หัวข้อ: Coffee Shop Soi 2 ☂ [Chapter : 07 สมาชิกใหม่ P.2] 1/3/2018

[aechexx]

รอๆๆ

[yowyow]

 

[wonderbe]

 

[laluna]

C H A P T E R  :  0 5

ทางกลับบ้าน

ผมถอนหายใจออกมาเมื่อสายฝนตรงหน้าไม่มีทีท่าจะเบาลงสักนิด
 “รู้งี้น่าจะเอาร่มติดมาด้วย” เสียงบ่นของปันปันดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไปนั่งลงม้าหินอ่อนที่อยู่ใกล้ๆ 

“รออีกหน่อยละกัน กว่าจะวิ่งไปถึง คงเปียกกันพอดี” พูดจบผมก็เดินไปนั่งข้างๆอีกคน


เพราะไม่มีร่มจึงทำได้แค่หยิบโทรศัพท์อออกมาเล่นเกมส์แก้เซ็งเท่านั้น


เห็นไหม  ฝนตกแล้วมันน่าเบื่อแค่ไหน

วันนี้มีนัดถ่ายรูปตัวแทนดาวเดือนของแต่ละคณะ ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่ควรจะเป็นหน้าที่ของผมในการไปดูแลน้องๆ  เพราะตามธรรมเนียมแล้วดาวเดือนปีที่แล้วจะเป็นคนดูแลเอง  แต่ไอ้เดือนคณะผมมันชิ่งไง…ลำบากใครล่ะทีนี้  ก็ผมอีกไง 


             'แกๆๆ ดูนั่นๆ'

             'กรี๊ดดด ถ่ายส่งไปให้แอดมินเลยแก เร็วๆ'

             'ยังกะถ่าย MV แหน่ะ  หูยยย โครตหล่อเลยอ่าาาา'

             'แค่ใส่ชุดนักศึกษาเดินตากฝนจำเป็นต้องดูแพงขนาดนั้นไหมอ่า'

             'มาหาพี่มิลค์แน่เลย'


พอได้ยินชื่อตัวเองในบทสนทนาผมก็ละสายตาจากโทรศัพท์หันไปหาผู้หญิงกลุ่มนั้นทันทีซึ่งนั่งถัดออกไปไม่ไกลนัก  แล้วก็พบว่าผู้หญิงพวกนั้นกำลังมองไปอีกฝั่งของถนน ผมมองตามออกไป


ร่างสูงถือร่มอยู่และกำลังเดินมาทางนี้  เขาสวมชุดนักศึกษาที่ไม่ถูกระเบียบนัก ชายเสื้อหลุดออกจากกางเกงไม่รู้ว่าเพราะความบังเอิญหรือตั้งใจ  แขนเสื้อถูกร่นไปอยู่บริเวณข้อศอก เนคไทก็ไม่มี แต่กลับห้อยป้ายชื่อที่เขียนด้วยตัวหนังสือน่ารักว่า  ‘น้องโช’


ไม่นานเขาก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม  ปันปันที่กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่เงยหน้าขึ้นมาแล้วทำหน้าอึ้งๆมองผมสลับกับโชไปมา
“จะไม่ทักกันหน่อยหรอ” เขาถามออกมาขำๆ เมื่อเห็นผมเงียบไม่พูดอะไร
“มาทำไม” ผมถามออกไปไม่ได้ใส่ใจนักพร้อมก้มกลับไปเล่นเกมส์ต่อ
“มารับไง  เห็นบอกว่าติดฝน”
“ใครบอก  ไม่ได้บอก”
“พี่ปันบอก” ผมละสายตาจากเกมส์แล้วหันไปหาคนที่ถูกพาดพิงทันที ซึ่งมันก็ส่งยิ้มหวานกลับมาให้
“แหะๆ กูแค่โพสเฉยๆ” มันยื่นโทรศัพท์มาให้ผมดู



           Punpun Parawee    นุ้งติดฝน  มีใครใจดีไปส่งมั้ยน้าาาา

               *แนบรูป ผมนั่งหันข้างเล่นเกมส์อยู่
               7 นาทีที่แล้ว  410 ถูกใจ    ความคิดเห็น 42 รายการ  แชร์ 5 ครั้ง
   

“แต่น้องโชมาก็ดีแล้ว  พี่มีไรจะถาม” ปันปันพูดออกมาด้วยแววตากรุ้มกริ่มไม่ต่างกับที่ทำกับผมเมื่อเช้าเท่าไรนัก
“ไม่ต้องเลยปัน” ผมหันไปห้ามมันไว้เพราะรู้ว่าจะถามอะไร  มันจิ๊ปากออกมาอย่างขัดใจแล้วมองผมเคืองๆ “โช พี่เขานัด 4 โมงไม่ใช่หรอ  ทำไมไม่ไปตามนัด” ผมยัดมือถือใส่กระเป๋ากางเกงแล้วเงยหน้าขึ้นไปจ้องเขาอย่างจริงจัง
“ไปมาแล้ว  แต่ขอออกมา” ผมถอนหายใจออกมาเมื่อได้ยินคำตอบ
สมกับเป็นเขาจริงๆ เหมือนกับที่คิดไว้…ไม่มีผิด
“น้องเขาก็มาแล้วมึงจะบ่นทำไมมิลค์  รีบไปเหอะ ป่ะ” ปันปันพูดออกมาก่อนที่โชจะส่งร่มอีกคันให้  มันรับไปพร้อมกล่าวขอบคุณก่อนจะกางออกแล้ววิ่งออกไป
“เฮ้ย ปัน! ไอ้ปัน จะรีบไปไหนว่ะ!” ผมจะวิ่งตามปันปันไปแต่กลับถูกอีกคนจับข้อมือไว้ก่อน
“ไปกับผม” เขาหยิบร่มขึ้นมาแล้วดึงผมให้เข้าไปใกล้  ผมจำยอมต้องทำตามเพราะตอนนี้ก็เลยเวลานัดมามากแล้ว  อีกอย่างเขาก็ขอออกมาถ้าไม่รีบไปเดี๋ยวพี่ที่กองประกวดจะว่าเอาได้



“ขาก็ยาวเดินให้มันเร็วกว่านี้หน่อยได้ไหมโช” ผมหันไปเอ็ดคนข้างๆที่เดินช้าอย่างกะหัดเดินจงกลม  ระยะทางมันไม่ได้ไกลเท่าไรแต่ตอนนี้เหมือนมันไกลเป็นสิบๆกิโล
“ก็ยังไม่อยากให้ถึงนี่”
“ช่วยจริงจังหน่อยได้ไหมโช  นี่มาทำงานนะ” ผมอดไม่ได้จึงเอ็ดเขาไปอีกรอบ  เพราะต้องทำงานกับหลายคน  ต่างคนต่างความคิด  ผมไม่อยากให้คนอื่นมองเขาไม่ดีหรือเอาไปพูดลับหลัง

“คิ้วขมวดอีกละ” เขายื่นนิ้วชี้มาเตะเบาๆ บริเวณหัวคิ้วของผม ผมรีบปัดออกทันที
“อยู่ข้างในห้ามมาวอแวเข้าใจไหม ตั้งใจถ่ายด้วย”
“ไม่เข้าใจ..” ผมถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วเบือนหน้าหนี
“โอ๊ยย” ผมร้องออกมาเมื่อเขาใช้มือขวาที่ถือร่มอยู่มาล็อคคอผมไว้ เท่ากับว่าตอนนี้เขากำลังพาดแขนที่ถือร่มอยู่ไว้บนไหล่ของผม
“เข้าใจก็ได้” เขาพูดออกมาก่อนที่ผมจะหันไปแยกเขี้ยวใส่




“นุ้งงงงงงงมิคคคคล์” เสียงเรียกชื่อผมดังขึ้นทันทีที่มาถึงสถานที่ที่นัดหมาย
“พี่สมชายสวัสดีครับ”
“อ๊ายยย นุ้งมิลค์บอกหลายทีแล้วให้เรียกซูซี่” พี่สมชายหรือพี่ซูซี่ ตุ๊ดร่างใหญ่ประจำคณะนิเทศศาสตร์ ชั้นปี 4 ที่ตอนนี้เป็นหนึ่งในทีมงานของกองประกวดดาวเดือน
“ฮ่าๆๆ สมชายก็น่ารักดีออก”
“ไม่ด้ายยย เดี๋ยวผู้ชายเผ่นหมด แล้วผัวขาฉันไปไหนทำไมเธอได้มาแทนซะล่ะ” เขาถามเพราะหน้าที่นี้ต้องเป็นของไอ้เชน  ซึ่ตอนนี้ก็ไม่รู้มันไปมุดหัวอยู่ไหน
“ไม่รู้มัน เดี๋ยวนี้แม่งชอบทำตัวพิรุธว่ะพี่….ไปนั่งกับเพื่อนไป” ประโยคหลังผมหันไปบอกโชที่เดินมาสะกิดหลังผม เขาก็ทำตามโดยไม่อิดออด  เออดี
“อะไรยังไง ไหนเล่าซิ เอ๊ะ เดี๋ยว เคลียร์ประเด็นตัวเองก่อนดีมั้ยฮึ”
 “เคลียร์ไร”
“ก็แฟนเด็กเธอไง”
“ไม่มีไรให้เคลียร์”
 “งั้นก็แสดงว่าจริง”
“จริงนิดเดียว  นอกนั้นมโนกันหนักมาก”
“งั้นก็ไปแก้ข่าวดิ”
“แก้ให้หน่อยดิ  พี่เป็นแอดมินเพจไม่ใช่หรอ ผมรู้นะ”
“ว๊ายยย ฉันอุตส่าห์ปิดบังตัวตน หวังจะได้เต๊ะผู้ชายไปนานๆ”
“เขาก็รู้กันหมดแล้วป่ะ  จะมีใครบ้าผู้ชายได้มากกว่าพี่ว่ะ”
“อ๊ายยย ทำไมปากคอเราะร้าย ได้! เดี๋ยวเจอฤทธิ์สมชาย!” พี่สมชายพูดแค่นั้นก่อนจะเดินสะพัดบ็อบออกไป


แชะ!  แชะ!  แชะ!
เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
หมายเลข 17 โช จากสัตวแพทยศาสตร์

ให้ตายเถอะ ผมต้องทำยังไงถึงจะเชื่อว่าเด็กคนนี้อายุ 18 จริงๆ ยิ่งพอได้มาอยู่หน้ากล้อง องค์ประกอบทุกอย่างมันเสริมให้เขายิ่งดูหล่อเหลาไม่มีที่ติ
จริงๆไม่ต้องประกวดก็รู้แล้วป่ะว่าใครจะได้ 
ไม่ได้อวยเลย  พูดความจริง
ท่าโพสที่ดูยังไงก็มืออาชีพแม้จะเป็นท่าสบายๆ เสื้อผ้าหน้าผมที่ถูกเซ็ตมาอย่างดี ส่วนสูงที่เป็นเอกลักษณ์  ลักยิ้มบุ๋มสองข้าง  และดวงตาขี้เล่นที่กำลังมองมาที่ผม

“..ดีครับ....มองกล้องด้วยครับ..น้องครับ  มองกล้องหน่อยครับ” 




            xxxCuteboys
             
            น้องโชมองกล้องด้วยค่ะ  อย่ามองแต่พี่มิลค์ อยู่กับ มิลค์ ไม่ใช่นม
            *แนบรูปภาพ  ผมกับโชที่กำลังสบตากันอยู่ โดยที่อีกคนฉีกยิ้มหวานจนเห็นลักยิ้มสองข้าง และผมที่ยิ้มจนตาหยี


โพสใหม่ล่าสุดของเพจ cute boys


         xxxCuteboys  เหม็นฟามมมรัก

         xxxCuteboys  คนมีความรักก็จะประมาณนี้ อืมๆๆ

         xxxCuteboys  How to เปลี่ยนกองประกองยังไงให้มีแค่เราสองคน

         xxxCuteboys   เขารักกันขนาดนี้พวกเธอจะแจวให้เหนื่อยทำไม  ขึ้นฝั่งได้

         xxxCuteboys    น่ามมคานนนนนน


เหมือนพี่แกจะเหงานะครับ 


“สำหรับวันนี้พี่ในนามของตัวแทนกองประกองต้องขอบคุณทุกคนนะคะ  ที่สละเวลามา ครั้งหน้าจะเป็นการเวิร์คชอป พี่อยากจะขอนัดเป็นวันเสาร์อาทิตย์นะคะ เวลาและสถานที่เดี๋ยวจะแจ้งผ่านพี่เลี้ยงไปอีกทีค่ะ  ขอให้ทุกคนทำตัวให้ว่างกันนะคะ..” หลังจากที่พี่เก๋ตัวแทนของกองประกวดพูดจบพวกเราก็แยกย้ายกันกลับ

“รอก่อน  เดี๋ยวมา” โชสะกิดแขนผมก่อนจะพูดขึ้นแล้วเดินออกไป

“มีผัวแล้วลืมเพื่อน ชิ” ปันปันพูดขึ้นก่อนจะเดินสะบัดบ็อบออกไปอีกคน  ผมมองตามมันไป   อะไรของมันว่ะ

“ไปไหนมา” โชกลับมาแล้วหลังจากที่หายไปไม่ถึง 5 นาที

“ไม่บอก” เขาตอบกลับกวนๆพร้อมฉีกยิ้มจนเห็นลักยิ้มบุ๋มสองข้าง  ผมกรอกตาไปมาก่อนจะเดินนำเอาออกไป


ตอนนี้ก็ปาเข้าไป 2 ทุ่มละ ยังดีที่มีแสงไฟสีส้มสองข้างทางส่องตลอดทาง  จึงไม่ได้ดูวังเวงนัก

จริงๆมันคือ เส้นทางเดิมที่ผมเคยเดินอยู่ทุกวัน  ดึกกว่านี้ก็เคยเดินคนเดียวมาแล้ว แต่วันนี้มันกลับแตกต่างออกไป

ผมลอบมองคนข้างๆที่เดินอยู่เงียบๆ


"ยิ้มอะไร" เขาถามก่อนที่จะส่งยิ้มละมุนมาให้ ผมมองคนที่ถามงงๆ เพราะไม่รู้ว่าริมฝีปากตัวเองมันขยับเป็นรอยยิ้มตั้งแต่เมื่อไร




ซ่าาาา
อยู่ๆ ฝนห่าใหญ่มาจากไหนไม่รู้ก็เทลงมา
 
คือจะตกก็ไม่ส่งสัญญาณไรเลยหรอ  ตกกันง่ายๆแบบนี้ก็ได้หรอ

ผมกับโชรีบวิ่งใส่เกียร์หมาทันที อีกนิดเดียวก็จะถึงร้านอยู่แล้วเชียว  เปียกจนได้
 


เราวิ่งมาถึงหน้าร้านแล้ว

ตัวเปียกอย่างกับลูกหมาตกน้ำ

พอหันไปมองหน้ากันต่างคนต่างก็ขำออกมา

เขายื่นมือมาขยี้หัวผมเบาๆในขณะที่ผมหันหลังไขกุญแจร้านอยู่

“จะเข้าไปก่อนไหม” ผมหันไปถามเขา  ทั้งที่ก็รู้คำตอบดี



“มาขนาดนี้แล้ว ก็คงไม่ยอมกลับไปง่ายๆหรอก”


เขาพูดจบก็แทรกตัวเข้ามาในร้านก่อนเจ้าของร้านซะอีก

...........................................................

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ

1 เม้น = 1 ล้านกำลังใจนะคะ

[MayA@TK]

 

 

[diltosscap]

โซมิลล์ น้องโซชัดเจนมาก ชอบแล้วต้องจีบลูก พี่มิลล์กำลังดี วางต้วดี ชอบค่ะ

[mild-dy]

 

[yowyow]

 

[aechexx]

 

[stickyyrice]

น่ารักกกกกกกกกก

[laluna]

C H A P T E R  :  0 6

สุดยอดแม่บ้าน

“เมี๊ยววว”

ทันทีที่ประตูเปิดออก แมวสองตัวก็รีบวิ่งมาอ้อนให้อุ้มทันที. ผมก้มลงไปอุ้มทั้งสองตัวขึ้นมาก่อนที่จะโดนโชแย่งสีดำไปอุ้มไว้

ผมก้มลงไปฟัดสีขาวจุ๊บหลายๆทีจนชื่นใจ อีกคนมองนิ่งๆก่อนที่จะทำตามทั้งที่ก็ดูกล้าๆกลัวๆอยู่จนผมหลุดขำออกมา



“เอาอาหารหลังร้านมาเทให้มันหน่อย. เดี๋ยวจะขึ้นไปเอาผ้าเช็ดตัวมาให้” ผมกำลังจะเดินขึ้นบันไดไปชั้น2 เอี้ยวตัวไปบอกโชที่กำลังกระหน่ำจูบสีดำไม่หยุด แล้วไม่ดูหน้าแมวผมด้วยนะ. เฉยเมยสุด ไม่อินสุด. ดีนะมันไม่งับเอา. ปกติมันไม่ค่อยชอบคนแปลกหน้าเท่าไร. เวลาลูกค้ามาก็จะชอบแอบวิ่งไปอยู่หลังร้าน. ต่างจากสีขาวที่จะขี้อ้อนมากๆ เวลาได้ยินเสียงกระดิ่งหน้าร้านก็จะรีบวิ่งออกไปดู. แล้วทำหน้าอ้อนเหมือนกำลังขออาหาร. เห็นแก่กินเหมือนเจ้าของมันไม่มีผิด



“โช! จะเดินตามมาทำไมเนี่ย. บอกให้ไปเอาอาหารมาให้มัน”

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไง”

“ใครจะให้เปลี่ยน. เดี๋ยวจะเอาผ้าเช็ดตัวมาให้ รอนี่แหละ!”

“ได้ไงล่ะ. เป็นหวัดขึ้นมาจะทำไง. ค่าตัวผมแพงนะครับ”

“งั้นก็กลับไปเลยไป”

“อันนี้ยิ่งไม่ได้ใหญ่” เขาพูดจบก็เดินนำผมขึ้นไปข้างบนเหมือนรู้ทาง. พอไปถึงก็ทำหน้าเลิกลั่กจนผมต้องเป็นฝ่ายเดินนำไปเอง





“นี่เสื้อคนหรือเสื้อหมาทำไมเล็กงี้” ผมยื่นเสื้อที่ไซส์ใหญ่สุดไปให้เขา. ก่อนที่อีกคนจะวางสีดำลงบนเตียงแล้วรับเสื้อไปกางออก

“กวนตีน เล็กก็ไม่ต้องใส่ เอาคืนมา” ผมแย่งกลับมาทันที คนเขาอุตส่าห์มีน้ำใจกลัวจะไม่สบายจริงๆ. แต่กลับมาพูดจาไม่เข้าหูซะนี่

“ล้อเล่น” เขาแย่งกลับคืนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป. ผมจึงเดินไปหยิบชุดนอนมาอีกชุดแล้วเดินไปอาบน้ำห้องแม่





ผมกลับมาในห้องตัวเองหลังอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว. เห็นอีกคนกำลังเดินสำรวจไปทั่วห้อง. หยิบจับนู้นนั่นนี่ไปเรื่อย

อืมม เอาเลยโช เต็มที่เลย



“มองไร” เขาเอี้ยวตัวมาถามผมในขณะที่กำลังหยิบกรอบรูปขึ้นมาดู

“ใครมอง!” ผมรีบปฏิเสธทันที. แต่จะบอกว่ายังไง โชกับเสื้อที่ว่ารัดแล้วยังมีกางเกงกีฬาสีดำผ้ามัน ตัวเล็กและโครตจะบาง. ที่สำคัญคือไม่ได้ใส่กางเกงใน มันก็จะ เอ่อออ ไซส์ฝรั่งหน่อยๆ



“มองแล้วหน้าแดงหมายความว่าไง” เขายิ้มมุมปากกวนๆพร้อมกับวางกรอบรูปลงที่เดิมแล้วเดินเข้ามาหาผม

“แดงเหี่ยไรล่ะ!” ผมโยนผ้าเช็ดตัวใส่เขาแล้วรีบวิ่งลงบันไดไปชั้นล่างทันทีด้วยความหงุดหงิด





สีขาวกับสีดำเองก็วิ่งตามลงมาผมเดินไปเทอาหารให้มันที่ตอนนี้คงหิวได้ที่เพราะเลยเวลากินอาหารมาสักพักแล้ว. จากนั้นก็เดินไปที่ครัวแล้วเปิดตู้เย็นสำรวจดูว่าพอจะมีอะไรประทังชีวิตได้บ้าง. จริงๆผมชอบทำอาหารมากแต่เพราะขี้เกียจเตรียมและเก็บของก็เลยไม่ค่อยได้ทำ. ของในตู้เย็นก็ไม่ค่อยมีอะไรและดูเหมือนจะเริ่มเสียแล้วด้วย. มื้อนี้คงจะต้องฝากท้องไว้กับมาม่าอีกแล้วสินะ



ไม่นานโชก็อุ้มแมว 2 ตัวเข้ามา. เดินมาช้อนหลังผมแล้วจับขาหน้ามันมาเขี่ยผมผมเล่น

“หลบดิ เกะกะ!” ผมหันไปโวยวายให้อีกคนที่เล่นไม่ดูเวล่ำเวลา เขาหัวเราะขำออกมาแล้วเดินไปวางแมวทั้ง 2 ตัวลงบนโต๊ะกินข้าวเล็กๆมุมห้องที่มีเก้าอี้แค่ 2 ตัว. และช่วงนี้ใช้แทบจะนับครั้งได้. เพราะปกติผมจะกินข้างนอกหรือไม่ก็สั่งมากินอยู่หน้าเคาน์เตอร์. ห้องครัวก็แทบจะไม่ได้ใช้งานเลย



“ให้ช่วยไหม” เขาก้มลงมาพูดกับผม ใกล้จนได้กลิ่นหอมอ่อนๆของสบู่ที่เป็นกลิ่นที่ผมใช้ประจำ

“แค่ช่วยนั่งเงียบๆก็พอ” ผมผลักอกอีกคนออกเบาๆแล้วเดินไปหยิบชามมาใส่มาม่าที่ตอนนี้ใกล้จะสุกแล้ว.





“มีแต่มาม่า กินไม่ได้ก็กลับไป”

“ไล่จังเลย” เขาพูดขำๆ ก่อนจะยื่นมือมาเลื่อนชามมาม่าไปตรงหน้า.



“พอแล้ว ไม่กินรึไง” ผมร้องห้ามอีกคนที่เอาแต่คีบลูกชิ้นกับเนื้อหมูมาให้ผม อุตส่าห์ใส่ไปตั้งเยอะเห็นตัวใหญ่นึกว่าจะกินจุซะอีก รู้งี้น่าจะเก็บหมูไว้ทำพรุ่งนี้เช้า

“ให้มิลค์กิน จะได้โตเร็วๆ”

“มันก็โตได้แค่นี้แหละ!”

พอกินเสร็จเขาก็อาสาเป็นคนล้างจานเอง. ผมนั่งเล่นกับแมวอยู่ที่โต๊ะกินข้าวมองคนที่กำลังล้างจานอยู่ พอเขาล้างเสร็จผมก็ลุกขึ้นเดินไปปิดไฟห้องครัว เขาเดินตามออกมาก่อนจะยื่นมือที่เปียกอยู่มาเช็ดเสื้อด้านหลังผม

“โช!!”

“มิลค์. อยากกินนมอุ่น” เขารีบเปลี่ยนเรื่องทันทีแล้วทำหน้าอ้อนๆ เออ. เรื่องแบบนี้น่ะเก่ง!

“ฝนซาแล้ว กลับไปได้แล้วไป”

“มิลค์. อยากกินนมอุ่นจริงๆนะ”

ผมถอนหายใจออกมา โชขยับมากอดคอผมเดินลากไปยังส่วนที่เป็นร้านกาแฟ



“อยากกินไรไม่ดูเวล่ำเวลา. กว่าจะรอเครื่องร้อนอีก” ผมบ่นออกมา

“เกรี้ยวกร้าดจังนะวันนี้” เขายื่นมือที่กอดคอผมอยู่มาบีบจมูกผมเบาๆ ผมรีบปัดออกทันทีพร้อมกับจิ๊ปากออกมาอย่างขัดใจ





“ชอบตอนที่มิลค์กำลังตั้งใจทำให้ผม มันน่ารักดี” เขาพูดขึ้นในขณะที่ผมกำลังสตรีมฟองนมอยู่

“ใครเขาชมผู้ชายด้วยกันว่าน่ารักว่ะ”

“ก็น่ารักจริงๆนี่นา”

“ฟังดูแสลงหูแปลกๆ”

“งั้นคงต้องพูดบ่อยๆแล้วแหละ จะได้ชิน”

พอกินเสร็จเขาก็อิดออดจะอยู่ต่อจนได้. ลากยาวมาจนเกือบจะ 5 ทุ่มก็ยังไม่ยอมกลับ. ผมง่วงจึงพูดประชดไปว่า ‘งั้นก็นอนด้วยกันเลยไหมล่ะ’ แต่ดูเหมือนอีกคนจะตีความหมายผิดเป็นผมชวนให้ค้างด้วยซะงั้น



ผมยืนแปรงฟันอยู่หน้ากระจก เหลือบมองผ่านกระจกไปเห็นชุดนักศึกษาเปียกๆของอีกคนพาดอยู่บนราวแขวนผ้าพอดี

“แปรงสีฟันอยู่ในตู้นะ” ผมเดินออกมาบอกคนที่นอนเล่นกับแมวอยู่บนเตียงพูดแค่นั้นแล้วเดินลงมาข้างล่างอีกครั้ง.



จะปั่นให้ก็กลัวจะเปลืองไฟ มีแค่ชุดเดียวเอง ซักมือแม่งเลยละกัน

พอคลี่ออกก็เจอกางเกงในที่ม้วนเป็นเลขแปด. หน้าตาก็ดีแต่ถอดกางเกงในได้น่าเกลียดฉิบหาย. ชีวิตนี้ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาซักกางเกงเลขแปดให้ใครเลย แต่ถ้าไม่ซักพรุ่งนี้ก็จะโดนว่าว่าเอาเสื้อหมาไปให้ใส่อีกแน่ๆ หรือถ้าให้อีกคนซักเอง ยิ่งแล้วใหญ่เขาต้องพูดว่า ‘ทิ้งไปเลยก็ได้’แน่ๆ รวยอย่างเดียวไม่พอ นิสัยยังรวยด้วย เกลียด

ซักเสร็จก็เอาไปปั่นแห้ง. เพราะฝนยังคงปรอยๆอยู่ กลัวจะแห้งไม่ทันหรอกนะจึงได้ยอมให้เปลืองไฟน่ะ



ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องซึ่งตอนนี้มีแต่แมว 2 ตัวนอนอยู่บนเตียงส่วนอีกคนน่าจะอยู่ในห้องน้ำ. ผมเดินไปเอาผ้านวมในตู้มาปูเป็นที่นอนแล้วขึ้นไปนั่งบนเตียงพร้อมกับโยนหมอนกับผ้าห่มผืนเล็กๆลงไปข้างล่างด้วย



แกร๊ก

เขาเปิดประตูห้องน้ำออกมา. ทำหน้าตาเลิกลั่กกระพริบตาปริบๆอย่างน่าเอ็นดู จนอดที่จะแกล้งไม่ได้

“ผมนอนไหน” เขาถามออกมา

“นั่นไง” ผมชี้บอก

“ได้ไง! ผมจะนอนกับมิลค์”

“จะนอนได้ไง. เตียงเล็กแค่นี้”

“ทำไมจะนอนไม่ได้” เอาเดินเข้ามาใกล้ผมอีก

“อย่าเข้ามานะ” ผมรีบยกขาขึ้นขู่ไว้ทันที

“มิลค์...” เขาพูดเสียงอ่อย ปากสวยๆนั่นกำลังเบะเล็กน้อยเหมือนเด็กเวลาโดนขัดใจ. พื้นแข็งๆแบบนั้นคงไม่เคยนอนสินะ. เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ แต่ก็อดแกล้งไม่ได้เช่นกัน

“ไปนอนดีๆถ้าไม่อยากโดนไล่กลับ” ผมยื่นคำขาด พร้อมทำหน้าจริงจัง. เขาก็เลยต้องยอมทำตามแต่โดยดีแม้จะอิดออดเล็กน้อย.



ผมเดินไปปิดไฟแล้วกลับขึ้นมานอนบนเตียง. แอบชะโงกหน้าไปดูอีกคนที่นอนตะแคงข้างไปอีกฝั่ง. ผมส่ายหน้าไปมายิ้มๆ เขานี่มันเด็กน้อยจริงๆ ผมหันไปจุ๊บสีขาวที่นอนอยู่ฝั่งซ้ายและสีดำที่นอนอยู่ฝั่งขวา





ติ่งดิ่ง

เสียงแจ้งเตือนจากเฟสบุ๊คผมดังขึ้น. ผมเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่หัวเตียงขึ้นมาแล้วกดเข้าไปดู



XXCuteboys.

พูดเลยว่าวันนี้เจอหลักฐานเด็ด. มิลค์ ไม่ใช่นม จะพูดเองหรือจะต้องให้แฉ



มิลค์ ไม่ใช่นม. : หลักฐานไร

ผมพิมพ์ตอบกลับไป



XXCuteboys. : นั่งยัน. นอนยัน. ตีลังกาสามตลบยันก็ได้เอ่า! เขา นอน ด้วย กัน!

           
X : กรี๊ดดดดดดด จริงมั้ยคะ

       XXCuteboys. : ฉันเคยโกหกพวกเธอหรอจ้ะ

XX : แนบรูปมาด้วยค่าแอดดด

XXX : ข้ามขั้นเร็วนะคะคู่นี้ กรี๊ดดด

XXCuteboys. : ฉันแอบขับรถตามเขาไป. แอบอยู่เป็นชั่วโมงๆ อุทิศตัวเองเพื่อพวกเธอสุด. จนได้เจอของดีจ้าา. อยู่ๆไฟในห้องพี่มิลค์ก็ดับ พึ่บ! แต่! น้องโชยังไม่ออกมาจ้าาา ซึ่งร้านมีทางออกทางเดียวคือ หน้าร้านนน

XXXX. : โอ้โห ต้องลงทุนเบอร์นี้เลยหรอคะ 5555 กราบบบบ ในความสตรอง



ติ่ง

Cho_official ได้ส่งคำขอติดตามคุณ

ผมชะโงกหน้าไปมองอีกคนทันทีเมื่อคำขอติดตามในไอจีเด้งขึ้นมา. แม้จะมีเพียงแสงไฟจากถนนข้างทางลอดเข้ามาทางหน้าต่างแต่ก็สว่างพอที่จะได้มองเห็นรอยยิ้มละมุนที่กำลังแกล้งหลับและมือที่กำโทรศัพท์ไว้แน่น.


แต่ไม่ยอมรับหรอก หยิ่งเว้ย!



ติ่งดิ่ง

CHO : ฝันดีนะครับ

เข้าเปลี่ยนเป็นไลน์มาแทน


CHO : แต่อย่าฝันถึงผมนะ


Milk : ทำไม

CHO : เพราะมิลค์จะไม่อยากตื่น



มีต่อข้างล่างนะคะ

[laluna]

7โมงกว่าๆ ผมเดินงัวเงียเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ ในขณะที่แปรงฟันอยู่ก็เหลือบไปเห็นว่าไม่มีแปรงสีฟันของอีกคน. ไม่ใช่ว่าใช้ครั้งเดียวแล้วทิ้งนะ. พวกคนรวยยิ่งชอบทำอะไรสิ้นเปลืองอยู่. ผมบ้วนปากแล้วชะโงกหน้าไปดูในถังขยะก็ไม่เจอ ยิ่งเหลืออันสุดท้ายแล้วนะเว้ย



“โช แปรงสีฟันล่ะ” ผมแต่งชุดนักศึกษาเรียบร้อยแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำถามเขาที่ตอนนี้ถือวิสาสะขึ้นไปนอนบนเตียงผมแล้วเรียบร้อย

“แปรงสีฟันไร” เขาพูดเสียงอู้อี้ในขณะที่ยังซุกอยู่กับหมอนข้าง

“ก็เมื่อคืนได้ใช้มั้ย”

“ก็ใช้ของมิลค์ไง ทำไม” เขาลืมตาขึ้นมาช้าๆแล้วหันมาหาผม. ขนาดพึ่งตื่นนอนแท้ๆแต่ก็ยังคงความหล่อได้สม่ำเสมอจริงๆ ยิ่งหัวฟูๆนั่นมันยิ่งทำให้ดูน่ารัก

“ห้ะ! บ้าป่ะเนี่ย จะมาใช้ด้วยกันทำไม. ก็บอกว่าอยู่ในตู้!”

“หาไม่เจอ”

“ทำไมไม่ถาม!”

“ผมไม่รังเกียจหรอกน่า”

“แล้วไม่คิดว่าคนอื่นเขาจะรังเกียจรึไง!”

“มิลค์ไปใช้ต่อรึไง”

“เอ่อ!” เขาขำออกมาทันที

“ถือว่าจูบทางอ้อมละกัน” ตรรกะไหนมิทราบ คนดีๆที่ไหนเขาจะไปใช้แปรงสีฟันร่วมกับคนอื่นว่ะ.

“จูบทางอ้อมบ้านคุณน่ะสิ! แล้วก็รีบลุกเลยไปอาบน้ำได้แล้ว!” ผมเดินไปดึงผ้าห่มออกจากตัวเขา เผยให้เห็นท่อนบนที่เปลือยเปล่า ดีที่ท่อนล่างยังมีกางเกงกีฬาปกปิดไว้อยู่. ไม่งั้นล่ะ มึงเอ้ยยยย





“มิลค์!”

เขาเข้าไปในห้องน้ำแล้วตะโกนถามผมที่กำลังเก็บที่นอนบนพื้นอยู่

“อะไร!”

“ผ้าเช็ดตัวอยู่ไหน”

“เคยหาอะไรเจอบ้างเนี่ย!”





หลังจากเก็บที่นอนเรียบร้อยแล้วผมก็เดินลงไปชั้นล่างเพื่อเอาชุดนักศึกษาขึ้นมารีดให้คนที่กำลังอาบน้ำอยู่.



ไม่นานเขาก็ออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูสีขาวที่พันช่วงล่างไว้. ท่อนบนเปลือยเปล่า สัดส่วนที่ผู้ชายด้วยกันแท้ๆยังแอบอิจฉาและตอนนี้ยังมีหยดน้ำพราวเกาะตามตัว. ผมเปียกแนบลู่ไปกับใบหน้า. เขาเดินไปหน้ากระจกพร้อมยกผ้าขนหนูผืนเล็กๆ ขึ้นเช็ดสองสามที. เหมือนอีกคนจะเริ่มรู้ตัวว่าผมกำลังแอบมอง. เขายิ้มล้อๆผ่านกระจกมา. ผมยักไหล่ทำเป็นไม่สนใจแล้วหันกลับมาสนใจเสื้อต่อ

รีดเสร็จผมก็ยื่นไปให้เขา. เขารับไปพร้อมกล่าวขอบคุณแล้วส่งยิ้มละมุนกลับมาให้. ผมเดินไปที่โต๊ะหนังสือเพื่อจัดตารางเรียนของวันนี้จัดเสร็จเขาก็แต่งตัวเสร็จพอดี



เราเดินลงมาชั้นล่างพร้อมกัน. พร้อมกับอุ้มแมวไว้คนละตัว. สปอยเหลือเกิน. จะเป็นง่อยแล้วมั้งเนี่ย.

“ปวดหลังอ่ะ” เขาบ่นออกมาแล้วเดินมากอดคอผม. ผมหลุดขำออกมา. จะว่าสงสารก็สงสาร แต่ก็นั่นแหละ

พอถึงชั้นล่างผมก็ปล่อยสีขาวลงแล้วเดินไปฝั่งห้องครัว. ส่วนเขาก็เดินไปให้อาหารแมวอย่างรู้งาน ทำตัวมีประโยชน์ก็เป็นนี่หว่า





“กินได้ไหม. มีแค่นี้แหละ” ผมวางข้าวกล่องเซเว่นที่แอบค้นเจอในตู้เย็นสองกล่องลงบนโต๊ะกินข้าวแล้วเลื่อนไปให้อีกคน

“มิลค์ทำไรให้ก็กินหมดแหละ”

“เอ่อ เลี้ยงง่ายดี”

“รับมาเลี้ยงไหม สัญญาจะไม่ดื้อไม่ซน”

“เลี้ยงไม่ไหว. เอาใจยากเกิน” ผมแกล้งพูดขำๆ กำลังจะเดินไปเอาน้ำดื่มก็โดนอีกคนคว้าข้อมือไว้ซะก่อน

“เอาใจยากตรงไหน” เขาถามหน้ามุ่ย. ผมหัวเราะขำออกมาก่อนจะแกะข้อมือเขาออกแล้วเดินไปเอาน้ำดื่มในตู้เย็นออกมารินใส่แก้วให้เขาส่วนผมก็ยกขวดขึ้นดื่มเลย


ชีวิตประจำวันที่เรียบง่ายของผม. ตื่นเช้าขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวให้อาหารแมวแล้วก็ออกไปเรียน เสาร์อาทิตย์ก็เปิดร้าน. ไม่ค่อยได้วุ่นวายกับใครเท่าไร. จะมีก็พวกมัน 4 คนที่มักจะแวะเวียนมาหาผมอยู่บ่อยๆ มาอยู่เป็นเพื่อนแก้เหงาให้ผมและมักจะหยิบยื่นคำว่าครอบครัวมาให้ผมเสมอ ทำให้ผมไม่รู้สึกขาด. เพราะถึงผมจะชอบพูดบ่อยๆว่าอยู่คนเดียวได้. เพราะผมอยู่คนเดียวมาจนชิน. แต่เอาเข้าจริงๆ ไม่มีใครอยากจะอยู่คนเดียวหรอก. สิ่งที่น่ากลัวสำหรับการมีชีวิตอยู่คนเดียวก็คือความเหงา การมีใครสักคนให้ห่วง. ให้คุย. ให้ทะเลาะ ให้คิดถึง มันดีจริงๆ

แต่คำว่าเพื่อนมันก็ต้องมีระยะห่าง. มากเกินก็จะกลายเป็นคำว่าล้ำเส้น เพราะผมเป็นพวกโลกส่วนตัวสูง. พวกมันจะรู้เสมอว่าจุดไหนที่ผมจะโอเค

แต่ความเป็นส่วนตัวที่ผมหวงนักหวงหนาวันนี้ผมกลับปล่อยให้คนที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ตรงหน้าแบ่งปันไป. คนที่ชอบทำหน้าหง่อยๆเวลาโดนขัดใจ. คนที่ชอบอ้อนเวลาอยากให้ผมตามใจ.


แม้จะตัวใหญ่กว่าผม แต่เขาจะเป็นน้องชายของผมได้ใช่ไหม...



“เหม่ออะไร”

“เปล่าาา”



ผมเดินออกมารอโชที่หน้าร้าน เพราะอีกคนลืมกระเป๋าตังค์ไว้บนห้อง แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้เมื่อเห็นว่ามีรถของเชนจอดอยู่หน้าร้าน

“อ้าว มาทำไรว่ะ” ผมทักคนที่ยืนกอดอกพิงรถอยู่เขาสวมแว่นกันแดดสีชากับชุดนักศึกษาที่ดูไม่ค่อยจะเรียบร้อยนัก

“มารับไปเรียนไง”

“ห้ะ. มึงเนี่ยนะมารับกู”

“ตกใจอะไร. กูก็มาส่งมึงออกจะบ่อย”

“ตกใจตรงมึงไม่เคยโพล่หัวมาตอนเช้าไงสัส”

“งั้นต่อไปกูจะมารับมึงไปเรียนทุกวันเอง”

“ไม่เป็นไร กูเดินของกูมาเป็นปีแล้ว กูชินแล้วว่ะ”

“ขึ้นรถเหอะ. จะสายแล้ว”

“มึงไปก่อนเลย เดี๋ยวกูตามไป”

“ทำไม”

“มิลค์” เสียงเรียกชื่อผมดังมาจากข้างหลัง.

“ไปเหอะ” โชเดินมาจับข้อมือผมแล้วลากไปอีกทาง

“โชเดี๋ยว เจอกันคณะนะมึง!” ผมหันไปตะโกนบอกเชน. ที่อุตส่าห์มีน้ำใจมารับ







“เสียดายรึไงที่ไม่ได้ไปกับมัน” อยู่คนข้างๆผมก็พูดขึ้น



“โช เขาเป็นพี่นะ เรียกให้มันดีๆหน่อย” ผมเอ็ดเขาไป ผมไม่รู้หรอกว่าโชที่มักจะสุภาพกับผมเสมอทำไมต้องเรียกเขาแบบนั้น. แต่มันดูไม่น่ารักเลย โชที่ผมรู้จักน่ะ น่ารักจะตาย



“พี่อย่างมันผมไม่จำเป็นต้องนับถือ”

[MayA@TK]

 

[JokerGirl]

น้องโชรุกพี่มิลล์หนักจริงๆ เดี๋ยวนะโชมีอะไรกับเชนมากกว่าหึงป่าว คำพูดแปลกๆ รอตอนต่อไปค่ะ

[BAKA]

หืออออ โชกับเชนนี่เขารู้จักกันมาก่อนหรือเนี่ย?

[yowyow]

 

[net. net_n2537]

โชกับเชน ไม่ใช่ว่าเป็นพี่น้อง(?)กันนะ

[aechexx]

 

[laluna]

Chapter : 07

[/size]

สมาชิกใหม่

“โอเคๆ กูยอมแพ้. กูกับมันเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน แต่ไม่ถูกกันตั้งแต่เด็ก เพราะมันเป็นเด็กเหี้ย ขี้หวง เอาแต่ใจ กูก็เลยชอบแกล้งมัน หนักสุดก็แย่งแฟนมันตอนม.4”

“เลว!”

“อ้าว แล้ว..”

“กลับไปนั่งที่มึงเลย อาจารย์มาแล้วนู่น ไปดิ”ผมไล่ไอ้เชนกลับไปนั่งที่ตัวเองเพราะอาจารย์เดินเข้ามาพอดี มันเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่สุดท้ายก็ได้แค่ยกมือขึ้นมายีหัวผม ผมรีบปัดออกแล้วยกเท้าจะถีบมัน มันเบี่ยงตัวหลบทันทีแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ



ชั่วโมงแลคเชอร์ช่วงเช้าที่โครตง่วงและน่าเบื่อ. ผมวางปากกาลง เอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วมองออกไปนอกหน้าต่างหวังจะพักสายตา ปกติเวลาเรียนผมจะใส่แว่นตลอดเพราะสายตาสั้น แต่วันนี้ดันลืมหยิบใส่กระเป๋ามา

พอมองออกไปที่สนามบาสใกล้ๆ​เห็นดาวเดือนสวมชุดนักศึกษาเป็นระเบียบ 

ร่างสูงของนายแบบชื่อดังที่แค่มองผ่านๆก็ยังโดดเด่นเสมอตอนนี้กำลังหลบอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆสนามบาส. ยืนเท้าสะเอวทำหน้าเซ็งค่อนไปทางกวนตีนเล็กน้อย พี่เลี้ยงยื่นน้ำยื่นทิชชู่ให้เขาก็เอาแต่ส่ายหน้าปฏิเสธ



“เป็นบ้าหรอ ยิ้มอยู่คนเดียว” เสียงจากคนข้างๆดังขึ้น จากนั้นมันก็ชะโงกหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะหันมาจ้องหน้าผมแล้วยกปากกามาเคาะหัวผมเบาๆ

“อะไร” ผมตีมึนใส่องศา   

“มึงน่ะอะไร เดี๋ยะๆ”มันเอาปากกาชี้หน้าผม ผมรีบผลักมันให้หันไปทางอาจารย์ทันทีเพราะอาจารย์เริ่มเหล่มาทางนี้แล้ว





“ได้แดกข้าวแล้วโว้ยยยย” 

“กูจะแดกให้เกลี้ยงโรงอาหารเลยแม่ง!” เสียงโหยหวนของไอ้องกับไอ้เปาดังขึ้นทันทีเมื่ออาจารย์ที่มักจะปล่อยเลทตลอดเดินออกจากห้อง

พวกเรามากินข้าวกันที่โรงอาหารคณะเพราะตอนบ่ายผมมีงานที่สโม และพวกมันเองก็มีงานที่ชมรม กลุ่มผมค่อนข้างจะเป็นเด็กกิจกรรม อย่างไอ้องนี่แม้จะอยู่แค่ปี 2 แต่มันก็เป็นกัปตันทีมบาสมหาลัย ไอ้เปาอยู่ชมรมบริดจ์และหมากกระดาน ปันปันกับไอ้เชนก็เป็นพี่เลี้ยงให้กับดาวเดือนและต่อไปก็คงเตรียมละครเวทีต่อหลังจากการประกวดดาวเดือนเสร็จสิ้น





“พี่เตอร์ น้องปีนี้เป็นไงบ้างว่ะพี่ ได้ยินว่าแสบใช่ย่อย” ผมถามพี่เตอร์เมื่อเข้ามาในห้องสโมแล้วเจอพี่มันนั่งทำหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะทำงาน

“อย่าให้กูเล่าเลย เดี๋ยวอารมณ์เสียเปล่าๆ”

“พี่ก็ดึงหน้าโหดเกิน แค่อยู่เฉยๆน้องมันก็กลัวละ”

“กลัวกะผีน่ะสิ ขนาดกูไว้หนวดไว้เคราขนาดนี้มันยังคิดจะปีนเกลียวเลย กูว่าเราควรเล่นบทโหดเหมือนพวกวิศวะแม่งไปเลย”

“เอาหน่าพี่ ไม่ต้องโหดมากหรอก สงสารน้องมัน”

“กูจะพยายามเท่าที่กูพยายามได้ละกัน แล้วมึงอย่าลืมประชุมปี 2 เรื่องรับน้องที่หัวหินสิ้นเดือนนี้ด้วย"

"ครับๆ" มาห้องนี้ทีไรแม่งงานงอกตลอด

"เอ่อ แล้วหลานรหัสกูนี่รู้ยังว่าใคร”

“รู้แล้วว แต่ผมไม่บอกหรอกเดี๋ยวพี่ไปแกล้งมัน” ผมแกล้งตอบไปเพราะจริงๆพี่มันก็คงรู้อยู่แล้วแหละ เป็นถึงพี่ว้ากไม่รู้ก็คงแปลกและโดยกมลสันดานพี่มันขี้เสือกอยู่แล้วด้วย

“หึ เสียใจว่ะ ไม่ทันแล้ว” กูว่าละ แล้วทำเป็นมาถามเนอะพี่เนอะ

“พี่แม่งตลอดอ่ะ”

"ห้ามบอกว่ากูเป็นลุงรหัสมัน"

"รู้แล้ว"





พลั่ก

“มิ... อ้าว ไม่อยู่หรอว่ะ มิลค์! เชี่ยมิลค์!” เสียงแหกปากของไอ้เปาดังขึ้นทันทีที่มันเปิดประตูห้องสโมเข้ามาแล้วไม่เจอใครเนื่องจากไอ้พี่เตอร์นั้นออกไปตั้งนานแล้ว และผมที่กำลังรื้อเอกสารอยู่ใต้โต๊ะ

“อะไร กูอยู่นี่ มึงจะแหกปากไรเชี่ยไร” ผมชะโงกหน้าขึ้นมาพูดกับมัน 

“สัส ไม่ต้องมาพูดดี ไปคัดหลีด”

“คัดหลีดเหี้ยไร ไม่ไปโว้ยยย”

“ไม่ไปไม่ได้! กูส่งชื่อมึงแล้ว”

“มึงส่งมึงก็ไปดิ”

“ก็บอกอยู่ว่ากูส่งชื่อมึง หูนี่เอาส้นตีนมาทำรึไงห้ะ ไป ลุก!”

“กู ไม่ ไป ครับ” ผมบอกช้าๆชัดๆทีละคำ 



จริงๆผมกับไอ้เปารู้จักกันตั้งแต่ ม.1 เพราะเรียนห้องเดียวกัน  แรกๆผมกับมันคุยกันแทบจะนับคำได้ มาเริ่มสนิทกันจริงๆก็ตอนม.3 ผมเป็นเด็กเกเรที่บังเอิญเกิดมาฉลาดเลยบังเอิญได้อยู่ห้องคิง. ไอ้เปาเป็นเด็กเรียนนั่งหน้าห้องใส่แว่นหนาเตอะ วันหนึ่งเกิดวิปลาสอะไรขึ้นมาไม่รู้จากเด็กที่เตรียมสอบแพทย์กลับมาให้ผมสอนวาดแบบ ตัดโม จนสุดท้ายก็ได้มาเรียนถาปัตย์ด้วยกัน  และยัดเยียดให้ผมทำนุู่นทำนี่  โดยไม่ถามความสมัครใจสักคำ







“นุ้งงงงมิลลลลค์” เสียงเรียกจากพี่สมชายดังขึ้นทันทีที่ผมเข้ามาในหอประชุม “ไหนเธอบอกไม่มา”

“ไอ้เปาแม่งแอบส่งชื่อผม”

“โอ๋ๆ นะ มานี่มา”  จากนั้นผมก็โดนพี่สมชายหิ้วไป..



ถ้ามองในแง่ดี มันก็ดีใช่ไหมล่ะครับ.

ต้องดีสิ

ผมจะพยายามมองแต่แง่ดีก็แล้วกัน   



ผมหยิบกระเป๋าขึ้นมาเตรียมจะกลับบ้านหลังจากคัดตัวเรียบร้อยแล้วแต่ยังไม่ได้ประกาศผล ผมล้วงหาโทรศัพท์จะดูเวลา แต่ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นmiss callหลายสายและไม่นานก็สั่นขึ้นใหม่อีกครั้ง



Rrrrrrrr 

“โหล”

“ทำไมพึ่งจะรับโทรศัพท์ครับ” 

“ไม่ได้ยิน”

“แล้วตอนนี้อยู่ไหนครับ”

“อยู่..ไม่บอก แค่นี้นะ จะกลับบ้าน” ผมรีบกดตัดสายทันที ไม่บอกหรอก หยิ่งเว้ย!

พลั่ก

“ขอโทษครับ” ผมเอ่ยขอโทษออกมาเมื่อจังหวะที่หันหลังกลับไปแล้วดันไปชนใครคนหนึ่ง พอเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหละ  “โช”



“เฮ้ย อะไรเนี่ยโช เอาคืนมานะเว้ย” อยู่ๆโชก็ยื่นมือมาแย่งกระเป๋าจากผมไป พอผมจะแย่งคืนเขาก็ปัดมือออกแล้วชูกระเป๋าขึ้น

“อยากได้คืนก็ตามมาครับ” สุดท้ายผมก็ได้แต่จิ๊ปากออกมาอย่างขัดใจ ขี้เกียจทะเลาะเพราะเหนื่อยก็เลยยอมตามไปเงียบๆ



เขาเดินนำมาหยุดอยู่ที่รถสปอร์ตสีแดงเพลิงคันหนึ่ง

เนี่ย รถอย่างหรูทำไมชอบพาเดินจังว่ะ



“เห้ย นี่มันไม่ใช่ทางกลับร้านแล้วโช!” ผมโวยวายออกมาเมื่อเส้นทางไม่ใช่ทางกลับร้านแต่กลับออกนอกมอมาอีกเส้นทางหนึ่ง

“.....” เขาไม่ตอบแต่กลับยิ้มออกมาแทน

“อยากกลับบ้าน เหนื่อย! เหนียวตัว! อยากอาบน้ำ! เข้าใจมั้ยห้ะ!”

“ครับ”





นี่เข้าใจจริงๆไหมว่ะ



ไหงโดนลากมากลางพารากอนได้อ่ะ





“มิลค์ กินร้านไหน”

“.....”

“มิลค์”

“ไม่กิน จะซื้อไรก็รีบซื้อ อยากกลับบ้าน”

“เดี๋ยวเลี้ยง”

“อยากกลับบ้าน”

“เอาร้านนี้ละกัน”

เขาเดินจูงแขนกึ่งลากผมมาที่ร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่ง  พอเข้าไปนั่งเขาก็จัดการสั่งมาชุดใหญ่  ผมทำเป็นไม่สนใจเล่นเกมส์ในมือถือไปเรื่อยๆเพราะขี้เกียจคุยด้วย

“ไม่กินหรอ มิลค์ ไม่กินผมป้อนนะ” เขาคีบซูชิขึ้นมาจ่อปากผม ผมปัดออก วางโทรศัพท์ลงแล้วหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบซูชิเข้าปาก​

“ก็กินอยู่เนี่ย” 



หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็โดนลากมายังโซนที่เป็นอุปกรณ์สำหรับสัตว์เลี้ยงทันที โชบอกอยากได้บ้านแมวให้สีเทาซักหลัง 

“มิลค์ หลังนี้ีโอป่ะ” เขาชี้ไปที่บ้านแมวที่ทำจากไม้สูงประมาณเท่าตัวผม สวยดี แต่ถ้าสำหรับสีเทาตัวเดียวมันดูใหญ่เกินไปอ่ะ

“อืม สวยดี แต่ดูใหญ่ไปสำหรับสีเทา”

“เอาหลังนี้ครับ” เนี่ย แล้วจะถามเพื่อ



ผมโดนลากมาต่อที่ซุปเปอร์มาเก็ต  เขาบอกให้ซื้อพวกของสดไปไว้ ผมอิดออดไม่ยอมซื้อเพราะปกติก็ไม่ค่อยได้ทำอาหารกินเองอยู่แล้ว ซื้อไปไว้เดี๋ยวก็ได้เน่าทิ้งอยู่ดี  แต่โชไม่ยอมหยิบของใส่รถเข็นมั่วไปหมดจนผมทนไม่ไหวต้องไปเลือกเอาเฉพาะที่คิดว่าจะได้ใช้จริงๆ

“เลือกเองตั้งแต่แรกก็จบเห็นมั้ย”

“เงียบไปเลยโช”



ผมรู้เหตุผลที่โดนโชลากมาด้วยแล้ว  คือให้มาห้ามไม่ให้เขาซื้อของนี่เอง  บางอย่างก็ต้องแอบหยิบออกเพราะมันเกินความจำเป็นและโครตจะไร้ประโยชน์สิ้นดี 

"โช กลับยัง ยังไม่ให้อาหารแมวเลย"

"ครับๆ"

โชแม่งโครตลีลาเหอะ เข้าร้านโน่นออกร้านนี้เหมือนมีเวลาเป็นชาติอ่ะ ข้าวของก็เต็มไม้เต็มมือแทบจะเอาปากคาบอยู่แล้วซื้อไรนักหนาไม่รู้ ​หรือที่บ้านเขาผลิตแบงค์ใช้เองว่ะ







“มิลค์ มิลค์ครับ  ถึงแล้ว ตื่นเร็ว” แรงสะกิดเบาๆตรงต้นแขน ทำให้ผมรู้สึกตัวแล้วลืมตาขึ้นช้าๆ “ไม่ตื่นผมอุ้มนะ”

“อื้อ ตื่นแล้ว” พอลืมตาขึ้นเห็นประตูรถเปิดออกอยู่แล้วโดยมีโชยืนอยู่ข้างๆ ผมสะบัดหัวสองสามทีเพื่อไล่ความง่วงออกแล้วเดินลงจากรถ



เหมี๊ยววว

พอเข้ามาในร้าน ผมแทบจะยกมือขึ้นกุมขมับ

"เห้ย! สีเทา มาได้ไงอ่ะ" ผมก้มลงไปอุ้มสีเทาไว้แล้วหันไปถามโช

"...." แต่ไม่มีคำตอบจากอีกฝ่าย มิหนำซ้ำยังทำเหมือนไม่ได้ยินที่ผมถามอีกด้วย  แต่มองจากรอยยิ้มบนใบหน้าก็รู้แล้ว ว่าอีกคนนอกจากจะได้ยินแล้วก็กำลังกวนตีนผมอยู่อีกด้วย

"โช!"

"ก็เอามาเลี้ยงด้วยกัน จะได้ไม่เหงาไง" นี่เห็นบ้านผมเป็นสถานสงเคราะห์ทั้งคนทั้งแมวไปแล้วรึไงว่ะ​



"ไม่อยากเลี้ยงแล้วใช่มั้ย"



"ไม่ใช่  จริงๆก็แค่อยากหาเหตุผลมาหามิลค์บ่อยๆ แค่นั้นเอง..." ประโยคสุดท้ายเขาพูดเสียงแผ่ว แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากลับผม

"ไปกินข้าวกันเนอะสีเทา" ผมทำเมินไม่สนใจสายตาที่กำลังมองมาทางนี้ แล้วรีบอุ้มสีเทาหนีมาฝั่งห้องครัวทันที



เมื่อให้อาหารแมวทั้ง 3 ตัวเสร็จผมก็รีบขึ้นมาอาบน้ำทันที

พออาบน้ำเสร็จผมจัดการปูที่นอนให้เขา กลิ่นผ้าปูที่นอนหอมฉุยอาจจะทำให้หลับสบายกว่าเมื่อคืนก็เป็นได้ เสร็จแล้วก็ขึ้นไปนอนเล่นมือถือบนเตียง





XXCuteboys ไหนบอกคัดหลีดเสร็จจะรีบกลับบ้านไงคะ #กำก้านมะยมแน่นมาก อยู่กับ -มิลค์ ไม่ใช่นม

*แนบรูปผมกับโชที่ร้านอาหาร ร้านสัตว์เลี้ยง ซุปเปอร์มาร์เก็ต



โอ้โห กลัวแล้ว  ตามไปทุกที่จริงๆ



มิลค์ ไม่ใช่นม : ทำมะ

ผมคอมเม้นท์กลับไป

[laluna]

(ต่อ)



มิลค์ ไม่ใช่นม : ทำมะ

ผมคอมเมนท์กลับไป

XXCuteboys : จะทำไมได้ล่ะคะ ก็ กรี๊ดดดดด ซิคะ

องศา ององ : กูชวน บอกไม่ว่าง สัส               

ปันปัน ปารวีย์ : เป็นกู กูก็จะไปกับน้องโช               

องศา ององ : เพราะมึงมัน...               

ปันปัน ปารวีย์ : กูทำไม ห้ะ               

องศา ององ : ละไว้ในฐานที่เข้าใจ               

ปันปัน ปารวีย์ : เบอร์น้องพิมพ์ อักษรมึงอด               

องศา ององ : กูขอไอ้เปาก็ได้ มันก็มี             

อั่งเปา สีแดง: กูหลอกให้มึงดีใจเล่นเฉยๆ กูไม่มี แหะๆ                         

องศา ององ : ค_ย อั่งเปา สีแดง

ผมอ่านที่พวกมันคอมเม้นกันแล้วก็ส่งสติ๊กเกอร์หมาทำหน้างงไปให้

พอเหลือบไปมองนาฬิกา ก็พบว่าตอนนี้ 5 ทุ่มกว่าละ แต่โชก็ยังไม่ขึ้นมาสักที พอเดินลงไปข้างล่างก็เห็นเขากำลังประกอบบ้านให้แมวอยู่  โดยมีทั้ง 3 ตัวเดินล้อมหน้าล้อมหลังให้กำลังใจอยู่ คงเห่อบ้านใหม่ซินะ

“โช”

“ครับ” เขาขานรับทั้งที่ยังก้มหน้าก้มตาตั้งใจประกอบบ้านให้แมวอยู่

“พรุ่งนี้ค่อยทำก็ได้ ดึกแล้วเนี่ย”

“ใกล้เสร็จแล้วครับ มิลค์ง่วงหรอ นอนก่อนเลยก็ได้” เขาหยุดทำแล้วเงยหน้าขึ้นมาพูดกับผม

“จะรอปิดบ้านเนี่ย จะกลับตอนไหน”

“อยากให้กลับหรอ” เขาเงียบไปสักพักจากนั้นก็ถามออกมาด้วยแววตาอ้อนๆ ให้ตายสิ นี้มันสีเทาตอนอ้อนขออาหารชัดๆ พ่อลูกนี่ถอดแบบกันมาเป๊ะๆ 

“กะ..ก็แล้วแต่ดิ. ไม่กลับก็ล็อคบ้านให้ด้วย ง่วง จะนอนแล้ว” ผมพูดจบก็รีบเดินหนีขึ้นบันไดมาทันที แค่จะแกล้งเล่นทำไมต้องจริงจังเบอร์นั้นว่ะ

แรงยุบจากเตียงทำให้ผมรู้สึกตัวอีกครั้ง

“แมวล่ะ” ผมถามออกไปทั้งที่ยังหลับตาอยู่

“นอนแล้วครับ”

“นอนไหน ทำไมไม่เอาขึ้นมาด้วยอ่ะ” ผมลืมตาขึ้นเมื่อรู้ว่าเขาไม่ได้เอาแมวขึ้นมาด้วย  เพราะปกติผมนอนจะมีสีขาวสีดำนอนประกบข้างทุกวัน   

“ไม่ต้องเลย ที่เป็นภูมิแพ้ทุกวันนี้ก็เพราะขนแมวไม่ใช่หรือไง”

“ไม่เกี่ยวเลย”

“เกี่ยวครับ ไม่ต้องเถียง นอนได้แล้ว ไหนบอกง่วง” โชยื่นมือมาปิดปากผมให้รู้ว่าเป็นอันต้องเงียบ. จากนั้นเขาก็เลื่อนลงมากอดเอวผมไว้หลวมๆ

“ลงไปนอนข้างล่างดิโช จะมาเบียดทำไม อึดอัดเนี่ยย” ผมโวยวายกลับไป แล้วผลักอีกคนออก

“นอนเถอะน่า”

เสียงข่วนประตูยามเช้าปลุกให้ผมตื่น

“อื้อ โช ไปเปิดดิ” ผมเลื่อนมือไปเขย่าแขนคนที่กำลังนอนช้อนหลังผมอยู่ให้ลุกไปเปิดประตู แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเพราะนอกจากจะไม่ลุกไปแล้วเขายังกระชับอ้อมกอดที่กอดผมอยู่ให้แน่นขึ้น. ผมหมั่นไส้เลยแกะออกแล้วตีต้นแขนไปแรงๆก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องเองทั้งที่ยังงัวเงียอยู่

“โวยวายอะไรแต่เช้า หืมม” ผมก้มลงไปมอนิ่งคิสทั้ง 3 ตัวก่อนจะอุ้มไปวางไว้บนเตียง จากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน ได้ยินเสียงโวยวายของคนที่กำลังนอนอยู่แทรกเข้ามาเรื่อยๆ 

“โช วันนี้กองประกวดนัดไม่ใช่หรอ” ผมเดินไปยืนข้างเตียงแล้วถามขึ้น

“ไม่ไปโดด” เขาพูดเสียงอู้อี้อยู่ในผ้าห่มจากนั้นก็งัวเงียมากอดขาผมไว้แล้วซุกหน้าลงไป  นี่ชักจะเริ่มสงสัยแล้วว่าผมเลี้ยงแมวไว้กี่ตัวกันแน่

“ไม่ต้องเลย ลุก! จะ8โมงแล้ว เขานัด 9โมงไม่ใช่หรอ” ผมดันหน้ากับมือเขาออกเพราะจั๊กจี้  นี่ถ้าซุกสูงกว่านี้อีกหน่อยนี่เป็นเรื่องเลยนะเฮ้ย!

“ไม่ไป จะอยู่กับมิลค์”

“ก็เลิกแล้วค่อยมาก็ได้ ลุกเร็ว จะกินอะไร”

“อะไรก็ได้ครับ”

“อืม งั้นก็ปล่อย รีบไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วตามลงมา” คราวนี้เขาก็ยอมปล่อยแต่โดยดี  ลุกขึ้นมานั่งแล้วสะบัดหัวสองสามที  ผมจึงเดินออกจากห้องไป  แต่พอลองเดินเข้ามาดูอีกครั้งกลับเจออีกคนลงไปนอนหลับตาพริ้มอยู่เหมือนเดิม

“โช!!” 

“คร้าบบบ” เห้ออ จริงๆเลย

ผมเดินไปซื้อน้ำเต้าหู้ปลาท่องโก๋ร้านประจำที่ผมมักจะกินทุกเช้าก่อนไปเรียน

“พี่มิลค์จ๋าาา เมื่อวานไม่เห็นมาหาเค้าเลย” เสียงใสๆของแตงทักขึ้น แตงหรือแตงกวาลูกสาวป้าสายเด็กม.4 ที่ชอบผูกแกะสองข้างจนกลายเป็นทรงประจำของเจ้าตัวไปซะแล้ว   

“เมื่อวานรีบ เดี๋ยววันนี้ซื้อ 2 ถุงเลย” ผมส่งยิ้มให้แตงแล้วหันไปสั่งป้าสาย “น้ำเต้าหู้ 2 ปาท่องโก๋ 10 สังขยา 1 ครับ” 

“ฮั่นแหน่ๆ ซื้อสองถุง ซื้อไปเผื่อใครรึเปล่าน้าาา” แตงถามผมยิ้มๆ

“ก็ไปแซวพี่เขา เขินใหญ่เลยนู่น” ผมหลุดขำออกมาเพราะไม่รู้ว่าตัวเองไปเขินตั้งแต่ตอนไหน  แม่กับลูกนี่ชัดจะขี้มโนเกินไปละ

ผมเดินไปซื้อโจ๊กร้านข้างๆ 2 ถุง แม่กับลูกก็ยังจะตามมาแซวผมจนได้

“เดี๋ยวแตงไปส่ง จะไปร้านอาเดือนพอดี” แตงจูงรถจักรยานสีชมพูออกมาแล้วขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับพร้อมกับตบเบาะหลังให้ผมขึ้นไปซ้อน "พี่มิลค์ขึ้นมาเลย"

“ให้พี่ขับมั้ยแตง”

“โห้ยพี่มิลค์ พี่มิลค์ตัวเล็กกว่าแตงอีกมั้งเนี่ย”

“ครับๆๆ ถ้าล้มมาเนี่ยจะหัวเราะซ้ำ”

“ฮ่าๆๆ ไม่ล้มหรอกน่าา ขึ้นมาเร็ว”

“มองอะไร ไอ้เด็กแก่แดด” พอรถจักรยานมาจอดหน้าร้านผม แตงก็ชะเง้อมองเข้าไปในร้านทันที

“ก็มองคนที่พี่มิลค์ซื้อน้ำเต้าหู้กับโจ๊กไปฝากไง” 

“ไม่เห็นหรอกอยู่บนบ้านนู่น”

“กรี๊ดดดดด พี่มิลค์ พูดจริงพูดเล่น!"

"รีบไปเลย อาเดือนคอยแล้วมั้งป่านนี้น่ะ" ผมผลักหัวแตงเบาๆ เหมือนที่ชอบเล่นกัน แตงหันมายู่ปากใส่ผมก่อนจะปั่นจักรยานออกไป 

“อ้าว” 

“ไปไหนมา” โชเดินงัวเงียออกมาจากห้องครัวพร้อมกับอุ้มสีเทาไว้ ผมเผ้าไม่เป็นทรงแทบจะลืมลุคนายแบบชื่อดังไปเลยแถมท่อนบนเปลือยเปล่ายังแอบมีรอยแมวข่วนเล็กน้อยบริเวณหัวไหล่  คงเพราะต่อสู้กันเมื่อเช้าสินะ ผมหลุดขำออกมากับภาพที่ไม่คิดจะได้เห็นพร้อมกับยกถุงที่ซื้อมาขึ้นให้เขาดู

“ทำไมไม่อาบน้ำแต่งตัว”

“ค่อยอาบ”

“มิลค์”

“หืม”

“ไม่กินขิง” 

“เฮ้ออ กี่ขวบเนี่ยโช” 

“ก็ไม่ชอบ” คนตอบทำหน้ามุ่ย  ผมจึงเลื่อนถ้วยเขามาจัดการตักขิงออกมาใส่ในถ้วยตัวเองแล้วเลื่อนกลับไปให้

“อ่ะ กินได้ยัง เอาออกหมดแล้ว”

“ขอบคุณครับ” ผมหมั่นเขี้ยวเลยยกมือขึ้นไปยีหัวฟูๆของคนที่นั่งหน้าบึ้งอยู่  เขาหน้าเหวอไปเล็กน้อยก่อนจะยกมือมายีหัวผมบ้าง

จากนั้นก็กลายเป็นสงครามเล็กๆระหว่างผมกับเขา

"นี่พี่นะเว้ย กล้าเล่นหัวหรอ!"

"มากกว่านี้ก็กล้า" เขาพูดแล้วจ้องตากับผมอย่างท้าทาย  เราจ้องตากันราวกับว่าใครหลบตาก่อนคือแพ้  แน่นอนว่าผมไม่ยอมแพ้เด็ดขาด  สุดท้ายเขาก็ใช้ไม้เด็ดคือยิ้มออกมาจนเห็นลักยิ้มบุ๋มสองข้างแต่ยังไม่ยอมหลยสายตา

"กินไป" สุดท้ายผมก็เป็นฝ่ายหลบตา แล้วก้มลงกินโจ๊กต่อเงียบๆ

"ไม่ต้องตักมา กินเข้าไป จะตักมาทำไมเล่า!" ผมโวยวายออกมาเมื่อโชเอาแต่ตักหมูมาให้ผม  ทั้งที่ในถ้วยผมก็เยอะอยู่แล้ว

"ก็ให้"

"ให้ทำไม กินไปดิ"

"ก็วันนี้มิลค์น่ารัก"

ไอ้บ้า  น่ารักทุกวันเว้ย!

กรุ๊งกริ๊ง~

“พี่มิลค์   พี่มิลค์อยู่มั้ยคะ”

“พี่อยู่ในครัว!” ผมตะโกนกลับไป

“พะ..พี่มิลค์ สวัสดี ค่ะ” น้ำหวานเหมือนจะตกใจเล็กน้อยเมื่อเข้ามาแล้วเห็นโชนั่งอยู่ตรงข้ามผม

“เอ่อ น้ำหวานนี่โช รุ่นเดียวกับเรานั่นแหละ โช นี่ น้ำหวาน” ผมถือโอกาสแนะนำทั้งสองคน

“หวัดดีโช” น้ำหวานโบกมือทักทายและยิ้มอย่างเป็นมิตร

“อืม” แต่คนที่ไม่เป็นมิตรคือคนที่กำลังนั่งกินโจ๊กอยู่ตรงข้ามกับผมนี่แหละ

“ทำไมวันนี้มาเร็วล่ะ” ผมถามน้ำหวานเพราะปกติน้ำหวานจะมาประมาณ 9 โมงครึ่ง

“อะ เอ่อ พอดีออกมาทำธุระค่ะ ก็เลยแวะมาเลย” เราคุยกันอีกนิดหน่อยจากนั้นน้ำหวานก็แยกออกไปตรงส่วนที่เป็นร้านกาแฟ

“อิ่มแล้วก็ลุกไปอาบน้ำ จะ 9 โมงแล้วโช” 

“คร้าบบ” เขาขานรับทั้งที่ยังก้มลงไปเล่นกับแมวอยู่ 

“ครับกูลุก!”

-TBC-

หายไปซะนานเลย   ยังจำกันได้มั้ยเอ่ย^^

ติชมให้กำลังใจกันได้นะคะ  เพื่อจะได้นำไปปรับปรุงในตอนต่อๆไปเนอะ

​

[Billie]

 

พี่มิลค์ตามใจเด็ก

[ซีเนียร์]

 

[BAKA]

แมว4ตัวแน่ๆ แต่จะมีตัวนึงดื้อเป็นพิเศษ 55555

ปล โชเนียนมากกกกกก

[seaz]

น้องโช นี่ก็เจ้าแผนการใช้ได้เลยนะครับเนี่ย พี่มิลค์ก็อย่าใจร้ายกับน้องมากนะครับ

[yowyow]