊ะอ่านหนังสือตู้เสื้อผ้าของแต่ละคน วางเรียงกันเป็นสามแถวแถวละเจ็ดแปดเตียงจนเต็มห้อง (เหมือนกับโรงนอนทหารเกณท์ประมาณนั้น) อาคารนึงจะมีสองห้องซ้ายขวาตรงกลางเป็นห้องอาบน้ำโล่งๆอาบรวม ซึ่งต่อมาผมก็ได้มาสิงอยู่ที่นี่แหละครับ นำทีมโดยเฮียปอ. 5555 อ.1/2 เอนกประสงค์หนึ่งทับสอง

   ซึ่งต่างจากห้องพักในอาคารที่สมบูรณ์แล้ว ห้องนึงจะมีเตียงสองชั้นสองตัว โต๊ะตู้สี่ชุดเป็นระเบียบและห้องกว้างขวางมีระเบียงด้านหลังไว้ตากผ้าอีกต่างหาก เป็นตึกสามชั้นมีห้องน้ำรวมแต่ละชั้น ผมกับไต๋ก็มาอยู่ที่อาคารสามห้องเดียวกันผมนอนเตียงล่างไต๋นอนเตียงบน

   พวกเราเป็นนักศึกษาวิศวกรรมศาสตร์ทั้งหมด เป็นรุ่นที่สอง

[Tao]

สวัสดีครับ

   ฝนตกบ่อยดูแลตัวเองและคนที่เรารักดีๆนะครับ เริ่มตุนอาหารแห้งกันได้แล้วมั้งอย่าให้ท่วมเลยจะดีที่สุดครับ เป็นกำลังใจให้ทุกคนครับ

.....

   ก็แปลกอยู่อย่างที่ชีวิตการเรียนของผมมักจะเป็นเครื่องหมายถูกถ้าเปรียบเทียบจากตารางการดูดวงแบบกราฟชีวิต สูงสุดที่วาสนาแล้วค่อยๆลากลงมาถึงจุดต่ำสุดแล้วก็วกกลับขึ้นไปอย่างเดียวจนสุดกระดานเป็นเครื่องหมายถูก 55555 นี่ก็ยังภาวนาเลยว่าขอให้ชีวิตจริงเป็นอย่างชีวิตการเรียนด้วยเทอญ ต่อแต่นี้จะมีแต่รุ่งเรืองผุดผ่องโชคลาภวาสนาชื่อเสียงเกียรติยศทรัพย์สินจงมาๆ แฟนจงมาๆ คนรักแท้ๆจงมาๆ ที่รักจงมาๆ soulmate please come come to me to me 55555   เป็นไงละภาษาอังกฤษผมเลิศมะ พูดแล้วจะหาว่าคุย 5555

   เทอมแรกนั่งรถเมล์ที่มีบริการฟรีจากหอพักไปอาคารเรียนเป็นส่วนใหญ่ ตื่นแต่เช้าเจ็ดโมงทุกวันๆ เข้าเรียนแปดโมงเช้าไม่เคยไม่เข้าเรียนทั้งที่ไม่มีเช็คชื่อเรียนกันทีเป็นร้อยเป็นพันคน ยังไม่รู้จักใครตอนนั้นแต่ส่วนใหญ่พอเที่ยงถ้าไม่มีเรียนผมจะเข้าห้องสมุดจนเสร็จการบ้าน จนอ่านล่วงหน้าเนื้อหาที่จะเรียน จนอ่านหนังสืออื่นๆที่น่าสนใจเป็นต้น ไต๋ก็มาเรียนด้วยกันแรกๆ แต่หลังๆพอคุณพ่อเอารถมอไซมาให้ก็แวบหายไปซ้อมดนตรี ตอนเย็นผมกลับเข้าหอก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าไปตีปิงปองโชคดีมากที่มีรุ่นพี่ตีปิงปองได้ฝีมือสูสีเลยเล่นทุกวันจนดึกดื่นก็บ่อยพี่ชัยถ้าจำไม่ผิดบ้านอยู่โคราชขาวๆตี๋ๆแต่ไม่เป็ค 5555  จะมีห้องของชมรมปิงปองที่ตึกกิจการนักศึกษาเป็นออฟฟิสเล็กๆให้ด้วยมีสมาชิกห้าคน

   กิจกรรมรับน้องท่านอาจารย์คณะบริหารในขณะนั้นท่านมีนโยบายชัดเจนว่าให้ใช้สถานที่ภายในมหาวิทยาลัยได้เลยท่านสนับสนุน ดังนั้นก็เลยได้ลอดซุ้มในมอ แล้วพี่ระหัสพี่นุกนิกก็น่ารักมากซื้อของขวัญกล่องใหญ่ให้ คอยดูแลตอนรับน้องเป็นอย่างดี

  ทุกอย่างเป็นไปตามเสต็ปจนกระทั่งมิดเทอม ผลคะแนนแต่ละวิชาท่านอาจารย์ก็มาแปะไว้ที่บอร์ดที่แต่ละสำนักวิชาก็ตามกันไปดูก็ติดไว้ทั้งชื่อนามสกุลระหัสประจานกันไปเลย 55555 หลังจากมิดเทอมแล้วก็ค่อยๆรู้จักเพื่อนๆมากขึ้นๆก็เห็นหน้ากันบ่อยๆเน๊าะก็รู้จักกันไปหมดเอง แต่ในจำนวนนั้นจะมีอยู่คนนึงที่เด้งออกมาเลยตั้งแต่แรกเห็นคนที่เปลี่ยนโลกทั้งโลกของผมให้เล็กลงเท่าหัวใจของเขา

[Tao]

http://www.youtube.com/watch?v=5Xiro9dqp_Q

[Tao]

สวัสดีครับ

   ก็มาต่อเลยครับ5555 อยู่เล้ามาตั้งนานผมก็ทำประโยชน์แบบเงียบๆมาโดยตลอดนะครับ แหะๆๆ คือชวนคนรู้จักในชีวิตจริงมาเข้าเล้าจนแล้วจนรอดก็ไม่ยอมมา เข้าอีหรอบยิ่งตามยิ่งหนีซะงั้นก็แปลกดีนะครับเหมือนความรักยังไงไม่รู้ 5555 ยิ่งวิ่งตามก็ยิ่งหาไม่เจอ เมื่อไรจะมีคนคิดทำความรักสำเร็จรูปมาเน๊าะเปิดปุ๊ปก็มีคนรักเรากระโดดออกมารักเราเลย 5555

....

   .."เฮ้ยไอ้แบ้ได้เกรดเท่าไรวะ .."
    ไต๋ถามในวันที่มารับผลการเรียนของเทอมแรก ซึ่งปิดเทอมพักระหว่างเทอมแค่สิบสี่วันเอง เป็นระบบสามเทอมในหนึ่งปีการศึกษา ผมเองก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตั้งแต่เห็นเกรดแล้ว 5555 หลายวิชาเป็นไปตามที่คาดเรียนไปเจ็ดตัว ได้เอห้าตัวบีบวกตัวนึงซีตัวนึง 3.54 ซีก็ภาษาอังกฤษไงครับอิๆๆๆๆๆ เรียนมาสี่ปีภาษาอังกฤษห้าตัวได้ซีทั้งห้าตัว ดึงเกรดให้หลุดลุ่ยโดยแท้ 555

    ดีหน่อยที่ไม่มีการติดประจานแต่ก็เป็นที่รู้กันไปทั่วละ พอเทอมสองก็ลงไปติวใต้หอหญิงแล้วก็เลือกสาขาวิชาเฉพาะด้านผมก็เลือกโทรคมนาคมครับ เพื่อนๆประมาณ 70 คน สนิทสุดก็เตียกเพราะถ้าไม่ได้เตียกผมก็คงไม่จบสี่ปี ฝ่ายหญิงก็จะเป็นเป้าเพราะเป้าจะเป็นเหมือนประธานรุ่นฝ่ายหญิงโดยพฤตินัยเลยก็ว่าได้ ทำกิจกรรมทุกอย่างเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงตลอด แถมน่ารักระดับดาวสาขาด้วย

    พอเทอมสองก็จะมีกลุ่มเพื่อนที่อยู่ที่อ.1/2 เริ่มสนิทกันมากขึ้น ไอ้เอ๊าะ ไอ้ต่อ ไอ้แม้ค เฮียปอ ไอ้เถียน ไอ้ดาว ไอ้กานต์ ราเชนท์ แล้วก็อีกหลายคน สนิทมากขึ้นจนผมลงมาติวมานอนเลยมีเตียงเป็นของตัวเองด้วยก็ไม่รู้ของใครเอาเตียงมาติดๆกันแล้วก็นอน 555 ชื่อก็อยู่บนหอตัวมานอนเอนกประสงค์

[nonae]

   มาแอบตามอ่านต่อ 55555 งานยุ่งมากมาย 

[Tao]

สวัสดีครับ

   ไม่ได้แวะมาอัพเลยขออภัยมากๆๆๆๆๆ ครับ ติดงานราชงานหลวงงานบวชงานบุญ งานบาปไม่นับ 555555 เอาเป็นว่ากลับมาแล้วค้าาาาาา

   มีอยู่วันนึงไอ้ที่ผมไม่เคยทาครีมบำรุงหนังกำพร้าที่ใบหน้ามาเป็นสิบๆปีแล้วอะนะ เห็นเค้าทาอะไรเราก็อยากทามั่ง....กะปุกครีมของพี่แจ๊สก็ตั้งไว้ที่โต๊ะทำงานในร้านไม่หวงใครอยากใช้ก็ใช้ว่างั้น พอว่างมีเวลาผมก็ทาๆๆๆ ทั่วหน้าเลยตอนสายๆตอนไม่มีลูกค้า ก็โอนะ เนียนเลยแหละ นิ่ม หอมอวลไปทั่วผิวหน้า รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ก็เคลิ้มๆอยู่ เสียงอิพี่แจ๊สแว้ดมาเลย

     "ว้ายยยตายยๆแล้ว คิดจะสวยนะก็ดีอยู่หรอกนะ ..."  ผมหันไปมองร้องทำไมอะพี่แจ๊ส แทนที่จะพูดต่อกับผมก็หันไปฮากับน้องแซมมี่ 5555 ไม่จบๆ

     "นั่นมันครีมทามือนะ ... ดูสิเอาไปทาหน้า แพ้ขึ้นมาละซวยฉันอีก ..แต่อย่างเธอคงไม่แพ้หรอก"  5555 คิดดูดิคือผมจะดีใจที่เค้าเป็นห่วงหรือจะสวนคืนดี 5555

     วันก่อนพี่แจ๊สเค้าก็มาเลยจัดเต็ม (ชีเป็นแผนกเดินตรวจตราห้างสรรพสินค้าใกล้ร้าน) ไปหาเครื่องสำอางค์ลาแมร์มาให้ทา 555 มันเหมาะกันหน้าเหี้ยนๆของอิฮันมากหะ อะๆๆๆๆๆ  ทาไปทามาหน้าเป็นสิวโอ้วววแม่เจ้าแพ้ลาแมร์ลาแพรี้ 5555 ... ก็นะแต่ก่อนเคยใช้แต่สบู่นกแก้วอะครีมนีเวียก็หรูแล้วอะ 55555 .... ล้อเล่น55555 สรุปแว่ตอนนี้อาบน้ำเสร็จก็จะโบะครีมบำรุงทุกชนิด รอบดวงตาเสร็จก็มอยเจอไรเซอร์เสร็จก็ต่อด้วยรีเจอเนอเรติ้งครีมแล้วต่อด้วยไว้เทนนิ่งแล้วต่อด้วยไนท์ครีมอีก สรุปทามันห้ายี่ห้อ 55555

.....

   คุณเคยแอบมองใครมั้ยครับ...แบบแอบชอบนะ แบบแอบมองคนที่เราถูกใจอะผมหมายถึงแบบน้้นเคยกันปะครับ คนๆนั้นก็จะไม่เคยรู้ตัวหรอก 5555 จริงปะ

[Tao]

สวัสดีครับ

 .....

    ก็ไม่รู้บุพเพหรือว่าอะไรทำให้ได้รู้จักกัน นึกๆขึ้นมาก็ลืมไปแล้วว่าเจอเมื่อไรครั้งแรก เริ่มแอบมองตอนไหน แต่ก็เลาๆว่าเป็นเพราะมาที่อ.1/2 น่าจะจำไม่ผิดนะ  และรู้สึกจะเป็นเพราะรู้จักไอ้เอ๊าะ ตอนนั้นคนที่ผมแอบมองมาตั้งแต่เทอมแรกเลยเป็นเพื่อนอยู่กลุ่มไหนไม่รู้ แต่แค่เคยเห็นเขาคุยกับไอ้เอ๊าะ แล้วพอดีผมก็เริ่มสนิทกันก็เลยกล้าๆถามเอ๊าะมัน

   .."เอ๊าะคนที่วันก่อนคุยกับพวกไอ้เติมกับเอ๊าะ ที่หน้าดุๆหน่อยอะใครเหรอ .." เอ๊าะมันก็ทำหน้างงๆ นึกๆอยู่แป๊ป

   ..."   เฮียซ้ง ... "   

      ลักษณะบอกไม่ถูก เห็นแล้วมันใช่เลยอะ ดูเหี้ยมๆเก๋าๆ แต่ดูอีกทีก็สะอาดสะอ้าน คล้ายๆคนที่เล่นเรื่องเจ้าพ่อเสี้ยงไฮ้สมัยตอนปี 97 เห็นที่โรงอาหาร เห็นที่หอพักเทอมแรกตอนนั้นผมตากผ้าอยู่เห็นแกเดินขึ้นอาคารสี่ไป เห็นที่อาคารเรียนตอนเช้านั่งดูดบุหรี่ใส่เสื้อปล่อยชาย ไม่ติดกระดุมบนไปสองเม็ดเห็นขนหน้าอกรำไร ชอบใส่เสื้อสีอ่อน เห็นบ่อยๆก็สีชมพูอ่อน เขียวอ่อน แล้วก็ขาว ยิ้มตลอดเวลาคุยกับเพื่อนๆ หัวเราะเสียงดังไม่สนใจใคร
     พอเริ่มรู้จักกันเพราะเอ๊าะมันแนะนำก็ค่อยๆ สนิทกันมากขึ้นๆ เฮียเป็นเด็กซิ่วมาจากม.ออ (ม.สงขลา) ซิ่วมาตอนปีสี่จะจบอยู่แล้วอะ เรื่องทะเลาะวิวาท

    .."เฮียซิ่วมาได้ยังไงอะ .."   ถามกันไปชนแก้วกันไปที่เพิงร้านเหล้า หน้ามอ

    .." มีเรื่องนิดหน่อย เด็กมันมาหาเรื่อง แล้วพอดีมันเป็นหลานคณะบดี .."

    .." แล้วมันเป็นยังไงเฮีย ..ทำไมต้องออกเลยเหรอ .."

    .." ก็เอากระสอบคลุมหัวแล้วเอาไม้ตีมัน .."

       เฮียเล่าให้ฟังว่าอาจารย์ที่ปรึกษาของเฮียเสียดายมากเพราะกลุ่มของเฮียซ้งถือว่าเป็นแถวหน้าเฮียก็เรียนดี แต่เพราะไอ้คนนั้นโคม่าอยู่ในโรงพยาบาลแล้วก็จะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด ทั้งกลุ่มของเฮียประมาณ 8 คนก็เลยต้องสิ้นสภาพ ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มก่อน เทอมแรกเฮียซ้งก็สามกว่าเหมือนกันถ้าไปถามโยธารุ่นสองทุกคนต้องจำได้ชัวร์

[Tao]

สวัสดีครับ

....

   จะช่วงเทอมสองที่เริ่มรู้จักเฮียซ้งแล้วแต่ก็ยังไม่อะไรมากมาย ก็ดีใจที่เฮียก็จำชื่อได้ทักทายที่อาคารเรียนบ้าง ตอนเทอมสองผมจะมาคลุกอยู่ที่เอนกประสงค์แล้ว นำโดยเฮียปอก็ซิ่วมาเหมือนกันเป็นรุ่นพี่อีกก็รู้จักกันหมดแหละเพราะแกเป็นลูกชายของอาจารย์สมนึกอาจารย์ที่โรงเรียนโลกกลมๆ  แต่จะตลกมากมีเรื่องขำเรื่องชีวิตมาเล่าให้ฟังในวงเล่าตลอด เรื่องผู้หญิงเรื่องต่างๆ

   ..."ไอ้แบ้มึงดูนิ .."   แกให้ผมมองไปที่หน้าเนียนๆ แล้วก็ชี้ไปที่ตาขวา

   ..."อะไรอะเฮีย "

   ..."ตากูเห็นข้างเดียว " 

   ..."เป็นไรอะเฮีย ถ้าเฮียไม่บอกให้สังเกตก็ดูไม่ออกเลยอะ"


     เฮียปอก็เล่าถึงโมเต้อไซอุบัติเหตุตอนประมาณมอสี่นู่นสมัยที่เฮียปอไปเรียนที่ขอนแก่นวิทย์ แต่โชคดีที่แกไม่เป็นไรมากไปกว่านี้

    .." ไอ้เชี่ยปอมึงโม้อะไรอีกว้า .."      เสียงไอ้เถียน ตัวก้างๆผอมๆเหมือนต๊ะบอยสะเก๊าสมัยนู้น 555 ไอ้นี่มันจะกวนๆ รู้ทั้งรู้ว่าเฮียปออายุมากกว่าแต่มันก็ยังคุยเสียสนิทเลย 555 ผมไม่กล้าอะ

    .." ไอ้เหี้ยเถียนมึงมานี่เลย ย้ากกกก "
 
    .." ไอ้ปอ ปล่อยกู .."

    พอปล้ำกันจนเหนื่อยก็มานั่งเล่นเกมส์กันต่อ อีกมุมนึงของห้องก็เป็นได้อุ้มกับพวกไอ้ต่อไอ้แม็คกำลังนอนอ่านการ์ตูนที่เตียงกันคนละเล่ม ตอนนั้นแสลมดั้งดังมาก พอผมเดินผ่านไปไอ้ต่อมันเหลือบมาเห็นพอดี

    .." เห้ยไอ้แบ้ เห็นไอ้ไต๋มันมาตามตอนหัวค่ำ "

      " มีเรื่องอะไรอะ "

      " ก็ไม่รู้นะ ไม่ได้บอกไว้"   

     ก็งงๆว่ามีอะไรรึเปล่าเพราะปกติก็ไม่ค่อยมีคนตามหา เพราะเด๋วก็เจอกันอยู่ดี แต่ก็กลับขึ้นหอไปถามดูว่ามีอะไรรึเปล่า

[Tao]

สวัสดีครับ

....

    พอไปตามหาไต๋ที่ห้องก็ไม่เจอ เลยเดินไปหาไอ้เอ๊าะที่หอสี่ให้มันพาไปที่เพิงหน้ามอ ก็เจอจริงๆ กำลังกินเหล้ากับรุ่นพี่ซึ่งผมก็จำได้ไม่กี่คนเพราะจะเป็นกลุ่มเพื่อชีวิตหลายคนผมยาว ดูดุๆ เสื้อลายทหารพราง ... พอถึงไอ้เอ๊าะมันก็ไม่เข้ามาด้วยกันมันขอตัวกลับเลย ผมก็เดินไปหาไต๋ที่โต๊ะ

      "ไอ้แบ้ไปไหนมาวะ ตามหาตั้งแต่เย็นแล้ว "   ไต๋มันขยับเก้าอี้ให้นั่งข้างๆ

      .."น้องแบ้ นั่งนี่เลยมะ ไม่เห็นตั้งนานเห็นไต๋บอกไม่ค่อยอยู่ห้อง "   เสียงพี่โต้ง

      .." ครับพี่พอดีผมซ้อมปิงปองทุกวันครับ..แล้วช่วงนี้จะลงไปอ่านหนังสือกับพวกเฮียปอครับ"   พี่โต้งจะเป็นรุ่นพี่ที่อุดรพิทย์เหมือนเคยเห็นหน้าแต่ไม่เคยคุยกันมารู้จักก็ตอนรับน้องอุดรที่มหาลัย รูปร่างสันทัดผมยาวหยักสกพูดคุยสนุกมาก ก็อ้างเฮียปอไปเรื่อย 555เพราะสนิทกันอีกทั้งพี่โต้งเฮียปอ ยิ่งพอตอนปีสองมีเหตุให้ได้กินเหล้าด้วยกันบ่อยมากๆๆๆๆ

       บรรยากาศที่ร้านหน้ามอจะเป็นเพิงไม้เรียงติดกันประมาณฝั่งละห้าหกร้านในลานดินที่เลี้ยวแยกออกมาจากถนนหน้ามอคือพ้นจากประตูมหาวิทยาลัยมาก็เป็นเพิงเลย จะมีโต๊ะเก้าอี้ที่ทำจากไม้ไผ่เหมือนกันทุกร้านส่วนใหญ่ขายอาหารตามสั่ง จะมีอยู่สามสี่ร้านที่มีตู้เพลงขายเหล้าด้วย ติดไฟสีๆแบบร้านตามชนบทเป๊ะ 55555 บรรยากาศหาที่ไหนไม่ได้แล้วสมัยนี้นะผมว่ารึยังมีอยู่ 5555 
       แต่ตอนนั้นเรียกได้ว่าตอนหัวค่ำคนที่มีรถจะต้องมาอุดหนุนกันแน่นเพราะถ้าจะเข้าเมืองก็ต้องขับรถกันเป็นครึ่งชั่วโมงรถเมล์ที่เข้าเมืองเที่ยวสุดท้ายตอนไหนไม่รู้ รู้แต่ว่ารอนานมาก ร้านประจำของพวกเราก็คือร้านของพี่หมู ร้านของพี่หมูจะติดหลอดไฟเป็นระย้าที่แขวนไว้กับเสาร์เพิงมุงจาก สลับกับกระเช้าแจกันไม้ประดับเฟิร์นที่ห้อยย้อยลงมาสวยงาม ด้านหลังก็จะมีห้องน้ำแยกออกไปจากเพิงที่ขายของ แต่ส่วนใหญ่ก็จะไปยืนยิงกระต่ายกันกลางทุ่งเลย คือพ้นลานดินที่เป็นเพิงรอบๆคือป่าหญ้า คือทุ่งนาโล่งๆ ไม่มีบ้านชาวบ้าน คือแบบนั้นเลยก็ลองนึกดูละกันว่าบุกเบิกขนาดไหนครับ



       

       

[Tao]

สวัสดีครับ

...


     การกินเหล้าอยู่ท่ามกลางเสียงเพลงตู้หยอดเหรียญก็มีความสุขไปอีกแบบนึงเหมือนกัน เพลงที่ประทับใจมาจนทุกวันนี้เลยคือ .... ยืนยัน... ของแบล็คเฮด เพลงเพราะมากเข้ากับบรรยากาศสบายๆชายทุ่งตอนหัวค่ำเป็นอย่างยิ่ง หรือเพราะในวงเหล้าหลายครั้งในช่วงนั้นมีเขาคนนั้นก็ไม่รู้ ...

     พอวันต่อมาที่อาคารเรียนรวมอาจารย์สำนักวิชาภาษาอังกฤษ มีการนำผลคะแนนสอบวัดระดับความรู้ทางภาษาเพื่อจะแบ่งกลุ่มนักศึกษาให้เรียนตามความเหมาะสม ก็เจอเฮียซ้งกำลังยืนดูรายชื่ออยู่กับไอ้เอ๊าะ เฮียกับไอ้เอ๊าะพักหอสี่ด้วยกัน

      .."เป็นไงแบ้ ได้เลเว้วไหนวะ "  ไอ้เอ๊าะถามผม เฮียไม่ได้พูดอะไรแต่ก็ยิ้มรับที่ผมสวัสดีไป

        "เลเว้วสาม  แล้วเอ๊าะหล่ะ ..แล้วเฮียได้กลุ่มไหนครับ "

        " เฮ้ยก็ดีเลยของฉันก็ผ่าน เฮียก็เหมือนกัน "  เอ๊าะมันมาจากอำเภอสองพี่น้องแถบสุพรรณเวลาพูดกับเฮียบางทีจะแทนตัวเองว่า..ฉัน  555 แต่ไม่ค่อยเหน่อมาก
       
        " แบ้เลือกลงกลุ่มไหน "   เสียงทุ้มๆ ที่ผมฟังยังไงๆก็ไม่เคยเบื่อ

        " ผมว่าจะลงกลุ่มบีครับเฮีย กลุ่มเอคาบที่อยู่วันศุกร์จะเป็นตอนเย็นครับไม่อยากเดินจากห้องแลปเคมีมาที่ตึกเรียนรวมอีกครับ "

        " ฉันว่าก็ดีนะเฮีย "  เอ๊าะเสริม เฮียเองก็เห็นด้วยแล้วก็แยกย้ายกันไปตามระเบียบของคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่นาน

         แล้วก็เป็นการเรียนภาษาที่ได้นั่งติดกับคนที่เราแอบชอบแบบติดกันเลย โอยพระเจ้า ... บางคาบไม่มีสมาธิเลย ...กลิ่นไอควันบุหรี่จางๆ ที่โชยมาแตะที่ปลายจมูกทำให้หัวใจของผมเต้น..ไม่มีใครรู้ สัญชาตญาณของความดิบเถื่อนในตัวผมมีอยุ่ไม่น้อยไปกว่าความระลึกชอบชั่วดี มันเป็นไปเองโดยธรรมชาติของความกระสันอยากได้อยากที่จะสมหวังอยากที่จะเป็นเจ้าของอยากที่จะมีความรัก
        ผมค่อยๆสูดลมหายใจอย่างแผ่วเบาที่สุดเบาจนไม่มีใครได้ยินแม้แต่จิตใต้สำนึกของผมเอง ผมตั้งใจสูดลมหายใจนั้นให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้อย่างสมปรารถนา กลิ่นตัวจางๆของคนที่ผมเคยได้แต่เฝ้ามองอยู่ไกลๆ ตอนนี้ได้นั่งชิดติดกัน ..หอมมาก...หอมจริงๆ

[Tao]

สวัสดีครับ

   ไม่ได้เข้าเล้าสามวันเหมือนใจจะขาดรอนๆ 5555 หายไปเฝ้าบ้านให้เจ้านายมาครับท่านไปเวเคชั่น ก็เลยไปนอนมาสบายแฮ 5555 ของกินเพียบอิๆๆๆๆ ดูเดอะว้อยส์ด้วย โอ้วแม่เจ้าแต่ละคนสุดๆอะ เชียร์น้องแสตมป์เพิ่งเคยเห็นอะ >< (บ้านนอกได้อีก 555) ก็นะผู้เฒ่าเพิ่งออกมาจากกระดองอะเน๊าะ อิๆๆๆๆ ส่วนผู้เข้าแข่งก็เชียร์น้องกลมกับน้องนิว สู้ๆๆๆ


.....


    ส่วนใหญ่พอเลิกเรียนอังกฤษเฮียก็จะออกไปกับไอ้เอ๊าะเลยเพราะโยธาเหมือนกันตัวเรียนก็จะลงเรียนเหมือนกัน แต่ก็เพราะได้เรียนภาษาด้วยกันทำให้เริ่มสนิทกันขึ้นมาอีกหน่อยมั้ง 5555 ก็ไม่แน่ใจ ใครจะไปรู้ละเน๊าะ

      " แบ้เอ็งจะไปหอใช่มั้ย "  เฮียถามหลังจากที่กินข้าวกันเสร็จที่โรงอาหารกลาง
 
      " ครับเฮีย "

      " เด๋วข้าไปส่ง "   เฮียชอบพูดแทนตัวเองว่าข้า

     คุยกันเสร็จเป็นกลุ่มใหญ่ก็แยกย้ายกันไปเรียนบ้างกลับหอกันบ้าง พวกเฮียปอก็จะขึ้นรถกันไปที่อ.1/2 พร้อมๆกับพวกไอ้ต่อไอ้อุ้มไอ้เถียนไอ้แม้คไอ้ดาว ผมเดินตามเฮียมาที่รถมอไซฮอนด้าดรีม เฮียสตาร์ทเครื่องแล้วผมก็ขึ้นนั่งซ้อนหลังนั่งเอามือไขว้หลังไปจับที่จับท้ายรถ ... ในใจว่างเปล่า... ไม่ได้คิดถึงอะไรเลย ในหัวนอกจากความรู้สึกสดชื่นและดีใจอย่างบอกไม่ถูกแล้วก็เป็นเรื่องกลิ่นไอของผู้ชายที่โชยจากเสื้อนักศึกษาสีอ่อนที่อยู่ต่อหน้า สีผมที่ท้ายทอยอันดำสนิทที่จะตัดรองทรงเป็นประจำ ไม่ได้คุยอะไรกันเลย ไม่มีเลยตลอดทาง ทั้งๆที่ระยะทางจากหอพักกับอาคารเรียนรวมก็เกือบยี่สิบนาทีไกลพอดู

     

[Tao]

สวัสดีครับ


   คั่นเวลาครับ เพิ่งเจอคนรุ่นใหม่ที่น่ายกย่องมากๆ กลับไปต้องไปขอลายเซ็นให้ได้ดูคลิปเมื่อวาน ครั้งแรกเห็นแล้วต้องบอกว่าใช่เลย อยุธยาไม่สิ้นคนดีจริงๆ ชอบอะ



http://www.youtube.com/watch?NR=1&v=94XJHXVvELM&feature=endscreen

[Tao]

สวัสดีครับ


  5555 คั่นเวลาอีก ตอนนี้ทำงานบวกเดินทางไปกลับบ้านวันละ 16 ชั่วโมง เจ็ดวันต่อสัปดาห์อะ ไหวปะเนี่ยผม สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 55555555


.......

http://www.youtube.com/watch?v=-RuhYdywCoM&feature=related
     

[Tao]

สวัสดีครับ


    ทำงานเหนื่อยเลยแต่พอได้กำลังใจก็หายเป็นปลิดทิ้งเลยครับ ก็อยากให้พวกเราทุกๆคนมองคนรอบข้างที่อยู่ใกล้ๆเรานะครับหันไปให้กำลังใจกันและกันนะครับผม เพราะส่วนใหญ่คนที่อยู่ชิดติดกับเราเนี่ยแหละครับตัวดีเลย .....ที่จะถูกเรามองข้าม


......


     "เฮียส่งที่อ.เลยนะครับเฮีย "    ผมบอกเฮียตรงถึงทางแยกที่จะไปหอสี่กับอาคารเอนกประสงค์

     "เอ็งอยู่หอนี่เหรอ"

     "ครับเฮีย ผมมานอนนี่บ่อยๆครับ ... แต่บางวันก็กลับขึ้นไปนอนที่หอครับ"

       พอลงจากรถยิ้มเท่าโลกแล้วมั้งตอนนั้น 555 ขอบคุณเฮียที่อุตส่าห์มาส่งถึงหน้ากะได เฮียก็ไม่อะไรมากส่งผมแล้วรับคำขอบคุณแล้วก็ออกรถเลย เดินจนถึงประตูจะเข้าห้องแล้วผมยังหันกลับมามองรถเฮียอยู่เลยอิๆๆๆ แล้วก็หันกลับเข้าห้องที่เฮียปอเพิ่งจะถึงก่อนหน้าไม่นาน บ่ายๆของวันที่ไม่มีเรียนแบบนี้จะมีอะไรแสนสุขยิ่งกว่าเล่นดัมมี่ไม่มีอีกแล้วววว 5555

      "เอ้าไอ้แบ้มาๆๆๆๆๆ "  เสียงไอ้ต่อ

      "ผมจองงงง  ขานึงเฮียปออออ "  วิ่งไปที่เตียงอย่างไวโยนเป้ลงที่หัวเตียง รีบถอดเสื้อออก มันร้อนนนนนมากบอกเฮียปอที่กำลังไปดึงสำรับไพ่มาที่ลานกลางห้องแล้วรีบตามไปสมทบ

      "ไอ้ปอกูด้วยขานึง"   เสียงไอ้อุ้ม

      "เชี่ยอุ้มมึง ไปอีกวงเลยโง่ง่ายชิบหาย .... ไอ้เถียนมึงมานั่งตรงข้ามไอ้แบ้"

      "อะไรวะไอ้ปอ"   เสียงไอ้อุ้มโวยแต่ก็ยอมไปเล่นกันอีกวง

       5555 จริงๆก็โง่พอๆกันทั้งวงนั่นแหละเล่นไพ่อะนะ เรียนไม่เรียนมาเล่นไพ่สะงั้น 55555 

       .

       .

       "โง่! คิงโพธิ์ดำ น้อคมืดสะเปโต"    เฮียปอส่งเสียงดัง ผมตีโง่อีกแล้วววว >,<  จะรู้มั้ยเนี่ยว่ารอเนี่ย กล้าอมอีตัวไว้รออีกต่างหากจัวจนจะหมดกองอยู่แล้วแท้ๆ

       "เฮ้ยเสียกาเพราะไอ้แบ้นี่แหละกูเอ้ย"    ไอ้ต่อบ่นไปส่ายหัวไป ต่อมันจะอวบที่สุดในบรรดาเพื่อนๆ บ้านขายส่งเหล้าที่นครสวรรค์

       "มึงมาเปลี่ยนกับกูเลยไอ้แบ้  อ่อนวะ"  เสียงไอ้อุ้มแม่งตะโกนข้ามวงมา

       "เงียบเลยมึง กูไม่ยอมตกดิวิชั่นง่ายๆหรอกเว้ย"

       .

       .

       "โง่!  สามดอกจิก!"    เฮียปอร้องอีกแระ

       "เอ๊า! เฮีย!  โง่ตัวนี้ได้ไงอะเฮียก็เฮียเป็นคนทิ้งเองรอบที่แล้วอะ"   ผมไม่อยากจะเชื่อว่าทำไมถึงโง่ได้

       "เทคนิคฝีมือเรายังต่างกันแบ้ หะๆๆๆ " เฮียปอหัวเราะเสียงดังสะใจ

       "กูมีสองสามสี่เรียงตั้งแต่ขึ้นมือแล้ว จะเอาให้มึงโง่ให้ได้วะไอ้แบ้ "

       ฟังแล้วอึ้งเลย เล่นฉีกของตัวเองเพื่อให้เราตีกลับไปให้ สุดๆแล้วอะ

       

       

[Tao]

http://www.youtube.com/watch?v=Nz5tYBsLxlE