หัวข้อ: จอมโจรที่รัก [แนวจีนโบราณ] *25.04.15

[someone0243]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

เรื่องสั้นสิ้นคิด
{ จ อ ม โ จ ร ที่ รั ก }

ก็... ตามที่เขียนแปะไว้เลยค่ะ เป็นเรื่องสั้นใสๆ(?) สิ้นคิดที่หาสาระใดๆไม่ได้เลย แงง แต่ไหนๆถ้าคุณผู้อ่านหลงเข้ามาอ่านแล้วก็ขอให้ถือเป็นการอ่านเล่นๆ เพลินๆ แล้วกันเนอะ เนอะ *ทำตาปิ้งๆ

ปล. เรื่องนี้แบ่งลงเป็น3ตอนค่ะ เป็น พาร์ทต้น พาร์ทจบ และ พาร์ทตอนพิเศษ ที่ตั้งใจเขียนเป็นบทขยายเนื้อเรื่องหลักค่ะ

- harikekac -

[someone0243]

บทต้น




คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด

ท้องฟ้ามีสีดำสนิทขับให้ดวงดาวน้อยใหญ่ที่พยายามฉายแสงแข่งขันนกันดูโดดเด่นตระการตา สวยงามราวกับผืนแพรไหมเนื้อดีสีดำที่ประดับมุกหลายร้อยหลายพันเม็ดไว้อย่างมีชั้นเชิง

กระผมแหงนหน้ามองท้องฟ้า หลับตาลงช้าๆแล้วสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่เพื่อเรียกกำลังใจเป็นครั้งสุดท้าย

นับอย่างไร คำนวณอย่างไร ก็ไม่มีคืนใดเหมาะสมที่จะลงมือไปกว่าคืนนี้อีกแล้ว

กระผมจึงเริ่มแผนการที่วางไว้โดยการกระโดดลัดเลาะลงปลายเท้าที่กิ่งไม้ไปยังจวนไม้หลังใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลนักอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างก้าวของกระผมนั้นแผ่วเบาไร้การสั่นสะเทือนจากประสบการการฝึกฝนวิชาตีนแมวมาตั้งแต่เยาว์วัย ส่วนตาก็จดจ้องไปยังที่หมายอย่างมุ่งมั่น

ณ เขตจวนหลังนั้น ในขณะนี้ได้ถูกประดับประดาไปด้วยโคมไฟกระดาษสีแดงรายรอบ โถงทางเดินและซุ้มต่างๆถูกประดับประดาด้วยดอกไม้สีสันนสดใสจำนวนมาก สลับกับกระพรวนเงินทองใบเล็กที่แขวนไว้ไม่ไกลกัน หากเงี้ยหูฟังซักนิดก็จะได้ยินเสียงเครื่องสายบรรเลงแว่วมาตามลมเป้นทำนองสนุกสนาน เพื่อบรรเลงให้แก่นางระบำหลายสิบนางได้เต้นรำอย่างพริ้วไหวต่อหน้าแขกเหรื่อมากมายที่สวมใส่ชุดเครื่องประดับชั้นดีมาประชันกัน ยิ่งเวลาล่วงเลยเหล้าผลไม้ล้ำค่าทีียิ่งถูกนำมาเติมอย่างต่อเนื่อง ไม่ว่าจะมองด้วมมุมสายตาจากแห่งหนใด นี่ให้ความรู้สึกถึงความหรูหราอลังการของงานมงคลของชนชั้นสูงเป็นอย่างดี

กระผมกระโดดเกาะกิ่งไม้อีกสองสามกิ่งก็ถึงยังจุดหมายที่หลบซ่อนที่ได้ตระเตรียมไว้อย่างไม่ยากเย็นนัก

หลบซ่อนอยู่บนต้นบ๊วยต้นใหญ่ในมุมอับสายตา อาศัยร่มเงาของใบ ลอบมองเหตุการ์ณเบื่องล่างของจวนอย่างเงียบเยบเชียบ วันนี้เป็นวันมงคลสมรสของรองแม่ทัพแซ่... คนหนุ่มไฟแรงที่กำลังจะได้แต่งตั้งเป็นแม่ทัพใหญ่ในอีกไม่นานยามที่แม่ทัพชราปลดเกษียรกับหญิงสาวที่มาพร้อมภูมิหลังอันเป็นปริศนา ที่กล่าวกันว่าแม้กระทั่งยามนี้ ยังไม่มีผู้ใดได้ยลโฉมสาวเจ้าสักคน
 
แต่นั่นก็หาใช่เรื่องสำคัญไม่ เพราะเป้าหมายของกระผมในยามนี้คือการช่วงชิงจี้หยกโบราณที่ฝ่ายชายจัดเตรียมเป็นของขวัญแก่เจ้าสาวของตนกลับมาต่างหาก

แต่เดิมนั้นจี้หยกล้ำค่านั่นเป็นของคนตระกูลกระผม ตระกูลกระผมนั้นเป็นจอมโจรมาหลายยุคหลายสมัยก็จริง แต่ในระยะหลังที่เราไม่ได้ขัดสนเงินทองอะไร เราก็ไม่ได้ไปโขมยสิ่งใดอีกแล้ว เราประกอบอาชีพสุจริตโดยการเป็นายหน้าซื้อขายของเก่าที่ไม่ผิดกฎหมายข้อไหน สิ่งที่ยังเป็นหลักฐานบ่งบอกว่าบรรพบุรุษเราเตยเป็นยอดโจรจึงมีเพียงฝีมือที่ถ่ายทอดกันรุ่นต่อรุ่นเพิื่อเป็นสิ่งป้องกันตัวเท่านั้น

จนกระทั่งวันหนึ่งเมื่อหลายสิบปีก่อนนั้นเอง กระผมที่ยังเด็กเผลอรื้อของตกทอดประจำตระกูลขึ้นมาเล่น แน่นอนว่าชิ้นที่ต้องตาต้องใจกระผมคืิอจี้หยกที่กล่าวไปข้างต้น จี้หยกชิ้นนั้นเป็นจี้หยกรูปมังกรแกะสลัก มีสีเขียวขาว แซมด้วยชมพูอ่อนตรงตามังกรทั้งสองข้าง โบยบินอยู่ท่ามกลางหมู่เมฆสีขาว สวยสมจริงราวกับภาพฝัน กระผมในตอนนั้นเห็นแล้วก็ตื่นตาตื่นใจมาก แต่นำออกมาเล่นในร้านได้ไม่นานพีีใหญ่ก็มาเรียก กระผมจึงเผลอวางจี้หยกรวมไปกับกองของค้าขายไปได้อย่างน่าตาย สุดท้ายลูกจ้างจึงเผลอปล่อยจี้นั้นไปนให้ลูกค้าขาจรที่เป็นขุนนางใหญ่ ส่วนผมก็ลืมเรื่องจี้นั่นไปเสียสนิท มาจดจำได้ก็ตอนถูกบิดาตีเพราะทราบเรื่องเข้าในอีกหลายวันต่อมา

ครอบครัวกระผมพยายามตามหาจี้นั้นอย่างหนัก ครั้นพอเจอก็ทำอะไรไม่ได้เสียแล้วเพราะจี้หยกถูกนำไปถวายองค์ฮ่องเต้เรียบร้อย จึงต้องตัดใจอย่างหาทางอื่นมิได้

กระผมจึงต้องใช้ชีวิตอย่างมีตราบาปเรื่องนี้เป็นชนักปักหลังงตั้งแต่นั้นมาเป็นเวลาเกือบสิบปี้ห็นจะได้
โชคดีที่เพลานี้สวรรค์เห็นใจกระผมบ้างหลังจากกระผมเฝ้าสวดอ้อนวอนอยู่ทุกวี่ทุกวัน จี้หยกดังกล่าวจึงได้ถูกยกไปให้หลานฝ่ายมารดาขององค์ฮ่องเต้ หรือรองแม่ทัพ ที่กระผมกล่าวไปเมื่อชั่วครู่ ถือเป็นการเปิดโอกาศให้กระผมได้ลบล้างความผิดในอดีตเสียที

ในคราแรกนั้นนกระผมไม่ได้คิดจะกลับมาทำอาชีพของบรรพบุรุษเช่นนี้หรอก กระผมในฐานะเถ้าแก่น้อยร้านขายของเก่าที่ถูกขยับขยายจนใหญ่โตมีชื่อเสียงก็ได้ส่งลูกน้องคนสนิท(คนเดียวกับที่ปล่อยจี้หยกประจำตระกูลไปให้ผมผมนั่งช้ำใจอยู่หลายปีนั่นแล)ไปต่อรองซื้อขายจี้ถึงที่จวน กระผมสั่งลูกจ้างว่าให้ให้ราคาสูงกว่าจี้ได้มากสุดถึงห้าเท่าตัว เป็นราคาที่แม้แต่ผู้สะสมของเก่ามาได้ยินยังต้องเหงื่อตก ทั้งนี้ทั้งนั้นเป็นเพราะกระผมต้องการทำให้แน่ใจว่าเราจะซื้อจี้นั้นคืนมาได้

แต่ถึงกระนั้นลูกจ้างคนดังกล่าวกลับกลับมาที่ร้านด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนด้วยว่า รองแม่ทัพประกาศกร้าวว่าจะไม่ยอมซื้อขายสมบัติชิ้นใดกับตระกูล...โดยเด็ดขาด ทำเอาผมที่หมายมั่นปั้นมือเป็นอย่างดีที่จะได้จี้หยกคืนมาเลือดขึ้นนหน้าจนแทบจะวิ่งไปบีบคอไอรองแม่ทัพซังกะบ๊วยนั่น

กระผมใช้เวลานึกถึงเรื่องบาดหมางของตระกูลมันและตระกูลกระผมอยู่ครึ่งค่อนวันก็ต้องตบเข่าฉาด
ที่มันไม่ยอมค้าขายกับตระกูลผมเป็นเพราะว่าพี่ใหญ่ของกระผมที่เป็นเจ้ากรมการคลังไปขัดขาอะไรมันบางอย่างเป็นแน่แท้!

แต่นั่นกระผมไม่โทษว่าเป็นความผิดของพี่ใหญ่หรอก กระผมมั่นใจว่าไอรองซังกระบ๊วยนั่นต้องขอเบิกงบ เบิกเงินภาษีที่ประชาชนตาดำๆอย่างกระผมหามาอย่างยากเย็นมาใช้สิ้นเปลืองแน่นอน เข้าวังพร้อมพี่ใหญ่ไปถวายของแด่องค์ฮ่องเต้ทีไรจึงเห็นประกายไฟแปลบปราบอย่างจะกินเลือดกินเนื้อออกมาจากตาทั้งคู่ทุกทีไป

ตัวกระผมนั้นนึกถึงเรื่องนี้ทบเรื่องจี้หยกทีไรจึงต้องโมโหควันออกหูไปเสียทุกครั้งเช่นเดียวกับครั้งนี้

หลังจากหวนระรึกความหลังอันช้ำใจได้ไม่นาน ขบวนเกี้ยวเจ้าสาวก็มาถึงที่หมาย กระผมไม่ค่อยแน่ใจในเพลานัก แต่จากการมองฟ้าไปเมื่อครู่ใหญ่ๆก็พบว่างานมงคล(ที่เห็นจะไม่ค่อยมงคลสำหรับกระผมนัก)ในครั้งนี่จัดในเวลาที่ค่อนข้างดึกเกินวิสัยงานอื่นๆไปพอสมควร

ครั้นผินตามองลอดช่องใบไม้ก็เห็นถึงความผิดปรกติบางอย่าง ดูเหมือนเจ้าสาวในเกี้ยวจะมีปัญหาบางอย่าง เหล่าญาติผู้ใหญ่ในขบวนส่งตัวจึงได้ไปตามหมอกันให้วุ่น ขณะที่หญิงสาวอีกสองสามคนช่วยกันพยุงตัวเจ้าสาวเข้าไปพักในจวนชั่วคราวโดยมีชายที่คาดว่าจะเป็นเพื่อนของรองซังกระบ๊วยกันไม่ให้เจ้าตัวเข้าไปแตะต้องเจ้าสาวให้ผิดธรรมเนียมไปมากกว่านี้เสียปล่าวๆ
ไอรองซังกระบ๊วยนั่นตอนนี้เลยดูหงุดหงิดน่าดู กระผมสมน้ำหน้ามันในใจ พลางกระโดดขึ้นหลังคาจวนด้วยความเงียบเชียบเพื่อชะโงกหน้าไปดูเหตุการ์ณให้ชัดขึ้น

กระผมกระโดด ลัดเลาะผ่านเวรยามที่หละหลวมด้วยความชุลมุลในงานไปยังจวนเจ้าสาว ถ้าให้พูดกันจริงๆ จนถึงบัดนี้กระผมยังไม่ค่อยแน่ใจเลยว่าไอรองเฮงซวยนั่นเก็บจี้หยกไว้ที่ไหน รู้เพียงแต่เจ้าตัวจะเอามารับขวัญเจ้าสาว เพราะสายสืบของบรรดาพ่อค้าร่วมอาชีพไปรู้มาเข้า ทำเอาคนในวงการฮือฮาเอาใหญ่ เพราะจี้หยกเป็นของเก่าล้ำค่า มีมูลค่าสูงอย่างยิ่ง(ก็สมบัติตระกูลกระผมซะอย่างละนะ)

กระผมจึงได้ตัดสินใจเอาฤกษ์ในการขโมยเป็นคืนมงคลสมรสเอาเสียเลย เพราะถือว่าเอาฤกษ์ในยามที่ดูจะอันตรายที่สุดก็น่าจะเป็นฤกษ์ที่ปลอดภัยที่สุด คล้ายๆกับที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุดนี่แหละ แถมยิ่งคิดยิ่งมีเหตุผลสนับสนุน หากเจ้ารองเฮงซวยให้จี้เจ้าสาวมันแล้วสาวเจ้าสวมไม่ยอมถอดก็ซวยสิ ยุ่งยากตายชัก

แผนการนี้จึงถูกร่างขึ้นโดย ที่กระผมยังไม่รู้แน่ชัดว่าจี้หยกถูกเก็บไว้ที่ไหน เป็นเหตุให้กระผมต้องพรางตัวตามเงาของเสาและพุ่มไม้ต่างๆ สอดสายตาผ่านรูหน้าต่างที่ถูกสลักอย่างปรานีต ลอบมองห้องที่เจ้าสาวใช้พักชั่วคราวว่าเป็นอย่างไร

ภายในห้องนั้นมืดสลัว มีเพียงแสงจากเชิงเทียนที่ถูกจุดขึ้นอย่างลวกๆเท่านั้น รัศมีสายตาที่กระผมสามารถมองเห็นจึงมีเพียงเจ้าสาวในผ้าคลุมหน้าและชุดเจ้าสาวอย่างเรียบง่ายนอนอยู่บนเตียงไม้สี่เสา ชายวัยกลางไว้เคราแพะยาวเฟิ้มคนหนึ่งยืนอยู่ปลายเตียง และแม่นางอีกสองนางที่ช่วยกันแบกเจ้าสาวเข้ามาอย่างทุลักทุเลเข้ามา

ชายเคราเฟิ้มคนนั้นพูดอะไรไม่รู้สองสามคำกับแม่นางทั้งสองพลางชี้ไม้ชี้มือไปยังคุณหนูหลี่ เจ้าสาวที่สลบไสลไม่ได้สติบนเตียงราวกับกำลังอธิบายถึงอาการสาวเจ้า แม่นางทั้งสองฟังดังนั้นก็พยักหน้าเข้าใจแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปนอกห้องทันที ส่วนชายเคราเฟิ้มที่กระผมเดาสรุบว่าเป็นหมอก็รีบตามหญิงสาวสองนางที่ล่วงหน้าไปอย่างไม่รอช้า

เมื่อประตูไม้งับปิดลงกระผมจึงสบโอกาสแง้มหน้าต่างกระโดดลงมาทันที กระผมอาศัยแสงจากเชิงเทียนสำรวจหาตู้หาลิ้นชักที่อาจเป็นที่เก็บจี้หยก รื้อตู้นู้น ค้นตู้นี้อย่างเร่งรีบก็ไม่มีวี่แววว่าจะพบเสียที กระผมจึงต้องเบนสายตาไปมองคุณหนูหลี่อย่างถือวิสาสะ กลั้นใจลูบมือบนลำคอระหงเผื่อคุณหนูจะใส่จี้หยกไปแล้ว แต่ก็ไม่พบอะไร กระผมที่ข้างหูมีจิตใต้สำนึกฝ่ายดีและฝ่ายชั่วทุ่มเถียงกันอยู่จึงได้ผู้ชนะเป็นจิตตฝ่ายดี ยอมละมือออายดกมาในที่สุด

แต่ในขณะนั้นเองที่หางตากระผมเหลือบไปเห็นอะไรแวววาวอยู่ในร่มผ้าของคุณหนูหลี่พอดี

กระผมใจหายวาบ หรือจะเป็นจี้หยก? แม้รูปจี้หยกในความทรงจำของกระผมจะเลือนลางเต็มทน แต่กระผมก็พอทราบมาบ้างว่าจี้หยกบริสุทธิ์ที่ถูกดูแลรักษาอย่างดี เมื่อยามกระทบแสงไฟ ก็ยังสามารถสะท้องแสงไฟให้ความระยิบระยับได้บ้างเล็กน้อย และ และ...

กระผมส่ายหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่าน

อย่างไรกระผมก็มิได้มีเจตนาร้าย กระผมเพียงแต่อยากได้ของประจำตระกูลของกระผมคืน กระผมต้องรีบ กระผมจำเป็น กระผม กระผม..

กระผมกลั้นหายใจเป็นรอบที่สองก่อนจะควานมือเข้าไปผ่านชุดคลุมที่ถูกปลดออกให้หลวมๆตั้งแต่คุณหนูหลี่เป็นลม
แม้ในห้องจะไม่มีกระจก และกระผมก็มองตัวเองไม่เห็น แต่กระผมมั่นใจว่าหน้าเน้อกระผมนี่ต้องแดงองแดงก่ำอย่างแน่นอน

กระผมถือวิสาสะควานมือสั่นๆอย่างเปะปะ เสียงหัวใจเต้นตึกตักดังก้องในหัวจนอื้อไปหมด มือก็ฉแลบผ่านเนินอกอันใหญ่โตของคุณหนูไปหลายรอบทำเอาผมทีีไม่ประสีประสาเรื่องนี้จะขาดใจตายเอาให้ได้ แล้วผ้าผ่อนของสาวเจ้าก็ยังหลุดลุ่ยไปหมดด้วย เกรงว่าหากกระผมในยามนี้ถูกจับได้อาจไม่โดนข้อหาลักขโมย แต่จะโดนข้อหากระทำชำราวเจ้าสาวคนอื่นในวันส่งตัวแทน

แต่ในขณะที่กำลังจะถอดใจนั่นเอง เสียงทหารยามหลายนายกลับตระโกนกร้าวขึ้น

"ผู้บุกรุก! ผู้บุกรุก!"

กระผมหน้าซีด เลือดลมที่เคยวิ่งซู่ซ่าก่อนหน้านี้แข้งตัวหมด ในหัวนึกได้คำเดียว

ฉิบหาย!!!!!

สายตาสอดส่องหาที่ซ่อนตัวอย่างรีบเร่ง หูก็ได้ยินเสียงฝีเท้านับสิบนายวิ่งใกล้เข้ามา

"ทางนี้! ทางนี้! ค้นให้หมดทุกซอกทุกมุม อย่าให้มันเล็ดรอดไปได้ ทำร้ายได้แต่อย่าให้ถึงตาย!"

กระผมได้ยินแล้วยิ่งกระวนกระวายหนัก หางตาเหลือบไปเห็นบานหน้าต่างบานเดียวกับที่กระผมกระโดดเข้ามาแง้มนิดๆ แต่ในขณะเดียวกันก็เหลือบมามองคุณหนูหลี่ คุณหนูผู้ที่จะเป็นผู้ครอบครองคนต่อไปของจี้หยกเส้นสำคัญที่ติดอยู่ในใจกระผมมาโดยตลอด

แต่ทว่าในยามนี้ กระผมคงไม่อาจ...

กระผมหลับตาลงแล้วตัดใจ...










ตัดใจกับผีน่ะสิ!

ถ้าตัดได้กระผมคงไม่มาตามโขมยจี้หยกของตระกูลที่ถูกขายไปเมื่อเกือบๆสิบปีก่อนอนหรอก ฮืออออ

กระผมแบกคุณหนูหลี่ขึ้นบ่า เป่าเชิงเทียงให้ดับ แล้วนำหมอนประดับบนหัวเตียงมาเรียงลวกๆให้เหมือนคนกำลังนอนอยู่แล้วคุมโปงซะเป็นอันเสร็จพิธี

กระโดดผ่านหน้าต่างอย่างทุลักทุเลนิดหน่อย วางคุณหนูหลี่หลังพุ่มไม้แล้วหมอบตัวลง พอดีกับที่ได้ยินเสียงทหารยามผลักประตูเข้ามา

ต้องพูดว่าโชคดีอีกหลายๆๆๆครั้ง รู้สึกทราบซึ้งไอรองซังกะบ๊วยก็คราวนี้ที่มันเลือกฤกษ์ยามวันแต่งเป็นคืนเดือนมืด ยามทหารยามที่รีบเร่งเปิดประตูเข้ามาเห็นเป็นห้องที่คุณหนูหลี่นอนพักอยู่ชั่วคราวจึงไม่กล้าเข้ามารบกวน ต่างพากันวิ่งออกไปสำรวจห้องอื่นต่อโดยไม่ติดใจอะไร เพราะหากใครคนหนึ่งในหมู่ทหารยามที่ถือตะเกียงเดินเข้ามาใกล้เตียงอีกซักนิด หรืออาศัยแสงจันทร์ที่ส่องสว่างในยามปรกติช่วยมองแล้วละก็

ซวย!!!

เมื่อทหารยามวิ่งไปสำรวจห้องอีกปีกต่อกระผมจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก ดูเหมือนผู้บุกรุกที่ว่าจะเป็นเพียงเด็กเหลือขอคนหนึ่งเพราะกระผมได้ยินเสียงพวกเขาตระโกนบอกกันในเวลาต่อมา แต่ผ่อนคลายได้ไม่นานก็ต้องกลับมากังวลอีกครั้งยามสายตาเหลือบไปเห็นอีกหนึ่งคนที่นอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่ข้างตัว

แม้กระผมมีความรู้สึกลึกๆว่ากระผมกระทำการรื้อค้นห้องอย่างรวดเร็วด้วยวิชาที่ตกทอดกันมาตามสายตระกูล แต่อีกไม่ช้า ตาหมอหนวดเฟิ้มกับแม่นางที่อยู่ข้างนอกต้องตามเข้ามาแน่ๆ

แน่นอนว่าด้วยฝีมือกระผมแล้ว การจะหนีในช่วงชุลมุนนี่ง่ายกว่าปอกกล้วยด้วยนิ้วเท้าเสียอีก

แต่กระผมตัดสินแล้ว

กระผมจะลองเสี่ยงดวงด้นแผนสดเอาซะตั้ง!

ผมหลับหูหลับตาปลดเสื้อนอกของคุณหนูหลี่ออก ตามด้วยชะ ชะ ชั้นข้างในที่หลุดลุ่ย ละ ละ และ...

"ขออภัยจริงๆขอรับคุณหนูหลี่"

ชั้นในสุด

กระผมที่มือไม้สั่นเต็มที ได้แต่หลับตาปี๋ ก้มหน้าที่เลือดสูบฉีดจนจะได้ยินเสียงปี้ดดดของกาน้ำที่กำลังเดือดอยู่มะรอมมะร่อ ปลดชั้นในสุดของชุดเจ้าสาวสีแดงที่ถูกตัดเย็บอย่างปรานีตออก

พักหายใจหายคอและพักหัวใจเจ้ากรรมที่เต้นตึกตัก ตึกตัก ตึกตักดังลั่นราวกับกลองประกาศิตประกาศยามมีศึก แล้วค่อยลงมือคลายปมผ้าที่เป็นเข็มขัดตัวเอวเองออก หลังจากนั้นจึงกระทำการเปลื้องผ้าตัวเองออกบ้าง

สุดท้ายกระผมจึงอยู่ในชุดเจ้าสาวที่พอดีตัวอย่างไม่น่าเชื่อพร้อมทั้งเครื่องประดับแวววาว(ที่กระผมเข้าใจผิดว่าเป็นจี้หยก พับผ่าเถอะ!)และผ้าคลุมที่กระผมปลดออกมาสวมเป็นอย่างสุดท้าย

ส่วนคุณหนูหลี่(ที่เตชะบุญยังสวมเสื้อผ้าฝ้ายเป็นชั้นในชั้นที่4 ชุดผู้หญิงนี่น่าพิศวงเป็นบ้า!)ก็อยู่ในชุดของกระผมแทน กระผมจัดเอาหินมนก้อนใหญ่ใกล้ๆมารองด้วยใบไม้มาต่างหมอนให้คุณหนูหลี่หนุน พร้อมทั้งจัดท่าทางให้สาวเจ้านอนอย่างสบายที่สุดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะกระโดดเข้าห้องผ่านหน้าต่างบานเดิมอีกครั้ง

แต่หากแม้นนกระผมหันหน้ามามองซักนิดในวินาทีที่ตัวกำลังลอดเข้าหน้าต่างไป

ผมก็คงจักได้เห็นว่า ภายใต้ท้องฟ้าที่มืดสนิทในคืนไร้จันทร์นี้ ผู้ที่คิดว่าสลบไสลไม่ได้สตินั้นกำลังจ้องมองกระผมด้วยดวงตาที่พราวระยับ พร้อมกับริมฝีปากสีชาดที่หยักยิ้มเจ้าเล่ห์ ราวกับเห็นปลางับเหยื่อที่หยักเบ็ดไว้ก็ไม่ปาน



จบบทต้น

พยายามให้มันได้บรรยากาศแนวจีนๆโบราณค่ะ แต่ฝีมือเรายังอ่อนด้อยนัก หากผิดพลาดประการใด ทั้งเรื่องพิมพ์ผิด เว้นมั่ว อ่านไม่รู้เรื่อง ก็ขอโทษล่วงหน้านะคะ *โค้ง ชอบไม่ชอบยังไงพร้อมรับคำติชมเจ้าค่ะ! เจอกันบทจบค่ะ 

้- harikekac -

[yuyie]

น่าสนใจมากๆค่ะ รอบทต่อไปค่ะ

สงสัยว่าเป็นแผนของเจ้าบ่าวล่ะนะ อาจจะแอบหลงรักเค้าตั้งแต่ต้นเลยก็ได้

ที่ชอบเขม่นกับพี่ชายนายเอกเพราะเรื่องนี้รึเปล่านะ 

[PiSCis]

 

[sirin_chadada]

แผนแน่ๆ ว่าแต่ของใครกันล่ะ พระเอกหรือเจ้าสาว
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

ปล.สำนวนการเขียนยังไม่ค่อยให้ความรู้สึกเป็นจีนโบราณเท่าไหร่ แต่เนื้อเรื่องน่าติดตามจ้า

[Mouse2U]

น่าสนุกมากๆ เลยค่ะ  ติดตามนะค้าา..^^

[Minnie~Moo]

เนื้อเรื่องน่าสนใจ ดูน่าสนุกน่าติดตาม แต่มีส่วนที่ไม่เข้ากับเรื่องและทำให้อรรถรสในการอ่านลดลง
อยู่หลายที่ภาษาเขียนทำให้เนื้อเรื่องมันดูไม่เป็นจีนโบราณ

มันเหมือนภาษาไทยสมัย ร.5 อย่างกระผม คุณท่าน ขอรับ อะไรแบบนี้
แต่นี่บอกว่าเป็นแนวจีนโบราณ เท่าที่เคยอ่านแนวนี้มา(และชอบมากด้วย)
เค้าจะใช้คำแทนตัวว่า

ข้า    = ใช้เรียกแทนตัวเอง
เจ้า   =  ใช้เรียกคนที่เราพูดด้วยที่อายุน้อยกว่าหรือเท่ากัน หรือคนที่ยศต่ำกว่า
ท่าน  =  ใช้เรียกคนที่มีอายุหรือยศมากกว่า เรียกแบบให้ความเคารพ สุภาพ

ลองปรับปรุงอีกนิดจะทำให้คนอ่านอ่านได้สนุกมากยิ่งขึ้น เกลาภาษาให้เป้นจีนๆตัดภาษาวัยรุ่นสมัยนี้ออกไปบ้าง
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ 

[Minty]

รอตอนต่อไปจ้า 

[boboman]

รออยู่นะค้าาา
สงสัยมากว่าเจ้าสาววางแผนอะไรไว้

[someone0243]

ก็ ก่อนอื่นนะคะ 

ประการแรก
จากที่หลายท่านติมาเรื่องการใช้สรรพนามบุรุษที่หนึ่งที่เราใช้คำว่า กระผม ไป นั้นฟังดูแปลกๆ เราเลยมาคิดดู ก็ อืมมม นะ ก็แปลกจริงๆแหล่ะค่ะ 555 พอดีตอนเขียนนี่อยู่ในมู้ดเอ็นดูผู้ชายเรียกตัวเองว่า ผม มากค่ะ แต่จะใช้คำว่าผมในนิยายที่เป็นเรื่องย้อนยุคเลยเปลี่ยนเป็นกระผมดู แต่ส่วนตัวก็ไม่ได้ซีเรียสเรื่องนี้ค่ะ ก็เลยตัดสินใจจะเปลี่ยนเป็นให้ตัวเอกเรียกแทนตัวว่า ข้า แทนแล้วกันเนอะ ถ้ามันทำให้ผู้อ่านที่น่ารักอ่านแล้วอินขึ้น เราก็จะดีใจมากๆค่ะ  อยากให้ผู้อ่านอ่านไปยิ้มไปค่ะ <3 นี่ก็เข้าใจฟิลนะคะ ถ้าอ่านอะไรแล้วเจออะไรขัดๆก็หงุดหงิดเหมือนกัน ส่วนพาร์ทแรก ขอเวลาอีดิทนิดนึงน้าา ตาลายมากค่ะ บ่องตรง ไม่งงเนอะ เนอะ เนอะ

ประการที่สอง
ขอเตือนตัวแดงๆ ขีดเส้นใต้ พร้อมด้วยดาวอีกสิบดวงนะคะ ว่าพาร์ทต่อไปนี้ค่อนข้างจะ เอ่อ.. เรียกเลือดนิสนุง  ถ้าใครไม่ชอบก็..ข้ามๆตอนกลางๆไปแล้วกัน เนอะ เนอะ *ส่งสายตาวิ้งๆ  คือต้องขอโทษจริงๆนะคะที่มันหาสาระใดๆไม่ได้(ตามที่จั่วไว้)เลย ฮรือออออ  เอาเป็นว่าคราวหน้าคราวใด ถ้ามีโอกาส(คือเขียนออกมาเป็นรูปเป็นร่างได้) เราจะพยายามหาสาระ แก่นสาร แล้วก็วางเนื้อเรื่องให้แน่นกว่านี้ค่ะ นี่เนื้อเรื่องโหว่เป็นฟองน้ำขัดรถเลย ฮรือออออออx2 

ก็... หมดการพร่ำเพร้อพรรณนาแต่เพียงเท่านี้ค่ะ ถ้ามั่นใจจะอ่านต่อก็เลื่อนลงไปได้เลยค่าา

-harikekac-

บทจบ



"ฟู่่ว์"
 
ข้าถอนหายใจโล่งอกเมื่อพบว่ายังเข้ามาได้ทันการ มือไม้จัดการเก็บหมอนประดับออกแล้วสอดตัวลงใต้ผ่าห่ม

เพียงไม่กี่อึดใจต่อมานั้นก็เป็นไปตามที่ข้าคาดคิด แม่นางคู่เดิมรีบกุลีกุจอมาหาข้าพร้อมกับถาดยาที่คาดว่าเพิ่งต้มเสร็จสดๆร้อนๆและน้ำเปล่า ข้าจึงแสร้งว่าเพิ่งฟื้น ไอแห้งๆสองสามครั้ง แล้วรับน้ำเปล่ามาดื่ม อาศัยว่าเจ็บคอ เสียงที่แหบแห้งเกินกว่าเสียงอิตสตรีจักได้ไม่ถูกสงสัย

"เสี่ยวเหวิน เจ้าเป็นลมไปเสียนาน ไม่เป็นไรใช่ไหม"แม่นางทางด้านซ้ายมือข้าเอ่ยถามขึ้น

"ข้า... ไม่เป็นไร"

"เช่นนั้นก็ดีแล้วล่ะ เจ้ารู้ไหมตอนเจ้าเป็นลมไปนะ จวนทั้งจวน... โอ้ย อาหนิง เจ้าหยิกข้าทำไมเนี่ย!" นางร้องลั่นเมื่อหญิงสาวอีกคนผู้ถือถาดยามาให้กระผมวางถาดลงแล้วหยิกเข้าให้

"ก็เจ้าพูดเพ้อเจ้อ!"นางว่าไม่พอยังค้อนควักเข้าให้ "ซูเหวิน เจ้าอย่าไปฟังนางมาก เพิ่งฟื้นยังจะต้องมาฟังคนพรรคนี้พูดอะไรเพ้อเจ้อให้ปวดหัวอีก"

นางบ่นงึมงำอีกสองสามคำแล้วยกถ้วยยามาจ่อหน้ากระผมพลางว่า"นี่คือยาบำรุง เจ้าเลิกผ้าคลุมแล้วดื่มให้หมดล่ะ"

ข้ามองผ่านผ้าคลึมหน้าสีแดงแล้วต้องลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ยานั่น.. ขนาดกระผมดมผ่านผ้าคลุมยังมีกลิ่นเหม็นฉุนไม่น่าไว้วางใจขนาดนี้... นี่กระผมต้องดื่มมันจริงๆหรือ

"ข้า... ดีขึ้นมากแล้ว พวกเจ้าอย่าห่วงเลย ห่วงแต่งานเถิด ข้าปล่อยให้แขกเหรื่อมารอนานเช่นนี้แล้ว หากแต่ยังจะประวิงเวลาไหว้ฟ้าดิน สวรรค์คงต้องลงโทษข้าแน่"

ว่าจบข้าก็ยันตัวจะลุกขึ้นยืน แต่แม่นางทั้งสองกลับดันตัวให้ข้านั่งเอนตัวเช่นเดิม ข้าไม่เข้าใจจึงจะย้ำความตั้งใจตนเองอีกรอบแต่แม่นางคนขวาแทรกขึ้นมาเสียก่อน

"นั่นไม่ผิด แต่เจ้าต้องดื่มยาถ้วยนี้ให้หมดเสียก่อน หากเจ้าเป็นลมขึ้นมาอีกรอบ ไม่ต้องรอสวรรค์หรอก ท่านรองจักลงโทษพวกเราเสียเอง"

"ใช่ๆ เชื่อนางเถิด พวกข้าอุตสาห์วิ่งไปทั่วจวนกว่าจะหายานี่มาให้เจ้าได้เชียวนา ไหนจะบด ไหนจะต้ม ไหนจะ.."

ข้าที่ร้อนใจกลัวความแตก อยากช่วงชิงจี้หยกมาให้เร็วเต็มทีจึงคว้าถ้วยกระเบื้องเครือบขนาดเท่าหนึ่งกำปั้นมาซดเพื่อตัดบท
ยานั่นกลิ่นฉุนมาก แถมพอดืืมแล้วยังร้อน ร้อนในแบบที่ไม่ได้มาจากอุณหภูมิ

แปลก...

เสร็จ ข้าค่อยรับน้ำดื่มมาดื่มล้างรสปะแล่มจากยา แล้วปล่อยให้แม่นางทั้งสองประคองกลับเข้างาน

แม้ก่อนหน้านี้งานค่อนข้างจะวุ่นวายเพราะเจ้าสาวเป็นลมไป แต่ด้วยฤทธิ์ของสุราเมรัยที่เจ้าถาพนำมาปรนเปรอแขกเหรื่ออย่่งต่อเนื่อง เวลาเพียง2เค่อ*(ประมาณ15*2=30นาที) จึงผ่านไปเร็วคล้ายเพียงชั่วกระพิบตา

เจ้าสาวกำมะลอหรือก็คือข้านั้นถูกแม่นางทั้งสองจมหือิผ่านแขกเหรื่อทั้งหลายไปยังลานพิธีที่อยู่ตรงหน้าจวน

ข้าเงยหน้ามองแท่นพิธีแล้วก็ประหม่าไม่น้อย เพราะไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะได้มาเข้าพิธีมงคลสมรส(ปลอม)รวดเร็วเช่นนี้ ซ้ำยังเป็นการสวมรอยคุณหนูหลี่อีกจิตใต้สำนึกฝ่่ายดีจึงอดไม่ได้ที่จะตำหนิตัวข้าเองรัวๆ แต่มาถึงขั้นนี้ก็เหมือนกับขึ้นมาขี่หลังเสือเต็มตัว แม้ในใจลึกๆจะไม่อยากทำต่อแต่จุหยุดเสียตอนนี้มีหวังอาจโดนโทษหนักเป็นแน่แท้ ในใจได้แต่หวังให้เจอจี้หยกเร็วๆ

"ท่านโชคดีนะ" แม่นางคนร่าเริงกระซิบบอกข้าก่อนที่นางและแม่นางอีกคนจะเดินออกไป ทิ้งข้าไว้ให้ยืนเคียงข้างกับท่านรอง
ของทั้งสอง

ข้าที่ตื่นเต้นเต็มทีจึงเหลือบตาไปมองคนข้างกาย แต่ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวในวินาธีต่อมา

ไอรองเฮงซวยสุดแสนซังกระบ๊วยนั่น!

ไฉนเลยจึงมองกระผมไม่วางตาเช่นนี้เล่า ให้ตายเถอะ ข้ามั่นใจว่าภายใต้สายตาแปลกๆและยิ้มมุมปากที่แลดูมีเลศนัยนั่น ต้องมีความคิดชั่วร้ายอยู่แน่ๆ!

"วันนี้ เป็นฤกษ์งามยามดี!"

ข้าที่กำลังมีความคิดยุ่งเหยิงตีกันในหัวพลันโดนเสียงทุ้มต่ำกังวาลเรียกสายตาให้มองไปทางต้นเสียง เดิมทีนั้น ข้าก็เคยคิดเล่นๆว่าต่อให้ถูกไอรองนั่นจับได้ก็คงไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านั้นแล้ว แต่ตั้งแต่ข้าตั้งใจ(เอิ่ม ให้ดีกข้าขอเรียกว่าโดนสถานการบังคับ)สวมรอยเป็นคุณหนูหลี่ แผนการก็ยิ่งดูวุ่นวานไปใหญ่ ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะใช้วิชาของบรรพบุรุษตกจี้หยกแล้วโกยแนบไปอย่างแนบเนียน

แต่นี่อะไร

องค์รัชทายาทททททท!?

ทำไมพระองค์ถึงได้มาอยู่ตรงหน้ากระผมนี้ ตอนนี้เล่า? ข้าจะเป็นลม แต่คิดไปคิดมาก็คงต้องโทษตัวเอง นี่สินะ คือความเลิ่นเล้อที่สิบปีก็ยังรักษาไม่หายของข้า ครานู่นกระผมยังเด็ก จึงยังมีข้ออ้างที่ลืมคิด วางจี้หยกทิ้งมั่วซั่ว แต่ครานี้ ข้าที่อายุอานามปาเข้าไปสิบแปดปี ยังจะมีข้ออ้างอันใดอีก ที่ลืมคิดไปเสียสนิทว่า

งานแต่งของรองแม่ทัพใหญ่ ย่อมเป็นงานพระราชทานจากองค์ฮ่องเต้!!!

แม่งเอ้ยยยยยย ถ้าอยู่ในยามปกติ ข้าคงทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่งงไปแล้ว ลืมสิ่งใดไม่ลืม ดันลืมเรื่องนี้เสียสนิท ข้านี่วอนโดนประหารเจ็ดชั่วโคตรเสียแล้วววววว

"...ที่เจ้าบ่าว ท่านรองแม่ทัพใหญ่เจ้าจิ่นติ้ง คนหนุ่มอนาคตไกล ผู้เป็นดั่งความหวังของแคว้น! และเจ้าสาว คุณหนูหลัน..."

ข้าที่ยืนหน้าซีดเป็นไก่ต้มพลันต้องสะดุ้งอีกเป็นครั้งที่ไม่รู้เท่าไหร่ของวัน

แม่นางคนนั้น มิได้ใช้แซ่หลี่หรอกรึ? นี่ข้ายังลักชุดเขามาถูกตัวใช่ไหม แล้วแซ่หลัน แซ่หลัน.. แซ่หลันนี่มัน...

"...คุณหนูผู้งดงามล่มเมือง คู่ตุนาหงันที่เหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก! เพลานี้ องค์รัชทายาทเช่นข้า จึงของประกาศให้ทั้งคู่เริ่มพิธีกราบไหว้ฟ้าดิน ให้สวรรค์เบื้องบน แลแขกเหรื่อผู้มีเกียรติทุกท่านเป็นพยาน!"

จบคำ ข้าที่กำลังสติแตกก็ถูกดึงมายังสถานการ์ณปัจจุบัน

"หนึ่ง คำนับฟ้าดิน"

ข้าและไอรองคำนับตามพิธีการ

"สอง คำนับพ่อแม่"

ข้าคำนับให้ชายหญิงคู่หนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นบิดามารดาของไอรอง ส่วนบิดามารดาของคุณหนูหลี่ เอ่อะ คุณหนูหลัน? หืม!!!!? นั่นมันเถ้าแก่กับเก้าแก่เนี้ย พ่อแม่ของข้านี่! ส่วนนั่น พี่ใหญ่!? พี่รอง แล้วก็ยังพี่สามอีก ทำไมทุกคนถึงได้มายืนอยู่ตรงนี่เล่า!!?

"สาม คำนับกันและกัน"

ข้าโค้งหัวที่มึนตึบคำนับไอรองนั่นอย่างไร้สติ ข้าว่านี่มันต้องมีปัญหาอะไรสักอย่างเป็นแน่! นี่มันไม่ถูกต้อง แน่ๆ! ทำไม ทำไม...

"ส่งตัวเข้าห้องหอ!!!"

ฮว้ากกกกกกกกกกกก!!! แย่แล้วววว แย่แน่ๆๆๆๆ ข้าถูกพยุงตัวกึ่งโดนลากให้เดินมุ่งหน้าผ่านประตูไม้แกะสลัก ผ่านโถงทางเดิน และสถานที่สุดท้าย

ห้องหอ!

ยามนี้ข้าตัวสั่นราวกับลูกนกเปียกน้ำก็ไม่ปาน มือไม้เย็นเฉียบ ในหัวเริ่มปะติปะต่ออะไรบางอย่างได้

"เสี่ยวเหวิน! สายสืบของข้าบอกว่าจี้หยกประจำตระกูลเจ้า ท่านรองเจ้าจะมอบให้เจ้าสาวของเขาในคืนวันแต่ง! ทำไมเจ้าไม่ใช่วิชาของบรรพชนให้เป็นประโยชน์เล่า"

"อาเหวิน เจ้าได้ยินข่าวลือเรื่องจี้หยกแล้วใช่ไหม เจ้าคงไม่ต้องให้ข้าบอกนะว่าจะต้องทำอย่างไร"

"เหวินเหวินน้องรักกก! จี้หยกน่ะจี้หยก ถึงเวลาเจ้าแสดงฝีมือแล้วนะ! อย่าทำให้พี่รองคนนี้ขายหน้าล่ะ!"

แล้ว.. แล้วยังสถานการ์ณอันนประจวบเหมาะ ทั้งเจ้าสาวเป็นลม ชุดพอดีตัว(ทั้งที่ข้าสูงกว่าหญิงสาวทั่วๆไปเป็นคืบ??) แล้วยังแม่นางทั้งสองที่ทิ้งคนสำคัญที่กำลังเป็นลมให้นอนอยู่เพียงลำพังแต่กลับมาได้พอดีจังหวะนั่นอีก???!

ข้าทรุดตัวลงอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง ใช้มือสั่นๆเกาะขอบเตียงสี่เสาที่ผูกม่านสีแดงบางๆรอบเอาไว้

บ้าหน่า... แล้วถ้าข้าตัดสินใจหนีกลับไปกลางคัน ถ้ากระผมไม่สับเปลี่ยนเป็นชุดเจ้าสาว ถ้าข้า...

เอ๊ะ หรือว่า! นี่มันไม่ได้เป็นเพียงแผนด้นสดของข้า แต่เป็นหนึ่งในแผนที่ร่างไว้ของไอรองเจ้าเล่ห์นั่นกัน!?

ข้ากัดฟันกรอด นั่งแปะลงบนพื้นไม้แล้วตบเข้าฉาด บ้าจริงเชียว! ข้าเดินหมากพลาด! ตกหลุมพลางไอบ้านั่นอย่างแรง ไม่ได้การข้าจะต้องหนีไปจากที่นี่โดยเร็ว ขาทั้งสองจึงไม่รอช้า รีบยันตัวขึ้นหมายจะวิ่งหนี

"อึก..ก"

ข้าก้าวเดินได้เพียงก้าวเดียวก็ต้องทรุดลงไปแหมะกับพื้นใหม่ ข้าร้อน รู้สึกร้อนข้างในราวกับร่างจะระเบิดออกมา ร้อนเหมือนตอนดื่มยาบำรุงนั่นแต่ให้ความรุนแรงกว่าหลายสิบเท่า!

ยานั่นมีปัญหาจริงๆด้วย ไอรองนั่นตั้งใจจะทำอะไรกระผมกันแน่ แล้วคนอื่นอีก กระผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพ่อแม่ พี่ใหญ่ พี่รอง พี่สาม ทุกคนจะวางแผนกันเล่นงานข้า

ข้าเกาะขอบเตียงอย่างเหนื่อยหอบ มือปาดน้ำตาภายใต้ผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออก น้ำตานี่ไม่รู้รื้นขึ้นมาเพราะฤทธิยาหรือเพราะน้อยใจกันแน่ อีกมือพลันดึงปลดเสื้อคลุมและเครื่องประดับตามตัวออก

ข้าร้อนเหลือเกิน ร้อนจนทนไม่ได้ ข้าเอื้อมมือจะไปปลดผ้าคลุมหน้าแต่ในขณะนั้นเองที่ผ้าคลุมหน้าถูกเลิกออกโดยใครอีกคนหนึ่ง เผยให้เห็นมือคู่ใหญ่ผ่านม่านน้ำตามัวๆ

รองแม่ทัพเจ้าจิ่นติ้งประคองตัวข้าที่ไร้สิ้นเรี่ยวแรงขึ้นมานอนบนเตียงอย่างเบามือ มือใหญ่ที่ให้ความรู้สึกสากจากการตรากตรำฝึกฝนยุธโนปกรเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าข้าออก

ริมฝีปากหนาโน้มลงมาจรดหน้าผาก ลากเรื่อยลงมายังจมูก จรดลงที่ปากที่หอบสั่นของกระผม คราแรก ยามที่เขาคลอเคลียนุ่มนวนนั้น ให้ความรู้สึกวาบหวามยิ่ง ราวกับผีเสื้อหลายร้อยตัวกระพือปีกบินอยู่ในท้องก็ไม่ปาน แต่ในคราหลัง กลับให้ความรู้สึกอันเร่าร้อนรุนแรงที่แทบทำเอาข้าหลอมละลาย เพราะริมฝีปากหนานั่นบดลงมาอย่างช่ำชอง

ข้าปรือตามองเขา ดวงตาสีดำขลับของเขานั้นมีสเน่ห์มหาศาล สายตาที่มองมาราวกับจะกลืนกินกระผมไปทั้งตัวนั้นขับให้ข้าที่หน้าแดงจากฤทธิ์ยาเห่อร้อนขึ้นไปอีก

จากการชักนำอย่างช่ำชองนั้น มีหรือที่กระผมที่ไม่ประสีประสาเรื่องเพศรสใดๆจะต้านทานไหว ยามที่ลิ้นของเราทั้งคู่เกี่ยวกระหวัดกัน สิ่งเดียวที่ข้าทำได้จึงเป็นการคล้องคอบนไหล่หนา เกาะเกี่ยวมิให้ตัวเองหงายหลังลงไปเท่านั้น

เราจูบกันอยู่นาน นานจนข้าต้องผละออกมาสดลมหายใจ แต่เขาก็มิได้ให้เวลากระผมได้พักหายใจหายคอแต่อย่างใด ใบหน้าคมคร้ามก้มลงมาประกบปากกับกระผมอีกครั้ง

ครานี้ เขาขบกัดริมฝีปากกระผมเบาๆ แล้วจึงลากเรื่อยไปยังใบหู มือม้ายก็ทำตัวราวกับปลาหมึก ปาดป่่ายผ่านเอว สะดือ แลขาอ่อนที่ปลายชุดถูกเลิกขึ้นมาอย่างหมิ่นเหม่ ค่อยๆสะกิดกระดุมชุดทีละชั้น จนปราการชิ้นสุดท้ายของกระผมหลุดออก เผยให้เห็นผิวเนื้ออย่างน่าอับอาย

"ยะ...อย่าขอรับ"

ข้าหลับตาปี๋ ท้วงเสียงเบา

"อย่าอันใด อย่าหยุดรึ"

เขาตอบ มือนึงยกขาข้าให้แยกออกกว้าง อีกมือหยอกล้อกับตุ่มไตสีชมพูที่ชูชันจากแรงอารมณ์

"อะ.. อ๊ะ"

ข้ารีบยกมือปิดปาก ปิดกลั้นเสียงลามกของตัวเองไม่ให้เล็ดรอดออกมา ข้าเห็นเขายกยิ้ม ขบกัดที่ติ่งหูกระผมอย่างแผ่วเบา แล้วลากเลื่อนลงมายังคอ ทั้งจูบและเม้มตีตราอย่างถือเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ หยอกล้อร่างกายกระผมให้ข้าต้องบิดเร่า กัดฟันสะกดเสียงครางผะแผ่วไม่ให้หลุดลอด

เขาเห็นข้าทรมาณก็ยิ่งดูสนุกใหญ่ หากให้เปรียบ ในยามนี้เขาคงเป็นหมาป่า ส่วนข้านั้นเป็นลูกแกะที่ไร้ทางหนี นอนนิ่งภวนาให้หมาป่าเขมือบรอบเดียวจบ แต่เขานั้นเป็นหมาป่านิสัยเสีย กว่าจะหยอกล้อกับเหยื่อเช่นข้าเสร็จ ข้าอาจจะได้ขาดใจตายเสียก่อน

ข้าคิดไม่ทันขาดคำ เขาก็ลงมือทรมาณกระผมต่อ ริมฝีปากหนาของรองแม่ทัพเจ้าลากผ่านไหปะร้าของข้า หยุดอยู่ที่อก ตวัดลิ้นเลีย และขบกัด ดูดดุนตุ่มไตทั้งสองของข้า

"อื้อ.. อ๊ะ อ๊ะ"

ข้าเผลอปล่อยมือ เสียงครางที่เล็ดรอดออกมาดูเหมือนจะยิ่งทำให้เขาเหิมเกริมใหญ่ เอวหนาแอ่นตัวนำ ท่านรองแม่ทัพน้อย มาดุนดันส่วนล่างข้าเขาลากริมฝีปากวนผ่านสะดือ ตอหนวดสากที่ครูดผิวผมช่วยให้สติของข้ากระเจิงไปอีกขั้น มือก็นวดเฟ้นเอวและขาอ่อนกระผมอย่างเมามัน จากที่ขาทั้งสองถูกจัดให้อ้ากว้าง ครานี้ยิ่งถูกดันเข่าให้จรดพื้น อ้าขาออกกว้าง คล้ายนางในหอแดงกำลังเชื้อเชิญแขกเข้าไปใหญ่

รองแม่ทัพเจาหยุดริมฝีปากอยู่ที่ปลายยอดแก่นกายอันสั่นระริกของกระผม เขาตวัดลิ้นเลียเฉียดผ่าน ช้อนตาอันทรงเสน่ห์นั่นมองกระผม ก่อนจะครอบริมฝีปาก กลืนกินลู่เหวินน้อยอย่างตระกละตระกราม

ข้าพลันปล่อยมือที่จิกเกรงที่ปิดปากตัวเองออก

"อ๊ะ อ๊าาา.."

น้ำตาที่เหือดแห้งไปถึงกับรื้นขึ้นมา ข้าในยามนี้แม้จะมีสติแจ่มชัด แต่ร่างกายราวกับถูกช่วงชิงความสามารถในการควบคุมตัวเองไป ข้าเลื่อนมือทั้งสองของตัวเองไปจับศรีษะที่ก้มต่ำของรองแม่ทัพเจ้าเอาไว้ หลับตาพริ้ม เอวเด้งรับรสสวาสที่เขาปรนเปรอมาให้ จวบจนสายธารแห่งความสุขล้นทะลักออกมา

"อ๊ะ อ๊ะ อ๊า อ๊าาาาาา"

และเขา ที่กลืนกินสิ่งนั้นเข้าไปทุกหยาดหยด

"ท่านรองแม่ทัพ..."

ข้าครางออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง

"..พี่จิ่น เรียกข้าว่าพี่จิ่น"

เขากระซิบข้างหูข้าด้วยเสียงสั่นพร่า

"พี่จิ่น..."

ข้าเรียกยังไม่ทันหมดคำ เขาก็ตวัดตัวข้าให้ขึ้นคร่อมตัวเขาด้วยท่าทางที่จ่อท่อนเอ็นใหญ่มาทางหน้าของกระผม

เขาเห็นข้านิ่งอึ้งก็ตีก้นกระผมไปหนึ่งเพี้ยะ ปากและนิ้วกระทำการตระเตรียมช่องทางของข้าอย่างช่ำชอง ข้าเห็นดังนั้น แรงกฤษณาจากรสยาในกายก็ผลักดันให้เอื้อมมือไปรูดรั้งแก่นกายขนาดยักษ์ที่มือข้ากำไม่รอบนั่นเบาๆพลางโลมเลีย
แต่ยังทำไปได้ไม่เท่าไหร่เขาก็ฟาดก้นข้าดังเพี้ยะอีกรอบ

"พอ" เขาว่า ดันตัวข้าให้ชันเข่าที่พื้นเตียงข้างๆ ก่อนที่จะดึงนิ้วมืิตัวเองออก และสวนดัน สอดใส่สิ่งที่ใหญ่โตกว่าเข้ามาสุดลำ

"อึกก.." ร่างกายของข้าสั่นสะท้าน แรงอารมณ์ทั้งมวลถูกแทนที่ด้วยความเจ็บจุกไปชั่วขณะ รองแม่ทัพเจ้าาเห็นดังนั้นก็โน้มตัวคร่อมลงมาจูบซับน้ำตาให้กระผม

"เด็กดี อย่าเกร็ง" เขากระซิิบ แล้วเอื้อมมือมารูดรั้งแก่นกายที่ชูชันของข้าอีกครั้ง

"อ๊ะ อื้ออ.."

เขาเห็นข้าเริ่มผ่อนคลายก็ไม่รั้งรออีกต่อไป ดึงท่อนเอ็นร้อนของตัวเองออกจนเกือบสุดทางแล้วกระแทกกระทั้นเขามาสุดแรง

"อ๊ะ อ๊ะ"

ข้าเชิดหน้าแอ่นหลังครวญครางอย่างสุขสม สิ้นแล้วซึ่งจิตใต้สมนึกชั่วดี ทำให้เขาได้ใจมาก

นักรบผู้นั้นบรรเลงเพลงรักหลากหลายให้ข้า ทั้งช้าเนิบนาบ และเร็วดุจพายุเขาควบกระผมราวกับข้าเป็นม้าป่าดื้อดึงที่ต้องสั่งสอนให้หลาบจำ

ในยามนี้ข้าจึงไม่แน่ใจว่าผู้ใดโดนฤทธิยากันแน่ เพราะหลังจากสติอันเรือนรางของกระผมบอกตัวเองว่า ตัวเองปลดปล่อยเป็นครั้งที่สาม และเขาได้ปลดปล่อยในตัวข้าเป็นครั้งแรก เขาก็ยังดึงขาสั่นๆที่เต็มไปด้วยรอยรักและคาบเกอะกรังของกระผมขึ้นมานั่งคร่อม

แก่นกายของเขาที่ยังคาอยู่ในช่องทางลับขยับขยายขึ้นมาอีกครั้ง

"อื้ิอออ...พี่จิ่น พะ พอเถิด"

"พอรึ แต่ลู่เหวินน้อยในมือข้าไม่เห็นจะมีทีท่าอยากจะพอเลยนี่" เขายักยิ้มมุมปาก โดยที่ข้าไม่ต้องก้มลงไปดู ความรู้สึกเสียวสะท้านที่โดนมือใหญ่หยอกเอิน เขี่ยส่วนหัวมาก็แล่นฉิวเข้ามาในกาย

"อ๊ะ อ๊าา"

พอดีกับที่เขาใช้มืออีกข้างยกตัวข้าขึ้นลง และกระแทกเข้ามาอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง แต่กลับหยุดลงในครั้งต่อมา ข้าปรือตามองเขาอย่างงุนงง

"พี่จิ่น..."

"หืมม ว่าไงรึ เด็กดีของพี่"

"ทำไม... อึกก"

แม้ว่าเขาจะไม่ขยับต่อ แต่การหันมาเอ็นดูตุ่มใตทั้งสองของกระผมและลู่เหวินน้อยก็ทำให้ข้าสะท้านไม่แพ้กัน

...แต่มันยังไม่เพียงพอ

ข้า ข้าต้องการสิ่งที่ใหญ่โตกว่านั้นให้เข้ามาเติมเต็ม

"พี่เจิ่น..."

ราวกับล่วงรู้ความคิดของข้า รองแม่ทัพเจ้ายักยิ้มร้าย เลื่อนริมฝีปากมาคลอเคลียทีี่กกหูของข้า กระซิบเสียงพร่า

"อยากได้สิ่งใดใยไม่พูดออกมาเล่า"

หมาป่่านี่ร้ายกาจ! ข้าหลับตาปี๋ซุกหน้าร้อรเห่อของตัวเองลงกับซอกคอของเขา พูดเสียงสั่น

"...ขะ เข้ามา"

"หืมม เจ้าพูดอะไรนะ ข้าได้ยินไม่ชัด" มือใหญ่ลูบหัวของข้าเบาๆ

"...ได้โปรดขะ ข้ามาในตัวข้าด้วยขอรับ" หัวข้าพลันระเบิดฉ่า มือไม้อยู่ไม่สุก ทั้งจิกทั้งข่วนแผ่นหลังแกร่งประท้วงที่ให้ข้าพูดอะไรลามกเช่นนี้ออกมา

เขาหัวเราะหึ "เช่นนั้นก็ขยับเอาสิ เด็กดีของข้า"

ข้าได้ยินเข้าก็ฮึดฮัดด้วยความขัดใจ จิตใต้สำนึกท้วงติงให้ลุกหนีใครอีกคนที่ร่างกายเปี่ยมด้วยแรงอารมณ์ให้ค้างคาอยู่บนทางไปสู่สวรรค์ จักลงก็ไม่ได้ จักไปถึงก็ไม่ได้เช่นกัน แต่ร่างกายกลับไม่รักดี ขยับขึ้นลง ขย่ม

...อย่างยั่วยวน

"ซี๊ดดด..." แว่วเสียงหมาป่่า'ของข้า'ซู๊ดปาก

"ฮะ ฮ้าา.."
ข้าคุมเกมด้วยจังหวะเนิบช้าหนักแน่น แต่ดูเหมือนจะไม่ทันใจเขาเท่าใดนัก หลังจากสวนเน้นๆขึ้นมาทีหนึง จึงพลิกตัวให้หลังข้าอยู่บนเบาะ เป็นฝ่ายบรรเลงเพลงรักแทน

"อ้าขวากว้างๆที่รัก อืมมม... เช่นนั้นแหละ"

"อะ ฮะ อ้าาา... พี่จิ่น"

"ซี้ดดด..."

"อ๊ะ อ๊ะ แรง...พี่จิ่น ขะข้าจะถึงแล้ว"

ข้าจิกแผ่นหลังแกร่ง ร่างกายสะท้านเกร็ง

"ฮะ อ๊ะ อื้อ อ๊าาาาาา~" ข้ากระตุกเกรงอีกครั้งก่อนปลดปล่อยออกมาเลอะเปรอะเปื้อนหน้าท้องที่มีมัดกล้ามเป็นลอนของเขา
พี่จิ่นเองก็กระตุกเกร็งในเวลาไล่เรี่ยกัน "อะ ฮาาาา..." น้ำนมขุ่นร้อนจำนวนมากทะลักเข้ามาในกายข้า ข้าเงยหน้ามองแก่นกายเขาที่ยังเชื่อมต่อกับกระผมก็หน้าแดงซ่าน ทุบกำปั้นลงแผ่นอกของพี่จิ่นทั้งโกรธทั้งอาย เขาหัวเราะฮะ ฮะ แล้วกุมมือข้าขึ้นไปจูบ อีกมือยื่นไปเปิดลิ้นชักที่หัวเตียงราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้

ในนั้น มี 'จี้หยก' ที่ข้าตั้งใจมาขโมยวางอยู่

เขาปลดสลักสร้อย จับปอยผมของข้าที่ยาวคลอไหล่มาม้วนเล่น ปัดมายังไหล่ขวา แล้วโน้มตัวลงมาใส่สร้อยให้อย่างแผ่วเบา
"แด่เจ้าสาวของข้า" พี่จิ่นยิ้มทั้งปากและดวงตา

ส่วนข้านั้นได้แต่นอนนิ่ง หน้าร้อนฉ่าราวกับมะเขือเทศสุกเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ของวัน

"...อื้อ" ข้าตอบรับเบาๆ ทั้งๆที่ตั้งใจจะมาเป็นโจร แต่กลับเป็นฝ่ายโดนช่วงชิงทั้งร่างกายและหัวใจเสียนี่

พี่จิ่นลูบหัวข้าอย่างแผ่วเบา แต่ไม่วายใช้โอกาสนั้นหลอกล่อข้า ให้เขาได้ขยับเขยื้อนจัดแจงท่าทางของ'เรา'เพื่อบรรเลงเพลงรักบทต่อไป  กักขังข้าไว้ในอ้อมแขนของเขาตลอดทั้งคืน




จบบทจบ

[Mouse2U]

ขอจิ้มก่อนนะค้าา..^^

***

จบแค่ตอนนี้เหรอคะ?? อยากให้มีบทขยายตอนที่พี่จิ่นวางแผนการหลอกล่อให้น้องเหวินมาติดกับบ้างจังค่ะ

[sirin_chadada]

คนที่บ้านนายเอกต้องร่วมมือด้วยแหง
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

ปล.ยังมีหลุดผม/กระผม หรือข้าอยู่นะ เปลี่ยนไปใช้ให้เหมือนกันจะดีกว่าจ๊ะ

[Minty]

จบได้ร้อนแรงมากค่าาา

[mint_852]

เริ่มเรื่องได้ธรรมดาๆ
แต่บทจบนี่ร้อนฉ่ามาก
ร้อนแรงสุดๆเลย
คนเขียนถนัดฉากแบบนี้ใช่ป่ะ
แต่งได้ร้อนแรงมาก

[mukmaoY]

อยากรู้ความเป็นมาจังว่าหลงรักน้องได้ไง

[boboman]

เหมือนจะเหลืออีกตอนใช่ป่ะ
รออยู่นะค้า ><

[Blue]

ขออีกตอนได้มั้ย

[whipcream]

สนุกมากค่ะ แค่สองตอน  แต่ได้ใจมากๆ

[yunjae123]

แอร๊ยยยยยยยย
อยากอ่านอีกสักตอนจัง
เป็นเรื่องราวหลังจากนี้
หรือเป็นเรื่องก่อนหน้าที่มาหลงรักกัน ><

[KKKwanGGG]

 

[fanglest]

อยากรู้ว่าเป็นไงมาไงถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้
ไปหลงกันตอนไหน
 

[Raina]

น้องจอมโจรน่ารักดีค่ะ ถ้าเล่าเรื่องฝั่งรองแม่ทัพบ้าง จะสมบูรณ์ขึ้น

[nightsza]

จอมโจรโดนต้มซะสนิทเลย ท่านรองแม่ทัพวางแผนไว้ดีเกิน

[Pisoi]

ขอเพิ่มอีกสักตอนได้ไหมคะ 

[kun]

โดนขโมยตัวและใจซะเอง ฮ่าๆๆๆๆ
เสร็จแม่ทัพไปเลบ
อยากให้ต่ออีกจังเลย

[arij-iris]

ขออีกตอนๆๆๆๆๆๆ

[koikoi]

น่าจะมีมุมของแม่ทัพบ้าง