ผมเองก็เพิ่งมีโอกาศได้อ่านเหมือนกันครับ...
ผมจำได้ว่าเคยเปิดไปอ่านอยู่ช่วงหนึ่ง...
แต่อ่านไม่จบ...
แล้วผมก็ได้มีโอกาศได้อ่านอีกครั้ง...
เป็นอารายที่ประทับใจมากมายเลยครับ...
ทำให้ผมเศร้าได้เป็นเวลานานนนนนน...
พออ่านจบแล้วก็ลองมองย้อนดูตัวเอง...
ว่าเราเจอเพื่อนที่รักเราบ้างหรือยัง...
และสุดท้ายผมก็มองไม่เห็นใคร...
ผมอ่านจบถึงกับเครียด...เศร้า...เหงา...
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา...
แต่ผมก็ไม่รู้จะโทรหาใคร...
จนผมคิดว่า...ทำไม...เรายังไม่เจอคนที่เราพร้อมจะไว้ใจ...
และพร้อมที่จะแบ่งปันความรู้สึกอีกเหรอ....
ผมขอขอบคุณพี่นัท(นนท์,เป็ด...)มากๆนะครับ...
ที่ทำให้ผมได้มีโอกาศได้มองย้อนดูตัวเอง...
ทำให้ผมคิดได้ในหลายๆอย่าง...
ขอบคุณมากเลยครับ...
ปล.คิดถึงพี่เป็ดมากมาย...และก็เจอเพื่อนแท้แล้วก็อย่าปล่อยให้หลุดลอยไปนะครับ...