หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[dekba428]

กลับมาแล้วๆ
คิดถึงพี่เป้

ขอขอบคุณและเป็นกำลังใจให้พี่เป้ครับ

[tutu]

 

ชอบตอนพิเศษมากค่ะ

[Sakkie]

 


เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกก  นั่งอ่านทั้งคืน สองร้อยกว่าหน้า ไม่เบื่อเลย

การดำเนินเรื่อง ต่อเนื่องสุดๆ

ขอติดตามเรื่องนี้ด้วยคนนะครับ

[Little Devil]

+1 ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ
อยากอ่านต่อ

[Regina_1]

มารอน้องทีม...แงมๆๆๆ
อยู่ๆวันนี้ก้อจิตหนักมาก กกก นังจิ้ม F5 บ่อยเกินควร
ไปนอนก่อนดีกว่า เผื่อว่าตื่นมาจะได้เจอน้องทีม...ฮ่าๆๆ
-เพ้อหนัก-

[RomeO_C_Leng]

เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆจะมีตอนต่อไปปปปปปปปปป


รอออ่านนะครับ

[leogemini]

เม้น เม้น เม้น

อิอิ อิอิ อิอิ

ขอให้มีตอนพิเศษซัก 20 chapter นะค้าบบบบ

[K2KARN]

ฮิ้ววววว อยากอ่าตอนต่อไปเร็วๆล้ะ

[cmos]

หืมมม นังแซนยังอุตส่าห์ตามมาจนได้นะ

[IIMisssoMII]

มารอตอนต่อไป

[Azitten]

แซนยังอยู่อีกหรอเนี่ย ตัวก่อกวนสุดๆๆอะ

สงสารแก้ว ยังไงก้คนเคยรักกันอะเนอะ

รออ่านๆๆๆต่อค่ะ ^^

[Flowersteel]

มาต่อเร็วๆ .. น่ะครับๆ

อยากอ่านๆ

[Isuru]

อ่าน 2 วันจบค่ะ
เป็นเรื่องที่สนุกมากกกก
อ่านได้แบบว่า ละสายตาไม่ได้จริงๆ
สำนวนการเขียนอ่านไม่สะดุดเลยค่ะ
เป็นนิยายที่อ่านแล้วอิ่มจริงๆ 
อิ่มแบบว่า ทำให้คนอ่านมีความสุข
อินไปกับเนื้อเรื่อง  ร้องไห้ตามได้
บีบคั้นอารมณ์มากๆ
ขอบคุณที่แต่งนิยายมาให้ทุกคนได้อ่าน
เห็นชื่อเรื่องนึกว่า จะเป็นนิยายหวานแหววทั่วไป
แต่พอเรื่มเรื่องที่อดไม่ได้ที่จะอ่านต่อ
เห็นภาพการทำงานที่กลั่นออกมาเป็นตัวหนังสือ
คุณเป็นคนแต่งนิยายที่สุดยอดจริงๆค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายๆดีดีที่นำมาให้อ่านนะคะ
รออ่านสเปเชี่ยลตอนต่อไปค่ะ
จะติดตามผลงานไปเรื่อยๆนะคะ

[mumumama55]

ขอบคุณที่ยังมาเยี่ยมพวกเรานะคะ  คิดถึงทุกคนจริงๆ

นึกถึงวีรกรรมของแต่ละคนแล้ว ก็อยากเจออีก

 

[sodamini]

 

[RemySexyCool]

Don’t forget about us >>> We belong together (Special Chapter II)
...ในที่สุดไผ่กับแฟนของเค้าก็เข้ามาทำงานในร้านได้หลายวันแล้ว พวกเราทุกคนที่รู้เรื่องระหว่างไผ่กับแก้วต้องพยายามทำตัวให้เป็นปกติ ห้ามพูด ห้ามเม้าท์ให้แฟนของไผ่ระแคะระคายเรื่องในอดีตเป็นอันขาด...ถ้าเรื่องเก่า ๆ แพร่งพรายออกไป รับรองว่าต้องเดือดร้อนกันไปทั่ว...
“...แก...คุณวาดะเค้ารู้เรื่องไผ่หรือเปล่าวะ...”  มิ้นท์ถามที่โต๊ะอาหารขณะเรากำลังตั้งวงอาหารเย็นกัน
“...ไม่รู้หรอก...เรื่องมันผ่านไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องพูดถึง...”  แก้วตอบยิ้ม ๆ
“...แล้วแกยังรู้สึกอะไรกับไผ่มั้ย...”  ผมถามบ้าง เพราะตั้งแต่ไผ่เข้ามาทำงานที่นี่ แก้วดูเศร้าจนพวกเรารู้สึกได้
“...เอ่อ...คิดว่าไม่นะ...”  แก้วตอบไม่เต็มเสียง
“...เข้าใจว่ะ คนรักกัน ต้องจากกันทั้งที่ยังรู้สึกดี ๆ อยู่ มันก็ทำใจยากหน่อย...”  
“...แต่ตอนนี้แกมีคุณวาดะอยู่ น่าจะโอเคนะ เค้าก็ดีทุกอย่างนี่...”  
“...คนภายนอกก็คิดว่าเรามีความสุขดี มีคอนโดสวย ๆ อยู่ มีเงินใช้สบาย แต่เค้าไม่รู้หรอกว่า คนหน้าชื่นอกตรมมันเป็นยังไง...”  แก้วยิ้มมุมปากให้ตัวเอง
“...อะไรของแกยะ...รู้มั้ยว่ามีคนอยากจะเป็นอย่างแกทั้งโลก...”
“...เหรอ...เราควรจะมีความสุขสิเนอะ...วันนึงเจอหน้าแฟนไม่ถึงสิบนาที...แฟนทำงานตั้งแต่เช้ายันดึก...แฟนไม่เคยพาไปไหนมาไหนเลย...วันหยุดก็ออกไปตีกอล์ฟ...วันธรรมดาก็เอนเตอร์เทนลูกค้าจนดึก...เรามีหน้าที่เฝ้าบ้าน...ผลาญเงินเค้าไปวัน ๆ...เราเบื่อ เราเหงา เราเซ็ง...”  แก้วระบายออกมาเป็นชุด
“...แต่ตอนนี้แกก็มีงานทำที่นี่แล้ว แถมยังมีพวกเราอีก อย่าเซ็งเลยนะ...”  มิ้นท์ปลอบ
“...ก็เพราะมีงาน มีพวกแกไง เราถึงได้รู้สึกว่าตัวเองมีค่าขึ้น...”  แก้วยิ้มเศร้า ๆ อีกครั้ง
*
*
...เห็นเพื่อนเศร้า เราก็เศร้าด้วย แต่จะให้ทำอะไรมากก็ไม่ได้ เพราะมันเป็นเรื่องของคนสองคน ถ้าเค้าไม่ขอความช่วยเหลือ แล้วเราจะเข้าไปยุ่งมันก็น่าเกลียด และที่สำคัญปัญหาของตัวผมเองทำท่าว่าจะหนักขึ้นเมื่อคุณแซนเข้ามาเที่ยวที่ร้านทุกคืนวันศุกร์และเสาร์ เพราะพี่ยอดจะมาช่วยดูแลจนร้านปิด คุณแซนใช้เงินกับที่นี่คืนละเป็นหมื่น เรียกว่าถ้าลูกค้ากลุ่มนี้มา เด็กรับรถ เด็กเสิร์ฟ ยันแม่ครัวยิ้มระรื่นเพราะพี่แกทิปกระจาย...
“...ยอด...แวะโต๊ะนี้หน่อยสิ...”  คุณแซนเรียกตอนพี่ยอดกับผมเดินผ่านโต๊ะเค้า
“...ต้องการอะไรเพิ่มเหรอครับ...”  ผมถามเป็นการเป็นงาน
“...ต้องการเจ้าของร้านคนนี้อ่ะ...”  เพื่อนคุณแซนเอานิ้วจิ้มที่หน้าอกพี่ยอด
“...เอ่อ...ถ้าอยากได้ต้องขออนุญาตเค้าก่อนนะครับ...”  พี่ยอดโอบบ่าผมแล้วยิ้มให้
“...อุ๊ย...แฟนใหม่ กับแฟนเก่าเจอกัน...เวลาทำให้รสนิยมของแฟนเก่าแกเปลี่ยนไปเยอะเลยนะเนี่ยแซน...” เพื่อนอีกคนพูดกับคุณแซนแต่มองผมเหยียด ๆ ทั้งโต๊ะหัวเราะกันลั่น
“...พอโตขึ้นพี่ยอดเค้าก็ไม่ได้มองคนที่เปลือกแล้วมากกว่าครับ...เรื่องรสนิยมมันเปลี่ยนกันได้ตามกาลเวลา แต่เชื่อสิครับ ถ้าเราจะมีใครใหม่ซักคน ไม่มีใครหาคนใหม่ที่เลวกว่าคนเก่าหรอก...”  ผมยิ้มมุมปากให้คุณแซน
“...ปากดีให้ตลอดนะทีม...”  คุณแซนหุบยิ้มหน้าบึ้ง
“...ปกติก็ปากดีตลอดแหละครับ โดยเฉพาะเวลาพูดกับคนปากเสีย เราก็ต้องปากดีตอบกลับไป...”  ผมย้อน
“...ทีม...พี่ขอดูแลโต๊ะนี้แป๊บนึง...ทีมไปดูความเรียบร้อยที่อื่นก่อนดีกว่านะ...”  พี่ยอดพูดเสียงขรึม
“...โอเค...ดูแลดี ๆ นะ...ลูกค้าเกรดเอแบบนี้ อยากให้มาทุกคืนเลย...”  ผมประชดเบา ๆ ก่อนจะเดินจากไป
*
*
...เชื่อใจนะ...ไม่มีอะไรหรอก...พี่ยอดคงไม่อยากให้เราทะเลาะกับคุณแซน...เราผิดเองที่ไม่ควบคุมอารมณ์ตัวเองให้ดี ไปเถียงไปย้อนลูกค้าแบบนี้ได้ยังไง...โกรธตัวเองจังเลย...แต่ยังไงเราก็ยอมคุณแซนไม่ได้ ในเมื่อลูกค้าคือพระเจ้า คนที่เป็นรองอย่างเราต้องอาศัยมือคนอื่นจัดการซะแล้ว...
“...แกจะเอาอย่างนี้จริง ๆ เหรอ...”  เจ๊รุจส่งเสียงตกใจมาตามสายโทรศัพท์
“...ใช่...”
“...เจ๊ว่ามันเสี่ยงนะ...”
“...เราไม่มีอะไรจะเสียนี่นาเจ๊...ทำตามที่ทีมบอกเถอะ...”
“...จะว่าไปก็น่าสนุกเหมือนกันนะ...”  เจ๊เริ่มหัวเราะ
“...ทีมเชื่อมือเจ๊...จัดการตามนั้นนะ...”  ผมสำทับ
*
*
...กลับบ้านคืนนั้น พี่ยอดไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่มองหน้าผมเป็นระยะ ยิ่งผมเห็นพี่ยอดทำท่าอย่างนั้น ผมก็ยิ่งแกล้งเก๊กขรึม เค้าไม่ได้ทำอะไรผิด ผมก็ไม่ได้งอน แต่อารมณ์นี้อยากให้พี่ยอดง้อบ้างอะไรบ้าง...
“...แวะกินอะไรกันมั้ย...”  พี่ยอดทำลายความเงียบ
“...ไม่...กินก่อนนอน...อ้วน...”  ผมตอบเสียงแข็ง
“...ทุกทีก็แวะกินได้นี่นา...ไม่หิวเหรอ...”
“...หิว แต่กินไม่ลง...”  
“...ทีมโกรธที่พี่ไปนั่งโต๊ะแซนใช่มั้ย...”  พี่ยอดเข้าประเด็น
“...ทีมโกรธพี่ยอดไม่ได้หรอก คุณแซนเค้าเป็นลูกค้า...เราต้องดูแลเค้าดี ๆ...ทีมแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออก...”
“...ไม่โกรธแล้วทำไมหน้าบึ้งอย่างนั้นล่ะ...”
“...ซ้อมไว้...ถ้าจับได้ว่ามีอะไรมากกว่าดูแลลูกค้าจะโดนของจริง...”  ผมหลุดหัวเราะออกมา
“...โห...มีการซ้อมโกรธด้วยเว้ย เล่นพี่ใจแป้วเลยนะ...”
“...เดี๋ยวเลี้ยงข้าวปลอบใจ พี่ยอดอยากกินอะไรอ่ะ...”
“...ไม่กลัวอ้วนแล้วเหรอ...”
“...กินเสร็จก็ออกกำลังกายไง ไม่กลัวหรอก...”
“...ออกกำลังกายตอนเช้ามืดเนี่ยนะ...”  พี่ยอดถามเสียงสูง
“...อืม...ออกกำลังในร่มไง...พี่ยอดอยากออกกำลังกายด้วยป่าวล่ะ...”  ผมเอนตัวไปซบไหล่
“...กินเสร็จแล้วออกกำลังกายจะจุกนะ...พี่ว่าออกกำลังก่อนกินดีกว่า...”  
“...เฮ้ย...พี่ยอด เลี้ยวเข้ามาทำไม...”
“...เปลี่ยนบรรยากาศมั่งไง...”
“...เปลือง...”
“...อยากลองอ่ะ...หรือทีมจะให้พี่ลองเข้ามาที่นี่กับคนอื่น...”  
“...ถ้ากล้าก็เอาสิ...”  ผมทำหน้าโหดแล้วเปิดประตูลงจากรถทันที่ที่ม่านปิด
“...ไหนบอกเปลืองไง ยังไม่ทันบอกให้ลงเลย...เข้าไปรอในห้องก่อนนะครับที่รัก...พี่จ่ายเงินแป๊บเดียว...”  พี่ยอดตะโกนแซว
*
*
...คืนวันต่อมา...เจ๊รุจแต่งตัวกระชากวัยมาที่ร้านตั้งแต่หัวค่ำ...แกบอกว่าคืนนี้ต้องยอมนอนดึกเพื่อมาดูอะไรสนุก ๆ ทุกคนไม่รู้ว่าผมกับเจ๊รุจคุยอะไรกันไว้ก็มองหน้ากันงง ๆ...เราเม้าท์กันไป ดูลูกค้าที่ทยอยเข้าร้านเรื่อย ๆ จนโต๊ะเกือบเต็ม...และแล้วแขกที่พวกเรารู้ว่าจะต้องมาแน่นอนในคืนวันเสาร์นี้ก็ปรากฏตัวขึ้นเด็กเสิร์ฟแทบจะอุ้มเข้าร้าน แบงก์แดง แบงก์ม่วง คุณแซนใช้แบบไม่เสียดาย...
“...คู่ปรับแกยิ้มระรื่นเชียวนะ...”  เจ๊รุจกระซิบ
“...พี่ยอด...ไม่ออกไปรับแขกวีไอพีหน่อยเหรอ...”  ผมพูดกับพี่ยอดด้วยสีหน้าจริงจัง
“...ไม่ดีกว่า...”  พี่ยอดส่ายหน้าแรง ๆ
“...คุณยอดครับ...คุณแซนให้มาเชิญไปพบที่โต๊ะหน่อยครับ...”  ยังไม่ทันไรเด็กเสิร์ฟก็เดินมาพูดกับพี่ยอด
“...เอาซี่...แรงได้อีก...เพิ่งมาถึงก็เรียกหาผัวเจ้าของร้านเลย...”  เจ๊รุจกระซิบกับผมอีก
“...พี่ยอดไปเถอะ เค้าให้เงินเราคืนละเป็นหมื่น...”  
“...อย่าคิดมากน่า...ไม่มีใครเค้ามองแกเป็นเด็กนั่งดริ้งหรอก...”  เจ๊รุจกัด
“...เจ๊ก็...พี่ยอดไปดูแลคุณแซนเถอะ...ทีมไม่คิดอะไรแล้วจริง ๆ...”  ผมพยักหน้าให้ พี่ยอดถึงได้ลุกไปหาคุณแซนอย่างไม่เต็มใจนัก
*
*
...ปล่อยให้เค้ามีความสุขไปก่อน เดี๋ยวจะเจอกับคำว่าสวรรค์ล่ม...ผมหันไปมองเจ๊รุจวางสายมือถือแล้วบอกผมแค่ว่าใกล้แล้ว...ผมมองโต๊ะวีไอพีข้าง ๆ โต๊ะคุณแซนที่มีป้ายตั้งจองไว้ซึ่งยังว่างรอแขกวีไอพีอีกกลุ่มกำลังจะเข้ามา...ผมขอพี่รุจไปห้องน้ำเพื่อสำรวจเสื้อผ้าหน้าผมและเติมน้ำหอมอีกนิดเพิ่มความมั่นใจ...ไม่นานนักเจ๊รุจก็เดินหน้าตาตื่นเข้ามาบอกให้ผมออกไปข้างนอกด่วน...
“...อะไรเจ๊...ไม่เห็นต้องตื่นเต้นขนาดนั้นเลย...”
“...อีนี่...ถ้ากรณ์มันมาคนเดียวชั้นก็ไม่ต้องวิ่งหอยชี้รีบมาเรียกแกอย่างนี้หรอก...”  ท่าทางเจ๊แกจะตื่นเต้นจนหลุดสาวออกมาเต็ม ๆ
“...คุณกรณ์มากับใครเหรอ...”  ผมถามเจ๊ แต่ในหัวผมคิดถึงหน้าใครบางคนขึ้นมาทันที
“...มาดูเองเถอะ...”
“...เฮ้ย...”  ผมร้องออกมาเบา ๆ
“...เป็นไงล่ะ ซี้แก ไฮโซไม่เปลี่ยนเลย...”
“...เจ๊...ทีมให้เจ๊ชวนคุณกรณ์ ไม่ใช่ชวนอีนี่...”
“...ชั้นชวนอีตากรณ์คนเดียว บอกให้มันมากับเพื่อนก็ได้ ใครจะไปรู้ว่ามันจะหนีบน้องมันมาด้วย...”
“...เอาเข้าไป...คุณแซนคนเดียวทีมก็จะบ้าตายแล้ว...ถ้ามีแม็คอีกคนทีมสู้ไม่ไหวหรอกนะ...”
“...อย่ามองโลกในแง่ร้ายสิ...ไม่มีอะไรมั้ง...”
“...ไม่มีอะไรเจ๊...ดูมันจะขึ้นขี่พี่ยอดแล้วเนี่ย...”  ผมมองภาพตรงหน้าตาโต
“...เดี๋ยว...แกจะไปไหน...ใจเย็น ๆ...”  เจ๊รุจกรี๊ดร้องเรียกผมไว้
*
*
...ผมเดินก้าวยาว ๆ ฝ่าบรรดานักเที่ยวที่ตอนนี้เริ่มจะหนาแน่นเข้าไปหาพี่ยอด...มองระยะไกลจากชั้นลอยเมื่อกี้ยังเห็นว่าแม็คกับคุณกรณ์ดูหล่อและภูมิฐานขึ้น แต่พอมาเห็นใกล้ ๆ แบบนี้เค้าสองคนก็ดูดีขึ้นจริง ๆ...ตอนนี้ผมโฟกัสไปที่แม็คคนเดียว เพราะคุณแซนเมื่อเจอคุณกรณ์ด้วยความบังเอิญจากการตั้งใจวางแผนของผม ทำให้แฟนเก่าคู่นี้มีอาการเจื่อนไป ปล่อยให้อดีตเพื่อนร่วมงานของผมคุยระริกระรี้กับพี่ยอดใกล้ซะจนแทบจะนั่งตักกัน...
“...อ้าว...ทีม...เป็นไงบ้าง...สบายดีมั้ย...”  แม็คหันมาทัก
“...สบายดี...แม็คล่ะ...”  ผมฝืนยิ้มให้ พี่ยอดขยับตัวออกมายืนข้างผมทันที
“...ก็ดีนะ...ช่วงนี้บินบ่อย...”
“...ถอดหัวบินออกไปหาขรี้แดรกละสิมึง...”  ผมคิดในใจด้วยความอคติส่วนตัว
“...ทำงานต่างประเทศเหรอ...”
“...แม็คเป็นสจ๊วตน่ะพี่รุจ...ตอนแรกก็คิดว่าทีมจะเป็นสจ๊วตเหมือนกัน เมื่อก่อนได้ยินว่าอยากเป็นนี่...”  แม็คยิ้มเยาะให้ผม เพราะรู้ว่าตอนเด็ก ๆ ผมอยากเป็นสจ๊วต
“...พอดีว่ามีครอบครัวแล้ว ถ้าเป็นสจ๊วตคงไม่มีเวลาให้แฟนอ่ะ...”  ผมยิ้มมุมปากให้บ้าง แถมยังคว้ามือพี่ยอดมากุมไว้
“...ขอให้รักกันนาน ๆ นะ...”  แม็คกระแทกเสียงอวยพร
“...ขอบคุณจ้ะ...เราก็คิดว่าจะรักกันให้นานถึงที่สุดแหละ...ถึงแม้จะมีมือที่สาม หรือพวกจ้องจะคาบของคนอื่นเข้ามาในชีวิตบ่อย ๆ แต่เราก็ผ่านมันมาได้ทุกครั้ง...”  ผมกวน
“...ทีม...ไม่ได้เจอกันนาน...ดูดีขึ้นนะเนี่ย...”  คุณกรณ์หันมาทักผม
“...ขอบคุณครับ คุณกรณ์สบายดีมั้ยครับ...”
“...พี่ว่าทีมเข้าไปดูเค้าท์เตอร์แคชเชียร์ดีกว่านะ ลูกค้าเริ่มเยอะแล้ว เดี๋ยวเด็กมั่วบิล...”  พี่ยอดดึงผมออกจากวงสนทนา ไม่ยอมให้ผมคุยกับคุณกรณ์
“...เอ่อ...คุณกรณ์ต้องการอะไรเพิ่มบอกเด็กเลยนะครับ คืนนี้ทีมลดให้ยี่สิบเปอร์เซ็นต์...”  ผมตะโกนบอก
*
*
...พี่ยอดพาผมมาที่เค้าท์เตอร์แคชเชียร์และยังนั่งคุมไม่ให้ผมมองไปโต๊ะคุณกรณ์อีก...แค่นี้ก็แยกพี่ยอดออกจากคุณแซนได้แล้ว แถมยังสร้างบรรยากาศอึมครึมระหว่างแฟนเก่าสองคนที่ต้องมาเจอกันโดยบังเอิญ...แผนนี้ถูกคิดขึ้นมาเพื่อให้คุณแซนระแวงกลัวจะเจอแฟนเก่าอีก แฟนเก่าที่จบกันไม่ดี เมื่อเจอกันยังไงก็เข้าหน้ากันไม่ติด และนี่อาจจะทำให้คุณแซนลดความถี่ในการมาตะมอยพี่ยอดที่นี่ได้ ยอมเสียเงินหมื่นเพื่อพี่ยอด คิดว่าคุ้ม...แต่...ของแถมที่มาพร้อมกับคุณกรณ์เล่นเอาผมมึนตึ๊บ...วางแผนเล่นงานคุณแซน แต่กรรมตามสนอง มีมารหัวใจเพิ่มเข้ามาอีกคน...
“...คุณยอดครับ...มีคนฝากนี่มาให้ครับ...”  เด็กเสิร์ฟเดินเข้ามายื่นกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ให้พี่ยอด
“...เอ่อ..”  พี่ยอดรับไว้แล้วมองหน้าผม ด้วยสัญชาตญาณผมหันขวับไปที่แม็ค เห็นเค้ามองด้วยสายตาท้าทาย
“...ขอดูหน่อย...”  ผมแบมือ
“...ใครเขียนอะไรมาเหรอ...”  พี่ยอดเองก็อยากรู้ เพราะกระดาษยังถูกพับปิดอยู่
“...เค้าเขียนมาขอเพลงน่ะ...”  ผมเปิดอ่านคนเดียว แล้วฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยโยนลงถังขยะ
“...เค้าจะให้พี่ขึ้นไปร้องเพลงเหรอ...”  พี่ยอดพูดขำ ๆ
“...ประมาณนั้น เดี๋ยวมานะ ขอไปบอกนักร้องก่อน ไม่อยากให้ลูกค้ารอนาน...”  ผมยิ้มให้พี่ยอด แล้วเดินไปหานักร้องผู้หญิงที่นั่งรอคิวร้องเพลงอยู่หลังเวที
*
*
...ไม่นานนักก็ถึงคิวนักร้องคนที่ผมฝากเพลงไว้...แม็คยังมองพี่ยอดไม่วางตาแถมยังยิ้มระรื่นโยกตัวไปกับเสียงเพลง ต่างกับคุณแซน และคุณกรณ์ที่นั่งหันหลังให้กัน หน้าตาอึดอัดทั้งคู่...ท่าทางแผนนี้จะได้ผล ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว คุณแซนเที่ยวอย่างไม่เป็นสุข ไม่เรียกพี่ยอดไปนั่งคุยด้วย...ส่วนพี่ยอดก็ไม่เดินเพ่นพ่านให้คนยัดเบอร์ใส่มือ...แต่ขนาดนั่งอยู่กับที่ตรงนี้ยังไม่วายที่จะมีคนใจกล้า รู้ทั้งรู้ว่าพี่ยอดนั่งอยู่กับแฟน ยังกล้าเอาเบอร์ฝากเด็กเสิร์ฟมาให้ และยังยิ้มยั่วผมอีก...
*
*
...แต่แม็คต้องหุบยิ้มทันทีเมื่ออินโทรเพลงคุ้นเคยดังขึ้นจากวงดนตรีบนเวที ตามด้วยข้อความที่ผมฝากบอกให้ประกาศบนเวที...“เพลงนี้เจ้าของร้านรีเควสให้เพื่อนเก่าคนหนึ่ง เห็นว่าเพื่อนชอบเพลงนี้มากถึงขนาดไร้ท์ซีดีไว้ฟังเพลงนี้เพลงเดียวทั้งแผ่น”...แม็คจ้องหน้าผมเมื่อนักร้องพูดจบแล้วเริ่มร้องประโยคแรก “...เอื้ออาทรฉันที คนจะมีรักใยกางกั้น...” ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ และยักคิ้วกวนประสาทให้แม็คอีกหนึ่งทีพร้อมขยับปากตามให้เห็นชัด ๆ เมื่อนักร้องร้องประโยคสุดท้าย “...แอบรักผัวชาวบ้านเขา เปลืองใจ...”


****************************************************************************************************

...ขอบคุณที่ยังคิดถึงกันนะครับ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกกำลังใจ และขอโทษที่ทำให้คอยนาน ช่วงนี้ผู้เขียนยุ่งนิดนึง แต่ก็จะพยายามมาลงให้ต่อเนื่อง และเหมือนเดิมนะครับ เรื่องนี้คิดสด Don't forget about us นี้ก็เป็นตอนพิเศษไม่รู้ว่าจะจบเมื่อไหร่ยังไง ยาวไปก็กลัวคนอ่านเบื่อ ถ้าสั้นไป “us” ก็มาไม่ครบ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ขึ้นอยู่กับการตอบรับของผู้อ่านเป็นสำคัญ แล้วเจอกันอีกครั้งเร็ว ๆ นี้ครับ...
...เป้...

[aekporamai2]

 

[IIMisssoMII]

กะแล้วว่าต้องเพลงนี้
ฮ่าๆ คืนนี้ทีมโดนหนักแน่ โทษฐานวางแผนพาคุณกรณ์มา 

[nomo9]

ขอบคุณค้า ^_^

[krappom]

เพลงโปรดของแม็ค
 

[Millet]

กีสสสสสส แรว๊งงง


ชอบเพลง

[N.T.❁]

สะใจค่ะพี่เป้ 

[spok1234]

แม็ค แรง ไม่ เลิก

หึ หึ

ทีม จัด หนัก ๆ เลย

อ่าน ตอน แรก สง สาร แก้ว มาก ๆ

ตอน ต่อ ไป อยาก รุ้ เรื่อง ราว เก่า ๆ ของ ไผ่ ด้วย ก็ ดี นะ ครับ พี่ เป้

^^ ขอบ คุณ ล่วง หน้า เลย

[supery]

แสบไม่เปลี่ยนจริงๆนะทีม

[yakusa]

เข้ามายินดีกับแผนของทีมที่สำเร็จด้วยดี  แต่รู้สึกว่าจะมีขวากหนามขิ้นใหม่เข้ามานะ

ต้องรีบเอาออกไปเลยนะ  อย่านานเดียวเป็นหนอง

[gang]

แสบดีจริงๆเลยคุณทีม

[NannY]

แร๊งงงงงงงงงงงงงงที่ซู้ดดดดดดดดดดดดด

[しろやま としんや]

นั่งขำกะเพลงโปรดของแม็คอ่ะ 

ทีมแรงได้อีก 5555+

ท่าทางจะมีแต่เรื่องวุ่นๆนะนี่







เป็นกำลังใจให้พี่เป้เด้อ

[Regina_1]

โอ้แม่เจ้า าาาาาาาาา
มิมีอันใดต้องกล่าว
นอกจากคำว่า.....
แรว๊ง งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงมากค่ะ


ขอบคุณค่ะำไรท์เตอร์ จะรออ่านนะคะ
สู้สู้คร๊า าาา

ให้น้องทีมและผองเพื่อน โตไปกะคนอ่านเลย ดีมั้ยคะ...คริคริ
(อันนี้ก้อชักจะเวอร์ไป....แต่ชอบง่ะ น้องเซล์ฟดีค่ะ)


ปอลอ เห็นใจแก้วจังเลยอ่ะ ช่วงเวลาแบบนี้สินะ
ที่เป็นเวลาของการพิสูจน์รักแท้ระหว่างคุณวาดะกะแก้ว
แก้วมีคุณวาดะแล้ว ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่ค่อยมีเวลา
แต่อย่าให้ความเหงาทำเราเขวเลยนะ...กลัวความเหงาของแก้วจัง
ท่าทางว่าความเหงาจะิอันตรายอยู่นะเนี่ย จะเขวไปหาไผ่อีกมั้ยนะ
ยังไงคนเค้าก้อเคยรักกันมาก่อนอ่ะนะ...แอร๊ย ยยยยย กลัวง่ะ

[DeJavu~ ★]

เพลงโปรดของแม็ค


" เเอบรักผัวชาวบ้านเค้า เปลืองใจ "


ชอบท่อนนี้อ่า