หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[kasarus]

เชียร์ทีม....
เบื่อเหมือนกัน พวกไม่รักตัวเองเนี่ย
ตอนไม่สบาย บอกให้ไปหาหมอก็ไม่ยอมไป
พอเจ็บขึ้นมาก็ไม่ยอมรักษาตัวเอง
เจ้าตัวยังไม่รักตัวเอง แล้วเราจะไปรักเค้าทำไม

'รมณ์เสีย

[mate_utt]

กว่าจะตามอ่านจนจบทัน

เฮ้อ เหนื่อย แตกไปหลายรอบครับ


รอมาอัพตอนต่อไปน่ะครับ
ยังบวกให้ไม่ได้แต่เป็นกำลังใจน่ะครับ


เมท

[RomeO_C_Leng]

^
^
^
^

ไรแตกหว่าาาาาาา  555++

เข้ามารอครับ

[Ploy-Tawan]

ผลของการไม่อยู่ในโอวาท เลยได้หงุดหงิดหัวใจตั้งแต่เช้า

[Deux_Garçon]

โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกมากคร่ะตอนที่ 25

นั่งเป็นบ้ายิ้มอยุ่คนเดียวหน้าคอม 555555556

ตอนที่ 26 แอบมีการงอนเล็กน้อยย   อิอิ

อดีตเด็กพาณิชย์  พี่แต่งเรื่องอดีตเด็กพาณิชย์กลับมาเล่าใช่ไหมคร่ะ

เราก้อเคยอ่านเหมือนกัน  สนุกมากกกกคร่ะ

มาต่อแบบถี่ๆๆอย่างนี้อีกนะคร่ะ  ชอบมากมายยยยยเลยยยย

[OitJi]

 

[JJHJJH]

อยากอ่านต่อ จะลงแดงแล้วจ้า >.<

[PAN@DA]

เพิ่งมีเวลาเข้ามา อยากบอกว่า...ชอบเรื่องนี้มากมาย
เป็นกำลังใจให้คนแต่งที่ขยันลงเรื่องถี่ๆนะ
 

[RemySexyCool]

We belong together 27

...ระหว่างทางเดินไปห้องพัก ผมคุยกับเดวิดอย่างถูกคอ...ได้รู้ว่าเค้าเพิ่งเรียนจบจากมหาวิทยาลัย ในคณะวิทยาศาสตร์การกีฬา และระหว่างเรียนก็ทำงานเป็น Personal trainer ไปด้วย มิน่าล่ะ หุ่นถึงได้เฟิร์มขนาดนี้...เดวิดพยายามเก็บเงินเพื่อเดินทางท่องเที่ยวคนเดียว ซึ่งเค้าใฝ่ฝันมาตลอดชีวิต...และเค้าเลือกประเทศไทย เพราะประเทศเรามีทุกอย่างตั้งแต่ศิลปวัฒนธรรมที่ดีงาม จนถึงสถานที่เที่ยวกลางคืนอันลื่อชื่อ...
...ผมทักแก้ว และแนะนำให้เดวิดรู้จักแก้วที่เป็นแม่บ้านดูแลฟลอร์นี้...ฝากฝังอย่างดี ต้องการอะไรเพิ่มก็บอกได้เลย...พวกเรายินดีจัดหาให้...เดวิดบอกให้ปฏิบัติกับเค้าเหมือนเพื่อนจะดีกว่า...ไม่ต้องมี Sir ต่อท้าย และอยากให้ผมเป็นตัวผมเองให้มากที่สุด...โอเค...ได้...ดีเหมือนกัน ผมจะได้คุยกับเค้าถนัดปากมากขึ้น ไม่ต้องหาคำศัพท์เริ่ดหรูสุภาพมาใช้ และพูดสแลงสั้น ๆ ที่ผมถนัดได้เต็มที่...
“...วันนี้ยูเลิกงานกี่โมง...”  เดวิดถามผม เป็นคำถามที่พี่ ๆ ทุกคนบอกไว้เลยว่า ถ้าแขกถามอย่างนี้แสดงว่าต้องมีการได้เจอกันข้างนอกแน่ ๆ
“...5 p.m....”
“...จะรังเกียจมั้ย หากไอจะให้ยูพาเที่ยวที่นี่หน่อย...”
“...ไม่เลย...แต่...”
“...แต่อะไร...”
“...ไอก็เพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้สัปดาห์เดียว...ยังไม่ค่อยรู้เส้นทางเท่าไหร่...เกรงว่าจะพาเที่ยวไม่ได้ดีเท่าคนในพื้นที่น่ะสิ...”
“...อ้าว...จริงเหรอ...งั้นเราไปหลงทางด้วยกันนะ...”  เดวิดพูดอย่างอารมณ์ดี
“...อืม...คืนนี้ไอกับเพื่อน ๆ จะไปเที่ยวกลางคืนกัน...ยูอยากไปด้วยมั้ยล่ะ...”
“...ไปสิ...จะให้ไอไปเจอยูที่ไหน...เมื่อไหร่...”
“...ไอจะส่งข้อความขึ้นมาบอกยูละกัน...ตอนนี้ไอต้องไปทำงานต่อแล้ว...ยูพักผ่อนเถอะนะ...บาย...”  ผมลาพร้อมยิ้มให้
“...เดี๋ยว...นี่สำหรับยูที่ขึ้นมาส่งไอ...”  เดวิดยื่นทิปให้ผม
“...ถ้ายูบอกให้ไอปฏิบัติกับยูเหมือนเพื่อน...ยูไม่จำเป็นต้องให้ทิปไอ...และในฐานะที่ไอเป็นเจ้าบ้าน...คืนนี้ไอจะเป็นคนเลี้ยงเพื่อนใหม่ชาวต่างชาติอย่างยูเอง...”  ผมปฏิเสธ และยิ้มให้อีกที เดวิด พยักหน้าก่อนเก็บเงินใส่กระเป๋า
*
*
...ผมเดินอมยิ้มออกจากลิฟท์...เห็นพี่ยอดยังอยู่หน้าฟร้อนท์ยืนคุยกับพี่รุจ...ท่าทางคงเช็คไฟเสร็จแล้ว เพราะลูกน้องเค้ากำลังเก็บเครื่องมือ...ทุกสายตามองมาที่ผม...รวมทั้งเจ๊เอ๋ที่จ้องเขม็งตั้งแต่หน้าลิฟท์...
“...นี่...ถ้านานกว่านี้เจ้จะให้เบลเอาคอนดอมไปให้แล้วนะ...”  พี่รุจแซว
“...โหเจ้...ไม่มีอะไรซักหน่อย...แค่คุยกันถูกคอเฉย ๆ...”  ผมพูดยิ้ม ๆ
“...เมื่อเช้าหน้าบึ้ง...ตอนนี้กลับมายิ้มหวานอีกแล้วนะน้องเรา...”  พี่อีกคนแซวบ้าง
“...นั่นสิ...เมื่อเช้าเป็นอะไร...หน้าบึ้งเชียว...”  พี่รุจถาม ผมมองพี่ยอดนิดนึง
“...พักผ่อนน้อย...เพลียนิดหน่อยอ่ะเจ้...”
“...อ๋อ...มัวดูแลพี่ยอดก็เลยไม่ได้หลับไม่ได้นอน...”
“...ไม่ได้นอนอะไรครับพี่...หลับก่อนผมอีก...”  พี่ยอดพูด ทุกคนทำตาโต
“...นอนห้องเดียวกันหรือไง ถึงได้รู้ว่าทีมมันหลับก่อน...”
“...ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ทีมไม่ค่อยได้นอนดึกอ่ะเจ้...”  ผมรีบแก้ตัว
“...แล้วไป...นึกว่าหลงเสน่ห์เจ้ายอดมันอีกคน...” พี่รุจพูดยิ้ม ๆ
“...โนเวย์...”  ผมพูดเสียงเรียบก่อนยิ้มให้พี่รุจ และเดินเข้าหลังฟร้อนท์โดยไม่สนใจพี่ยอดเลย
*
*
...พี่ ๆ ในฟร้อนท์น่ารักมาก...พวกเค้าแบ่งขนมที่คุณกรณ์ให้ออกเป็นสามส่วน...สำหรับเพื่อนร่วมงานรอบบ่าย และรอบดึก...ดังนั้นขนมของผมจะเอาไปกินคนเดียวคงน่าเกลียด...ผมจึงแบ่งขนมของผมออกเป็นสี่ส่วน และจะนำส่วนสุดท้ายไปฝากเพื่อนสาว และแบ่งเก็บใส่ตู้เย็นในห้องตอนกลางวันนี้...
...ผมนั่งพักไม่นาน ก็ออกไปทำงานต่อ...พี่ยอดไม่อยู่บริเวณล็อบบี้แล้ว...แขกก็เดินกันประปราย...ผมหาอะไรทำไปเพลิน ๆ จนเกือบบ่าย...ไม่รู้สึกหิวมากนัก เพราะกินขนมของคุณกรณ์ไปหลายชิ้น...
“...ทีม...ยอดรอกินข้าวอยู่ข้างหลังแน่ะ...ทีมไปกินได้เลยนะ...”  
“...พี่ยอดรู้ได้ยังไงว่าทีมยังไม่กินข้าวอ่ะ...”  ผมถาม
“...เค้ามีสายค่ะคุณน้อง...”  พี่เค้าบอกพลายมองไปทางพี่รุจที่กำลังคุยกับแขกอยู่
“...อืม...”  ผมครางในลำคอ
“...ไปกินข้าวเถอะ...พี่สงสารอีตายอดจังเลย...เดินกระแด็ก ๆ มาหาเนี่ย...”
*
*
...ผมเห็นพี่ยอดนั่งคลำข้อเท้าอยู่หลังฟร้อนท์แล้วอดสงสารไม่ได้...แต่ผมต้องการให้พี่ยอดดูแลตัวเองดีกว่านี้...มันคงไม่มีประโยชน์ หากผมบังคับให้เค้าหยุดงาน หรือพูดแรง ๆ เพื่อให้เค้าสำนึก...เพราะเค้าไม่ได้ทำอะไรผิด...เค้ากำลังทำดีด้วยซ้ำ...แต่ดีกับคนอื่น...ไม่ได้ดีกับตัวเอง...
“...ไป...” ผมพูดกับพี่ยอดสั้น ๆ แล้วเดินนำไปแคนทีน
“...รอด้วย...ทีมจะไม่ช่วยพยุงพี่หน่อยเหรอ...”  พี่ยอดพูดอยู่ข้างหลัง ผมหันไปมอง
“...หายแล้วนี่...”  ผมพูดเสียงเรียบ พี่ยอดอึ้ง
“...พี่ว่ามันบวมขึ้นเรื่อย ๆ อ่ะ...”
“...ก็ทำงานต่อไปสิ...จะได้หายเร็ว ๆ...”  ผมประชดก่อนเดินไปต่อ
“...ทีมโกรธพี่เหรอ...”  พี่ยอดตะโกนถาม  ผมหยุดรอ
“...เปล่า...”  ผมบอกพี่ยอดเมื่อเค้าเดินตามมาทัน
“...แล้วทำไมถึงไม่พูดดี ๆ กับพี่...ไม่ยิ้มให้พี่เลยล่ะ...”
“...ทีมพูดไม่ดีกับพี่ตรงไหนเหรอ...แล้วเดี๋ยวทีมยิ้มให้ก็ได้...”  ผมฉีกยิ้มแบบไม่เต็มใจให้ทีนึง
“...นี่แหละ...ทีมโกรธพี่...”  พี่ยอดพูดเสียงเบา
“...ทีมโกรธตัวเองมากกว่า...โกรธที่เป็นห่วงคนที่ไม่รู้จักห่วงตัวเองบ้าง...”  
“...ได้ยินแล้วหายเจ็บเลย...ทีมเป็นห่วงพี่ด้วยเหรอ...”  พี่ยอดดึงมือผมไว้
“...เป็นห่วงสิ...ในฐานะรูมเมท...”  พี่ยอดยิ้ม และค่อย ๆ ซึมเมื่อผมเน้นประโยคหลัง
“...จะให้พี่ทำยังไงทีมถึงจะห่วงพี่ในฐานะอื่นล่ะ...”  พี่ยอดถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนถามผม
“...พี่ยอดต้องหายเจ็บภายในวันอังคาร...โดยจะต้องเดินเป็นปกติ และวิ่งให้ดูด้วย...”  ผมยิ้มกวน ๆ
“...ได้...แล้วทีมคอยดูละกัน...”  พี่ยอดรับคำ
“...คอยดูอะไร...ดูคนเดินขาเป๋เหรอ...”  ผมมองพี่ยอดอย่างท้าทาย
“...พี่หายแน่ แต่มีข้อแม้ว่า ทีมต้องมานอนห้องพี่ทุกคืนในช่วงนี้ พี่ต้องการกำลังใจมากกว่ายาอีก...”
“...อย่ามาเวอร์...ไม่เอาหรอก...ตอนนี้พี่ยอดไม่ได้อยู่ในฐานะที่ต่อรองกับทีมได้นะ...อืม...แต่ถ้าหายทันวันอังคารนี้...พี่ยอดอยากได้อะไรทีมให้พี่ยอดรีเควสได้หนึ่งอย่าง...ยกเว้นเวอร์จิ้น หรือเรื่องลามก อัปมงคล...”  ผมพูดขำ ๆ
“...จริงนะ...”  พี่ยอดจ้องตาผม
“...จริง...”  ผมจ้องกลับ
*
*
…ผมพยุงพี่ยอดเดินมากินข้าวกลางวันที่แคนทีน...และเราก็คุยกันเหมือนเดิม...พี่ยอดอารมณ์ดีจนป้าแม่ครัวแซว...ที่จริงแกก็แซวทุกครั้งที่เจอพี่ยอด...ผมรู้มาจากมิ้นท์ว่า พี่ยอดเค้าเป็นขวัญใจแม่ครัว เพราะกินง่ายอยู่ง่าย...กินได้ทุกอย่าง และยังปากหวานชมอาหารที่แม่ครัวทำบ่อย ๆ...พี่ยอดไม่ได้ปากหวานหรอก เพราะอาหารที่นี่อร่อยจริง ๆ...
“...เย็นนี้ทีมจะไปเที่ยวเหรอ...”  พี่ยอดถามขณะที่ผมกำลังสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้ง หลังแปรงฟันที่ห้อง
 “...แม่นแล้ว...”  
“...ไปไหน...”
“...ไม่รู้...ถามไผ่สิ...”
“...ไผ่ไปด้วยเหรอ...”
“...อืม...พี่ยอดไปด้วยกันมั้ย...ไปแดนซ์แบบเป๋ ๆ อย่างนี้อ่ะ...”  ผมแหย่
“...ไปสิ...”
“...ดี...จะได้หายไม่ทันวันอังคาร...”  ผมพูดยิ้ม ๆ
“...ไม่ไปก็ได้...แต่ทีมต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะ...ห้ามกินเหล้า...ห้ามสูบบุหรี่...ห้ามกลับเกินตีสอง...ถ้ามีคนมาขอเบอร์ไม่ต้องให้นะ...แล้วก็....”
“...โอ๊ย...พี่ยอด...จะห้ามอะไรนักหนา...ทีมไม่ชอบกินเหล้า ไม่เคยสูบบุหรี่ และไม่กลับดึกขนาดนั้นหรอก...จะกลับดึกขนาดนั้นได้ยังไง ที่นี่ไม่ใช่กรุงเทพฯ นะ ดึก ๆ น่ากลัวจะตาย...แล้วทีมก็ไม่ให้เบอร์ใครง่าย ๆ ด้วย...พี่ยอดรู้จักทีมมาถึงวันนี้...ถามหน่อยเหอะ...มีเบอร์ทีมหรือยัง...”  ผมบ่น
“...ยัง...เอาเบอร์มาเลย...พี่จะได้โทรถามเป็นระยะ...”
“...มีอะไรโทรเข้าเครื่องไผ่...” ผมบอกปัด เล่นตัวนิดนึง
“...โอเค...ได้ แต่พี่มีข้อห้ามอีกข้อนึง...”
“...อะไร...”
“...อย่ามองคนอื่นแบบที่มองพี่...”
“...มองยังไงเหรอ...”  ผมมองหน้าพี่ยอดใกล้ ๆ
“...ก็มองแบบนี้แหละ...ตาทีมเจ้าชู้มากเลยนะ รู้ตัวหรือเปล่า...ทีมมองพี่ทีไร พี่อดคิดไม่ได้ว่า...ทีม...เอ่อ...เอ่อ...”
“...อะไร...ทีมมองพี่ยอดแล้วเป็นไงเหรอ...”
“...พี่คิดว่าทีมก็ชอบพี่เหมือนกัน...”
“...บ้า...ไปทำงานต่อดีกว่า...”  ผมหันหลังเดินไปหยิบสูทมาใส่ รู้ว่าตัวเองต้องหน้าแดงแน่นอน
“...พี่รอที่ห้องนะ...”
“...อ้าวไม่ไปทำงานเหรอ...”
“...ไม่ไปแล้ว...กลัวหายไม่ทันวันอังคาร...”
“...น่ารักมาก...”  ผมพูดยิ้ม ๆ
“...น่ารักก็รักซักทีสิครับ...”  พี่ยอดทำตาเจ้าชู้ใส่ ผมแกล้งส่ายหน้าเบา ๆ
*
*
...ผมกลับมาทำงานในช่วงบ่ายอย่างมีความสุข...จนพี่ ๆ แซวว่าผมไปกินข้าวกับกัญชามา...เมื่อเช้าคิ้วขมวด...พอตกบ่ายยิ้มระรื่น อารมณ์ดี แม้ว่าจะโดนแขกวีนเป็นครั้งแรกในชีวิตการทำงาน แต่ผมก็ยังยิ้มสู้ได้...
“...เครดิตการ์ดเหรอ...ยูจะเอาไปทำไม...ไอจ่ายเงินให้เวปไปแล้ว...ยูไม่เห็นเหรอ...นี่ไง...ใบยืนยันการจอง และนี่...มันจ่ายเรียบร้อยหมดแล้ว...เห็นมั้ย...”  แขกโวยวายเมื่อผมขอบัตรเครดิตตอนรับเช็คอิน
“...ไอรู้และเข้าใจว่ายูจ่ายเงินแล้ว...แต่ยูจ่ายเฉพาะค่าห้องพัก...ที่ไอต้องการบัตรเครดิตของยูก็เพราะว่า...”  ผมพยายามอธิบาย แต่โดนขัดซะก่อน
“...เห็นมั้ย...ยูรู้ว่าไอจ่ายแล้ว...ทำไมต้องเอาบัตรไออีก...หา...”
“...ยูช่วยกรุณาฟังคำอธิบายของไอให้จบก่อนได้มั้ย...”
“...ยูจะพูดบ้าอะไร...ไอไม่ให้บัตรยูหรอก...”
“...โอเค...งั้นยูให้เงินสดก็ได้ เป็นการประกันค่าใช้จ่ายนอกเหนือจากค่าห้อง...”
“...เพื่ออะไร...ยูคิดว่าไอจะโกงเหรอ...เรียกผู้จัดการของยูมาหน่อยสิ...ไอไม่อยากเสียเวลาคุยกับเด็กฝึกงานอย่างยู...”
“...ได้...ไอจะตามผู้จัดการให้...”  ผมยิ้มให้ เพราะรู้ว่าพี่รุจคงออกมาจัดการไอ้เศษฝรั่งบ้านี่
*
*
...พี่รุจบอกว่าเหตุการณ์แบบนี้เป็นเรื่องปกติ...และอยากให้ผมได้เจอกับตัวเอง...ดังนั้นพี่รุจจึงปล่อยให้ผมจัดการกับแขกเอง โดยที่พี่เค้าบอกวิธีคร่าว ๆ ให้ และให้พี่อีกคนไปคอยประกบ เผื่อผมพลาดพลั้งมาจะได้มีคนช่วย...เมื่อพี่รุจไฟเขียวให้ผมจัดการ...ผมก็จัดการตามกฏระเบียบของโรงแรม...
“...ขอโทษนะครับ...ผู้จัดการไม่อยู่ในตอนนี้...ไอคิดว่าไอได้ทางออกสำหรับเรื่องนี้ตามกฎของโรงแรมแล้ว...ยูพร้อมที่จะเลือกมั้ย...”
“...ว่ามา...ไออยากไปพักผ่อนแล้ว...”
“...ไอจะบอกถึงความสะดวกที่ยูจะให้บัตรเครดิตมาปริ้นท์ไว้เพื่อการันตีค่าใช้จ่าย ไอขอยืนยันว่าไม่ได้เอาเงินในบัญชียูออกมา แค่รูดไว้เพื่อแสดงหมายเลขบัตร ยูไม่ต้องเซ็นชื่อลงในสลิป ไม่มีใครเอาไปใช้ได้ และไอจะคืนสลิปใบนี้ให้ยูในวันเช็คเอ้าท์...ยูสามารถทำลาย หรือฉีกมันทิ้งด้วยตัวเอง...”  ผมอธิบายอย่างใจเย็น
“...แล้วถ้าไอไม่ให้ล่ะ...”
“...ยูสามารถให้เงินสดเป็นเงินบาท หรือดอลล่าก็ได้...เมื่อยูเช็คเอ้าท์ และไม่มีค่าใช้จ่ายเช่น ค่าขนม เครื่องดื่มในมินิบาร์ หรือ ค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ยูจะได้เงินสดของยูคืนครบแน่นอน...”
“...และถ้าไอไม่ให้ล่ะ...”
“...ไม่เป็นไร...ทางเราต้องเอาขนม และเครื่องดื่มออกจากห้องยู...รวมทั้งโทรศัพท์ด้วย ยูจะไม่สามารถใช้โทรศัพท์ได้...และ...”
“...พอ...นี่บัตร...”  แขกโยนบัตรเครดิตให้ผมแบบไม่พอใจ
“...ขอบคุณมากครับ...”  ผมยิ้มให้ รับบัตรมาปริ้นท์ และคืนให้แขก พร้อมทั้งแสดงให้เค้าเห็นว่า มันไม่ได้ถูกชาร์จออกไปแม้แต่บาทเดียว
“...ไอขอห้องชั้นสูง ๆ นะ...” ผมมองหน้าแขกนิดนึง ก่อนทำเป็นกดดูคอมพิวเตอร์
“...โอเค...ยูได้ชั้นเจ็ด...”
“...ไอบอกว่า ไอต้องการชั้นสูง ๆ...ชั้นเจ็ดสำหรับยูคือชั้นที่สูงแล้วหรอ...”
“...ห้องที่ยูจองมา เป็นห้องประเภทซูเพียเรียร์ ถ้าห้องในชั้นสูงกว่านี้ จะเป็นห้องประเภทอื่น...”  ผมพูดเสียงเรียบ
“...ยูช่วยไอหน่อยได้มั้ย...ได้โปรด...”  แขกพูดดีขึ้นมาก
“...ไอจะพยายาม...โอเค...ไอจะสลับห้องอื่นให้ยู...เป็นชั้นสิบสี่...ยูจะเอามั้ย...”
“...นี่คงสูงที่สุดสำหรับห้องประเภทนี้แล้วสิ...เอาชั้นนี้ก็ได้ แต่ขอวิวสวย ๆ นะ...”  แขกยิ้มให้ผมเป็นครั้งแรก
“...ได้ครับ...ห้องนี้วิวสวย เพราะยูจะได้เห็นพระอาทิตย์ตกที่สวยที่สุด...” ผมยิ้มกลับ
*
*
...พี่ ๆ พอใจกับการแก้ปัญหาของผมมากที่ผมผ่อนหนัก ผ่อนเบาตลอด...สำหรับแขกนิสัยแย่ ๆ ทางโรงแรมมีสิทธิปฏิเสธการเข้าพัก และคืนเงินให้แขกไปหาโรงแรมอื่นได้...เป็นนโยบายที่ดีมาก...มิน่าล่ะ พนักงานที่นี่ถึงได้อยู่ทนเหลือเกิน...งานบริการ ถึงแม้ลูกค้าจะเป็นพระเจ้า...แต่พนักงานก็ต้องการความยุติธรรมเหมือนกัน...เมื่อฝ่ายบริหารดีกับพนักงานฝ่ายบริการ...การบริการที่ดีก็มาจากใจ ซึ่งมันดีกว่าการบริการที่มาจากการถูกบังคับด้วยเงิน...เมื่อถึงที่สุดแล้ว...เงินซื้อศักดิ์ศรีไม่ได้...พนักงานโรงแรมที่โดนกดดันมาก ๆ ในบางทีจึงทำงานในโรงแรมนั้นได้ไม่นาน...

*****************************************************************************

...ขอบคุณสำหรับทุกความเห็น และทุกกำลังใจนะครับ...ได้อ่านรีพลายนึงแล้วแปลกใจ มีคนแตกได้ทั้ง ๆ ที่เรื่องนี้ยังไม่ติดเรท...555++
...ผมเคยเรียนพาณิชย์ อยากจะโม้ว่าพิมพ์ดีดเร็วอ่ะ ถึงมาลงถี่ ๆ ได้ 555++ ...ส่วนเจ้าของเรื่องเก่านั้นคือเพื่อนผมอีกคนนึง...ส่วนผมเป็นแค่คนที่เรียบเรียง และพิมพ์ครับ...ยังไงก็ต้องขอขอบคุณที่ยังจำกันได้ด้วยนะครับ...
...เป้...

[gboy]

 
จิ้มก่อน
จองที่
..................................................................................................

 
พี่ยอดหวานขึ้นทุกวัน

[mecon]

หูยรอบเช้าศึกใน รอบบ่ายได้กำลังใจมาแล้วเจอศึกนอก
น้องทีมมมมมมมมสู้ตาย  ไม่แขกก็เรานั่นแหละ 5555

อิพี่ยอดแหม...ไม่เจียมสังขารตามน้องต้อยๆมากินข้าวกลางวันกันหวานซะอิอิ
แบบนี้จะไม่ให้เค้าเม้าได้ยังไงกันคะ หน้าบานเป็นจานเลย เย็นนี้ไปเที่ยวกับมิตรใหม่แล้วก็
แขกอีก หุหุ น่าสนุกนะเนี่ย เอิ่ม พี่ยอดเป็นแฟนหรือเป็นผู้ปกครองรึคะ สั่งยิบเลยนะ
น้องทีมก็เถียงขาดใจ....ไปเที่ยวนะได้ กลับมานอนเตียงของเรากันนะ น้องทีม

+1 คะ

[Little Devil]

พี่ยอด กลัวตั้งแต่ยังไม่เป็นอะไรเลยเหรอ..lol..

[araiwa]

เอาใจช่วยให้พี่ยอดหายทันวันอังคารครับ

ส่วนทีมก็อย่าปากแข็งนานนะ

[Cha Ris Ma]

 
วันอังคารพี่ยอดจะขออะไรนะ

[fannan]

สุดยอดงานบริการมันน่าเหนื่อยใจจริงๆๆ


พี่ยอดจะหายทันและได้รางวัลป่าวเนี่ย



รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบ

[DexTunG]

   ขอบคุณนะครับที่มาลงบ่อย ๆ

และฝาก   เจ้าของเรื่องด้วยนะครับ









 

[Deux_Garçon]

เย้.... ว่าแล้วว่าวันนี้พี่ต้องมาต่อ

ตาจะปิดแล้วนะเนี่ย  แต่ถ่วงเวลารออยุ่  อิอิ

รออ่านต่อนะคร่า

โฮกกกกกกกกกกกกกพี่ยอดช่างต่อรอง   ช่างหยอดจิงๆๆๆๆๆๆ

[pantanakan]

ชอบเรื่องนี้สุดๆเลยค่ะ  สำนวนการเขียนดีมากๆเลย เดี๋ยวต้องกลับไปอ่านงานเก่าๆของคนแต่งแล้วนะคะเนี่ย

พี่ยอดและน้องทีมน่ารักมาก  ทุกคนในเรื่องมีเสน่ห์ที่ไม่ซ้ำกัน  หลงรักเรื่องนี้ไม่รู้ตัว 555

[Natavishi]

 



อยากรู้จัง   คนแต่ง  เรียนทางด้านการโรงแรม   หรือ ทำงานโรงแรมป่าว



รู้ลึกซะ


 



ชอบน่ะคับ

[RomeO_C_Leng]

รักตายเลย มาลงถี่แบบเน้ อิอิ


ขอบคุณมากคร้าบบบบบบ

[thaitanoi]

น่ารักมากเลย ขอบคุณครับ

[┗◎┗◎]

ให้พี่ยอดได้มัดจำไปก่อนได้ไหม 

[JJHJJH]

ดีกันแล้วดีใจๆ

แต่ไม่อยากให้นัยฝรั่งนั่นไปเที่ยวกับทีมเลย ทีมรีบกลับเหอะ แฟนพิการรอที่ห้องนะ อิอิ

[a_tapha]

ตอนหน้าพี่ยอดขอทีมเป็นแฟนแน่ๆ ชิมิค่ะ   

[nana]

พี่ยอดทำตัวได้น่ารักมาก

[jokirito]

งานโรงแรมเป็นเช่นนี้นี่เอง  ใช่ว่าลูกค้าคือพระเจ้าเสมอไปเนอะ   

พี่ยอดสู้ๆ  คว้าใจนุ้งทีมมาให้ได้นะ

[jeaby@_@]

พี่เป้มาลงอีกเเล้ว น่ารักจังเลย จุ๊บๆๆ
พี่ยอดเท่อีกเเล้ว ชอบเเบบนี้จัง
ทีมก็ชอบ ชอบทุกคนเลย
+1ให้จ้ะ

สนุกมากเรื่องนี้ อ่านเเล้วได้ความรู้ด้วย
เเละสอนให้คิดเป็นเเก้สถานการณ์ได้

  ขอเต้นโชว์เลย
ขอบคุณค่ะพี่เป้

[cavalli]

 


เก่งทั้ง บุ๋น ทั้ง บู้


เรยย

นายทีม เนี่ย


นับถือ เจงๆๆ



 

[ai_no_uta]

เฮ้ออออ 



ขอพี่ชาย(เอ๊ะ  รึสาว) แบบ พี่ทีม ซักคนได้ป่ะคะ 



ชอบอ่ะ  น่ารักที่ซู้ดดดดดด


เผื่ออยู่ใกล้ๆ  จะได้ รัศมี ความแรง อาบ บน ตัวมั่ง   

ปัจจุบัน  มิ สู้คน 


อัพอีกไวๆนะคะ   สู้ๆ  เป็นกำลังใจให้ค่า 

[@BUA@]

พี่ยอดกลับไปพักที่ห้องแล้ว น่ารักมากๆ 

แล้วเรื่องไปเที่ยวคืนนี้จะเป็นไงเนี่ย มีแต่คนอยากไปด้วย